- Opowiadanie: Katniss - Spełniona Misja

Spełniona Misja

Fragment jednego z moich dłuższych opowiadań, wbrew pozorom nie końcowy :P

Oceny

Spełniona Misja

 

Gdybym tylko była w stanie mu pomóc, z całą pewnością bym to zrobiła.

Ale nie mogłam stracić ani sekundy z czasu, który zyskałam, dzięki jego poświęceniu.

W przerażeniu patrzyłam, jak Nicolas obezwładnia Julio, a potem torturuje go i nakłada mu blokadę magiczną. Skąd on miał takie urządzenia?! Ach, no tak. Zapewne wykradł go ojcu. Mistrz Matteo został przecież Arcymistrzem Heremardzkiego Zakonu Magów w Broen. Ciekawe, co by powiedział, gdyby wiedział, że jego syn uczestniczył w spisku przeciw magom. Pewnie nie byłby zachwycony. Z drugiej strony, mogło to potwierdzać nasze najgorsze obawy… Odegnałam od siebie mroczne myśli.

Zmusiłam się, żeby ruszyć dalej, starając się nie myśleć o tym, co przed chwilą zobaczyłam. Nie odwracając się, ruszyłam w górę zbocza, na którym miała znajdować się altana, która była moim celem. Nagle poczułam silny wiatr, targający moje włosy. Dziwne, pomyślałam, przecież Lecassio obiecywała mi bezwietrzną pogodę. Czyżby jej magia Kontroli poddała się pod wpływ kogoś innego? A może grozi jej jakieś niebezpieczeństwo…? Nie!, zganiłam siebie samą w myślach, Nie mogę tak myśleć, na pewno wszyscy są bezpieczni… Poza Julio, Naitsabesem, Fanny i Connym… Teraz muszę zrobić wszystko, by powstrzymać tę niszczycielską magię, zanim odbierze mi wszystkich, których kocham! Fanny i Conny byli zakładnikami wroga, bezimiennego maga lub grupy magów, urządzających ataki, a reszta poświęciła się, abym ja mogła dotrzeć do celu i zniszczyć Źródło, które wysysało magiczną moc wszystkich ludzi na określonym terenie. Trzeba to jak najszybciej zniszczyć! Myślałam tak, pędząc pod górę co sił. Byłam pełna obaw, jednak starałam się odegnać to od siebie, by nie rozpraszały mnie one podczas ewentualnej walki.

W końcu, zmęczona, dotarłam na szczyt klifu. Usłyszałam szum oceanu

w dole, wycie wiatru w koronach drzew kilka metrów dalej, nawoływania nocnych ptaków wybierających się na polowanie. Ujrzałam altanę, w której centrum umieszczona była magiczna aparatura, powód wszystkich problemów i trosk, które spotykały społeczność magiczną od kilku tygodni. Weszłam ostrożnie do drewnianej konstrukcji, w każdej chwili spodziewając się ataku lub pułapki. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Albo wróg był zbyt pewny siebie, albo aparatura nie była tą, o którą nam chodziło… Podeszłam do niej, uważnie skanując otoczenie Magiczną Sondą. Wyczułam jedynie potężną magię z urządzenia, które na pierwszy rzut oka wydawało się niegroźne. Przyjrzałam się lepiej jego konstrukcji. Wszystko było dokładnie tak, jak opisywała Mistrzyni Klara: okrąg ze świecących kryształków, wokół największego z nich, wszystko otoczone drucikami i przewodami z tytanu i platyny. Przypomniałam sobie jej instrukcje. Należy zniszczyć największy kryształ, lewitujący pośrodku, nie uszkadzając przy tym tych mniejszych, symbolizujących magów pozbawionych mocy. Wysłałam delikatnie wiązkę mocy w kierunku wskazanego klejnotu. Uniosłam go za pomocą Lewitacji ponad inne, aby rozpryskujące kawałki ich nie uszkodziły, po czym na dodatek otoczyłam go tarczą ochronną. Skupiłam się, by nie stracić kontroli nad magią w najważniejszym momencie, po czym rzuciłam zaklęcie Wybuchu na kryształ. Natychmiast rozprysnął się na miliony kawałeczków, które przebiły się przez moją tarczę

i opadły na podłogę altany, raniąc dotkliwie moje dłonie. Pozostałe klejnoty rozsypały się wokół urządzenia, ale żaden z nich nie został uszkodzony. Odetchnęłam z ulgą. Moi przyjaciele byli bezpieczni.

W momencie rzucania zaklęcia, usłyszałam za sobą jakiś kobiecy głos, wołający mnie po imieniu. Znałam go, lecz w skupieniu nie potrafiłam sobie przypomnieć, do kogo należał. Teraz odwróciłam się, by spojrzeć na przybyłą. Zamarłam na moment, widząc narzeczoną Mistrza Matteo, Juliettę M. Bronx, najpotężniejszą znaną Kontrolerkę Pogody. Czy to ona za wszystkim stała? Zeszłam ze stopni altanki, w jej kierunku, starając się zasłonić to, co było w środku. Ona jednak wiedziała doskonale, co przed momentem zrobiłam.

– Wydaje ci się, że zniszczenie tego coś ci da, mała? – rzekła zimnym jak lodowe ostrze głosem, wyginając usta w grymasie pogardy. Nawet przy nikłym świetle księżyca w pełni dało się to dostrzec. – Stworzymy kolejne Źródła, jeszcze silniejsze niż to. Opanujemy cały magiczny świat i będziemy nim władać przez resztę wieczności!

My? Więc jest ich więcej?, pomyślałam, szybko tworząc wokół siebie tarczę ochronną. Wiedziałam, że w walce z nią nie miałam najmniejszych szans, ale nie zamierzałam tak po prostu się poddać. Podeszła bliżej. Teraz dzieliło nas nie więcej niż dwa metry. Poczułam bijącą od niej aurę nienawiści i żądzy mordu, skierowanej w moim kierunku. Zorientowałam się zbyt późno, że stoję między nią a skrajem klifu. Kiedy wycelowała we mnie otwartą dłoń, wiedziałam już, że ta noc nie będzie miała dla mnie szczęśliwego zakończenia. Wypowiedziała jakieś zaklęcie, którego nie dosłyszałam przez szum wiatru i wody. Niezwykle potężna siła uderzyła mnie w pierś, pozbawiając tchu.

Spadałam. W mroczną, bezdenną przepaść. Najgorsze jednak było to, że nic nie mogłam na to poradzić. Usiłowałam użyć magii, lecz moc Julietty kontrolowała mnie, nie pozwalając skorzystać z mojej własnej siły. Spróbowałam się poruszyć, ale byłam jak sparaliżowana. Jedyne co czułam, to chłodny powiew powietrza na odkrytej skórze ramion, szyi i twarzy. Widziałam też brzeg klifu, z którego spadałam. Był on zatrważająco daleko mnie. Zauważyłam zarys kobiecej postaci, u której boku pojawił się jakiś mężczyzna, wysoki, barczysty, ze skrzydłami u ramion. Mistrz Matteo?! W moim sercu zapaliła się iskierka nadziei, że może jednak śmierć nie była mi pisana. Zorientowałam się, że od kilku chwil wiszę bezwładnie w powietrzu, mimo że wciąż czułam powiew od strony oceanu, który

z każdym momentem stawał się coraz zimniejszy. Poczułam nagłe szarpnięcie i powoli ruszyłam w górę. W pewnym momencie, kiedy już niemal dostrzegałam ich twarze, rozległ się głośny, drwiący męski śmiech. W tej chwili cała moja nadzieja prysła bez śladu. Rzeczywiście, był tam Mistrz Matteo, ale najwyraźniej nie zamierzał mnie uratować. Był

w zmowie z tą kobietą. To oni byli Bezimiennymi.

Dopiero teraz wszystko ułożyło się w jednolitą, logiczną całość. To Julietta

M. Bronx i mój nauczyciel historii magii stali za zamachami na magów

i czarodziejów. To, że oboje zostali w nich zranieni, było jedynie przykrywką

i zapewnieniem sobie wolności od podejrzeń. Bo przecież który zamachowiec rani podczas ataku także siebie? Działając w ten sposób, mieli doskonały argument, przeczący jakiemukolwiek ich udziałowi w spisku i atakach na magów. Jaka byłam ślepa, że nie zorientowałam się wcześniej! Z zamyślenia wyrwał mnie głęboki głos Mistrza Matteo, chociaż brzmiał inaczej, niż do tego przywykłam, nie był łagodny i spokojny, lecz przeciwnie, wydawał się gniewny i rozdrażniony:

– Wydawało ci się, Mirando, że możesz pokonać kogoś takiego, jak my? – chciałam odpowiedzieć, ale gardło miałam zbyt zaciśnięte i nie mogłam wydobyć

z siebie głosu. Ponadto, wiedziałam, że jestem teraz zdana tylko na jego łaskę, ponieważ to jego moc podtrzymywała mnie nad przepaścią. – Myślałaś, ze zdołasz rozwiązać zagadkę Spisku Magicznego Bezimiennych i, że dzięki temu przejdziesz do historii? – zaśmiał się znowu. Jego moc rzuciła mnie na ziemię przed nimi. Poczułam gwałtowny ból w lewym nadgarstku, którym podparłam się, by nie uderzyć twarzą o ziemię. – Myliłaś się. Będziesz jedynie kolejną jego ofiarą, która zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach – jego głos zdawał się niknąć w oddali, kiedy mnie opuszczały wszelkie siły i chęć do życia.

Później pamiętałam jedynie wszechogarniającą ciemność, zimną i obcą nicość. Błąkałam się po niej, nie mogąc znaleźć wyjścia i nie pamiętając nawet kim byłam… Jedyną nadzieję dawały mi przyjazne głosy, które otaczały mnie przez cały czas, dodając otuchy… Może jednak wciąż żyłam…?

Koniec

Komentarze

Zastanawiam się, czy jest sens czytać kolejny fragment, skoro Autorka do tej pory nie raczyła skomentować żadnego postu pod żadnym ze swoich tekstów.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dlaczego wstawiasz fragmenty? O fabule niewiele da się powiedzieć – ot, egzaltowana bohaterka ma jakiś problem, jakichś znajomych i wrogów… Raczej naiwnie to wszystko brzmi.

Wciąż masz zbędne entery.

Nie mogła stracić ani sekundy, więc patrzyła w przerażeniu? No to produktywnie wykorzystała czas.

i opadły na podłogę altany, raniąc dotkliwie moje dłonie.

Hmmm. Stała na rękach?

Babska logika rządzi!

Nowa Fantastyka