Anna i wampir

 I

 Anna i ja

 

Prawie bezgłośne  skrzypnięcie drzwi.  Jak  zwykle  po  cichu  weszła Anna. Moja żona… Anna…

– Witaj, kochanie – przywitała się.

– Witaj, Aniu.

– Jak ci minął dzień? – zapytała.

– Dobrze. A tobie, Aniu?

– Wspaniale – uśmiechnęła  się. – Zrobiłam, wracając z pracy, zakupy: dwie pełne siatki. Trochę się nadźwigałam.

– Mogłaś zadzwonić, przyjechałbym po ciebie samochodem.

– Wiem,  ale  jakoś tak wyszło…  zresztą  miałam coś do  załatwienia po drodze. Nie gniewasz się?

– Żartujesz? Pewnie, że nie.

Spojrzałem na Annę.  Długie i proste czarne włosy spadały kaskadą na  jej  smukłe ramiona.  Zielone oczy patrzyły  na  mnie z ufnością i uczuciem.  W  świetle  dnia  rysowała się szczupła sylwetka  mojej żony o nienagannej  figurze,  którą  charakteryzowały szerokie  biodra, wąska  talia  i  drobne sterczące  piersi.  Anna  ubrana  była tego dnia w granatowy kostium. Zdjęła  pantofle i żakiet, pozostając w sięgającej do kolan  spódnicy oraz białej koszuli. Po chwili  zgrabnie ruszyła w stronę okna.  Jej włosy i koszula  falowały  w  przeciągu  otwartych  okien, bose stopy odbijały się na podłodze.

– Idę się  odświeżyć, a potem przygotuję kolację – powiedziała, wychodząc z pokoju.

Wróciłem myślami do przeszłości.

Poznaliśmy się z Anną na trzecim roku studiów w jednym z toruńskich klubów. Ja studiowałem prawo, ona  zarządzanie i marketing. Pobraliśmy się  zaraz po obronie dyplomów.  Ślub był cichy w zasadzie – tylko my dwoje. Nie  chcieliśmy szumu, wielkiej gali,  tych spojrzeń.  Miesiąc  później przenieśliśmy się do Warszawy. Oboje robiliśmy  tak zwaną karierę:  ja  pracowałem w małej, prywatnej  kancelarii adwokackiej,  Anna w firmie  reklamowej. Zarabialiśmy,  jak na polskie warunki, dobrze. Wkrótce kupiliśmy  na  kredyt małe  dwupokojowe mieszkanie,  które pochłaniało sporą część wspólnych  dochodów.  Nasze  wymarzone  „M”  położone było  na  jednym  ze  stołecznych osiedli  na  skraju miasta.  Czterdzieści pięć metrów na  czwartym  piętrze to  niewiele, ale i tak czuliśmy  się  szczęśliwi,  powiedziałbym nawet  –  wybrani.  Na  marginesie zresztą – gdyby  nie pomagali  nam rodzice, nic  by z tej naszej „samodzielności”  nie  wyszło.  Kupiliśmy trochę używanych mebli, samochód  –  starego grata (jak go  żartobliwie nazywała Anna),  zagospodarowaliśmy  się. Dziś  wypadała rocznica naszego pierwszego spotkania i równocześnie ślubu.  Powiedzieliśmy sobie  „tak”  dwa lata  temu w małym wiejskim  kościółku. 

Anna  przygotowywała właśnie uroczystą, zaplanowaną  wcześniej  kolację.  

Wstałem,  rozłożyłem stół  i  nakryłem go śnieżnobiałym obrusem, kupionym specjalnie  na  tę okazję. Założyłem  szary  garnitur, białą  koszulę i zawiązałem  krawat. Następnie wyjąłem  z barku  szampana i butelkę  czerwonego  wina.  Spojrzałem w stronę biurka, gdzie w wazonie stał bukiet złożony z kilkunastu czerwonych róż. Byłem gotowy.

Zajrzałem do kuchni. Anna dalej uwijała się przy kolacji, przyjemnie pachniało.

Powiedziałem o tym Ani.

– Dziękuję. To, co tu robię, to ma być niespodzianka, więc uciekaj stąd – pogroziła mi palcem.

– Aha! – zawołała, Anna, kiedy wycofywałem się z kuchni.

– Tak, Aniu?

– Przyniosłam kilka gazet. Jak byś miał ochotę w międzyczasie poczytać sobie, to leżą na stole w pokoju.

– Jasne, Aniu, poczytam sobie.

Wróciłem do pokoju. Usiadłem na fotelu. Ponownie wróciłem myślami do przeszłości.

Z Anną to była miłość od pierwszego wejrzenia. Myślę, że z wzajemnością. Poznaliśmy się – jak wcześniej wspomniałem – w jednym z toruńskich klubów; a w zasadzie zostaliśmy sobie przedstawieni. Nawet nie pamiętam, kto nas zapoznał. Pamiętam tylko czarne włosy Anny, jej oczy, spojrzenie i jej uśmiech. Potem był cudowny wieczór: pełen rozmów, drinków, zabawy, uśmiechów i patrzenia w oczy. Następnego dnia znowu spotkanie; rozumieliśmy się w zasadzie bez słów. Po trzech randkach wiedziałem już, że to „ta jedyna”, „na całe życie”. Później pierwszy pocałunek, pierwszy uścisk dłoni, pierwszy kontakt fizyczny – radość, spełnienie. Poznawaliśmy się coraz lepiej.

Anna była pełna sprzeczności. Raz była to dziewczyna żywa, radosna, tzw. dusza towarzystwa, drugim razem zamykała się w swoim pokoju w akademiku z książkami i nigdzie nie wychodziła. Nasi znajomi mówili wtedy: „Anna ma złe dni”; tolerowała wówczas tylko mnie…

– Kolacja gotowa – powiedziała Anna, wychodząc z kuchni. Zrobię się jeszcze tyko na bóstwo i możemy zaczynać. – Tylko nie wchodź do kuchni – pogroziła mi znowu palcem.

– Dobrze, Aniu – uśmiechnąłem się.

Zrobiłem sobie drinka: whisky z lodem. Zapaliłem papierosa. Sięgnąłem po gazety.

Na pierwszych stronach przewijał się jeden temat: „Seria morderstw w Warszawie”, „ Nieuchwytny zabójca w stolicy”, „Policja bezradna”, „Cztery ofiary mordercy”, „ Warszawiacy boją się wychodzić po zmroku”… Szczerze mówiąc: zacząłem bać się o Annę i – może trochę – o siebie, o nas. Anna bagatelizowała to: Nic mi nie będzie – mawiała. Ja bałem się o nią dalej.

W międzyczasie pojawiła się towarzyszka mojego życia.

Byłem olśniony wyglądem mojej żony. Założyła prostą, elegancką czarną sukienkę na ramiączkach, sięgającą do połowy łydek. Na szyi błyszczały sztuczne perły, rozpuszczone włosy opadały na ramiona. 

– Wyglądasz prześlicznie – pochwaliłem Annę.

– Dziękuję.

Podniosłem się z fotela i podszedłem do żony. Wręczyłem jej kwiaty, pocałowałem ją. Anna odwzajemniła pocałunek, przytuliła się do mnie.

 Kocham cię – szepnęła.

Otworzyliśmy szampana. Za nas – powiedzieliśmy równocześnie; nasze głosy zlały się w jeden.

Wnieśliśmy potrawy przygotowane przez Annę. Otworzyłem wino. Zasiedliśmy do stołu. Moja żona postarała się – stół wyglądał imponująco.

Po kolacji Anna chciała zaparzyć kawę.

– Zostaw, kochanie. Ja to zrobię. – powiedziałem.

Anna uśmiechnęła się.

Do kawy otworzyłem francuski koniak. Wypiliśmy. Ja zapaliłem papierosa. Potem długo kochaliśmy się.

***

– Wiesz! – odezwała się Anna, gdy odpoczywaliśmy, przytuleni do siebie, rozkoszując się ciepłem i bliskością swych nagich, spoconych ciał – Kocham cię bardzo. Chcę, żebyś to wiedział.

– Wiem. Ja też cię bardzo kocham.

Potem leżeliśmy przez chwilę w ciszy, spełnieni, szczęśliwi – we dwoje.

W pewnym momencie Anna przerwała tę ciszę. Dziś wiem, że była to błogosławiona cisza:

– Mam dwie wiadomości dla ciebie: – zaśmiała się nerwowo – dobrą i złą. Od której mam zacząć?

– Od tej dobrej oczywiście – odpowiedziałem ze śmiechem, jednak w głębi duszy poczułem  niepokój.

– Będziemy mieli dziecko…

– To cudownie! – wykrzyknąłem, przerywając żonie. – Nie mogłaś sprawić mi większej radości. Zwłaszcza dziś.

Przytuliłem Anną. Cieszę się – szepnąłem. – Naprawdę!

 

II

 Ja i wampir

 

Kiedy trochę ochłonąłem, zapytałem Annę:

– A ta druga wiadomość?

– To ja! – wykrzyknęła, jakby od dłuższego czasu tłumiła coś w sobie, dręczyło ją to.

– Co „ty”?

– To… wszystko… ja!

– O czym ty, do cholery, mówisz? – zniecierpliwiłem się.

– To ja ich zabiłam. Nie mogłam inaczej… Dlatego ciągnęłam cię do Warszawy… Chciałam zemsty, sprawiedliwości i… Sama nie wiem. – Anna zrobiła głęboki wdech. – Wszystko to, co pisały gazety od pół roku… te morderstwa… to przeze mnie.

Powoli to, co mówiła Anna zaczęło do mnie docierać.

– Opowiedz mi wszystko – poprosiłem.

– Kilka lat temu zostałam zgwałcona… – Anna mówiła z trudem – … chociaż złapano winnych, to ich nie skazano… jakieś niedociągnięcia formalne, czy coś w tym rodzaju… prawnicze brednie!… – krzyknęła Anna – ale co mnie to obchodzi, do diabła!? Gdzie sprawiedliwość? Czy to moja wina?

Anna załkała i przytuliła się do mnie.

– Nie zdradzisz mnie, prawda?

Wówczas przypomniałem sobie jedną z pierwszych rozmów z matką Anny. Opowiedziała mi w czasie tamtej rozmowy historię z dzieciństwa swojej córki. Anna miała wtedy jakieś dziesięć lat. Była jeszcze dzieckiem. Na urodziny dostała w prezencie szczeniaka, chciała się nim pochwalić, więc wyszła z nim przed dom {mieszkali w domku jednorodzinnym}. Wilczur sąsiadów wdarł się na ich posesję i zaatakował jej małego pieska. Ania nie wahała się nawet przez chwilę. Chwyciła kawał deski i zaczęła okładać nim psa. Nie wiem, jakby się to dla niej skończyło, żeby przez okno nie zobaczył tego ojciec mojej żony. W każdym razie szczeniak został uratowany, a pies sąsiadów kilka dni później zdechł.

Matka Anny powiedziała mi potem:

– Na początku nie byłam pewna, czy jesteś dobrym kandydatem na męża mojej córki? Dziś jestem tego pewna. Ania kocha cię.

Wróciłem do teraźniejszości.

– Anno! Kocham cię! Jesteś… będziesz matką mojego, naszego dziecka. Dlaczego miałbym cię zdradzić? … Dlaczego? … Powiedz! …

Przytuliłem Annę.

Dlaczego Anno? – dodałem w myślach. – Dlaczego…?