Dziewczęta

Tak już bywa, że traumatyczne przeżycia rodzą w nas demony, z którymi ciężko walczyć, a tak łatwo im ulec.

Interesujący tekst, choć trochę… nie dla mnie przeznaczony;)

Sama idea, puenta pomysłu bardzo dobra, ale temat przez jaki została przekazana jest dla mnie zbyt… osobliwy;)

Tekst oceniam na 7.

Bo napewno na to zasługuje.

"Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę ażeby już rozgorzał" Łk 12,49

Mocny tekst, niepokojący. Choć trochę za wulgarny jak dla mnie, ale rozumiem, że taki był zamysł. Przed przeszłością nie da się uciec, a każde silne przeżycie pozostawia trwały ślad w psychice. Ciekawe opowiadanie, nie pozostawiające czytelnika obojętnym. Tekst oceniam na 7.

Każdy koniec daje szansę na nowy początek...

Owłosiona pochwa? To niezły ewenement :P Oj, nie uważało się na biologii. To, co jest owłosione to srom i wzgórek łonowy. W pochwie włosy nie rosną.

Tekst jest dość hmm… obrzydliwy i brudny – ale to chyba komplement, bo wygląda, że taki miał być. Na pewno mocny i obrazowy. Nie podejmuję się ocenić, bo obiektywnie jest niezły ale nie wstrzelił się w mój prywatny gust/nastrój.

Dzięki za komentarze. 

Owłosiona pochwa? To niezły ewenement :P

E tam ; ) zaraz poprawię.

nie wstrzelił się w mój prywatny gust/nastrój.

Przy kolejnej okazji może będzie lepiej ; )

I po co to było?

Ciekawa, niepokojąca historia, w której przeplatają się różne odmiany strachu, lęku, kompleksów. Wydaje się, że – wbrew pozorom – nie ma tu jednej, „jedynie słusznej” interpretacji. I dobrze – tekst jest otwarty a jednocześnie „sprytnie zaczarowany”, na tyle sprytnie, że można z tego czarnego, literackiego melonika wyciągnąć kilka królików na raz. Wojna, Warszawa, alternatywne historie, brud, seks, przeszłość, wypierane emocje, podświadome kompleksy, lęki niszczące życie. Dużym plusem jest umieszczenie całej historii w swojskim otoczeniu Warszawy. Udało Ci się, Autorze, wyjść poza ciasnawe ramy tematyczne tego portalu – a to już jest COŚ. Tekst oceniam na 7.

...always look on the bright side of life ; )

Miło mi ; )

I po co to było?

Porządny tekst!

ta sygnaturka uległa uszkodzeniu - dzwoń na infolinie!

To jest jedno z Twoich koszmarniejszych opowiadań. 

Tekst oceniam na 8.

To jest jedno z Twoich koszmarniejszych opowiadań. 

Miło mi podwójnie ; )

I po co to było?

.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Syf.ie, żadne z dotychczas przeczytanych opowiadań o fobiach nie poruszyło mnie tak jak Twoje. Po utrzymanych w raczej lekkiej formie opowieściach o różnych lękach, nie spodziewałam się ciosu miedzy oczy.

Cieszę się, że opowiadanie jest w Bibliotece, przykro mi, że nie zdążyłam przyłożyć do tego ręki.

Tekst oceniam na 8.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

nie spodziewałam się ciosu miedzy oczy.

Ha!

I po co to było?

Może powielę opinię – tekst mocny, nawet bardzo.

Przeczytałem go do końca z poczuciem wręcz masochistycznej satysfakcji. Jak przystało na dobrą literaturę – zostanie w pamięci na jakiś czas. Niby o to chodzi. Ale w tym przypadku szczerze żałuję. Zupełnie nie moja estetyka.

Za warsztat chylę za to czoła. Pełne zobrazowanie otoczenia i nastroju. Mimo, że bardzo się broniłem, wdarłem się w umysł bohatera, a może przeciwnie, on wdarł się w mój. Był to, powiem szczerze, gwałt i jeszcze jedna zbrodnia Pana Mietka.

Im dłużej przebywał imć Mietek w mojej głowie, tym bardziej zdałem sobie sprawę, że jego schorzenie to nie fobia. Jego problem nie powodował lęku, nie paraliżował układu nerwowego. To co czuł bohater to czysta nienawiść. Uczucie to wylewało się z niego na każdym kroku w postaci niewysłowionej agresji i jak widać w finale, nie tylko.

A propos, o ile pamiętam w opowiadaniu powinien się pojawić element fantastyki. Mimo szczerych chęci nie znalazłem. Osadzenie opowiadania w powojennej Warszawie super. Ale jeśli to ma być na konkurs, to chyba lepiej, jakby to wszystko działo się na Marsie. A tak, pełen realizm. Jestem przekonany, że opowiedziana historia mogła się wydarzyć. W tamtych czasach, a nawet we współczesnych. Dobra opowieść o tragedii człowieka i jego otoczenia. Diagnoza schorzenia, które jako jednostka chorobowa, raczej do fobii się nie zalicza. Ale i tak gratuluję. Ja bym czegoś takiego nie potrafił napisać.

empatia

No dobra, miałem od razu komentować, ale postanowiłem poczekać na reakcje innych. Teraz już mogę.

Lektura tego tekstu jest jak kopniak w krocze wrażliwości czytelnika. Turpizm w świetnym wydaniu, wszędobylska obrzydliwość jest uzasadniona fabularnie, a brutalność głównego bohatera – emocjonalnie. Wszystko to osadzone w przekonującej wersji alternatywnej historii.

Obrzydliwa perła.

Przeczytałem wczoraj (jako beta-czytacz), a dziś łapię się na tym, że myślę o tekście. Jutro pewnie będzie podobnie. Dlatego też:

Tekst oceniam na 9,

i idę nominować, bo zmieszczenie tylu emocji w niecałych 10k znaków jest sztuką; wartą doceniania.

Sorry, taki mamy klimat.

Hmmm. Wszystko jest tak bardzo nie moje, że czytałam ze skrzywieniem na twarzy. Ale napisane dobrze. Podobnie jak Empatia, mam problem z dostrzeżeniem fantastyki. Ale może jest w Amerykanach broniących atomówkami polskiego sojusznika. Albo w dacie powstania słynnego zdjęcia. Nie wiem, nie znam się.

Tekst oc… A nie, chyba nie powinnam oceniać czegoś, co tak bardzo nie trafia w mój gust.

Babska logika rządzi!

Przeczytałem z przykrością. Nie wiem czemu ma służyć takie nagromadzenie brutalności i sadyzmu w takiej niewielkiej objętości. Tekst nie dla mnie – nie trawię takich opowiadań. Niektóre metafory udane. Nie oceniam tego tekstu w punktacji liczbowej,bo epatowanie okrucieństwem dla okrucieństwamnie brzydzi. Mogę sobie przypomnieć powieść pt. “Czerwony smok”, ale tam sadyzm był dobrze uzasadniony psychologicznie.

Ambicją autora, moim zdaniem, powinno być zainteresować czytelnika ciekawą fabułą, a nie epatować gołym okrucieństwem. Podsumowując – opowiadanie absolutnie mi się nie podoba. Pozdrawiam..

Cóż, miałam jak Finkla.

I, jak Finkla, nie podejmuję się oceniać. Zdecydowanie wolę w Twoim wykonaniu łagodniejsze teksty. Bo pisać, to Ty, syf.ie, potrafisz na pewno.

Emelkali, Ty mnie przyprawiasz o ból głowy. :-) Jeszcze jedna specjalizacja? Nie za wiele masz talentów? :-) (AdamKB)

Zdecydowanie nie moje klimaty, więc ja też nie podejmę się oceny. Szczerze mówiąc, turpizm zawsze wydawał mi się pretensjonalny. Wolę tęczowe jednorożce. ;)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Syf, to generalnie jest bardzo dobre, tyle że dla mnie – za mocne. I chociaż nie przepadam za hiperrealizmem w podobnej formule, to jednak podziwiam Twój kunszt i doceniam sprawność pióra.

Tekst oceniam na 8.  

Przeczytałem. Komentarz po zakończeniu konkursu.

Look at every word in a sentence and decide if they are really needed. If not, kill them. Be ruthless. - Bob Cooper

Na pewno nie przeczytam tego opowiadania jeszcze raz – gwałt na duszy. Z drugiej strony, jak pisałam w czasie betowania – żal mi się zrobiło bohatera, bo jest potworem z krwi i kości, widzi rzeczywistość jedynie przez pryzmat traumy, jego codzienność jest straszna, obrzydliwa i brudna – pogorzelisko. Dziwią mnie zarzuty o braku fantastyki: w Warszawie pałac po prawej stronie Wisły, stolica w Krakowie – helloł?

Tekst oceniam na 8 (z odrazą, ale jednak).

ryszardzie, finklo, emelkali

cóż, bywa ; )

Czasem człowiek podłapie pomysł, który w zasadzie automatycznie rozwija się w pewną – przynajmniej subiektywnie z perspektywy autora – całość. No a dwa dni później ma się skończony tekst. Dodam, że zdaję sobie sprawę, że można by dodać kontrastowe normalne sceny – no ale limit znaków. 

Zdaję sobie również sprawę, że tekst nie przypadnie każdemu do gustu – ale tak po prostu wyszło. Mimo to dzięki za komentarze. 

empatio

miło mi, że wciągnęło. Mnie się wydaje, że u podstaw zachowania bohatera mimo wszystko leżał głęboki strach, na który z czasem zasadniczym remedium stała się agresja. Element alternatywno-fantastyczny gdzieś tam się czai ; )

dzięki za pozostałe komentarze; a betującym jeszcze raz brawa za pomoc ; )

I po co to było?

Są teksty, które na początku wydają się mnie nie interesować. Myślę sobie wtedy “nie, to mnie nie zainteresuje”. Z czasem jednak zaczynam się wciągać, aż w końcu ciężko się oderwać. Tak właśnie było z tym opowiadaniem. Ciekawiło mnie do czego dążysz i co chcesz przekazać. Jest to mimo wszystko dla mnie trochę za mocne i zbyt… obrzydliwe momentami (jak widać nie jestem w tym przypadku odosobniony). Fajnie, że pozostawiłeś dużą dowolność na interpretację całości. Jest tu coś niepokojącego, mrocznego co mnie zaciekawiło.

Tekst oceniam na 8.

Mnie także się nie podobało. Za mocne i zbyt obrzydliwe jak dla mnie. Żałuję, że przeczytałam.

"Myślę, że jak człowiek ma w sobie tyle niesamowitych pomysłów, to musi zostać pisarzem, nie ma rady. Albo do czubków." - Jonathan Carroll

Doceniam sprawność warsztatową, ale jak dla mnie za mocne – ilość brutalności i obrzydlistwa w stosunki do fabuły i długości tekstu zbyt wysoka.

Mocne! Imo, brutalność, jakże obrazowo tu opisana, znajduje uzasadnienie zarówno w przedstawionej fabule, jak i w warstwie psychologicznej tekstu, i nie zaszufladkowałbym go jako "utwór ukazujący przemocy dla samego ukazania przemocy". Jak chyba każdy, nie lubię przesady, tu jednak jej nie znajduję. Niestety, nie znajduję również fantastyki, która stanowiła jeden z wymogów konkursowych (historia alternatywna to, imo, jednak trochę za mało; jako element utworu fantastycznego, owszem, ale sama tylko historia alternatywna jest dla mnie dokładnie tym, czy jest – historią alternatywną. Poza tym główną oś fabuły stanowi psychoza bohatera, a tło historyczne jest tu wyłącznie ozdobnikiem). Poza konkursem:

Tekst oceniam na 9.

Look at every word in a sentence and decide if they are really needed. If not, kill them. Be ruthless. - Bob Cooper

Jedyny uczciwy komentarz dla samego pomysłu, brzmiałby chyba tak: Oficjalnie zaczynam się Ciebie bać, Syf.ie.

“Dziewczęta” jest tym, czego naprawdę brakowało w tym konkursie. Tak jak wielu potraktowało temat-matkę po macoszemu, tak Ty przesadziłeś w drugą stronę; przypadek Mietka to już nie fobia, tylko psychoza.

Mocne, brutalne, odrażające, chore – po prostu świetne! W każdym razie patrząc na ten tekst przez pryzmat konkursu, bo osobiście mam nadzieję, że nie wryje mi się w pamięć. Choć, z drugiej strony, nie mogę też powiedzieć żeby to mną wstrząsnęło czy odrzuciło.

Wykonanie to temat osobny, acz również wart uwagi. Tyle, że chyba nie ma sensu się nad tym rozwodzić. Że piszesz świetnie, masz naprawdę wyrazisty styl i potrafisz tworzyć niesamowite klimaty w każdym opowiadaniu (szczególnie* te ciężkie i mroczne wychodzą Ci rewelacyjnie) – wiadomo. “Dziewczęta” nie są tu wyjątkiem (I znowu: “to jest mocne, brutalne, odrażające, chore…”). Warsztat też zasadniczo nie pozostawia nic do życzenia.

Naprawdę, nie ma się do czego doczepić, bo i historia alternatywna, ukazująca nam świat, który przecież nie istnieje, jak najbardziej mieści się w moim pojmowaniu terminu “fantastyka”.

Tekst oceniam na 9.

Peace!

* – Chyba, bo nie czytałem wszystkich Twoich tekstów i na dobrą sprawę nie wiem, jak wypadasz w konfrontacji z czymś lżejszym.

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Fobia – jest.

Fantastyka – jak dla mnie trochę za mało zarysowana, ale jakaś alternatywna rzeczywistość jest.

Uwagi ogólne: bardzo sprawnie napisany tekst, brutalny, dosadny, szarpiący za nerwy. Ale dzięki temu oryginalny i wyróżniający się na tle innych. I bardzo podobało mi się, że ukazałeś genezę mietkowej fobii, zwłaszcza biorąc pod uwagę narzucony przeze mnie jakże restrykcyjny limit znaków. Dobra robota :)

Tekst oceniam na 8.

No, dużo tu brutalności i w ogóle jakoś tak czarno. Tekst wywołał we mnie emocje, których pozytywnymi nie nazwę, ale wywołał je w naprawdę dużej dawce. Bardzo dobry tekst, do którego nie chcę wracać, mimo że jest świetny. Mój faworyt. 8/10

Mee!

Miło mi, szanowni żurorzy. Dzięki za komentarze!

I po co to było?

Specyficzny tekst; kolorytu nadaje mu Twój styl, oszczędny dobór słów. Opowiadanie bazuje na przytoczonych okropnościach, które jednak moim zdaniem są uzasadnione.

Na chwilę obecną nie wiem jeszcze jaki będzie mój głos, dlatego póki co nie wystawiam oceny. Muszę to przetrawić.  

EDIT: Tekst oceniam na 7. 

Tekst z pewnością w stylu Syf.a. Czy to dobrze, czy to źle, tudzież czy ktoś ten styl lubi, czy nieszczególnie, to odrębna kwestia. Niewątpliwie stworzyłeś już dla siebie pewną markę, Syf.ie…

Ale dla mnie za dużo tu paranoi, mroku i obłędu, jednak. Nie jestem targetem – znowu ; )

Myślę, że obiektywnie tek tekst niewątpliwie jest dobry. Potrafię spojrzeć nieco z boku, by dostrzec to, co innym się podoba. Ale mnie akurat się nie podoba ; )

I w sumie – jeśli chodzi o założenia konkursu – nie czuję tu stricte strachu. Szaleństwo – tak. Ale strach – nie.

Pozdrawiam.

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Nie widzę w opowiadaniu fobii, lecz następstwa traumy z dzieciństwa. Ale mniejsza z ocenami zgodności z założeniami konkursowymi. Historia alternatywna, prawdopodobna w dość znacznym stopniu, skutki konfliktu, skutki że tak nazwę technopolityczne oraz czysto ludzkie, osobiste – plus ta syf.owa estetyka… Nie lubię turpizmu, ale jest coś w tekstach Kolegi, że czytam i nie krzywię się… Celność psychologiczna? Przynajmniej w tym przypadku? Być może. Tak czy owak – popieram nominację.

To jest właśnie ten moment, gdy zaczynam bębnić palcami w stół i zastanawiam się, co właściwie myślę o przeczytanym przed chwilą tekście. Nie czuję się obrzydzony, ale też – mówiąc szczerze – zdążyłem już przywyknąć do różnych aspektów twojej twórczości. Czy czuję się zaciekawiony? Chyba tak. Historia niewątpliwie daje do myślenia, a i nie gardzi logiką, co należy uznać za zasadniczy plus.

Opowiadanie oceniam na 7.

Czy śródmieście w wyrażeniu “zawodnicy ze śródmieścia" powinno być z małej litery czy dużej? Niby nazwy dzielnic są z dużej, ale już zwątpiłem.

Niektóre porównania wyraziste i dobre:

Np. “skarlałe sumienia”, “pies, któremu podpalili ogon” “ziemia, która pozostaje po wypalonym ognisku”. Uważam, że dobrze wyraziłeś mieszankę silnych uczuć głównego bohatera wystawionego na widok kobiecych części intymnych.

Nie trafia do mnie wyrażenie:

“degradować papier“

w kontekście ejakulacji. Dałbym w tamtym zdaniu odkształcającą a w następnym zapadającą, albo jakąkolwiek inną kombinację, ale bez degradacji. Może to tylko moje wrażenie.

Niektórzy zarzucili nadmiar przemocy itp. Osobiście uważam, że mamy dość przemocy i okrucieństwa w XXI-wiecznej kulturze. Czasem powinno się na nią znaleźć miejsce w utworze, czasem nie. Mogę się tylko ograniczyć do stwierdzenia, że w scenie z mamą głównego bohatera obrzynanie piersi wydaje mi się zbędne – stworzyło klimat makabrycznej groteski, który przyćmiewał strach i uczucia głównego bohatera. W pozostałych scenach okrucieństwo wydaje się bardziej na miejscu, o ile można tak powiedzieć. Zdałem sobie już sprawę, autorze, że twoje opowiadania są dość “ponure”. Jeśli dobrze pamiętam z lekcji historii/polskiego, w starożytnym greckim teatrze nie pokazywano scen śmierci. Mimo tego, nie brak tam tragizmu i ponurego nastroju. Czasem bezpośredniość wywołuje słabsze wrażenie niż niedomówienie. Ale nie będę się wymądrzał ;).  

Mogło być gorzej, ale mogło być i znacznie lepiej - Gandalf Szary, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Rdz IV, Górą i dołem

witam – dzięki za komentarz.

Z tym Śródmieściem to chyba masz rację ; )

Co do brutalności – tu limit znaków miał decydujące znaczenie. Wydaje mi się, że trudno by było oddać za pomocą niedopowiedzeń historię naszego bohatera w tekście na 10.000 znaków, dlatego też postawiłem na totalną obrazowość. Jak nie wytrychem, to taranem ; P No, a wyszło, jak wyszło. 

I po co to było?

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

:)

I po co to było?