Jedyny poświęcony, czyli drouble z ekumeniczną magią świąt w tle

Dwudziestopierwszowieczna święconka staje się symbolem ekumenizmu i indywidualizmu. Zawartość odzwierciedla wartości i wybory kompozytora.

W koszyczku trwają właśnie dyskusje między szczęśliwymi wybrańcami.

– Wybrałbym się do Centrum Nauki Kopernik. Skorzystajmy z tego, że są z nami te, co płacą. – To jajko rozpoczyna rozmowę.

– Niech te, co wypadają z dupy, szastają czym innym. – Zwitek banknotów pozostaje czujny i drażliwy.

– Pomidor. – Pomidor stara się pozostać w centrum uwagi.

– Ale co wy tak chcecie iść do to centhrum? – Hummus to twardy realista.

– Cholerne skąpiradło!

– Zamknij ta jadaczka, wieprzowy kutafonie. – Pasta nie pozwala, żeby dobrze ususzone pęto wlazło jej na głowę.

– Pomidor.

Rachatłukum milczy. Z niewiernymi nie gada.

– Nadmuchajmy świeżaka i polećmy. Musi zapłacić frycowe. – Pada w końcu propozycja.

Grupa osacza kondoma, który już wie, że się nie wymknie.

Balon spokojnie płynie przez chłodne powietrze. Ale co to? Nad Świętokrzyską zaczyna wytracać wysokość. To moment, w którym ważą się losy całej wyprawy. Przerażeni uczestnicy zbijają się w ciasną gromadkę, żeby dodać sobie otuchy. Ziemniak walczy ze sobą, ale nie umie pokonać instynktu – wyskakuje z gondoli.

Koszykowa społeczność docenia podobne akty odwagi.

– To dopiero prawdziwe poświęcenie. Wiwat dla cichego bohatera, który w milczeniu, bez słowa skargi, wykarmia miliony Polaków – wykrzykują chórem. Oprócz pomidora.

– Pomidor.

Czytała Krystyna…