(WAMPIREZA Zdrowa dieta

Szpital polowy wyglądał jak każdy inny. Pełno namiotów poustawianych w kilkumetrowych odstępach, a w centrum jeden duży, gdzie mieściły się sale operacyjne. Wojskowy dryl zapewniał w miarę sprawne funkcjonowanie obozu i utrzymanie względnego porządku, problemy pojawiały się w okresach, kiedy nieprzyjaciel szedł do kontrataku i przebijał front w kilku miejscach. Dookoła szpitalnego namiotu leżały wtedy na stosach pokrwawione ubrania, buty i zużyte bandaże. Obraz przykry dla każdego, kto przyjeżdżał tu pierwszy raz. Miejscowi jednak wiedzieli, że wszystko na po kilku dniach będzie uprzątnięte i dlatego, nikt z nich, przykrym widokiem się nie przejmował.

Trzy wojskowe karetki, jedna z włączoną syreną, podjechały prosto pod szpitalny namiot. Kolejny transport rannych. W szpitalnych drzwiach pojawił się wysoki i bardzo gruby doktor w okrwawionym fartuchu.

– K…a, wyłączyć to cholerstwo, bo mi pacjenci poumierają od tego hałasu! Mówiłem już wam tyle razy!

– Przepraszam doktorze, jestem tutaj pierwszy raz –wyjąkał kierowca nieszczęsnego pojazdu – mamy sześcioro ciężko rannych. Kazali tutaj przywieźć.

– Dawać ich, migiem!- Krzyknął gruby doktor i cofnął się do środka namiotu.

– Rany – szepnął zrugany kierowca do jednego z noszowych – ale grubas. Ciepłą posadkę sobie załatwił. Tamci na froncie to wyglądają przy nim jak szkielety.

– Zamknij się, idioto! – Warknął noszowy. – Facet może jest gigantem i czasem bywa dziwny, ale ty wiesz ilu on naszych do kupy poskładał? Czasem beznadziejne przypadki. Ma złote ręce.

Sześciu rannych szybko wniesiono do namiotu, gdzie gruby lekarz wraz z drugim lekarzem, chudym i z widocznym zmęczeniem na twarzy, oceniali ich stan.

– Dobra Robert, twój zespół bierze tych dwóch – gruby wskazał wybranych rannych, tłustym palcem – ja biorę resztę.

– Chris, czterech? Dasz radę? Wyglądają fatalnie.

– Dlatego nie marnuj czasu na gadanie, jakby co, to mi pomożesz.

– Dobra. – Robert wiedział, że zanim on skończy operować tych dwóch, Chris wcześniej skończy swoją czwórkę. – Bierzemy ich, ludzie! Ruchy, ruchy! –Chudy lekarz czuł się śmiertelnie zmęczony przez tę cholerną wojnę.

Doktor Chris zaczął operację od najcięższych przypadków, tym razem miał, aż dwa postrzały w brzuch. Potem postrzał na wylot w jeden w płuco (mając drugie, mógł poczekać) i ostatni przypadek, który skończy się chyba amputacją przedramienia. Nafaszerowany morfiną pacjent, leżał sobie cichutko i czekał na swoją kolej. Zespół doktora stanowiły same kobiety, dwie dość pulchne, ale bardzo ładne pielęgniarki i jedna, również krągła pani anestezjolog. Ranny w brzuch został położony na stole operacyjnym. Cała sala, porównując do przykrego obrazu z przed namiotu, lśniła czystością. Nawet folia na podłodze wydawała się nowa.

– Dobrze drogie panie, podstawić mi tu rynienki i misy. Ma być czysto, schludnie i nic się nie ma marnować. Pacjent ma grupę krwi Rh A+, dawać mi ją tu, może jej trochę potrzebować.

– Tak jest panie majorze. – Jedna z pielęgniarek wyciągnęła z chłodni woreczek z krwią i przywiesiła przy łóżku, druga w tym samym czasie, rozkładała misy pod łóżkiem i ustawiała rynienki. Krew miała teraz spływać bezpośrednio do nich, a nie na podłogę.

-Gotowe? No to jedziemy. Skalpel!

*

Major Chris siedział przed swoim namiotem, delektując się chłodem wieczora i smakiem dużego, grubego cygara. Wszystkie cztery operacje były sukcesem i choć chorzy stracili sporo krwi, a jeden nawet i całe przedramię, można było mu gratulować. Co też uczynił kapitan Robert.

– Kurde, jak ty to robisz stary? Cztery operacje w dziewięć godzin bez przerwy. Mój zespół zabiłby mnie, gdybym nie pozwolił im choć na kwadrans przerwy między jedną operacją, a drugą.

– Może dlatego, że ty jesteś tylko zwykłym kapitanem, a ja majorem? Nie słuchają cię i nie pracują za szybko – odparł z szerokim uśmiechem Chris – moje dziewczyny nie narzekają.

-Tak, twoje siedzą cicho.– Stwierdził Robert, śledząc wzrokiem ładną pulchną pielęgniarkę, która rozwieszała pranie. Chodziły plotki, że major ma romans z wszystkimi trzema, ale nie było dowodów. Nikt ich nigdy nie nakrył, ale mieszkali w namiotach przylegających do siebie. Robertowi było to obojętne. Człowiek niech robi po służbie co chce, zwłaszcza w czasie wojny i w stresie. Dopóki wykonuje swoje obowiązki, nie ma problemu, a Chris wykonywał je po mistrzowsku. Zero zgonów na jego sali operacyjnej, na ponad trzysta przeprowadzonych.

– Cholerna pogoda, znowu się chmurzy i zanosi na deszcz– mrukną niezadowolony kapitan, patrząc w niebo – Mam piwo w namiocie, może mała partyjka w karty, bo co tu robić w taki dzień?

– Raczej nie -skrzywił się Chris– chyba pójdę się zdrzemnąć. Czuję się trochę zmęczony.

-Ty? Zmęczony? To coś nowego. Powinieneś zażywać więcej ruchu stary, tyjesz.

– A od piwa i gry w karty schudnę? -spytał major i schował się w namiocie.

 

*

Wojskowy „Humvee” w eskorcie dwóch innych pojazdów terenowych, wjechał na pełnym gazie, na teren szpitala polowego. Ze środka wyskoczył trzygwiazdkowy generał i zaczął krzyczeć na pobliskich żołnierzy.

– Co jest k…a? Gdzie dowódca? Dawać go tu, bo nie mam czasu! Wojna czeka!

Przestraszeni nagłą niespodziewaną wizytą, żołnierze, pobiegli szukać dowódcy szpitala. Generał w tym czasie zrobił inspekcję pobliskiego namiotu, należącego do drużyny zgrabnych pielęgniarek, które przyłapał w czasie przebierania się i te narobiły trochę krzyku, co go wcale nie speszyło . Pułkownik Abyss zjawił się w ciągu minuty, szybko poprawiając swoje umundurowanie. Zadowolony generał zdążył skończyć inspekcję w momencie, kiedy ten zdenerwowany stanął przed nim na baczność.

– Pułkownik Abyss, melduję się na rozkaz, panie generale!

– Dobra, dobra, spocznij doktorze – machnął ręką generał – nie jestem tu na kontroli, a tym bardziej by zaglądać wam do każdego namiotu, choć ten za mną prezentował się bardzo zadowalająco. – Uśmiechnął się pod nosem. – Wojna jest i tylko to jest ważne, a nie, czy latryny są czyste. A są czyste? – spytał z błyskiem w oku.

– Czyste, czyste. Sam sprawdzałem.

– Akurat. Dobra, jestem tu w innej, milszej sprawie, a że czas nagli to do rzeczy. Masz tu niejakiego majora doktora Chrisa Vongurada, Boże , ale nazwisko to jakieś takie nie nasze.

-Tak jest. To mój człowiek. Jeden z mich najlepszych. A nazwisko ma rodowe, jakieś tam dawne hrabiostwo, czy coś.

-No to dawać go tu.

Wkrótce w zasięgu wzroku oficerów, pojawiła się potężna postura doktora. Chris szedł powoli, poprawiając bez pośpiechu pas i sprawdzając, czy wszystkie guziki są zapięte. Generał z niesmakiem odwrócił się do pułkownika.

– To on?

– Tak panie generale.

– Przecież on daje zły przykład innym oficerom, nie mówiąc już o żołnierzach. Jak można być tak grubym? To bardzo duże zaniedbanie. I też niestosowne w okolicznościach wojny. Na froncie żołnierze narzekają na braki w zaopatrzeniu, a ten tu sobie podjada za dziesięciu?

– Muszę zameldować, że major ma chyba jakieś specyficzne schorzenie. Nasze racje żywnościowe są na tym samym poziomie jak w innych jednostkach. Większość nas chudnie w oczach, ze stresu i przepracowania. W jego przypadku jest odwrotnie. Pracuje za trzech lekarzy i tyje, nie wiem jak.

– A co z jego kondycją? Jest lekarzem wojskowym, ale zawsze po pierwsze jest i będzie żołnierzem.

– Sam mu zwróciłem na to uwagę– szybko odparł pułkownik, czując niezadowolenie generała – Założył się ze mną, że nie mam z nim szans w biegu przełajowym, pomimo jego masy. No i wygrał. Zrobił nawet sto pompek bez żadnego wysiłku, trochę tylko sapał na koniec, ale ogólnie jego kondycja fizyczna jest niesamowita.

– Skoro tak mówicie. Do tego lekarz pierwsza klasa z informacji, które posiadam.– podsumował generał.

Chris stanął w końcu przed generałem i zgrabnie, mimo tuszy, stanął na baczność, strzelając obcasami. Starał się nie uśmiechać, gdyż doskonale słyszał, co mówili o nim jego przełożeni.

– No, spocznij majorze. Witam, nie spieszył się pan. Czasu mam mało, dlatego do rzeczy. Baczność!

Wszyscy żołnierze stojący dookoła stanęli wyprostowani, zastanawiając się o co chodzi. Tymczasem generał zawołał jednego ze swoich adiutantów, a ten podał mu małe, czarne pudełko.

– W imieniu Władz Armii i swoim własnym, mam zaszczyt oznaczyć pana majora Chrisa Vonguarda, Krzyżem Za Wybitne Zasługi. Naprawdę jestem dumny, że w naszych szeregach służą tacy ludzie jak pan, którzy ratują życie innych bez względu na panujące okoliczności. Brawo. – Nachylił się i szepnął Chrisowi do ucha – A między nami, to proszę iść na dietę. Wie pan, oficerowi nie wypada.

-Ku chwale ojczyzny! –Dopiero po chwili, zaskoczony Chris powiedział te słowa.

Generał uścisnął mu dłoń, poklepał po ramieniu i po chwili odjechał w tumanie kurzu. Zdążył tylko rzucić przez ramię, że wkrótce szpital będzie miał dużo pracy, bo ruszyła kolejna ofensywa. Wszyscy dookoła gratulowali Chrisowi, a Robert zaproponował kolejkę w wojskowej kantynie. Chris podziękował grzecznie i pod pretekstem zbliżających się kolejnych operacji, szybko wrócił do siebie. Obiecał jednak kolejkę na swój koszt, co ucięło wszystkie protesty i narzekania, że jest drętwy, gruby sztywniak.

*

Jedna z pielęgniarek dokładnie oglądała order, czule głaszcząc opuszkami palców, wszystkie krawędzie i wypukłości. Chris obserwował ją leżąc na swoim polowym łóżku i uśmiechając się szeroko swoimi pełnymi ustami spytał:

– Podoba ci się Ewo?

– Ładny. – Skwitowała krótko.

– Tylko ładny?

– Powiem inaczej, na pewno sobie na niego zasłużyłeś. Tylko, że nie powinieneś go dostać od armii, ale od nas. Prawda dziewczyny?– spytała siedzących w kącie, przy stole dwóch pielęgniarek.

Kobiety skwitowały to wzniesieniem w geście toastu stojących przed nimi dużych szklanek, pełnych czerwonego płynu oraz szerokimi uśmiechami, odsłaniającymi ich duże kły.

– Jesteś wielki Krzysztofie Von Gourde, a nasze pełne obfite ciała są tylko tego dowodem –powiedziała z dumą Ewa.

– Na pewno podobacie się sobie samym? Przez tyle dziesięcioleci zawsze powabne, gibkie, szczupłe, po prostu cudownie piękne. A teraz zrobiły się z was małe grubaski.

– Jeśli dobrze słyszałyśmy to tobie generał zalecił dietę, nie nam. Słyszałyśmy wyraźnie nawet z tego namiotu. – Widząc skwaszoną minę Von Gourde, dodała: – Ale mój drogi, wybaczamy ci twoją otyłość i brak dawnej pięknej muskulatury. Jak tu trzymać dietę, kiedy tyle świeżych i dobrych roczników dostarczają nam kilka razy w tygodniu. Sami młodzi chłopcy.

– I kilka młodych żołnierek – wspomniał doktor, oblizując wargi.

– Otóż to. Po latach podbierania mrożonek ze szpitali, twój pomysł z przyłączeniem się do armii na czas wojny, zasługuje na najwyższe odznaczenie. Nikt się tu niczego nie domyśli, nikt nie będzie ci zarzucał, że zużyłeś tyle tych mrożonek do transfuzji. – Ewa na myśl o plastykowych woreczkach z krwią, przetrzymywanych w szpitalnych chłodniach, okropnie się skrzywiła. W końcu najzdrowsza dieta opiera się na świeżych produktach.

Nie mogła sobie wyobrazić, że pewnego dnia wojna się skończy, że gromadzona z wypływających ran krew, może się pewnego dnia skończyć. Właśnie dlatego tak zachłannie wszyscy pili ją bez umiaru, póki trwały walki, krew płynęła szerokim strumieniem. W normalnym życiu, jako pracownicy miejskiego szpitala, nie mogli sobie pozwolić zbyt często na świeżą krew. Policja działa w dzisiejszych czasach zbyt dobrze, więc ograniczali się do jednego polowania na miesiąc, przeważnie na jakiegoś bezdomnego. Ta wizja powrotu do czasów z przed wojny bardzo ją zasmuciła, co nie uszło uwagi grubego wampira.

– Coś cię dręczy kochana?

– Co zrobimy, kiedy ten cały dobrobyt się skończy? Znowu mrożonki?

– Myślałem o tym. – Chwycił wielki kubek pełen krwi i wypił go jednym dużym i łapczywym haustem. Potem złapał Ewę za pośladek i przyciągnął do siebie, na co pozostałe wampirzyce, zareagowały sykami zazdrości.

– Myślałem sporo i wiem co zrobimy moje panie. Na tym świecie zawsze jest miejsce, gdzie leje się krew. Marnuje się. Jak ta cudowna wojna się skończy, to przyłączymy się do…Lekarzy Bez Granic!…

 

T.J