Mleko zostało rozlane

Nawet ją lubię, chociaż jest strasznie pomarszczona i brzydka. Jej skóra nie jest pokryta futerkiem, tak, jak moja, ale jest za to ciepła i żywa. Nie tak, jak skóra mojego poprzedniego opiekuna.  

Ma oczywiście swoje wady, bywa irytująca i to nawet dosyć często. Ciągle coś upuszcza, ciągle schyla się by to podnieść i ciągle jej to nie wychodzi – łapie się tylko za plecy z grymasem bólu i dopóki wieczorem nie przyjdzie ktoś żeby posprzątać, cały pokój pozostaje zawalony łyżeczkami do herbaty, książkami i kłębkami wełny. Żałosne. Ja nigdy bym się do starości nie doprowadził, to by było uwłaczające. Nawet jeśli zachowasz dumę i dostojność, to i tak świadomość, że nie możesz, tak jak dawniej, wskoczyć na drugie piętro jednym susem zabija cię powoli od wewnątrz. Zupełnie tak, jak moją opiekunkę zabija teraz rak. Powoli i od środka. Ona tego jeszcze nie wie, chociaż oczywiście jest jej gorzej z każdą nocą, ale ja odkryłem to już dawno – siedząc na jej wypukłym brzuchu poczułem delikatne mrowienie choroby jeszcze zanim przestała być normalna.

Toleruję więc to wszystko i ciągle przy niej jestem, choć nie potrwa to zbyt długo. Znoszę głaskanie pod włos, łapanie z ogon i przeganianie ze stołu – ktoś inny straciłby za to oko, ale nam nie zostało dużo czasu, więc jakoś wytrzymam.

Wytrzymam kiedy będzie chodziła wokół krzesła przez cały ranek, kiedy wyrwie wszystkie kartki z powieści leżącej zawsze na szafce i zacznie wyrzucać je przez okno, kiedy wysypie worek śmieci na podłogę i położy się pośród gnijących obierków. Wytrzymam kiedy zaleje wrzątkiem moją karmę i podleje nią kwiatki i kiedy chwyci mnie za kark, włoży do mikrofalówki i ustawi ją na trzydzieści minut na 800 Watów. Wytrzymam, ponieważ tak być musi i chociaż będę wył, zachowam resztkę godności, a co najważniejsze – nie zestarzeję się tak, jak ona.