- Opowiadanie: Mały Słowik - Granatowy

Granatowy

Jednak dokończyłem (bo później to bym już czasu nie znalazł). Wziąłem się z koncepcją za bary... i dokończyłem. Nie całkiem wyszło tak jak chciałem. To chyba lepiej.

Dyżurni:

ocha, domek, syf.

Oceny

Granatowy

Stał nad padołem pełnym kości, napawając się blaskiem promieni opalizujących na trupiej bieli. Przeplatany tkaninami pancerz wisiał na chudym ciele, zahaczał o zroszone czerwienią kolce i wypustki przypominające metalowe płytki. Wiatr szarpał za dzwonki uwieszone przy poszarpanym materiale, zakrywającym prawicę. Każdy wykonany z innej materii, od biologicznych, przypominających mięśnie łuków, po nieprzyjemne oku minerały. Każdy z osobna brzmiał inaczej, zawodził charakterystycznym jękiem, płaczem drżącym na niewidocznych strunach głosowych. Razem stanowiły symfonię poległych, świadectwo przebytych światów.

Twarz istoty niknęła pod pasmami utworzonych ze skóry włosów. Wzrok skierował w lewo, na upadające z nieba filary. Molochy rozsadzane potęgą kryształów, przy asyście wszechogarniającego dymu i ognia. Wagony pociągów spadające w przepaść na drodze, której już nie było.  Wyprostował się, spojrzał przed siebie.

– Rashnu – powiedział, aż ziemia zadrżała, choć nie był to wrzask ani krzyk. Głos przesiąkał materię, odrywał mięso od kości i korę z drzew. Przebijał się przez skowyt dzwonków, które na tę jedną chwilę zamilkły.

Za plecami pojawił się niski demon o przerażonej twarzy i prawie nagim ciele. Ucięte przy samym czole rogi symbolizowały przynależność. Był własnością, miał imię takie jak wszyscy mu podobni. Rashnu, jakich tysiące. Rashnu, czyli Martwy.

– Panie? – zaskomlał.

Musiał czekać na odpowiedź, choćby ta miała przyjść całe cykle później. Mógł umrzeć z głodu, tak jak tutaj stał, choćby od mięsa czy kryształów dzieliło go kilka kroków. Teraz też czekał, widział jednak ogień w oczach Pana, iskrę świadczącą, że teraz układa już tylko słowa, że zawija nieporadnie długi język, dostosowując do potrzebnego tonu. Widział pracującą grdykę i jeszcze zanim padły pierwsze dźwięki, wiedział, że zabrzmi to jak pękająca czaszka.

– Przekaż, że chcę widzieć śmierć. W tym miejscu, tutaj, ma powstać wieża. Macie usypać stos kości wielki jak moja wola. Ma błyszczeć w słońcu, skropiony krwią poległych, deszczem lecącym z nieba i moczem tchórzy. Ma cuchnąć zgniłym mięsem, aż zapach rozniesie się na cały ten świat. Oni mają to zobaczyć, mają poczuć i zrozumieć przekaz. Mają wiedzieć, że nadchodzimy i weźmiemy ich głowy, że rozerwiemy członki i połamiemy kręgosłupy. Że idzie po nich sama śmierć i nie ma ratunku.

Rashnu schylił się, a zanim odszedł, spojrzał jeszcze w kierunku, w którym spoglądał Pan. Dostrzegł wielkie mury, a za nimi strzeliste budowle sięgające nieba. Srebrne kopuły skażonej religią architektury i ukształtowane w metalu symbole, których nie rozumiał. Parę buchającą z równie okazałych kominów i światła lustrujące teren wokół. Wspaniałe miasto, nad którym niedługo uniosą się dymy i krzyk.

Gdy Martwy odszedł, Pan szponiastą dłonią wyciągnął kulę spod okalającego prawicę materiału. Lśniła błękitem, z rysami wewnątrz, pod gładką powierzchnią, pozostałościami dawnego życia kryształów, z których została wykonana. Zacisnął palce, pazury zaskrzyły sunąc po brzegu. W powietrzu uniósł się zapach palonego mięsa, a powietrze wokół dłoni zabarwiły czarne smugi.

Ziemia zadrżała ponownie. Kości w padole zaczęły się trząść, podskakiwać. Plecy Pana przykrył cień, jakby coś olbrzymiego podniosło się na nogi.

– A kości? Kości przyniesiemy my.

 

***

 

Ściany wyglądały jak kolejna aproksymacja demonów. Wyrastały z gołej ziemi, segmentowo, przypominając chropowate cegły o brudnozielonej barwie. W losowych miejscach skręcały do wnętrza pomieszczenia, czasem wijąc się dalej, tworząc tron i rozpostarty przed nim, pozbawiony nóg stół. Soki spływające po jednym z takich korzeni tliły się jaskrawym światłem.

Siedział na tronie, obracając w dłoni jeden z dzwonków, odczepiony od rękawa. Dzwonek ten brzmiał jak upleciony na wietrze płacz, przetaczany przez sztolnie.

– Wiesz, że nie zawsze był taki granatowy, jak zachmurzone niebo?

Mówił do demona stojącego po drugiej stronie stołu, barczystej bestii sięgającej samego sufitu. Miał na sobie bojowy pancerz, jakby zrośnięty z tkanką mięśniową. Długie rogi sterczały do przodu, jakby gotowe do szarży, bez potrzeby schylania głowy. Jedno oko zaszło mu bielą tak silną, że przypominało oblicze zimy.

– Też widziałem, jak tamten świat umiera. Wspaniałe zwycięstwo.

– Nie, to porażka naszych potrzeb. Mienił się tyloma barwami, ale gasł z każdym, którego zabiliśmy. Synteza, która pochłaniała mój wzrok i myśli. To i tylko to było wspaniałe. Piękno pożarte przez naszą ewolucję.

– Tylko Prime śmiałby odezwać się w taki sposób – warknął, obnażając przy tym kły.

Wstał, wspierając się na stole. Nie był niższy od rozmówcy, a jednak nikł przy nim, wyglądał jak wysuszona kukiełka z garścią szmat owiniętych wokół kości. Ruszył w kierunku wyjścia.

– Myślałem, że tylko jedno twoje oko jest poległe, Brute Nera Półślepy. Myliłem się.

Rozsunął kotary przypominające ściągniętą z Jeszcze Żywych skórę i wyszedł na powietrze. Obóz dowództwa rozbito na wzgórzu, skąd doskonale widać było pole walki rozegranej kilka dni wcześniej. Teraz, dolinę pod ich stopami przykryły ciała tych, którzy wydali bitwę wypadową. Ostatnie tchnienie brawury, nim szpony otrą się o mury miasta.

– A jednak postąpiłeś tak, jak postąpiłby tylko Brute. Postawiłeś stos. Czy to nie jest piękniejsze od słabych istot, od zwykłej karmy dla naszych kundli?

– Wiesz, że Ish powiedziała to samo, że zachowałem się jak Terror i zasiałem strach w sercach Jeszcze Żywych? Więc jak to jest?

– Mała, smukła Ish? Czy ona opuszcza czasem tą miękką formę? Czy nie brzydzi jej już postać Jeszcze Żywej? – odpowiedział z odrazą.

Spomiędzy włosów nie było widać cienia uśmiechu. Tylko wzrok, wciąż wpatrzony w mury Eld’Hain, tak bliskie, iż zdawało się, że mógłby postawić na nich pierwszą rysę.

– Ale nie przychodzę w tej sprawie. Prime rozumieją się tylko między sobą. Żadnej w was siły, żadnego gniewu. Nie słowami zdobyliśmy tamte bastiony, nie słowa podbiły tamte światy.

– Przyjrzyj się im jeszcze raz – wskazał na dzwonki. – Mimo, żeś ślepy, może okiem zrozumiesz. Każdy z nich, od najmniejszego i najkruchszego, jest świadectwem. To są kroki naszej ewolucji, tego jak rośliśmy w siłę, jak pożeraliśmy ludy, czasem starsze niż jakakolwiek ziemia, po której stąpaliśmy. Adaptowaliśmy się i dlatego żyjemy. Nie tylko mięśnie nam tężały. Nie tylko one.

Nera zaryczał i ze wściekłością chwycił za prawicę Prima. W akompaniamencie skowytu poległych, wykręcił jego ramię. Odsłonił materiał z wszytymi dzwonkami ukazując kikut uciętej u łokcia ręki z kryształową kulą schowaną w mięśniach przedramienia. Trwał tak chwilę, napawając się własną siłą, z brutalnym gniewem wymalowanym na niepoległym oku. Wtedy zaryczał jeszcze raz, tak że zwrócił uwagę demonów żerujących na pobojowisku. Tysiące oczu zwróciło na nich swe spojrzenie.

– To jest świadectwo! To i tylko to! Nie żadna magia i oracje! Nie żadne myśli wyciągnięte ze starych umysłów! Te rany i te blizny – wskazał na własną pierś, przeoraną krwistymi kanionami tak, że nie ostał się gładki kawałek skóry. Wtedy dodał już cicho, niemal szeptem. – Nic więcej, nie jest warte wspomnień. Nic więcej w nas nie żyje.

– Jak tylko wojna i śmierć? – odpowiedział wyrywając rękę spod bolesnego jarzma.

Razem patrzyli na Eld’Hain. Nera jako jeden z nielicznych Brute używał słów zrozumiale, potrafił wypracować nimi sens, jednocześnie pozostając krwawą bestią o jednym uczuciu. Mimo że stanowił elitę kasty, wciąż walczył w pierwszej linii, pierwszy uderzał na szeregi przeciwnika, wgryzał się w metalowe pancerze i przyjmował ciosy wspomaganych parą młotów. Na plecach wciąż widniało głębokie wgięcie, pozostałe po starciu sprzed kilku tygodni, kiedy poczuł na sobie wynalazek Jeszcze Żywych.

Dzwonki zaszemrały, niosąc ostatnie słowa zmierzchłych światów, do wszystkich wiosek i twierdz stojących na drodze do ostoi. Same decydowały, jak zabrzmią i kiedy się odezwą. Tym razem pieczętowały porażkę Prime’a, wskazywały mu przegraną w oczach demonów. Stał jednak wyprostowany, wiedząc że jest coś, co nie pozwala mu przegrać ostatecznie i nigdy nie pozwoli. Coś sprawiającego, że Brute nigdy nie sięgną po władzę większą niż powinni. Nie ma szacunku, istnieją tylko twarde, bolesne argumenty.

– Nie po to przybyłem. Brute Starszej Krwi chcą żeby Prime Dusha, Dzwon Poległych uwolnił Brute Sava, Pożeracza Światów. Godzisz się?

– Należy do mnie, tak jak sam postanowił. Nie ma powodów, bym się godził.

– Tak też im zrazu przekazałem. Wiesz, że stąpasz po miękkich kościach, Prime Dusha? Nie podoba nam się jak go wykorzystujesz, że zabija bo ty, nie on, tego pragniesz. Stoimy tutaj, ty i ja, na szczycie stromego wzgórza. Skały są ostre.

– Żaden z ciebie Terror, Brute Nera – po raz pierwszy w trakcie rozmowy, Dzwon Poległych uśmiechnął się. – Zatłukłbyś mnie tylko wtedy, gdybym zaczął uciekać.

– Z najczystszą rozkoszą.

 

***

 

Horda była tworem doskonałym. Armią, która ewoluowała razem ze swoimi żołnierzami, której szyki falowały przy każdym ataku, a krok demonów zmieniał się podług sytuacji. Dusha dotknął kuli, spojrzał we własne odbicie. Czuł dumę, że jego sprawna ręka potrafi poprowadzić tysiące. W każdej chwili potrafił wejść do umysłu ogarniętego szałem Brute i pokierować działaniem bezwładnego stosu mięsa. Ferwor walki zamieniał ich w bezmyślne zwierzęta kruszące każdy opór na swej drodze, jak spadające z nieba meteoryty.

Dlatego Prime byli konieczni. Potrafili połączyć niepohamowaną wściekłość z taktyką i przemyślanymi posunięciami. Byli przewodnikami w ciemnościach, instynktem zwrotnym ewolucji. Jednocześnie, nie mogli wejść w umysł tknięty logiką. Dusha nigdy nie widział oczyma Nera, ani innych, starszych Brute, którzy potrafili w pełni kontrolować własny szał.

Horda działała jak morze, którego fale rozbijają się o brzegi przeciwnika. Jeśli grzbiet którejś opadnie, jakby miał zaraz sięgnąć piasku, zjawia się kolejna, sięgając coraz głębiej i dalej, aż woda pochłonie wszystko. Chociaż wiele się zmieniło, nie zapomniano o wielkich bestiach, dzięki którym upadły pierwsze światy. Istotach, dzięki którym Dzwon Poległych mógł rozbrzmiewać na polach bitew, popychając wroga w otchłanie szaleństwa. Było w nich coś niewiarygodnie bardziej pierwotnego, w ich głowach rozbrzmiewały inne pieśni, a rzeczywistość wyglądała zupełnie inaczej.

Dusha kochał umysł Pożeracza Światów.

– Nalegali, byś stawił się natychmiast, Panie.

Rashnu przylegał twarzą niemalże do ziemi. Przypominał ogara, skomlącego o przebaczenie. Palce zgiętych za plecami dłoni drżały delikatnie. Starał się to opanować. Nienawidził pogardy w spojrzeniu Wyższych Istot. Nie przysługiwał mu przywilej ruszenia w bój, więc nie mógł też rozsmakować się w przerażonych oczach Jeszcze Żywych. Tkwił na granicy bólu, który rozsadzał głowę, jednocześnie nie potrafiąc uśmiercić.

– Zaczekają. Jutro i tak nadejdzie.

Zszedł po delikatnym wzniesieniu do wnętrza lasu. Czuł, jak rośliny starają się oplątać nogi, sięgają wyżej, muskają ostrymi jak brzytwy liśćmi. Ignoruje je, pozwala własnej krwi spleść się z zielenią.

Żaden z dzwonków nie przypominał, żeby gdziekolwiek przyroda tak silnie zwróciła się przeciw dawnym władcom świata. Jeszcze gdy przybyli, zaskoczyła ich skala rozrostu. Na jednym z żółtych oceanów, pustyń okalających zielone tereny, widział jak zamyka się paszcza bestii zakopanej w piasku. Zmieścił się w niej cały rój demonów idących w linii. Na chwilę pysk potwora przykrył słońce, zamieniając własne zęby w jego świetliste odpowiedniki. Wtedy Dzwon Poległych zobaczył skalę i potęgę, z jaką ewolucja potrafiła rozdysponować własne możliwości. Jednocześnie, rozumiał, że gigant nie pożyje długo. Umrze, kiedy zabraknie żywności, bo Horda wytłukła wędrowne stada wszędzie tam, gdzie się pojawiła. Trawili planetę niczym choroba.

Dotarł do przykrytego martwymi roślinami wzniesienia. Strząsł kilka liści i pnączy, dotknął wyjątkowo szorstkiego mchu. Sunął palcami wzdłuż stromizny, aż natknął się na mięsistą wypukłość. Wzniesienie zadrżało, rośliny poczęły zsuwać się, jakby tknięte silniejszą grawitacją. Dusha patrzył, jak na środku wypukłości rośnie długa szpara, a w niej prześwituje śliska błona, a jeszcze dalej jadowita żółć. Cofnął dłoń. Wyciągnął z prawicy kulę, na której zacisnął szpony. Uśmiechnął się, kiedy rozbrzmiały dzwonki.

 

***

 

Demony stojące u wejścia do sali narad stanowiły żywy obraz toczonych wojen. Twarze o zmęczonych oczach, pełne blizn i bruzd. Ułamane rogi i wgniecione pancerze. Dłonie pozbawione palców. Jednocześnie wzbudzały szacunek, tym jak potrafiły spojrzeć, zajrzeć w głąb i wydrzeć wszystko siłą. Dusha wciąż pamiętał ich umysły, kiedy byli jeszcze Brute Młodej Krwi. Teraz, kiedy pragnąłby zajrzeć tam dużo bardziej, nie mógł. Minął ich beznamiętnie.

Prime siedzieli wewnątrz, za podłużnym stołem, którego wypustki uformowały mapę terenu, włącznie z wysokimi murami Eld’Hain. Na suchych, powykręcanych w spazmach myśli twarzach dostrzegł ile kosztuje kierowanie więcej niż jednym rojem. Byli mniej krępi niż Brute, sprawiali wrażenie zdeformowanych, każdy z charakterystycznymi naleciałościami skóry, jak włosy opadającymi na ramiona. Nosili przeplatane materiałem pancerze, zakrywające co ważniejsze części ciała, jednocześnie nie bojąc się odsłonić chudych rąk i palców, pulsujących żył na nogach, czy innych defektów materii z założenia silnej, choć niepozornej.

– Spóźniłeś się na naradę – rzekł Prime o oczach całkiem zasłoniętych przez skórną narośl. Choć niewidomy, zdawał się mieć doskonałą świadomość otoczenia. – Nie będzie zatem wyboru i dostosujesz się do tego, co zostało już powiedziane.

– Pokierujesz Pożeracza Światów na główną bramę Eld’Hain – dodał inny Prime, o głosie tak głębokim, jakby dobiegał z wnętrza ziemi.

Słowom tym odpowiedziały ryki Brute sprzed namiotu. Był w tym szał i przekleństwo, jakby zaraz mieli wedrzeć się do środka i zabić wszystkich. Dusha rozumiał. Sava był symbolem, argumentem wymuszającym posłuszeństwo wśród szalonych demonów. Był jednym z nich, a jednak w pełni splątanym z wolą właściciela. Czysta potęga zakuta we własne kajdany. Furia, jakiej nie widział świat. Dlatego cierpieli. Słowa Primów brzmiały jak potężny cios w dumę, szkalowały i szykanowały. Między kastami trwała wieczna wojna, a Sava sprawował w niej ważną rolę.

On i Dusha byli jednym. Nierozerwalnie i nierozłącznie. Taka była wola Pożeracza Światów, który pokochał dźwięk dzwonków. Taka była wola Dzwonu Poległych, który pokochał pierwotny umysł.

Niewidomy smukłym palcem wskazał miejsce w murach, gdzie natychmiastowo tkanka ożyła, uformowała pręty i wrota za nimi. Ściany zaszemrały, ich żyły przesunęły się delikatnie, zmieniły pozycje.

– Inni zostali posłani na węższe fragmenty muru. Sukces tego odcinka zależy od tego, czy się przebijecie. – Po chwili, dodał z nieskrywaną uciechą, satysfakcją w głosie. – Od tego, czy Sava podoła.

Chociaż równie dobrze, a nawet lepiej, mógłby polec – pomyślał Dusha.

 

***

 

Powietrze drżało od ryku tysięcy gardeł. Nawet Dzwon Poległych nie był w stanie przebić się przez tak skondensowaną dawkę gniewu i wściekłości. Horda falowała kilka większych długości przed murami Eld’Hain wyczekując i przyjmując tchórzowskie ciosy z powietrza. Bełty zalewały pierwsze kolumny, te jednak stały twardo. Brute z dumą prezentowały członki najeżone lotkami. Łamali je w połowie i przyjmowali z rozkoszą, w zupełnym szale niewrażliwi na ból i strach.

Dusha ogarniał wzrokiem tylko kilka rojów, kiedy większość Hordy zgromadziła się w innych punktach zapalnych, tam gdzie mury były słabsze. Na szczytach blank dostrzegał Jeszcze Żywych. Marne istoty uzbrojone w metalowe zabawki, niewystarczające, by powstrzymać jakikolwiek szturm.

Żałośni i patetyczni w swej walce, z kruchymi kośćmi wewnątrz i miękką skórą poza. Tylko większe, parowe machiny wzbudzały respekt, miotając w stronę demonów głazami, z których podniesieniem mieliby problem najstarsi Brute. Działa te wyglądały jak paszcze najeżone kryształami, gdzie para stanowiła osobny żywioł. Kumulowana wewnątrz, tworzyła ciśnienie wystarczające, by natchnąć wielkie kamienie niezwykłą siłą. Na tej samej zasadzie działały kusze, z wmontowanym na końcu kryształem o wydrążonym wnętrzu.

Wszystko to było niegodne. Sprawiało, że nawet Terror patrzył z odrazą i pogardą. Prime rozumieli, że droga ku doskonałości ma wiele przejawów. Ten, pędzący gdzieś obok Jeszcze Żywych, nie usprawniający ich ciał, był w jakiś sposób obrzydliwy. Myśl, że poległe przedmioty mogłyby ewoluować szybciej, stanowiła obrazę dla wszelkiej idei. Coś nienaturalnego, prowadzącego ku niekontrolowanym przeistoczeniom. Było obce demonom nie mniej niż one same temu światu.

Brama zaskrzypiała, pozwalając kolejnym maszynom wyjść za mury, w asyście uzbrojonych w młoty Jeszcze Żywych. Wielkich rozmiarów golemy raczyły powietrze rozbuchaną parą. Orały ziemię krańcami szponiastych nóg. Młoty mogące zmiażdżyć jednym ciosem uniosły się w powietrze, jakby gotowe do zadania ciosu. Szli przed siebie, z wiarą w oczach, kierowani czymś więcej niż prosta wola przetrwania. To czyniło z nich cenniejszą zdobycz.

Kiedy brama zaczęła zamykać się ponownie, w głowach demonów rozbrzmiał głos najstarszego Prime. Lawina kamieni sunąca górskim zboczem. Krzyk podsycający nienawiść. Istota tak potężna i niemalże mityczna, że nawet Starsi pamiętali ją tylko jako głos.

– Jesteśmy bólem, heroldami śmierci, której sztandar wypisano nam na twarzach. Jesteśmy najdoskonalszym ogniwem ewolucji, której dajemy posmakować światom. Jesteśmy ich końcem, celem ostatecznym, miejscem w którym droga spada w jądro planet.

Demony ruszyły przed siebie. Mimo olbrzymiego impetu, szeregi nie poluźniły się. W pełnym biegu sunęli jak fala. Każdy rój, setki szalonych bestii prowadzone jednym umysłem. Zbliżając się do Jeszcze Żywych, przyspieszają. Dochodzi do starcia, młoty opadają, miażdżąc pierwszą linię. Większość nie zdąży podnieść się drugi raz.

– Żaden jeszcze nie odparł naszej rasy, żaden nie stawił dostatecznego oporu. Strawiliśmy ich ciała i światy, pożarliśmy życie i kultury. Wzmocniliśmy się trupami naszych wrogów, zdeptaliśmy szkielety poległych.

Po pierwszym szeregu wystąpił następny, a kolejne napierały z tyłu. Choć z początku wydawało się, że Jeszcze Żywi trzymają linię, to po dłuższej chwili pierwsze z demonów przedzierały się przez golemy, wpadały między młoty słabych istot. Tam Prime uwalniali je, pozwalali siać spustoszenie, oddać się temu, do czego zostały stworzone. By przerwać ten szał, musiały zostać zrównane z ziemią.

– Bo kiedy zejdziemy na Jeszcze Żywych, pożeramy.

Dzwon Poległych westchnął. Czuł natchnienie, ale i pierwszy raz coś wcześniej nieznanego. Jakaś obawa wibrowała mu w myślach. Wiedział, że za chwilę to zniknie, że poczuje to co wszyscy. Stał na samotnej skale, otoczonej przelewającym się morzem Brute. Uczestniczył w tym pędzie, nie musząc wcale biec. Spod rozbrzmiewających śmiercią dzwonków, wyciągnął kulę. Dotknął jej dłonią, poczuł bolesne gorąco wydobywane z wnętrza, pozwalał by skóra sczerniała, przypaliła się.

Wtedy zobaczył. Drzewa i las na skraju Eld’Hain. Środek dziczy jakiś niewiarygodnie mały i nikły. Wstał, czując że musi opierać się na wszystkich czterech kończynach. Czuł jak zwalone drzewa i sterty liści ściekają mu po grzbiecie. Widział ziemię z wysoka. Był panem. Mógł wszystko. Przeszywał go głód.

Ruszył przed siebie, najpierw powoli, potem coraz szybciej. Ziemia drżała. Bała się go, rozstępując własne wnętrze pod każdym krokiem. Niedługo bać się będą wszyscy.

Dostrzegł pole bitwy. Zsunął się ze wzgórza, wywołując lawinę kamieni. Czuł, jak szoruje pazurami po skale, jak ostrzy je, właściwie niepotrzebnie. Każdy z nich działał bardziej jak taran, miażdżył, nie przecinał.

Ruszył razem z falą demonów. Brute patrzyli na niego z podziwem, nawet gdy stąpał po ich szeregach własnym cielskiem. Nie potrafił w pełni tego kontrolować, nakierowywał tylko na cel. Kumulował głód i pragnienie we właściwym kierunku. Był nienawidzony i kochany. Był symbolem, jak powiewający na wietrze sztandar.

Dusha’Sava, razem, jedność. Wtedy Dzwon Poległych rozumiał. Miał usprawiedliwienie na śmierć i umierające planety. Czuł niepohamowany głód, rozumiał jego następstwa. Stawał się pełnokrwistym Brute, pierwotnym jak to tylko możliwe. Widział sens wojny, usprawiedliwienie każdej ze spalonych wiosek i zniszczonych miast. Wydłubanych z pancerza ludów. Czuł głód. Kochał Głód. Był głodem. Był Pożeraczem Światów.

Wpadł między golemy. Był dwukrotnie od nich większy. Zamachnął się łapą, odrzucając pierwszego jaki stał na drodze. Otworzył paszczę wygryzając prawie cały kokpit następnego. Czuł metal w podniebieniu, chrzęszczące fragmenty i zalewającą usta parę. Spomiędzy kłębów dymu błyskały zęby, sześć rzędów ostrych igieł ciągnących się w głąb gardła.

Ostrzeliwano jego plecy, rozbijając bełty o twardą niczym metal narośl skóry. Leżały w niej pozostałości poległych ludów. Minerały i broń nie z tego świata. Wszystko co przyjął na siebie i przeżył. Co wchłonął i stało się jego częścią. Miotane przez działa głazy odbijały się mocniej, sprawiały, że uginał kolana. Nie czuł jednak bólu. Tylko głód. Tylko pragnienie.

Któryś z golemów uderzył młotem w ramię. Dusha’Sava przygniótł go drugą łapą, przycisnął do gruntu, aż mechanizmy zaskowyczały. Między szponami buchnęły płomienie. Słyszał krzyki i przerażenie Jeszcze Żywych. Słyszał ryk demonów. Słyszał dochodzący z daleka skowyt poległych.

Przedarł się na tyły. Gniótł i rozrzucał marne istoty. Mięśnie drgały mu pod skórą, krwawił i bryzgał na wszystkie strony. Torował sobie drogę do bramy. Dopadł jej pierwszej warstwy. Chwycił łapami za kraty. Mechanizm stęknął, zaskowyczał. Żelazo wygięło się, coś zgrzytnęło. Wreszcie pękły zostawiając po sobie okalające wejście fragmenty, nie dość długie i wysokie, by zatrzymać demony, ale boleśnie ocierające skórę Dusha’Sava.

Dalej, jeszcze wrota. Potężne i ciężkie. Naparł. Wbił nogi w ziemię, grunt wybrzuszył się, skotłował, zasypując Jeszcze Żywych i demony. Coraz mocniej i więcej i bardziej. Głos w głowie. Krzyk najstarszego Prima. Pierwotne wezwanie, wzmagające gniew i głód, dające siłę. Nie rozumiał co jest mówione, nie miało to znaczenia. Chodziło o barwę dźwięku, o natchnienie. O potęgę eonów skrytą za słowami.

Znów, wrota wyginają się, rozstępują na poły. Czuł, że ktoś napiera z drugiej strony, tworzy przeciwwagę. Wtedy z murów polał się płynny ogień. Spadł na jego plecy, zaczął parzyć, zżerać pancerz i skórę. Schodzić do wnętrza. Ból błyskał spomiędzy kolejnych fal wściekłości. Nie przestawał napierać, aż nie dostrzegł światła, aż nie strzeliły zawiasy.

Ból. Głód. Ból. Gniew. Dusha’Sava umierał. Pożeracz Światów, bestia oblężnicza. Kiedy gięły się pod nim kolana, z góry opadła druga, zapasowa krata. Przygniotła go, powaliła. Poczuł, jak brzuchem nadziewa się na pozostałości poległej bramy. Ryknął aż zatrzęsły się mury, a szeregi demonów i Jeszcze Żywych zamilkły w walce. Z daleka dochodził skowyt poległych. Dusha’Sava cieszył się. Było w tej śmierci coś pierwotnego. Nadającego sens obu ciałom. Temu, które przeżyje i temu, które odejdzie.

Dusha ocknął się. Leżał na ziemi, spadł ze skały. Nie wiedział, co działo mu się z oczami. Uznał, że krwawi. Uznał, że traci wzrok. Skowyt poległych brzmiał jak nigdy wcześniej. Nie strasznie, a jakoś przykro. Przetaczany przez sztolnie płacz. Granatowe niebo.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Koniec

Komentarze

Przeczytałem  i wolę pierwsze, zdecydowanie.

Najlepiej pisałoby się wczoraj, a i to tylko dlatego, że jutra może nie być.

Tak, pierwsze było zdecydowanie lepsze. Wybacz, ale sposób jw jaki przedstawiasz demony kompletnie mi się nie podoba. Przy opisach skupiasz się raczej na tym co u nich złe.

Demony też ludzie. Pić muszą, jeść muszą, lubią mordować i nawet przyćpać – kryształy. 

Najlepiej pisałoby się wczoraj, a i to tylko dlatego, że jutra może nie być.

Tego by brakowało, żebym wybielił zupełnie zdobywców, istoty które zniszczyły nie jeden świat :P. Dałem im motyw, dałem wewnętrzne rozterki, dałem nawet miłość i potrzebę zrozumienia, poniekąd, własnego przekleństwa. Walka o władzę, pragnienie przeżycia i mordowanie dla przyjemności to przymioty typowo ludzkie, mimo że starałem się mocno “odczłowieczyć demony (tak na granicy, żeby było zrozumiałe i można było się odnieść). A skoro ludzie tacy bywają, to znaczy, że są z natury źli?

Panowie, konkrety! Bo narazie, to tylko preferencje i odczucia bardziej niż ogólne. Z chęcią posłucham. (dodam, że z kolei mój betaczytacz uznał demony za… zbyt miękkie. Że nie powinny mówić ani porozumiewać się, że powinny być sterowane jakimś wyższym złem. Ale on wszystkie demony widzi jako cytate sukkuby pożerające wroga w środku walki. Więc tego… nazwa, nazwa jest trochę niefortunna).

Organizatorzy zaznaczyli, że demony nie są złe

Oni chcą teksty o dobrych, szlachetnych demonach, a nie o złych plugawych bestiach :)

Tak, ludzie są z natury źli.

 

A co do konkretów, to się na becie uzgadnia. Zły Słowik nie zaprosił, to nie ma konkretów! Ot co! ^^

Najlepiej pisałoby się wczoraj, a i to tylko dlatego, że jutra może nie być.

Daleko za pierwszym tekstem…

Nie oceniam demonów, jedynie tekst. Wybacz szczerość, bo może za daleko posunięta – praktycznie międlisz jedno i to samo od początku do końca. Prześwituje przez to słabo czytelny obraz demoniej hierarchii, trudnej do pełnego zrozumienia motywacji do niszczenia światów, ale w gruncie rzeczy nie ma tu niczego, co wykraczałoby poza standardową śpiewkę, że demony to zawsze i wszędzie głupie, tępe, berserkierskie i niszczycielskie zło.

Organizatorzy zaznaczyli, że: demony nie są złe, a ludzie kryształowo (huh) dobrzy! Nie, że demony są szlachetnymi panami na nowych włościach, którzy toczą wojny jak angielska arystokracja polowania na lisy! To są dwie, różne rzeczy! Znaczy, że któryś z nas opacznie to zrozumiał.

Żaden z nich nie nazwie siebie złym, tak jak nie zrobi tego żaden człowiek. Mają różne percepcje. Widzisz ich tutaj, jako złych, dlatego że patrzysz z ludzkiej perspektywy. Proste pytanie. Jak wygrywa się wojny? Nie te współczesne, bo to inna bajka jest.

NeverEnd – strzelam, że napisałeś coś w swojej koncepcji. Z chęcią przeczytam jak już ujawnisz, bo nawet jeśli wygląda mi na nielogiczną, to jednak może zamieszać chochlą.

 

Kwisatz: Bo Zły Słowik ma wyrzuty sumienia, że się nie potrafi potem odwdzięczyć i kiepski z niego betaczytacz. Zatem zrobił “betowanie” poza forum :P.

 

Adamie: Tak wyglądają Brute w trakcie walki. Prime też? A historia samego Dusha, czy bardziej Dusha’Sava (bo to o nim jest i tylko o nim) to tak bokiem i niewyraźnie?

Organizatorzy zaznaczyli, że: demony nie są złe, a ludzie kryształowo (huh) dobrzy! Nie, że demony są szlachetnymi panami na nowych włościach, którzy toczą wojny jak angielska arystokracja polowania na lisy! To są dwie, różne rzeczy! Znaczy, że któryś z nas opacznie to zrozumiał.

Ja żartowałem. Z perspektywy ludzi demony są złem wcielonym, ale z perspektywy demonów to ludzie są wrogimi, niezrozumiałymi istotami.

Co do mojego tekstu, to jest pewien problem, bo został tydzień, a ja w lesie :)

Ale może tam jakiego gniota uskrobie, a co! Niech i organizatorzy mają trochę pod górkę.

Ty weź mnie nie wpuszczaj w maliny, bo się unoszę i mnie serce boli! :P

No to czekam, nawet jak wyjdzie las, bo tam przecie ładnie pachnie, nawet jak mały jest, kilka drzew na krzyż. Mam nadzieję, że zobaczę trochę tekstów z perspektywy demonów, bo fajnie będzie porównać koncepcje i toki myślenia. U ludzi to w miarę łatwo, bo są lepiej zaznaczeni w otrzymanym fluffie i będą bardziej spójni. A tutaj… tutaj to będą różnice jak z Bałtyku do Śródziemnego. Czy jakoś tak.

Bokiem i niewyraźnie widzę jego historię. Niestety, z Twojego punktu widzenia. O dziwo, z mojego też niestety tak…

Osadzanie fabuł w uniwersach gier jest “niebezpieczne”. Dla obu stron. Kto nie zna gry, nie jest jej fanem, może niczego nie pojąć, albo zrozumieć wręcz opacznie, bo autor kieruje tekst do grupy “wybrańców“ i zakłada, że czytelnik wie, o co chodzi. Ale czy wszyscy muszą znać i “kochać” tę czy inną grę? Odwrotna sytuacja, przeniesienie do tekstu “na żywca” elementów gry, też jest, jak nazwałem, niebezpieczna, bo w kontekście założeń gry coś jest “na miejscu”, wpisuje się w scenariusz i daje się uzasadnić, a władowane do fanfika razi brakiem logiki – jak na przykład naprawa kosmicznej armaty dopiero wtedy, gdy zbliża się przeciwnik. Bo za cholerę nie wiadomo, dlaczego dopiero teraz się za to wzięli, a jak nie wiadomo, to na dupków żołędnych tacy rewolucjoniści wychodzą i nie ma zmiłuj.

Opisałeś demona / demony. Nic i nikogo więcej. Zrobiłeś to w taki sposób, że dla mnie stało się to kliszą, niezbyt interesującą. Kto ich nasłał na daną planetę i cywilizację? W jakim celu? Bo z tego tekstu, dla mnie, wynika, że tylko w celu powiększenia kolekcji jakichś tam dzwonków…

Coś tam nadmieniłeś, jednym czy dwoma zdaniami, o “zbuntowanej” przyrodzie. Trochę to ratuje sprawę, ratuje jako jedna z możliwości interpretacyjnych, ale jeśli to jest to, brak następnego zdania lub dwóch rozwinięcia…

A tak się starałem o wątek romantyczny wśród demonów! D:

Generalnie, tekst nie zawiera aż tak dużego bagażu “fanfikowego”. Właściwie to tylko podział na kasty (mam nadzieję, że zrozumiały tutaj, nawet kiedy niewiele wiadomo o uniwersum) i smaczki, jak odniesienie do Ish. Więc traktuj spokojnie nawet nie jako fanfik i butuj bez wyrzutów. Zgadzam się, że to twory specyficzne i ciężko tam coś ugrać. Z samego założenia.

Wychodzi na to, że dialogi pozostały niezrozumiałe. Tak samo jak idea dzwonków, czy konflikty “wewnątrzplemienne”. Nie opisywałem skąd demony przybyły i kto nimi steruje, bo to nie ważne dla tekstu, który jest bardziej o stratach na wojnie, niż o niej samej. O gubieniu części siebie w ferworze walki. Właściwie zastanawiam się, czemu historia Dusha’Sava jest niewyraźnia, skoro to poniekąd jego perspektywa i to on prowadzi akcję do przodu, jest w każdej, pojedynczej scenie. Czemu to “istota” demonów rzutuje tak mocno na pierwszy plan. Myślę, że tu tkwi przewaga opowiadań z ludzkiej perspektywy. Tam czytelnik nie zwraca uwagi na takie pierdoły, bo jaki człowiek jest, każdy widzi. A wtedy, może się skupić na samej historii, nie tle.

Takie o, mdłe przemyślenia.

Być może nie wyszło. Moja wina. Kajam się.

 

A! A! I właśnie! I jeszcze dziękuję. Za spojrzenie na tekst, spasiba!

Bynajmniej nie mdłe.

Pozwolę sobie tak podsumować napisane i przemilczane: zawsze były, są i będą po kres istnienia literatury dwie niezależne i równoprawne racje: autorów i czytelników; ideałem jest ich pokrywanie się, ale różnice, gdy podane do wiadomości i poddane dyskusji, też mają swoją wartość dla obu stron.

wciął walczył w pierwszej linii,

wciąż

 

Słowiku, bez twojego wyjaśnienia za Chiny ludowe nie pojąłbym, o czym jest tekst. Widzę przedstawienie demoniej hierarchii, jakies mgliste odniesienai do pożerania światów i wchłaniania ich we własne cielska, dzwoneczki jakieś, które bynajmniej nie są seksowną Julią Roberts w kusej, zielonej szmatce, kawałek opisu szturmu na miasto i zdychającego demona oblężniczego.

 

Ale co, po co… Zabrakło mi jakiejś fabuły lub jakiegoś zrozumiałego, fabularnego celu w tym opowiadaniu. I dopiero twój powyższy komentarz pi razy oko ukierunkował. Z tego względu – bo nie lubię czuć się jak baran, nie rozumiejący co czytam – “W długim cieniu” i mnie podoba się bardziej,

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Czyli za duży chaos, jak na perspektywę demonów (myślałem, że tak wyszło lepiej, że będzie to specyficzne dla narracji – stąd przedmowa). W sensie, byłoby pewnie ok, gdyby nie było o demonach, bo za bardzo przyciągają wzrok swoją “osobą”. Czegoś jest zwyczajnie za mało, albo za dużo (bo mógłbym powycinać fragmenty opisujące demoniczną “społeczność” zostawiając fabułę na miejscu i wszystko wciąż byłoby spójne – stąd strasznie zdziwionym, że jej nie widać. Przejdzie mi).

 

Cóż, Dusha’Sava umarł niezrozumiany! Jak wielcy poeci! Na Wawel go!

 

Dziękuję.

Ech, jak zwykle – zakrztusiłam się poetyką i niewiele zrozumiałam.

Właściwie mogę się podpisać pod komentarzem Psycho.

Opisy plastyczne, ale gorzej z fabułą. IMO.

Babska logika rządzi!

Już po lekturze pierwszego opowiadania uznałam, że przeczytałam je zbyt późno, a teraz, gdy minęły ponad dwa lata i poznałam drugie, jedynie niektóre nazwy przypominają, że był kiedyś taki konkurs.

Jak zwykle, Słowiku, szczególne są Twoje malownicze opisy, a bestie jawią się jak żywe.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nowa Fantastyka