Biblioteka

Czar­ną nocą wszyst­ko wy­da­je się być czar­ne. Czar­ne niebo spo­wi­ja­ją czar­ne chmu­ry, czar­ne chod­ni­ki skrzą się smo­li­ście w czar­nym mie­ście. Czar­na wieża, jak czar­ny palec wy­gra­ża­ją­cy czar­nej prze­strze­ni, dum­nie wy­sta­je ponad czar­ny­mi da­cha­mi. W taką czar­ną noc może zda­rzyć się wszyst­ko.

W czar­nym kącie jed­ne­go z po­miesz­czeń czar­nej wieży sły­chać było ciche wes­tchnie­nia i sze­le­sty. Ciem­ność nie pozwalała nic zo­ba­czyć, w ta­kich wa­run­kach dzia­ła­ły tylko węch i słuch. I dotyk. I smak. Sze­le­sty na­si­li­ły się, a wes­tchnie­nia prze­szły w stłu­mio­ne jęki.

– O niee… niee! To znowu oni – za­wo­dził „Jezus mnie kocha” au­tor­stwa M. Bren­tal. – Za­mknij­cie się, podli grzesz­ni­cy! Pie­kło was po­chło­nie, roz­pust­ni­cy pełni grze­chu – wy­darł się już na cały głos, ła­miąc ciszę ciem­no­ści.

– Racja – cięż­kim basem przy­tak­nę­ła „Hisz­pań­ska In­kwi­zy­cja” na­pi­sa­na przez M. Can­tren­dal­la – Cu­dzo­łoż­ni­ków czeka cięż­ka kara! Klą­twa i śmierć! Ogień i stos! Na stos! Na stos z nimi! Kurwy i zło­dzie­je!

– Ale jazda – szep­nę­ła „Mi­strzy­ni sztu­ki śmier­ci” A. Fran­klin do sto­ją­cej obok „Prze­mów i prze­żyj” S. Han­nah. – Do­brze, że zaj­mu­ją się sobą, nikt nie zwró­ci na nas uwagi.

– Masz rację – “Prze­mów” za­szem­ra­ła ci­chym sze­le­stem stron – Gdyby nas przy­ła­pa­li…

– Ciii, nic nie mów… Po­cią­gnij jesz­cze tro­chę tutaj, z boku… Uaaaa, cu­dow­nie! Cu­dow­ne uczu­cie, czuję, że za chwi­lę od­le­cę…

– Ej, nie od­la­tuj beze mnie! – “Prze­mów” po­chy­li­ła się nad le­żą­cą na półce gumką do ma­za­nia i za­cią­gnę­ła się so­lid­nie – Widzę! Teraz widzę swoje wnę­trze…

 

*****

 

Bi­blio­te­ka na­le­ża­ła od wie­ków do Magów, któ­rzy za­miesz­ki­wa­li wieżę. O świ­cie bi­blio­te­karz jak zwy­kle robił ob­chód zbio­rów bi­blio­tecz­nych, klnąc siar­czy­ście na kurz na pół­kach i ba­ła­gan zo­sta­wio­ny w ka­ta­lo­gu przez użyt­kow­ni­ków. Klu­cząc mię­dzy rzę­da­mi półek z książ­ka­mi, piesz­czo­tli­wie gła­dził ich grzbie­ty. Za­trzy­mał się na chwi­le przy dzia­le szum­nie za­ty­tu­ło­wa­nym „Roz­ryw­ka” i po­pra­wił dwie roz­be­be­szo­ne książ­ki, le­żą­ce nie­dba­le na półce. Sko­ja­rzy­ły mu się z adep­ta­mi ich szko­ły, któ­rzy nie raz eks­pe­ry­men­to­wa­li z róż­ny­mi odu­rza­ją­cy­mi środ­ka­mi. Tak wła­śnie, książ­ki wy­glą­da­ły jak odu­rzo­ne. Wziął je, spraw­dził ty­tu­ły i smęt­nie po­ki­wał głową, za­sta­na­wia­jąc się czemu po raz ko­lej­ny dwie te same książ­ki leżą w takim nie­ła­dzie. Ktoś spe­cjal­nie je prze­wra­ca?

 

*****

 

Świa­tło dnia, roz­pra­sza­ją­ce mroki nocy uka­za­ło zgro­ma­dzo­nym na pół­kach książ­kom kosz­mar­ny widok. Na pod­ło­dze le­ża­ła „Se­kret­na sztu­ka feng­shui” au­tor­stwa W. Youn­ga, spo­nie­wie­ra­na do gra­nic moż­li­wo­ści. Grzbiet książ­ki zo­stał ro­ze­rwa­ny, a kart­ki le­ża­ły roz­rzu­co­ne do­oko­ła. Książ­ka była mar­twa. Ktoś wy­ssał z niej duszę do ostat­niej kro­pel­ki.

Sze­le­sty i po­stu­ki­wa­nia na­si­li­ły się na pół­kach, gdzie stały książ­ki, które pierw­sze zo­ba­czy­ły mar­twą “Feng­shui”.

– To kara! – na­boż­nym szep­tem ode­zwał się “Jezus”. – Kara za roz­pu­stę jaką siała ta książ­ka wśród in­nych po­rząd­nych tomów. To kara, za grzesz­ne życie, to kara jaka spo­tka każ­de­go, kto nie sza­nu­je swych okła­dek i kar­tek! – Spoj­rzał wy­mow­nie na “Prze­mów” i “Mi­strzy­nię”. – Owa ręka spra­wie­dli­wo­ści do­tknie jesz­cze kil­ko­ro z nas. To do­pie­ro po­czą­tek…

– Za­mknij się, cien­ki pro­ro­ku, le­piej za­sta­nów­my się kto to zro­bił, zanim do­pad­nie jesz­cze inne księ­gi – chłod­nym tonem wtrą­ci­ła „Ana­to­mia czło­wie­ka” – praca zbio­ro­wa. – Czy ktoś w ogóle za­uwa­żył co dzia­ło się dziś w nocy? Wszy­scy na pewno sły­sze­li drą­cych się wnie­bo­gło­sy i wo­ła­ją­cych o po­mstę do nieba Je­zu­sa i In­kwi­zy­cję, ale czy coś jesz­cze przy­ku­ło waszą uwagę?

– O, cho­le­ra – “Mi­strzy­ni” ci­chut­ko za­sze­le­ści­ła do “Prze­mów”. – Jak wy­kry­ją, że wcią­ga­my gumkę do ma­za­nia, zlin­czu­ją nas!

– Ciii… Le­piej po­myśl, czy coś zo­sta­ło ci w pa­mię­ci, zanim od­le­cia­łaś…

– A ty? Pa­mię­tasz coś?

– Poza od­gło­sa­mi “Feng­shui” pie­przą­cej się w ką­ci­ku z „Po­rad­ni­kiem Hy­drau­li­ka” D. Wa­gne­ra i ła­ja­ją­cych gło­sów na­szych świę­tosz­ków, to ra­czej nic.

– No wła­śnie, tyle że my by­ły­śmy so­lid­nie na­ćpa­ne, ale jak widać, resz­ta też nic nie sły­sza­ła…

 

*****

 

Bi­blio­te­karz po­zbie­rał po­roz­rzu­ca­ne kart­ki “Feng­shui” i za­brał ją do in­tro­li­ga­tor­ni. Po­skła­da­ją ją tam oczy­wi­ście i stu­den­ci znów będą mogli z niej ko­rzy­stać, ale książ­ki wie­dzia­ły, że już za­wsze bę­dzie mar­twą po­zy­cją.

 

*****

 

W po­łu­dnie książ­ki pro­wa­dzi­ły już na ca­łe­go swoje wła­sne śledz­two. Trud­no jest pro­wa­dzić śledz­two, kiedy nie można się po­ru­szać. Po­wszech­na mo­bi­li­za­cja księ­go­zbio­ru po­sta­no­wi­ła usta­lić, że nie ma wśród nich rów­nież “Hy­drau­li­ka”. Teraz do­pie­ro wszyst­ko wy­da­ło się dziw­ne. Po­cząt­ko­wo książ­ki my­śla­ły, że mor­der­cą jest “Hy­draul­kik”, który z jakiś po­wo­dów za­mor­do­wał “Feng­shui”, ale tym­cza­sem on sam znik­nął, po­zo­sta­wia­jąc coraz wię­cej pytań bez od­po­wie­dzi. Zwłasz­cza, że mor­der­ca mu­siał być wśród nich. Wszyst­kie książ­ki zgod­nie stwier­dzi­ły, ze nocą nikt do sali nie wcho­dził, ani z niej nie wy­cho­dził. Mor­der­ca wciąż tu był.

 

*****

 

– Wiesz co? – “Mi­strzy­ni” wy­glą­da­ła na stra­pio­ną. Na­stał wie­czór, ni­ko­go w bi­blio­te­ce nie było i mogły swo­bod­nie roz­ma­wiać. – Ni­ko­mu bym tego nie po­wie­dzia­ła, ale tobie muszę. Wczo­raj, kiedy by­ły­śmy na gumie, wi­dzia­łam swoje wnę­trze. Wiesz, moje wnę­trze to kry­mi­nał, tam też znaj­du­ją zwło­ki. Ko­bie­ta jest mor­der­cą. I jest taki po­li­cjant i ją śle­dzi, i w końcu od­kry­wa całą praw­dę

– No tak, mo­że­my zro­bić to śledz­two, tylko jak? Nie mo­że­my cho­dzić, mo­że­my tylko roz­ma­wiać mię­dzy sobą

– No wiem, ale ga­da­niem tez można wiele zdzia­łać, wiesz, w moim wnę­trzu ten po­li­cjant ko­rzy­sta z usług ja­kie­goś ja­sno­wi­dza, a my mamy tutaj obok nas „Ja­sno­wi­dze­nie i wróż­by” D. Sum­mon­ta. Trze­ba by z nim po­sze­le­ścić…

– Sły­szę was, moje dro­gie panie, do­sko­na­le, jed­nak pro­szę mnie w to nie mie­szać. Wiem, co panie wy­pra­wia­ją no­ca­mi – niski bas “Ja­sno­wi­dze­nia” grzmiał men­tor­sko. – Ja nie chcę się wtrą­cać. Ja chcę żyć!

– A skąd wiesz, że grozi ci nie­bez­pie­czeń­stwo? – szyb­ko za­py­ta­ła “Mi­strzy­ni”, na co “Ja­sno­wi­dze­nie” wy­raź­nie się zmie­sza­ło. – Ty coś wiesz!

– Po­wiedz nam, za­miast sam dźwi­gać ta­jem­ni­cę. Im wię­cej ksią­żek wie, tym bę­dziesz bez­piecz­niej­szy!

– Bab­ska lo­gi­ka – prych­nął “Ja­sno­wi­dze­nie”.

– Bab­ska, nie bab­ska, w tej chwi­li to twój je­dy­ny ra­tu­nek. Zresz­tą wiesz, że nie damy ci spo­ko­ju.

– Ko­bie­ca li­te­ra­tu­ra.

– Nie da się tego ukryć.

– No już po­wiedz, co wiesz – na­ci­ska­ła “Mi­strzy­ni”. – Po­wiedz, po­skła­da­my co wiemy, może uda się coś wy­my­ślić, co trzy księ­gi, to nie jedna.

– Ale to się wam nie spodo­ba. – W tonie głosu “Ja­sno­wi­dze­nia” sły­chać było nie­po­kój.

– To już nasz pro­blem. Naj­gor­sze jest to, że nie mamy żad­ne­go punk­tu za­cze­pie­nia, nikt nic nie sły­szał, nikt nic nie wi­dział, poza ję­ka­mi roz­ko­szy “Feng­shui” i “Hy­drau­li­ka” było cicho. A rano “Feng­shui” była już bez duszy. Mar­twa. 

– I o to tutaj cho­dzi – wpadł jej w słowo. – O duszę ksią­żek. Jest w moim wnę­trzu frag­ment o pew­nej bi­blio­te­ce. Lu­dzie tam pra­cu­ją­cy każ­de­go ranka znaj­do­wa­li znisz­czo­ne, po­dar­te, roz­wa­lo­ne książ­ki. Nie wie­dzie­li, co się dzie­je, po­miesz­cze­nie z książ­ka­mi było szczel­nie za­mknię­te, ma­go­wie za­bez­pie­czy­li je cza­ra­mi, nie było mowy o żad­nych gry­zo­niach, a jed­nak, każ­de­go ranka znaj­do­wa­no mar­twą książ­kę. W końcu przy­był jeden z tych magów, któ­rzy po­tra­fią z nami roz­ma­wiać, Mó­wią­cy z Księ­ga­mi. Za­mknął się na całą noc w bi­blio­te­ce, a rano zna­le­zio­no jego zwło­ki, a wszyst­kie książ­ki były mar­twe. Wszy­scy, włącz­nie z ma­giem, mieli wy­ssa­ne dusze.

– O, ja pier­do­lę – za­sze­le­ści­ła “Prze­mów”. – Chyba nie chcesz po­wie­dzieć, że to samo dzie­je się u nas. Do­wie­dzie­li się w końcu, kto to robił?

– Tak. Jest taki pewny ro­dzaj isto­ty bez ma­te­rii, duch ina­czej mó­wiąc, który pra­gnie po­zy­skać ciało. Żeby udało mu się tego do­ko­nać musi po­chło­nąć dusze ty­sią­ca mar­twych przed­mio­tów i jed­nej żywej isto­ty. Gdzie szu­kać lep­sze­go miej­sca, jak nie w bi­blio­te­ce?

Cisza, która za­pa­dła po jego sło­wach, na wskroś prze­nik­nię­ta była grozą. Żaden z roz­mów­ców nie za­uwa­żył, że wśród ksią­żek pa­nu­je śmier­tel­na cisza. Wszy­scy słu­cha­li “Ja­sno­wi­dzą­ce­go” ze sku­pie­niem i uwagą. Nie ro­zu­mie­jąc jesz­cze tego, co usły­sze­li.

– Na­wróć­cie się i uwierz­cie w Ewan­ge­lię! – ryk­nął nie­spo­dzie­wa­nie “Jezus”. – Uwierz­cie we mnie, al­bo­wiem bli­ski jest dzień Sądu Osta­tecz­ne­go, który spad­nie na wasze głowy bły­ska­wi­cą mie­cza spra­wie­dli­wo­ści! Po­jed­naj­cie się z Bo­giem, gdyż nad­cho­dzi wasz ko­niec….

– Oczyść­cie się! – za­wtó­ro­wa­ła mu “In­kwi­zy­cja”, znacz­nie go prze­krzy­ku­jąc. – Oczyść­cie sie­bie i sze­re­gi wasze z grzesz­ni­ków i he­re­ty­ków, z za­prze­dań­ców innym bogom, z cu­dzo­łoż­ni­ków i li­chwia­rzy! Oczyść­cie się! Przy­go­tuj­cie swe serca na spo­tka­nie z osta­tecz­no­ścią!

– Księ­gi mą­dro­ści pełne – z innej półki roz­legł się dźwięcz­ny ko­bie­cy głos. – Nie słu­chaj­cie fał­szy­wych pro­ro­ków, na­ma­wia­ją­cych was to spę­dze­nia ostat­nich chwil na mo­dli­twie! Po co mar­no­wać czas na rze­czy nudne i nie­po­trzeb­ne! Ko­chaj­my się! Urządź­my sobie orgię ja­kiej nikt nigdy nie wi­dział, niech na­gość i seks za­pa­nu­ją w ten ostat­ni czas!

Za­mie­sza­nie wy­bu­chło na­tych­miast. Z róż­nych kątów Bi­blio­te­ki przy­łą­czy­ły się do “Je­zu­sa” i “In­kwi­zy­cji” głosy in­nych pro­ro­ków gło­szą­cych za­gła­dę i ry­chłą śmierć, na­ma­wia­ją­ce do mo­dli­twy, do po­ku­ty, a z dru­giej stro­ny coraz wię­cej ksią­żek w amoku i szale, ogar­nię­tych myślą o ry­chłej śmier­ci, rzu­ci­ło się w he­do­ni­stycz­ną wręcz roz­ryw­kę. Śpie­wy upo­jo­nych gum­ka­mi ksiąg za­głu­sza­ły wrza­ski tych, któ­rzy chcie­li za­pa­no­wać nad roz­gar­dia­szem i na­rzu­cić wszyst­kim mo­dli­twę.

 

*****

 

– To nie może trwać w nie­skoń­czo­ność – “Jezus” nie kry­jąc obu­rze­nia roz­ma­wiał z “In­kwi­zy­cją”, któ­rej czer­wo­ne okład­ki zda­wa­ły się pło­nąć nie­na­wi­ścią. – Po­patrz, co się dzie­je! To stado grzesz­ni­ków spro­wa­dzi na nas nie­szczę­ście! Mu­si­my coś zro­bić, mu­si­my zro­bić coś, żeby to po­wstrzy­mać!

– Jasne – z prze­ką­sem od­po­wie­dzia­ła “In­kwi­zy­cja”. – Mo­że­my się mo­dlić o cud. I tak nas nikt nie słu­cha. Za­uważ, co tutaj się dzie­je! Oni za­cho­wu­ją się jak zwie­rzę­ta! W chwi­li za­gła­dy, za­miast za­dbać o czy­stość swych dusz, bru­ka­ją się jak świ­nie w bło­cie, w roz­pu­ście, żądzy i nar­ko­ma­nii. Swoją drogą, skąd oni mają tyle gumek? Ćpuny cho­ler­ne!

Na naj­wyż­szych pół­kach książ­ki naj­wy­raź­niej po­sta­no­wi­ły tań­czyć jakiś bar­dzo eks­ta­tycz­ny ta­niec. Ste­laż pod­trzy­mu­ją­cy całą kon­struk­cję za­czął nie­bez­piecz­nie chwiać się na boki. Są­sied­nie półki pod­chwy­ci­ły po­mysł, bar­dzo szyb­ko wpro­wa­dza­jąc swoje w re­zo­nans. Nagle jedna z kon­struk­cji prze­chy­li­ła się, za­cze­pia­jąc o zwi­sa­ją­cy z su­fi­tu ży­ran­dol. Upo­jo­ne księ­gi nawet nie zwró­ci­ły na to uwagi, uwa­ża­jąc to za świet­ną za­ba­wę.

Gra­wi­ta­cja do­koń­czy­ła dzie­ła. Z na­de­rwa­ne­go ży­ran­do­la po­sy­pał się snop iskier.

 

*****

 

Czar­ną nocą wszyst­ko wy­da­je się być czar­ne. Czar­ne niebo spo­wi­ja­ją czar­ne chmu­ry, czar­ne chod­ni­ki skrzą się smo­li­ście w czar­nym mie­ście. Pło­ną­ca czer­wie­nią wieża, jak ogni­sty palec wy­gra­ża­ją­cy czar­nej prze­strze­ni, dum­nie wy­sta­je ponad czar­ny­mi da­cha­mi. W taka czar­ną noc może zda­rzyć się wszyst­ko.