Blood Knight

Torradan był lubianym dzieckiem, zarówno przez rówieśników jak i 

dorosłych. Gdy miał 8 lat jego wioska została napadnięta. Napastnicy porywali 

dzieci, a ich rodziny zabijali. On miał pecha. Widział jak wszyscy są 

mordowani.

Razem z innymi trafił do ruin jakiegoś zamku, gdzie było wiele innych 

dzieci z innych krajów. Używali ich jako obiekty doświadczalne dla nowych 

zaklęć czy urządzeń magicznych o nieznanym lub mniej znanym działaniu. Ci 

którzy mieli szczęście umierali po pierwszej „próbie”. Niestety Torradan

przetrwał każdy eksperyment. Trwało to kilka lat. Najpierw trzymali chłopców i 

dziewczyny osobno. W końcu ich wymieszali, chociaż ciężko nazwać 

wymieszaniem umieszczenie jednej dziewczyny z kilkunastoma chłopcami. 

Widać było która płeć potrafi więcej znieść. 

Osoba zabierana na „testy” była zawsze przypadkowa. Gdy przyszli po 

kogoś Torradan siedział przy wejściu. Do pomieszczenia wszedł jakiś 

mężczyzna. Rozejrzał się po pomieszczeniu z obojętną miną i chwycił 

dziewczynę za rękę. Gdy ją wyprowadzał nie wyrywała się lecz miała oczy 

pełne łez i strachu przed śmiercią. Torradan widząc to nie wiedząc czemu wstał 

gdy przechodzili obok niego i chwycił mężczyznę za rękę.

– Ja pójdę. – powiedział bez cienia strachu w oczach. Może dlatego że 

został jako jedyny ze swojej wioski, może chciał dołączyć do reszty, a może 

chciał uratować tą dziewczynę. Sam nie był pewien.

Mężczyzna obojętny wziął go zamiast dziewczyny. Ona usiadła na ziemi 

nieświadoma tego co się stało. Reszta nawet nie zwróciła uwagi bo każdy 

martwił się aby nie być następnym. Gdy wrócił był wycieńczony, więc usiadł 

pod ścianą. Zamknął oczy i zamyślił się. Z letargu wyrwał go czyjś głos. 

Otworzył oczy i odwrócił głowę w kierunku skąd dochodził. Obok niego 

siedziała tamta dziewczyna.

– Czego chcesz? Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała.

– Nie wiem.

– Jak to nie wiesz? – Spojrzała na niego zdziwiona.

– Normalnie. Coś mi powiedziało że albo umrę próbując coś zrobić, albo 

nic nie zrobię i będę później tego żałował, więc zrobiłem pierwsze co mi 

przyszło do głowy.

– Dziękuję. – powiedziała po krótkiej chwili i schowała twarz w nogach 

które objęła rękami.

– Nie ma sprawy. – Uśmiechnął się i zasnął, bo był wyczerpany.

Obudził go hałas. Wszyscy dookoła byli przestraszeni. Za drzwiami było 

słychać jakieś krzyki. Ktoś otworzył drzwi. Wszyscy czekali w napięciu.

– Wyłazić, już! – Nikt się nie ruszył. – No już! Uciekać! – Wszyscy spojrzeli 

się po sobie niepewni.

Po pewnym czasie nieznajomemu udało się wyjaśnić że jego grupa

przyszła aby powstrzymać eksperymenty. W końcu zaczęli wychodzić i uciekać. 

Rozglądając się po uciekających Torradan niegdzie nie widział dziewczyny. 

– Gdzie ona jest? – zapytał nieznajomego.

– Kto?

– Dziewczyna która była tu z nami.

– Nie widziałem tu żadnej dziewczyny. Lepiej uciekaj z resztą. – Odwrócił 

się i pobiegł w głąb korytarza. 

Torradan stał i nie wiedział co ma robić. Zaczął iść powolnym krokiem do 

wyjścia, lecz po kilku krokach zatrzymał się. Znowu coś mu mówiło „ Tylko 

potem nie żałuj.”. Stał tak nie wiedząc co robić. W końcu zawrócił i pobiegł jej 

szukać. Biegał kilkanaście minut bez celu. Nie mógł nigdzie jej znaleźć. 

Przemierzając kolejne korytarze, w pewnym momencie usłyszał jakiś hałas.

Pobiegł w jego kierunku aż znalazł się w wielkiej bibliotece. Odgłosy

tłuczonego szkła wydobywały się z za jednego z regałów. Próbował go

odciągnąć lecz nawet nie drgnął. Zaczął więc wyciągać wszelkie księgi. Jedna z 

nich gdy ją pociągnął została na półce. Dopiero gdy mocniej pociągnął coś 

strzeliło i regał odsłonił ukryte przejście.

Dosyć wąskie schody prowadziły w dół. Na ich końcu było spore 

pomieszczenie w którym znalazł dziewczynę, ale była nieprzytomna. Był tam 

jeszcze jakiś mag. Sądząc po ubiorze był jednym z „naukowców”. Sprawdzał 

zawartość jakichś naczyń po czym rzucał je gdzieś w kąt gdzie się tłukły.

Torradan schował się za jakimś stołem. Postanowił podejść bliżej dziewczyny, 

lecz w tym samym momencie czarodziej z zadowoloną miną i kilkoma 

pojemnikami podszedł do niej. Dopiero w tym momencie młodzieniec zauważył 

że ona leży w jakimś dziwnym kręgu. Mag rozłożył pojemniki w równych 

odstępach na kręgu i zaczął recytować jakąś inkantację. Ciało dziewczyny

zaczęło unosić się. Torradana ogarnęła panika. Po krótkiej chwili zagryzł zęby i 

pobiegł w jej kierunku. Rzucił się i wypchnął ją z kręgu w ostatnim momencie. 

Mag uderzył kosturem w ziemie, więc całość zadziałała na Torradana który nie 

zdążył uciec z kręgu. Nastąpił niesamowity błysk czerwonego światła. Gdy 

wszystko wróciło do normy mag był zdenerwowany, a młodzieniec leżał 

nieprzytomny.

– Skąd on się tu wziął! Wszystko poszło na marne! Co ja teraz… – Nagle 

zwrócił uwagę na długie, blond włosy młodego elfa. Zmieniły kolor przy głowie 

na czerwony. – Nie może być. – Był wniebowzięty.

Dziewczyna ocknęła się i zobaczyła leżącego chłopaka niedaleko niej oraz 

śmiejącego się czarodzieja. Podeszła do Torradana, delikatnie uniosła jego 

głowę i zaczęła płakać. Delikatnie otworzył jedno oko. Podniósł rękę i skierował 

ją w kierunku rozweselonego mężczyzny. Nagle z ręki wystrzeliła fala 

czerwonych pocisków, która podziurawiła maga. Ten upadł na ziemię i jedyne 

co zdążył jeszcze z siebie wydusić to „Sukces.” Ręka opadła na ziemię. Spojrzał 

się jej w oczy, uśmiechnął się delikatnie i znowu zamknął oczy. Słyszał jeszcze 

że ktoś wbiega do pomieszczenia i zapłakany krzyk dziewczyny proszącej o

pomoc. 

Gdy się ocknął, jechał jakimś wozem. Rozejrzał się dookoła. Obok niego 

siedziała znajoma dziewczyna. Oprócz niej nie znał nikogo. Zauważyła że się 

obudził.

– Nic ci nie jest? – zapytała. W jej głosie było słychać ulgę oraz troskę.

– Wszystko w porządku. – Próbował się podnieść lecz był obolały i 

osłabiony. – A ty?

– W porównaniu do ciebie jestem cała i zdrowa.

– Haha, masz rację…

– Ferra. Mam na imię Ferra.

– Jestem Torradan. W sumie to gdzie jedziemy?

– Jedziemy do Passage. Tam mieszkam.

Na te słowa przypomniał sobie co się stało z jego wioską i trochę 

sposępniał. Jechali tak kilka dni. W tym czasie on odzyskał siły. Zaprzyjaźnił się 

z Ferrą. Dużo czasu spędzili na rozmowach. 

Gdy dotarli na miejsce dziewczyna wyskoczyła i zaczęła się gwałtownie 

rozglądać. Prawie od razu odnalazła ojca. Niósł jakieś towary. Gdy ją ujrzał 

wszystko wypadło mu z rąk. Myślał że śni. Wpadli sobie w ramiona w płaczu i 

pełni radości. Widząc to młody elf trochę posmutniał. Poczuł pustkę w sercu. 

Wiedział że nikt na niego nie czeka, ponieważ wszyscy nie żyją. Ferra wskazała 

go pokazując ojcu, po czym podeszli do niego.

– Dziękuje ci młodzieńcze za uratowanie życia mojej córce.

– Ale ja nic takiego nie…

– Nie, nie. Nie jestem ci wstanie okazać mojej wdzięczności.

– Naprawdę nie trzeba.

– Ależ trzeba, trzeba. Nalegam abyś się u nas zatrzymał.

– Nie chciałbym się narzucać.

– Nalegam.

Nie chcąc się więcej kłócić poszedł z nimi. Gdy dotarli na miejsce, jego 

oczom ukazał się budynek, którego na pewno nie można było nazwać 

skromnym. Widząc że Ferra z ojcem wchodzą do środka poczuł się niepewnie.

Po przekroczeniu progu zaczął się zastanawiać co tu robi. Nigdy nie widział, ani 

nie słyszał o tak zdobionych domach.

– Kochanie! Spójrz kogo przyprowadziłem! – zaczął krzyczeć mężczyzna.

– Już wróciłeś? – Z jakiegoś pomieszczenia dobiegał kobiecy głos. – Nie 

masz nic do roboty?

– Chodź, szybko!

– No, niby kogo żeś przypro… – Kobieta wyszła najprawdopodobniej z 

kuchni, ponieważ wycierała jakiś talerz. Na widok Ferry upuściła go na ziemię.

Zakryła dłońmi usta i oczy zaszły jej łzami. – Niewierze, niewierze. – Były to 

jedyne słowa które mogła wymówić. Rzuciła się na dziewczynę i zaczęła ją 

całować.

Chłopak widząc szczęśliwą rodzinę miał przed oczami siebie wraz ze 

swoimi rodzicami. Brakowało mu tego przez co był trochę zazdrosny, ale 

cieszył się że udało jej się wrócić do rodziny. Chciał wyjść lecz nagle kobieta 

spojrzała na niego.

– A kim jest ten młodzieniec?

– On pomógł wrócić naszej córce.

– Dziękuję ci chłopcze.

– Ja nic takiego wielkiego znowu nie zrobiłem.

– Gdybyś wtedy mnie nie zastąpił mogła bym już nie żyć. – Wtrąciła się do 

rozmowy Ferra. – Oraz gdybyś nie wrócił mnie szukać.

– To nic takiego. Nie ma o czym mówić.

– Uprzejmy i skromny. – odrzekł mężczyzna z uśmiechem. – Pewnie 

jesteście głodni. Kochanie, zrób im coś do jedzenia, a ja wracam do pracy. 

Musze jeszcze rozładować i sprawdzić towar z sześciu wozów.

– Może mógł bym pomóc? – Zaproponował Torradan.

– Nie ma mowy. Jesteś naszym gościem.

– Nalegam. Będę czuł się niezręcznie siedząc i nic nie robiąc.

Mężczyzna zastanawiał się chwilę, ale w końcu się zgodził. Wrócili do 

miejsca gdzie się poznali, po czym powiedział chłopakowi co i gdzie ma 

ponosić. Wszystkie skrzynie były dosyć ciężkie, ale udało się wszystko ponosić 

bez upuszczenia. Wszyscy w pobliżu go obserwowali. Nie był pewien czy 

dlatego że był nieznajomym, czy tym że włosy przy samej głowie miał 

czerwone. Znalazł jakąś chustę i zawiązał ją tak, aby było widać tylko blond 

część włosów.

Dosyć szybko się uwinęli. Gdy wrócili do domu jedzenie było już gotowe. 

Wszyscy siedli razem do stołu. Ferra prowadziła z rodzicami wesołą rozmowę. 

Chłopak czuł się nieswojo, więc w ogóle się nie odzywał.

– Chłopcze, coś taki poważny. – zagadnął do niego mężczyzna.

– Po prostu nie chcę przerywać waszej rozmowy po tak długiej rozłące. -odpowiedział z lekkim uśmiechem.

– Jesteś częścią tego spotkania. Gdyby nie ty, nie siedzieli byśmy tu razem.

– Nic takiego wielkiego znowu nie zrobiłem. Tylko to co uznałem za 

słuszne.

– I to wystarczyło aby wprowadzić szczęście do naszej rodziny. Powiedz, 

co teraz zamierzasz. Gdzie jest twoja rodzina i jak chcesz do niej wrócić?

Po usłyszeniu tych pytań Torradan spochmurniał.

– Zamierzam wrócić do swojej wioski i odwiedzić grób rodziny. -odpowiedział pełen powagi.

– Jak to grób? – spytała się Ferra zaskoczona, tak samo jak jej rodzice.

– Gdy zostałem porwany, wszystkich zamordowano na moich oczach.

Nastała dłuższa cisza. Przerwała ją dopiero kobieta.

– Pewnie jesteście zmęczeni. Córciu, zaprowadź chłopaka na górę.

Zaprowadziła go do pokoju gościnnego na piętrze, który wcześniej z matką 

przygotowała dla niego. Usiadł na łóżku, a ona obok niego.

– Wszystko w porządku? – zapytała nieśmiało. 

– Tak, chyba tak.

Delikatnie go przytuliła. Coś w nim pękło. Coś co zbierało się od 

dłuższego czasu. Najpierw zaczęły mu lecieć łzy, aż w końcu zaczął płakać. 

Przytuliła go mocniej. Chciała go pocieszyć, ale nie wiedziała jak.

Nie wiedział kiedy zasnął. Gdy wstał słońce świeciło już dosyć mocno. 

Zszedł na dół. Przy stole siedział ojciec Ferry, a ona wraz z matką rozmawiała w 

kuchni. Usiadł naprzeciwko mężczyzny. Ten zwrócił na niego uwagę.

– Przepraszam że zadaję to pytanie zaraz po tym jak wstałeś, ale oprócz 

tego co wczoraj powiedziałeś masz jeszcze jakieś plany? – Starał się być 

uprzejmy jak tylko mógł.

– Nie proszę pana. – odpowiedział pełen spokoju.

W tym momencie panie wyszły z kuchni niosąc śniadanie. Dziewczyna 

widząc go uśmiechnęła się lekko do niego. Gdy wszyscy zjedli mężczyzna wstał 

i oświadczył:

– Od dzisiaj – zaczął oficjalnym tonem – będziesz tu mieszkał. – powiedział 

zwracając się do chłopaka.

– Ale… ja… tego… jak to? – Nie rozumiał co się właśnie stało. Spojrzał na 

przyjaciółkę, ale ona wyglądała na równie zaskoczoną.

– Matko? O co chodzi?

– Podjęliśmy z ojcem tą decyzję wczoraj wspólnie. – odpowiedziała 

kobieta.

– Dodatkowo będziesz mi pomagał przy transportach towarów, ponieważ 

bycie kupcem w tym wieku nie jest już takie łatwe i trzeba mieć zaufanych 

ludzi.

Serce zaczęło bić mu coraz szybciej. Oczy zaczęły mu zachodzić łzami, 

lecz szybko je wytarł. Nie wiedział co ma zrobić. Czuł się niesamowicie 

szczęśliwy. Mężczyzna podszedł do niego i położył mu rękę na ramieniu.

– Bądź dobry dla mojej córki. – dodał.

Torradan nie wiedział o co chodzi więc tylko przytaknął. Ferra natomiast 

się zaczerwieniła i spojrzała zdenerwowana na ojca, przez co lekko zdryfował.

Interes rozkwitał. Dzięki temu że chłopak był elfem pomagał w handlu i 

dogadywaniu się z sąsiadami z Eldeen Reaches. W przeciągu dwóch lat udało 

im się powiększyć majątek dwukrotnie. Nie umknęło to uwadze „Fairhaven”,

najważniejszej spółce handlowej w Aundair. Ojciec Ferry musiał się u nich 

stawić, więc powierzył młodzieńcowi wykonanie zlecenia samodzielnie. 

Torradan nie chciał się zgodzić, ponieważ nie uważał że się do tego nadaje. 

Został jednak przekonany że nabył odpowiednie doświadczenie i że na pewno 

da sobie radę, zwłaszcza że jechał do swoich rodaków.

Gdy miał wyruszyć z karawaną, przyszła do niego Ferra i stwierdziła że 

jedzie z nim. Wydało mu się to trochę podejrzane, gdyż nigdy z nimi nigdzie nie 

jeździła. Starał się jej odmówić, lecz ona stwierdziła że dostała pozwolenie od 

ojca. Nie wiedział jak ją odesłać, więc w końcu się zgodził. 

Gdy zbliżali się do granicy zostali zaatakowani przez bandytów. Do tej 

pory gdy byli atakowani, robiły to małe grupki samozwańczych rabusiów. Tym 

razem jednak była to bardziej zorganizowana grupa. Torradan potrafił się w 

miarę obronić w walce jeden na jednego, ale teraz przeciwników było wiele 

więcej i dodatkowo była z nim Ferra. Napastnicy mieli zdecydowaną przewagę 

liczebną. Spojrzał na dziewczynę. Była przerażona. Zaczął się zastanawiać co 

mógł by zrobić aby ją ochronić. Nagle przed oczami pojawił mu się obraz 

upadającego maga. Próbował sobie przypomnieć co się wtedy stało. Rozejrzał 

się i podniósł rękę do najbliższego bandyty. Ten padł na ziemię przebity jakimś 

czerwonym pociskiem. Zaczął celować do innych bandytów obiema rękami. 

Odszedł trochę od wozu aby mieć lepszy widok. Nagle wyskoczył na niego

bandyta z kuszą. Jakoś udało mu się uniknąć wystrzelonego bełtu i zabić 

przeciwnika. Napastnicy zaczęli uciekać.

Gdy odwrócił się zadowolony, to co zobaczył zmroziło mu krew w żyłach. 

Ferra miała bełt wbity w brzuch. Zrozumiał że był to ten sam którego wcześniej 

uniknął, przez co czuł się winny. Niestety nie mieli ze sobą żadnego medyka. 

Jedynym ratunkiem dla niej to dostanie się do najbliższej wioski. Problemem 

było to że karawaną nie dotrą na czas. Wziął więc jednego konia, wsiadł na 

niego, a dziewczynę posadził przed sobą i pojechał jak najszybciej do miasta. 

Od czasu jak wyruszyli przez całą drogę była nieprzytomna. Gdy było już widać 

zabudowania otworzyła oczy i spojrzała na niego. Był przerażony i nie wiedział 

co robić. Położyła swoją rękę na jego. Spojrzał na jej twarz. Uśmiechnęła się na 

tyle ile miała sił i powiedziała tylko „To nie twoja wina.” po czym zemdlała 

ponownie. Łzy zaczęły napływać mu do oczu. Powiedział cicho do siebie „To 

jest wyłącznie moja wina”.

Do wioski wjechał nie zwracając uwagi na straże i zaczął wołać o pomoc 

oraz medyka. Podszedł do niego jakiś elf i kazał iść za sobą. Zeskoczył szybko z 

konia, wziął Ferrę na ręce i poszedł za nieznajomym. Gdy weszli do budynku, 

uzdrowiciel kazał ją położyć na stole. Wyją z niej bełt, położył go obok i starał 

się opatrzyć ranę. Udało mu się zatamować krwawienie, ale straciła tyle krwi że 

puls zanikał. Nieznajomy stwierdził że więcej zrobić nie może. Torradan złapał 

go za kołnierz, lecz wiedział że to nic nie da. Podszedł do Ferry. Gdy stał nad 

nią coś mu mówiło że może ją uratować. Nie wiedział jednak jak to zrobić. 

Położył ręce na stole i pod jedną poczuł coś niewielkiego. Był to wcześniej 

wyjęty bełt. Chwycił go i przebił nim swoją dłoń. Uzdrowiciel spanikowany 

zaczął go pouczać i już chciał mu opatrywać ranę, gdy zauważył że w ogóle nie 

krwawi. Młodzieniec wyjął bełt i przyglądał się ranie. Po krótkiej chwili 

przyłożył okaleczoną rękę do rany dziewczyny, mówiąc cały czas po cichu do 

siebie „Musi przeżyć.” i „Muszę ją uratować” na przemian. Krew z jego 

organizmu zaczęła przepływać do ciała Ferry. Wyglądało to jak by cała krew 

opuściła jego ciało po czym zemdlał.

Ocknął się na łóżku w nieznanym pomieszczeniu. Gdy wyszedł z pokoju 

okazało się że jest na piętrze. Zaczął schodzić po schodach, lecz był strasznie 

osłabiony przez co spadł na sam dół. Podniesienie się z ziemi było nie lada 

wyczynem. Z pobliskiego pomieszczenia wybiegł nieznajomy, który mu 

wcześniej pomógł. Podszedł do niego aby sprawdzić czy jest cały.

– Powinieneś jeszcze leżeć.

Torradan chwycił go za kołnierz.

– Gdzie ona jest? – W jego głosie było słychać zdenerwowanie i panikę.

– Uspokój się. Musisz odpocząć.

– Gdzie? – Uzdrowiciel wiedział że uspokoi go wyłącznie jedna rzecz, więc 

tylko wskazał mu ruchem głowy pomieszczenie z którego wyszedł.

Przez wejście było widać łóżko na którym leżała dziewczyna. Zaczął iść w 

jej kierunku, lecz co dwa trzy kroki potykał się. Gdy uzdrowiciel próbował mu 

pomóc, odtrącał jego rękę. Stojąc nad nią spytał się o jej stan. Był stabilny i nie 

wyglądało żeby cokolwiek miało się zmienić. Spojrzał na swoją dłoń.

– Co ja wtedy zrobiłem? – Tym razem brzmiał na uspokojonego.

– Przetoczyłeś swoją krew.

– Niby jak? – Odwrócił wzrok na nieznajomego.

– Za pomocą krwawej magii.

Torradan otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i z lekkim przerażeniem. 

Mężczyzna położył mu rękę na ramieniu i uśmiechną się przyjacielsko.

– Widzę że rozumiesz swoją sytuację. Dlatego radzę wam wyruszyć z

powrotem jak tylko ona się ocknie.

– Ale musze przekazać karawanę.

– Był tu ktoś z waszych ludzi jakiś czas temu. Powiedziałem mu żeby się 

wszystkim zajął. Nie był uradowany ale też się nie sprzeciwił.

Chłopak usiadł na krześle stojącym przy łóżku.

– Nie przeszkadza ci to? Że użyłem akurat tej magii, będąc na dodatek 

elfem?

– Na początku byłem zaskoczony, ale próbowałeś ją ratować – powiedział 

wskazując na Ferrę – więc nie mam nic do ciebie. Co prawda inni mogą nie być 

wyrozumiali jak ja, więc wiesz.

– Rozumiem i dziękuję za pomoc.

Siedzieli tak i rozmawiali. W końcu obudziła się. Torradan zawołał kogoś z 

karawany aby podjechał z wozem. Wniósł na niego dziewczynę i przez całą 

drogę zajmował się nią. Gdy dotarli do domu, ojciec wyglądał na 

zadowolonego, ale jak zobaczył stan córki stracił dobry humor. Zaczął się pytać 

co się stało. Ferra zaczęła się tłumaczyć. Wyszło na jaw że pojechała bez zgody 

ojca, mimo że twierdziła co innego. Zaczęli się kłócić. Torradan nie wytrzymał i 

krzyknął „ To moja wina.” po czym wybiegł zatrzaskując drzwi. Gdy 

dziewczyna wybiegła na zewnątrz, już go nie było.

Wrócił dopiero wieczorem. Miał całe poranione dłonie, ale zero śladów 

krwi. Pytany gdzie się podziewał i co się stało odpowiadał tylko że był na 

spacerze. Gdy zebrali się wszyscy przy stole, ojciec oświadczył że przyjął ofertę 

dołączenia do „Fairhaven”. Dodatkowo przeprowadzają się do stolicy. 

Pakowanie zajęło im kilka dni i sama podróż zajęła kolejne pięć. Gdy już byli na 

miejscu i wszystko rozpakowali, Torradan gdzieś zniknął. Ferra poszła go 

szukać. Znalazła go posiniaczonego i leżącego na ziemi naprzeciw jakiegoś 

żołnierza, na dodatek wysokiej rangi. Nie wiedząc czemu schowała się.

– O co ci chodzi dzieciaku. Spotykamy się pierwszy raz w życiu, 

wyskakujesz z tekstem że chcesz nauczyć się walki, po czym rzucasz się na 

mnie z gołymi rękami. Wracaj do domu a nie marnujesz mój czas.

Odwrócił się i zaczął odchodzić, ale po kilku krokach dostał czymś w 

głowę. Spojrzał do tyłu i zobaczył chłopaka chwiejącego się na noga, który 

trzymał kamienie w ręku.

– Widzę że muszę ci znowu wszystko wytłumaczyć na siłę.

Zaczął do niego podchodzić gdy ten się odezwał.

– Nie chcę… więcej widzieć… – Torradanowi ciężko było złapać oddech. -jak ci… których kocham… cierpią przeze mnie…

Na te słowa mężczyzna zatrzymał się i spojrzał na chłopaka. Zrozumiał że 

chłopak musiał przejść w swoim życiu ciężkie chwile. Młodzieniec zachwiał się 

i zaczął upadać. Wojskowy doskoczył do niego jednym ruchem i podtrzymał. 

Okazało się że był nieprzytomny. Mężczyzna spojrzał się w kierunku gdzie 

chowała się Ferra. Zawołał ją i kazał podejść. Niepewnie wyszła z kryjówki i 

podeszła do nich. Spytał się czy zna chłopaka. Ona wytłumaczyła mu sytuację i 

opowiedziała co się wydarzyło. Powiedział jej żeby wróciła do domu i 

powiedziała że chłopak wróci jutro.

Jak powiedział, tak się stało. Rano Torradan wrócił. Wszyscy się pytali co 

się stało, tylko dziewczyna siedziała spokojnie. Chłopak oświadczył że od jutra 

przenosi się do koszar, gdzie będzie trenował. Jak powiedział tak zrobił. Spędził 

tam koło trzech lat. Pewnego dnia dostał wiadomość od ojca Ferry, że obecnie 

zajmuje się sprawami spółki w Thronehold i potrzebował by jego pomocy w 

pewnej sprawie. Torradan opuścił więc koszary i wrócił do domu, gdzie został 

przyjęty jak by wrócił z końca świata, mimo że widywali się co jakiś czas. 

Spędził cały dzień w domu, opowiadając o swoich dniach w koszarach.

Wieczorem poinformował, że następnego dnia wyjeżdża, na co Ferra trochę

posmutniała. Pokazał list. Na informację że to od jej ojca trochę się 

rozchmurzyła. Gdy rano się żegnał i miał już wyruszyć, podbiegła do niego 

Ferra i dała mu jakiś naszyjnik mówiąc „Na szczęście.”, po czym pocałowała go 

w policzek i uciekła do domu. Był lekko skołowany sytuacją, ale czuł się 

szczęśliwy. Krzyknął jeszcze tylko „Do zobaczenia!” mając nadzieję że 

usłyszała i wyruszył.