Wojowniczki

Wojowniczki

By J.M.M.

Las lśnił. Ostatnie krople deszczu, prześwietlone przez promienie wiosennego słońca, przemykały po liściach by w ostatnim rozbłysku tęczy spaść na soczyście zieloną trawę. Po niedawnej ulewie, mimo że słońce w pełnej krasie świeciło na niebie, było dosyć rześko.

A tymczasem na ścieżce, pośród prastarych drzew, których gałęzie chyliły się nisko, jakby kłaniając się ludziom, stała ona. Wojowniczka. Wyraźnie tarasując mi drogę. Wyraz pogardy igrał na jej ustach. Patrzyła na mnie jak na nic nie znaczącego robaka, zanim zdepcze go stopą. W uszach słyszała już chrzęst trzaskającego pancerzyka. Przeniosła ciężar ciała na jedną nogę, a gigantyczny miecz zarzuciła sobie na plecy. Ciągle zastanawiało mnie z czego jest on wykonany, skoro tak wątle zbudowana dziewczyna może go sobie praktycznie bez wysiłku zarzucić na plecy. Mój był o wiele mniejszy, ciężki i ostry. Nie zarzuciłabym go sobie na ramie, bo chyba by mi je odrąbał.

Czekałam na jakiś ruch z jej strony, bo szczerze mówiąc, bałam się tego, co może nastąpić. Nie wiedziałam, czego się mogę spodziewać. Wojowniczka wyraźnie dążyła do otwartego starcia, ale ja ciągle nie mogłam sobie wyobrazić, przeczuć jaki poziom reprezentuje wroga dla mnie istota. Wiotka i smukła, w pancerzu mieniącym się odcieniami różu i zieleni, opinającym jej piersi i nic więcej. Płaski brzuch uzbrojony był tylko w gigantyczny kolczyk w pępku. Krótka spódniczka ledwo zasłaniała pośladki, a sięgające do ud buty nie pozwalały wykonywać pełnego zakresu ruchu w kolanach i zdaje się, że były na obcasach. Za to jej rękawiczki – cudo sięgające powyżej łokci, z najdelikatniejszej skóry, barwione na fioletowo i haftowane srebrną nicią. Pasowałyby do mojej wieczorowej sukni. Czułam się jak żółw w moim półpancerzu ze skóry, nabijanych ćwiekami rękawicach, męskich spodniach i krótkich butach, z miękką podeszwą, przez które czułam ziemię pod stopami.

Westchnęłam ciężko, opuściłam rękę w której trzymałam swój najzwyklejszy w świecie miecz, a jego koniuszek lekko oparłam o stopę i przyglądałam się dalej, bowiem moja przeciwniczka w dalszym ciągu puszyła się jak paw. Tym razem wstrząsnęła swoją zabójczo długą, włażącą w oczy grzywką, a sięgającym do pasa włosom pozwoliła miękko spłynąć na plecy. Mój warkocz w bezruchu spoczywał na plecach. Tam było jego miejsce. Ruszał się tylko wtedy, gdy chciałam wykorzystać znajdujące się na jego końcu ostrza, które lekkim ruchem głowy mogłam rozkręcić i dosięgnąć policzka wroga. Mała dezorientacja, która może uratować życie.

Cudowna, mieniąca się wojowniczka wydała z siebie jakiś okrzyk, coś pośredniego między „dawaćlalę” a „zarazcidowalę” – jakoś pod wiatr krzyczała, nie dosłyszałam, i wtedy, zza drzew, wyszły jeszcze dwie równie egzotycznie ubrane wojowniczki. Różniły się w zasadzie barwami swoich pancerzyków, włosów oraz klejnotów w pępkach. No i jeszcze uzbrojeniem, pierwsza miała na ramieniu ten gigantyczny miecz, druga topór wielkości parasola, a trzecia… przysięgam, nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem, trzecia miała olbrzymią kosę! I jakby tego było mało, zarówno topór jak i kosa były AŻUROWE!

Przyznaję, ich fryzury były trochę dezorientujące. Gigantyczne grzywy zasłaniały oczy, trudno przewidzieć ruch przeciwnika, gdy się ich nie widzi. Ale z drugiej strony, one też niewiele widziały, o czym świadczyło ciągłe potrząsanie głowami, i to mnie pocieszało.

Nudziło mi się tak stać i czekać na ich ruch, ale też ciągle odczuwałam jakiś respekt pomieszany z ciekawością. Nie mieć w ogóle mięśni i mieć siłę dźwigać takie uzbrojenie – musiały być jakimiś mutantami. Na pewno, patrząc na obrazek, jaki widziałam przed sobą, nie były normalne.

Widać w trójkę poczuły się pewniej, bo nagle, wydając z siebie upiorne wycie, ruszyły na mnie. Wojowniczka z toporem wypieprzyła się po trzech krokach, zawadzając obcasem o korzeń drzewa, za którym chwilę temu się chowała. Przyznaję, osłupienie odmalowało się na mej twarzy. Ale nie na długo, bo dwie, które zostały, wrzeszcząc jak opętane, zbliżały się do mnie. Podniosłam ostrze miecza, ugięłam lekko nogi i kolejny raz wpadłam w osłupienie, kiedy wojowniczka z kosą dosłownie uniosła się w powietrze i okręciła się na swojej broni wokół gałęzi, o którą zawadziło ostrze. Siła odśrodkowa i moment pędu razem z grawitacją odebrały jej przytomność. Odgłos soczystego plaśnięcia długo odbijał się echem wśród drzew. Ale nie mogłam się rozpraszać, bo trzecia z wojowniczek, chyba nie zauważając, co się stało z pozostałymi, biegnąc, zaczęła wymachiwać swoim gigantycznym mieczem. Żadne siły natury mi tutaj nie pomogą, pomyślałam przez chwilę, kiedy jej miecz ze świstem przecinał powietrze tuż przede mną. Jeszcze jeden zamach z jej strony i będę musiała jakoś to odparować. Patrząc uważnie na jej ruchy pozwoliłam zbliżyć się na tyle, by jej ostrze ześlizgnęło się po moim i skierować je na pień drzewa, stojącego obok. Siła uderzenia była ogromna, impet wbił piękne ostrze głęboko w pień.

Westchnęłam jeszcze raz i rozejrzałam dookoła. Pierwsza, ta od topora, siedziała pod drzewem i trzymała się za rozbity nos, zdaje się, że jakiś ząb też bielił się wśród zieleni. Druga była dalej nieprzytomna, a trzecia – może by jeszcze zaatakowała, ale miecz był jej jedyną bronią, której chwilowo nie mogła wyrwać z pnia drzewa. Chociaż bardzo się starała.

Z miną świadczącą o przeżytym właśnie głębokim wstrząsie, odeszłam wolną ścieżką.