Obawiam się, że limit trochę zaszkodził pomysłowi. Trudno.
Szanownych jurorów informuję, że wprawdzie na liście nie znalazłam dokładnie takiego lęku, jaki sobie wymyśliłam, ale za to w tekście wspominam między innymi o magejrokofobii, sitofobii, hoplofobii i rabdofobii (tylko odrobinę naciąganej). Fajne nazwy, prawda? :-)
– Niechaj narzędzia pracy każdego mieszkańca sieją strach we wrogach królestwa! – chciał rzec nadworny czarownik.
Miast tego powiedział:
– Niechaj narzędzia pracy sieją złowrogi strach w każdym mieszkańcu królestwa!
W staromagicznej mowie sentencje te brzmią bardzo podobnie. Zaiste, każdy mógł się pomylić. Tym bardziej, iż Maleficusowi wciąż plątał się język po wczorajszej libacji. Ale i okazja należała do wyjątkowych – królewska córka nie zaczyna co dnia krwawić po trzymiesięcznej przerwie. Mus było uczcić święto.
Jakiekolwiek przyczyny spowodowały pomyłkę czarownika – stało się. Opłakane skutki dały się odczuć natychmiast. Oczywiście, nieszczęsny mag z całego serca chciał cofnąć urok, nie mógł jednakże zdobyć się na złapanie różdżki.
Pierwszym dekretem króla, tuż po wyrzuceniu korony i berła przez okno, stał się wyrok śmierci na Maleficusa. Powieszenie rzucającego zaklęcie powinno zakończyć działanie czaru. Niestety, kat na klęczkach błagał, by nie kazano mu zbliżać się do tej okropnej konstrukcji na wzgórzu. O toporze w ogóle mowy nie było – potężne chłopisko rozszlochało się na widok halabard porzuconych przez gwardzistów. Chętnych do zastąpienia mistrza małodobrego nie brakło, ale czarownik młody był, silny, z łatwością obronił żywot przed licznymi partaczami, a potem schronił się w swej wieży, do której strach było zajrzeć, a co dopiero wejść.
W całym kraju źle się działo. Przekupki porzucały kramy, kapłani zdzierali z siebie szaty i wyrzucali kadzielnice, rzemieślnicy z wyciem wybiegali z warsztatów… Z czasem jednak z chaosu zaczął wyłaniać się pewien ład. Nieszczęście zmusiło poddanych do współpracy. Mężowie objaśniali żonom, jaką robotę trzeba na polu wykonać, a sami pilnie słuchali, co na wieczerzę uwarzyć, jak nić prząść i czym chałupę ochędożyć. Kowale ubijali chudobę, rzeźnicy kuli konie i jakoś się życie układało. Nie wszędzie jednakowoż – gdzie interes przechodził z ojca na syna i całe rody jedno tylko potrafiły, tam bieda ludziom w oczy zaglądała. Najgorzej szło u krasnoludów – liczne szczepy porzuciły kopalnie i włóczyły się po lasach a gościńcach.
Przy straganach i po karczmach, nad miskami kiepskiej – bo warzonej przez kapłanów lub drwali – polewki, niosły się plotki o przyczynie nieszczęścia. Po całym kraju ludzie i nieludzie radzili, jak problem rozwiązać. W stronę królewskiego zamku zaczęły ściągać dziwaczne grupki zbawców krainy. Dziwaczne, bo świat jeszcze nie widział zbieranin tak przypadkowych, tak źle dobranych i tak cudacznie wyposażonych; krasnoludy dźwigały elfie łuki, nierzadko dwukrotnie dłuższe od nosiciela, rycerze miast hełmów dzierżyli kociołki, w których przyrządzali strawę, niewiasty nieporadnie trzymały noże do oporządzania ubitej zwierzyny…
Jedna z takich bohaterskich drużyn wśród swarów, zgryźliwości i utyskiwań parła gościńcem ku stolicy.
– Narąbalibyście drew, mości elfie, skoro już toporem wymachujecie.
– Religia mi zabrania, czarowniku.
– Patrzajta delikacika! A to klątwa, a to religia… Wszystko, aby tylko do uczciwej roboty się nie wziąć! – sarknęła Bogna, córka karczmarza.
Tylko krasnolud milczał. Serce go bolało, gdy słyszał, jak ostrze topora jego prapradziada zgrzyta na sękach. Toż po samym świście słychać, że ukochana (i nagle znienawidzona) broń potrzebuje osełki jak rubin oprawy. Ale cóż czynić, fircykowaty elf nawet mimo światłych rad nie zdołałby konserwować stali jak należy. Szpiczastousi tylko do zabawy patykami nawykli, gdzie im tam do metalurgii!
Wreszcie Freir odezwał się:
– Jutro pewnikiem dotrzemy na miejsce. Jakiż macie plan, długowieczne mądrale?
– Zaciukać rzucacza klątw, ot co! – parsknął elf.
– Nie tak łatwo pozbawić żywota jednego z mojego bractwa – zaprotestował Armazi. – Nawet jeśli różdżki ująć nie może.
– Ech, gdybym tylko mojego niechybnego łuku tak nie znielubił, nie byłoby kwestii – obstawał szpiczastouchy Gereolen.
Nazajutrz okazało się, że na dziedzińcu zamkowym kłębi się cały tłum niedoszłych bohaterów. I bez tego siedziba królewska nie budziła zaufania. Panny z fraucymeru, pozbawione gorsetów i barwiczek, skutkiem tego szpetne niczym krasnoludzkie matrony, ubrane w męskie stroje i kolczugi, patrolowały mury. Muzykanci i trefnisie walczyli, bo trudno było zwać to opieką, z rumakami w stajniach. Wszyscy wrzeszczeli i bałagan panował nieopisany.
Najgorsze jednak okazały się plotki szeptane przez czekających na audiencję dzielnych nie-wojaków rozmaitych proweniencji. Otóż, wieści głosiły, iż nadworny mag nie czekał na zbawców ojczyzny, lecz czmychnął, by skryć się gdzieś w mieście albo i poza jego granicami.
– Cóż tedy poczniemy? – spytał przygnębiony nowinami Freir.
– Pójdźmy do karczmy – zaproponował Armazi. – Kiszki mi już bunt podniosły od tego waszego krasnoludzkiego kucharzenia. Nad miską zacnej strawy podumamy, co dalej.
Tak też uczynili. Mimo wielu przyjezdnych, znaleźli wolne miejsca przy wielkim stole, zamówili kaszy z mięsiwem i jęli czekać na posiłek, rozglądając się po izbie.
– Ciekawość, przed kim chowa się ten jegomość – szepnęła Bogna, brodą wskazując mężczyznę w najciemniejszym kącie.
Nim zdążyli zainteresować się nieznajomym, przyniesiono im miski z jadłem. Dziewczyna natychmiast zadrżała.
– No już, już – sapnął elf, zawiązując jej chustę na oczach.
Kiedy Bogna przestała widzieć złowrogie sprzęty, uspokoiła się. Wciąż jednak nie mogła chwycić łyżki, towarzysze musieli karmić ją, niby dziecię.
Gdy zaspokoili pierwszy głód, zaczęli przemyśliwać, jakiej roboty się jąć. Rozważania przerwał zauważony wcześniej zakapturzony mąż, który, podjadłszy, opuścił swój cień i ruszył do wyjścia.
– Toż to jeden z naszych! – zdziwił się czarownik. – Jaka silna aura! Zaiste, niezwykła moc!
– Ale że bez brody? – marudził Freir. – Cóż to za nowa moda wśród magicznych obiboków?
– Za nim! – zakomenderował nieludź z lasu.
Chwycili wciąż oślepioną Bognę i pognali za obcym. Gdyby nie nawykły do tropienia elf, ofiara wymknęłaby się drużynie dziesiątki razy. Tylko talentowi Gereolena zawdzięczali pewność, że tajemniczy mąż zniknął za ścianą, pod którą stali.
– Głową ręczę, iż dalej nie poszedł – upierał się szpiczastouchy.
– Toż tu nawet drzwi nie ma!
– Są, są – Armazi wsparł elfa. – Jeno zaczarowane, by murem się zdały. Diablo dobra iluzja…
– Wszak gadają, że nynie magowie uroków rzucać nie zdolni!
– To stare zaklęcie, dawno sobie ptaszek tu gniazdko uwił.
Potem miała miejsce krótka kłótnia zakończona nadzorowanym przez Freira wierceniem dziur w ścianie i trwożliwym zakładaniem magicznych ładunków wybuchowych. Ledwie wybrzmiał huk, a pył zaczął opadać, bohaterowie rzucili się do środka. Armazi powstrzymał towarzyszy w ostatniej chwili, wszedł pierwszy, znalazł i rozbroił kilka pułapek.
Dorwali tropionego męża w jednej z komnatek na piętrze, z mieczem w spoconej garści. Z miejsca cisnęli w kierunku nieznajomego toporem, nożem i malutką maczugą. Błysnęło upiorne światło i broń spadła u stóp maga, nie czyniąc mu najmniejszej krzywdy.
– Zaklęcie tarczy – burknął Armazi. – Nie zużyjemy jego mocy i przez sto lat.
– Jakże to?! – krzyknęła rozczarowana Bogna. – Nijak nie idzie gada ubić?
– Ba! Katowskie narzędzia potrzebne, posrebrzone i urokami obłożone…
Nieznajomy w tym czasie próbował wywalczyć sobie drogę do drzwi. Elf od niechcenia parował nieporadne ciosy.
– Cóż nam tedy czynić? – kontynuował rozważania krasnolud.
– Zwiążmy gagatka i na zamek dostawmy. Tam już znajdą się i narzędzia katowskie – zaproponowała Bogna.
– A jeśli to nie ten mag?
– Cosik mi się widzi, że ten. Azali król nie pozna swego?
Po kilku chwilach Bogna, przy pomocy kompanów oraz wszelkich znalezionych w domostwie rzemieni i sznurków związała wierzgającego męża niczym baleron.
– No to w drogę na zamek!
– Czekajcie! – wrzasnął więzień. – Mam myśl!
– Gadaj!
– Widziałem, jakeście w karczmie karmili tę dziewuszkę. Zróbmy to samo; zakryjecie mi oczy i będziecie wkładać do ręki różne pręty i patyki, tak, bym nie wiedział, czym są, a ja będę przy każdej drzazdze wygłaszał inkantację odwracającą nieszczęsny urok, aż trafię na różdżkę.
– A co będziemy z tego mieli?
– Miłościwie nam panujący do szczodrych nie należy, ale ani chybi tak zacnym bohaterom grosza nie poskąpi. W zamian za darowanie żywota wstawię się za wami, szepnę, co trzeba o waszych zasługach do monarszego ucha. Zaś sam do królewskiej nagrody dołożę tyle złota, ile zdołacie unieść.
– Nie łżesz aby? – spytał podejrzliwie krasnolud.
– Niechaj moc mnie opuści, jeślim skłamał!
Idea przypadła drużynie do gustu, tym bardziej, że Armazi nie znalazł żadnej luki w wygłoszonej z namaszczeniem w staromagicznym języku klątwie, którą nadworny mag wzmocnił swą obietnicę. Jedyny czarodziej w drużynie nie wątpił, że jeśli jeniec nie dotrzyma danego słowa, nie tylko bezpowrotnie utraci całą magię, ale i zapadnie na boleść okrutną a wstydliwą.
– Gdzie masz różdżkę?
– Została w zamku. Nie dałem rady jej zabrać. Ale wy, panie, jesteście wszak czarodziejem, nie mylę się? Mogę użyć waszej, jeśliście ją wzięli.
Dziesięć pacierzy później, po wypróbowaniu między innymi łuku, styliska topora, miotły i nogi od zydla, Maleficus odczynił feralny urok. Wkrótce prostym zaklęciem uwolnił się z więzów. Wreszcie znowu trzymał różdżkę i nie bał się jej użyć! Moc aż kipiała mu w trzewiach. Niecierpliwie zerwał z głowy opaskę i obejrzał sprzęty, które przed momentem pojawiły się w komnacie. Zaklął szpetnie, zobaczywszy, w jak ogromniasty kufer zamienił się brodaty kurdupel. Tyle złota mag nie posiadał…
Przeczytałem. Komentarz po zakończeniu konkursu.
Look at every word in a sentence and decide if they are really needed. If not, kill them. Be ruthless. - Bob Cooper
To ci nietuzinkowy strach.
Choć mam wrażenie, że i bez zaklęcia są ludzie, którzy boją się narzędzi pracy;)
Poza tym kawał dobrego, klasycznego fantasy. Finkla znów nie zawodzi :)
Tekst oceniam na 7.
Pozdrawiam!
Aha, osobiście, nie odczuwam, by limit znaków zrobił źle opku. Choć rozumiem, że Autorka miała śmielsze plany, z których została zmuszona zrezygnować. Czy to dobrze? Tego nie dowiemy się nigdy…
"Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę ażeby już rozgorzał" Łk 12,49
Mnie się ten tekst tak jakoś średnio spodobał. Napisany dobrze, ale czego innego spodziewać się po opowiadaniu Finkli. Może fobia nie przypadła mi do gustu? A może “stylizacja” dialogów spowodowała poranne mdłości? Nie wiem.
Tekst oceniam na 6.
Sorry, taki mamy klimat.
Dziękuję, Panowie. :-)
Bogusławie, no to czekam. Już niedługo. :-)
Nazgulu, oj, są. ;-) Miło, że Ci się spodobało. Dobrze kombinujesz – chciało się więcej, śmieszniej, dokładniej…
Babska logika rządzi!
Sethraelu, też dzięki.
Znowu nie bardzo? Fakt, nie ma tu jakichś większych fajerwerków. Ot, fantasy, z nieodłącznym krasnoludem i elfem w bohaterskiej drużynie… A tam, zawsze mogę zwalić na limit… ;-)
Babska logika rządzi!
Jak to znowu? Wczoraj “Sprawiedliwość” odebrałem przecież jako “fajną”! Mało tego, przypominam sobie, że dość regularnie uczestniczyłem w nominacjach Twoich tekstów. A że nie pieję z zachwytu nad każdym? Przepraszam, to się raczej… powtórzy. ;) A już z pewnością przy opowiadaniach, które będą zawierały próby archaizacji dialogów; uważam, że taki zabieg psuje dialogi i sprawia, że brzmią one nienaturalnie, a już z pewnością nie “średniowiecznie”. Po prostu dziwacznie.
Ale generalnie tak, to wszystko przez limit! ;)
Sorry, taki mamy klimat.
No już dobrze, przecież nic takiego nie piszę. Czasami Ci się podoba aż do piania, a czasami nie. Jako kobieta wszystko sobie zapamiętuję. I nie ma co z tym walczyć. ;-)
Tak, problem zapewne będzie się powtarzał, bo mi klasyczne fantasy bez stylizacji wydaje się jakieś takie… niedopracowane.
Fajnie, że tym razem osiągnęliśmy kompromis. Ciekawe, jak się z nim jurorzy poczują. ;-)
Babska logika rządzi!
Ale, Sylwio, dlaczego to opowiadanko jest takie krótkie? Trzeba było machnąć ręką na konkurs i dać nam piękniejsze, bardziej rozbudowane opowiadanie, bo czyta się je jak najlepsze teksty fantasy. Mimo, że preferuję science fiction, takie teksty zawsze czytam z przyjemnością – finezyjne i pełne humoru. Pozdrawiam roześmiany po lekturze.
Dziękuję, Ryszardzie.
Myślałam o tym, żeby zlekceważyć ograniczenia i wstawić poza konkursem, ale pomysł na zawody wydał mi się taki interesujący, że żal było odpuścić. Dziękuję, miło, że się efekt spodobał.
Babska logika rządzi!
Nie dość, że świetnie napisane, to jeszcze moje klimaty. Szczególnie powód rannej magowej niedyspozycji i pomylenia zaklęć bardzo mi się ;)
Tekst oceniam na 8.
Emelkali, Ty mnie przyprawiasz o ból głowy. :-) Jeszcze jedna specjalizacja? Nie za wiele masz talentów? :-) (AdamKB)
Dzięki, Emelkali.
Ale to syndrom dnia wczorajszego taki urokliwy, czy też powód balangi do gustu przypadł? ;-)
Babska logika rządzi!
Powód, jasne, że powód ;)
Emelkali, Ty mnie przyprawiasz o ból głowy. :-) Jeszcze jedna specjalizacja? Nie za wiele masz talentów? :-) (AdamKB)
Każdy powód do imprezy jest dobry. Niektóre, jak widać, są lepsiejsze. ;-)
Babska logika rządzi!
Przyjemne opowiadanie, pomysł milutki, choć bez błysku geniuszu (a do tego błysku już mnie przyzwyczaiłaś, więc jak go nie ma to…buu). Nie znam się na stylizacji i bez problemu ją łykam, dopóki nie jest zbyt nachalna. Niestety, akapit zaczynający się od słów: “W całym kraju źle się działo.“ wybił mnie z rytmu – szczególnie dużo tutaj stylizacyjnych zawijasów w porównaniu z resztą tekstu, archaizmy trochę zazgrzytały mi mi w zębach. Poza tym jednym, nie mam uwag.
Tekst oceniam na 6.
Dzięki, Rooms.
Ech, rozbestwiłam Czytelników. Błysku geniuszu trzeba już na stałe… Powiadasz, że w tym jednym akapicie przegięłam? Trzeba będzie przejrzeć…
Edit: Dobra, troszkę archaizmów wywaliłam.
Babska logika rządzi!
Poczekaj, kiedyś i błysk nie wystarczy ;) Moooore, giiive meee moooore :)=
EDIT: jest lepiej :D
Orientuj się, ani uzależnienia, ani wyścigi zbrojeń nie są zdrowe… ;-)
Babska logika rządzi!
.
Bogusławie, no to czekam. Już niedługo. :-)
Biedna, naiwna kobietka…
Peace!
"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/
!
Nie tyle naiwna, co precyzyjna. Konkurs kończy się za kilka godzin (dziewięć i trzy minuty, żebym nie była gołosłowna). A że Bogusław obiecał komentarz, to już jego problem… ;-)
Babska logika rządzi!
Hmmmm…
I tu nie masz racji, Sun.
Uchylę rąbka tajemnicy okalającej pracę Jury i zdradzę Ci, że za te osiem godzin i trzydzieści jeden minut minie czas zgłaszania prac do konkursu. Ale sam konkurs się na tym nie zakończy. Nie DLA NAS – Szefowej i jej Trzech Muszkieterów.
Peace!
"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/
Zakończenie zakończeniem, a ogłoszenie ogłoszeniem. ;-p
Jak nie wierzysz, to spytaj Beryla, czy Grafomania 2014 już się skończyła… Albo może lepiej nie. ;-)
Babska logika rządzi!
Jak nie wierzysz, to spytaj Beryla, czy Grafomania 2014 już się skończyła…
Ot, znalazła przykładny przykład.
Peace!
"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/
“jak nić prząść i czym chałupę ochędożyć.“ Może się mylę, ale to słowo kojarzy mi się z zupełnie inną czynnością… to pewnie wina Sapkowskiego:)
Tekst oceniam na 8.
Przed czytaniem skonsultuj się z lekarzem bądź farmaceutą. Lub psychologiem.
Cieniu, cieszę się, że Ci przykład do serca trafił. ;-)
Sfunie, dziękuję. Nie wiem, czyja to wina, ale to słowo więcej niż jedno znaczenie. Co gorsza, jest jeszcze przymiotnik “chędogi”.
Babska logika rządzi!
A że Bogusław obiecał komentarz, to już jego problem… ;-)
Komentarze dawno napisane, oceny wybrane, jeno do ogłoszenia wyników wszystko jest top secret ;)
Look at every word in a sentence and decide if they are really needed. If not, kill them. Be ruthless. - Bob Cooper
Finklo, moim zdaniem nie powinnaś zbytnio ulegać sugestiom komentatorów, szczególnie w sprawie tzw. “stylizacji”. Powinnaś kierować się własnym wyczuciem i doświadczeniem. Pozdrawiam.
Sam, nie pojmuję tej wszechobecnej na forum awersji do stylizacji.
Ja lubię, mało tego, uwielbiam… Krzyżaków!
Ot, co!
"Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę ażeby już rozgorzał" Łk 12,49
Mistrzem stylizacji był na przykład Antoni Gołubiew w swoim cyklu powieściowym pt. “Bolesław Chrobry”. Stylizację stosował i Bunsch i Kraszewski, a także mistrz Sienkiewicz. Stylizacje stosuje Sapkowski i Dukaj. Pozdrawiam.
Przez opowiadanie przebrnąłem sprawnie. Tradycyjnie szacun dla warsztatu. Jednak zbyt wiele rzeczy mi w tym opk’u zazgrzytało, co w efekcie obniżyło satysfakcję z lektury.
Stylizacja rzecz gustu i/lub mody. Za rok dwa będzie się pewnie podobało. Dziś jest przesyt, jutro będzie niedosyt takich opowiadań. Pamiętam, że jako dzieciak, śmiałem się z dziadków, którzy nosili okulary na pół twarzy. Z przerażeniem odkryłem kilkanaście lat później, że cudaki znów miały swoje pięć minut;) Ale, nie o tym to ja chciałem. Zgrzyty.
Czarodziej, zakładam, również poddanym króla był. Awersję to sprzętu własnego mieć zatem powinien analogiczną do pozostałych;) -> Krasnoludy nie próbowały nawet drzew ścinać, bojąc użyć toporów (pierwszy zgrzyt, mimo fobii krasnolud z lubością i troską myśli o toporze, który widzi w rękach elfa – wyobrażasz sobie arachnofoba, który z takim rozrzewnieniem snułby rozważania o odnóżach pająka lub jego żuwaczkach), choć mogli bawić się w bobry lub użyć pił. Elfy nie szyły z łuków, ale przecież od czego są kusze;) czemu też od razu łapać się za topór – zielarstwem mogli się zająć. -> Wynika z tego, że fobia zasięg miała szerszy aniżeli wykorzystanie sprzętów codziennego użytku lub jak przystało na fobię, każdy stronił jak się da od zajęć, które im przypominały o genezie własnego lęku. -> Za to po czarodzieju nie widać było obaw co do wykorzystania innego narzędzia w zastępstwie różdżki (drugi zgrzyt). -> A skoro tak, dlaczego mądrala wcześniej nie zabrał się za testowanie innych atrybutów maga amatora (trzeci zgrzyt)? Przecież wcześniej mógł rozwiązać problem lub gdzieś się aportować. Ciągle był na kacu i otrzeźwiał pod presją śmierci?
I na końcu zgrzyt, nie zgrzyt. Pijak nabroił i w finale jest górą. Nie lubię tak;) Podobnie jak w przypadku złotej rybki, życzyłbym takiemu delikwentowi wszystkiego najgorszego:)
Dla Ciebie jednak – wszystkiego naj:D
empatia
Patrzaj, cosik, azaliż, pewnikiem, tedy, (wasz/jej/jego)mość, chędożyć, nynie, niewiasta, zacne, białogłowa, jeno, pierwej + czasownik umieszczony na końcu zdania + cała reszta totalnie współczesna (łącznie z wyrazem totalnie) = “stylizacja” powszechnie akceptowana i stosowana na tym portalu.
Oczywiście są chlubne wyjątki, np.:
Gwidon – Udo (chciałem tu dać jeszcze linki do dwóch tekstów Ajwenhoła, ale tych tekstów już na portalu nie ma, szkoda).
To opowiadanie Finkli, do wyjątków – MOIM ZDANIEM (bo niby czyje do cholery mam wyrażać?) – nie należy; uważam, że – może nie idealnie, ale jednak – wpisuje się w ową “portalową definicję” i dlatego mi nie pasowało.
To nie jest tak, Ryszardzie, że nie lubię stylizacji. Uważam po prostu, że prawie nikt nie stosuje jej na tyle sprawnie, by nie szkodzić tekstowi. A podane przez Ciebie przykłady to – jak by na to nie spojrzeć – zupełnie inna liga.
Sorry, taki mamy klimat.
Sethraelu, szanuję Twoje zdanie. Sprawa nieprosta. Ale na tym polega problem, aby autor wyważył proporcje. Złotej recepty nie ma. Co do “ligi”, to właśnie czytam Harlama Cobena – “Jeden fałszywy ruch”, i zapewniam Cię, że nie takie tylko niedoróbki i niezręczności są w tekście. Poza tym – De gustibus non disputandum est”. Pozdrawiam serdecznie.
Mężowie objaśniali żonom, jaką robotę trzeba na polu wykonać
Bo baby na polu ngdy nie pracowały?:P
Zawiodłam się szczerze powiedziawszy, zapowiadało się na przedni kawał, a skończyło nijako. Bardziej, by mnie finał zaskoczył, gdyby czarodziej klątwę odkręcił i wszystko było cacy, niż oszukał drużynę, jakże uczynił. Swoją drogą bohaterowie bystrością zdecydowanie nie grzeszyli i w sumie nawet charakteru nie mieli, a ja takich nie lubię.
Niestety, niebardzo mi się :( Tekst oceniam na 5.
Ni to Szatan, ni to Tęcza.
Stylizacja to tylko wydumana przez autora proteza. Jej zadaniem jest tworzenie klimatu. A proteza, jak proteza – jedna lepiej, druga gorzej pełni swoją funkcję.
Bajka zupełnie nie z mojej bajki. Nie robię w magach, elfach, krasnalach i Harry Potterach. Finklo, mówiłaś, że wampiry i mordobicia to nudy… Tu się dopiero wynudziłem! Rozumiem jednak dziecięcą fascynację. Znajduję w tym niewinność i wrażliwość. Podziwiam kunszt Autorki, jej umiejętność żonglerki słowem. Słowo jest magią.
Tekst oceniam na 8.
Ech, musiałam na trochę oderwać się od kompa. Dziękuję za wszystkie komentarze. Już odpowiadam.
Bogusławie, no to uważaj, co obiecujesz. ;-) Dobra, wiadomo, że poczekam – innego wyjścia nie mam.
Ryszardzie, tak bezkrytycznie chyba sugestiom nie ulegam. Ale zdaję sobie sprawę, że ten tekst pisałam z doskoków, w małych kawałkach i może być nierówny. Ten akapit chyba faktycznie odstawał. Jeśli Czytelnicy mają rację, to czemu im jej nie przyznać?
Nazgulu, chyba wszechobecna jeszcze nie jest. Jak zawsze; jeden woli czekoladę, inny kotleta po hawajsku. Niewykluczone, że bardziej wyraziści są krytycy. :-)
Empatio, już wyjaśniam zgrzyty. Czy czarodziej miał awersję do sprzętu? Tak, wspominam, że natychmiast cofnąłby zaklęcie, ale nie mógł złapać różdżki. Nie miał problemu z chwytaniem innych drewnianych obiektów, tylko że one nie działały. Dlaczego nie zrobił tego wcześniej? Nie wpadł na pomysł. Dopiero w karczmie zobaczył, jak drużyna karmi Bognę i chciał wypróbować tę metodę. Poza tym, potrzebował pomocnika, który by mu w łapki drewienka wkładał. Ważne jest to, że miał zasłonięte oczy i nie wiedział, czy trzyma różdżkę, czy inny kawał badyla.
Krasnoludy i topory – moje krasnoludy nie ścinają toporami drzew (raczej w kopalniach pracują), to po prostu broń. A fobie mogą występować z różną siłą. Używać nie był w stanie nikt, może niektórym udawało się patrzeć bez bólu. Pokurcze to twarde bestie. Zasadniczo (nie mówię o jednostkach, na przykład zawodowych żołnierzach) silniej reagują na kilofy niż topory. Mój nie patrzy na swój topór, orientuje się w jego stanie po świście. I ubolewa, że sam nie może naostrzyć, a elf nie potrafi tego zrobić. Kocha i boi się/ nienawidzi jednocześnie.
Elfy (i poddani w ogóle) imali się różnych zajęć, byle nie wymagających dotychczasowych narzędzi. Fobia nie dotyczyła sprzętów codziennego użytku, tylko narzędzi pracy. Dla córki karczmarza były to akurat miski, sztućce, noże, garnki… Nie tyle każdy stronił od zajęć, co nie mógł używać narzędzi. A niektórych rzeczy nie da się zrobić bez specjalnego sprzętu (gotowanie, podkuwanie koni, orka, rąbanie drzewa). Taki na przykład śpiewak mógł dalej wykonywać swój zawód, o ile nie brzdąkał przy tym na lutni. Król, po wyrzuceniu berła i korony, też dawał radę.
Czy czarownik dobrze na tym wyszedł? Nie wydaje mi się. Ale może nie napisałam tego dostatecznie wyraźnie.
Sethraelu, czyli łyknąłbyś stylizację, ale musi być zrobiona dobrze? OK, to ciekawszy komunikat niż ten pierwszy. A możesz dać przykłady? Bo słowa “totalnie” nie użyłam. :-) No dobra, to ja sobie będę od czasu do czasu trenować i starać się stylizować coraz lepiej i mam nadzieję, że jakoś przetrzymasz moje próby. :-)
Tenszo, czy baby pracowały na polu? Oczywiście, że tak. Ale wyobrażasz sobie chłopa, który w takiej sytuacji nie musiałby podzielić się z żoną swoim przebogatym doświadczeniem? ;-) Co robi facet, kiedy jego żona prowadzi wspólny samochód? Finał. Hmmm, chyba niewyraźnie napisałam, bo czarodziej klątwę odkręcił, dopiero potem zajął się drużyną. Bohaterowie nie grzeszyli bystrością. No owszem, ale Maleficus sformułował swoją obietnicę chyba w dość cwany sposób, a klątwę, co będzie, jeśli nie dotrzyma słowa wygłosił uczciwie, czego drużyna dopilnowała. Ale czego oczekujesz od mocno zestresowanych amatorów? Ech, charakter mogliby mieć, gdybym miała więcej znaków. ;-) Nie spodobało się? Szkoda. :-( Może następnym razem.
Babska logika rządzi!
Ambroziaku, dziękuję.
Taak, mordobicia są strasznie nudne. “A ja mu tak! A on mi tak!” Cios, unik, cios, trafienie, ból… I tak w kółko. U mnie starcia nie ma. :-) Wampira też nie. Tak, nie przepadam za fantasy, czy może precyzyjniej; to klasyczne mi się odrobinę przejadło, musi mieć w sobie jakiś interesujący element, żeby wciągnęło. A najlepiej, żeby było śmieszne – Pratchett pisze bardzo przyjemnie. Ale co zrobić, skoro taki właśnie pomysł na fobię mi przyszedł do głowy?
Babska logika rządzi!
Ale, Finklo, dać przykłady czego? “Totalnie” nie użyłaś, to prawda, ale większości z wymienionych przeze mnie słów, które o rzekomej stylizacji mają świadczyć – i owszem. I niewiele ponad to, bo reszta jest raczej współczesna. Moja “definicja” nie odnosiła się tylko (ani w całości) do Twojego tekstu, ale ogólnie do tego, co ludzie – jak mi się wydaje – gotowi są określać takim mianem. A przykład stylizacji, którą bym “łyknął”, podałem. ;)
Czekam na kolejne podejścia!
Sorry, taki mamy klimat.
Przykłady słów zbyt współczesnych. Łatwiej się uczyć na własnych błędach niż patrząc, “jak to robią inni”.
Kolejne podejścia pewnie nastąpią. :-)
Babska logika rządzi!
Generalnie przyznaję, że mordobicia lepiej wypadają w filmie, niż w literaturze. Ale wampiry to esencja romantyzmu.
Mam wrażenie, że w horrorach czuły się lepiej niż w romansach. Podobno prawdziwi krwiopijcy nabijają się z Cullenów. ;-)
Babska logika rządzi!
Przykłady słów zbyt współczesnych.
Nie jestem pewien, czy w tym tekście takie są. Naprawdę muszę szukać? Nie chcę mi się drugi raz czytać całego tekstu. ;) Nie lepiej będzie, jeśli to Ty, ewentualnie, je znajdziesz? ;)
Sorry, taki mamy klimat.
Ja już kiedyś szukałam i, jak widać, nie znalazłam. Ale rozumiem Twoje podejście. Czy możemy się umówić, że przy następnym tekście z próbą stylizacji nastawiasz się na czepianie?
Babska logika rządzi!
Poza tym, podzielę się z Tobą dziwną refleksją, która dopadła mnie przed chwilą: uważam, że stylizacja przeważnie wprowadzana jest po to, by tworzyć klimat, a jednocześnie odnoszę wrażenie, że ów gryzie się humorem, który, aby być zrozumiałym, musi być współczesny i z tym się kojarzy – ze współczesnością. Dlatego słabo współpracuje z próbami stylizacji. Co o tym sądzisz?
Tylko nie przywołuj mi tu “Wiedźmina”, bo akurat tam najzabawniejsze dialogi były na wskroś współczesne. ;)
Sorry, taki mamy klimat.
Możemy się tak umówić! ;)
Sorry, taki mamy klimat.
No to jesteśmy umówieni.
Stylizowany humor. Hmmm… Trudno podać jakiś porządny przykład z fantasy. Fajny humor ma Pratchett, ale nie mogę dużo powiedzieć o stylizacji, bo czytuję w oryginale i takich niuansów nie łapię. No, Szekspirem z całą pewnością nie leci, ale może jakaś lekka jest.
Złamię zakaz używania “Wiedźmina” i napiszę, że rozbawiła mnie kwestia Milvy zakończona słowami “rycerze chędożeni”.
Zasadniczo, o ile pamiętam teorię dowcipu, konieczny jest element zaskoczenia. Zestawienie niepasujących elementów nieźle by się nadawało. Na przykład przetłumaczenie współczesnych przekleństw na stary język, jak ci milvowi rycerze.
Czy klimat gryzie się z humorem? To odrębna sprawa. Pewnie zależy, jaki klimat. Groza albo patos raczej tak, bo śmiech je niszczy. Ale jakieś inne, czemu nie?
Z pozafantastycznych stylizacji – swego czasu niemiłosiernie rechotałam przy dialogu Zagłoby i Longinusa (”Herbu Zerwipludry” “Zerwikaptur!”), więc da się to zrobić.
Babska logika rządzi!
To się i ja poprzyczepiam do logiki tekstu: “Niechaj narzędzia pracy sieją złowrogi strach w każdym poddanym króla“ – czemu *król* wyrzuca w takim razie berło przez okno? Strach został zasiany w *poddanych* a nie w królu. Czemu królowi nie przyszedł do głowy najprostszy pomysł, mianowicie zamiast wyroku śmierci, zwolnienie maga ze służby? Magiczna formułka ‘od tej chwili nie jesteś moim poddanym’ – i fobia powinna zniknąć. Czemu karczmarzówna bała się sztućców? To przecież nie są narzędzia jej *pracy* – jeśli już, to powinna się bać garnków, chochli, tasaka itd. – sprzętów kuchennych. Ale nie stołowych.
Ale i tak najbardziej przerąbane miały prostytutki :P
O, dzięki.
Z królem masz rację. Cholera, mój głupi błąd. Ale już po północy, trudno, do ogłoszenia wyników tak zostanie.
Zwolnienie maga nic by nie pomogło – zaklęcie zostało rzucone. Albo trzeba je “odszczekać”, albo zabić twórcę. Zadziałałoby zwolnienie wszystkich poddanych z powinności, ale to raczej trudna decyzja dla króla. Aaa, że król zwalnia maga, a on wtedy może odczarować? Sprytne, ale skoro mnie nie przyszło do głowy, to nie wypada, żeby moi bohaterowie sami takie rozwiązanie wykombinowali. ;-)
Karczmarzówna pomagała rodzicom – pracowała, między innymi roznosząc te michy, myjąc je itp. Uznałam, że to wystarczy, żeby nazwać je narzędziami. A łychą próbuje się, czy dobrze doprawione. Garnki i tasaki oczywiście też, nawet bardziej, ale w historii się nie pojawiały.
Tak, też podumałam nad losem biednych prostytutek. Ale doszłam do wniosku, że własne ciało nie liczy się jako narzędzie. Gdyby każdy człowiek zatrudniony na stanowisku wymagającym myślenia bał się własnego łba… To już by była katastrofa, a nie lekka opowiastka! ;-)
Babska logika rządzi!
Napisałem, ze stylizacja jest protezą. Równie dobrze wpisuje się jednak w definicję parodii. A jako taka – może być zabawna.
No właśnie stylizowane teksty Milvy były zabawne, ale na zasadzie kontrastu – ona jedna mówiła tam “po swojsku”, że tak to ujmę, i dlatego brzmiało to zabawnie.
Przykład z Onufrym i Longinusem – ok, tam wszystkie dialogi są stylizowane ale… żarty są rzadkością, więc też dobrze działają, na zasadzie kontrastu właśnie, bo trylogia Sienkiewicza nie jest raczej zbiorem dzieł humorystycznych, nie? ;)
Może poprzednio byłem za mało precyzyjny, więc spróbuję nadrobić, nawiązując do wcześniejszej refleksji: póki co wychodzi mi na to, że “stylizacja” gryzie się z tekstami, które z założenia mają być całościowo zabawne. Co Ty na to?
Sorry, taki mamy klimat.
O, w międzyczasie Ambroziak podzielił się ciekawym spostrzeżeniem, które – wydaje mi się – współgra dobrze z moim zdaniem na temat roli Milvy.
Sorry, taki mamy klimat.
Hmmm. Jeśli stylizacja może służyć do parodiowania (a na czym innym polega parodia niż na przesadzaniu ze stylem?), to daje radę w tekstach całościowo zabawnych.
Czyli wychodzi na to, że się nie zgadzam. Wszystko da się zrobić, nawet zabawnie stylizować. :-)
Babska logika rządzi!
Fajny pomysł, napisany porządnie, z przymrużeniem oka, ale jakoś tak to wszystko emocji nie wzbudza. Poza tym nie pojęłam, co właściwie się stało na końcu? Jeśli mag zamienił bohaterów w meble, to po co mu się martwić, ile ma złota, a ile nie? Znaczy, jak wypełni kufer to wypełni też przysięgę, bo inaczej moc go opuści? Kiepskie rozwiązanie…
"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr
Dzięki, Jose.
Dobrze kombinujesz. Obiecał tyle złota, ile uniosą, bo jak nie… A potem zamienił w kuferki. Może i kiepski pomysł, ale w stresie kombinował, dużo czasu nie miał na przekonanie drużyny do swojej koncepcji.
Z emocjami to u mnie trudno idzie. Ale kombinuję. :-)
Babska logika rządzi!
Dużo kombinowania w Twoim komentarzu ; ))
"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr
Oj, faktycznie, przekombinowałam. ;-) Trudno, niech sobie zostanie taki dowód, że rozleniwiona świętami Finkla opuściła gardę. Baaardzo nisko.
Babska logika rządzi!
Przeczytałem… trzy razy z rzędu, za każdym zanosząc się gromkim śmiechem!
Już sam początek
– Niechaj narzędzia pracy każdego poddanego sieją strach we wrogach króla! – chciał rzec nadworny czarownik.
Miast tego powiedział:
– Niechaj narzędzia pracy sieją złowrogi strach w każdym poddanym króla!
spowodował, że prawie spadłem z krzesła, i przekonał mnie, że mam do czynienia z wyjątkowym tekstem :)
Genialny pomysł, genialne wykonanie, fantastyka jest, fobie także, ba, i to nie byle jakie fobie, a fobie fantastyczne! Wkradła się jedna nielogiczność (z treści wynika, że król poddanym jest króla :P), ale wybaczam i przymykam oko, gdyż w literaturze szukam przede wszystkim emocji, a Pozbądź się strachu! dostarczyło mi ich zaprawdę solidną dawkę!
Tekst oceniam na 9.
Look at every word in a sentence and decide if they are really needed. If not, kill them. Be ruthless. - Bob Cooper
Dzięki, jurorze Bogusławie. :-)
Przeczytałam komentarz trzy razy z rzędu, bez przerwy się uśmiechając. :-)
Kiedy czytałam w komentarzach do poprzednich tekstów, jak nie lubisz fantasy, trochę się wystraszyłam. Ale widzę, że jednak czarownicy, elf i krasnolud na dokładkę Cię nie zniechęcili. Miło.
Błąd z królem – tak, zgapiłam się, już to Bellatrix wytknęła. Teraz, po ogłoszeniu wyników, mogę poprawić z czystym sumieniem.
Babska logika rządzi!
Ano, nie lubię, ale takiego “na poważnie”, co to aż ocieka patosem. W wydaniu humorystycznym – jak najbardziej :) Kiedyś, jak odkryłem Świat Dysku, z rozpędu przeczytałem około dziesięciu powieści z rzędu i od tamtej pory raczej unikam Pretchetta (przedobrzyłem niestety), niemniej jednak humor w fantasy wciąż cenię sobie wysoko ;)
Look at every word in a sentence and decide if they are really needed. If not, kill them. Be ruthless. - Bob Cooper
Ufff! ;-)
Mam nadzieję, że dyskofobia kiedyś Ci minie. W tym cyklu było więcej niż dziesięć dobrych powieści.
A wiesz, mam podobnie – z fantasy najlepiej wchodzi mi nabijanie się z bohaterów-osiłków i gamoniowatych magów. Pratchett rządzi! :-)
Babska logika rządzi!
Tak to już ze mną jest niestety – nie umiem sobie dawkować przyjemności. Zanim zbrzydł mi cukier, czekolady też pochłaniałem całymi tabliczkami :P Ale do Terry’ego wrócę kiedyś na pewno, bo mimo chwilowej niechęci, dobrze pamiętam jak bardzo byłem jego prozą oczarowany :)
Look at every word in a sentence and decide if they are really needed. If not, kill them. Be ruthless. - Bob Cooper
Może to jest jakiś sposób na zwalczanie nałogów – napakować organizm aż do przesytu… Ciekawe, czy z gorzałą też działa… ;-)
Babska logika rządzi!
Jakby tak się rozejrzeć dookoła, po znajomych, sąsiadach, współpracownikach, to… nie, chyba nie :P Z papierosami podobnie, co akurat wiem z doświadczenia ;/
Look at every word in a sentence and decide if they are really needed. If not, kill them. Be ruthless. - Bob Cooper
Ech, wiedziałam, że musi być jakiś haczyk. ;-)
I tak cud, że na cukier zadziałało.
Babska logika rządzi!
Fajne. Ta zbiorowa histeria skojarzyła mi się z tą z “Bacz, byś błędu nie popełnił!”, ale tu chyba bardziej uzasadniona :)
Tekst oceniam na 7.
Dzięki. :-)
Ano uzasadniona – magią, panie, wszystko wytłumaczysz.
Masz rację – są jakieś podobieństwa. Ale powiadam Ci, że to różne królestwa. Nie jestem aż tak wredna, żeby ciągle jeden kraj tak ciężko doświadczać. ;-)
Babska logika rządzi!
Ha! He! Hmmm…
Po pierwsze – zajebiste.
Po drugie – … No cóż; zajebiste.
Po trzecie – Genialne. Mówta co chceta, ale jak dla mnie, pomysł na to opowiadanie; nietuzinkowy, przewrotny, zabawny, bardzo fajnie zrealizowany i wykorzystujący tak wiele różnych fobii, że to aż zaciera fakt, iż tekst jednak nie jest o fobii jako takiej i w związku z tym powinien zostać zdyskwalifikowany, to co najmniej przebłysk geniuszu. A końcowy twist jest swoistym wykrzyknikiem, akcentującym prawdziwość mojej opinii.
Jednak jeśli chodzi o wykonanie… Fifi, zdecydowanie masz rację – ten tekst nie powinien być ciemiężony żadnymi limitami. Po raz kolejny wdepnęłaś na tę samą minę, co przy “Sprawiedliwości”. Traci na tym fabuła, bo zubożona i – jak na mój gust – wyraźnie pociachana, pokrojona i okrojona, tracą na tym bohaterowie, bo płascy jak smak zupy z reklamy (przy czym Mag-Wichrzyciel, sprawca całego opowiadania, dosyć wyraźnie – i pozytywnie – się tu wyróżnia), traci potencjał drzemiący w pomyśle i w ostatecznym rozrachunku tracimy my; czytelnicy. Za to zyskał konkurs. I to sporo, a nawet niemało.^^
No i marka – a jak dla mnie, masz już zasłużenie wyrobioną markę – mimo wszystko broni się sama.
Tekst oceniam na 8.
Peace!
"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/
Dzięki, jurorze Cieniu. :-)
Jak to “nie jest o fobii”?! Jest o fobii do narzędzi pracy, tylko nic takiego nie było na Waszej niekompletnej liście. ;-)
Limit – prawda, można było dopisać mnóstwo komicznych scenek, wydłużyć drogę bohaterów do stolicy, dodać animozje w drużynie… Ale – albo rybka, albo akwarium.
Babska logika rządzi!
Fobia – jest, jeszcze jaka :)
Fantastyka – nie ma wątpliwości – obecna.
Uwagi ogólne: Finko, tak jak napisałaś w przedmowie – być może limit zaszkodził trochę tekstowi. Może, odrobineczkę. Ociupinieńcieczkę. Ale tym niemniej opowiadanie bardzo mi się podobało: lekkie pióro, humor, magia, impreza, czego chcieć więcej :)? Świetny pomysł, świetny styl, brawo :)
Tekst oceniam na 8.
Dzięki, jurorko Iluzjo.
Czego chcieć więcej, to już tu ludzkość wyżej wymieniała… ;-)
Cieszę się, że aż tyle zalet znalazłaś. :-)
Babska logika rządzi!
Pomysł ciekawy, ale tekst średnio przypadł mi do gustu. Fajny, zabawny. O, a teraz jak piszę, przychodzi mi na myśl Twój “z = z^2 + c”. Hm, tekst można by było nieco rozbudować, myślę. 7/10
Mee!
Dzięki, jurorze Kózka-san. ;-)
Też myślę, że można go było rozbudować, ale limit mnie ograniczał.
Ale ciekawi mnie, co takiego nasunęło Ci skojarzenia z “z=z^2+c”. Ofidiofobia czy jak?
Babska logika rządzi!
Bardzo porządnie napisana bajeczka. Mam jednak wrażenie, że sprawa została potraktowana dość skrótowo, w zarysie niemalże. Ach, te limity… ;-)
Jednakowoż serdecznie gratuluję wyróżnienia. ;-)
Tekst oceniam na 7.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Dziękuję, Regulatorzy.
Co tu kryć, wrażenie słuszne. :-)
Babska logika rządzi!
Styl, Finklo, styl po prostu. Mimo że tamten był w narracji pierwszoosobowej, to od razu ujrzałem tego matematyka. :) A nie zawsze dostrzegam takie coś. :P
Mee!
No to mnie zastrzeliłeś, Kózka-san. Różne rodzaje narracji, różne gatunki, różne czasy, różne stylizacje, a Ty dostrzegasz podobieństwo? Hmmmm. Może to po prostu mój styl, ale mimo takich rozbieżności… Dziwne. :-)
Babska logika rządzi!
Ano, widzisz. Lubię zaskakiwać!
Mee!
Daj takiej wyróżnienie, pochwal, doceń, pouśmiechaj się, a ona i tak Cię, Człowieku, zjebie, że masz listę byle jaką…
Oficjalnie strzelam minutowego focha!
Peace!
"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/
Heloł! To ja się uśmiechałam, co zostało podkreślone odpowiednią emotikonką. ;-)
Babska logika rządzi!
A już Ci, uśmiechałaś się, widzioł, widzioł. Jakżech strzeloł tego focha, to też się uśmiechała, flaszkę na to postawię.
Peace!
"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/
Kurde, Cieniu… Chciałabym napisać, że focha przespałam, ale nie. Nie mogłam zasnąć. Ani chybi przez niego. ;-)
Babska logika rządzi!
Jak chętnych do zastąpienia kata nie brakowało? Nie bali się topora? Takie było moje pierwsze przemyślenia, ale podczas czytania wszystko ładnie się wyklarowało… Tylko że w zaklęciu było wyraźnie "w każdym", a więc rozumiem to tak, że każdy jeden mieszkaniec powinien bać się każdego narzędzia, będącego narzędziem pracy.
No ale pomysł króla ciekawy: powieśmy jedynego tego, który stanowi dla nas ostatnią nadzieję…
A kapłan to się na polewkach nieco znać powinien, zwłaszcza mnich. Za to koncepcja straży pałacowej mi się podoba. :D Ale żeby tak w karczmie dziury w ścianie wiercić. Pewno właściciel jeszcze agregat załatwił?
Dlaczego Armazi mógł rozbroić pułapki? I dlaczego elf tak dobrze władał toporem?
Momentami brakuje mi tutaj konsekwencji…
No i chyba (znowu) nie załapałem zakończenia…
http://wachlarzemoaloes.blogspot.in - mój blog o fantasy i science-fiction. :D
Dzięki, ARHIZIE. :-)
Masz rację, trochę dwuznaczne to zaklęcie wyszło. Ale musiało być podobne do zamierzonego, tak na szybko nie mam pomysłu, jak to zgrabnie poprawić. W każdym razie chodziło o to, że po omyłkowym zaklęciu każdy bał się własnych narzędzi. I był taki wściekły, że chętnie by winnego zaciukał. ;-)
Ty się króla nie czepiaj – śmierć maga powinna unieważnić wszystkie jego zaklęcia. To nie był aż taki głupi pomysł.
Jakie dziury w karczmie? To w chałupie ukrywającego się maga wiercili.
Armazi mógł rozbroić pułapki, bo sam był czarownikiem. Widać dał radę bez różdżki – może rzucał kamieniami albo co…
Czepiasz się – to lekki, żartobliwy tekst. A możliwe, że kończyłam na szybko, bo termin gonił. Nie pamiętam.
Masz jakieś pytania do zakończenia?
Babska logika rządzi!
Jeśli śmierć maga cofa zaklęcia, to zwracam honor (aż strach pomyśleć o tych wszystkich urokach związanych z urodą).
Może: “Niechaj narzędzia pracy sieją pośród korzystających z nich zawodowo mieszkańców królestwa złowrogi strach !” :P
W chałupie? A ja myślałem, że ton w ścianę karczmy wsiąknął.
Armazi był czarownikiem… Wybacz, growa perspektywa rzuciła mi się na mózg, tam pułapki rozbrajają tylko eksperci od zamków, którzy mają ze sobą zestaw narzędzie, wytrychów itd.
Tam zaraz czepiam, po prostu uważnie czytam.
Zakończenie… chodziło o to, że ta jego klątwa zadziałała, bo nie miał tyle złota ile obiecał poszukiwaczom?
http://wachlarzemoaloes.blogspot.in - mój blog o fantasy i science-fiction. :D
No, działoby się… Właściwie to może być niezły temat na opowiadanko. :-)
Twoja wersja wprowadza aż dwa słowa, które nie mają swoich odpowiedników w zamierzonym zaklęciu…
Eksperci od wytrychów nie mogą pracować w tym opku – to nie topór, że każdy umie się nim jako tako posługiwać (właśnie, zapomniałam o elfie – długowieczny, to i taką broń opanował, ale nie jako główną), bo każdemu zdarzyło się rąbać drzewo…
Zakończenie – dokładnie tak. Zamienili się w zbyt duże kufry. :-)
Babska logika rządzi!
Tam nie mają odpowiedników. Nie zapominaj o czwartej deklinacji języka magicznego. Przestawisz końcówkę, zmieniasz iloczas i już inne znaczenie. ;)
http://wachlarzemoaloes.blogspot.in - mój blog o fantasy i science-fiction. :D
Ale tekst musi jeszcze być mniej więcej zrozumiały dla Czytelnika. Jaki procent odbiorców zna wszystkie deklinacje mowy magicznej? Nie zapominaj, że niektórzy wolą SF i uczą się klingońskiego. ;-)
Babska logika rządzi!
Autorko, czy dobrze czytam komentarze, czy Cień Burzy nazwał Cię Fifi?
Heh, takie samo imię znajdziemy w pierwszym polskim opowiadaniu numeru na trzydziestopięciolecie NF, gdzie jest i Twój tekst, który bardziej podobał mi się od tamtego :)
Przeczytałem ten nieśmiertelny owoc Twego śmiertelnego żywota i przyznam szczerze, że dobrze się bawiłem podczas czytania aż… do zakończenia. Troszkę się urywa, na co chyba narzekali już przedmówcy.
I nie do końca zrozumiałem o co tam chodziło poza faktem, że z maga jednak niezły cwaniak, cyckający drużynę do cna na ich pazerności.
Tak więc oceniam na maks, bo pomimo tego tąpnięcia, jak zwykle wykazałaś klasę.
I chyba też nominuję do biblioteki. Może i wpadnie piąty kliczek, kto wie?
Nazwy fobii fajne zaiste :)
Dziękuję, Piotrze. :-)
Tak, Cień czasami tak na mnie mówi. Każdemu z Loży powymyślał ksywki… Ale tamtej (tamtego?) Fifi, o której wspominasz, już nie pamiętam.
A i owszem, Czytelnicy trochę narzekali, klikami sypali nader skąpo… Bywa.
Tak, czarownik jest cwaniakiem. Wycyckał drużynę, ale i sam przy tym wpadł, bo nie mógł spełnić przysięgi.
Babska logika rządzi!
Nie ma za co.
Wiem, że i tak wpadniesz albo pochwalić albo zniszczyć, zapewne niejeden mój tekst :D
Choćby na Geofantastykę, chyba, że jakieś kataklizmy przetną nam drogę.
Tam Fifi był facetem, i to wielkim (gabaryty), a czy wielkim duchem, tego nie wiem, bo mnie ta ściana bełkotu hard SF trochę pokonała. Teraz gdy już wyrzuciłem z siebie żale, może wrócę jednak do lektury.
Czyli jest to bajka nawet z morałem :)
Kto pod kim dołki kopie sam w nie wpada :P
Coś w ten deseń, no nie?
Pewnie jeszcze do niejednego Twojego tekstu zajrzę…
Aaaa, to już wiem, o który tekst chodzi. Ale imion bohaterów ni w ząb nie pamiętam.
Tak, można to uznać za bajkę z morałem. Nie lubię podłych bohaterów, którzy nie dotrzymują słowa i oszukują. No to dowaliłam łobuzowi.
Babska logika rządzi!
Aha, jeszcze jedno. Mnie się wydaje, że chyba wiem, czemu nie klikali, ale mogę się mylić. W każdym razie mnie ta rzecz trochę razi.
Hmmm… No, chodzi o pierwsze zdanie. Dlaczego napisałaś od pauzy/myślnika/jak-mu-tam?
Jeśli on chciał to powiedzieć, to znaczy, że to pomyślał, no bo nie powiedział, a jeśli pomyślał, wtedy pierwszy znak w tekście wylatuje.
Ja myślę, że tak pilnie wyliczali punkty, że aż zapomnieli o klikaniu…
Dlaczego tak napisałam, żeby zamiar udawał prawdziwą wypowiedź? Dla zmyłki. :-) Nie mam pojęcia, jakie reguły stosują w takim dziwnym przypadku, kiedy w tekście pokazujemy, że ktoś chce powiedzieć jedno, ale z ust wyskakuje mu drugie. Zrobiłam, jak mi serce dyktowało, a potem starałam się w didaskaliach wyjaśnić, co zaszło.
Babska logika rządzi!
I tym sposobem być może stworzyłaś nową zasadę :)
Potrzeba bywa matką wynalazków… ;-)
Babska logika rządzi!
Ech, ja sobie też czasem dodaję, że przypadek jest ich ojcem :3
To też. Bardzo często potrzeba zostaje matką dziwnych towarzyszy w łóżku… ;-)
Babska logika rządzi!
Tu są jakieś mrugnięcia na końcu wypowiedzi. Nie zdobędę się w tym miejscu na nic ponad asymetrycznie wywalony jęzor :P
Zaiste, mrugnięcia były.
Asymetryczny jęzor też dobry. :-)
Babska logika rządzi!
Opowiadanie w moim guście, czyli stare dobre fantasy, do tego pełne humoru. Nie spodziewałam się krasnoludów i elfów u Ciebie, ale może to dlatego, że tekst jest sprzed paru lat. Pomysł jak zawsze u Ciebie niecodzienny, ale świetny. Przyjemnie się czytało, poprawiając mi humor 
.
Dziękuję, Monique. :-)
Dobry (czytaj: śmieszny) krasnolud nie jest zły. Lubię fantasy w stylu Pratchetta i czasami zdarza mi się coś w tym guście popełnić.
Miło mi, że poprawiłam humor. Śmiech to zdrowie. :-)
Babska logika rządzi!
Znowu tekst czytałem z przyjemnością i po to czytam. Czytam też komentarze i zaczynam dochodzić do przekonania, że część komentujących, niemała, czyta nie dla przyjemności, lecz by znaleźć coś do czego można by się przyczepić i pokazać, że ‘ja bym to napisał lepiej’.
Dzięki, Koalo. :-)
Nie czepiajmy się zbytnio komentujących. Na portalu na ogół zgłaszamy dostrzeżone błędy, żeby teksty stawały się coraz lepsze. A do tego dochodzą gusty – nie ma sensu dyskutować, czy lepsza jest ogórkowa czy krupnik – co dla jednego za kwaśne, dla drugiego za mdłe i obaj mają rację. A na dokładkę jeszcze oczekiwania organizatorów konkursów i jurorów – całkiem dobry tekst może nie spełniać jakiegoś założenia konkursowego albo nie mieścić się w limicie…
Babska logika rządzi!
Trochę czasu, od marcowego komentarza, miś już spędził na tym portalu i nauczył się czyje komentarze warto czytać. :)
O, to teraz czytasz jeszcze raz dla komentarzy? Pewnie każdy sposób na przedłużenie zabawy jest dobry.
Babska logika rządzi!
– Za nim! – zakomenderował nieludź z lasu.
Nieludź? To neologizm? Tak czy owak, jakoś mi zgrzyta, melodycznie. Bo semantycznie raczej jest w porządku.
Chwycili wciąż oślepioną Bognę i pognali za obcym.
Hm, można użyć tego słowa w tym sensie, że nie widzi się tylko przez chwilę, a nie na zawsze?
Sprawdziłam sobie w PWN i jest tam też definicja:
2. «mocnym blaskiem lub silnym światłem przeszkodzić w patrzeniu»
więc do chusty też to chyba można odnieść…
Po kilku chwilach Bogna, przy pomocy kompanów oraz wszelkich znalezionych w domostwie rzemieni i sznurków związała wierzgającego męża niczym baleron.
Skoro wcześniej został podkreślony fakt, że Bogna nie widzi, to chyba też powinno być wspomniane zdjęcie chusty. Bo czytając ten fragment, mam lekki dysonans: jak Bogna mogła związać mężczyznę, wciąż mając chustę na oczach?
Idea przypadła drużynie do gustu, tym bardziej, że Armazi nie znalazł żadnej luki w wygłoszonej z namaszczeniem w staromagicznym języku klątwie, którą nadworny mag wzmocnił swą obietnicę. Jedyny czarodziej w drużynie nie wątpił, że jeśli
nadwornymag nie dotrzyma danego słowa, nie tylko bezpowrotnie utraci całą magię, ale i zapadnie na boleść okrutną a wstydliwą.
Powtórzenia. Opuściłabym przymiotnik nadworny, albo w zdaniu wcześniej użyłabym czarownika zamiast maga.
Zaklął szpetnie, zobaczywszy, w jak ogromniasty kufer zamienił się brodaty kurdupel. Tyle złota mag nie posiadał…
Nie rozumiem, dlaczego krasnolud zamienił się w kufer złota? Przecież mag miał tylko odczynić czar powodujący strach przed przedmiotami, a nie zamieniać istoty w przedmioty?
Przyjemnie się czytało, mimo tego, że nie zrozumiałam zakończenia :p mam nadzieję, że tu zajrzysz i mi wyjaśnisz, to wtedy z pewnością odczuję jeszcze większą satysfakcję z lektury.
He's telling me more and more | About some useless information | Supposed to fire my imagination | I can't get no! No satisfaction...
Dzięki, HollyHell. :-)
Oj, stare dzieło wygrzebałaś, już sama nie pamiętam, co poeta chciał przez to powiedzieć.
Nieludzie to chyba słowo używane już wcześniej (Sapkowski?). Oznacza różne istoty człekokształtne, ale ludźmi jednak nie będące – elfy, krasnoludy itp. Bo wiesz – w niektórych okolicznościach hasło “Ludzie, bierzmy się do roboty” może brzmieć rasistowsko.
Oślepienie Bogny zostawię – problem w tym, że kobieta nie może patrzeć na łyżki, miski itp. Po wyjściu z karczmy spokojnie może zdjąć chustę. Hmm. Wydawało mi się, że to zrozumiałe.
Wywalę drugiego nadwornego. Z czarownikiem trzeba ostrożnie, bo czarodziej już w tym zdaniu jest.
Nie rozumiem, dlaczego krasnolud zamienił się w kufer złota? Przecież mag miał tylko odczynić czar powodujący strach przed przedmiotami, a nie zamieniać istoty w przedmioty?
Tak się umawiali. Ale facet nie bardzo chciał pokazywać się królowi ani rozstawać ze złotem, więc po odczynieniu zaklęcia rzucił jeszcze jedno – zamieniające agresorów w różne kufry i walizki. Potem miał tylko naładować do nich tyle złota, ile zdołają unieść, żeby technicznie nie złamać przysięgi. A tu nie wyszło, bo rozmiar ma znaczenie.
Babska logika rządzi!
Sympatyczne :)
Przynoszę radość :)
Dzięki, Anet. :-)
Widzę, że urządzasz rajd po starociach.
Babska logika rządzi!
Postanowiłam dziś trochę poodkurzać ;)
Przynoszę radość :)
Chyba jedyny rodzaj porządków, który mogłabym polubić. :-)
Babska logika rządzi!
Tak, doskonale to rozumiem ;)
Przynoszę radość :)
No to mamy pełne porozumienie.
Babska logika rządzi!
