Anioł Śmierci

Dziewczyna wydaje z siebie okrzyk pełen bólu, kiedy do jej ciała docierają przerażające macki ciemności. Z jej łopatek powoli zaczyna sączyć się ciemnoczerwona krew, jej dłonie wyginają się pod dziwnymi kątami, oczy wypełnia wyraz skrajnego przerażenia. Kapłan, szepczący zaklęcia w starożytnym języku uśmiecha się tylko jadowicie, widząc, jak dziewczyna przemienia się podczas bolesnego rytuału, krzycząc przeciągle. Anielski śpiew małej dziewczynki wypełniający mroczną kaplicę kontrastuje z demonicznym obrazem, który widziałby każdy, który by się tam znalazł. Lecz miejsce to jest ukryte głęboko w ciemnym, niedostępnym lesie, postarano się o to dobrze. Nikt nie ma prawa przerywać kapłanowi podczas wzywania anioła Śmierci.

Nagle cienka tkanina okrywająca plecy dziewczyny rozrywa się z upiornym trzaskiem, jakby pękał kamień. Z jej łopatek wyłaniają się ogromne, pierzaste skrzydła, jak u anioła, lecz czarne niczym bezgwiezdne nocne niebo. Jęki i krzyki ofiary powoli zaczynają cichnąć, jakby uchodziło z niej życie. Dziewczynka o anielskim głosie nie przerywa swej pieśni, mimo że jest przerażona tym, co widzi. Wie, co ją czeka, jeżeli nie będzie posłuszna kapłanowi. Może być następna, a tego za wszelką cenę chce uniknąć. Ile to już nieudanych rytuałów widziała? Ile razy musieli uciekać, uwolniwszy demony, których kapłan nie był w stanie kontrolować?

Ciemność niespodziewanie wypełnia małą salkę w kaplicy, a śpiew cichnie, urwany. Nic nie widać, lecz można wyczuć w powietrzu lekkie wibracje, jakby coś bardzo potężnego i mrocznego coraz bardziej się zbliżało. Nagle w mroku rozbłyskuje dwoje oczu o płonących źrenicach i czarnych tęczówkach. Ciemność rozwiewa się i przed kapłanem oraz dzieckiem staje przepiękna kobieta o długich blond włosach, odziana w powiewną czarną suknię. Gdyby nie płonące oczy i ogromne skrzydła, można by uznać ją za zwykłą śmiertelniczkę. Uśmiecha się kpiąco na ich widok.

– Wzywałeś mnie, człowieku? – odzywa się głosem, który mrozi krew w żyłach i przywodzi na myśl pękający lód na tafli jeziora.

Kapłan przez długą chwilę nie odzywa się, wpatrzony w kobietę w oniemiałym zachwycie. Na dźwięk jej głosu pada na kolana, pociągając za sobą dziewczynkę.

– Tak, o pani – mówi w końcu cicho, lekko zachrypniętym ze strachu głosem. Widział już wiele demonów, lecz żaden nigdy go tak nie przeraził i zachwycił jednocześnie. – Jestem kapłanem Mroku, służącym…

– Wiem, kim jesteś, śmiertelniku! – przerywa mu kobieta, a podłoga u jej stóp pokrywa się lodem i ciemnością, pełznącą powoli we wszystkich kierunkach. – Dlaczego więzisz mnie w tym marnym ciele?! – grzmi, a mrok rozprasza się, okrywając kolumny i ołtarz kapliczki, lecz omijając stojących w centrum ludzi. Dziewczynka przybliża się lekko do kapłana, chowając za jego plecami. Nienawidzi go, lecz od dość dawna jest jej jedynym opiekunem.

– O pani… Ja tylko chciałem… – zaczyna mówić mężczyzna, lecz głos więźnie mu w gardle pod wpływem strachu. Lękliwie rozgląda się na boki, obserwując wciąż rozszerzającą się ciemność.

– Chciałeś co?! – ponagla go kobieta. – Poprosić o przysługę?! A może się zaprzyjaźnić?! Ze Śmiercią nie można się zaprzyjaźnić, a tym bardziej prosić jej o przysługę! – kpina w jej głosie powoduje, że temperatura w pomieszczeniu spada o kilka stopni, a kapłan i dziecko kulą się obok siebie w przerażeniu. Dziewczynka po raz pierwszy widzi swojego opiekuna w takim stanie. Ostrożnie podnosi wzrok na istotę, która to spowodowała i napotyka spojrzenie skrzydlatej kobiety. Nie odwraca jednak oczu, zahipnotyzowana ogniem w jej źrenicach. – Dziecko, jak ci na imię? – jej głos nagle staje się łagodniejszy.

– Aonith, pani – odpowiada dziewczynka tak cicho, że niemal niedosłyszalnie. Jednak anioł Śmierci słyszy wszystko. Na jej ustach pojawia się uśmiech, odsłaniający białe zęby, podobne do wilczych kłów.

– Wiesz, że zostałaś nazwana imieniem jednej z mych córek? Mojej ulubionej córki, księżniczki Mroku, władczyni Lodu, Aonith Mroźnej – głos kobiety łagodnieje zupełnie, staje się niemal, jakby zapomniała o niezwykle irytującym śmiertelnym kapłanie, który ją wezwał.

Dziewczynka tylko potrząsa głową, wstaje i wychodzi zza mężczyzny, by lepiej przyjrzeć się kobiecie. Ciemność cofa się przed nią. Uśmiechają się do siebie, a mała Aonith przestaje czuć lęk. W tej istocie widzi szansę na uwolnienie się od kapłana, który teraz kuli się za jej plecami.

– Co się stało z twoją córką? – pyta dziewczynka, bez lęku patrząc na mrocznego anioła.

– Została zniszczona przez grupę takich śmiertelników jak on! – wskazuje na kapłana, wokół którego zacieśnia się krąg ciemności. – Ty też byłaś przez niego zniewolona, prawda, maleńka? – pyta, nachylając się w kierunku dziecka z uśmiechem, który nie wróży nic dobrego dla mężczyzny.

Dziewczynka potwierdza skinieniem głowy i odwzajemnia uśmiech. Teraz wyglądają uderzająco podobnie. Obie w czarnych sukienkach, z blond włosami. Obie żądne zemsty na kapłanie.

– Aonith! – wykrzykuje nagle demonica. – Przyjmuję cię do grona moich dzieci i mianuję władczynią Mroku i Lodu!

Nagle w oczach dziewczynki zapala się ogień, podobny do tego w źrenicach kobiety, lecz iskrzący się odcieniami błękitu. Aonith unosi się nieco nad ziemię, rosną jej piękne, srebrne skrzydła. Zmienia się w księżniczkę Mrozu. Przeistoczenie dokonuje się szybko i po chwili dziecko zmienia się w niezwykle niebezpiecznego demona.

Obie odwracają się w stronę kapłana, który gwałtownie zrywa się, widząc przemianę małej. Próbuje uciec, rzucając się w stronę wyjścia z kaplicy, lecz cienie unieruchamiają go. Dwie mroczne i mroźne istoty zbliżają się do niego powoli, krok po kroku. Na ich ustach widnieją drapieżne uśmiechy, w ich oczach płonie ogień, ze wszystkich stron otocza je Mrok. Mężczyzna szarpie się i wyrywa, lecz cienie nie ustępują i otaczają go coraz ciaśniej, drąc ubrania, pozostawiając krwawe ślady na skórze, kiedy kobiety zbliżają się do niego. W końcu są blisko, na wyciągnięcie ręki. Spoglądają na siebie nawzajem, potem na niego i uśmiechają się. W jego oczach widnieje mieszanka strachu i niedowierzania, kiedy wyciągają szpony w jego kierunku.

Ciemność nocy rozrywa nagły krzyk, pełen przerażenia i bólu…

KONIEC. Na razie…