Łódka zmroku.

Ciszę pogrążonej we śnie ulicy zakłócało jedynie pohukiwanie sowy. Przysiadła na zepsutej lampie i z zaciekawieniem przyglądała się zwłokom kobiety leżącym na chodniku. Następnego dnia na pierwszych stronach brukowców pojawią się nagłówki: „Przedsiębiorczy wampir-morderca” , „Wyssał z niej krew i ukradł organy. Kim jest tajemniczy morderca?”, „To już szósta zbrodnia bez krwi. Policja podejrzewa sektę!” oraz „NOWOŚĆ. Teraz też wycina organy!”. Policja poszukuje mordercy, który odpowiadałby za te zbrodnie. Nie wiedzą jednak wszystkiego.

***

Dla Alicji Rzegotki ten dzień był zarówno najbardziej pechowym jak i ostatnim dniem jej życia. Rankiem przypaliła swoją ulubioną sukienkę żelazkiem. Zepsuła jej się prostownica, dlatego dziś w pracy miała kręcone włosy. Była kelnerką w jednej z knajp na Piotrkowskiej. Nie lubiła mieć kręconych włosów. Na miejscu dowiedziała się, że przez jej niezdarność i zbyt aroganckie podejście do klientów zostaje zwolniona. Dostała swoją ostatnią wypłatę i udając obojętną na ten fakt wyszła do naprzeciwległego pubu. Po siedmiu piwach poczuła się nieco lepiej. Niestety, Alicja miała mocną głowę. Pojechała do znajomej, aby razem z nią zalać smutki czymś mocniejszym.

– Ala daj spokój, przecież świat się nie kończy na jednej pracy.

– Co ty wiesz Julka?! Cały czas siedzisz w domu, a forsę przysyłają ci rodzice. Wiesz jak trudno było mi znaleźć jakiekolwiek zajęcie, w którym mogłabym się odnaleźć – w jej głosie można było wyczuć rozpacz – Nic! Nic mi teraz nie zostało!

– Nie może przecież być tak źle – odpowiedziała jej Julka. Chciała ją przytulić.

– Zostaw mnie i polewaj!

Tak też zrobiła.

***

Nastał późny wieczór. Niebo zdążyło ściemnieć. Alicja zataczała się idąc w stronę swojego domu. Na Małachowskiego musiała przystanąć, aby zwymiotować nadmiar alkoholu. Poza zapachem wymiocin dobywających się z ust nic jej nie dolegało. Samopoczucie też miała świetne. Od domku dzieliło ją dwadzieścia numerów. Ciche osiedle z dużym parkiem obok. Damian postanowił wykorzystać tę sytuację. Przechadzał się po mieście od ładnych kilku godzin w poszukiwaniu ofiary, a tu taki smakowity kąsek. I to na dodatek pijany. Mieszanina krwi i alkoholu w niej zawartego zawsze dostarczała mu mocnego kopa, ale na następny dzień powodowała okropnego kaca.

– No nic, przecież jeszcze tylko jutro i już mnie tu nie będzie – powiedział sam do siebie.

Damian nie był psychopatą pijącym krew. Był najzwyklejszym wampirem. Raz w roku, przez siedem dni pod rząd, musiał pożywiać się ludzką krwią, aby powstrzymać proces starzenia się. Wampiry dzięki temu nie stawały się nieśmiertelne, ale po prostu wieczne. Ich organizmy były bardziej odporne od ludzkich, lecz skok z ostatniego piętra wieżowca skończyłby się dla nich śmiercią. Dopełniając co roku tego rytuału mogły żyć nieskończenie długo.

Szedł na wprost niej. Na pijane kobiety miał opracowany plan. Nigdy go nie zawiódł, a robił tak od stu trzydziestu czterech lat. Kiedy miał na nią wpaść nie przesunął się na bok, lecz mocno przytulił przesuwając prawą rękę na pupę Alicji. Damian był bardzo przystojnym mężczyzną. Ciemne, krótkie włosy, lekki zarost na twarzy, niebieskie oczy, metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, wysportowana, umięśniona sylwetka.

– Cześć kotku, dawno się nie widzieliśmy. Pójdziemy do ciebie? – rzekł po czym zaczął ją namiętnie całować.

– Yhym – Nie stawiała oporu.

Bardzo jej się spodobało. Piękna twarz, czarujące spojrzenie i te perfumy. Od razu rozmiękły jej kolana. Odwzajemniła pocałunki. Pocałował ją w dekolt, potem lekko podgryzł ucho. Następna była szyja. Alicja czuła przez chwilę ból po czym po jej organizmie rozlało się przyjemne ciepło. Był to enzym, który wraz z ugryzieniem dostawał się do krwioobiegu ofiary i powodował natychmiastowe uwolnienie dużej dawki endorfin. Ludzkie serce jest w stanie przepompować całą krew człowieka w ciągu kilkunastu sekund. Po tym czasie świadomość Alicji zagubiła się w krainie rozkoszy. Damian zaś zaczął chciwie wysysać jej krew.

Chwilę później na lampie, przy ulicy opanowanej ciszą, przysiadła sowa. Z zainteresowaniem przyglądała się denatce. Przechodzący obok mężczyzna zatrzymał się przy Alicji. Kucnął, popatrzył uważnie, zbadał puls i po chwili zaczął ją rozbierać z opętańczym uśmiechem na twarzy. Wyjął skalpel i rozciął jej brzuch. Do środka nowopowstałego otworu wcisnął swoje ręce. Co jakiś czas wyciągał pojedyncze narządy.

– Wątroba do niczego, ciasnota jelita – z podnieceniem oblizał wargi mówiąc do siebie – żołądek już mam. Nerki! Tego mi brakowało.

Wyrwał je z ciała, po czym włożył do kieszeni swojego prochowca i jakby nic się nie stało odszedł w otaczającą go ciemność.

***

Damian, z niezbyt przyjemnym kacem, obudził się w swoim mieszkaniu na Janowie. Bolała go głowa, nogi, ręce, plecy, wszystko. Idąc do lodówki pomyślał o swoim gardle: „A więc to tak smakuje piasek”. Wypił jedną butelkę wody i łyknął kilka tabletek z witaminami i jonami pierwiastków. W oczy raziło go okropnie światło wpadające do kuchni przez okno. Mitem jest to, że wampiry mają światłowstręt, albo, że światło je zabija. Po prostu w dawnych czasach, tydzień przed polowaniem na wampira urządzano grupowe posiedzenie w karczmie, a jak wiadomo nic tak nie dodaje odwagi bardziej niż alkohol. Wampiry zaś gustują w oprocentowanej krwi. A potem mają kaca. Po posileniu się krwią Alicji, do Damiana dotarło jak niespożyte pokłady energii trzymał w sobie od bardzo dawna. Postanowił się wyszaleć. Pobiegł do Lasu Łagiewnickiego. Tam skakał po drzewach, łamał je gołymi rękoma, po czym układał w wielkie stosy. Po kilku godzinach zabawy zmęczony wrócił do domu będąc przepełnionym uczuciem spełnienia.

„Dziś zapoluję na ostatnią ofiarę. A potem całoroczne wakacje na Malediwach.”

***

Damian szedł nocą przez miasto. Na Piotrkowskiej całkiem dużo osób. W końcu to weekend. Młodzież też się musi wyszaleć. Dotarł do Placu Wolności. Kroczył dalej Zgierską, aż dotarł do parku Mickiewicza. Zbliżała się druga. Zanurzył się w nieoświetlonych parkowych dróżkach. Minął stawy. Szedł dalej. Cisza. Pustka. W oddali dojrzał samotnego mężczyznę. Dookoła nikogo innego. Na takich też miał sposób. Zakradasz się powoli od tyłu, aż w końcu pukasz w jedno ramię stojąc po jego drugiej stronie. Zanim człowiek się do ciebie odwróci jesteś gotowy do zadania nokautującego ciosu. W przeciągu niemal dwustu lat swojego życia Damian nauczył się poruszać bezszelestnie. Był coraz bliżej ofiary. Trzydzieści metrów. Piętnaście. Pięć. Mężczyzna okazał się staruszkiem. Wampir stał za jego plecami. Puknął starca w ramię, a ten z całą siłą swojego obrotu uderzył krwiopijcę metalowym prętem w twarz. Światło zgasło.

***

Starszy mężczyzna zamienił swoją kuchnię w salę operacyjną. W szafkach kryły się ludzkie organy pochowane w słoikach z formaldehydem. Na starym, solidnym stole rozłożone było zakrwawione prześcieradło. Na nim leżał Damian. Nieprzytomny, przykuty do nóg mebla stalowym łańcuchem. Staruszek z chorą fascynacją podziwiał ciało mężczyzny i nacinał skórę w różnych miejscach. Krew bardzo szybko zasychała i tworzył się strup. Postanowił przejść do rzeczy. Rozciął wampira od klatki piersiowej aż po same genitalia. I otworzył. Widok w środku go zadziwił. Brak śledziony. Dwa żołądki i jeden narząd, którego nigdy wcześniej nie widział. Wzbudzał w nim niepokój, lecz postanowił go zignorować i przebił organ szpilką. Z środka wypłynęła krew. W bardzo dużych ilościach. Po chwili wszystkie tkanki zaczęły się do siebie zbliżać i przy pomocy krwi zrastać. Damian otworzył oczy. Syknął na oprawcę jak kot prezentując swoje wampirze kły. Staruszek, przerażony, odskoczył do tyłu. Jego puls niebezpiecznie przyśpieszył. Wampir próbował wyrwać się z więżących go łańcuchów, ale te nie chciały puścić. Za to nogi stołu zaczęły powoli pękać. Niedoszły kolekcjoner narządów pobiegł do łazienki, zażył garść tabletek, wstrzyknął sobie dosercowo nitroglicerynę. Wrócił szybkim krokiem do kuchni, wziął ze stołu siekierę i zaczął rąbać na oślep, zanim potwór całkowicie się uwolnił. Krew sikała na boki. Do czasu gdy zdekapitował Damiana, ten zdążył w dzikim szale rozorać mu zębami prawą rękę i odgryźć kilka palców u lewej dłoni. Staruszek wykrwawiał się wdychając powietrze haustami. Półleżał oparty o piekarnik. Panicznie bał się zwłok leżących przed nim. Postanowił je spalić, obawiając się, że ożyją. Nie zwracał uwagi na swoje obrażenia. Kiedy truchło wampira płonęło, mężczyzna z chorą fascynacją wykładał na resztki stołowego blatu swoje eksponaty. Podziwiał je, przez jakiś czas, po czym z obłędem w oczach zaczął pisać krwawiącymi kikutami swoich palców po ścianie. Bezsilnie opadł na podłogę. Zwłoki dogasały. Oczy w leżącej obok głowie otworzyły się. Serce doktora nie wytrzymało.

***

 

Po kilku tygodniach, policja zaalarmowana okropnym smrodem, dobywającym się z jednego z mieszkań przy ulicy Konarowej odnalazła ciało Eustachego Krupnika, byłego chirurga jednego z łódzkich szpitali. Dookoła niego było pełno potłuczonych słoików i ludzkich organów. Naprzeciwko, obok zniszczonego stołu leżały spalone, bezgłowe szczątki człowieka. Głowy nie znaleziono. Na ścianie znajdowało się wyznanie Doktora:

 

Za długo, za spokojnie. Życie.

 

Gdy tak patrzę na te wszystkie twarze.

 

Obrzydzenie, znudzenie, przewidywalność.

 

To samo otoczenie, grymasy stale się powtarzające.

 

Ile można. Jakie to męczące.

 

Otwieram bramę do świata mej ciekawości

 

Jednym cięciem skalpela.

 

A taki nudny się wydawał. Wypływa z niego

 

Krew, rak płuc, tkanki, komórki. Aparat Golgiego.

 

Jednak nosił w sobie coś z gwiazd niezwykłości.

 

Tylko wizerunek taki monotonny.

 

Potem w gazetach o mordercy napiszą.

 

A ja po prostu zmienić chciałem na ciekawsze

 

Swoje życie. I ich też. A nie tylko twarze, Twarze, TWARZE!

 

Będę robił co serce każe.

 

Służby bezpieczeństwa uznały je za wystarczające, aby obarczyć Eustachego za morderstwa w sprawie wampira/ złodzieja organów. Wreszcie mieszkańcy Łodzi mogli odetchnąć z ulgą. Przecież istoty wywodzące się z ich słowiańskich wierzeń nie istnieją. To tylko chore pomysły innych ludzi.