Anioły i demony

 Anylon od kilku godzin szwendał się po bezkresnych polach, gdzie widać było tylko zielone pagórki i ogniste słońce schylające się ku horyzontowi. Szedł wydeptaną przez innych ścieżką. Za nim ciągnęły się bezwładnie opierzone skrzydła, na plecach w ich miejscu sączyły się stróżki krwi. Syczał z bólu już dłuższy czas. Usłyszał za sobą znajomy głos.

-Boli? 

Anioł odwrócił się. Mała Samanta przyglądała mu się, jej uwagę przykuwały zakrwawione barki Anylona, w niektórych miejscach głębokie rany i blizny.

-Tak to jest z Wami. -powiedziała, -Ciągle próbujecie nas obronić, choć się to nie udaje.

Spojrzał na nią z głową zwisającą smętnie w dole, zasyczał znów i wyprostował się. Z ran pociekła czerwona ciecz na jego nagie stopy. Oczy wyły, jednak zawsze był spokojny i nie mówił, że mu źle.

-Dlaczego? -spytała Samanta.

Jemu zajaśniały oczy.

-Po to jesteśmy. 

Ona spochmurniała. Potarła dłonie i z troską pogłaskała go po dużym ramieniu.

-Nawet jeśli jesteście, to nie pomagacie nam, oni zawsze wygrywają. A wy… -podniosła wzrok. -Wy cierpicie za nasze grzechy, znosicie nasze błędy i postępki, gdy oni wyniszczają świat do zera. 

Anylon patrzył na nią ciągle. To dziwne że ośmiolatka wie tyle o jego życiu, o tym co się dzieje.

-Jesteś dzieckiem. -odparł spokojnie. -Ja jestem po to, aby cię chronić.

Samanta rozpłakała się i rzuciła mu na szyję. Przytulił ją mocno.

-Mam osiem lat, ale wiem więcej niż przeciętny dorosły, czuję głębiej, myślę racjonalniej. -mówiła ze łzami w oczach, które spływały jej po zarumienionych policzkach. 

-Nie płacz Sami… -powiedział. -Jestem tutaj i nic złego stać się nie może.

 Samanta obudziła się w małym domowym salonie, rodzice jeszcze spali. Telewizor śnieżył, a za oknami był piękny letni poranek. Przypomniała sobie noc. „Nic złego stać się nie może.” -pomyślała. – „Ale mojemu aniołkowi dużo może się stać.”