To opowiadanie miało być na konkurs “ślepopisanie”, ale jest za krótkie, więc publikuję je ot tak, poza. Wybrałam błąd poznawczy, który został już opisany przez E.H. Porter. O którym efekcie jest mowa? Mam nadzieję, że to będzie wynikało z treści. Bardzo dziękuję regulatorzy i bemik za wskazanie błędów i niedociągnięć. :-)
Obserwował go z ukrycia. Wtopiony w czerń ciemnej bramy był prawie niewidzialny. Bez najmniejszego ruchu zwisał łysą głową w dół i zza półprzymkniętych powiek wpatrywał się w przyszłą ofiarę. Przypominał śpiącego na strychu nietoperza. Szmer oddechu, ciepło ciała ani bicie serca nie mogły zdradzić jego obecności, bo czarne i zimne jak noc serce nie biło od siedmiuset dwudziestu dziewięciu lat. Mężczyzna, którego sobie upatrzył, miał około sześćdziesiątki. Nosił okulary w drucianej oprawie, niemodny kapelusz z filcu i sfatygowaną, szarą marynarkę. Krótką szyję owinął wełnianym szalikiem, nogawki miał do połowy mokre od listopadowego deszczu. Szedł, niezdarnie przebierając krótkimi, walcowatymi nóżkami. Był okrąglutki i rumiany, wyglądał jak mała świnka upieczona na ruszcie, gotowa, by ją schrupać. Zapach zbliżającej się kolacji zmobilizował nocnego łowcę do działania. Nosferatu sfrunął lekko na chodnik i począł bezszelestnie skradać się za ofiarą.
– Aaa… psik! – kichnęło jedzonko i wytarło pulchną łapką usmarkany nos. Następnie zatrzymało się i zaczęło szperać w kieszeni marynarki, szukając chusteczki. Myśliwy również przystanął, pozostając w pewnej odległości za nim. Kiedy grubasek wytarł nos do sucha, podreptał dalej, w ciemną listopadową noc.
– Od prawej, czy od lewej? – rozważał wampir, wbijając wzrok w owinięty szalikiem kark. Przekręcił łysą głowę, jakby w zamiarze ugryzienia, ale w tym samym momencie potencjalny posiłek wykonał zwrot i zapytał:
– Przepraszam najmocniej! Usłyszałem, dwie minutki temu, że ktoś za mną idzie i pomyślałem sobie, że spytam uprzejmego pana, czy aby nie ma chusteczki?
Wampir, początkowo zbity z tropu niespodziewanym zwrotem akcji, nie wiedział co ma zrobić, ale dość szybko odzyskał rezon, rozejrzał się dookoła, czy oby na pewno nie ma nikogo w pobliżu i prezentując kły, wielkie jak u tygrysa, syknął na kolację, kuląc jednocześnie szpiczaste uszy:
– Kssssyyyy.
– Ach! Pan również jest przeziębiony! No widzi pan! Pada co najmniej od godziny i piętnastu minut, zimno jak licho, a autobus nie przyjechał… Ta komunikacja kiedyś mnie wykończy, jak Boga kocham! Jeśli mają ochotę to przyjadą, a kiedy nie mają nastroju, to nie przyjadą i tyle. Można by czekać na nich do śmierci. A potem nic dziwnego, że człowiek ma katar!
– Kssssssyyyy…
– No, ale głosik to pan ma słabiutki… Gdzie żeś się pan tak załatwił? Bez lekarza to się chyba nie obędzie.
– Kssssyyyyyy!!!
– Gardełko boli, tak? A proszę stanąć, o tu, pod lampą i pokazać język. No, nie wstydzić się! Aaaaa… Szeroko buzia, szeroko! – Oniemiały wampir ze zdumienia otworzył usta.
– Bo widzi pan, ja jestem lekarzem. Praktykę mam, o tu, niedaleko. – Mężczyzna wskazał grubym palcem za róg ulicy, a potem jednym zwinnym ruchem dopadł do monstrum i otworzył mu przemocą paszczę.
– Oooo. Niedobrze to wygląda, niedobrze! Wszystko aż fioletowe, dentysta też by się przydał, jeśli pan pozwoli.
– Ksy! Ksy! Ksy!
– Oj bido! No masz! Toż to już bronchitis jest! Nie ma co! Wracamy do mnie, do gabinetu. Tam sobie pana spokojnie obejrzę, płucka osłucham i serduszko…
– Kssyyyy…?
– No, tylko bez takich mi tu! To nic takiego, ot, drobna ludzka przysługa. Pan by na moim miejscu zrobił to samo.
– Ksy.
– A wie pan? – Lekarz chwycił wampira pod ramię i przytulił się mocno do jego boku. – Nawet się cieszę, żem pana spotkał. Jest tak nieprzyjemnie na tej ulicy, kto wie, co też mogłoby mnie spotkać, może co złego? A tak, znaleźliśmy się w tej zawierusze, pan mnie, a ja pana… – ciągnął doktor, za nic sobie mając wytrzeszczone oczy świeżo upieczonego pacjenta oraz jego nieudolne próby uwolnienia łokcia z poufałego uścisku.
– Dzisiaj my pomożemy królikowi, jak mawiał mój świętej pamięci dziadek weterynarz, a jutro królik nam pomoże! – mówiąc to, grubasek rozpromienił się jak małe słoneczko i jeszcze mocniej przytulił do ramienia Nosferatu.
Praktyka rzeczywiście znajdowała się tuż za rogiem. Nad wejściem wisiał sporej wielkości szyld, nieustannie poruszany podmuchami zimnego, późnojesiennego wiatru. Na metalowej płycie, wielkimi, ozdobnymi literami, napisano: Pola & Anna, Praktyka Lekarska, prof. dr nauk medycznych Henryk Przepiórka. Oczy wampira zatrzymały się na wywieszce, a po szerokich plecach przebiegł zimny dreszcz, lecz Syn Nocy zignorował to dotąd nieznane sobie uczucie. Doszedł do wniosku, że w gabinecie łatwiej skonsumuje doktora, bo będą tam tylko we dwóch, on i jego świnka. Posili się kameralnie i bez stresu, bez żadnych zbędnych świadków. Lekarz widząc, że jego nowy pacjent wpatruje się w szyld, wyjaśnił: – Pola i Anna to moje ukochane córki – i sięgnął do kieszeni po klucz. Następnie otworzył ciężkie, drewniane drzwi i wszedł do środka. Ruszył ciemnym korytarzem w głąb pomieszczenia, jednak Nosferatu został na zewnątrz. Doktor szedł jakiś czas po omacku, ale chwilę później zorientował się, że gość wciąż stoi za drzwiami.
– Na co pan czekasz? Chcesz się pan jeszcze bardziej przeziębić na tej plusze? Właź pan do środka!
Książę Ciemności tylko na to czekał. Gdy usłyszał oficjalne zaproszenie, przestąpił próg i jednym, zwinnym ruchem rzucił się na gospodarza jak nietoperz na komara, przyduszając habilitowanego do ściany.
– Och… – stęknął Przepiórka – masz ci los. Do tego wszystkiego się pan potknął i o mało co nie przewrócił.
Władca Mroku nie słuchał już co mówił do niego lekarz, był zbyt zajęty odwijaniem szalika z jego grubiutkiej, apetycznej szyi.
– Jeszcze by tego brakowało, żeby mi się pan tu poturbował! Czekaj pan… – mężczyzna sapnął i pomacał ścianę, poszukując włącznika. W ciągu sekundy pomieszczenie wypełniło fioletowe światło.
– O cholera! – wykrzyknął doktor. – Nie ten włącznik! To światło jest na bakterie. Ultrafiolet. – wyjaśnił profesor Henryk Przepiórka, a potem, zdumiony, rozejrzał się po pustym gabinecie.
– Proszę pana? Proszę pana? Gdzie on się do licha podział?
Nikt mu nie odpowiedział. Na podłodze leżał czarny, jedwabny płaszcz.
Ha! Byłem święcie przekonany, że w gabinecie nastąpi spotkanie z demonicznymi córkami doktora. To mogło by być całkiem udane spotkanie – dla wszystkich zainteresowanych stron. Kssssyyy!
...always look on the bright side of life ; )
A tam były nie córki a inna suprajza :-P
Sympatyczny tekst, przyjemnie się czytało. I zaskoczenie na końcu jak się patrzy!
Szkoda, że zabrakło Ci trochę znaków do limitu, ale faktycznie, rozwinięcie tego szorta mogłoby mu zaszkodzić.
Babska logika rządzi!
Dziękuję Finklo :-)
Masz rację, dokładnie tak było, nie szło wydłużyć tego opowiadania… Ale nic to :-)
Też jestem tego zdania.
Gdyby opowiadanie było dłuższe, smakowałby jak rozwodniona zupa, a takie jak teraz, jest bardzo smaczne. ;-)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
ha ha smaczne dzięki Tobie, regulatorzy! Bez Twojej pomocy bykami można było się udławić :-D
Ale to Ty rozprawiłaś się z byczkami. Należycie je ugotowałaś, pięknie oddzieliłaś mięso od kości i o udławieniu się już nie ma mowy. ;-)
No i jak zwykle, cieszę się, że mogłam pomóc. ;-)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Dla mnie również była to bardzo przyjemna lektura. Żal mi się w sumie zrobiło, że tak szybko się skończyło. Byłem ciekawy kolejnych przejawów kompletnej ślepoty doktora i bawiła mnie konsternacja wampira. No i genialne: – Aaa… psik! – kichnęło jedzonko(…) Banan na twarzy! :D
Dzięki Timon! Fajnie, że udało mi się wywołać banana na Twojej twarzy :-D
Talent, talent i… jeszcze raz talent. Świetnie piszesz, masz dobre pomysły a i w odróżnienu od piszącego ten komentarz uczysz się na błędach. Do ulubionych:)
Przed czytaniem skonsultuj się z lekarzem bądź farmaceutą. Lub psychologiem.
Udany tekst i szkoda, że jest limit znaków w konkursie!
"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.
Podobała mi się swoboda i lekkość z jaką przedstawiłaś tę krótką, sympatyczną historyjkę. A doktorka grubaska od razu polubiłem ;-)
Bardzo zabawne i świetnie napisane. A zakończenie – palce lizać.
Emelkali, Ty mnie przyprawiasz o ból głowy. :-) Jeszcze jedna specjalizacja? Nie za wiele masz talentów? :-) (AdamKB)
Dziękuję Wam! 
Ksssyyyy!
...always look on the bright side of life ; )
Jacek 001 – Ksyyyyyyy! Ksy! Ksy! 
Ksssssy!
Ależ zabawny, mięsisty szorcik. :-) Jest dobrze jak jest, końcowy twist jak się patrzy, no i jowialny, życzliwy dla świata doktorek – brawo ;-)
"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)
Dziękuję PsychoFish!!
czarne i zimne jak noc serce, nie biło ---> co tu robi przecinek? Znaczy, wiem, on po prostu jest, ale lepiej, żeby go nie było.
Nad wejściem, wisiał sporej wielkości ---> jak wyżej.
w szyld, wyjaśnił ---> gdy zamykamy zdanie zapowiedzią wypowiedzi, stawiamy dwukropek. Przynajmniej powinniśmy tak czynić… :-)
I sięgnął do kieszeni po klucz. ---> rozumiem, że spójnik wziął się z zamiaru kontynuacji, nadania ciągłości czynnościom, ale dość marnie w tym przypadku to wyglada, “i” na otwarcie… Może by tak “Po czym”? Albo bez niczego przed “sięgnięciem”?
oficjalne zaproszenie przestąpił próg ---> no tak, bilans musi wyjść na zero. Tam zbędny przecinek, tu go brakuje… :-)
jednym, zwinnym ruchem, rzucił się ---> myliłem się, nie wyjdzie na zero. Wiesz, dlaczego?
– Proszę pana? Proszę pana? Gdzie on się do licha podział? – Nikt mu nie odpowiedział. Na podłodze leżał czarny, jedwabny płaszcz. ---> zmieniłbym na dwa akapity, jak niżej:
– Proszę pana? Proszę pana? Gdzie on się do licha podział?
Nikt mu nie odpowiedział. Na podłodze leżał czarny, jedwabny płaszcz.
<><><>
Wampiry nie należą do moich ulubionych postaci literackich, rzekłbym nawet, że należą do nieulubionych z różnych powodów, ale bywają wyjątki. Jak w Twoim przypadku.
Dziękuję za kilka minut przyjemności czytania.
Zaraz to ogarniam
Dziękuję AdamKB za rady :-) , przecinki dodane/usunięte. Mam nadzieję, że tereaz jest poprawnie. Jeżeli chodzi o “I sięgnął do kieszeni po klucz.“ jest tak dlatego, bo wcześniej “wyjaśnił“ “I sięgnął do kieszeni po klucz.“ . Nie chaciałam napisać : “po czym sięgnął do kieszeni po klucz.“ bo wtedy jest to powtórzenie: po czym po… Ale teraz sama nie wiem.
Bardzo mi miło, polecam się na przyszłość. :-)
Służę trzecią wersją, generalnie “załatwiającą” kłopot.
Oryginał:
[…] bez żadnych zbędnych świadków. Lekarz widząc, że jego nowy pacjent wpatruje się w szyld, wyjaśnił:
– Pola i Anna to moje ukochane córki. – I sięgnął do kieszeni po klucz. Następnie otworzył ciężkie, drewniane drzwi i wszedł do środka. Ruszył ciemnym korytarzem {…].
“Niewierna kopia”:
[…] bez żadnych zbędnych świadków. Lekarz widząc, że jego nowy pacjent wpatruje się w szyld, wyjaśnił: – Pola i Anna to moje ukochane córki – i sięgnął do kieszeni po klucz. Następnie otworzył ciężkie, drewniane drzwi i wszedł do środka. Ruszył ciemnym korytarzem […].
Nie ma zakazu umieszczania pojedynczej (i nie tylko takiej) partii dialogowej w jednym ciągu z narracją, wplatania w narrację bez tworzenia nowego akapitu. Oczywiście długi dialog z atrybucjami, zapisany w ten sposób, trochę dziwnie wygląda i nie zawsze płynnie się czyta, ale dwie, trzy wypowiedzi nie stwarzają problemów żadnego rodzaju. Zaletą jest dynamizacja tekstu; akapit to przeskok, przy takim zapisie masz płynność.
Adamie, miło znowu czytać Twoje komentarze. :-) I można się czegoś dowiedzieć…
A ja bym to napisała tak:
Lekarz zauważył, że jego nowy pacjent wpatruje się w szyld.
– Pola i Anna to moje ukochane córki – wyjaśnił i sięgnął do kieszeni po klucz.
Albo możesz, zamiast sięgania po klucz napisać: po czym wyjął/ wygrzebał/ wyciągnął… klucz(e) z kieszeni.
Możliwości mnóstwo. :-)
Babska logika rządzi!
AdamKB: zrobione! Dziękuję za czas, który poświęciłeś temu opowiadaniu, bardzo to miłe. Mój kot, Teodor mówi, że teraz jest dobrze, a jak on tak mówi, to znaczy, że jest :-)
Finklo: również dziękuję za celne uwagi. To prawda, że dzięki pomocy innych można się tu bardzo dużo nauczyć, np regulatorzy pokazała mi wiele rzeczy, których sama nigdy bym nie była w stanie się nauczyć, pomimo, że bardzo dużo czytam.
S. Leiss, już się tak nie podlizuj. ;-)
Następnym razem też Ci pomogę, tym bardziej, że w porównaniu z pierwszym opowiadaniem (ach, co się dzieje z moim ulubionym rycerzem, o wdzięcznym imieniu Za Wszy i Czarny…) piszesz coraz lepiej. I tylko sobie możesz to zawdzięczać. ;-)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
regulatorzy: To nie ma nic wspólnego z podlizywaniem się! No właśnie, jeśli spojrzysz na moje pierwsze opowiadanie to zobaczysz różnicę, i tak jak napisłam, sama bym tego nie ogarnęła, u nas w domu nawet polskiej telewizji nie mamy… :-( Kiedy czytam to wszystko jest jasne, ale kiedy mam sama coś napisać, to często mam wątpliwości (głównie ortograficzne) i wstyd się przyznać, ale gdyby nie program korygujący, to czasem nie jestem pewna czy w wyrazie powinno być “p” czy “b”. Nie znam nikogo kto jest ekspertem od języka polskiego, (mój brat robi jeszcze więcej byków niż ja :-), a mój chłopak mówi po polsku cztery wyrazy i do tego same brzydkie :-) a, mówi jeszcze “indyki” bo mi się to słowo podoba i tak go nauczyłam, ale żeby coś więcej niż “indyki” to nie, chodzi i mówi “indyki, indyki” i brzydkie słowo jakieś , a ja się potem tarzam ze śmiechu, ale to jest cała artykułowana polszczyzna jakiej na codzień doświadczam :-)
PS. Za Wszy i Czarny w przygotowaniu :-) oj będzie się działo, ale będzie rozrabiał :-) Pracuję też nad “poważnym” tekstem. Czapka błazna zawsze dobrze na mnie leżała, ale chciałabym się zmierzyć z dojrzałym tematem, zobaczymy jak to wyjdzie, bo zawsze kiedy chcę napisać coś wyważonego i dojrzałego, to mi to nie wychodzi, sama nie wiem dlaczego… Widzę Nosferatu, groźnego i mrocznego, ale zaraz potem, nie wiedzieć skąd pojawia się Henryk Przepiórka, prof nauk medycznych i bęc! Groza przepadła, wampir wyparował, Przepiórka cały, ale zdezorientowany i ja razem z nim :-)
Hah, bardzo przyjemny szorcik!
Jedzonko było takie kochane, że spodziewałam się po wampirze odstąpienia od początkowego planu. Nie dostał tej szansy :D
Dałabym do biblioteki, niestety nie leży to w mojej mocy ;)
Pisz tylko rtęcią, to gwarantuje płynność narracji.
Dziękuję Mela! :-)
Cudne! “Ksssyyy” rozłożyło mnie na łopatki:) Jaką gamę emocji Nosferatu jest w stanie wyrazić tym jednym odgłosem paszczowym! I w dodatku biega po mieście w stroju klasycznego flashera. ;) Czapka błazna bardzo Ci pasuje, masz świetne wyczucie – piszesz lekko i bez przesady.
Czy tylko mi brakuje dwukropka przed dialogami w poniższych przypadkach?
ale w tym samym momencie potencjalny posiłek wykonał zwrot i zapytał [+:]
- Przepraszam najmocniej!
syknął na kolację, kuląc jednocześnie szpiczaste uszy [+:]
– Kssssyyyy.
Podobało mi się bardzo, niech ktoś jeszcze kliknie Bibliotekę, bo autorka zasłużyła!
Kssssyyy!
Dziękuję rooms! W pewnym sensie błaznowanie to już moje przeznaczenie, zobaczymy jak będzie z “poważniejszą“ twórczością… Jeśli chodzi o “Ksssyyyy” to nasz kot taka gada na 100 sposobów, dzieki temu idzie go zrozumiec o co mu się rozchodzi :-) a “Nosferatu – symfonia grozy” to jeden z moich ulbionych filmów! Totalny odlot! Polecam wszystkim.
Fajne:) Ale jak on zapalenie oskrzeli rozpoznał patrząc w gardło? Mistrz jakiś.
”Kto się myli w windzie, myli się na wielu poziomach (SPCh)
Dziękuję :-) rozpoznał po "ksy,ksy,ksy" :-D można też przypuszczać, że pomimo tytułów był kiepskim lekarzem, z całą pewnością można było u niego zaobserwować błąd poznawczy ( efekt Polly&Anny) co mogło wpłynąć na diagnozę :– D
Ooooo, jak fajnie w Bibliotece :-D Dziękuję wszystkim!!
Gratulacje! Coś czułem, że opko wyląduje w Bibliotece. Serio.
No to teraz nie masz wyjścia – trzeba napisać coś… równie dobrego, albo i lepszego!
Kssssy…
...always look on the bright side of life ; )
Ale fragmentu reprezentatywnego nie było, więc c… bombki strzelił i na głównej nie nie ma. Szkoda. Mea culpa, mogłam przypomnieć.
”Kto się myli w windzie, myli się na wielu poziomach (SPCh)
Fragment dodany, niestety nikt mi nie powiedział o tym fragmencie a ja sądziłam, że trafię do Biblioteki :-), chyba do reszty ogłupieję z nadmiaru szczęścia :-)
Nareszcie smieszne opowiadanie o wampirach.
Dzięki lea10! :-)
jacek001: kiedy zobaczyłam, że jestem w Bibliotece, to chciałam napisać: “Widziałeś, Jacek, widziałeś?” :-) ale nie napisałam… :-) Masz rację, teraz presja będzie duża. Chcę dokończyć jedno “poaważne” opowiadanie i kolejny odcinek o Za Wszy i Czarnym, więc zobaczymy jak to wyjdzie :-)
Nie mam niestety żadnych celnych uwag, napiszę więc tylko krótko, że przyjemny i zabawny szorcik wystukałaś. :)
Dziękuję ocha.
Jeden szorcik i człowiek od rana ma uśmiech od ucha do ucha :)
Brawo!
Dr Przepiórka sympatyczny, ale, na swój sposób, przerażający! Ciekawe ile jeszcze innych wilkołaków, krwiożerczych mutantów i zombie miało pecha spotkać go na swej drodze?
Trzymam kciuki za “poważniejszy” tekst – zawsze warto spróbować zmierzyć się z czymś nowym – choć nie omieszkam umilić sobie czas oczekiwania lekturą pozostałych Twoich opowiadań :)
Gratuluję Biblioteki, dziękuję i pozdrawiam.
Look at every word in a sentence and decide if they are really needed. If not, kill them. Be ruthless. - Bob Cooper
Przekręcił łysą głowę, jakby w zamiarze ugryzienia, ale w tym samym momencie potencjalny posiłek wykonał zwrot i zapytał
Ja bym dał na końcu dwukropek.
– Przepraszam najmocniej! Usłyszałem, dwie minutki temu, że ktoś za mną idzie i pomyślałem sobie, że spytam uprzejmego pana, czy aby nie ma chusteczki? – Wampir, początkowo zbity z tropu niespodziewanym zwrotem akcji, nie wiedział co ma zrobić, ale dość szybko odzyskał rezon, rozejrzał się dookoła, czy oby na pewno nie ma nikogo w pobliżu i prezentując kły, wielkie jak u tygrysa, syknął na kolację, kuląc jednocześnie szpiczaste uszy
Ja bym dialog ofiary odzielił od reakcji wampira akapitem. Z nowej lini jakoś lepsze w odbiorze, by to było. I oczywiście brak kropki;-)
Jeśli mają ochotę to przyjadą, a kiedy nie mają nastroju, to nie przyjadą i tyle.
Ja zrezygnowałbym z tego drugiego przyjadą:
Jeśli mają ochotę to przyjadą, a kiedy nie mają nastroju, to nie i tyle.
– ciągnął_doktor
Nie wiem, czy można nazwać to literówką, ale wyszło… zabawnie.
Czytałem do tej pory tylko twoje Wykopki chyba, niestety nie przemówiły do mnie. Podchodziłem więc do tekstu bez entuzjazmu, choć te gwiazdki (same 4 i 5!) budziły nadzieje, i muszę przyznać, że tutaj jest o wiele lepiej! Brawo!
Nie powaliło mnie, finał też nie zmiażdzył, ale muszę przyznać, że w swej twórczości ruszyłaś galopem i to właściwym traktem. Oby, tak dalej!
Pozdrawiam!
"Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę ażeby już rozgorzał" Łk 12,49
BogusławEryk: dziękuję za miły komentarz i mam nadzieję, że antybajka o rycerzu Za Wszy i Czarnym również przypadnie Ci do gustu :-). Pozdrawiam
Nazgul: dziękuję za komentarz i uwagi, zmiany wprowadzone :-). Jestem wdzięczna wszystkim, którzy pomogli mi dopracować ten tekst, wielkie dzięki!
Wyświetlają mi się w tekście reklamy po niemiecku:( Ktos jeszcze tak ma?
Sorki S.Laiss za offtop.
Przed czytaniem skonsultuj się z lekarzem bądź farmaceutą. Lub psychologiem.
:-( Mieszkam w Niemczech, tego typu reklamy są tu bardzo agresywne i wyświetlają się na wszystkich stronach online… Nie jestem w stanie nic z tym zrobić, mam nadzieję, że czytelnicy będą w stanie jakoś to ignorować…
Ja myślałem, że to tylko aluzja bym… Zaczął dbać o siebie:-)
Najlepsze jest ostatnie. Jego opis:
82 letni starzec chwilę przed tym jak jego pies zabił kota.
Mhhrooooook!
"Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę ażeby już rozgorzał" Łk 12,49
cha cha cha, no pewnie Nazgul, że to specjalnie dla Ciebie! Przecież widać na Twoim awatarze, że przydałoby Ci się zrzucić parę kilogramów cha cha cha swoją drogą żenujące są te bewerbungi… Ja nie zwracam na nie uwagi, ale i tak mi wstyd przed innymi użytkownikami, że czytając moje teksty są jednocześnie narażeni na tyki syf. Ps. Do teraz byłam przekonana, że tylko ja widzę.
Ja czytałem tekst dzisiaj i jeszcze tego nie było.
Ale ogólnie to mi to nie przeszkadza. Ja mieszkam w Polsce i tego typu reklamy są nie mniej agresywne;-)
Przyzwyczaiłem się już.
Pozdrawiam!
"Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę ażeby już rozgorzał" Łk 12,49
;-)
kichnęło jedzonko
boskie xD
Wampir, początkowo zbity z tropu niespodziewanym zwrotem akcji, nie wiedział co ma zrobić, ale dość szybko odzyskał rezon, rozejrzał się dookoła, czy oby na pewno nie ma nikogo w pobliżu i prezentując kły, wielkie jak u tygrysa, syknął na kolację, kuląc jednocześnie szpiczaste uszy:
Trochę długawe to zdanie. Rozbiłabym na dwa.
Przyjemnie się czytało, ale na koniec jakieś dziwne zdjęcia i krzaki ci się wdarły. Chyba? No, nie wiem co ja widzę, ale nie wygląda właściwie.
Ni to Szatan, ni to Tęcza.
Nie jestem w stanie nic z tym zrobić, mam nadzieję, że czytelnicy będą w stanie jakoś to ignorować…
Wystarczyło kliknąć “edytuj” i to po prostu usunąć. Ja to zrobiłem bez problemu.
Lecą smoki pod obłoki, wiatr im kręci smocze loki
Gdyby to było takie proste, brajcie… Teraz te raklamy są pod komentarzem Tenszy :-(.
I mnie się bardzo podobało. Pozdrawiam :)
To był tylko obrazek, który sama wkleiłam, żeby pokazac o co mi chodzi ;) Nie czytałam komentarzy, to nie wiedziałam, że inni tez to widzą.
Obrazek już usunęłam.
Ni to Szatan, ni to Tęcza.
Dobrze wiedzieć, będę się starać wywalać te reklamy. Zygfrydzie89: miło mi i również pozdrawiam!
“mokre od listopadowego deszczu“ “w ciemną listopadową noc“ – już z tytułu wiemy, że to listopad, więc powtórzenia są pustakami.
“Przekręcił łysą głowę“ – kolejny pustak – od pierwszego zdania wiemy, że nie ma włosów.
“czy oby na pewno“ – aby
“i prezentując kły, wielkie jak u tygrysa, syknął na kolację” – coś nie tak z przecinkami. Moim zdaniem lepiej będzie tak: “i, prezentując kły wielkie jak u tygrysa, syknął na kolację”
“wskazał grubym palcem za róg ulicy“ – strasznie długi miał ten palec :D
Zabawne. Fajne.
Dziękuję tfurco za odwiedziny i komentarz :-)
Lekki tekst napisany z odpowiednią dozą humoru. Bardzo podoba mi się kreacja doktora, sposób w jaki mówi. Nie znam się na interpunkcji i innych błędach stylistycznych. Jedno co mogę powiedzieć, to szkoda, że takie krótkie. Zapraszam też do zapoznania się z moim tekstem pt: MUCHY. Jestem tu nowa i nawet nie wiem czy warto wyskakiwać z takim tekstem jak mój.
Miś skończył czytanie z bananem na pysku. (Tak się nazywa uśmiech na NF, jeśli ktoś nie wie.) Poleca na słotne jesienne wieczory.
