To, co zostało

Wokół niego rozpościerał się lodowy krajobraz. Nie było w okolicy żadnych drzew, tylko same śnieżne zaspy. Szedł przez śnieżyce opierając się na dzidzie. Robił to z coraz większym trudem brnąc w białym puchu sięgającym mu do kolan.

Od czapy na głowie do futrzanych butów był cały zaśnieżony. Powoli przypominał chodzącego na dwóch nogach białego niedźwiedzia. Zbliżał się zmrok i mróz pomału przedzierał się przez jego futro. Płaszcz sięgający kolan był przepięty na wysokości bioder pasem z bronią. Do niego do troczone były szabla, ładownica, nóż i kabura z rewolwerem. Przez prawe ramię miał przewieszoną torbę. Za pazuchą schował manierkę. Twarz miał osłoniętą kominiarką. Okulary przeciwsłoneczne chroniły mu oczy przed oślepieniem. Szyję zdobił mu rzemyk z busolą.

Od potyczki minęło raptem sześć godzin. Uciekał przed Czerwonogłowymi. Jedyną szansą na przeżycie było dotarcie do osady. Przystanął na chwilę i zerknął na kompas. Szedł na wschód i to go ucieszyło. W tej zamieci nie zgubił kierunku do domu. Zajrzał także do sakwy kapitana, którą zdjął z jego trupa. W środku były naboje do rewolweru, krzesiwo, kawałek placka, cztery kiełbasy, trochę tłuszczu i opatrunki. Wyciągnął jedną wędlinę i zjadł. Poczuł się mniej głodny. Od śniadania nic nie miał w ustach. Sięgnął do kabury na prawym udzie i wyciągnął rewolwer. Wyrzucił z niego łuski i spróbował go załadować pociskami kapitana. Pasowały jak ulał do komór. Przeliczył naboje. Sześć w bębenku i siedem w torbie. Przełożył je z sakwy do pustej ładownicy. Puste łuski zapakował do napełnienia.

***

Było ich na patrolu dwudziestu. Nie spodziewali się, że zaatakuje ich oddział sześćdziesięciu Czerwonogłowych. Zabili czternastu zanim ich otoczyli. W sześciu przebili się z okrążenia uciekając na południe. Nieśli rannego kapitana na zmianę przez sześćset kroków dopóki nie skonał. Szary Wilk przejął dowództwo. Jego pierwszą komendą był marsz na wschód. Dopadli ich po następnych siedmiuset krokach, idąc po ich śladach. Dostał rozkaz zaniesienia starszyźnie informacje o ataku Czerwonogłowych na granicy. Pozostała czwórka stanęła do walki z dwudziestoma napastnikami. Śnieżyca rozpoczęła się tuż po jego ucieczce i zatarła po nim ślady.

***

W tej zawiei nie wiedział ile już przeszedł. Stracił rachubę czasu i przestrzeni. Czarne okulary uniemożliwiały dokładne rozejrzenie się w tundrze. Nagle znikąd wyrósł przed nim pordzewiały, metalowy szkielet budynku. Znalazł się na zakazanym terenie. Przodkowie mówili o tym miasto. Słowo to znaczyło przeklęte, opuszczone miejsce przez ludzi i bogów, przypomniał sobie. Szedł przez opuszczone gruzowiska, które kiedyś były ceglanymi namiotami. Chciał się schować do rana przed śnieżycą w którymś z nich.

Na chwilę zdjął okulary by dokładnie się przyjrzeć wejściu do kamiennej jaskini z napisem na ścianie „Muze tori Na r lne”. Nie wiedział, co znaczą te litery. Dla niego był to obcy ciąg znaków. W środku złożył binokle i przygotował pochodnie z natłuszczonych opatrunków i znalezionego w wejściu kawałka drewna. Podpalił ją krzesiwem kapitana i wszedł do mrocznego holu. Nagle przed nim ukazały się wielkie kości przedlodowcowego potwora. Jego myśl popłynęła w kierunku dawnych lat. W czasach Pradawnych te stworzenia musiały siać przerażenie. Widać władca tego miasta zabił go i popisywał się swoją odwagą przed innymi. Dobrze, że nasze lwy, tygrysy, lamparty, wilki i białe niedźwiedzie nie są tak duże, pomyślał.

Przeszedł hol i wchodził coraz głębiej. Przechodził między nie ruszającymi się zwierzętami w dziwnych pozach w zapomnianych korytarzach. Był ich bezruchem zaniepokojony. Zauważył kątem oka lwa gotowego do ataku. Podniósł dzidę i odwracając się do niego przodem, rzucił. Trafił go w prawy bok, ale nie zrobiło to na kocie wrażenia. Podszedł do niego bliżej i wsadził rękę do jego rozwartej paszczy. Nic się nie stało. Złapał dzidę i wyszarpnął z cielska bestii. Ze środka wyleciały trociny. Zdziwił się. Skóra lwa była naciągnięta na drewniany stelaż, opasany tkaniną i wypchany wiórami. Dźgnął jeszcze kilka zwierząt. Wszystkie były podobnie zbudowane. Wiem dlaczego to przeklęta ziemia. Pradawni byli zdegenerowanym ludem potworów. Dobrze, że zginęli, pomyślał.

Pozbierał trociny i drewno. Rozpalił ogień. Kiedy ognisko rozgorzało na dobre zgasił pochodnie. Z kilku sztucznych zwierząt ściągnął skórę i ułożył na kamiennym gruncie jako posłanie. Dzidę oparł o ścianę. Rozpiął pas i odłożył na bok. Usiadł na skórach. Czapę zdjął i położył, aby wykorzystać jako poduszkę. Z torby wyciągnął placek, lekko podgrzał nad ogniem i zjadł. Wyciągnął manierkę i trochę upił wody. Zdjął płaszcz, aby użyć za kołdrę. Pod nim miał futrzaną koszule, spodnie i zwykły skórzany pasek. Dorzucił drwa do ognia. Bukłak podłożył pod posłaniem. Położył się i przykrył pelisą. Rewolwer położył obok głowy i zasnął. Po starych, zakurzonych korytarzach niósł się odgłos śnieżycy.

***

Budził się i co jakiś czas doglądał do ognia. W końcu wstał. Ubrał się, zjadł śniadanie, zapalił nową pochodnię i zgasił ognisko. Powoli ciemnymi korytarzami za pomocą kompasu kierował się na północ. Od tego miasta na północny-zachód znajdowała się jego osada. Doszedł do następnego wyjścia. Różniło się od pierwszego tym, że cały otwór był poszarpany. U wejścia plecami do niego stał Czerwonogłowy. Czarne futro z szarymi i żółtymi pasami wyraźnie kontrastowało z bielą i szarością zasypanego miasta. Dodatkowym symbolem rozpoznawczym był czerwony kask. Jego wzrost i brak napisu na plecach „Straż” sugerowała młodzika. Był uzbrojony w oszczep, miecz, jakiś pistolet i karabin. Przypomniał sobie jak Ostry Orzeł opowiadał o teście jaki musi przechodzić każdy dziecko z plemienia Czerwonogłowych. Dają im nóż i oszczep oraz rozkazują zabić piętnastu wrogów. Jako dowód na wykonanie zadania, każą obcinać im lewe uszy i robić z nich naszyjnik. Bez namysłu rzucił w niego dzidą. Trafił w okolice serca. Podbiegł by go dobić. Wyciągnął broń z jego pleców i jeszcze kilka raz pchnął. Odwrócił go brzuchem do góry. Po podniesieniu przyłbicy i zdjęciu kominiarki dopiero teraz przyjrzał się jego twarzy. Na oko miał jedenaście lat. Był w wieku jego najmłodszego brata. Zrobiło mu się go żal, zabił dzieciaka. Kiedy jednak spojrzał niżej zobaczył nawleczone na sznur czternaście uszu. Zbladł na sam widok. Zrozumiał, że ledwo uratował swoje życie.

Odpiął jego pas z bronią. Rozpiął jego futro by sprawdzić, czy coś jest pod spodem. W wewnętrznych kieszeniach odkrył słoik z kiszonymi ogórkami. Przeszukał spodnie na szelkach, ale niczego nie znalazł. Podniósł z ziemi pas z bronią. W kaburze znalazł glocka. Wyciągnął z niego magazynek. W środku było piętnaście naboi. Załadował pistolet ponownie i przyjrzał się karabinowi. Rozpoznał go od razu. Poczuł w ręce znajomy ciężar kałacha. Odłożył broń i otworzył ładownicę. W środku były cztery pełne magazynki do pistoletu i trzy puste do kałasznikowa. Przypiął patronarz wroga do pasa. Glocka schował do torby, a karabin powiesił na lewym ramieniu. Zwłoki wraz z resztą ekwipunku schował do jaskini Pradawnych. Otarł ostrze dzidy o futro wroga i wyruszył do domu.

***

Szedł cały dzień. Był wykończony, zmarznięty i głodny. Marzył już tylko o lodowych namiotach, w których jest ciepło. Chciał położyć się tylko w swoim łóżku i zasnąć. I spać przez kilka dni. Wchodząc na szczyt zaspy zobaczył światła swojej osady. Przyśpieszył kroku. Po pokonaniu połowy drogi do domu usłyszał psi zaprzęg. Zaczął krzyczeć. Woźnica dosłyszał go i skierował sanie w jego kierunku. Gdy podjechał rozpoznał kierowcę. Był to jego wuj Szybki Pies.

– Jestem szczęśliwy, że cię widzę – rzekł.

– Musimy szybko jechać do wioski. Czerwonogłowi zaatakowały mój oddział. Tylko ja się uratowałem – odpowiedział bratanek.

– Wsiadaj Odważny Rosomaku, zawiozę cię do domu – powiedział.

Krewniak usadowił się na saniach i przykrył futrem. Warstwa włosia zmniejszyła odczucie mrozu. Ruszyli w drogę. Gdy mijali razem znak ich plemienia uśmiechnął się. Z powrotem wrócił do domu, do osady Wartian. Do Warty.