Naszyjnik i smok

– Wyjdź stąd! Idź do ojca! – wrzesz­cza­ła matka. – Nie chcę cię dzi­siaj wię­cej wi­dzieć! Chło­piec, nie­wie­le my­śląc, usko­czył przed le­cą­cą w jego stro­nę ko­szu­lą i wy­biegł z mat­czy­nej kom­na­ty. Zbie­ga­jąc po zam­ko­wych scho­dach, po­tknął się kilka razy, ale udało mu się utrzy­mać rów­no­wa­gę. Zda­wał sobie spra­wę, że po­stą­pił nie­wła­ści­wie. Chciał sprze­dać na targu bry­lan­to­wy na­szyj­nik matki. Skąd mógł wie­dzieć, że do­sta­ła go od ojca na pre­zent ślub­ny? Wszyst­ko na nic. Cały mi­ster­nie knuty od ty­go­dnia plan, legł w gru­zach.

„Oj­ciec złoi mi skórę, gdy się dowie” – my­ślał chło­pak.

Wy­szedł na we­wnętrz­ny dzie­dzi­niec, gdzie jego ró­wie­śni­cy ćwi­czy­li się w walce. Kilku chłop­ców co raz upa­da­ło, by chwi­lę póź­niej pod­nieść się z ziemi. Echo ude­rzeń drew­nia­nych mie­czy od­bi­ja­ło się od ścian wa­row­ni ota­cza­ją­cej plac. Nad ową gro­ma­dą czu­wał Go­tard. Po­tęż­ny wo­jow­nik, ubra­ny w łu­sko­wą zbro­ję, z cięż­kim heł­mem trzy­ma­nym na przed­ra­mie­niu i lam­par­cią skórą roz­po­star­tą na ple­cach. Jasne, dłu­gie włosy roz­wie­wa­ne przez wiatr świad­czy­ły o tym, że nikt nigdy nie po­ko­nał owego woja w walce. Orli nos i to prze­ni­kli­we spoj­rze­nie lo­do­wa­to nie­bie­skich oczu, oczu ludzi Pół­no­cy.  Oj­ciec nie był w na­stro­ju do żar­tów, co chło­piec spo­strzegł od razu. Mimo to, skie­ro­wał się ku niemu. 

– Witaj, ojcze – po­zdro­wił. 

– Witaj, synu – od­po­wie­dział dość oschle Go­tard. – Zanim cię wy­słu­cham, wiedz, że twoja matka po­wie­dzia­ła mi już wszyst­ko. Ku­piec Ashur rów­nież. 

– Prze­pra­szam. – Chło­piec schy­lił głowę na dowód po­ko­ry. 

– Teraz to na nic twoje prze­pro­si­ny. Po­wi­nie­nem cię uka­rać. Tak po­stą­pił­by spra­wie­dli­wy oj­ciec, ale znaj mą do­broć, synu. Dam ci szan­sę i wpierw cię wy­słu­cham.

Za­do­wo­lo­ny chło­piec, z pro­mien­nym uśmie­chem na twa­rzy, spoj­rzał na Go­tar­da. Zaraz jed­nak po­miar­ko­wał, iż musi za­cho­wy­wać po­zo­ry. Skoro oj­ciec za­miast po­da­ro­wać mu kilka batów, mówi o wy­słu­cha­niu, zna­czy­ło to jedno. Był ura­to­wa­ny. 

– Po co były ci pie­nią­dze za ten sprze­da­ny na­szyj­nik? – za­py­tał Go­tard. – Prze­cież z matką nie od­ma­wia­my ci ni­cze­go.

Za­wsty­dzo­ny chło­pak pod­niósł orze­cho­we oczy i po­pa­trzył w kry­sta­licz­nie nie­bie­skie oczy ojca. Mło­dzie­niec miał oczy swo­jej matki. 

– Ba­stian po­wie­dział mi, że aby stać się praw­dzi­wym ry­ce­rzem, ko­niecz­ne jest zgła­dze­nie smoka… 

– I ty, mój syn, uwie­rzy­łeś w coś po­dob­ne­go?

Chło­piec mil­czał. 

– Ow­szem, za­bi­cie be­stii, i tyczy się to nie tylko smoka, przy­no­si chwa­łę i sławę. Czy my­ślisz, że gdyby smoki były ła­twy­mi prze­ciw­ni­ka­mi, to stą­pa­ły­by nadal po na­szej ziemi? – Śmie­jąc się, piesz­czo­tli­wie po­gła­skał syna po gło­wie. 

–Ale ojcze, ja chcia­łem kupić smoka Ba­stia­no­wi.

Go­tard za­nie­mó­wił.

"Skąd w tym dziec­ku takie myśli?" – za­sta­na­wiał się. 

– Chcia­łeś kupić smoka? Dla Ba­stia­na? Ale po cóż? – do­py­ty­wał się. 

– Żeby wresz­cie prze­ko­nał się do nich. One nie są złe, ojcze. I wy­da­je mi się rów­nież, że zbyt bez­bron­ne, aby je za­bi­jać.

Słowa syna wpra­wi­ły Go­tar­da w osłu­pie­nie i nie­do­wie­rza­nie. O czym to dziec­ko bre­dzi­ło? 

– Czy każdy ry­cerz musi zabić smoka? Czy taki wo­jow­nik jak ty, mu­siał to zro­bić? 

– Nie, synu. To nie jest obo­wią­zek. Przy­naj­mniej na po­cząt­ku. Je­że­li jed­nak kie­dyś taka be­stia sta­nie ci na dro­dze wtedy, wtedy… nie ma od­wro­tu. Dla mnie nie było, wiele razy.

–To do­brze, że nie trze­ba. – Syn do końca nie pojął  zna­cze­nia słów, chwi­lę wcze­śniej wy­po­wie­dzia­nych  przez ojca. – Asta­roth mówi, że nie chciał­by roz­sta­wać się ze mną, cho­ciaż wie, iż nie ma innej moż­li­wo­ści. Cza­sa­mi o tym roz­ma­wia­my – cią­gnął chło­pak – i opo­wia­da mi, że jego ro­dzi­ce życzą sobie, aby w przy­szło­ści jadał ry­ce­rzy. Bo mają dobre mięso. Mało tłu­ste, ale dobre. Ojcze, to praw­da? 

„Mój syn bre­dzi” – Po­my­ślał Go­tard i zi­gno­ro­wał ir­ra­cjo­nal­ne py­ta­nie swo­je­go po­tom­ka. 

– Asta­roth obie­cał, że mnie nigdy nie zje. 

– O czym pra­wisz synu, bo nie poj­mu­ję? Kim jest Asta­roth? Ma­giem? Ku­gla­rzem? Bła­znem? – Za­in­te­re­so­wa­nie wo­jow­ni­ka przy­bra­ło na sile. 

– Chyba nie chcesz po­wie­dzieć, że… ?

– Asta­roth jest smo­kiem. Cza­sa­mi siada mi na ra­mie­niu i spa­ce­ru­je­my po oko­li­cy, oczy­wi­ście z dala od zamku. Moi kom­pa­ni za nim nie prze­pa­da­ją.

Go­tard za­marł. 

„Może ka­płan Fer­tur ma ja­kieś le­kar­stwo na po­mie­sza­nie zmy­słów?” – za­sta­na­wiał się go­rącz­ko­wo.

– Jak to smok? Prze­cież żadna be­stia nie po­zwo­li się do niej zbli­żyć, choć­by na sto kro­ków, a co mówić o sia­da­niu na ra­mie­niu!

"Czy to dziec­ko cał­ko­wi­cie po­stra­da­ło rozum?”  

– Nie mo­żesz opo­wia­dać ta­kich rze­czy, ro­zu­miesz? – wy­char­czał oj­ciec. Cho­ro­bę syna po­sta­no­wił utrzy­mać w ukry­ciu. – Smo­ków nie nosi się gdzie­kol­wiek. Nie­waż­ne czy to ramię, czy kie­szeń! Zro­zum – są ol­brzy­mie, więk­sze niż je­steś w sta­nie wy­obra­zić to sobie. Z bło­nia­sty­mi skrzy­dła­mi. Sieją po­strach i za­bi­ja­ją. I raz na za­wsze to za­pa­mię­taj. Za­bi­ja­ją! – Ostat­nie słowo wy­rzekł do­kład­nie. – Wybij sobie z głowy, te wy­my­ślo­ne hi­sto­rie!

W oczach słu­cha­ją­ce­go dziec­ka ma­lo­wa­ło się zdez­o­rien­to­wa­nie i nie­do­wie­rza­nie. 

– Chcesz po­wie­dzieć, że to nie jest smok? – za­py­tał syn. 

Wła­śnie TO opu­ści­ło schro­nie­nie, jakim był skó­rza­ny kap­tur chłop­ca i wzbi­ło się w po­wie­trze. Za­trze­po­ta­ło skrzy­dła­mi i za­wi­sło na­prze­ciw­ko twa­rzy Go­tar­da. Syk­nę­ło. Smok wiel­ko­ści dłoni dziec­ka. Z roz­draż­nie­niem, jakby ura­żo­ny całą roz­mo­wą wy­pu­ścił z noz­drzy dwa słup­ki dymu. Wy­szcze­rzył zęby ostre jak igieł­ki. Go­tard pa­trzył i nie wie­rzył w to, co miał przed ocza­mi. Pró­bo­wał zła­pać be­styj­kę gołą dło­nią, lecz ta wy­ka­za­ła się zwin­no­ścią i pręd­ko wzbi­ła w po­wie­trze. W od­da­li do­strze­gli z synem po­ły­sku­ją­ce złote łuski na tle po­god­ne­go nieba. 

– Jasny pio­ru­nie!… – Go­tard bez­wied­nie opu­ścił pustą za­ci­śnię­tą pięść. Chło­piec zer­k­nął na wo­jow­ni­ka. Uśmiech­nął się do niego i ujął jego dłoń.

– Spo­koj­nie, ojcze. Asta­roth i tak miał od­le­cieć. Ale obie­cał, że wróci. To w końcu mój przy­ja­ciel. 

– Na bogów! Od dzi­siaj to ja będę wy­bie­rał ci przy­ja­ciół. Twoi zbyt szyb­ko prze­mie­nią się we wro­gów – za­grzmiał ry­cerz. – Le­piej za­cznij za­sta­na­wiać się, jak uła­go­dzić matkę bo ina­czej złoję ci skórę!

Chło­piec z bły­skiem w oczach rzekł: 

– Scho­wam się na zamku. W końcu kie­dyś za­cznie szu­kać swo­je­go naj­młod­sze­go syna.

Po czym ulot­nił się z dzie­dziń­ca w mgnie­niu oka. Wstrzą­śnię­ty, ale i roz­ba­wio­ny Go­tard, za­my­ślił się.

„Mój syn okieł­znał zło­te­go smoka. Le­gen­dar­ne­go zło­te­go smoka”.

Wo­jow­nik ru­szył w stro­nę wieży, tro­chę nie­pew­nym kro­kiem.

Mój syn. Mój.