(WAMPIREZA) Minetatrip. Opowiadanie absurdalne.

Pewnym było, że musieli się spotkać.

Wiesiek, syn Wojciecha odziedziczywszy gospodarkę odziedziczył coś jeszcze, zęby. Ale o tym później.

Wiesiek, syn Wojciecha, dodać trzeba, jedyny syn, czuł nieodpartą potrzebę posiadania potomstwa. Prawdą jest, że potrzeba ta była nie do końca jego potrzebą, lecz projekcją potrzeb ojca Wieśka, Wojciecha, nieżyjącego od 5 miesięcy i 12 dni.

Wojciech, syn Waldka, 5 miesięcy i 12 dni temu zasnął i już się nie obudził, uznawszy uprzednio, że Wiesiek, jego 25 letni syn jest wystarczająco dorosły by odziedziczyć zęby. Ale o tym później.

Matka Wieśka, syna Wojciecha, Amelia córka Antoniego zmarła wykrwawiwszy się przy porodzie. Tym oto sposobem nie mogła uczestniczyć w życiu syna. Tym sposobem, syn, chowany przez ojca, nie oswoił się w obcowaniu z kobietami.

Pewnym było, że musieli się spotkać.

– Mam okres. Okres mam. Brzuch mnie boli. Potrafisz to zrozumieć? – Eliza, bibliotekarka, jak to kobieta w krwawe dni, wykrzykiwała, machając przy tym histerycznie rękami przed oczami Zenka, warszawskiego taksówkarza.

– Chodź się popieprzymy. – Zenek, warszawski taksówkarz, rozumiał oczywiście dramat co nie przeszkadzało mu wyciągać do niej swych łap.

– Czy ty słyszysz co do ciebie mówię?

– No słyszę przecież i dlatego chcę ci pomóc. Seks uśmierza ból. Tak słyszałem.

– Jesteś obleśny. – Westchnęła, wypuściła powietrze i zaczęła żałośnie zawodzić chowając twarz w dłoniach. Zenek, warszawski taksówkarz miał dość.

– Wychodzę.

Pewnym było, że musieli się spotkać.

Wiesiek, syn Wojciecha, jak na 25 latka przystało, rozumiał, że na gospodarce potrzebna będzie mu kobieta. Kobieta, która zajmie się domem, urodzi dzieci i pozwoli mu nie czuć się tak bardzo samotnym. Nie wiedział tylko jeszcze jak ma się zabrać do szukania żony. Rozmyślał o zaistniałej sytuacji sącząc krwawą mery i spoglądając na wijące się przed nim nagie kobiety. Wiesiek, syn Wojciecha, bywał w Sofii dość często od śmierci ojca i sycił oczy opalonymi, nasmarowanymi oliwką ciałami. Ach, gdyby tak mieć je wszystkie. Wzdychał do siebie i zastanawiał co zrobić z niedawno odziedziczoną zdolnością, lub jak kto woli, rzec by można, perwersją. Wiesiek, syn Wojciecha podniecał się jedynie na myśl o kobietach podczas okresu. Dzięki swoim nowym zdolnościom wyczuwał je bezbłędnie. Tym razem też to poczuł. Oderwał wzrok od tancerki i rozejrzał po Sali, czując ja kły wbijają mu się w usta. Krew.

Pewnym było, że musieli się spotkać.

Eliza, bibliotekarka, po nagłym wyjściu Zenka, warszawskiego taksówkarza, postanowiła zebrać się w sobie i także wyjść. Wyjść się zabawić, a może zapomnieć. Tym sposobem znalazła się w Sofii pijąc samotnie piwo w koncie sali. Tam też Wiesiek, syn Wojciecha zobaczył ją po raz pierwszy i postanowił właśnie z nią, przeżyć swój pierwszy raz. Tego Eliza, bibliotekarka, wiedzieć nie mogła, bo gdy tylko stanął przed nią, jąkając się.

– Czy, czy, czy ja bym mógł tu z panią posiedzieć?

– Ależ proszę bardzo. – Ochoczo wskazała mu miejsce obok.

– Pani tu często bywa? – Wiesiek, syn Wojciecha spuścił wzrok i tępo gapił się w stół.

– Czy często? – Roześmiała się, zachwycona nieśmiałym mężczyzną. – Nie, nie często, szczerze mówiąc, jestem tu pierwszy raz. Mam na imię Eliza.

– Eliza. – Powtórzył zachwycony Wiesiek, syn Wojciecha i zamilkł.

– A pan?

– A ja? No, ja, ja nie, ja nie pierwszy raz. To znaczy ja bym chciał pierwszy raz. Znaczy…

– No, rozumiem, nie pierwszy raz, ale jak ma pan na imię?

– Przepraszam, Wiesiek jestem. – Ucałował z nonszalancją wyciągniętą w jego kierunku dłoń a zapach krwi uderzył go w nozdrza. Zadrżał.

Pewnym było, że to musiało się stać.

Wiesiek, syn Wojciecha, rzucił, dalekim od gracji ruchem Elizę, bibliotekarkę na wykrochmaloną pościel w podrzędnym pokoju hotelowym. Eliza, bibliotekarka, upojona alkoholem przyjęła to z nie małą radością. Ostatkiem świadomości, próbowała go powstrzymać, gdy zbliżył się do jej majteczek.

– Ale ja nie mogę, ja mam.

– Tak, wiem, okres. Spokojnie. – Wiesiek, syn Wojciecha jakby odzyskał rezon i przejął kontrolę nad sytuacją. Eliza pozwoliła się lizać, szczęśliwa faktem, że ktoś to wreszcie robił. Zenek, warszawski taksówkarz, nie miał w zwyczaju dotykać jej tam ustami. A Wiesiek, ach Wiesiek, rozbił to z oddaniem, zachwytem, ssąc, liżąc, mlaskając i wzdychając. Krew tryskała, brudząc wszystko a w szczególności szczęśliwego Wieśka, syna Wojciecha. Wokół unosił się jej słodkawy zapach. Eliza, bibliotekarka, nim odleciała ujrzała jeszcze czerwoną, szczęśliwą twarz krwiopijcy.

Wiesiek, syn Wojciecha porzucił marzenia o żonie i dzieciach, raz po raz, zapraszając do swego domu na wsi nowe kobiety, które właśnie przeżywały trudne dni.

Elizę, bibliotekarkę znaleziono po pięciu dniach martwą w podrzędnym hotelu i stwierdzono zgon spowodowany wykrwawieniem oraz ślady zębów w miejscach intymnych.

Zenek, warszawski taksówkarz, oszalał.