Życzenie samuraja

Na pierwszy rzut oka widać było, że młody samuraj, Bakato, wręcz promieniuje samozadowoleniem. Uzume nie dziwiła się temu. Niewielu śmiertelników miało kiedykolwiek natrafić na podobną okazję.

– Nie śpiesz się – poradziła. – Masz tylko jedno życzenie. No i nie oczekuj gwiazdki z nieba, jestem kami, nie Bogiem.

Usiadła na pobliskim kamieniu przy rzece i zanurzyła stopy w wodzie. Wielu kami na jej miejscu by się niecierpliwiło i kazało nieszczęsnemu człowiekowi natychmiast podjąć decyzję. Ona do nich nie należała. Uważała, że kwadrans czy pół godziny to niewiele w stosunku do wieczności i mogła tyle poświęcić. Zwłaszcza, że pochopne życzenia rzadko kiedy kończyły się dobrze i na ogół wręcz pogarszały los delikwenta. To by mijało się z celem, skoro rzeczywiście chciała tego młodzieńca nagrodzić.

Mimo wszystko było to nieco krępujące. Została zaatakowana przez jedną z tych przeklętych, kurczakopodobnych bestii, basana, kiedy akurat ubierała się po kąpieli w rzece. Stwór od razu zionął ogniem i gdyby ktoś nagle nie powalił jej na ziemię, niechybnie by spłonęła. Tą osobą był właśnie Bakato, który następnie rzucił się na basana i jednym cięciem katany skrócił go o głowę. Przy okazji rzucił jakiś żart o zupie z kurczaka.

W normalnych warunkach Uzume poradziłaby sobie z przerośniętym drobiem bez problemu, ale wówczas bardziej skupiała się na utrzymywaniu ręcznika, by zachować choć resztkę godności. Koniec końców, Bakato uratował jej życie i za to przysługiwało mu życzenie.

– Chciałbym towarzyszkę na resztę życia – odezwał się w końcu samuraj.

Uzume skinęła głową i uśmiechnęła się zachęcająco.

– To się da zrobić – stwierdziła. – Jakieś dodatkowe preferencje?

Mężczyzna zadumał się na chwilę.

– Mogłaby być nieco młodsza ode mnie – zaczął ostrożnie, bojąc się obrazić kami. – A przy tym piękna.

„To co zwykle”, westchnęła Uzume w myślach, ale w końcu czemu miałaby się kłócić? Życzenie może i niezbyt oryginalne, ale jego spełnienie przyniesie mężczyźnie radość.

– Dobrze – stwierdziła. – Zatem…

Jednak w tej chwili samuraj uniósł dłoń.

– Jeśli można… – wtrącił. – Chciałbym coś jeszcze dodać.

– W porządku. – Uzume skinęła głową, zachowując przy tym kamienną twarz, choć poczuła ukłucie irytacji. – Co takiego?

– Chciałbym, by była także zawsze chętna do… figli. – Samuraj zająknął się przy tym eufemizmie. – Jeśli rozumiesz, o czym mówię.

Uzume skrzywiła się lekko.

– Rozumiem, rozumiem – zapewniła. – Jeżeli to wszystko…

Ale Bakato znów jej przerwał.

– Ale poza tym powinna być posłuszna – dodał.

Uzume westchnęła z rosnącym poirytowaniem.

– Świetnie. Coś jeszcze? – burknęła.

Samuraj nie zauważył niczego w jej tonie, więc spokojnie kontynuował.

– Powinna mieć długie, czarne włosy – stwierdził. – I oczywiście musi być niższa ode mnie. Najlepiej, żeby w granicach rozsądku potrafiła o siebie zadbać, ale przychodziła, jeśli ją do siebie wezwę.

– Doskonale – rzuciła Uzume słodkim głosem. – W takim razie twa wybranka przyjdzie do ciebie jutro o świcie.

Bakato podrapał się po głowie.

– A po co zwlekać? – spytał. – Niech przyjdzie do mnie o północy.

– O północy – powtórzyła Uzume. – Załatwione.

– Będzie spełniać wszystkie warunki? – Samuraj zaniepokoił się lekko.

– Oczywiście – odparła kami z uśmiechem. – Co do joty.

* * *

O północy Bakato, śpiącego w namiocie, obudziło lizanie w policzek. Kiedy otworzył oczy i ujrzał piękną, czarnowłosą pudlicę, musiał przyznać, że rzeczywiście nie ma na co złożyć reklamacji.