Porzućcie wszelką nadzieję.

Jeżeli marzycie o pionierskich wyprawach w kosmos.

Jeżeli sądzicie że czeka Was tam sława i chwała.

Jeżeli myślicie że spotkacie tam cywilizacje które przywitają Was z miłością.

Parafrazując Dantego – porzućcie wszelką nadzieję!

Powieść powstała na początku minionego wieku, gdzie podróże samolotem nie były zbyt ciekawe, a co dopiero podróże w kosmos. Na początku czuć nieco czas jaki minął od premiery – może nieco przeszkadzać pełen archaizmów język lub niektóre "wynalazki" które dziś są przestarzałe, jednak mimo to w późniejszym etapie to sprawia że wyłapuje się takie rzeczy niczym smaczki. Wydaje mi się że jest to pierwsza polska powieść science-fiction i mamy tutaj to co w starej sci-fi było najlepsze – niezbyt optymistyczną wizję przyszłości, wyobrażenia dotyczące wpływu natury ludzkiej na przyszłość, zakładanie nowej cywilizacji czy w końcu – spotkanie z inną, o wiele groźniejszą. Nie czytałem pozostałych tomów, dlatego dla mnie powieść urywa się w najciekawszym momencie i zostawia czytelnika z masą otwartych wątków i stekiem pytań. Proza ta zmusza do myślenia nie tylko nad przyszłością, a nad sobą samym i jaki mamy wpływ na dzisiejszy świat – wbrew pozorom to nam o wiele więcej da do myślenia niż kolejny, "przełamujący tabu i wszelakie konwencje" bestseller. Niezwykle jestem wdzięczny Solarisowi że wznowiło tą powieść i patrząc na kolejne tomy z serii może być jeszcze lepiej.