Geneza zagłady

1.

 

Han sły­szał, cho­ciaż nie słu­chał. Słowa do­bie­ga­ły do uszu, mózg ich jed­nak nie re­je­stro­wał. Może jedno czy dwa utkwi­ły mu w gło­wie. Potem co trze­cie, co dru­gie zda­nie. Chyba za­czę­ło go to wcią­gać? Dźwi­gnął z lady kufel i prze­siadł się na pierw­sze miej­sce przy barze – naj­bli­żej sceny. Zdmuch­nął nad­miar piany. Pie­rza­ste chmur­ki po­szy­bo­wa­ły w górę; jedna wy­wi­nę­ła po­trój­ne salto i usia­dła mięk­ko na czub­ku nosa. Han wy­tarł twarz wy­świech­ta­nym rę­ka­wem skó­rza­nej pi­lot­ki. W piwie unu­rzał górną wargę, a dolną, wraz z rów­niut­kim gar­ni­tu­rem bie­lut­kich zębów, oparł sil­nie o grube szkło na­czy­nia. Cią­gnął tak so­lid­ny­mi ły­ka­mi, że po trzech hau­stach zo­sta­ła le­d­wie po­ło­wa bursz­ty­no­we­go krysz­ta­łu. Zimny tru­nek roz­kosz­nie rosił po­de­szwę ze­schłe­go ję­zy­ka. Dwa słoń­ca Tor­tu­gan­ty leją latem nie­zno­śnym skwa­rem. Naj­lep­sza kli­ma­ty­za­cja nie daje rady, szcze­gól­nie gdy knaj­pę otu­la­ją chmu­ry da­tu­ro­we­go dymu. – Po jaką cho­le­rę ro­zum­ne isto­ty wcią­ga­ją to gówno? – mam­ro­tał pod nosem, się­ga­jąc po kap­ciuch i bi­buł­ki. Pierw­sze machy da­tu­ry były tak do­stat­nie, jak pierw­sze hau­sty piwa. Zydel obok głu­cho za­ję­czał; roz­wa­lił na nim swój cięż­ki tyłek Chew­bac­ca. Wło­cha­ta łapa mon­strum szczel­nie otu­la­ła róż­no­ko­lo­ro­wą szkla­necz­kę, uwień­czo­ną dłu­ga­śną słom­ką z ró­żo­wą pa­ra­so­lecz­ką. Han spoj­rzał na kum­pla z dez­apro­ba­tą. Sier­ściuch otwie­rał wła­śnie pysk, by wydać kilka nie­ar­ty­ku­ło­wa­nych dźwię­ków uspra­wie­dli­wie­nia, Han zga­sił go jed­nak bły­ska­wicz­nie zim­nym wzro­kiem. Prze­niósł oczy na scenę i wska­zał ją de­li­kat­nym ski­nie­niem głowy; gest był wy­star­cza­ją­co wy­mow­ny: „siedź cicho, po­słu­chaj, po­patrz – co tam się dzie­je…”

 

UZUR­PA­TOR

(na placu musz­tro­wym, sto­jąc w dum­nej pozie, w ka­pe­lu­szu z wiel­kim ron­dem i pa­wi­mi pió­ra­mi, w ża­bo­cie z sze­ro­ki­mi rę­ka­wa­mi i plu­dra­mi z roz­sze­rza­ny­mi no­ga­wi­ca­mi, ścią­gnię­ty w pasie sze­ro­ką szar­fą, do Feld­mar­szał­ka, pa­trząc na sie­dzą­ce­go po tu­rec­ku Mi­strza, ob­le­czo­ne­go po­włó­czy­stą, po­ma­rań­czo­wą suk­ma­ną)

 

Przy­szedł sam, z wła­snej woli?

 

FELD­MAR­SZA­ŁEK

(sztyw­no wy­pro­sto­wa­ny, w ide­al­nie skro­jo­nym mun­du­rze z sze­ro­ki­mi pa­go­na­mi, za­koń­czo­ny­mi pół­okrą­gły­mi zwień­cze­nia­mi z fa­lu­ją­cy­mi frędz­la­mi, z pier­sią zdob­ną pę­ka­mi cięż­ko zwi­sa­ją­cych na róż­no­ko­lo­ro­wych ta­siem­kach, ośle­pia­ją­co po­ły­sku­ją­cych me­da­li)

 

Sam! Do­bro­wol­nie! Straż­ni­cy zna­leź­li go rano, wi­szą­ce­go nad bramą.

 

UZUR­PA­TOR

 

Sie­dzą­ce­go przed bramą…!

 

FELD­MAR­SZA­ŁEK

 

Wi­szą­ce­go nad…! Le­wi­to­wał.

 

UZUR­PA­TOR

 

Czy może po­wtó­rzyć tę sztu­kę?

 

FELD­MAR­SZA­ŁEK

 

Za­py­tam…

 

(pod­cho­dzi do Mi­strza, przy­klę­ka na jedno ko­la­no, szep­ce mu coś na ucho, przy­kła­da wła­sne ucho do jego ust)

 

UZUR­PA­TOR

 

Nooo!

 

FELD­MAR­SZA­ŁEK

(po­wsta­je z klę­czek, przy­bie­ra woj­sko­wą po­sta­wę i po­wra­ca de­fi­la­do­wym kro­kiem do boku Uzur­pa­to­ra)

 

Nie! Nie jest w na­stro­ju. Jego umysł pra­cu­je teraz na in­nych czę­sto­tli­wo­ściach.

 

UZUR­PA­TOR

 

Acha…

 

(po chwi­li mil­cze­nia)

 

Za­wsze szep­ce?

 

FELD­MAR­SZA­ŁEK

 

Za­wsze! Mówi… Szep­ce, że gło­śna ar­ty­ku­la­cja burzy har­mo­nię ducha.

 

UZUR­PA­TOR

 

Mo­ty­wy…?

Pie­nią­dze?! Splen­do­ry?! Za­szczy­ty?! Ty­tu­ły?! Nada­nia?! Wła­dza…?!

 

FELD­MAR­SZA­ŁEK

(po chwi­li na­my­słu)

 

Nic z tych rze­czy! Nie in­te­re­su­ją go dobra do­cze­sne.

 

UZUR­PA­TOR

 

Czego więc chce?!

 

FELD­MAR­SZA­ŁEK

 

Ni­cze­go!

 

UZUR­PA­TOR

(z wiel­ce za­du­ma­nym i za­tro­ska­nym wy­ra­zem twa­rzy)

 

Po jaką cho­le­rę więc przy­wlókł się tutaj?!

 

FELD­MAR­SZA­ŁEK

 

Mówi… Szep­ce, że ta re­be­lia to do ni­cze­go nie pro­wa­dzi. Fun­da­men­ta­li­ści błą­dzą, pró­bu­jąc znisz­czyć cy­wi­li­za­cję. Magia wy­wo­łu­je sku­tek, nie py­ta­jąc o jego przy­czy­nę. Nauka szuka przy­czyn, by dojść do ich skut­ku. Ścież­ki nauki i magii po­win­ny się spo­tkać, by cały wszech­świat sta­nął przed nami otwo­rem. Bunt magów prze­ciw­ko uzur­pa­cji na­ukow­ców – to ślepy za­ułek.

 

UZUR­PA­TOR

 

Plany…?!

Jaki z niego po­ży­tek? Co zy­sku­je­my dzię­ki tej współ­pra­cy?

 

FELD­MAR­SZA­ŁEK

 

No, teraz przy­naj­mniej wiemy, dla­cze­go spa­da­ją nasze my­śliw­ce. Nie mają ar­ty­le­rii prze­ciw­lot­ni­czej – praw­da?!

 

(po krót­kiej pau­zie, dla pod­sy­ce­nia cie­ka­wo­ści Uzur­pa­to­ra)

 

Te­le­ki­ne­za, Ja­śnie Panie Uzur­pa­to­rze, te­le­ki­ne­za…!

 

UZUR­PA­TOR

 

Acha…

 

(po chwi­li za­du­my)

 

I…?

 

FELD­MAR­SZA­ŁEK

 

I teraz on bę­dzie uczył tego na­szych chłop­ców…

 

Han do­strzegł gro­te­sko­wą syl­wet­kę Gan­dal­fa, wmie­sza­ną w szczu­płą grup­kę przy­pad­ko­wych ga­piów, ob­le­pia­ją­cych ra­chi­tycz­ną ba­rier­kę od­dzie­la­ją­cą salę ba­ro­wą od pod­wyż­sze­nia sceny. Tych bia­łych la­kier­ków, pa­sia­ste­go smo­kin­gu, la­secz­ki zwień­czo­nej kulką z kości efi­lo­don­to­wej i wy­so­kie­go cy­lin­dra, pod któ­rym bu­rzy­ła się nie­zwy­kle ob­fi­ta i pu­szy­sta, wy­strze­la­ją­ca na boki czu­pry­na, nigdy nie za­po­mni ten, kto cho­ciaż raz wi­dział to wszyst­ko w ja­kiejś rynsz­to­ko­wej mor­dow­ni, bodaj w naj­dal­szym za­kąt­ku naj­od­le­glej­szej ga­lak­ty­ki.

 

– Nie tań­czą dzi­siaj dziew­czy­ny, nie za­dzie­ra­ją kie­cek, mi­ster Gan­dalf? – z nutą za­sko­cze­nia wy­szep­tał cie­pło Han w mię­si­ste, owło­sio­ne ucho, obej­mu­jąc przy tym pro­tek­cjo­nal­nie i tuląc przy­ja­ciel­sko do swo­jej wy­tar­tej pi­lot­ki pa­sia­sty sur­dut in­dy­wi­du­um.

 

– Na wo­de­wil za­pra­szam jutro, sza­now­ny panie Solo. Dzi­siaj wy­sta­wi­my dra­mat: „Ge­ne­za Za­gła­dy”. W m o j e j re­ży­se­rii!!! O, a au­tor­stwa tej oto mło­dej damy – od­fuk­nął śmie­szy gru­ba­sek, wska­zu­jąc ski­nie­niem głowy na deski im­pro­wi­zo­wa­ne­go te­atrum…

 

WIESZCZ­KA-NAR­RA­TOR­KA

(w dłu­giej, bia­łej suk­ma­nie, się­ga­ją­cej da­le­ko za kost­ki, włó­czo­nej po po­de­ście, z czer­wo­ną różą w dło­niach zło­żo­nych na dołku pod krą­gło­ścia­mi do­sad­nych piesi, z nie­obec­nym wzro­kiem wznie­sio­nym ku górze i peł­nym na­tchnie­nia wy­ra­zem twa­rzy, w kie­run­ku nic nie ro­bią­cej sobie z ca­łe­go przed­sta­wie­nia pu­blicz­no­ści)

 

Mistrz prze­pro­wa­dził su­ro­wą se­lek­cję. W kil­ku­set­ty­sięcz­nej armii zna­lazł je­dy­nie trzech sztur­mow­ców, wy­ka­zu­ją­cych jako takie ta­len­ty ma­gicz­ne. Tych trzech miał szko­lić. Tych trzech miało do­stą­pić za­szczy­tu wej­ścia w po­sia­da­nie naj­wyż­szej sztu­ki ma­gicz­nej, jaką skry­wał Mistrz Mi­strzów. O iro­nio dzie­jów, o chi­cho­cie hi­sto­rii…!!! Sztu­ka, o naukę któ­rej bła­ga­li zbun­to­wa­ni ma­go­wie, po­szła w służ­bę uzur­pu­ją­cych ich na­ukow­ców. Czy rze­czą jest godną, by…

 

Resz­tę słów po­łknął rwe­tes go­rą­cej sprzecz­ki. Jakiś Sau­ry­da prze­bił atut przy okrą­głym sto­li­ku, zgar­nął ostat­nią lewę, a wraz z nią – ko­pia­stą pulę roz­sy­pa­nych po zie­lo­nym suk­nie że­to­nów. Inny uczest­nik gry wy­raź­nie nie go­dził się z tak jawną nie­spra­wie­dli­wo­ścią losu, wy­krzy­ku­jąc w gar­dło­wej mowie tej nacji, że wszyst­ko to – to jedno wiel­kie oszu­stwo. Po­ma­wia­ny o sza­chraj­stwo od­szcze­ki­wał się rów­nie ży­wio­ło­wo. Po­zo­sta­li ha­zar­dzi­ści i przy­pad­ko­wi gapie ki­bi­co­wa­li gło­śno: jedni – bio­rąc stro­nę szu­le­ra, dru­dzy – przy­chy­la­jąc się do ar­gu­men­ta­cji jego ad­wer­sa­rza.

 

– Ha­aal­lo, ci­szej tam!!! Dama się tutaj pro­du­ku­je! Ta pani ma dla nas ja­kieś ważne

prze­sła­nie… – huk­nął Han, zmie­nia­jąc na chwi­lę roz­ja­zgo­ta­ną salę w mil­czą­cy grób.

 

– A komu to prze­szka­dza?! – za­czep­ne py­ta­nie padło w sau­ryc­kim ję­zy­ku.

 

– Mi, na ten przy­kład – Han po­sta­wił kufel z nie­do­pi­ty­mi, słom­ko­wy­mi reszt­ka­mi na ran­cie baru i ru­szył pew­nie w kie­run­ku okrą­głe­go sto­li­ka.

 

Wiel­ki Sau­ry­da dźwi­gnął się ospa­le z zydla, trą­ca­jąc przy tym nie­zgrab­nie zie­lo­ny blat. Spo­tka­li się gdzieś w po­ło­wie drogi. Za­ci­śnię­te w kułak, szpo­nia­ste pa­lu­chy po­kry­te ro­go­wą łuską za­to­czy­ły w po­wie­trzu łuk. Han cof­nął się pół kroku, od­chy­la­jąc do tyłu głowę. Pięść prze­cię­ła ze świ­stem po­wie­trze. Drugi kułak Sau­ry­dy wszedł na iden­tycz­ną, tyle że prze­ciw­po­łoż­ną tra­jek­to­rię. Ten cios Han prze­pu­ścił nad głową, zgi­na­jąc bły­ska­wicz­nie w pasie gibki, wy­spor­to­wa­ny tułów. Prze­ciw­nik go­to­wał się do przed­ło­że­nia roz­strzy­ga­ją­ce­go ar­gu­men­tu Sau­ry­dów… Han do­strzegł ten ma­newr i, ni­czym wpraw­ny fech­mistrz, miał już go­to­wą od­po­wiedź. Znał do­brze wszyst­kie sztucz­ki tych stwo­rów; gdy jesz­cze wal­czył w klat­kach za pie­nią­dze, ro­ze­grał kilka spo­tkań z Sau­ry­da­mi. Świ­snął mu­sku­lar­ny, gruby jak udo, ogon prze­ciw­ni­ka – raz z prawa, raz z lewa; raz z dołu, raz z góry. Han unik­nął pod­cię­cia, pod­ska­ku­jąc w górę i ścią­ga­jąc sil­nie ko­la­na. Wy­so­kie ude­rze­nie, zdol­ne urwać mu głowę, prze­pu­ścił tuż nad kar­kiem, po­now­nie ugi­na­jąc tułów. I to był wła­śnie mo­ment na go­dzi­wą od­po­wiedź… Pa­mię­tał czuły punkt Sau­ry­dów z cza­sów faj­ter­skiej ka­rie­ry… Zanim stwór zdo­łał usta­bi­li­zo­wać po­sta­wę po mor­der­czych za­ma­chach ogo­nem, Han skró­cił dy­stans, naj­pierw ulo­ko­wał prawą, zaraz po niej lewą pięść na ostat­nich że­brach prze­ciw­ni­ka, a od­cho­dząc do dy­stan­su wy­strze­lił siar­czy­stym pod­bród­ko­wym, który z ide­al­ną pre­cy­zją się­gnął po­dłu­go­wa­tej, kro­ko­dy­lej szczę­ki Sau­ry­dy. Nie­daw­ny za­wa­dia­ka roz­cią­gnął się jak długi na po­wa­la­nym kle­pi­sku, wzbi­ja­jąc bez­wład­nym cia­łem gęsty tuman si­we­go kurzu. Sku­pio­ny na ru­chach ry­wa­la, Han nie do­strzegł dwóch kam­ra­tów roz­ra­bia­ki, okrą­ża­ją­cych po obu stro­nach sto­lik, sto­ją­cych teraz za jego pla­ca­mi. Od­wró­cił się jed­nak bły­ska­wicz­nie, wie­dzio­ny nie­chyb­nie ło­bu­zer­ską in­tu­icją. Nim zdą­żył schro­nić się za po­dwój­ną gardą, ni­czym spod ziemi wy­strze­lił wło­cha­ty tors czuj­ne­go Chew­bac­ci. Wy­glą­da­ło to tak, jakby sier­ściuch kla­snął w wiel­kie jak ło­pa­ty dło­nie, któ­ry­mi zgar­nął za­ku­te cze­re­py po­two­rów. Dwa łby strze­li­ły o sie­bie z dru­zgo­cą­cą siłą, a od­głos zde­rze­nia za­brzmiał jak ude­rze­nie w sza­mań­ski bęben. Jak zwy­kle, po­nie­wcza­sie zja­wi­ła się ochro­na, któ­rej po­zo­sta­ło tylko wy­wa­le­nie w rynsz­tok trzech bez­wład­nych, ga­dzich ze­wło­ków, przez uchyl­ne drzwicz­ki sa­lo­nu „Pod Słoń­ca­mi Tor­tu­gan­ty”.

 

– Można grać… – rzu­cił Han w kie­run­ku Wieszcz­ki.  

 

– Sza­now­ni pań­stwo wy­ba­czą, ale do­ku­ment­nie zde­kon­cen­tro­wa­ła mnie cała ta awan­tu­ra. Chyba odło­ży­my to wy­sta­wie­nie na do­god­niej­szy ter­min… – Wieszcz­ka fak­tycz­nie wy­glą­da­ła na zde­ner­wo­wa­ną, wiel­ce zmie­sza­ną i zbitą z pan­ta­ły­ku.

 

– Może więc drin­ka w miłym to­wa­rzy­stwie…? Tak na uko­je­nie ner­wów. – Han za­pra­szał cie­płym, nie­mal bła­gal­nym wzro­kiem.

 

– No, sama nie wiem… – Dziew­czy­na po­sła­ła py­ta­ją­ce spoj­rze­nie ba­rył­ko­wa­tej syl­wet­ce Gan­dal­fa.

 

Śmiesz­ny ludek przy­ło­żył prawą dłoń do serca i skło­nił się lekko, kre­śląc lewą ręką sze­ro­ki gest, co miało nie­chyb­nie ozna­czać, że – wpraw­dzie nie­chęt­nie – apro­bu­je jed­nak fa­na­be­rię Wieszcz­ki i za­pro­sze­nie Hana.

 

2.

 

Han roz­gnia­tał łap­czy­wy­mi war­ga­mi, jak doj­rza­ły owoc, mię­si­ste usta Flo­ri­ny. Ta sło­dycz była nie­na­tu­ral­nie słod­ka, bo nie tylko w prze­no­śni, ale i do­słow­nie. Czas pły­nął zu­peł­nie gdzieś bo­kiem. Wargi zjeż­dża­ły wciąż niżej – naj­pierw – ku wzgó­rzom pier­si… Dwa do­rod­ne me­lo­ny, któ­rym nie­uważ­ny ogrod­nik przy­ciął zbyt nisko ło­dyż­ki: tak do­kład­nie wi­dział te obie krą­gło­ści Han, ozdo­bio­ne wy­nio­sło­ścia­mi sut­ków w erek­cji. Rze­czy­wi­stość roz­to­pi­ła się w siwej mgle. Pły­nę­ła po niej tylko spie­nio­na fala na­mięt­no­ści, bi­ją­ca wście­kle ska­li­stą plażę roz­ko­szy. Wciąż niżej, niżej i niżej… Tam, gdzie spo­dzie­wał się de­li­kat­ne­go puchu, fa­lu­ją­ce­go pod każ­dym jego wes­tchnie­niem, na­po­tkał skłę­bio­ny gąszcz. Prze­orał twa­rzą bruz­dę przez chasz­cze, ni­czym błęd­ny ry­cerz tnący mie­czem wciąż od­ra­sta­ją­cy ży­wo­płot, bro­nią­cy do­stę­pu do wieży wię­żą­cej damę jego serca. A to, co na­po­tkał na po­la­nie po­śród czar­ne­go lasu, fak­tycz­nie przy­po­mi­na­ło wieżę. Ta tiara, wień­czą­ca naj­cen­niej­szy klej­not ko­bie­cy, za­zwy­czaj sub­tel­nie na­pęcz­nia­ła, tu przyj­mo­wa­ła roz­miar godny po­dzi­wu i… re­spek­tu. Za­pach odu­rzał i przy­pra­wiał o za­wrót głowy… Dziw­ny i dziw­nie pod­nie­ca­ją­cy: jakby ktoś za­wie­sił mgieł­kę kosz­tow­nych won­no­ści nad in­tym­nym miej­scem ko­bie­ty. U stóp wy­nio­słej basz­ty pięły się naj­pierw ła­god­nie do góry, a potem de­li­kat­nie za­wi­ja­ły ku bokom, dwa pą­so­we, sze­ro­kie i roz­ło­ży­ste, roz­kosz­nie mię­si­ste, kwiet­ne płat­ki. Han aż ode­rwał głowę od łona Flo­ri­ny, by w pełni na­sy­cić wzrok wi­do­kiem tych nie­by­wa­łych dzi­wów na­tu­ry. Z wła­ści­wej per­spek­ty­wy – naj­słod­sze cia­stecz­ko Wieszcz­ki przy­po­mi­na­ło roz­wi­nię­ty kwiat, roz­kwi­tły na eg­zo­tycz­nym krze­wie, gdzieś po­środ­ku bez­lud­nych wy­se­pek księ­ży­ca Ma­gle­zji.

 

– Wy­puść swo­je­go trzmie­li­ka, Han! No, naj­słod­szy… – Flo­ri­na ob­ję­ła czule de­li­kat­ny­mi dłoń­mi spo­co­ną głowę ko­chan­ka, przy­cią­ga­jąc ją lekko do swo­jej twa­rzy. – Teraz, Han, bła­gam, teraz…! – dy­sza­ła w mię­si­ste ucho.  

 

– O czym ty mó­wisz, Flo…?! – Han ze­rwał się z łóżka na równe nogi. 

 

– Nooo, o trze­mie­li­ku, mi­siacz­ku, o trzmie­li­ku…

 

– Po­cze­kaj, skar­bie, po­cze­kaj… Chwi­lecz­kę…

 

Han maj­stro­wał chwi­lę przy po­krę­tle ole­jo­we­go ka­gan­ka; knot wy­su­nął się na maksa, pło­mień buch­nął żyw­szym bla­skiem i roz­ja­śnił nieco in­tym­ny pół­mrok cia­sne­go po­miesz­cze­nia. Po­śród stosu szmat, rzu­co­nych nie­dba­le na fotel w szale unie­sie­nia, od­na­lazł wy­tar­te, oneg­daj gra­na­to­we spodnie, po­brzę­ku­ją­ce me­ta­lo­wą klam­rą paska. W pra­wej kie­sze­ni na­ma­cał ce­gieł­kę ko­mu­ni­ka­to­ra. Gdy tylko czar­ny przy­cisk ustą­pił pod gru­bym pa­lu­chem, na­tych­miast ob­li­cze Hana ob­le­kła nie­bie­ska­wa mgieł­ka roz­świe­tlo­ne­go ekra­nu. Wkle­pał w wir­tu­al­ną kla­wia­tu­rę hasło: „bio­lo­gia roz­ro­du Bio­ve­nów”. Ekran za­ro­ił się ko­lo­ro­wy­mi klat­ka­mi kra­jo­bra­zów, ro­ślin, istot i rycin po­glą­do­wych, a z gło­śni­ka po­pły­nął cie­pły, ko­bie­cy głos nar­ra­to­ra:

 

„Bio­ve­no­wie, nim ule­gli za­gła­dzie, byli rasą naj­bar­dziej ze­spo­lo­ną z na­tu­rą. Jak do­wio­dły prace na­uko­we, pro­wa­dzo­ne przez ba­da­czy z Ga­lak­tycz­nej Aka­de­mii Nauk Bio­lo­gicz­nych: mogło być to efek­tem pro­wa­dzo­nych przez ich przod­ków, ge­ne­tycz­nych mo­dy­fi­ka­cji ro­ślin. Ze­wnętrz­ne na­rzą­dy płcio­we samic Bio­ve­nów przy­po­mi­na­ją bu­do­wą ana­to­micz­ną kwia­ty: wargi sro­mo­we przyj­mu­ją kształ­ty płat­ków, na­to­miast łech­tacz­ka – słup­ka kwia­to­we­go. Ze­wnętrz­ne na­rzą­dy płcio­we sam­ców wy­glą­da­ją z po­zo­ru nor­mal­nie: mamy więc tutaj za­rów­no prą­cie, jak też i mosz­nę. Jed­nie mosz­na robi wra­że­nie nie­na­tu­ral­nie dużej i przy­po­mi­na wy­glą­dem dwa gniaz­da os, złą­czo­ne koń­ca­mi u na­sa­dy prą­cia. Jadra sam­ców pro­du­ku­ją nie tylko plem­ni­ki, ale rów­nież drob­ne owady, na­zy­wa­ne przez tu­ziem­ców trzmie­li­ka­mi. W mo­men­cie szczy­to­wa­nia zwiot­cze­niu ulega mię­sień zwie­ra­cza jądra, a wtedy trze­mie­li­ki prze­ci­ska­ją się w kie­run­ku cewki mo­czo­wej prą­cia, za­trzy­mu­jąc po­mię­dzy wło­ska­mi swych głó­wek plem­ni­ki. Trzmie­lik siada na łech­tacz­ce sa­mi­cy i spija trąb­ką nek­tar z wnę­trza słup­ka, wy­dzie­la­ny in­ten­syw­nie na sku­tek pod­nie­ce­nia sek­su­al­ne­go, po­zo­sta­wia­jąc jed­no­cze­śnie na jego szczy­cie plem­ni­ki. Po­nie­waż we­wnętrz­ne na­rzą­dy płcio­we sa­mi­cy przy­po­mi­na­ją ana­to­micz­nie dno kwia­to­we, plem­ni­ki…”

 

– A gdzie tu przy­jem­ność, Flo…? – rzu­cił Han do ucha na­giej Wieszcz­ki, wtu­la­ją­cej się w po­stron­ki jego mię­śni na sie­dzi­sku prze­past­ne­go fo­te­la.

 

– Ach, skar­bie, jakie to roz­kosz­ne, jak trzmie­lik tam tak bu­szu­je de­li­kat­nie.

 

– Pytam o przy­jem­ność fa­ce­ta!

 

– Och, im musi być przy­jem­nie, kiedy wy­la­tu­ją trzmie­li­ki; wi­dzia­łam w ich oczach roz­kosz.

 

– Nie, Flo, to się nie uda. To się nie uda na dłuż­szą metę. Nie da się tego dłu­żej cią­gnąć. Nasz zwią­zek nie ma przy­szło­ści.

 

– Ach, Han, wy­myśl coś… Tak cię ko­cham. Mó­wi­łeś, że też mnie ko­chasz. Ty – taki mądry, spryt­ny… Han, wy­myśl coś, bła­gam!

 

– No, fak­tycz­nie, można jakoś temu za­ra­dzić… Zaraz, zaraz… Róż­ni­cie się bio­lo­gią roz­ro­du, ale nie fi­zjo­lo­gią od­ży­wia­nia.

 

– Nie ro­zu­miem…

 

– Zna­czy się…, twój prze­wód po­kar­mo­wy za­czy­na się i koń­czy naj­zu­peł­niej nor­mal­nie: masz nor­mal­ne… pra­wie nor­mal­ne usta i naj­zwy­klej­szy w świe­cie od… No, ten ciem­ny za­ką­tek, co… A, mniej­sza o no­men­kla­tu­rę!

 

– Wciąż nie ro­zu­miem…

 

– Nie ro­zu­miesz?! No, tak… Chodź, chodź dzie­cin­ko do wujka Hana. Wujek ci wszyst­ko wy­tłu­ma­czy, po­ka­że… 

 

Och, nie po­my­śl­cie, że owa pi­kant­na scen­ka ro­ze­gra­ła nie już tej pierw­szej nocy – przy pierw­szym spo­tka­niu i po pierw­szym drin­ku. Nim fala na­mięt­no­ści zna­la­zła przy­stań w za­to­ce roz­ko­szy, mu­sia­ło upły­nąć jesz­cze dużo czasu i wiele mu­sia­ło się zda­rzyć…

 

Pa­mięt­nej nocy, po kar­czem­nej awan­tu­rze, Han do­wie­dział się wiele o nowej zna­jo­mej. Mię­dzy in­ny­mi tego, że na­zy­wa się Flo­ri­na i jest ostat­nią przed­sta­wi­ciel­ką swej rasy, oca­la­łą po za­gła­dzie Bio­ve­ny. Jak tra­fi­ła na Tor­tu­gan­tę – pla­ne­tę pi­ra­tów…? Na jej ści­gacz krót­kie­go za­się­gu na­tknął się przy­pad­ko­wo kor­sar­ski krą­żow­nik w kon­ste­la­cji Żaby. Do­słow­nie w ostat­niej chwi­li, bo szczu­płe za­pa­sy tlenu i syn­te­tycz­nej żyw­no­ści były już na wy­czer­pa­niu. Pi­ra­ci to jed­nak w prze­wa­dze dżen­tel­me­ni. Ra­bu­ją han­dlo­we frach­tow­ce, ale płeć prze­ciw­ną, obo­jęt­ne ja­kie­go ga­tun­ku, trak­tu­ją z na­le­ży­tym jej po­sza­no­wa­niem – tak sta­no­wią nie­pi­sa­ne ich prawa. Je­dy­ną przy­sta­nią, do któ­rej mogli za­wi­nąć bez ni­ja­kiej obawy, była tylko i wy­łącz­nie Tor­tu­gan­ta. Po­cho­dzą­ca z do­bre­go domu, wy­cho­wa­na w duchu sta­rej ary­sto­kra­cji panna nie po­sia­da­ła żad­nych, prak­tycz­nych umie­jęt­no­ści przy­dat­nych w pi­rac­kim gnieź­dzie, po­zwa­la­ją­cych pod­jąć go­dzi­we za­ję­cie i za­pew­nić przy­zwo­ite utrzy­ma­nie. Przy­stą­pi­ła więc do trupy Gan­dal­fa, gdzie naj­pierw tań­czy­ła z za­ka­sa­ną kiec­ką, ale gdy ujaw­ni­ła swoje ta­len­ty ar­ty­stycz­ne, dy­rek­tor po­wie­rzył jej funk­cję au­to­ra tek­stów. „Ge­ne­zę Za­gła­dy” two­rzy­ła no­ca­mi, nie­do­sy­pia­jąc, sku­lo­na przy do­ga­sa­ją­cym ogar­ku świe­cy. Dra­mat przy­padł do gustu Gan­dal­fo­wi. Dy­rek­tor po­sta­no­wił wy­re­ży­se­ro­wać go i wy­sta­wić; łu­dził się na­dzie­ją, że ów spek­takl wy­nie­sie go nad deski te­atrów sto­li­cy i po­zwo­li po­rzu­cić ten zło­dziej­ski graj­do­łek. Bio­ve­na prze­pa­dła już jakiś czas temu i choć krą­ży­ły roz­ma­ite słu­chy, nikt tak na­praw­dę nie wie­dział: co się w za­sa­dzie stało. Po­wiedz­my sobie szcze­rze: nikt się też tym spe­cjal­nie nie in­te­re­so­wał. Flo­ri­na opo­wia­da­ła o tym wła­śnie w swoim dra­ma­cie, nio­są­cym też prze­kaz i po­ucze­nie. Nikt nie zna jesz­cze fi­na­łu; ten nie po­ja­wia się w dia­lo­gu ak­to­rów, tylko w koń­co­wym mo­no­lo­gu Wieszcz­ki. Dziś miała wy­ja­wić przed świa­tem przy­czy­ny za­gła­dy Bio­ve­nów, ale jej szczyt­nym za­mia­rom prze­szko­dził in­cy­dent z Sau­ry­da­mi. Ta­jem­ni­ca musi po­cze­kać na lep­sze czasy…

Nie chce do­koń­czyć ży­wo­ta na tej plan­cie – uwięd­nąć i zgnić w końcu, w zło­dziej­skim bar­ło­gu. Zresz­tą, Gan­dalf już smali do niej cho­lew­ki. Sły­sza­ła, że raj­fu­rzy ją też Mu­ril­lo – kró­lo­wi pi­ra­tów, wład­cy Tor­tu­gan­ty. Nie wie, jak długo jesz­cze zdoła chro­nić swoją cześć…? Czeka na księ­cia z bajki, który wy­rwie ją z tego lochu. Może kogoś ta­kie­go, jak Han…? Nie tak zu­peł­nie „na pięk­ne oczy”, oczy­wi­ście… Jej oj­ciec, Feld­mar­sza­łek, naj­bliż­szy czło­wiek Uzur­pa­to­ra, do­star­czał po­kąt­nie broń zbun­to­wa­nym magom, a ci pła­ci­li za nią błę­kit­nym szyl­kre­tem. (Oczy Hana za­bły­sły… Błę­kit­ny szyl­kret – od­po­wied­nio pre­pa­ro­wa­ne i po­le­ro­wa­ne sko­ru­py żółwi ży­ją­cych tylko na Bio­ve­nie, ga­dzin nie­sko­rych do roz­mna­ża­nia się gdzie in­dziej i ge­ne­ral­nie w nie­wo­li, sztu­kę ho­dow­li któ­rych opa­no­wa­ni je­dy­nie bio­veń­scy ma­go­wie – za­wsze był nie­zwy­kle cen­nym ma­te­ria­łem zdob­ni­czym, ale teraz, po za­gła­dzie pla­ne­ty, jego ceny, do­słow­nie, po­szy­bo­wa­ły w ko­smos.) Kilka ton szyl­kre­tu ukrył na Nio­bos – ma­leń­kim księ­ży­cu Fotto – dzie­wią­tej pla­ne­ty ukła­du He­liu­sa. Skarb miał sta­no­wić za­bez­pie­cze­nie Feld­mar­szał­ka i jego ro­dzi­ny na oko­licz­ność ewen­tu­al­ne­go, nie­po­myśl­ne­go prze­bie­gu dzia­łań wo­jen­nych na Bio­ve­nie. Flo­ri­na, wraz ze swym wy­ba­wi­cie­lem, od­wie­dzi Nio­bos i odda mu równą, dzie­sią­tą część…

 

W ba­nal­nie pro­stym, ale szcze­gó­ło­wo prze­my­śla­nym pla­nie, jakiś tryb za­wiódł… Chew­bac­ca zo­stał w trans­lo­ka­to­rze za­par­ko­wa­nym dwie ulice dalej; trzy­mał po­jazd na ja­ło­wym biegu, nie wy­łą­cza­jąc po­dusz­ki ma­gne­tycz­nej. Han za­kradł się od po­dwó­rza, w kilku su­sach po­ko­nał dwie kon­dy­gna­cje dra­bin­ki prze­ciw­po­ża­ro­wej i stuk­nął de­li­kat­nie trzy razy w deskę oścież­ni­cy. W okien­ku po­ja­wi­ła się naj­pierw mała kap­su­ła ba­ga­żo­wa, ze spa­ko­wa­ny­mi na­pręd­ce, naj­po­trzeb­niej­szy­mi ma­nat­ka­mi, a na­stęp­nie – zgrab­na, bosa stóp­ka Flo. Resz­ta fi­zjo­no­mii po­zo­sta­wa­ła nie­po­ko­ją­co długo w cie­niu ma­leń­kiej służ­bów­ki. Za­nie­po­ko­jo­ny od­gło­sem sza­mo­ta­ni­ny, Han prze­sa­dził niski pa­ra­pet. Ka­rzeł Ja­pet­to wi­siał u paska spód­ni­cy dziew­czy­ny, cią­gnąc z ca­łych swych wą­tłych sił w prze­ciw­nym kie­run­ku. (Gan­dalf już od ja­kie­goś czasu coś po­dej­rze­wał: Han ostat­nio, w za­sa­dzie, non stop prze­sia­dy­wał w sa­lo­nie, cią­gle ser­wu­jąc dro­gie drin­ki Flo­ri­nie i ba­wiąc ją nie­koń­czą­cy­mi się po­ga­węd­ka­mi. Dy­rek­tor wy­zna­czył po­ta­jem­ne warty: każdy czło­nek trupy miał obo­wią­zek czu­wa­nia przez kilka noc­nych go­dzin pod drzwia­mi po­ko­iku Wieszcz­ki.) So­lid­ny kop­niak Hana wy­niósł karła pra­wie pod sufit i przy­kle­ił na chwi­lę do prze­ciw­le­głej ścia­ny. Po­wie­trze roz­darł prze­ra­ża­ją­cy dźwięk – ni to kwi­le­nie głod­ne­go nie­mow­la­ka, ni to ża­ło­sny ryk rżnię­tej ro­ga­ci­zny. Chyba cały przy­by­tek sta­nął w jed­nej chwi­li na nogi. Han po­cią­gnął dziew­czy­nę do okna, ale po dra­bin­ce pięło się już kilku na­jem­nych ochro­nia­rzy – smut­nych typów spod ciem­nej gwiaz­dy. Han chwy­cił mocno prze­gub dłoni Flo­ri­ny, wy­wa­żył kop­nia­kiem drzwi i wy­biegł z dziew­czy­ną na ko­ry­tarz. Po scho­dach dra­pał się już czuj­ny Gan­dalf – w noc­nej ko­szu­li, szlaf­my­cy i z ogar­kiem ciek­ną­cej świe­cy w dłoni. Po­li­me­ro­we wieko kap­su­ły ba­ga­żo­wej wy­lą­do­wa­ło na jego nosie; gru­ba­sek za­chwiał się i po­to­czył w tył, jak piłka, po scho­dach. Ktoś, widać, prze­ło­żył na dole waj­chę prze­łącz­ni­ka elek­trycz­ne­go, bo cały bu­dy­nek za­ja­śniał rap­tem nie­mal dzien­nym świa­tłem. Na scho­dy wbie­gło już kilku ochro­nia­rzy, pró­bu­jąc za­gro­dzić drogę dwój­ce zbie­gów. W oce­nie Hana, wy­pró­bo­wa­na na nosie Gan­dal­fa kap­su­ła, wy­da­ła się bro­nią cał­kiem sku­tecz­ną. W rze­czy samej: szyb­ko oczy­ścił scho­dy z za­ka­pio­rów, roz­da­jąc na prawo i lewo za­ma­szy­ste ciosy twar­dym po­li­me­rem. Pu­ścił na chwi­lę rękę Flo, grze­biąc w kie­sze­ni spodni, w po­szu­ki­wa­niu ko­mu­ni­ka­to­ra… – Przed głów­ne wej­ście, Chew­bac­ca – krzyk­nął w krat­kę gło­śni­ka. Się­gał już pra­wie drzwi, gdy błysk spo­la­ry­zo­wa­ne­go świa­tła nie­mal go ośle­pił, wy­ry­wa­jąc kilka gar­ści drzazg z desek nad jego głową. – Nie strze­lać, cho­le­ra! Nie strze­lać! Dziew­czy­na…! – usły­szał sro­gie ko­men­dy wku­rzo­ne­go Gan­dal­fa. Tro­tu­ar przed knaj­pą prze­sa­dzi­li nie­mal nie do­ty­ka­jąc ziemi; Han i Flo­ri­na znik­nę­li w bez­piecz­nej cze­lu­ści su­per­szyb­kie­go trans­lo­ka­to­ra, gna­ją­ce­go pro­sto – ile mocy w po­dusz­ce ma­gne­tycz­nej – na pole star­to­we, gdzie grzał już rdze­nie po­zy­tro­no­we słyn­ny Sokół Hana.

 

Układ pla­ne­tar­ny He­liu­sa, gdzie krą­żył i Fotto, a wokół niego Nio­bos, leży nie­mal w samym cen­trum Mare In­co­gni­to. Strasz­nie cięż­ko tam na­wi­go­wać: połać uni­wer­sum na­je­żo­na stru­na­mi ko­smicz­ny­mi, mini czar­ny­mi dziu­ra­mi i ano­ma­lia­mi cza­so­prze­strzen­ny­mi. Stary Feld­mar­sza­łek do­sko­na­le wie­dział – gdzie ukryć swe skar­by. Od­na­leźć Nio­bos – to za­da­nie dla wy­traw­ne­go na­wi­ga­to­ra, zna­ko­mi­cie zna­ją­ce­go ten za­tra­co­ny za­ką­tek ko­smo­su, ta­kie­go jak stary wilk Mak­ka­ki. Mak­ka­ki miał pewne zo­bo­wią­za­nia wzglę­dem Hana, więc – wy­wo­ła­ny na taj­nym ka­na­le – zgo­dził się skwi­to­wać ten dług, pi­lo­tu­jąc So­ko­ła po Mare In­co­gni­to.

Nio­bos to miej­sce bar­dzo po­nu­re, roz­świe­tla­ne w prze­cią­gu krót­kie­go dnia ni­kły­mi pro­mie­nia­mi od­le­głej gwiaz­dy, a stra­szą­ce nocą cze­re­pem zim­nej i ska­li­stej, ma­cie­rzy­stej pla­ne­ty, wi­szą­cym po­sęp­nie nad czar­nym ho­ry­zon­tem i przy­sła­nia­ją­cym nie­mal po­ło­wę wi­docz­ne­go nieba. Straż­nik skar­bu był jesz­cze jed­nym Bio­ve­nem, który prze­żył za­gła­dę ich cy­wi­li­za­cji. Na Nio­bos uwił sobie cał­kiem przy­tul­ne gniazd­ko, eg­zy­stu­jąc w drą­żo­nych w ska­łach pie­cza­rach, ogrze­wa­nych i oświe­tla­nych ole­jem skal­nym a do­tle­nia­nych ge­ne­ra­to­rem na­pę­dza­nym me­ta­nem, pi­tra­sząc wy­myśl­ne po­tra­wy ze wszech­obec­nych tutaj po­li­me­rów wę­glo­wych, za­bi­ja­jąc czas lek­tu­rą mi­lio­nów, do­stęp­nych w neu­tri­no­wej sieci ksią­żek. To wła­śnie w jed­nej z ta­kich ja­skiń dali upust nasi ko­chan­ko­wie wzbie­ra­ją­cym od da­wa­na żą­dzom…

 

3.

 

Nie da się tego długo cią­gnąć. Ich zwią­zek nie ma przy­szło­ści – Flo­ri­na prze­ko­ny­wa­ła się z wolna o głę­bo­kiej praw­dzie słów Hana. A prze­ko­ny­wa­ła się – do­słow­nie – bo­le­śnie! Nie mogła usie­dzieć w pa­sa­żer­skim fo­te­lu, ścią­gnię­ta pa­sa­mi, cią­gle krę­ci­ła się po całej ka­bi­nie pi­lo­tów, jakby miała ro­ba­ki w tył… no – tam – z tyłu, co stwa­rza­ło pewne nie­bez­pie­czeń­stwo, szcze­gól­nie pod­czas star­tu i lą­do­wa­nia, wcho­dze­nia i wy­cho­dze­nia z nad­świetl­nej.

Po­pro­si­ła kum­pli, by od­sta­wi­li ją do naj­bli­żej pla­ne­ty z im­pe­rial­ną pla­ców­ką pocz­to­wą. Tam wy­naj­mie ko­re­spon­den­cyj­nie boks ban­ko­wy, opie­czę­tu­je swój cenny ła­du­nek (szyl­kret), wyśle na adres banku, a sama zła­pie naj­bliż­szy frach­to­wiec pa­sa­żer­ski i po­dą­ży, w ślad za prze­sył­ką, do sto­li­cy Im­pe­rium. Jak się tylko urzą­dzi – da znać. Han i Chew­bac­ca za­wsze będą mile wi­dzia­ny­mi go­ść­mi w jej ni­skich pro­gach.

 

Czy to było po od­sta­wie­niu trans­por­tu broni dla re­be­lian­tów z Kort­nos, czy trzech arob plu­to­nu dla ge­ne­ra­ła Wo­da­na (?) – tego Han do­kład­nie nie pa­mię­tał… W pra­wym, dol­nym rogu ekra­nu kom­pu­te­ra po­kła­do­we­go wy­świe­tlił się alert: „masz nową wia­do­mość od <FLO­RI­NA>”. Do czu­łe­go li­ści­ku z po­zdro­wie­nia­mi dla obu „chłop­ców” za­łą­czo­ne były dwa za­pro­sze­nia na pre­mie­rę „Ge­ne­zy Za­gła­dy” – prze­sta­wie­nia au­tor­stwa i w re­ży­se­rii Flo­ri­ny Bio­ve­na, wy­sta­wia­ne­go na de­skach Wiel­kie­go Te­atru Im­pe­rial­ne­go. Czy zdążą?! Mało czasu! Jest szan­sa – je­że­li wejdą w nad­prze­strzeń i od­naj­dą w niej skrót sta­re­go Mak­ka­kie­go…

 

W pas ka­ren­cyj­ny sto­łecz­nej pla­ne­ty Im­pe­rium we­szli na lewym sy­gna­le, roz­po­zna­ni przez sys­te­my na­mie­rza­nia jako jed­nost­ka tu­ry­stycz­na. Lą­do­wa­li do­kład­nie w dniu pre­mie­ry, do­słow­nie na kilka chro­non przed roz­po­czę­ciem spek­ta­klu. Wy­na­ję­li ostat­ni, wolny pokój w Im­pe­rial Hotel, w cen­trum, kilka prze­cznic od Placu Te­atral­ne­go. Han wziął szyb­ki prysz­nic i z tru­dem wci­snął się w szy­kow­ny, sta­ran­nie od­pra­so­wa­ny smo­king, do­pie­ro co zdję­ty z wie­sza­ka gar­de­ro­by ho­te­lo­wej wy­po­ży­czal­ni. Chew­bac­ca po­ję­ki­wał i kre­ślił wło­cha­ty­mi ła­pa­mi ża­ło­sne gesty: nie idzie! Nie pa­su­je w tym fu­trze do ele­ganc­kie­go to­wa­rzy­stwa in­te­lek­tu­al­nej śmie­tan­ki sto­li­cy; czuł­by się głu­pio i nie­swo­jo. Han pu­ścił oko i przy­tak­nął ski­nie­niem głowy: ro­zu­mie! Zje­chał po­spiesz­ną windą, kil­ko­ma su­sa­mi prze­mie­rzył hol i wy­biegł na to­ną­cą w ostat­nich pro­mie­niach za­cho­dzą­ce­go słoń­ca aleję. Prze­biegł dwie prze­czni­ce, gdy ciem­ność spa­dła na mia­sto; tu słoń­ce za­cho­dzi bły­ska­wicz­nie. – Szlag z tymi oszczęd­no­ścia­mi ener­gii i tym efek­tem cie­plar­nia­nym! – za­klął szpet­nie pod nosem, wy­cią­ga­jąc la­kie­ro­wa­ny trze­wik z głę­bo­kiej ot­chła­ni sze­ro­kiej ka­łu­ży. Zer­k­nął na cy­fer­blat w ekra­nie ko­mu­ni­ka­to­ra: późno! Wy­cią­gnął rękę przed sie­bie, wy­ko­rzy­stu­jąc roz­świe­tlo­ny ekran w za­stęp­stwie re­flek­to­ra la­tar­ki.

 

– Witam, witam, sza­now­ny panie Solo. – Przed nosem Hana wy­ro­sła syl­wet­ka po­tęż­ne­go Ich­tio­pa. 

 

– No, co tam…? – Han po­znał za­ka­pio­ra, jed­ne­go ze zbi­rów Baby.

 

– Pan Baba się nie­po­koi… Chyba za­po­mniał pan, sza­now­ny panie Solo, o ure­gu­lo­wa­niu ra­chun­ku za ostat­ni trans­port plu­to­nu?

 

– Fakt! Z głowy mi wy­le­cia­ło. Spie­szy­łem się. Mam tutaj pilną spra­wę do za­ła­twie­nia. Jesz­cze przed pół­no­cą pusz­czę prze­lew… – Han motał się tro­chę zmie­sza­ny; Baba darł z niego dział­kę za każdy ła­du­nek, w za­mian za wolny prze­lot przez stre­fę Ko­bo­do.

 

– Jasne! Pew­nie pan nie za­po­mni. Ale, ale – jakaś za­licz­ka, jakiś fant, panie Solo…! Chyba nie bie­rze pan nas za idio­tów?! – Tu wiel­ki Ich­tiop pu­ścił oko i po­słał sze­ro­ki uśmiech dwóm kum­plom, ster­czą­cym tuż za ple­ca­mi Hana.

 

– Star­czy?!

 

– Zo­ba­czy­my… – Zbir wyjął gład­ką, pro­sto­kąt­ną płyt­kę z wy­cią­gnię­tej dłoni Hana, kie­ru­jąc w nią snop świa­tła małej la­ta­ren­ki. – O, błę­kit­ny szyl­kret! W cenie…, w cenie… Ma może pan tego wię­cej, panie Solo?

– Nie! To pa­miąt­ka – ble­fo­wał Han; w luku to­wa­ro­wym So­ko­ła spo­czy­wa­ła prze­cież spo­koj­nie dzie­sią­ta cześć skar­bu Feld­mar­szał­ka. – A teraz pa­no­wie wy­ba­czą… Tro­chę się spie­szę! – prawa noga Hana zro­bi­ła pół kroku w bok, szy­ku­jąc ciało do szyb­kie­go mar­szu.  

 

– A, zu­peł­nie bym za­po­mniał, panie Solo…! – uprzej­mie burk­nął drab, po­now­nie za­sta­wia­jąc mu drogę. – Pan Baba kazał zo­sta­wić coś ku pa­mię­ci. Musi pan za­pa­mię­tać, panie Solo, że nie spóź­nia się ze zo­bo­wią­za­nia­mi wzglę­dem pana Baby. To bę­dzie też pro­cen­to­wać, od­no­śnie na­szej współ­pra­cy, na przy­szłość. No, więc mamy zła­mać panu rękę lub nogę. Prawą lub lewą – może pan wy­bie­rać.

 

– Nooo, to może… tę… – Han wy­su­nął wolno, w kie­run­ku draba, prawe ramię, ści­śle otu­lo­ne czar­nym rę­ka­wem. Tam­ten nie miał oczy­wi­ście spo­sob­no­ści do­strzec ma­leń­kie­go pa­ra­li­za­to­ra w po­sta­ci pena, skry­wa­ne­go w za­ci­śnię­tej pię­ści. Sto ty­się­cy jed­no­stek Okara zmie­ni­ło zbira w sztyw­ny słup, wa­lą­cy się bez­wład­nie na chod­nik. Tym razem Han nie po­peł­nił błędu – zanim po­wa­lił hersz­ta, oce­nił kątem oka po­zy­cje dwóch po­zo­sta­łych za­ka­pio­rów. Teraz po­chy­lił się nisko, wy­ko­nał zwrot na pię­cie i już stał fron­tem do prze­ciw­ni­ków z małym szty­le­tem świetl­nym w lewej dłoni, wy­cią­gnię­tym spod no­gaw­ki ele­ganc­kich spodni, z któ­rym nigdy się nie roz­sta­wał. Chew­bac­ca po­wtó­rzył stary numer z bra­wa­mi… Ich­tio­py nie mają tak twar­dych łbów, jak Sau­ry­dzi. Dwie rybie głowy dźwięk­nę­ły o sie­bie z im­pe­tem, pękły, a mózgi chlu­snę­ły wyżej niż fon­tan­ny na placu przed Pa­ła­cem Im­pe­rial­nym. Sie­ściuch ocie­rał brzyd­ki pysk z resz­tek ró­żo­wej, ga­la­re­to­wa­tej masy. Nie chciał za­szczy­cić swoją osobą spek­ta­klu – zro­zu­mia­łe! Ale nie mógł prze­cież pu­ścić kum­pla sa­me­go na ciem­ne, nie­bez­piecz­ne ulice sto­li­cy – to jasne! Znowu oczko, dzięk­czyn­ny gest, i Han gnał już pędem w kie­run­ku Placu Te­atral­ne­go…

 

Nisko po­chy­lo­ny, ser­wu­jąc prze­pro­si­ny na prawo i lewo, nie bez trudu od­na­lazł w pół­mro­ku swoje miej­sce. Opadł na fotel w ostat­niej chwi­li, by pod­jąć watek dra­ma­tu do­kład­nie w tym samym miej­scu, w któ­rym po­gu­bił „Pod Słoń­ca­mi Tor­tu­gan­ty”:

 

WIESZCZ­KA

 

[…] Czy godną jest rze­czą, by brat kie­ro­wał oręż prze­ciw­ko bratu?! Czy nie skrwa­wi to łza­wią­ce­go serca Matki Na­tu­ry i nie ścią­gnie ka­rzą­cej ręki roz­gnie­wa­nej Mocy…?

 

UZUR­PA­TOR

(z nie­skry­wa­nym za­in­te­re­so­wa­niem)

 

Ci chłop­cy po­ka­żą więc dzi­siaj: czego się na­uczy­li…?

 

FELD­MAR­SZA­ŁEK

(z dumą roz­pie­ra­ją­cą pier­si)

 

Do­kład­nie! W rze­czy samej, Ja­śnie Panie Uzur­pa­to­rze, w samej rze­czy… Nasz nie­oce­nio­ny Mistrz uczył ich, przez wiele let­nich i zi­mo­wych prze­si­leń, ko­rzy­sta­nia z bez­den­ne­go na­czy­nia Mocy. Na dzi­siej­szy wie­czór każdy z tej ma­gicz­nej trój­ki przy­go­to­wał sztucz­kę te­le­ki­ne­tycz­ną, którą za­mie­rza za­chwy­cić Ja­śnie Pana Uzur­pa­to­ra.

 

WIESZCZ­KA

 

Letni za­chód słońc na Bio­ve­nie to pora sama sie­ją­ca kli­mat magii: kiedy pro­mie­nie So­lu­ny kąpią jesz­cze drga­ją­ce na wie­trze list­ki drzew w zło­ci­stych re­flek­sach, łuny Kor­gu­ty otu­la­ją już stoki prze­ciw­le­głych wzgórz mie­dzia­ną koł­drą.

 

(po krót­kiej prze­rwie – chwi­li re­flek­sji dla pu­blicz­no­ści)

 

Trzej ma­go­wie-neo­fi­ci, sie­dzą­cy po tu­rec­ku, zaj­mo­wa­li trzy wierz­choł­ki trój­ką­ta rów­no­ra­mien­ne­go, ob­ró­co­ne­go wokół osi usa­do­wio­ne­go cen­tral­nie Mi­strza.

Mistrz wska­zał dło­nią pierw­sze­go – sie­dzą­ce­go na­prze­ciw­ko. Ten opu­ścił po­wie­ki; jego twarz przy­bra­ła wyraz głę­bo­kie­go sku­pie­nia a żyły na skro­niach na­brzmia­ły… Ści­gacz krót­kie­go za­się­gu, usta­wio­ny na placu spe­cjal­nie w celu pre­zen­ta­cji, uniósł się w górę, za­to­czył trzy kółka nad gło­wa­mi ga­piów i usiadł ła­god­nie na pły­cie.

Mistrz zmie­nił po­zy­cję – wska­zu­jąc dru­gie­go neo­fi­tę. Żyły na skro­niach sztur­mow­ca na­pęcz­nia­ły do roz­mia­rów szlau­chów ogro­do­wych… Czy to aby na pewno zda­rze­nie rze­czy­wi­ste, czy tylko mara, złu­dze­nie…? Rzecz nie­by­wa­ła: ścia­na skal­ne­go urwi­ska po prze­ciw­nej stro­nie placu od­da­la się od oczu wi­dzów, a przed nią – prze w przód cała góra. Huk pę­ka­ją­cych skał, wa­lą­cych się ru­mo­wisk, i tu­ma­ny kurzu, i nagle – cisza.

Ko­lej­na zmia­na po­zy­cji Mi­strza, wska­za­nie trze­cie­go sztur­mow­ca… Ten kła­dzie się pła­sko na ziemi i za­pie­ra sze­ro­ko roz­sta­wio­ny­mi koń­czy­na­mi. Żyły na skro­niach pęcz­nie­ją, twarz krzy­czy żywą pur­pu­rą i… nic się nie dzie­je. Kon­ster­na­cja! I tylko po chwi­li, coś jakby za­czę­ło zmie­niać się w aurze: miedź Kor­gu­ty za­czę­ła jakby oży­wać, by po chwi­li na nowo roz­bły­snąć szcze­ro­zło­tym bla­skiem. Żywa pur­pu­ra twa­rzy maga przy­bie­ra głę­bię ciem­ne­go pąsu. Po ga­piach pły­nie go­rą­cy pot; tem­pe­ra­tu­ra oto­cze­nia chyba ro­śnie. Pierw­szy neo­fi­ta zrywa się ze swego miej­sca w trój­ką­cie, bie­gnie, chwy­ta za rękę córkę Feld­mar­szał­ka (pod­ko­chi­wał się w niej od pierw­szej klasy), sa­do­wi ją w jed­no­oso­bo­wej ka­bi­nie ści­ga­cza i od­pa­la sys­tem star­to­wy. Pą­so­wy łeb roz­cią­gnię­te­go na ziemi, naj­zdol­niej­sze­go sztur­mow­ca pęka, kra­sząc twa­rze wi­dzów ró­żo­wa­wy­mi mo­ty­wa­mi. Uczeń prze­ści­gnął mi­strza; nie ma już komu tego za­trzy­mać: tar­cza So­lu­ny przy­bie­ra coraz to więk­sze roz­mia­ry a wy­bi­ta z or­bi­ty Bio­ve­na zmie­rza ku nie­uchron­nej za­gła­dzie w ogniu wo­do­ro­we­go kotła.

 

– O, kur­wa­aa…! – peł­nym gar­dłem wy­krzyk­nął stary Mistrz; i były to pierw­sze, a za­ra­zem ostat­nie, wy­po­wie­dzia­ne gło­śno jego słowa.