Zguba nr 1

Chyba nie jestem jedyną osobą z tą przypadłością. Przypuszczam, że to popularna emanacja dziecinnych lęków. Nigdy nie zgubiłem się mamie w markecie, ale podejrzewam, że mogłem się tego bać. Gdy wracam z rekreacyjnego oblotu galaktyk, zbliżam się do Ziemi, czuję skórą te przyjemne, niebieskie ciepło Domu i nagle automat nie chce zaprowadzić mnie na lądowisko, wiem, że to tylko koszmar, z którego mogę wybudzić się w dowolnym momencie.

Mogę śnić dalej, wylądować na sterowaniu ręcznym, w niby znajomej okolicy, lecz z innego punktu w czasie. Dziwić się. Nie znajdować znanych budowli lub właśnie znaleźć własny dom, a tam nieznajomych ludzi. Szukać, bez skutku, przyjaciół w książce telefonicznej.

Mam różne scenariusze tego snu. Mogę je kontrolować miarkując sobie dawkę zaskoczenia i przerażenia. Najlepsze jednak zawsze jest budzenie się z ulgą. Taka drobna przyjemność na początek dnia.

Tak, fajnie było się budzić. Teraz jednak otworzyłem oczy po imprezie i widzę wnętrze mojego pojazdu. Wokół nieznane gwiazdy.

Rzucam: "Wracamy".

Cisza. Otwieram oczy szerzej. Szybka diagnoza. W pijanym widzie w końcu zrealizowałem moje kozackie marzenia. Rekreacyjny przelot między galaktykami czy wszechświatami z wyłączonymi przyrządami. Wszystko na ręcznym, na orientację, na czuja.

– Na czuja mi to było? – jęknąłem.

Może jakiś zakład. A może, ot tak sobie. Niczego nie pamiętałem, ale było to mało istotne. Weź i się teraz znajdź. Jedyne wyście to namierzyć jakąś w miarę rozwiniętą cywilizację i podpytać. No dobra, poszukajmy jakichś sygnałów.

Wziąłem się za podłączanie oderwanych uprzednio kabli instalacji. Coś zaczyna dzwonić. Aha, pobudka. Uśmiechnąłem się. Znowu sen matrioszkowy, jeden w drugim. Mój kolejny koszmar. Tym razem zawodowy. Koszmar Głównego Lokalizatora Podróży Kosmicznych. Też w sumie w normie. Ten sen przychodzi raz na kilka dni. Ale nie wiem skąd ten scenariusz. Nie ma nawet cienia teoretycznej szansy, żebyśmy kogoś kiedykolwiek zgubili. Nie przy naszej technologii. Dobudzam się i stwierdzam, że to nie budzik, tylko telefon.

– Hę?

– Uba, stało się niemożliwe – głos jakby ze ściśniętej krtani, docedzony jeszcze przez zęby

– Uba?

– Zguba nr. 1

– Nieeeeeeeeee….

– Przylatuj do centrum zarządzania.

Na wszelki wypadek trzasnąłem się mocno pięścią w policzek. I jeszcze raz. Nie pomogło.

– Lecę.