O Mojmirze

Targ był tego dnia wyjątkowo zatłoczony. Żeby to wszyscy diabli wzięli i wsadzili sobie w rzyć, pomyślał Mojmir rozsierdzony. Z trudem przeciskał się przez falujący, woniejący potem i rybami tłum. Ktoś wepchnął mu łokieć między żebra, ktoś inny nadepnął na stopę.

Mojmir warczał pod nosem przekleństwa pod adresem wszystkich straganiarzy, ich klientów i Sławy, która posłała go po sprawunki. Sama od kilku dni bez przerwy pracowała nad suknią ślubną dla swojej siostry, uroczej dziewczyny o słusznych kształtach i krągłościach we właściwych miejscach, a i w kilku dodatkowych także. Sława w ostatnim momencie postanowiła, że suknia będzie wyglądać zupełnie inaczej niż zakładała. Tego ranka, z promiennym uśmiechem przekroczyła próg kuźni, gdzie Mojmir pracował nad kolczugą, dla królowej wiecznie białej krainy – Eternix . Kolczuga ta składać miała się ze stalowych kółek, wymodelowanych tak, by przypominały płatki śniegu. Pomysł był karkołomny, ale jeżeli na kontynencie istniał kowal mogący podołać temu wyzwaniu, to był nim właśnie Mojmir. Sława skorzystała z tego, że przyjaźniła się z nim od wielu lat, znała jego talenty, skłonność do próżności, a także dobre serce, uległe na błagania i czułe na poczucie winy. Sprawnie manewrowała między tymi właściwościami Mojmirowego charakteru – miała w tej materii spore doświadczenie. Do swojej pracowni wróciła odprowadzona przez kowala, gnającego na targ po złocone koronki i inne drobnostki, których jej zabrakło.

– Nigdy więcej – wymamrotał Mojmir, próbując dopchnąć się do handlarza, mającego największy wybór jedwabnych nici, z którego w zastraszającym tempie znikały akurat te złocone. – A mówią, że bieda w królestwie.  

Zajęty próbą wepchnięcia się między mężczyznę o gabarytach niedźwiedzia i wcale nie skromniejszym owłosieniu, a obściskującą się parę, która z niewiadomych powodów postanowiła okazywać sobie uczucia w tym nietypowym miejscu, nie zwrócił uwagi na dreszcz biegnący mu po plecach. Poczuł przyjemną woń przebijającą się przez naturalny fetor nadmorskich targów. O dziwo, nie był to zapach świeżych bułek, ziół, czy egzotycznych owoców, które z reguły dodawały otuchy nozdrzom interesantów targu. Był to zapach kwiatów. Kwiatów nie sprzedawanych już o tej porze roku. Konwalii.

– Weźże ją, smarkaczu, pod pachę i zaprowadź do stodoły ojca, skoro się nie wzbrania i zleźże z drogi – mruknął kowal, popychając młokosa tak, że jeszcze bardziej naparł na rozchichotaną dziewczynę. Sam wypatrywał źródła zapachu.

– Mój ojciec nie ma stodoły – odpowiedział młodzian, szczerząc bezczelnie niezbyt równe zęby i wrócił do przerwanych czynności, nie przesuwając się nawet o milimetr.

 Wśród ogorzałych słońcem twarzy mignęła istota o licu tak bladym, że niemal białym. Mojmir zatrzymał się, zapominając o niciach. Wzrok utkwiony miał w nieznajomej, niemal lśniącej wśród pokrzykującej gawiedzi. Jej jasne włosy poruszały się lekko, unoszone przez wiatr znad wody. Rozglądała się jak gdyby szukała czegoś. Przez bardzo krótką chwilę zatrzymała wzrok na Mojmirze. Duże, okrągłe oczy o dziwnym, ni to niebieskim, ni szarym kolorze, przypominającym nieco barwę nieba przed burzą, zabłysnęły cieniem uśmiechu. Poprawiła wisior, znikający pod lekko przeźroczystą sukienką i posłała kowalowi spojrzenie spod długich rzęs. Wyraz twarzy miała niewinny, ale było w tym geście coś nieprzyzwoitego. A potem zniknęła. Tak szybko jak się pojawiła. Ulotnił się też zapach kwiatów, co Mojmir odczuł równie boleśnie.

Słońce paliło niemiłosiernie, gdy kowal, zlany potem, wlókł się wokół placu w kierunku domu Sławy, znajdującego się niemal po drugiej stronie miasteczka. Gwar targowiska cichł stopniowo, uliczki były niemal puste. Pokaźne domy kupców powoli ustępowały miejsca mniejszym domkom rzemieślników. Ciało Mojmira poruszało się ulicą w dół, jego umysł dryfował wśród domysłów. Wiedział, że nieznajoma nie jest z jego miasta. Nie śmiał nawet wątpić, że była z bogatego domu, wskazywała na to jej jasna skóra. Mojmir znał wszystkie miejscowe panny pochodzące z dobrych rodzin, gdyż często bywał na dworze. Zazwyczaj ze względu na liczne zlecenia wykonywane dla króla, ale także królewską pychę pochwalenia się przed gośćmi, że oto ten słynny Mojmir, kowal, artysta to jego poddany, niemal przyjaciel. To on, król, poznał się na talencie chłopaka i miał udział w powstawaniu geniuszu. Co nijak miało się do prawdy, ale Ninogniew nie był królem, któremu należało się sprzeciwiać z tak błahych powodów.

Szybko minął dom Tomiry, córki najbogatszego kupca w mieście, a może i w całym królestwie. Za każdym razem gdy to robił, myślał o prawie narzeczonej, o jej pełnych, zawsze zwilżonych czubkiem języka wargach. O krągłych pośladkach nieśmiało wyłaniających się spod modowej nowinki – przywleczonej z dalekiego zachodu – majtek, koronkowego strzępka materiału mającego ponoć zastąpić wszechobecne, bawełniane pantalony. Mojmir z reguły całym sobą był za upowszechnieniem się tego dobrodziejstwa. Z reguły myślał też o tym, że Tomira zanim siądzie mu na kolanach i wyrysuje czubkiem języka wilgotną ścieżkę od wrażliwego miejsca tuż za uchem po szyi, aż do obojczyka, a potem niżej przez klatkę piersiową, brzuch i znów w dół… będzie narzekała zrzędliwie, że wciąż nie zapisał się do Gildii Oczyszczania Puszczy Dorsuum. I tym razem myślałby o tym, gdyby jego umysłu nie zaprzątała drobna, trójkątna twarzyczka z małym, zadartym noskiem i burzowymi oczami. O spojrzeniu, które sprawiło, że dreszcz ogarnął jego ciało, mimo upału.  

***

Niewielkie kółka z drutu, mające stać się imitacjami śnieżynek, rozpłaszczały się i dezelowały w drżących dłoniach Mojmira. Czeladnicy patrzyli z ukosa na swojego mistrza. Pierwszy raz widzieli, by w bezsilnej złości rzucał narzędziami i klął, jak przystało przedstawicielom zgoła innej profesji. W końcu, po ponad dwóch godzinach nadaremnych starań, zerwał się raptownie z pieńka i wyszedł, złorzecząc na upał, uniemożliwiający pracę.

***

Nie mogąc uwolnić się od zapachu konwalii i mocy spojrzenia nieznajomej, Mojmir skierował się do Puszczy Dorsuum. Wiekowego lasu, którego drzewa w wietrzne dni dotykały gałęziami ostatnich domów miasta. Lasu, którego bano się karczować i dlatego rozbudowywano miasto w wąską kreskę wciśniętą między brzeg morza, a tenże las, a w głąb lądu dopiero tam, gdzie kończyła się wschodnia ściana drzew. Puszczy, gdzie wiosną kwitły konwalie. I choć Mojmir wiedział, że nie znajdzie nawet jednego kwiatu, którego zapach tak bardzo chciałby poczuć, nogi same zaprowadziły go wąziutką ścieżką na polanę, która wiosną gęsto otoczona była nabrzmiałymi, białymi dzwoneczkami, ciężko zwisającymi z wiotkich łodyżek. Niewielu mieszczan wiedziało o jej istnieniu. Mało kto miał na tyle odwagi, by zbytnio zapuszczać się w ponoć magiczną knieję Dorsuum.

Wiedział też, że o tej porze dnia polana skąpana będzie w cieniu okalających ją dębów. Łudził się, iż przyjemny chłód orzeźwiający ciało, pomoże też ostudzić umysł. Mojmir kochał kobiety. Czasem bardziej niż dosłownie, ale nie zwykł rozmyślać o nich godzinami. Nawet Tomira, jedyna jak dotąd, o której pomyślał w kategoriach bardziej zaawansowanych niż tylko obopólne zaspokojenie, nie zaprzątała jego myśli tak natarczywie.

Padł na trawę pośrodku leśnej łączki, zaciskając oczy i próbując wyobrazić sobie plątaninę ukwieconych pnączy, mających złożyć się na napierśnik dla Radosta, królewskiego siostrzeńca. Musiał zasnąć, bo obudziło go łaskotanie w okolicach nosa. Usiadł gwałtownie pocierając twarz wierzchem dłoni. Perlisty chichot sprawił, że osłupiał. Tuż nad nim stała kobieta. Nie widział jej twarzy, bo skrywały ją włosy, wciąż dotykające jego twarzy. Śmiejąc się, odrzuciła puszyste pukle do tyłu. Mojmir zamarł. Miał właśnie zrugać dowcipnisię, gdy spojrzał w jej oczy. Oczy ni to niebieskie, ni szare. Zachłysnął się. Chciał się poderwać. Odezwać. Zapytać o coś, lecz sprawny na co dzień język i wcale nie gorsza erudycja, nie mogły przebić się przez mur oszołomienia.

 – Ciii – mruknęła rozbawiona. 

Znów spojrzała na niego tak, jak na targu, lecz tym razem już bez udawania niewiniątka. Tym razem bezczelnie, pewna swojego. Odwróciła się tyłem i sprawnym ruchem ściągnęła sukieneczkę. Stała przed nim zupełnie naga, złote, gęste włosy spadały kaskadą, opierając się aż na niezwykle kształtnych wypukłościach kończących plecy. Zerknęła na niego znad ramienia i zachichotała ponownie. Zamiatając złocistą kurtyną, odwróciła się i ruszyła w jego kierunku bardzo powoli, krokiem tak lekkim i płynnym, iż wydawało się, że unosi się nad turkusową trawą. Jej wdzięki kołysały się hipnotyzująco. Mojmir westchnął oczarowany. Przez moment pożałował, że za namową ojca, zrezygnował z młodzieńczych marzeń o naukach u poety Nadara na rzecz kowalstwa. Miast tego, zaklął dla rozładowania emocji. Bardzo szpetnie, ale jako człowiek kulturalny, bardzo cicho, by nie urazić niewieścich uszu. Ogarnął wzrokiem jeszcze raz pełne, idealnie jędrne i kształtne piersi z delikatnie różowymi sutkami, smukłą talię gładko przechodzącą w krągłe biodra, a dalej w doskonale wyrzeźbione uda. Jasna skóra zdawała się świecić własnym blaskiem, rozganiając cień panujący na polanie. Westchnął raz jeszcze, a zaraz potem jej ciepłe, miękkie usta przykleiły się do jego spierzchniętych warg.

Poczuł ciepło piersi przyciskających się do jego torsu, uda oplatające go w pasie i filigranowe dłonie wplecione we włosy. Poruszyła się początkowo wolno, jakby nieśmiało, lecz każdy kolejny ruch stawał się pewniejszy, bardziej zdecydowany. Mojmir, pierwszy raz w życiu onieśmielony, dopiero po chwili zareagował pieszczotą na jej gorliwość. Wbiła paznokcie w jego plecy, każdy zostawił ślad, pulsujący gorącem, rozsyłający dreszcz rozkoszy do reszty ciała. Jej szybki oddech powoli przeradzał się w jęk, zajęczał też wiatr między drzewami, choć powietrze na polanie wciąż stało, duszne, gorące. Kochanka poruszyła się jeszcze raz, gwałtownie. Oczy miała zamknięte. Wygięła się w łuk, a drzewa pochyliły nad nimi. Zapach konwalii z mocą uderzył w nozdrza Mojmira – słodki, intensywny, oszałamiający. Mięśnie napięły się w oczekiwaniu. Białe światło eksplodowało pod powiekami. Przenikliwy jazgot ptaków ucichł, zagłuszony szumem krwi w uszach.

Chłodna trawa przyjemnie łaskotała rozgrzane plecy kowala. Ptaki znów śpiewały beztrosko, a kilka nieśmiałych, pomarańczowych promyków zdołało przedrzeć się na polanę. Gładził ramię kochanki, aksamitne w dotyku, jeszcze nienaturalnie rozgrzane. Słyszał jak wzdycha, a jej oddech powoli się uspokaja.

– Nawet nie wiem jak masz na imię – szepnął, dotykając jej karku. Nie odpowiedziała, ale poczuł, że się uśmiecha.

– Diana

– Diana – powtórzył, bawiąc się lśniącym puklem.

– Muszę iść – powiedziała nagle, zwinnie wstając.

– Jak to? Kiedy znów się spotkamy?

Pokiwała przecząco głową.

– Nigdy Mojmirze.

Mojmir nie przypomniał sobie, by zdążył się przedstawić. Otworzył usta, lecz Diana przyłożyła do nich swój smukły palec.

– Nie możesz być smutny – oznajmiła, przekonana o słuszności swoich słów. – Bądź dumny Mojmirze, będziesz ojcem królowej.

Pierwszy raz uśmiechnęła się na tyle szeroko, że mógł zobaczyć jej zęby – białe, drobne i spiczaste .

***

– Dziwożona – stwierdził bajarz bez cienia zaskoczenia.

– Ano – mruknął Mojmir – Ale to nie wszystko. Żeby to było wszystko, to może i bym był rad. Osięborze, chwilę później z krzaków wylazło jeszcze pięć, pięć takich jak ona. I one przyjacielu… – zająknął się.

– Wiem co zrobiły – Osiębor uśmiechnął się ze zrozumieniem w swoich zbyt młodych, niepasujących do długiej siwej brody oczach. – Ciesz się, że nie zrobiła tego jak zawsze, rytualnie. Na środku placu. Pod czujnym spojrzeniem wszystkich dziwożon tej części kontynentu.

Kowal spurpurowiał na policzkach, z rezygnacją w ciemnych oczach złapał za kufel i opróżnił go do dna. Po raz kolejny już tego wieczora. Osiębor klepnął go w ramię i zaśmiał się dobrodusznie.

– Tak po prawdzie, nie wiem w czym problem. Sam mówiłeś, dziewka ładna, w dodatku królowa, a to zaszczyt królową… – przerwał na moment, szukając odpowiedniego słowa. – No, ten… W każdym razie, pochędóżka przednia…

– Słuchaj no, Osiębor – zaperzył się Mojmir. – Miałem dziewek więcej, niż ty bajań znasz, a i rozmaitsze niż twoje bajki były – Osiębor chciał zaprzeczyć, ale nie miał w zwyczaju szerzyć nieprawdy, więc skinął tylko. – I ja ci mówię, to pochędóżka nie była, to… było coś więcej.

– To może ta leśnica wcale nie przypadkiem cię wybrała. Sam nie wiem, czy bardziej jesteś sławny jako kowal, czy jako kurwiarz. Chwalą cię panienki, przyznam niechętnie – przyznał Osiębor, faktycznie niechętnie – Może królowa chciała mieć pewność, że…  

Jednak nim bajarz skończył na głos roztrząsać motywy leśnej królowej, drzwi karczmy otworzyły się szeroko, wpuszczając do dusznego wnętrza nocne, rześkie powietrze pachnące maciejką. W drzwiach ukazała się kobieta o płomiennych włosach, ubrana w czarne spodnie do jazdy i cienką, purpurową koszulę.

– Niech to diabli – zaklął Mojmir, gwałtownie cofając się w cień.

Osiębor chciał pomachać w kierunku kobiety, lecz kowal stanowczym gestem przytrzymał jego rękę. Dla utrwalenia przekazu kopnął bajarza w kostkę.

– Au – jęknął tamten z wyrzutem. – To przecież Tomira. Co? Już nie planujesz się z nią żenić?

Tymczasem Tomira rozejrzała się czujnie. Nie znajdując widocznie tego, czego szukała odwróciła się na pięcie i opuściła karczmę odprowadzana tęsknymi spojrzeniami zasiadłych przy ławach biesiadników.

– Planuję… chyba. Ta dziewczyna znów kazała mi się zapisać do którejś z tych głupich gildii, a ja zupełnie zapomniałem to zrobić.

– Zapomniałeś, hę? A możeś zaniechał, bo gdybyś się zapisał, panienka zgodziłaby się w końcu przyjąć oświadczyny, a ty, zobowiązany, nie mógłbyś już pochędożyć bezkarnie na festynach, co?

Mojmir zmilczał. Wpatrywał się z zainteresowaniem w ścianę po drugiej stronie sali.

– Do licha! Osiębor! Ta gildia… To przecież klika zdesperowanych wariatek – ryknął Mojmir klepiąc się w czoło z gorliwością wartą innej sprawy.

– To te od puszczy? Te, co chcą ją wykarczować, by  znieść ograniczenia budowlane, żeby co zamożniejsi wielmoże mogli budować się bliżej pałacu, a nie, jak teraz, za łukiem? Oficjalnie, bo słyszałem, że o dziwożony bałamucące mężów chodzi…

– No te! Dokładnie. Już ja im pokażę. Już ja… poruszę wszystkie znajomości. Nie tkną puszczy tymi swoimi poobgryzanymi pazurami…

– Teraz już jestem pewien, że ta leśna panna nie wybrała cię przypadkowo, przyjacielu.

Mojmir uniósł brew, ale nie odpowiedział. W głowie snuł już plan, by unieszkodliwić zdesperowane wariatki.

– Znasz bajkę o głowie i szyi? – zapytał Osiębor nagle.

– Nie – odpowiedział Mojmir szybko. Przeprosił przyjaciela i pośpiesznie opuścił karczmę. Musiał teraz zająć się poważniejszymi sprawami, niż słuchaniem, bądź co bądź doskonałych, opowieści Osiębora.

– Może to i lepiej – stwierdził cicho bajarz.