Czerwony przycisk

– Ja rozumiem, że niedawno przejął pan tę posadę, panie prezydencie, ale takie zachowanie nie ma najmniejszego usprawiedliwienia. – mówiłem do niego, ale jak grochem o ścianę. Dwadzieścia lat nauki w szkołach i na kursach, żeby moim szefem miał być taki półgłówek? Żeby prezydentem Polski miał być taki półgłówek? Do czego to doszło, Piłsudski w grobie się przewraca.

– Andrzej, daj spokój – mówił do mnie minister sportu, kolega od flaszki i współruchacz niejednej kurewki – Musimy o czymś porozmawiać. Chyba jestem ci winien kilka wyjaśnień. Jesteśmy ci winni.

– Do cholery, o czym ty mówisz Edward? – prezydent nadal stał koło nas wpatrując się ślepo w ścianę.

Spojrzał na niego. Było to spojrzenie z rodzaju tych, które wysyła się małym dzieciom, kiedy ubrudzą sobie buzię lodem. Troska. A powinien być wkurzony na tego nieudacznika. Jak można gadać takie głupoty na referendum? Jak? Cały kraj się śmieje. Cała Europa.

– To sobowtór – rzucił.

– Sobowtór? – spytałem kontrolnie, bo dokładnie słyszałem co powiedział, każdą zgłoskę. – Nie może być.

– A jednak. Dokładniej – zaczął, rozejrzał się po pokoju prezydenckim. Przy drzwiach stało dwóch bodygardów zapiętych po szyję i uzbrojonych po zęby. Od razu bezpieczniej. Zniżył głos. – To robot.

– Niech cię szlak, Edward. Słyszę co mówisz, ale na samą Konstytucję RP przysięgam, że ci nie wierzę. Jak to robot? Bzdury. – Wyglądał na oszołoma, ale robot? Przecież to niemożliwe. Dzisiejsza technologia… nie możliwe!

– Kongres się uparł i bach, jest. Nie mieliśmy nic do gadania. Wiesz jak z nimi jest. – podszedł do ukrytego barku, wystukał pięciocyfrowy kod i wyciągnął nastoletnią brendy. Podniósł ją do góry i wysłał mi znaczące spojrzenie. Nie odmówię.

Powoli przegryzłem jego słowa, ale były twarde jak kamienie. Robot, w Polsce? Kiedyś widziałem program o tworzeniu robotów. Kątem oka oczywiście, bo akurat piłem z Zygmuntem ze Ministerstwa Zdrowia. Mówili, że technologia wchodzi dopiero w Chinach, Japonii. Pewnie w Stanach też, ale za to nie dam sobie jaj uciąć.

– I powiedz jeszcze, że ma bateryjki w dupie. – brnąłem. Farsa, czy głupi żart Edwarda. Naprawdę trudno powiedzieć.

– No to spójrz. – rzucił do mnie i odstawił szklankę na stół – Panowie, możecie wyjść? – spytał ochroniarzy. Spojrzeli po sobie, po czym wyszli. Takie same półgłówki jak cała reszta. Zasłonił granatowe kotary w trzech wielkich oknach. – Panie prezydencie. – odparł.

Prezydent kiwnął głową. Edward ściągnął jego marynarkę, rozluźnił krawat, a później zaczął rozpinać koszulę. Wystarczająco obleśne. Kiedy rozpiął ostatni guzik pokazał klatkę piersiową prezydenta. Wtedy oniemiałem. Zapamiętam ten widok chyba do końca moich dni, choć z lekka niechętnie. Wybałuszyłem oczy wyglądając przy tym bardziej głupio niż zazwyczaj. Na klatce prezydenta, zamiast włosów i sutków, było multum pozwijanych, kolorowych kabelków. To chyba jakiś żart. Niech mnie szlak. Na środku, a może raczej z lekka po lewej stronie świecił na czerwono spory przycisk on/off. Cud, że nie było widać tego światła przez koszulę.

– Wystarczy dowodów? – spytał.

Wyraz twarzy prezydenta był tak samo tępy jak wcześniej. Już mi się kiedyś zdawało, że żaden człowiek nie gadałby takich głupot, że musiał być zaprogramowany. A tu masz? Jednak trzeba wierzyć przeczuciom.

Edward powoli zapiął mu koszulę, włożył w spodnie, zawiązał bordowy krawat i założył marynarkę. Marionetka jak nowo narodzona.

– Kto? – spytałem tylko.

– Europa, – zaśmiał się Edward – Unia.

Pan Robot usiadł na swoim fotelu. Pod nogami znalazł srebrną teczkę. Gdybyśmy zwrócili na niego uwagę od razu dostałby po łapach. Ale nie dostał. Rozszyfrował zamek w teczce i otworzył ją. Dopiero wtedy zauważyliśmy co ma przed oczyma.

– Za Polskę, za kraj, za śmierć. – powiedział tylko. Nie miałem czasu zastanawiać się co znaczyły jego słowa.

Nacisnął czerwony guzik znajdujący się w teczce. Kiedy do odpowiednich oddziałów dotarła wiadomość o konieczności wypuszczania bomby atomowej nie było już odwrotu. Nie zdążylibyśmy wyrecytować alfabetu, a już biała bomba ruszała w odpowiednim kierunku.

– Jezusmaria – wycedziłem.

Nie mogłem rozszyfrować miny Edwarda. Z jednej strony był w takim samym szoku jak ja, z drugiej, jakby się tego spodziewał.

– Nic nie powiesz? Jest już po nas! – krzyknąłem.

– Apokalipsa 2014 – wycedził i uśmiechnął się półgębkiem.

– Za śmierć – rzucił jeszcze pan prezydent robot.