- Opowiadanie: Udenix2012 - Zombie pośród nas #1 "To dopiero początek..."

Zombie pośród nas #1 "To dopiero początek..."

Witam wszystkich! :) Jest to moje pierwsze opowiadanie takiego typu, więc proszę o wyrozumiałość :) Jeżeli mielibyście jakieś uwagi lub rady, które mogłyby sprawić, że moje opowiadanie będą coraz lepsze i ciekawsze dla Was, piszcie śmiało! ;) Dalsze części pojawią się już niedługo! :) Miłego czytania! :D

Oceny

Zombie pośród nas #1 "To dopiero początek..."

30.10.2014r. – Czwartek

 

Dzisiejszego poranka jak zwykle obudził mnie budzik o 6:45. “Niestety trzeba wstawać do szkoły”– pomyślałem. Wstałem z łóżka i zacząłem zajmować się swoimi sprawami.

Toaleta, pościelenie łóżka, ubranie się i ogarnięcie fryzury, oraz twarzy. Gdy schodziłem na parter (mieszkam w domku jednorodzinnym na obrzeżach miasta Nysy. Mój pokój znajduje się na 1 piętrze) przypomniało mi się, że nikogo nie ma w domu. Mama pojechała zawieść tatę na lotnisko, gdyż musiał lecieć do pracy do Norwegii. Starszy brat natomiast był we Wrocławiu, gdyż tam studiował. Zostałem tylko ja i mój pies. Gdy już znalazłem się na dole wszedłem do kuchni i zacząłem robić sobie śniadanie. Z gotowym śniadaniem usiadłem w salonie i włączyłem telewizor. Akurat leciało “Pytanie na śniadanie”. Pomyślałem, że zajadając się śniadaniem posłucham co tym razem będzie w tym programie. Na początku nic ciekawego, omawiają jakieś wydarzenia, pokazują co tym razem będzie gotowane w tym odcinku i pokazali pogodę. Dzisiaj miało być zachmurzenie i miało być zimno. “Przydatna wiadomość”– pomyślałem. Nagle moją myśl przerwała bardzo dziwna rozmowa prowadzącej z prowadzącym:

Prowadząca: A więc teraz zmienimy troszeczkę temat. A mianowicie opowiemy państwu o dziwnym ataku w Warszawie.

Prowadzący: Doszły nas słuchy, że w Warszawie pewien mężczyzna rzucił się na innego przechodnia. Doszło do szarpaniny i uszkodzenia ciała. Mężczyzna odgryzł palce przechodniowi. Natychmiast zadziała policja która akurat miała patrol w pobliżu. Wściekłego mężczyznę obezwładniono i zabrano na komisariat, a poszkodowanego natychmiast karetka zabrała do szpitala.

Prowadząca: Mężczyzna był tak agresywny, że musieli go zawieść na badania psychiatryczne, by sprawdzić czy nie jest umysłowo chory. Więcej na razie nie wiemy, ale prosimy o ostrożność gdyż z tego co nam wiadomo takich ataków było więcej! Prosimy uważać na siebie.

Prowadzący: Trudno byłoby żeby takie zachowanie było normalne. Mamy nadzieję, że już nikomu krzywdy ten mężczyzna nie zrobi, więc prosimy mieć oczy dookoła głowy.

Prowadząca: Dokładnie, nie można trzymać na wolności takich ludzi. A teraz coś zupełnie z innej beczki…

Dalej już nie mogłem słuchać gdyż, bardzo mnie zdziwiło i przestraszyło to zachowanie. Po chwili milczenia i rozmyślania nad tym co się stało spojrzałem na zegarek. Była już 7:10! Za pięć minut miałem autobus. Szybko dokończyłem jeść śniadanie, wziąłem witaminy i lek na alergię. Posprzątałem po sobie, ubrałem się szybko, wziąłem plecak i komórkę i wyszedłem z domu. W 2 minuty dotarłem na przystanek (gdyż był blisko mojego domu, tylko kilkanaście kroków) i siadłem na ławce czekając na autobus. Zdziwiłem się, ponieważ kolega który zawsze był przede mną na przystanku, dzisiaj nie przyszedł, a na 100 % miał przyjść dzisiaj do szkoły, gdyż pisał dzisiaj konkurs. “Może się spóźni dzisiaj na autobus”– pomyślałem. Po chwili przyjechał spóźniony autobus. Wszedłem do środka, skasowałem bilet i zająłem wolne miejsce. Autobus ruszył. Tamtego kolegi dalej nie było. Za chwilę na kolejnym przystanku miał wsiąść mój przyjaciel Łukasz. Autobus zaczął hamować i zatrzymał się na przystanku. Drzwi się otworzyły i wszedł przez nie Łukasz, skasował bilet i zaczął iść w moim kierunku. 

Łukasz: Siemka Patryk!

Ja: Cześć! Oglądałeś może dzisiaj “Pytanie na śnidanie” ?

Łukasz: Nie a co ?

Ja: A nie ważne…

Łukasz: Dobra?

I tak jechaliśmy dalej. Nikt się nie odzywał. Autobus mijał kolejne przystanki, kolejni ludzie wsiadali i wysiadali. Po około 10 minutach bylismy już na mieście, za kilka przystanków mieliśmy wysiadać. W autobusie było mało ludzi. Były tylko dwie starsze panie plotkujące ze sobą na różne tematy, staruszek, który chyba się zdrzemnął i rodzeństwo, brat i siostra, którzy mieli około 10 i 12 lat. W pewnym momencie autobus zatrzymał się na przystanku i drzwi się otworzyły. Do autobusu wszedł młody mężczyzna. Starszy pan, który do tej pory spał nagle się zerwał. Spojrzał w stronę mężczyzny i natychmiast rzucił się na niego! Oboje wylądowali na podłodze. Staruszek próbował go ugryźć! Właśnie wtedy przypomniały mi się poranne wiadomości. W całym autobusie było słychać krzyk mężczyzny. Kierowca natychmiast zatrzymał się i podbiegł do chłopaka. Zrzucił staruszka na bok i pomógł wstać mężczyźnie. Wszyscy zaniemówili. Nagle starszy pan podniósł się i rzucił na kierowcę, przegryzając mu tętnicę szyjną! Krew prysła na ściany i okna autobusu, oraz na chłopaka. Wszyscy zaczęli krzyczeć. Kierowca upadł na podłogę , a emeryt zaczął go zjadać. O mało co się nie porzygałem. Staruszki szybko wstały, podbiegły do stanowiska kierowcy i guzikiem otworzyły drzwi autobusu po czym wybiegły wraz z rodzeństwem i chłopakiem na zewnątrz. My uczyniliśmy to samo. Wybiegliśmy przerażeni na zewnątrz. Tam ujrzeliśmy coś gorszego. Na ulicach było to samo! Ludzie uciekający przed innymi “ludzmi”, rozwalone samochody, oraz zakorkowane ulice. Ludzie zaczęli wybiegać z aut i próbowali gdzieś się schronić. Na środku ulicy leżały zwłoki a nad nimi siedzieli ludzie i je jedli! To był widok którego nigdy nie zapomnę. Spojrzałem na Łukasza,a on na mnie. Oboje wiedzieliśmy, że to dopiero początek…

 

Koniec

Komentarze

Hej! Po pierwsze, bardzo fajnie, że w tym wieku bierzesz się za pisanie! Naprawdę, nieczesto się to zdarza. Jeśli chodzi o gatunek (horror) niestety, jest bardzo trudny i według mnie tylko najlepsi dają sobię z nim radę. Opowiadanie było o Zombie, za to masz na starcie plusa, bo musisz wiedzieć, jak mi się dzień nie uda, albo się z chłopakiem pokłócę, albo przytyję kilogram to sobie takie właśnie historie serwuję dla odprężenia i higieny zdrowia psychicznego. Odnośnie tekstu, na początek powinienieneś zwrócić uwagę na dwie ważne kwestie, mianowicie– zapis dialogów (od myślnika) oraz powtórzenia– postaraj się nie używać tych samych wyrazów w zdaniach, które występują bezpośrednio po sobie: Staruszki szybko wstały, podbiegły do stanowiska kierowcy i guzikiem otworzyły drzwi autobusu po czym wybiegły wraz z rodzeństwem i chłopakiem na zewnątrz. My uczyniliśmy to samo. Wybiegliśmy przerażeni na zewnątrz.– postaraj się zastąpić : "na zewnątrz i wybiec" innym wyrazem o podobnym znaczeniu. Zwróć na to uwagę w przyszłści. Tyle na początek, pozdrawiam serdecznie.

Zgadzam się z S. Leiss. Warsztat jeszcze musisz długo szlifować, ale wcześnie się za to zabrałeś.

Garść rad i usterek:

Wolimy zakończone teksty niż fragmenty. No co można powiedzieć o fabule po takim kawałeczku? Atak zombiaków, jakich wiele.

Liczby zwykle zapisujemy słownie.

Mama pojechała zawieść tatę na lotnisko

Ale zawoziła go (bezokolicznik: zawieźć) czy zawodziła (zawieść)?

Gdy już znalazłem się na dole wszedłem do kuchni i zacząłem robić sobie śniadanie. Z gotowym śniadaniem usiadłem w salonie i włączyłem telewizor. Akurat leciało “Pytanie na śniadanie”. Pomyślałem, że zajadając się śniadaniem posłucham co tym razem będzie w tym programie.

Tak, masz problem z powtórzeniami. Bohater mógł robić sobie kanapki, do salonu zanieść talerz. Z tytułem programu nic nie da się zrobić. Za to w ostatnim zdaniu śniadanie można pominąć – jedząc, posłucham, co tym razem… Btw – przecinki w tych miejscach są niezbędne. I masz w tym tekście mnóstwo niepotrzebnych opisów – wszyscy wiedzą, jakie czynności wykonuje się zwykle rano przed wyjściem z domu, że w autobusie kasuje się bilet (właśnie, nie miał miesięcznego, skoro jeździł codziennie?) itp. Spokojnie możesz je pominąć.

Nie ważne => nieważne.

Oboje to ona i on. Jeśli mowa o dwóch panach to obaj.

Czytaj dużo książek, staraj się znajdować różnice między wydanymi tekstami a własnymi i je niwelować. Powodzenia. :-)

Babska logika rządzi!

“zawieść” powtarza się jeszcze przynajmniej raz ; ) Po raz drugi zawodzą badania psychiatryczne ; )

 

Natychmiast zadziała policja która akurat miała patrol w pobliżu. Wściekłego mężczyznę obezwładniono i zabrano na komisariat, a poszkodowanego natychmiast…” – powtórzenie, a policja raczej zadziałała, niż zadziała

 

“Była już 7:10! Za pięć minut miałem autobus. Szybko dokończyłem jeść śniadanie, wziąłem witaminy i lek na alergię. Posprzątałem po sobie, ubrałem się szybko, wziąłem plecak i komórkę i wyszedłem z domu. W 2 minuty dotarłem na przystanek (gdyż był blisko mojego domu, tylko kilkanaście kroków) i siadłem na ławce czekając na autobus.“ – Jejku, ja też chcę tak umieć! Bohater w trzy minuty zdążył dokończyć śniadanie, łyknąć witaminy i leki, posprzątać po śniadaniu, ubrać się, założyć buty, i jeszcze był na przystanku tak wcześnie, że mógł usiąść na ławeczce i poczekać na autobus ; ) Nawet jeśli autobus się spóźnił, jak piszesz, to niestety nie bardzo wiarygodne…

 

Poza tym w tekstach tego typu liczby zapisujemy słownie. Godzina 7:10 jest ok, ale w dwie minuty, a nie 2, i bohater mieszkał na pierwszym piętrze, nie na 1.

 

dzisiaj nie przyszedł, a na 100 % miał przyjść dzisiaj do szkoły, gdyż pisał dzisiaj konkurs. “Może się spóźni dzisiaj na autobus“ – powtórzenia. I zbędna spacja przed “%”

 

Tak, zdecydowanie musisz popracować nad wyeliminowaniem powtórzeń, nad zapisem dialogów oraz nad interpunkcją. To nic strasznego, zważywszy na to, ile masz lat. Jeszcze wiele lekcji polskiego przed Tobą – a jeśli chcesz pisać, przykładaj do nich wagę. Również przed Tobą bardzo wiele książek. Czytaj jak najwięcej, próbuj pisać i nie zniechęcaj się niepowodzeniami.

Na razie niestety ani Twój warsztat, ani ten tekst nie są dobre – widać, że dopiero zaczynasz, a przedstawiony pomysł jest jednym z najbardziej oklepanych. Ale nikt nie powiedział, że będzie łatwo ; )

 

Również życzę powodzenia.

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Nie jest to najlepszy tekst na świecie, ale – jak sam słusznie zauważyłeś – to dopiero początek. A przynajmniej taką mam nadzieję.

Generalnie zgadzam się z przedmówcami, ale od siebie dodam jeszcze jedną uwagę – fajnie, że piszesz, ale jeśli zamierzasz zabrać się za to choć trochę na poważnie, musisz pamiętać, że jeśli chcesz, by ludzie czytali twoje teksty, powinieneś pisać w pewnym sensie dla czytelnika, nie dla siebie. A czytelnika trzeba umieć zaciekawić i o niego dbać. Staraj się zatem zadbać, by twoje tekstu były ciekawe (a najlepiej, żeby chociaż miały wciągający początek) i wciągały czytelnika niebagatelną historią.

Warsztat powinien Ci się wyrobić im więcej będziesz czytał i pisał. Zważywszy, że masz dopiero 14 lat, to jeszcze wszystko przed Tobą :) Dostałeś kilka pierwszy rad, lepiej weź je sobie do serca.

Ale odstawiając na bok kwestię tego, jak władasz językiem: nie twórz fragmentów, pisz całe opowiadania. Przemyśl fabułę i pisz, aż skończysz. W ten sposób nauczyć się konstrukcji tekstu, nie tylko samego pisania. I odpuść sobie sztampę :)

Administrator portalu Nowej Fantastyki. Masz jakieś pytania, uwagi, a może coś nie działa tak, jak powinno? Napisz do mnie! :)

Nowa Fantastyka