Celebryta

 

 

Każdy bę­dzie miał kie­dyś swoje 15 minut sławy

 

Andy War­hol

 

***

 

 

Drogi panie Al­ber­cie. Z nie­zwy­kłą przy­kro­ścią przy­ję­li­śmy pań­ską od­mo­wę uczest­nic­twa w na­szym pro­gra­mie. Wy­sy­ła­my zatem po­na­gle­nie, pro­szę nie­zwłocz­nie zgło­sić się do stu­dia 76 przy ulicy Ba­to­re­go gdzie w na­stęp­ny po­nie­dzia­łek od­bę­dzie się ca­sting. Ko­lej­ne nie­sta­wie­nie się w ter­mi­nie bę­dzie gro­zi­ło po­waż­ny­mi kon­se­kwen­cja­mi łącz­nie z karą grzyw­ny i po­stę­po­wa­niem ko­mor­ni­czym. Z wy­ra­za­mi sza­cun­ku Ko­mi­sja ds. Roz­ryw­ki.

 

 

 

Al­bert spuchł i po­czer­wie­niał, za­ci­snął zęby, go­to­wy po­drzeć list i spa­lić go na po­piół. Po­wstrzy­mał się jed­nak i za­czął roz­glą­dać za czymś do pi­sa­nia. W końcu zna­lazł pisak wpię­ty w nie­roz­wią­za­ną krzy­żów­kę, od­wró­cił list na drugą stro­nę, za­czął ener­gicz­nie skro­bać po pa­pie­rze.

 

 

 

Sza­now­na Ko­mi­sjo ds. Roz­ryw­ki. Z nie­zwy­kłą przy­kro­ścią ko­lej­ny raz muszę od­mó­wić wa­szej proś­bie. Grzyw­ny pła­cić nie za­mie­rzam a ko­mor­ni­ka do domu i tak nie wpusz­czę. Prze­stań­cie do mnie pisać a naj­le­piej po­ca­łuj­cie mnie w dupę. W wy­ra­za­mi nie­ukry­wa­nej po­gar­dy Al­bert Skow­ron.

 

 

 

Odło­żył dłu­go­pis po czym wło­żył list do czy­stej ko­per­ty i na­kle­ił zna­czek. W skrzyn­ce, do któ­rej wrzu­cił list zna­lazł dar­mo­wą ga­ze­tę. Więk­szość stron za­peł­nia­ły re­kla­my i spon­so­ro­wa­ne ar­ty­ku­ły, je­dy­nie sport dało się po­czy­tać, z czego Al­bert skwa­pli­wie ko­rzy­stał, głów­nie w to­a­le­cie. Sie­dząc na desce i wer­tu­jąc stro­ni­ce, na­tknął się na zna­jo­mą twarz. Gruby czar­ny lit krzy­czał:

 

 

 

WIO­LET­TA SKOW­RON UKRA­DŁA MOJĄ KRE­ACJĘ! Roz­pacz­li­wa spo­wiedź zna­nej pio­sen­kar­ki.

 

 

 

Wy­mo­wa ar­ty­ku­łu brzmia­ła mniej wię­cej tak, że dwie baby ubra­ne iden­tycz­nie, przy­szły na ban­kiet co za­ogni­ło kon­flikt i wza­jem­nie oskar­że­nia na ła­mach prasy. Skan­dal wi­siał w po­wie­trzu, choć Al­ber­ta in­te­re­so­wa­ło bar­dziej zdję­cie byłej żony niż wy­nu­rze­nia okra­dzio­nej z kre­acji pio­sen­kar­ki. Mógł przy­siąc, że jej biust optycz­nie się po­więk­szył, także usta wy­da­wa­ły mu się peł­niej­sze. Ile to już lat mi­nę­ło? Pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć kiedy ode­szła. Przy­wo­łał w pa­mię­ci jej ostat­nie słowa

 

– Tak nie może być. Mam dość, sły­szysz? Wy­ba­czy­łam ci, że nie cho­dzisz ze mną na przy­ję­cia, wy­ba­czy­łam nawet to, że nie zgo­dzi­łeś się na wy­wiad w „Splen­do­rze". Ale tego po­bi­te­go fo­to­gra­fa, nie da­ru­je! Ten czło­wiek leży w szpi­ta­lu, ze zła­ma­ną szczę­ką. Wiesz co teraz o mnie piszą? Miesz­kam z de­wian­tem, ban­dy­tą! Gdzie się nie po­ka­żę wy­ty­ka­ją mnie pal­ca­mi.

 

– Skąd mo­głem wie­dzieć, że za­pro­si­łaś go do domu? Wzią­łem go za wła­my­wa­cza

 

– Ty kre­ty­nie! Który wła­my­wacz nosi ze sobą apa­rat fo­to­gra­ficz­ny?

 

– Mam iden­tycz­ny, my­śla­łem, że to mój!

 

Pięć minut póź­niej spa­ko­wa­ła się i wy­szła. Dzień póź­niej w ga­ze­cie uka­zał się wy­wiad, z niego Al­bert do­wie­dział się o roz­wo­dzie, choć pa­pie­ry od ad­wo­ka­ta przy­szły pół roku póź­niej. Wiele razy miał ocho­tę do niej za­dzwo­nić, choć nie miał po­ję­cia, o czym mógł­by z nią roz­ma­wiać. Od czasu jej wy­stę­pów w ka­na­le 31 te­ma­ty do dys­ku­sji umar­ły śmier­cią na­tu­ral­ną. Może, gdyby jed­nak po­szedł na to prze­słu­cha­nie. List leżał wciąż w skrzyn­ce nie­wy­sła­ny. Wy­star­czy­ło go wyjąć i na­pi­sać nowy. Albo nic nie pisać i po pro­stu zja­wić się w po­nie­dzia­łek w stu­diu 76 na ulicy Ba­to­re­go. Myśl ta prze­szła mu po gło­wie i znik­nę­ła rów­nie szyb­ko jak się po­ja­wi­ła.

 

 

***

 

– Skow­ron, pod­pisz­cie tutaj – po­wie­dział maj­ster, ma­cha­jąc przed twa­rzą świst­kiem pa­pie­ru. Al­bert odło­żył po­zio­mi­cę, którą mie­rzył wła­śnie jedną ze ścian.

 

– A co to ta­kie­go?

 

– Zgoda na udział w pro­gra­mie – od­parł maj­ster – Pod­pisz­cie, szko­da czasu

 

– A można wie­dzieć co to za pro­gram?

 

– „Czło­wiek z mar­mu­ru" jakiś nowy re­ali­ty na ka­na­le 40. Za dwa dni przy­cho­dzą z ka­me­ra­mi, będą krę­cić tu przez mie­siąc

 

Al­bert spo­chmur­niał, za­wa­hał się przez chwi­lę

 

– Nie pod­pi­sze

 

– Co?

 

– Nie pod­pi­sze. Nie chce!

 

– Je­steś jakiś nie­nor­mal­ny Skow­ron! Kiedy ja cię ostat­nio w te­le­wi­zji wi­dzia­łem? Zaraz, niech sobie ja przy­po­mnę – maj­ster po­dra­pał się po gło­wie– No tak! W ogóle cię nie wi­dzia­łem, boś ty ni­g­dzie nie wy­stę­po­wał!

 

– I nie wy­stą­pię! – ob­ru­szył się Al­bert i wziął z po­wro­tem po­zio­mi­ce, za­bie­ra­jąc się za mie­rze­nie.

 

– Ja w twoim wieku w trzech pro­gra­mach byłem! Czter­dzie­ści jeden ar­ty­ku­łów o mnie na­pi­sa­li, w tym jeden na­uko­wy!

 

– Ten o ewo­lu­cji wstecz­nej? Czy­ta­łem, bar­dzo cie­ka­wy

 

– Kpij­cie sobie kpij­cie. Praw­da jest taka, że wy Skow­ron je­ste­ście ano­ni­mo­wi. A być ano­ni­mo­wym, to jak w ogóle się nie uro­dzić! Ale nie mar­tw­cie się, prę­dzej czy póź­niej wła­dza was zmusi. Z jakim ka­na­łem pod­pi­sa­li­ście kon­trakt, co?

 

– 44

 

– O, oni tak łatwo nie od­pusz­cza­ją. Jesz­cze się o was upo­mną, zo­ba­czy­cie!

 

Już upo­mnie­li, po­my­ślał Al­bert i za­klął pod nosem. Co go też sku­si­ło żeby wy­brać aku­rat kanał 44? Gdyby pod­pi­sał umowę na przy­kład z ka­na­łem 13 miał­by pro­blem z głowy bo od dzie­się­ciu lat sta­cja nie ist­nia­ła. Nie­ste­ty ci z 44 mieli agen­tów, roz­sia­nych w każ­dym mie­ście i kon­tak­ty z ku­ra­to­rium oświa­ty. Każ­de­go kto skoń­czył osiem­na­ście lat na­ma­wia­li. Al­ber­ta też. Dla świę­te­go spo­ko­ju pod­pi­sał, bo pod­pi­sy­wa­li wszy­scy. Nikt nie my­ślał wtedy o przy­szło­ści.

 

Póź­nym po­po­łu­dniem przy­je­chał Stań­czak, kie­row­nik bu­do­wy. Facet nigdy nie roz­sta­wał się ze swoim pa­sia­stym gar­ni­tu­rem i ró­żo­wą ko­szu­lą. Był to efekt cu­dow­nej me­ta­mor­fo­zy, do­ko­na­nej na oczach mi­lio­nów wi­dzów. „Zmień sie­bie", tak na­zy­wał się fla­go­wy pro­gram ka­na­łu 12, w któ­rym sty­li­ści prze­ko­ny­wa­li uczest­ni­ków do zmia­ny wi­ze­run­ku. Stań­czak, wcze­śniej mi­ło­śnik fla­ne­lo­wych ko­szul i kan­cia­stych por­tek, skwa­pli­wie ko­rzy­stał z rad i od tej pory nie za­kła­dał nic, co mogło su­ge­ro­wać pięć prze­ży­tych dekad.

 

– Pro­blem jest sze­fie – rzekł na po­wi­ta­nie maj­ster – Skow­ron nie chce pod­pi­sać pa­pie­rów

 

– Skow­ron, to praw­da?

 

– W rze­czy samej panie kie­row­ni­ku.

 

– Jak ty to sobie wy­obra­żasz? Przy­je­dzie ekipa, wszyst­kich fil­mo­wać będą a ty gdzie się po­dzie­jesz?

 

Al­bert przez chwi­lę po­my­ślał, choć od­po­wiedź miał już dawno go­to­wą. Za­miast tego od­po­wie­dział py­ta­niem.

 

– Tak się za­sta­na­wiam panie kie­row­ni­ku, po co oni to kręcą? Prze­cież my tylko domy bu­du­je­my, nic cie­ka­we­go do oglą­da­nia tu nie ma.

 

– Oni już le­piej wie­dzą co się do te­le­wi­zji na­da­je a co nie. Wi­docz­nie jest za­po­trze­bo­wa­nie.

 

Al­bert nic nie po­wie­dział. Za­le­gła cisza, kie­row­nik po­pra­wił man­kiet ma­ry­nar­ki, chrząk­nął, po­my­ślał chwi­lę, po czym pod­jął de­cy­zję

 

– Nie widzę in­ne­go wyj­ścia. Pod­pi­szesz albo po­że­gnasz się z ro­bo­tą

 

– Za­sta­nów­cie się! – od­parł maj­ster – Co wam tak ta te­le­wi­zja prze­szka­dza? Lu­dzie was zo­ba­czą, sław­ni zo­sta­nie­cie, może na jakiś ban­kiet za­pro­szą. Ja w tam­tym ty­go­dni na po­ka­zie mody byłem. Takie du­pecz­ki cho­dzi­ły! – maj­ster w od­po­wied­ni spo­sób zi­lu­stro­wał wa­lo­ry mo­de­lek. Na Al­ber­cie nie wy­war­ło to chyba jed­nak wiel­kie­go wra­że­nia.

 

– Trud­no, znaj­dzie­cie in­ne­go fa­chow­ca, bar­dziej me­dial­ne­go

 

Zdjął kask, po­ło­żył go na ziemi po czym ru­szył w stro­nę par­kin­gu gdzie stał jego sa­mo­chód. Od­cho­dząc sły­szał krzy­ki kie­row­ni­ka.

 

– Je­steś nie­nor­mal­ny Skow­ron! Osioł ma wię­cej ro­zu­mu od cie­bie! Chcesz czy nie sława w końcu sama cie­bie znaj­dzie! Tak ten świat jest skon­stru­owa­ny czy ci się to po­do­ba czy nie!

 

 

***

 

Była czwar­ta nad ranem, kiedy po­sta­no­wił za­dzwo­nić. Tej nocy nie mógł za­snąć, wier­cił się i prze­wra­cał z jed­ne­go boku na drugi. Bez­sen­ność przy­wo­ła­ła wspo­mnie­nie, wspo­mnie­nie ukry­te głę­bo­ko, upcha­ne w z senne ma­ja­ki i nie­re­al­ne fan­ta­zje.

 

Wró­cił nad morze, gdzie spę­dził swoje pierw­sze wa­ka­cje w życiu. Miał czter­na­ście lat, ona była w jego wieku. Sie­dzie­li na mo­krym pia­sku, wpa­trze­ni w fale, oszo­ło­mie­ni wi­do­kiem czer­wie­nią­ce­go słoń­ca, za­cho­dzą­ce­go za ho­ry­zont. Czuł za­pach jej sło­nej opa­lo­nej skóry, ja­snych, wil­got­nych od morza wło­sów. Po raz pierw­szy zdał sobie spra­wę jaka jest pięk­na. Nic jed­nak nie po­wie­dział, nie było ta­kiej po­trze­by.

 

Przy­ło­żył słu­chaw­kę do ucha, ponad mi­nu­tę cze­kał na sy­gnał. W końcu ode­zwał się za­spa­ny męski głos

 

– Słu­cham?

 

– Chcia­łem roz­ma­wiać z Wio­let­tą

 

– Kto mówi?

 

– Były mąż

 

– Czło­wie­ku, jest czwar­ta rano!

 

– Gdy­bym chciał się do­wie­dzieć, która jest go­dzi­na za­dzwo­nił bym na ze­ga­ryn­kę.

 

W tle usły­szał głos Wio­let­ty.

 

– Dzwo­ni twój były – rzekł męż­czy­zna i oddał słu­chaw­kę

 

– Al­bert?

 

– Cześć.

 

– Osza­la­łeś? Jest śro­dek nocy!

 

– Nie mo­głem za­snąć

 

– Le­szek ma rano zdję­cia! Jak on się po­ka­że na pla­nie nie­wy­spa­ny?

 

Le­szek był jej dru­gim mężem. Ak­to­rem te­le­no­we­li na ka­na­le 31. Po­zna­li się w pro­gra­mie „Pokaż co po­tra­fisz", gdzie oboje za­sia­da­li w trzy­dzie­sto­oso­bo­wym jury. Al­bert kie­dyś obej­rzał jeden od­ci­nek. Zdał sobie spra­wę, że na jed­ne­go uczest­ni­ka przy­pa­da pię­ciu ju­ro­rów. Nigdy jed­nak nie miał od­wa­gi za­py­tać żony o powód tak do­bra­nej ekipy.

 

– Czy­ta­łem wczo­raj ar­ty­kuł. Nie wie­rze w ani jedno słowo tej pio­sen­kar­ki

 

– I tylko to mi chcia­łeś po­wie­dzieć?

 

Al­bert za­my­ślił się przez chwi­lę

 

– Halo, je­steś tam?

 

– Pa­mię­tasz nasze pierw­sze wa­ka­cje nad mo­rzem? By­li­śmy na ko­lo­ni w Ju­ra­cie. Nigdy ci tego nie mó­wi­łem ale już wtedy się w tobie ko­cha­łem

 

– Wzru­sza­ją­ce

 

– Tak było. Sie­dzie­li­śmy razem na plaży i wtedy we mnie ude­rzy­ło ja­kieś dziw­ne cie­pło. Od tam­tej pory nie mo­głem prze­stać o tobie my­śleć.

 

– Nie wy­dur­niaj się. Nie sie­dzie­li­śmy na żad­nej plaży. Je­dy­na rzecz jaką pa­mię­tam to twój mocz, który od­da­wa­łeś z ko­le­ga­mi na zamki z pia­sku. Nie dzwoń do mnie wię­cej, tym bar­dziej o ta­kich go­dzi­nach!

 

Trza­snę­ła słu­chaw­ką. Nie­na­wi­dzi­ła go choć on sam nie wie­dział za co. Po­dej­rze­wał, że cho­dzi o jego ano­ni­mo­wość, prze­cięt­ność, nie udo­ku­men­to­wa­ną w te­le­wi­zji ani żad­nym innym bru­kow­cu. Nigdy jed­nak nie po­wie­dzia­ła o tym wprost. Przy­po­mniał sobie słowa maj­stra. Być ano­ni­mo­wym to tak jakby w ogóle się nie uro­dzić. Za­sta­na­wiał się ile w tym praw­dy.

 

 

***

 

 

Zgod­nie z obiet­ni­cą ka­na­łu 44 do drzwi Al­ber­ta za­pu­kał w końcu ko­mor­nik. Al­bert na­tych­miast go po­znał, na bie­żą­co śle­dził pro­gram „Ka­na­lia" w któ­rym ów pan wy­stę­po­wał, wy­rzu­ca­jąc na bruk zu­bo­ża­łych ren­ci­stów i matki z nie­peł­no­spraw­ny­mi dzieć­mi. Im gor­szą ka­na­lią był, tym bar­dziej go nie­na­wi­dzo­no. Im bar­dziej go nie­na­wi­dzo­no, tym bar­dziej sta­wał się roz­po­zna­wal­ny. Jako, że naj­now­szy sezon jego przy­gód wła­śnie do­biegł końca, po­ja­wił się bez ekipy te­le­wi­zyj­nej

 

– Pan Al­bert Skow­ron?

 

– Zga­dza się

 

– Nie po­ja­wił się pan w okre­ślo­nym ter­mi­nie na prze­słu­cha­niu w ka­na­le 44. Tym samym zła­mał pan obo­wią­zu­ją­cy kon­trakt za­war­ty ze sta­cją szes­na­ście lat temu. Stra­ty fi­nan­so­we moim mo­co­daw­ców zo­sta­ły wy­ce­nio­ne na war­tość dwóch blo­ków re­kla­mo­wych nada­wa­nych w cza­sie prime time. Mam tu są­do­wy nakaz kon­fi­ska­ty ma­jąt­ko­wej pań­skich dóbr. Po prze­li­cze­niu war­to­ści domu oraz wy­po­sa­że­nia znaj­du­ją­ce­go się w środ­ku, wy­cho­dzi na to, że wciąż jest pan winny jesz­cze dwie­ście ty­się­cy, osiem­set dwa­dzie­ścia czte­ry euro. Chce pan coś po­wie­dzieć?

 

– Tak. Mógł­bym pro­sić o au­to­graf?

 

 

***

 

Zima była sroga, mróz szczy­pał w uszy i prze­ni­kał przez kości, mimo gru­be­go weł­nia­ne­go swe­tra i pu­cho­wej kurt­ki, wci­śnię­tej na wy­chu­dzo­ny kor­pus. Al­bert ogrze­wał ręce nad tlą­cym się w koszu kok­sem. Mi­nę­ło sześć lat odkąd ode­szła od niego żona, i do­kład­nie czter­dzie­ści czte­ry mie­sią­ce kiedy stra­cił dom i pracę. Czter­dzie­ści czte­ry. Jego pe­cho­wa licz­ba. Przy­zwy­cza­ił się jed­nak do no­wych wa­run­ków a by­to­wa­nie pod mo­stem miało swoje plusy. Tu nie do­cho­dzi­ło żadne po­na­gle­nie od sta­cji, nawet ko­mor­nik, nie od­wa­żył się go szu­kać, mimo, że dług Al­ber­ta we­dług jego wstęp­nych kal­ku­la­cji urósł już do ośmiu blo­ków re­kla­mo­wych nada­wa­nych w okre­sie świąt Bo­że­go Na­ro­dze­nia. Prze­szka­dza­ło mu je­dy­nie sa­mot­ność. W ubie­głą zimę ko­czo­wa­li tu dwaj bra­cia, mi­ło­śni­cy moc­nych trun­ków lecz wio­sną po­ja­wił się na ka­na­le 17 nowy pro­gram „Detox", w któ­rym ci wzię­li udział. Al­bert zo­stał więc sam.

 

Nowym ulu­bio­nym za­ję­ciem stało się węd­ko­wa­nie. Spę­dzał więk­szość dnia przy prze­rę­bli, z pro­wi­zo­rycz­nym wę­dzi­skiem, na które łowił, głów­nie pło­cie i ja­poń­ce. Wie­czo­ra­mi na­to­miast wy­pra­wiał ko­la­cję, wy­obra­ża­jąc sobie wy­kwit­ną re­stau­ra­cję gdzie na por­ce­la­no­wym ta­ler­zach po­da­wa­no naj­roz­ma­it­sze ra­ry­ta­sy. Al­bert de­lek­to­wał się do­sko­na­le przy­pra­wio­nym rybim mię­si­wem, choć w rze­czy­wi­sto­ści to co zja­dał, sma­ko­wa­ło zie­lo­ny­mi glo­na­mi i dymem z pa­lą­ce­go się kosza.

 

Czar­ne lam­bor­ghi­ni za­je­cha­ło od po­łu­dnio­wej stro­ny mostu i za­trzy­ma­ło się tuż przed zaspą śnie­gu. Drzwi się otwo­rzy­ły. Al­bert do­strzegł zgrab­ną nogę, która ostroż­nie wy­su­nę­ła się na ze­wnątrz. Z sa­mo­cho­du wy­sia­dła ko­bie­ta. Mimo szalu za­wi­nię­te­go wokół twa­rzy na­tych­miast ją roz­po­znał.

 

– Wio­let­ta?– zdzi­wił się na jej widok.

 

– Długo cię szu­ka­łam. Wy­na­ję­łam pry­wat­nych de­tek­ty­wów i ja­sno­wi­dza, wy­da­łam ma­ją­tek by cię zna­leźć

 

– Zwró­cę ci – od­parł z prze­ką­sem – Co ty tu ro­bisz?

 

– Do czego ty się do­pro­wa­dzi­łeś Al­bert? Po­patrz na sie­bie, wy­glą­dasz jak dziad

 

– Nie tylko wy­glą­dam, je­stem nim

 

– Wiem o two­ich dłu­gach, wiem, że się ukry­wasz przed tym ko­mor­ni­kiem z „Ka­na­lii". Tak się skła­da, że znam pro­du­cen­ta pro­gra­mu. Prze­ko­nam go by prze­stał cie­bie szu­kać. Wszyst­kie długi spła­cę tylko pro­szę wróć do domu!

 

– Nie mam domu, kanał 44 mi go skon­fi­sko­wał

 

– Za­miesz­kasz ze mną.

 

– Tu mi jest do­brze

 

Wio­let­ta zbli­ży­ła się do Al­ber­ta. Skrzy­wi­ła się lekko czu­jąc bi­ją­cy od niego za­pach by­to­wa­nia pod mo­stem. Od­su­nę­ła sza­lik, uka­zu­jąc zmar­twio­ną twarz. Jej usta znów zmie­ni­ły kształt, spo­strzegł Al­bert, jed­nak nic nie po­wie­dział.

 

– Wtedy, kiedy za­dzwo­ni­łeś…Nie byłam z tobą szcze­ra. Pa­mię­tam nasze wa­ka­cje, pa­mię­tam tamtą plażę. Ja też to po­czu­łam, to samo co ty. Wie­dzia­łam, że to po­czą­tek cze­goś pięk­ne­go. I wiesz, to nigdy się nie skoń­czy­ło. Co­kol­wiek mię­dzy nami się stało, to trwa nadal. Ko­cham Cię i nigdy nie prze­sta­nę ko­chać

 

– Więc dla­cze­go mnie zo­sta­wi­łaś?

 

– Bo byłeś taki upar­ty. Ro­bi­łeś wszyst­ko by mnie znie­chę­cić. Mia­łam wra­że­nie, że ro­bisz świa­tu na złość. Gdy­byś tylko po­szedł do pro­gra­mu… nic cię to nie kosz­to­wa­ło. Mo­głeś je­dy­nie zy­skać.

 

Al­bert za­my­ślił się

 

– Kiedy ja chcia­łem mieć po pro­stu świę­ty spo­kój.

 

– I co, zna­la­złeś go na tym śmiet­ni­ku? Pro­szę Al­bert, wróć do mnie. Wszyst­ko na­pra­wi­my, bę­dzie tak jak daw­niej, obie­cu­je

 

– A co z te­le­wi­zją?

 

– Znaj­dzie­my dla cie­bie coś od­po­wied­nie­go. Widzę, że lu­bisz łowić ryby. Na ka­na­le 95 leci pro­gram o węd­ka­rzach. Na­da­ją go z sa­me­go rana, nikt prak­tycz­nie tego nie oglą­da.

 

Al­bert za­wa­hał się przez chwi­lę. Może rze­czy­wi­ście kom­pro­mis to dobre roz­wią­za­nie. Od­zy­skał­by dawne życie, od­zy­skał­by żonę.

 

– Do­brze, wrócę – od­parł prze­ko­na­ny.

 

Uśmiech­nę­ła się, zła­pa­ła go za rękę i po­pro­wa­dzi­ła w stro­nę sa­mo­cho­du. Za­wiał wiatr, wokół nóg Al­ber­ta za­tań­czy­ła ga­ze­ta. Spoj­rzał w dół o zo­ba­czył zdję­cie Wio­let­ty. Na­chy­lił się, roz­pro­sto­wał zgię­tą stro­nę i prze­czy­tał.

 

 

 

SKAN­DAL ROKU. BYŁY MĄŻ WIO­LET­TY SKOW­RON KO­CZU­JE NA ŚMIET­NI­SKU! Gwiaz­da Ka­na­łu 31 to suka bez serca, oce­nia ry­wal­kę znana pio­sen­kar­ka.