Regres zamkniętej społeczności

Na początku wspomnę, że nie lubię bohaterów tejże historii. To bardzo ważne, o czym utwierdzają mnie współcześnie pisane opinie, że jak się nie lubi bohaterów, to książka zła. A tę uważam za wybitną, choć, jak nadmieniłem, nie znoszę gadów. No, dobrze, dość śmieszków, Autorowi wychodzą przekonująco antypatyczni bohaterowie w świecie glonów rozrastających się w statku kosmicznym. Nie ma co ukrywać, bo to żadna wielka tajemnica, że to właśnie statek kosmiczny. Pędzi, ale oni nim nie sterują. Chyba nikt.

Skoro już taką rzecz zdradziłem, to warto nadmienić, że Aldiss niespecjalnie kombinuje z ekspozycjami. Jest ich wiele. Pisał w czasie, kiedy stawiano problem, dziś nieco odmiennie, zatem z ekspozycjami się uważa, wplata w wydarzenia albo subtelnie w dialogi. On się tym wcale nie przejmował. Kiedyś, gdy w wielu małoletnim uważałem Non Stop za najlepszą rzecz, jaką napisano, nie przeszkadzało mi to wcale, dziś trochę. Mógłby jednakże wysilić się, przewidzieć gusta czytelnicze.

Kochałem tę książkę, nie cierpiąc równocześnie bohaterów, zdumiewał mnie świat, a oni w nim, cofnięci w rozwoju. Tym zajmowała się fantastyka wolnego świata, zagadnieniami, co się stanie, kiedy coś zmienimy w ludzkim otoczeniu, nasza, polska musiała kontemplować kraty, jakimi socjalistycznie ograniczono nasze widoki.

Opowieść jest skondensowane, zgodnie z zaleceniami, że co nie popycha akcji do przodu, może nie istnieć, a jednak bohaterów udało się namalować wyraziście, pokazując ich najczęściej od gorszej strony, ale czasem od dobrej też. I niektórzy rozwijają się nie tylko do zła, ale do dobra też, choć specyficznie widzianego.

To nie jest słodka historyjka, i mimo tego, że dzieje się w kosmosie, a raczej statku kosmicznym, pierwotna i brudna. Jednakże warta polecenia.