Wychudła racja bytu.

Scena Pierwsza 

 

Na scenie pojawia się wychudły młodzieniec o zapadłych oczach. W ręce trzyma czaszkę. Siada na pustej ławce. Spogląda na czaszkę i zaczyna monolog.

 

Wychudły Młodzieniec : <nadal spogląda na czaszkę>

Czaszka : <cisza>

Wychudły Młodzieniec : Niech się zraniony jeleń słania!

Czaszka : <cisza>

Wychudły Młodzieniec : <wyraźnie skonsternowany>  Być alb…!

 Wywód przerywa krzyk postaci w kapturze, która pojawia się z nikąd.

Postać w Kapturze : Panie, wymyśl pan coś swojego.

Wychudły Młodzieniec : <zbulwersowany> Jakże to tak? Właśnie tworzę!

Postać w Kapturze : Ale to już było.

Wychudły Młodzieniec : Nic o tym nie wiem.

Postać w Kapturze : Problem to nie mój waćpanie.

Wychudły Młodzieniec : <Spogląda na czaszkę> …

Postać w Kapturze : Spodziewałem się, że tak będzie.

Wychudły Młodzieniec : Kimżeś jest i czegosz chcesz?

Postać w Kapturze : Jam jest symbolem.

Wychudły Młodzieniec : Więc przyszedłeś testować moją wiarę?

Postać w Kapturze : Nie.

Wychudły Młodzieniec : <zaskoczony> Więc może wierność moją do narodu?

Postać w Kapturze : Bynajmniej.

Wychudły Młodzieniec : <wyrzuca czaszkę za siebie> Więc po co do czorta pan, żeś tu jest?

Postać w Kapturze : Przepowiednie wieszczę.

Wychudły Młodzieniec : Protoplasta!

Postać w Kapturze : Nie jestem kaznodzieją.

Wychudły Młodzieniec : <powoli dostaje depresji>

Postać w Kapturze : Trzymaj bo to ciężkie dosyć. <podaje mu przedmiot>

Wychudły Młodzieniec : A cóżesz to jest?

Postać w Kapturze : Złoty róg.

Wychudły Młodzieniec : I co mam z nim niby zrobić?

Postać w Kapturze : <znika>

 

Scena Druga

 

Młodzieniec podnosi czaszkę i odkłada róg. Kontempluje nad swoją marna egzystencją, sprawiając wrażenie bardziej bladego niż jest.

 

<wyje syrena>

Wychudły Młodzieniec : A cóżesz to znowu?

Obok ławki podjeżdża samochód, wysiada z niego dwójka mężczyzn w białych fartuchach.

Pierwszy z mężczyzn: Blady pan coś.

Wychudły Młodzieniec : Słabo mi.

Drugi z mężczyzn : I bardzo dobrze po to tu jesteśmy.

Wychudły Młodzieniec : <zaskoczony> A kim waćpanowie są? 

Oboje ci w fartuchach : Łódzkie pogotowie.

 

Scena trzecia

 

Wychudły Młodzieniec nazwijmy go odtąd Konrad. Budzi się na ławce, trzyma się dłonią za prawy bok. Ktoś wyciął mu nerkę.

 

Konrad : O la boga!

 

Nastaje niezręczna cisza. Konrad zauważa, że czaszki też nie ma. Został tylko róg.

Nagle słyszy odgłos motoru.

 

Konrad : No nie znowu! 

Motocyklista : Co znowu?

Konrad : <odetchnął z ulgą> Chcesz mi coś dać, czy może wyciąć?

Motocyklista : Nie

Konrad : Tamci nie pytali.

Motocyklista : Palisz?

Konrad : Broń boże.

Motocyklista : On tu nie pomoże.

Konrad : Ale jak to?

Motocyklista : <odpala papierosa> 

Konrad : Niezbyt waćpan rozmowny.

Motocyklista : Zapal se.

Konrad : <odpala papierosa i krztusi się>

Motocyklista : Gruźlica?

Konrad : Gorzej, wyrzuty sumienia.

Motocyklista : Ciężka sprawa.

Konrad : I ten róg.

Motocyklista : Ja właśnie tutaj stary po to.

Konrad : <Patrzy pytająco>

Motocyklista : Masz w niego zadąć. Dokładnie o północy. To da sygnał naszym do powstania. Taką wieść ci miałem przekazać.

Konrad : Nie wiem czy podołam.

Motocyklista : Mów mi Rysiek.

Konrad : Ryśku słuchasz mnie?

Rysiek : <odjechał>

 

Scena Czwarta

 

Konrad zdenerwowany czeka na północ. Chodzi i zatacza kręgi, przykłada róg do ust, ale się wacha. Jest ciemno i zaczyna wiać wiatr.

 

Konrad : Nie podołam.

Wiatr :  <szszsz>

Konrad : <staje na wzgórzu> Jam jest Konrad, stoję tu na tym wzgórzu!

Wiatr : <szszsz>

Konrad :  Nie boję się i podołam!

 

Konrad przechodzi swoistą metamorfozę.

 

Wiatr : <szszsz>

Konrad : Wierzę w cel i wielkość! Bo czymże jest człowiek, jak nie bytem stworzonym do wielkich czynów?

Wiatr : <szszsz>

Konrad : …stworzonym na wzór boga! Mogący nawet równać się z bogami.

Wiatr : <szszsz uderza piorun>

Konrad : Świat stworzon, na podobieństwo końca! Czuję siłę, uda się!

Wiatr : <szszsz>

Konrad : Słyszysz mnie ty tam na górze? A może w dole? Podołam!

Wiatr : <ucichł>

 

Zapada cisza, zostało kilka minut do północy. Nic się nie dzieje. Nagle Konrad słyszy głos z oddali.

 

Diabeł : Dół cie słyszy.

Konrad : <przerażony głosem z nikąd> Czarcie, czegoż chcesz?

Diabeł : Niczego.

Konrad : Więc po coś tu przybył?

Diabeł : By być świadkiem końca twojego.

Konrad : Ale ja umierać nie zamierzam. W róg zaraz zadmę.

 

Diabeł znika, cały świat znika, Konrad pada nieprzytomny z nadmiaru utraconej krwi z wyciętej nerki. Budzi się już po północy. Widzi przed sobą ślipia diabła.

 

Diabeł : Zawiodłeś więc.

Konrad : Zawiodłem.

Diabeł : Więc zrób to co każdy bohater romantyczny.

Konrad : <zdziwiony> O cóż ci chodzi?

Diabeł : <podaje mu pistolet>

Konrad : Ach o to …

 

Konrad strzela sobie w głowę.