Ostatni krok

– Slavo? – Materac zwilgotniał od potu. Śmierdział. – Słyszysz mnie?

Tornado okalające chałupę Śniącego zaczynało wyłamywać źle wbite deski. Volotko miał coraz mniej czasu. Żałował, że siedem lat temu stracił lewą dłoń, czary rzucane oburącz są o wiele silniejsze.

Spróbował najpierw delikatnie dotknąć czoła Slava, jednak przeszył go zimny prąd. Poczuł palący ból, najpierw dłoni, a później całego ciała.

– Długo tak śpi? – zapytał Yergieja. Opiekuna Śniącego.

– Dopiero trzy lata. Czy to ważne? – Westchnął. – Musisz go obudzić?

Volotko cały czas utrzymywał tornado, aby nikt nie wszedł. Nikt z armii, nikt z obozu. Był wyczerpany i bał się konsekwencji.

Zamknął oczy.

– Slavo? – Starał się wniknąć do snu. Obudzić. Pierwszy raz wymówił imię przyjaciela głośno, potem po cichu, a następnie tylko szepnął. Bez reakcji.

Chciał ponownie go dotknąć, gdyż kontakt fizyczny ułatwiał transmisję, jednak skacząca iskra tym razem poraziła go wielokrotnie mocniej. Myślał, że straci przytomność, że tornado opadnie, ale nic takiego się nie stało.

Czuł w ustach… turkus?

Yergiej podszedł do Śniącego, po czym bez najmniejszych oznak bólu położył na jego czole dłoń. Delikatną i gładką. Jak u kobiety. Kochanki. Było w tym coś intymnego, zachwycającego. Pięknego.

– Pomogę ci… – powiedział, ostrożnie dobierając każde słowo – ale pod jednym warunkiem.

Volotko kiwnął głową. Konsekwencje były nieistotne. Zgodziłby się na wszystko, ale prośba Opiekuna go zaskoczyła. I zasmuciła. Położył bezwładną prawą dłoń na karku Yergieja.

Pierwsza faza zakończyła się powodzeniem.

 

– Slavo? – Kraina była ciemna, zakrwawiona i bolesna. Zmysły oszalały. Wiedział już po co Śniącym Opiekunowie.

– Czuwający świętujący zmarł.

– Gdzie jesteś?

Mag potknął się o wystający głaz. Wywrócił się, przekoziołkował, zdarł skórę z kolan. Nie poczuł bólu. W piersi zaczęło wibrować serce.

Zawahał się. Wrócić? Uciec?

– Oszust powinien burczeć nogami.

Głos Slava brzmiał inaczej niż zwykle. Już nawet nie chodzi o to, co mówił. Ten zdystansowany młodzieniec od zawsze ważył każde słowo. Teraz wystrzeliwał je jak kule ognia.

– Dziecko wodniste zaufania godne.

Slavo stał na węglowej skale otoczonej czerwoną cieczą. Jednak trudno było stwierdzić czy to krew czy magma. Im bliżej podchodził do Śniącego tym bardziej czuł, jakby coś ucinało mu kończyny.

– Gałganek?

Każdy kolejny krok był nadludzkim wysiłkiem.

Zemdlał.

 

– Witaj przyjacielu. – Ocucił go kubeł zimnego śluzu.

– Gdzie ja…

– W przestrzeni śniącej – odpowiedział Slavo, po czym schylił się dziarsko i pomógł Volotce wstać łapiąc go pod pachami. Co prawda obaj wyglądali, jakby potrzebowali soli trzeźwiących, ale siarczysty policzek wystarczył, aby mag odzyskał rezon.

– Co cię do mnie sprowadza przyjacielu? – Śniący upił łyk wina ze stojącego na dębowym stoliku kielicha. – Chyba nie jest to wizyta czysto towarzyska?

– Mechoryci są za drzwiami twojej chatki.

Najadekwatniejszym stwierdzeniem byłoby „czas się zatrzymał”, jednak w śnie nie miało to większego znaczenia. I tak wszystko zależało od Slava.

– Jesteś pewien?

– Oczywiście, że jestem pewien! Tylko moje tornado ich powstrzymuje!

Oczy Slava spoczęły ponownie na kielichu, który powoli zaczął przeobrażać się w diamentową kulę. Wziął ją do ręki, po czym spojrzał ostrożnie.

– Niezłe tornado. – Sztuczny zachwyt.

– Daruj sobie. Musisz się obudzić. Teraz. Już.

Salvo się uśmiechnął. Odłożył kulę. Podrapał po krótkiej brodzie. Nabił fajkę.

– Wracaj i uciekaj. – Volotko nie tego się spodziewał. Zdenerwował się. Już chciał coś powiedzieć, ale nogi się pod nim załamały. Po chwili stracił przytomność.

 

– Panna wanna pierze jeże. – Głos brzmiał inaczej niż pamiętał. – Wole oko chce kolano.

Wiedział jak się tu znalazł. Wiedział, co zrobił, aby się tu znaleźć. Jednak nie wiedział jak wyjść.

Pstryknąć?

 

Obudził się totalnie zaskoczony skutecznością tego jakże niedorzecznego pomysłu. Tornado słabło, jeżeli już nie ustało. Zapewne Mechoryci poczekają chwilkę zanim wejdę, gdyż na dobrą sprawę nie mają pewności czy to nie podstęp. Na szczęście było ich niewielu. Nigdy się nie dowiedzą jak uciekli.

– Ruszaj się Yergiej. – A teraz szybko tajnym przejściem.

Pół godziny później czuł się jak noworodek. Tylko, że nie potrzebował klapsa w różowy pośladek.

 

Barallus jako główny dowodzący taboru pierwszy wszedł do chaty Śniącego. Pomimo obstawy trójki łuczników czuł pewien dyskomfort. Jednak nie spotkało ich nic złego. A co ważne – Śniący wciąż tu był.

Dziwne było tylko to, że Slavo miał jedną dłoń. Zawsze mu się wydawało, że posiadał jeszcze obie. Widocznie ktoś chciał wyrównać z nim porachunki. Dłonie ucinano tylko z powodu rażącego nieposłuszeństwa.

Klęknął ze stoickim spokojem, wyjął nóż i poderżnął leżącemu gardło. Brunatna krew chlusnęła na ścianę chatki.

– Spalcie ten zatruty dom – rzekł wycierając sztylet o szatę. – Chcę mieć pewność, że ten Śniący zdechnie tak, jak na to zasłużył.