Zapraszam do alternatywnej wersji historii Europy, w której do spotkania trzech cesarzy w Skierniewicach w 1884 nie doszło, bo jedynemu pozostałemu przy życiu cesarzowi było daleko z Pragi.
Přemožitel (czes.) – pogromca
Dziękuję avei za uspójnienie intrygi, WyrmKillerowi za sugestie wzbogacenie bohatera o życie wewnętrzne, a także Radkowi za cenne uwagi o sterowcach i historii.
Wiosenny poranek, słoneczny i bezwietrzny, zdawał się zapraszać do lotu. Na płycie lotniska królewskiego w Brunszwiku stało w równych odstępach pięć sterowców, w tym nasz, stalowoszary „Graff Werdig”. Z utęsknieniem patrzyłem na zamknięte przejście dla załogi. Kapitan powinien już wychodzić…
Umilałem sobie oczekiwanie, obserwując pasażerów, stojących w kolejce równoległej do naszej, kilkanaście metrów dalej. Szczupła, wysoka kobieta w czerwonej sukni wieczorowej, starsza dama w boa, niewysoki okularnik około czterdziestki.
Moją uwagę na dłużej przyciągnął wąsaty mężczyzna w gronostajowym futrze narzuconym na frak w kroju londyńskim. U pasa nosił szablę ze złoconą i inkrustowaną rękojeścią. Był w tym wszystkim jakiś dziwny smaczek orientalnej przekory wobec reguł eleganckiego i powściągliwego ubioru typowego dla galo-anglo-sasów.
– A to kto? – szepnąłem do stojącego obok mnie Wiliego, pierwszego kelnera.
– To król Letysław z Borowii. To znaczy były król – odparł mój kompan z przekąsem.
– Gdzie leży Borowia? – zapytałem trochę zbyt głośno. Siwy oficjel stojący obok króla spojrzał na mnie z dezaprobatą. Odruchowo zasłoniłem usta. Na szczęście sam król zajęty był opowiadaniem czegoś drugiemu towarzyszowi, muskularnemu i łysemu mężczyźnie w mundurze wojskowym.
– Gratuluję, pierwszy skandal dyplomatyczny zaliczyłeś jeszcze przed startem – szepnęła Irmina, pilotka, z nutą złośliwości. Poczułem, że się czerwienię. Będę musiał trzymać język za zębami, pomyślałem.
– Tak, trzeba uważać, ci ludzie z Europy Orientalnej są strasznie przewrażliwieni na swoim punkcie – szepnął Bernard, odpowiedzialny za sprzątanie.
Zacząłem przestępować z nogi na nogę, nie mogąc doczekać się wejścia na pokład. Tęskniłem w życiu do jednej rzeczy – do widoku oświetlonych przez słońce chmur, widzianych z góry.
– Pasażerowie sterowca Dolnosaksońskich Linii Lotniczych „Graff Werdig” do Londynu proszeni są pilnie do stanowiska odpraw. To ostatnie wezwanie – rozległo się z rozgłaśniacza. Już niedługo, pomyślałem.
Spojrzałem na poczciwy sterowiec, którym latałem od ośmiu lat. Mimo swojego wieku statek trzymał się przyzwoicie. Jednak stojące obok zeppeliny – polsko-fińska „Perła Bałtyku” oraz malowany na czarno i naszpikowany kolcami „Král Václav IV Přemožitel” – wyglądały znacznie bardziej okazale.
Z zadumy wybudziły mnie głośne kroki. Zobaczyłem postać w długiej pelerynie i spiczastym kapeluszu, truchtającą gorączkowo. Czerwony na twarzy pasażer podbiegł do stanowiska odpraw, głośno dysząc.
– Khe… Mało brakowało! Khe… Nie muszę się chyba przedstawiać? – spytał.
– Nie, mistrzu. – Pracownica stanowiska odpraw uśmiechnęła się zalotnie. – Tylko ostrzegam, od razu będę wiedziała, jak mnie mistrz spróbuje zahipno…
Jej głos urwał się raptownie. Wstała powoli i wyciągnęła przed siebie ręce. Patrzyła w przestrzeń nieobecnym wzrokiem.
Kompletnie zaskoczeni goście dopiero po chwili zaczęli klaskać, a hipnotyzer ukłonił się nisko. Pstryknął kobiecie trzy razy palcami przed nosem, wybijając z transu. Zastanawiałem się, czy mistrz naprawdę miał takie moce? A może był dogadany z pracownicą…
Zauważyłem, że Irmina zdjęła monokl i zaczęła go czyścić kawałkiem materiału. Zrobiłem krok za plecami Bernarda i szybkim ruchem zabrałem szkiełko z jej ręki. Syknęła głośno, gdy przyłożyłem monokl do oka. Zlustrowałem pasażerów i zamarłem.
Na końcu kolejki dojrzałem rozmytą sylwetkę mężczyzny, jakby odbicie na tafli wody. Jego twarz była blada i pełna napięcia.
Odwróciłem się do Irminy, która patrzyła mi prosto w oczy. Podniosła brwi, zerkając w stronę nieznajomego. Pokiwałem delikatnie głową. Oddałem monokl drżącymi rękoma. Przywidziało mi się? A może to moce hipnotyczne mistrza Arxto miały jakieś dziwne skutki uboczne?
Ku mojej uldze otworzyły się drzwi korytarza dla załogi i pojawił się w nich kapitan von Schweren. Wysoki brodacz promieniował spokojem i opanowaniem niczym grecki mędrzec sprzed tysiącleci.
Ruszyliśmy ku statkowi. Kapitan szedł pierwszy, a ja jak zawsze zamykałem pochód. Posada drugiego kelnera nie przynosiła mi chluby, ale za to dawała wstęp do miejsca, które uważałem za swoją prywatną bożnicę.
Idąc, zerknąłem za siebie i z ulgą przyjąłem, że za mną nikt już nie szedł.
Gdy byliśmy na środku korytarza, kapitan odezwał się, ani przez chwilę nie spoglądając za siebie.
– Mamy zaszczyt gościć koronowaną głowę, chociaż na wygnaniu. Mam nadzieję, że odniesiecie się do jego królewskiej mości z należytym szacunkiem, niezależnie od osobistych przemyśleń o ustroju monarchicznym. Prawda, panie Tillich?
Hans, nasz kucharz, bąknął coś niewyraźnie.
– Znowu podłożyłeś gdzieś bombę? – zwróciła się do niego Irmina, poprawiając monokl.
– Dajcie spokój, jedna broszurka, znajomy mi podrzucił… – jęknął Hans. – Nie jestem żadnym…
– Prawda, panie Tillich? – spytał znowu kapitan z nutką zniecierpliwienia w głosie.
– Tak jest, panie kapitanie. – Hans dał za wygraną. Weszliśmy gęsiego na pokład. Wchodząc do środka statku, usłyszałem syk odłączanego przewodu do tankowania.
Gdy pasażerowie wchodzili na pokład, my krzątaliśmy się wokół tysięcy drobnych spraw, które trzeba zrobić przed wylotem – rozłożenie serwetek, przygotowanie przekąsek, rozgrzanie ekspresów do kawy. Ja układałem talerze i sztućce w mesie, gdy usłyszałem urywek rozmowy, a raczej przemowy. Jedna z kobiet, z głosu zapewne ta starsza, perorowała z wielkim przejęciem:
– Nowa opera to nie dla mnie, droga pani. Nie widzę w ogóle, czemu to wszystko ma służyć. Czy naprawdę musimy udawać, że potrafimy wymyślić coś lepszego od Pucciniego?
– Nowe opery też mają swój urok… – zaczęła uprzejmym tonem druga pasażerka. Nie dane jej było skończyć, bo jej towarzyszka zaczęła śpiewać arię po włosku, fałszując strasznie. Chwilę później doszły mnie strzępki rozmowy panów, mijających drzwi do mesy. Najpierw hipnotyzer skarżył się, że odwołano jego poprzedni lot. Potem usłyszałem, jak inny z pasażerów pyta:
– Proszę pana, widziałem oznaczenie towarzystwa. Leci pan na konferencję?
– Nie, do urzędu patentowego w Bostonie. Chcę przestawić nową, bardzo obiecującą metodę syntezy cukrów… – odparł ktoś inny. Domyślałem się, że okularnik.
Skończyłem swoje obowiązki w kuchni i ruszyłem z wózkiem, załadowanym przekąskami – paskami suszonego sera i boczku, obok tego mieszanką daktyli i orzechów – i butelkami z wodą.
Bernard obsługiwał przekąski w kajutach po stronie sterburty, a ja po stronie bakburty. Doktor ledwo coś bąknął w podziękowaniu, dama w boa kręciła nosem na danie.
– W British Airways był kawior na powitanie! – żachnęła się.
Wręczyłem liścik zapraszający na powitalną lampkę szampana w loży widokowej i wyszedłem, tak szybko, jak wypadało.
W końcu zapukałem do kajuty pani Wiliams. Wpuściła mnie, a ja postawiłem danie powitalne na blacie, delikatnym ruchem odgarniając stos kartek ze szkicami. Obok zamku i sylena dojrzałem szkic nagiego mężczyzny, leżącego na łóżku. Wyglądał z twarzy zupełnie jak król Letysław. Na lewej nodze widać było coś na rodzaj znamienia albo blizny.
Przyszedł mi do głowy żart o królewskiej buławie, ale ugryzłem się w język. Kobieta szybkim ruchem zrzuciła kartki ze stolika.
– Takie tam wprawki – powiedziała z wyraźnym zakłopotaniem. Podziękowała za herbatę i wręczyła mi szylinga napiwku. Ukłoniłem się i wyszedłem.
Idąc korytarzem usłyszałem warkot silników. Chwilę później „Graff Werdig” zrzucił cumę i zaczęliśmy powoli się wznosić.
Kwadrans później goście zebrali się w loży widokowej. Kapitan powitał grzecznie zebranych i opowiedział krótko o sterowcu, a następnie ogólnie o postępach w budowie statków powietrznych, które zawdzięczaliśmy wybitnie uzdolnionym dolnosaksońskim inżynierom z politechniki brunszwickiej.
Potem pasażerowie zaczęli namawiać hipnotyzera na seans, a mistrz nie dał się długo prosić. Przywołał do siebie nieco zaskoczonego Wiliego. Razem z Bernardem przyczailiśmy się przy wejściu. Dobrze, że on, a nie któryś z nas.
Mistrz zaczął tłumaczyć:
– Proszę patrzeć na moje palce. Będę recytował pradawną formułę, która wprowadzi pana w stan głębokiego snu na jawie, zwanego potocznie hipnozą.
Wili kiwnął lekko głową. Pasażerowie wpatrywali się w niego w pełnym skupieniu i milczeniu. Panowała zupełna cisza, tak, że słychać było dochodzący z oddali jednostajny warkot silnika.
Hipnotyzer wodził palcem wskazującym lewej ręki przed oczami kelnera. Prawą kreślił niewidzialne kręgi przed jego twarzą.
Mamrotał pod nosem:
– Nachilim, Parsilim…
Palce krążyły jednostajnie. Jeśli Wili był pod wpływem mocy hipnotycznych, to nie dawał tego po sobie poznać.
– Primordis, Netzach, Archontis… – głos mistrza przeszedł w coś w rodzaju melodyjnej inkantacji. Trwało to jeszcze chwilę, a potem hipnotyzer cofnął się o krok.
– Jest pan teraz w stanie głębokiej, prymitywnej hipnozy. Drzemiące w każdym człowieku naturalne moce zostają wyciągnięte prawie na wierzch pana jaźni… – oświadczył pełnym powagi tonem. Kobieta w czerwonej sukni westchnęła z przejęcia.
Wili zamrugał, spojrzał na swoje ręce i wypalił:
– Ale ja nic nie czuję!
Mistrz przyjrzał mu się badawczo, po czym szturchnął w ramię.
– Nic? Naprawdę?
Wili pokręcił głową. Pasażerowie patrzyli po sobie, podirytowani. Hipnotyzer, nie tracąc ani na chwilę pewności siebie, zwrócił się do nich:
– Szanowni państwo, co za ciekawy przypadek! W trakcie moich podróży po górach Tybetu w rzeczy samej słyszałem od wtajemniczonych mistrzów o rzadkich przypadkach osób opornych na hipnozę! – powiedział. – Jest to zjawisko nie do końca jeszcze zbadane. Podziękujemy panu. Mogę więc prosić panią, pani…? – Tu ukłonił się przed młodszą z pasażerek.
– Wiliams, Martha Wiliams, śpiewaczka operowa, to znaczy dawniej… Bardzo mi miło – Podała mu dłoń, którą pocałował.
Goście, skupieni na mistrzu, zapomnieli wołać o jedzenie i picie, co bardzo mi odpowiadało. Zauważyłem jednak, że za oknami pojawiły się białe kłęby chmur – a więc czas na herbatę dla kapitana. Opuściłem lożę cichaczem i skierowałem kroki do mesy, gdzie, w przyjemnym cieple gotowanych potraw, przyrządziłem dwa Irish Breakfasty.
Nie mogłem przestać myśleć o mistrzu Arxto, który był na ustach wszystkich i rozstawiał ludzi jak pionki. Czy nie widział, jak śmieszna jest jego pycha w królestwie niebios?
Gdy zalewałem herbatę wrzątkiem, usłyszałem kobiecy krzyk, potem dudniące kroki i uderzenie, potem znowu krótki, gniewny wrzask. Spojrzałem na Hansa, ale był tak skupiony na krojeniu mięsa, że wolałem się do niego nie odzywać.
Wychodząc na korytarz, wpadłem na Bernarda. Widząc mnie, parsknął ze śmiechu. Zaczął mówić szybko, przytłumionym głosem:
– Ale nie uwierzysz, jaka komedia! Mistrz zahipnotyzował tę panią Wiliams, a ona nawrzeszczała wszem i wobec na króla, że rzucił ją, bo podobno byli przed laty kochankami, i że przez zgryzotę straciła głos!
Przez chwilę walczył ze śmiechem, żeby złapać oddech.
– A potem chciała skakać przez szybę loży widokowej! I jeszcze krzyczała, że chciałaby mieć odwagę go zabić. Cyrk po prostu!
Wzdrygnąłem się. Co to za szaleństwo na pokładzie?
– Mistrz kogoś jeszcze hipnotyzuje? – spytałem, nieco zalękniony.
– Nie, poszedł z Wilim do kajuty po lekarstwo dla pani Wiliams.
Na odchodnym rzucił jeszcze:
– Przyjdź prędko od kapitana, bo sam nie ogarnę.
Po drodze do kokpitu trafiłem na Irminę, która widać zostawiła wzlot pod czujną opieką aparatu różniczkowego “Hanna-2”. Była to bardziej chwytliwa nazwa na Künstliches Rechengehirrn der Typ 1921 z zakładów hanowerskich.
– A jeśli się pomyli i skieruje nas na Słońce? – spytałem z przekąsem. Prychnęła tylko, po czym cięła bez litości:
– To jedyne, co pamiętasz z lekcji o mitologii?
Nie wiedziałem, co odpowiedzieć, przy tym poczułem, że się czerwienię. Patrzyła mi w oczy z wyraźną satysfakcją. Nagle zmieniła ton:
– Przenośna powłoka optyczna, mało które państwo na to stać. Działa bardzo krótko i wymaga długiej regeneracji. Jeśli znajdziesz tego ducha, który jest pewnie po prostu czeskim szpiclem, do wieczora, to masz dziesięć minut za sterami przy zmianie toru nad Kanałem La Manche.
Ruszyła dalej korytarzem, wymijając mnie.
– A jak nie, to ja go znajdę, ale nie ufam tej naszej nowej maszynie. Mogłaby się pomylić i skierować nas na słońce – skwitowała.
Odeszła, zostawiając mnie w kropce. Ta Irmina… Wbiła mi przez te lata wiele szpilek, ale i tak ją podziwiałem. Gdy wybierała się na swój pierwszy lot, na płycie lotniska stał tłum fotografów, by uchwycić pierwszą kobietę pilotującą sterowiec. Z czasem jednak rutyna lotów komercyjnych sprawiła, że zaczęła się rozglądać za czymś więcej, jakąś szczyptą przygody, wonią intrygi albo śladem krwi na rękawiczce nobliwej damy.
Wreszcie mogłem wejść do kokpitu. Kapitan skinął grzecznie głową, gdy postawiłem przed nim tacę. Upił nieco herbaty, kiwając głową. Radio szczebiotało:
Minister spraw zagranicznych Zjednoczonego Królestwa udzielił dzisiaj pisemnych gwarancji niepodległości królestwu Hanoweru i księstwu Bawarii, potępiając przy tym dalsze roszczenia Królestwa Czeskiego wobec Federacji Bałtyckiej. Wszyscy pamiętają deklarację króla Wacława o zdobyciu dostępu do nie jednego, a dwóch mórz…
Patrzyliśmy w milczeniu na zalane słońcem grzbiety chmur. W takich chwilach przypominałem sobie, czemu nie potrafiłem rzucić tej pracy. Ludzkie sprawy, całe to machanie flagami i szablami, wydawało się śmieszne, gdy patrzyło się na świat z wysoka, sponad chmur.
Kapitan miał chyba podobne przemyślenia, bo powiedział:
– Wie pan, panie Stokowski, że lot podniebny miał przynieść ludzkości pokój?
Przez chwilę milczał, a ja nie chciałem nic wtrącać. Pomyślałem tylko o bombardowaniu Salzburga przez czeskie szturmowce dwa lata wcześniej…
Kapitan ciągnął dalej:
– To samo mówi się o nowych aparatach różniczkowych. Ale mnie się wydaje, że nie ma takiego aparatu, który wyleczy człowieka z chciwości, pożądania władzy i łatwości w formułowaniu uprzedzeń. Człowiek musi to osiągnąć własnymi siłami.
Kapitanów było wielu, ale kapitana-filozofa mieliśmy, o ile wiedziałem, tylko my. Nie potrafiłem nic dodać ani nic ująć, choć sam nie wierzyłem za bardzo w poprawę ludzkości.
Dla mnie sprawa była prosta – nad chmurami czuło się palec boży, a na ziemi drapieżniki w mundurach i garniturach wyszarpywały sobie krwawe ochłapy. Szczęśliwy, kto mógł wzlecieć i wyzwolić się, choć na chwilę.
Kapitan odwrócił się do mnie i spojrzał mi w oczy.
– Nie chciałby pan wrócić na uniwersytet? – spytał ojcowskim tonem. – Możemy coś zaaranżować…
Podziękowałem grzecznie. Uważałem uczelnię za zamknięty rozdział. Śmierć ojca, gospodarstwo, krach owsiany, pożyczka do spłaty… Od tamtego czasu próg uniwersytetu przekroczyli kolejni młodzi, obiecujący specjaliści od logiki. Co gorsza, na czoło nauk logicznych wysuwali się uczeni ze szkoły lwowsko-helsińskiej, a niemieckie uczelnie łapały zadyszkę… Nie, stanowczo nie było o czym mówić.
Znowu podziwialiśmy panoramę. Morze chmur rozciągało się aż po horyzont, bez najmniejszej sugestii burzy. Żeby każdy lot taki był…
Z rozmarzenia brutalnie wybił mnie głos wracającej Irminy:
– Nuże, gdzie Wili, a co ty robisz? Pani Wiliams prosiła o herbatę do kajuty, jest ledwie przytomna…
– Wili miał być z Mistrzem… – zacząłem.
– Ale ten szarlatan już dawno wrócił – krzyknęła prawie Irmina. – Ruchy, no, ruchy…
Ruszyłem, niosąc tacę. Czasem miewałem koszmary, że taca przyrosła mi do ręki i stała się częścią mnie.
Nabrałem przez lata takiej wprawy, że herbata w filiżance nawet nie zadrżała, gdy niosłem tacę przez korytarz. Zapukałem do drzwi kajuty pani Wiliams. Zauważyłem, że metalowa obudowa zamka jest porysowana.
Śpiewaczka otworzyła mi i przepuściła do stolika. Oczy kobiety były podkrążone i zaczerwienione. Postawiłem herbatę na blacie. Tym razem na stosie kartek nie dostrzegłem szkicu króla.
– Wchodził pan tutaj, jak mnie nie było? – spytała, patrząc na mnie nieufnie.
Zaprzeczyłem grzecznie. Pani Wiliams wzruszyła ramionami.
– Coś zginęło? – spytałem.
– Ach, to nic… – Wzruszyła ramionami. Po chwili westchnęła:
– Och, jakie to okrutne zrządzenie losu, że trafiłam na ten statek. Miałam pecha po drodze, bo przed lotniskiem był wypadek i nie zdążyłam na swój lot.
Pożegnałem się grzecznie i wyszedłem. Po drodze spoglądałem za siebie i zerkałem uważnie w boki, ale nie dojrzałem ani śladu podejrzanego jegomościa.
Wchodząc do loży widokowej usłyszałem, jak łysy wojskowy rozmawia z królem.
– Stu dobrych ludzi! Wrócimy, wzniecimy powstanie przeciwko Czechom…
Król pokręcił zdecydowanie głową. To jeszcze bardziej zdenerwowało łysego.
– Wasza wysokość, nie możemy tak po prostu uciec… – warknął, zaciskając pięści. Nie potrafiłem zrozumieć, czemu ten człowiek nie mógł rozstać się z marzeniem o władzy.
– Wszystko w rękach Anglików. Jeśli nam nie pomogą, będę musiał uznać swoją porażkę, tak jak Bismarck przed laty – powiedział smutno król.
Zdziwiło mnie, że przybysz ze wschodu zna tę nieco zapomnianą już postać. Bismarck… Wzdrygnąłem się na wspomnienie zakuwania historii XIX wieku. Dymisja Bismarcka po aferze o tron hiszpański, rewolucja liberalna w Berlinie, atak Austrii na Śląsk, śmierć Karela Erbena w nierozstrzygniętej hekatombie pod Sobotką, czeskie powstanie narodowe…
Król patrzył na mnie kątem oka. Jego towarzysz skinął na mnie ręką i poprosił o kawę wiedeńską, złośliwie wymawiając nazwę nieco z czeska. Zanotowałem na kartce i ruszyłem dalej. Oby przynajmniej dał napiwek, z tymi Słowianami nic nie wiadomo…
Kątem oka zauważyłem siwego oficjela, idącego szybkim krokiem do stolika. Jego twarz zdradzała wielkie napięcie.
Zwolniłem kroku, by usłyszeć, co mówi.
– Wasza wysokość, byłem w kajucie i muszę zameldować, że zniknęły kroniki… – doniósł z przejęciem. Poszedłem dalej, nie chcąc wzbudzić podejrzenia o podsłuchiwanie. Jeszcze wezmą mnie za szpicla…
W loży herbacianej dama w boa złapała w sidła okularnika.
– Ostatni sen przed podróżą ma zawsze charakter wróżebny, panie doktorze – mówiła egzaltowanym tonem. Jeśli arystokraci wydawali mi się ogólnie trochę śmieszni, to tutaj, pośród niebios, byli śmieszni podwójnie. Hans miał jednak trochę racji z tymi swoimi wywrotowymi teoriami…
– Wybaczy mi pani, lady Beaufield, ale muszę uwierzyć na słowo, bo znajdujemy się poza moją specjalnością – odparł grzecznie doktor, patrząc przez okno.
– Nie pamięta pan wczorajszego snu?
– Zupełnie, my lady. Czym jest zresztą sen, jak… – Nie dane było mu dokończyć, gdyż kobieta od razu mu przerwała:
– Otóż proszę sobie wyobrazić, że śnił mi się orzeł o czarnych szponach, który leciał nad wodą. I ja na latającym lwie odgoniłam go, machając ognistym mieczem…
Mężczyzna spojrzał na mnie błagalnie, jakbym miał klucz do uratowania go. Arystokratka ciągnęła dalej, ledwie robiąc przerwy na zaczerpnięcie tchu:
– Uważam, że wydarzy się podczas tej podróży coś znacznego i ważnego i że ja odegram w tym kluczową rolę. Mówiąc między nami… – ściszyła nieco głos – …słyszał pan o Sainte Dévote?
Doktor wywrócił oczami.
– A ja panu mówię, że wiele razy w moim życiu dostrzegałam znaki od Boga… – ciągnęła kobieta – …wiele znaków, a wszystkie wskazywały na mnie, proszę pana. Nauka wiele wie, nie przeczę, ale nie wie wszystkiego, proszę pana.
Ukłoniłem się przed parą.
– Wybaczy pan doktor, ale zgłoszono mi, że z pana kajuty doszedł jakiś rumor. Pewnie to nic…
Naukowiec przeprosił uprzejmie swoją rozmówczynię, wstał i ruszył w kierunku kajut. Poszedłem za nim, nie chcąc narazić się na wysłuchiwanie dziwnych teorii lady Beaufield.
Gdy wyszliśmy na korytarz, przeprosiłem doktora i wszedłem do niewielkiej kajuty dla obsługi. Wszyscy pasażerowie byli z grubsza najedzeni i napojeni. Z kuchni dochodził zapach pieczonego mięsa. Zamarzył mi się papieros, ale palarnia była zarezerwowana wyłącznie dla pasażerów, a za palenie gdziekolwiek indziej groziło mi wydalenie z pracy, o ile kapitan nie wyrzuciłby mnie najpierw za burtę.
Hans mnie dojrzał i zawołał do kuchni. Ani chwili dla siebie… Zabrałem się do przygotowywania kolejnego poczęstunku.
Do kuchni wszedł Wili, pociągając nosem i beznamiętnym głosem poprosił o schłodzenie kolejnego szampana. Miałem wrażenie, że słyszę z jego strony delikatny brzęk szkła, choć na tacy miał tylko dwa kieliszki, i to nie stykające się.
Hans westchnął, odstawił patelnię i zaczął siłować się z zamkiem do szafki, gdzie przechowywane były zapasy alkoholu na czarną godzinę.
– Król się wziął za picie… – jęknął. – Ci Słowianie! Jak latałem do Paryża, to za coś takiego dawano zakaz wstępu na przyszłe loty!
Wili patrzył spokojnie przed siebie, gdy kucharz przeklinał zamek i zgubiony klucz. Zanim mogłem go pocieszyć, usłyszałem z korytarza wołanie:
– Proszę państwa! – Był to głos doktora. Wyszedłem do niego.
– Obawiam się, że miał pan rację… – jęknął, strasznie zdenerwowany.
– Ale ja przecież tylko… – Chciałem sprostować.
– Włamanie! Ktoś ukradł mi klucze do bagażu! Bezcenne odczynniki…
Przypomniał mi się beżowy kufer, większy od dorosłego człowieka, oznaczony napisami Towarzystwa Chemicznego Brunszwiku albo czegoś takiego, czekający na nadanie. Nie rozumiałem, jak człowiek, przebywając tysiące kilometrów nad ziemią, mógł z taką powagą traktować jakikolwiek przedmiot stworzony ludzką ręką.
– Błagam, gdybym mógł wejść do luku… – prosił doktor.
Podumałem chwilę. Wejście pasażera nie wchodziło w grę. Ale ja sam mogłem otworzyć przejście. Nie było to do końca złamanie zasad, a w razie czego mogłem się tłumaczyć, że słyszałem dziwne hałasy… Doktor, widząc moje zadumanie, wyciągnął pięć szylingów i podał do ręki. Był cały napięty, zauważyłem też, że paznokcie prawej ręki miał obgryzione.
– Sprawdzę bagaż, ale proszę nikomu nic nie mówić – powiedziałem szeptem. Pokiwał głową.
– Czy mistrz Arxto szedł zaraz przed panem, gdy szliście panowie do kajut? – spytałem.
Moje pytanie zdziwiło go. Zastanowił się chwilę i odparł:
– Tak, był przede mną, przypominam sobie. Trudno nie zwrócić uwagi na jego strój. – Zawiesił głos i podumał chwilę.
– Myśli pan, że to on? – dodał z niedowierzaniem.
– Nie wiem jeszcze – odparłem. Zacząłem żałować, że spytałem o hipnotyzera – nikt mnie przecież nie wyznaczył na śledczego. Skinąłem głową i ruszyłem w stronę luku.
Po drodze zaszedłem do schowka technicznego i sprawdziłem uniwersalny otwieracz, schowany w przeszklonej gablocie. Pokazywał dwa użycia, a tarcza ostatniego dowodziła, że otwierano luk bagażowy. Przekląłem. Ktokolwiek chciał okraść doktora, był o krok przede mną.
W luku bagażowym panowała ciemność i wiało lodowatym chłodem. Szczelność kabiny pasażerskiej sprawdzano przed każdym startem i po każdym lądowaniu, ale lukiem nikt tak bardzo się nie przejmował.
Wymacałem skrzynię awaryjną przy wejściu i wyciągnąłem małą latarkę korbową, a także, ku swojemu zaskoczeniu, pistolet. Złapałem broń i wymierzyłem przed siebie. Co by powiedzieli moi profesorowie na widok swojego studenta marnotrawnego, który został samotnym pistolero na statku powietrznym? Uśmiechnąłem się do siebie, odłożyłem broń na miejsce i pokręciłem korbką latarki. Obrzuciłem pomieszczenie snopem światła.
Po lewej stronie leżały mniejsze walizki i kufry. Podszedłem do drugiego końca luku, gdzie wystawał, otwarty na oścież, beżowy kufer doktora. Walały się w nim bezładnie dokumenty, szkice i flasze z płynami w różnych kolorach. Część z nich miała na sobie oznaczenie trupiej czaszki.
Wtedy usłyszałem chlupotanie. Zamarłem i nasłuchiwałem przez chwilę w bezruchu. Zdawało się dochodzić z wielkiego, niebieskiego kufra… Podszedłem do niego, cały czas słysząc przelewanie się płynu, do tego jednostajne kapanie. Popchnąłem kufer.
Po chwili ze środka doszło mnie ciche jęknięcie. Włos zjeżył mi się na karku. Zwierzę, człowiek, a może po prostu przesłyszałem się? Czy należało komuś pomóc? A może podpisywałem na siebie wyrok?
Zacząłem gmerać przy zamku. Nie był szczególnie wyszukany i wyciągnięta z kieszeni spinka do włosów załatwiła sprawę. Kelner musi być w końcu gotowy na wszystko, jak mawiano w pewnym klubie nocnym dla starszych arystokratek.
Otworzyłem powoli ciężką pokrywę kufra, zapierając się o ścianę. Na Boga, kto projektuje takie pancerne kufry, pomyślałem. Wieko głucho uderzył o podłogę, a ja oświetliłem wnętrze i zamarłem.
W środku, w wannie pełnej niebieskiego płynu, leżał nagi mężczyzna. Jego ciało było szczupłe i gładkie, ale twarz… Tak, niewątpliwie była to twarz króla Letysława. Z ciała wystawały przewody, połączone ze szklanymi rurkami, lejkami i bańkami szklanymi, w których przelewał się płyn.
Na dole widniały napisy:
PUSTAK-IV
Golem Technika, Hradec Králové
Sięgnąłem ręką do ściany, czując, jak tracę oddech, a nogi się pode mną uginają. Oparłem się o metalowy słup. Czy to był sen? A może ciśnienie płatało figle mojemu mózgowi?
Wziąłem głęboki oddech i znowu rzuciłem snop światła na postać. Obok jego głowy widać było coś na rodzaj hełmu z aparatem mikrofonowym, którego przewód wnikał do głowy leżącego. Zwróciłem też uwagę na otwartą, zapisaną ręcznym pismem księgę i rysunek, a właściwie akt króla, leżące na podłodze.
Dotknąłem ciała postaci, chcąc wyczuć puls. Z przerażeniem odkryłem, że skóra była miękka niczym mokra glina i dotyk mojego palca odkształcił ją delikatnie. Zadrżałem, nie rozumiejąc, czy śnię koszmar na jawie…
– Piękne dzieło, prawda? – usłyszałem głos z ciemności. Czeski akcent był bardzo wyraźny.
– Ale dlaczego… – spytałem, ledwie wyduszając z siebie słowa.
– Póki król żyje, borowiańscy patrioci mogą mieć nadzieję, że wzniecą powstanie przeciwko nam… – Zawiesił głos.
Potrzebowałem chwili, żeby zebrać myśli. Serce waliło mi jak młot.
– Ale jeśli sam zgodzi się oddać pod wasz rząd… – zacząłem.
– Widzicie, jesteście bardzo biegli w polityce. Szkoda mi będzie taki samorodek wyrzucać za burtę.
Zacząłem wyrzucać z siebie gorączkowo słowa, by tylko kupić sobie jeszcze chwilę czasu.
– Od Lady Wiliams wykradłeś szkic, by go… ekhm… ulepić, prawda?
– Ach, prawdziwy detektyw! – odparł Czech.
– Ten hełm… – zacząłem niepewnie.
– Przekłada umysł. Nawyki, wspomnienia, poglądy. Szczytowe osiągnięcie naszej techniki.
– A kronika?
– To swego rodzaju przygotowanie, by uniknąć nadmiernego szoku przy transferze – odpowiedział agent.
– Ale król nie byłby posłuszny…
– Bunt byłby możliwy w zasadzie tylko na początku. Dlatego na wszelki wypadek upewniłem się, że leci z nami mistrz hipnozy – powiedział z zadowoleniem.
Nie wiedziałem, co jeszcze powiedzieć. Wziąłem głęboki oddech. Teraz albo nigdy.
Chwyciłem mocniej latarkę i cisnąłem w tył, słysząc zaraz czeskie przekleństwo. Rzuciłem się w stronę przeciwnika. Kopniakiem trafiłem w piszczel, ale w tym samym momencie uderzenie pięścią dosięgnęło mojego podbródka. Zgiąłem się wpół, oszołomiony ciosem. Nieznajomy podciął mnie i rzucił na ziemię. Po chwili leżałem, przyciskany jego kolanem. Jęknąłem z bólu i strachu.
– A teraz proszę się pomodlić… – powiedział ponurym głosem.
– Proszę się zamknąć – usłyszałem głos Irminy. Odruchowo zaśmiałem się. Nasza walkiria…
– Widzi mnie mademoiselle? – spytał zdziwiony oprawca. – Ten pistolet to chyba atrapa…
– Mam podrasowany monokl, czeski siepaczu – warknęła pilotka.
– W takim razie mam ofertę… – zaczął ostrożnie.
– Moja matka zginęła w Krakowie – rzuciła Irmina głosem pełnym nienawiści. Rozległ się huk i błysk, i po chwili jakieś osiemdziesiąt kilo czeskiego skrytobójcy zwaliło mi się na plecy.
Poczułem ciepłą i lepką ciecz, oblewającą mnie od góry. Zrzuciłem truchło i bezwiednie zwinąłem się w kulkę na podłodze, szlochając głośno.
– Wspieram cię. Skończyłeś? – wycedziła przez zęby Irmina.
Wziąłem kilka głębokich oddechów, wstałem i wytarłem twarz. Pilotka podała mi latarkę.
– A co z tamtym… – oświetliłem mężczyznę leżącego w wannie. Leżał bez ruchu, z zamkniętymi oczami, oddychając powoli.
– A skarżył się na coś? – spytała Irmina, wciskając się do przejścia awaryjnego luku.
Wybiegliśmy na korytarz. W oddali słychać było muzykę z patefonu i pijackie krzyki króla Letysława i jego kompanów. Spojrzałem po sobie. Cóż, plama krwi na mojej kamizelce od biedy mogła ujść za wino.
– Szybko i węzłowato – Irmina spojrzała mi w oczy. – Co widziałeś?
Odchrząknąłem.
– Wili już po seansie sprawiał wrażenie, jakby jednak był zahipnotyzowany. Do tego nie miał powodu iść do kajuty razem z mistrzem Arxto…
Irmina pokiwała głową. Ciągnąłem dalej:
– Hipnotyzer usłyszał doktora, który opowiadał o patencie. Czyli pewnie wpadło mu do głowy, żeby ukraść wynalazek i zarejestrować w Londynie.
Z kajuty wyszła lady Beaufield, wyraźnie zaintrygowana. Zaczerpnąłem powietrza i mówiłem dalej:
– Potem mistrz przekonał Wiliego, żeby za pomocą otwieracza, do którego ten jest upoważniony, otworzył kajutę doktora. Tam jednak znalazł tylko klucz do bagażu w luku. Został więc posłany przez hipnotyzera po kufer. Dlatego Wili pociągał nosem, bo zmarzł w luku.
– Czyli wszystko jest w porządku, prawda? Wystarczy po lądowaniu zgłosić policji, żeby aresztowała tego całego Arxto i po sprawie. – Podsumowała Irmina.
Chciałem odetchnąć z ulgą, ale zauważyłem szelmowski uśmiech pilotki. Nagle przypomniał mi się krzyk śpiewaczki.
– Poczekaj, panna Wiliams wykrzyczała… – zacząłem niepewnie.
– Całe zdanie, ale szczególnie głośno wykrzyczała „zabić króla”. Bernard mi mówił – powiedziała pilotka. Uśmiechała się coraz szerzej. Zrobiłem kolejny głęboki wdech…
– Wili już wtedy mógł być pod wpływem hipnozy. Mógł to zrozumieć jako rozkaz. Potem, w luku, wziął odczynniki z trucizną i przyniósł do kuchni…
Przypomniała mi się rozmowa o szampanie w kuchni i brzęk szkła. Zapewne dochodził z jego kieszeni.
– Główka pracuje – mruknęła Irmina. – Panie prawie-doktorze.
Nie mogła sobie darować…
– Ratować króla! – krzyknąłem.
– Sainte Dévote! – wrzasnęła pani de Beaufield, otwierając parasolkę i stając w rozkroku na środku korytarza. – Król jest zepsutym pijakiem i cudzołożnikiem, a Bóg przeznaczył mu karę!
Znad ramienia arystokratki zobaczyłem Wiliego z oszronioną butelką szampana, idącego w kierunku loży bankietowej. Spojrzałem na Irminę, szukając jakiegoś wyjścia. Wtedy Hans wyłonił się zza załomu korytarza, który prowadził do mesy. W ręku dzierżył tasak.
– Ja też muszę powiedzieć, że jako anarchista nie pomogę wam bronić króla. – Splunął pod buty. – Darujcie sobie, nikt wam niczego nie zarzuci. W gazecie napiszą, że jakiś słowiański król zapił się podczas lotu.
Lady Beaufield zrobiła wielkie oczy.
– Anarchista? I co za zwyczaje barbarzyńskie z tym pluciem? To znaczy… Och… – Na jej obliczu widać było ogromny wysiłek umysłowy. Wydała z siebie kolejne westchnięcie, po czym zaczęła mówić:
– Ależ teraz rozumiem mój sen! Wszystko na opak! Ratować króla! – Rzuciła się w kierunku Hansa, wymachując parasolką. Ten podniósł tasak wysoko nad głowę, zasłaniając się druga ręką przed ciosami.
Irmina złapała mnie za ramię.
– Przygoda! – krzyknęła. Ruszyłem za nią, choć jej entuzjazm nie udzielał mi się. Byłem spocony i przerażony. Chciałem tylko uratować człowieka, który chyba nie zasłużył na okrutną śmierć. Po raz pierwszy ze zdziwieniem odkryłem, że na kimś mi naprawdę zależało.
Przebiegliśmy korytarz i wpadliśmy do loży bankietowej. Król, czerwony na twarzy, klepał swojego siwego oficjela po ramieniu i śmiał się głośno. Pani Wiliams siedziała obok, wyraźnie znudzona. Doktor dziabał w swoim deserze. Wili ustawił tacę z butelką na stoliku obok monarchy. Łysy dryblas siedział prosto i patrzył z utęsknieniem na trunek.
Rzuciłem się w kierunku butelki, chcąc ją przewrócić – uznałem, że wytłumaczę się po fakcie. Niestety łysy przyboczny króla musiał wyczuć moje intencje, bo skoczył ku mnie niczym wąż i złapał za kołnierz, gdy byłem jakiś metr od celu. Zamachałem bezsilnie rękami.
Gdy kelner zaczął nalewać trunek, uniosła się z niego delikatna mgiełka. Wili ustawił kieliszek na tacy i ruszył w kierunku króla. Jego wzrok był mętny, a ruchy powolne i machinalne.
Irmina odchrząknęła i zwróciła się do śpiewaczki:
– Zawsze miałam wielką słabość do takiej arii Verdiego, falsetowej…
Wili podchodził do króla z tacą, gdy śpiewaczka przyjęła pozę operową i wysokim, świdrującym głosem zaśpiewała:
Sì lo sento Iddio mi chiama…
Kelner patrzył zszokowany, jak kieliszek pęka przy brzegu. Letysław warknął na niego, machając ręką. Spłoszony Wili podszedł, chyląc potulnie głowę, a król zgarnął butelkę z tacy i łyknął z niej. Po chwili poczerwieniał i wytrzeszczył oczy. Zaczął się głośno krztusić. Chwycił kołnierz koszuli i zaczął go szarpać, nie mogąc złapać oddechu.
Łysy dryblas puścił mnie, pozwalając osunąć się na ścianę. Myślałem gorączkowo. Wanna… Był tam taki aparat, jakby telefoniczny… Ciało w wannie było pustą formą… Aparat musiał czytać cudze myśli, by nowego króla napełnić wiedzą i instrukcjami… Z przerażeniem obserwowałem, jak król wiotczeje.
– Do luku! Weźcie go do luku! Tam go uratujemy! – ryknąłem.
Łysy popatrzył na mnie i na Irminę. Spojrzał ze zwątpieniem na premiera, który po chwili zastanowienia pokiwał głową.
Naczelnik działu zagranicznego agencji prasowej rzucił notkę na biurko i spytał:
– Czytałaś to w ogóle? Co to ma znaczyć? – rzucił gniewnie.
– Taka była treść depeszy – odparła słabym głosem stażystka. Wyglądała, jakby chciała zapaść się pod ziemię.
– Przecież to jakieś bzdury. – Naczelnik zamachał rękę w geście rozpaczy. – Mamy to puścić? Sama przeczytaj na głos i powiedz mi to prosto w oczy, że to poważna informacja!
Stażystka podniosła notkę i przeczytała na głos:
Letysław, król Borowii, dochodzi do zdrowia po śmierci w zamachu, który miał miejsce w sterowcu Dolnosaksońskich Linii Lotniczych. W odparciu zamachu duży udział miał kelner lotniczy, który został mianowany przez króla Wielkim Koniuszym.
Naczelnik westchnął i spojrzał przez okno.
– Orientalna Europa, tych ludzi nie da się zrozumieć – powiedział w przestrzeń.
Czytam sobie pierwszy akapit i myślę, “o, steampunk”, patrzę na tagi i faktycznie – steampunk. Także udało Ci się zbudować odpowiednie wyobrażenie w mojej głowie już na samym początku. :)
Opowiadanie bardzo mi się podobało. Lakonicznie zbudowany świat, ale zupełnie wystarczająco, by odpowiednio pobudzić wyobraźnię, bez zbędnych barokowych opisów i infodropu. Naszpikowany smaczkami w stylu dostępu Czech do morza, dziwactw arystokracji, starowinki z misją od Boga, golemy, spiski; ba, nawet hipnoza a rebours, czyli zamiast “niezbadana jest do końca”, to “odporność jest niezbadana do końca”. :)
Brak pretensjonalności, która tak często dotyka autorów, gdy dotykają tematów związanych ze swoją ojczyzną; a to nazwą okręt kosmiczny Kopernik na cześć “wybitnego astronoma z zapomnianych acz szlachetnych polskich ziem”, a to dodadzą historię do Mieszka czyniąc zeń szlachetnego wikinga a Tromso słowiańską stolicą tolerancji i tym podobne; u Ciebie tego nie było, tylko zdrowy dystans.
Odpowiednie proporcje klimatu, wyobraźni i humoru.
Zakończenie również satysfakcjonujące, uśmiechnęłam się. :)
Witaj.
Delikatnie podawany humor znakomicie współgra z powoli serwowanym napięciem. Thriller polityczny, z fantastycznymi wątkami, rozgrywający się podczas lotu sterowcem i to w tak dobranym towarzystwie – świetna robota! :)
Z technicznych wpadło mi w oko nieco powtórzeń oraz kilka innych wątpliwości, jak np. kwestie niektórych literówek:
Chcę przestawić nową, bardzo obiecującą metodę syntezy cukrów… – odparł ktoś inny. W trakcie moich podróży po górach Tybetu w rzeczy samej słyszałem od wtajemniczonych mistrzów o rzadkich przypadkach osób opornych na hipnozę!
Wieko głucho uderzył o podłogę, a ja oświetliłem wnętrze i zamarłem.
Ten podniósł tasak wysoko nad głowę, zasłaniając się druga ręką przed ciosami.
Naczelnik zamachał rękę w geście rozpaczy.
Bardzo mi miło – Podała mu dłoń, którą pocałował. – tu brak kropki w środku wypowiedzi
„Słońce” raz piszesz wielką literą, raz małą.
Letysław, król Borowii, dochodzi do zdrowia po śmierci w zamachu… – jak rozumiem, to żartobliwe określenie?
Pozdrawiam serdecznie, klik. :)
Pecunia non olet
Hej
Świetna intryga, ciekawy detektyw, a jeszcze mamy zawirowania polityczne i lekki humor :)
Bardzo fajne opowiadanie, wszystko co wymieniłem wyżej zagrało bardzo dobrze. Główny bohater zasługuje moim zdaniem na wyróżnienie. Jest dużo postaci ale nadajesz każdej bardzo wyrazistych cech dzięki czemu nie zgubiłem się w tym tłumie :D.
Jedna rzecz, która może trochę razić to pozostawienie czytelnika na długo bez haczyka ;), mi to nie przeszkadzało i z przyjemnością zapoznawałem się z sytuacją polityczną oraz światem, który sprytnie zaprezentowałeś poprzez podróżnych :). Ale jest niebezpieczeństwo, że jeśli czytelnik zostaje tak długo bez wątku, który by go zaintrygował może się znudzić opowiadaniem. Właśnie z tego powodu u Agatha Christie trup zwykle pojawia się na początku historii ;)
Pozdrawiam :)
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Qamqun: cieszę się, że się podobało, dziękuję za miłe słowa. Teorię o Mieszku Wikingu kojarzę (w sumie jego wnuczka bodajże daleko zaszła na północy), a tolerancyjne Tromso to skąd?
bruce: dzięki za klika, już poprawiam!
Bardjaskier: dzięki za przeczytanie, cieszę się, że się podobało. U mnie na początku jest niewidzialny czeski agent, więc to też nieźle.
Inspiracje opka:
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Acha wiedziałem :p a przynajmniej jeśli chodzi o Agatkę :D
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Dziękuję również, też miałam chwilami skojarzenia z powieścią Agaty, pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Intryga z humorem i fantastyką. Dobrze wybrałem na początek dnia. Świetnie się czytało. :)
Kuurkaa! Wuh! Produkt wysokiej jakości. No może odrobinę na spróbowanie. No może jeszcze odrobinkę na dziąsło.. pierwej sort ze szlachetnych, dobrze dobranych składników ;) . Ale to nie dlamnie. Wolę ziółko :)
Kawkoj piewcy pieśni serowych
Połączenie steampunku z kryminałem? OK, całkiem udane.
Jak na pełne śledztwo trochę za krótkie, ale zagęściłeś akcję i wyszło całkiem zacnie. Może nawet za bardzo zagęściłeś, akcja gna bez chwili na złapanie oddechu.
Nie zrozumiałam do końca, o co chodziło z duchem wykrytym przez monokl – na tyle materialny, żeby zaszkodzić człowiekowi?
Myślę, że świat dobrze rokuje i wart rozwoju. Te Czechy z dostępem do dwóch mórz trochę śmieszą, trochę intrygują…
Babska logika rządzi!
Greasy!
Ależ to była przygoda!
Czytało się dobrze i szybko, chociaż ilość postaci na początku trochę mi podkładała kłody pod nogi. Ale potem już było okej. :P
Fajna intryga, satysfakcjonująca doza absurdu i humoru, która wyszła zadziwiająco dobrze w połączeniu ze steampunkową Europą. :D
Klikam!
Pozdrawiam
Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.
Intryga z humorem i fantastyką. Dobrze wybrałem na początek dnia. Świetnie się czytało. :)
Komentarz Misia przyniósł mi uśmiech, jak zawsze.
Kuurkaa! Wuh! Produkt wysokiej jakości.
Astrid: Podniebna jazda zawsze w cenie :) Dzięki!
Połączenie steampunku z kryminałem? OK, całkiem udane.
Finkla: dziękować, to bardzo miłe.
Jak na pełne śledztwo trochę za krótkie, ale zagęściłeś akcję i wyszło całkiem zacnie. Może nawet za bardzo zagęściłeś, akcja gna bez chwili na złapanie oddechu.
Tak, chyba trzeba jeszcze jedną nieco medytacyjną scenę dać :)
Nie zrozumiałam do końca, o co chodziło z duchem wykrytym przez monokl – na tyle materialny, żeby zaszkodzić człowiekowi?
To czeski agent, który się wkradł, na ten trop wskazuje Irmina w rozmowie korytarzowej. Może to jakoś jeszcze przepiszę…
Myślę, że świat dobrze rokuje i wart rozwoju. Te Czechy z dostępem do dwóch mórz trochę śmieszą, trochę intrygują…
W sumie zakładając scenariusz, że w ostatniej ćwiartce XIX wieku Prusy nie jednoczą Niemiec (silna opozycja wewnętrzna i wśród państw niemieckich, niezbyt silny charakter Fryderyka Wilhelma IV), Austrię rozsadza wewnętrzne napięcie (już w 1848 musieli ich ratować Rosjanie), a Rosja popada w chaos wewnętrzny np. po śmierci Aleksandra II, albo po prostu przyjmuje bierną postawę, to Czechy wtedy wychodzą na całkiem ważny ośrodek państwowy regionu, z samoświadomą elitą i niezłym zapleczem przemysłowym i naukowym :) PS. Nie znam się na tym okresie jakoś wybitnie.
Barbarian: dzięki, cieszę się, że przygoda nad chmurami była warta zachodu!
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Czytało mi się od początku bardzo dobrze, klimat alt-historyczny i sterowce mnie pociągają estetycznie. Idea, że Czechy wybijają się na niepodległość i mocarstwowość pod koniec XIX wieku, wydaje mi się bardzo świeża.
Jak zwykle u GreasySmootha – świetnie zbudowane sceny i zabawne (nekro-)smaczki:
Letysław, król Borowii, dochodzi do zdrowia po śmierci w zamachu
Idę wystąpić o biblioteczny klik.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Czytałam i miałam nieodparte wrażenie, że zanurzam się w świat stworzony przez Agathę Christie. Potem przejrzałam komentarze i okazało się, że moje wrażenie było w pełni uzasadnione.
Nieźle wymyślona intryga, ciekawi bohaterowie i nad wyraz rezolutny kelner zapewnili mi szalenie miłą rozrywkę, milszą tym bardziej, że coraz trudniej o dobre podobne kryminały z myszką.
Mam nadzieję, GreasySmooth, że poprawisz usterki, bo chciałabym móc zgłosić opowiadanie do Biblioteki.
…głos mistrza przeszedł w coś w rodzaju melodyjnej inkantacji. Trwało to jeszcze chwilę, a potem cofnął się o krok. → Czy dobrze rozumiem, że głos mistrza cofnął się o krok?
Wili zamrugał oczami, spojrzał na swoje ręce i wypalił… → Mrugają powieki, nie oczy.
Może wystarczy: Wili zamrugał, spojrzał na swoje ręce i wypalił…
– Szanowi państwo, co za ciekawy przypadek! → Literówka.
Ale mi się wydaje… → Ale mnie się wydaje…
…że herbata w szklance nawet nie zadrżała… → …że herbata w filiżance nawet nie zadrżała…
W czasach, o których piszesz, herbatę podawano w filiżankach.
Po drodze rozglądałem się za siebie… → Po drodze spoglądałem za siebie…
Mówiąc między nami… – ściszyła nieco głos. – …słyszał pan o Sainte Dévote? → Zbędna kropka po didaskaliach.
– A ja panu mówię, że wiele razy w moim życiu dostrzegałam znaki od Boga… – ciągnęła kobieta. – …wiele znaków, a wszystkie wskazywały na mnie, proszę pana. → Jak wyżej.
Wziąłem się za przygotowywanie kolejnego poczęstunku. → Zabrałem się do przygotowania kolejnego poczęstunku.
http://filologpolski.blogspot.com/2016/11/brac-siewziac-sie-za-cos-brac-siewziac.html
Pokazywał dwa użycia, a tarcza ostatniego użycia pokazywała luk bagażowy. → Czy to celowe powtórzenia?
Proponuję: Pokazywał dwa użycia, a tarcza ostatniego dowodziła, że otwierano luk bagażowy.
…i nakręciłem korbkę latarki. → Mam wrażenie, że korbki się nie nakręca, że korbką nakręca się mechanizm, powodujący świecenie latarki.
…szkice i flasze z płynem w różnych kolorach. → Skoro w kilku flaszach były różne płyny, to raczej: …szkice i flasze z płynami w różnych kolorach.
…jak mawiano w pewnym klubie wieczorowym dla starszych arystokratek. → Obawiam się, że może być klub nocny, ale nie wieczorowy.
Może wystarczy: …jak mawiano w pewnym klubie dla starszych arystokratek.
…jak tracę oddech, a nogi się pode mną osuwają. → Czy mogły osunąć się same nogi?
Proponuję: …jak tracę oddech, a nogi się pode mną uginają.
A może ciśnienie płatało figle z moim mózgiem? → A może ciśnienie płatało figle mojemu mózgowi?
– Póki król żyje, borowiańscy patrioci mogą mieć nadzieję, że wzniecą powstanie przeciwko nam… – zawiesił głos. → – Póki król żyje, borowiańscy patrioci mogą mieć nadzieję, że wzniecą powstanie przeciwko nam… – Zawiesił głos.
Skoro zawiesił głos, to przestał mówić.
Złapałem mocno za latarkę i cisnąłem w tył… → Bohater trzymał latarkę, więc nie musiał jej złapać.
Proponuję: Chwyciłem mocniej/ pewniej latarkę i cisnąłem w tył…
Zgiąłem się w pół, oszołomiony ciosem. → Zgiąłem się wpół, oszołomiony ciosem.
Nieznajomy podciął mnie i rzucił na ziemię. Po chwili leżałem na podłodze, przyciskany jego kolanem. → Rzecz dzieje się w sterowcu, więc aby uniknąć powtórzenia, propobuję: Nieznajomy podciął mnie i rzucił na podłogę. Po chwili leżałem, przyciskany jego kolanem.
Gdy kelner zaczął nalewać do szklanki, z cieczy uniosła się delikatna mgiełka. Wili ustawił kieliszek na tacy i ruszył w kierunku króla. → Szampan jest nalewany do kieliszka o szczególnym, nie do szklanki.
Jak to się stało, że kelner nalewał trunek do szklanki, a potem ustawił na tacy kieliszek? Szklanka i kieliszek nie są synonimami.
Proponuję: Gdy kelner zaczął nalewać trunek, uniosła się z niego delikatna mgiełka. Wili ustawił kieliszek na tacy i ruszył w kierunku króla.
Kelner patrzył zszokowany, jak szklanka pęka przy czubku. → Tam nie mogło być szklanki, w dodatku takiej z czubkiem, bo szklanki nie mają czubków.
Proponuję: Kelner patrzył zszokowany, jak kieliszek pęka przy brzegu.
…król zgarnął butelkę z tacy i wziął łyka z gwinta. → …król zgarnął z tacy butelkę i łyknął z niej.
Łyków nie bierze się. Pić z gwinta to współczesny potocyzm i nie ma racji bytu w tym tekście.
Chwycił za kołnierz koszuli, nie mogąc złapać oddechu. → Chwycił kołnierz koszuli i zaczął go szarpać, nie mogąc złapać oddechu.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Reg, serdecznie dziękuję, poprawione!
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
W takim razie pozostaje mi odwiedzić klikarnię. ;D
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Dziękuję, jak zwykle dużo się nauczyłem z Twoich poprawek.
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Bardzo proszę, GreasySmooth. Po cichutku puchnę z dumy i radości. ;D
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Zabawne :)
Przynoszę radość :)
Ja, pisząc, świetnie się bawiłem :)
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Cześć, GreSmo!
To ja, Twój piątkowy dyżurny!
Nad tym tekstem unosi się duch radkowych steampunków – jest alt-historia, są sterowce i opowieść, która gna na złamanie karku ;)
Oczywiście napisałeś to na swój sposób i zaserwowałeś kryminalną intrygę – wyszło całkiem fajnie, można było trochę pozgadywać kto i dlaczego.
Osobiście wolę jednak nieco wolniejszą akcję, szczególnie, że atakujesz tu dość sporym zagęszczeniem postaci na akapit kwadratowy. Przez to nie mam okazji tych bohaterów dobrze poznać, czy nawet “zakodować” w głowie. To niestety sprawia, że mimo iż są tu satysfakcjonujące spiski, to wychodzę z lekką niepewnością, czy na pewno wszystko dobrze pojąłem.
Humor jest nienachalny i bardzo dobrze podany.
Zatem bardzo ciekawa lektura, choć ja widziałbym ją nieco bardziej rozciągniętą, z rozbudowanym klimatem ciasnych kajut sterowca.
A tak w ogóle, to chodzi za mną pomysł właśnie kryminału, dziejącego się na pokładzie sterowca, więc troszkę się bałem, że mnie ubiegłeś, ale na szczęście ugryzłeś to z zupełnie innej strony ;)
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Dzięki! Zamierzam napisać kolejne. Bardzo cenne uwagi, tj. faktycznie z 5k znaków mógłbym dodać, ale też nie chciałem, żeby jednak było krótkie, lekkie, dynamiczne – następnym razem poszlifuję!
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Jak na kryminał nieco pośpieszne, ale poza tym bardzo przyzwoite opowiadanie.
Fabuła skonstruowana porządnie. Może momentami nieco zbyt mocno bijesz czytelnika po głowie wskazówkami, a finał z całą pewnością jest nieco zbyt pośpieszny, przez co intryga nie zdąży dojrzeć, a już jest rozwiązana, ale poza tym jest w porządku, czytałem z zainteresowaniem.
Kreacja postaci użytkowa, bez fajerwerków, ale też nie dająca powodów do narzekań.
Światotwórstwo przyjemne. Bez większych infodumpów, opowiedziane nie wprost, daje obraz świata na tyle odmiennego, by intrygować, ale też na tyle znajomego, by nie były niezbędne sążniste wyjaśnienia. No trafia w mój czuły punkt, bo mam słabość do epoki.
Podsumowując – czytałem z przyjemnością.
Świetne, świetnie napisane.
Tu mam małą wątpliwość (o co chodzi?):
Sì lo sento Iddio mi chiama…
Tak to brzmi po włosku, czyż nie?
Już sam tytuł na to wskazuje (wzorzec oczywiście znakomity). :)
Zanurzam się w świat stworzony przez Agathę Christie.
None: dzięki, faktycznie warto by zwolnić, no ale to nowy rodzaj opowiadania, którego nie znam, plus 45 k mniej osób by przeczytało :)
maciekzolnowski: dzięki za pochwałę, poprawione!
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Tekst dobry pod względem fabuły, pokazania świata jak i interesującego pomysłu w ogóle. Jak wspomniała Finkla, bardzo szybka akcja szkodzi z lekka warstwie kryminalnej, bo nie miałem czasu jak czytelnik zebrać myśli – ciągle nowe szczegóły, szczególiki i relacje. Miałem wrażenie, jakbyś wręcz przycinał do limitu, Autorze :)
Sama historia jest przemyślana i to na wielki plus. Postacie przycięte raczej do roli, jaką mają pełnić (kolejna wada związana z zawrotnym tempem), ale swoją rolę spełniły.
Technicznie czytało się ok.
Tak więc porządny, sycący koncert fajerwerków w wersji steampunk :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
No, podobało mi się:) Napisane sprawnie – i myślę, że w przyjętej formie (choć nie tylko) czytało się naprawdę z ciekawością. To znaczy wciągnęło:P
Sam kryminał zdaje się dobrze zaplanowany, choć – gdybym miał się czegoś czepiać – to trochę brakowało mi wyraźniejszego zaznaczenia tajemnicy, za którą moglibyśmy podążać. To oczywiście aż tak nie przeszkadzało (patrz pierwszy akapit), ale przy dłuższej formie wydaje mi się, że mogłoby zaszkodzić. Drugi z problemów jaki widzę, to trochę bierność głównego bohatera. To znaczy w zasadzie służył jako punkt widzenia do poznania/rozwikłania tajemnicy, ale sam nie popełnił w tekście zbyt znaczącej roli (poza uratowaniem króla;)) i dużo pomogli mu bohaterowie poboczni (Irmina) lub przypadek (wejście do luku bagażowego).
Plusy natomiast należą się również za zbudowanie i przemycenie alternatywnego świata. Nienachalnie i ciekawie:)
Ostateczny werdykt więc podyktowałbym następujący: brakuje trochę liftingu, ale tekst porządny, nie bałbym się publikować;)
EDIT: Ach, i nad tytułem bym pomyślał. Sterowiec nie brzmi tak ładnie, jak Orient Express – może wrzucić w tytuł nazwę sterowca/linii? Tzn. nie wiem, tak o strzelam:P
Слава Україні!
Hej! Zacznę od uwag związanych z tekstem, opinię napiszę później.
Z zadumy wybudziły mnie głośne kroki.
A nie wyrwały? Przecież nie spał.
Skończyłem swoje obowiązki w kuchni i ruszyłem z wózkiem, załadowanym przekąskami – paskami suszonego sera i boczku, obok tego mieszanką daktyli i orzechów – i butelkami z wodą.
Nie podoba mi się to zdanie, masz w nim cztery “i”. Pogrubione niezręczne.
– Wiliams, Martha Wiliams, śpiewaczka operowa, to znaczy dawniej… Bardzo mi miło – Podała mu dłoń, którą pocałował.
Kropka po miło.
Wychodząc na korytarz, wpadłem na Bernarda. Widząc mnie, parsknął ze śmiechu.
Ała.
– Przyjdź prędko od kapitana, bo sam nie ogarnę.
Literówka. A “ogarnę” nie jest aby zbyt współczesne? Pytam, bo mi zaburza ogólny sposób, w jaki do tej pory wypowiadały się postacie.
Nie wiedziałem, co odpowiedzieć, przy tym poczułem, że się czerwienię.
Zmieniłbym na “do tego”.
Jeśli znajdziesz tego ducha, który jest pewnie po prostu czeskim szpiclem, do wieczora, to masz dziesięć minut za sterami przy zmianie toru nad Kanałem La Manche.
Ruszyła dalej korytarzem, wymijając mnie.
Te dwa zdania mają brzydki szyk. Nie lepiej byłoby przeredagować, na przykład tak → Jeśli do wieczora znajdziesz tego ducha, który jest pewnie czeskim szpiclem, to daję ci dziesięć minut za sterami w trakcie zmiany toru nad kanałem LaManche.
Wymijając mnie, ruszyła korytarzem.
Gdy wybierała się na swój pierwszy lot, na płycie lotniska stał tłum fotografów, by uchwycić pierwszą kobietę pilotującą sterowiec.
Powtórzenie. Może “wybierała się w swój dziewiczy lot”? Choć brzmi to dziwnie w kontekście kobeity, a nie pilotowanej maszyny ;)
– Nuże, gdzie Wili, a co ty robisz? Pani Wiliams prosiła o herbatę do kajuty, jest ledwie przytomna…
Jakoś mi to “nuże” nie pasuje do Irminy. Do tego, to pierwsze zdanie, jest z nim coś nie tak. Ona pyta o Wiliego, jednocześnie pytając co on robi, coś mi tutaj trzeszczy.
W loży herbacianej dama w boa złapała w sidła okularnika.
Tutaj aż prosi się o metaforę związaną z zaciskaniem splotów coraz ciaśniej wokół doktora, zamiast wpadania w sidła – wszak to dama w boa :D
Do kuchni wszedł Wili, pociągając nosem i beznamiętnym głosem poprosił o schłodzenie kolejnego szampana.
Rym.
Miałem wrażenie, że słyszę z jego strony delikatny brzęk szkła, choć na tacy miał tylko dwa kieliszki, i to nie stykające się.
To zdanie mi kuleje na końcu – które się nie stykały?
Hans westchnął, odstawił patelnię i zaczął siłować się z zamkiem
doszafki, gdzie przechowywane były zapasy alkoholu na czarną godzinę.
Chyba lepiej bez.
Kopniakiem trafiłem w piszczel, ale w tym samym momencie uderzenie pięścią dosięgnęło mojego podbródka. Zgiąłem się wpół, oszołomiony ciosem.
Zginanie się wpół raczej kojarzy się z ciosem w brzuch, nie w szczękę. Trudno mi sobie wyobrazić kogoś, kto zgina się wpół po trafieniu w twarz – raczej głowa by mu odskoczyła, skoro cios był silny, a ciało mogłoby się przechylić.
Poczułem ciepłą i lepką ciecz, oblewającą mnie od góry. Zrzuciłem truchło i bezwiednie zwinąłem się w kulkę na podłodze, szlochając głośno.
Nieeee… Po co to? Ratuje z opresji doktora, ogarnia pokład, lata sterowcem, jest dociekliwy, sprytny, odważny i nagle… zwija się w kulkę i szlocha, bo mu trup na plecy upadł. A jeszcze chwilę wcześniej się odruchowo zaśmial, kiedy Irmina się odezwała i szala życia i śmierci przechyliła się na jego korzyść. Jakoś mi to nie gra, nie pasuje do rysowanej przez całe opowiadanie postaci.
Kelner patrzył zszokowany, jak kieliszek pęka przy brzegu.
No i zrobiła się z intrygi przygodówka w stylu Indiany Jonesa, Macgyvera, Druzyny A.
Ella Fitzgerald rozbijała kieliszki, ale używając wzmacniacza głosu, a w dodatku kileiszek stał blisko źródła emisji. Zakładając, że Williams jako śpiewaczka operowa jest w stanie wydobyć z siebie te 105 decybeli, których potrzeba do rozbicia kieliszka (googlałem nieco), to jaka jest szansa na dobranie właściwej tonacji? I jak daleko jest ten kieliszek od jej ust? Sorry, w tym momencie moja niewiara – pomimo, że to fantastyka – wydrapała sobie drogę na powierzchnię.
Wrócę tutaj jutro z opinią na temat tekstu jako całości, bo dziś już mi się mózg lasuje :)
Pozdrawiam serdecznie
Q
Known some call is air am
Pozamiatane :) Będę potrzebował chwili na poprawki, ale dziękuję bardzo.
No i zrobiła się z intrygi przygodówka w stylu Indiany Jonesa, Macgyvera, Druzyny A.
Tak, chciałem trochę taniej, brytyjskiej farsy, stąd te nieco groteskowe postacie. To nie miał być tru mroczny kryminał :)
zwija się w kulkę i szlocha, bo mu trup na plecy upadł.
Agent chciał go zabić w ciemnym luku, po tym, jak kelner zobaczył klona w dziwnej maszynerii, po chwilę kogoś zabito – a Irmina mogła trafić jego.
Tu jest mowa o sytuacji stresowej (trup na plecach), która wywołuje bardzo szczególne odruchy. Do tego zejście adrenaliny.
Chodzi mi o taki moment:
https://youtu.be/2Esx7N7C-jA?t=202
Weterani wojenni i policjanci potrafią się załamać, cierpieć latami na PTSD, a nie powiesz, że to nie są twardziele.
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Golodh: Dzięki za nominację :)
Tak, do przemyślenia, bo faktycznie przypadek decyduje o odkryciu spisku. Podobnie dalej nie mam wytłumaczenia, jak otworzył zamek do takiej maszynerii. Cieszę się z tego, że doceniłeś wiele elementów :)
NoWhereMan: Dzięki za pochwałę, faktycznie warstwa kryminalna mogłaby być bardziej kryminalna. Może gdyby wprowadzić z jedną scenę dla oddechu, gdzie bohater zbiera myśli? :) Cieszę się, że uznałeś to za steampunk, bo w sumie nie jestem znawcą gatunku, i bałem się, czy nie zostanę posądzony o taniznę w tym zakresie :)
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
No to jestem.
Lecimy od początku z tym koksem :)
Zaczynasz opowiadanie od wprowadzenia na przestrzeni jednego akapitu ośmiu postaci, nie licząc narratora. Dla niektórych już samo to jest wysokim progiem, ale ja akurat czepiać się nie będę, tylko zaznaczam. Po tym akapicie dodajesz kolejne trzy (hipnotyzer, duch/szpicel, kapitan). Z ilością postaci nie mam problemu, gorzej z zasadnością wprowadzenia ich aż tylu. Na przykład niespecjalnie widzę celowość we wprowadzaniu obstawy króla – niby jakąś tam role odgrywają, ale nie na tyle dużą, by się ich pozbyć, a ich działania ująć w inny sposób, ewentualnie przenieść na inne postacie. Co jednak muszę pochwalić, to fakt, że udało Ci się całkiem udanie tchnąć w tekst ducha “Morderstwa w Orient Expresie” A. Christie – może nie tak udanie jak na przykład Akuninowi w “Lewiatanie”, ale to nadal kawał dobrej roboty.
Pierwszy fragment, który mnie zatrzymał, to ten, w którym protagonista zabiera Irminie monokl. Strasznie to pretekstowe, choć wiem jaki cel miało. Patrząc pod kątem całego opowiadania, dziwi mnie również to, że ani bohater, ani Irmina nie poinformowali kapitana czy też pozostałych załogantów, że dojrzeli coś dziwnego. Jeśli jedna osoba dostrzegła by tego szemranego typka, to mogłaby zrzucić to na karb zmęczenia, halucynacji, fatamorgany czy czegośtam, ale dwie osoby widzące to samo to już jest coś, co powinno im zapalić czerwoną lampkę w głowach – przecież to sterowiec, piszesz, że tam palić nie wolno (wiadomo czemu), że są ostre procedury, a pasażer na gapę w kamuflażu jakoś im specjalnie nie wadzi – to jest nie tylko dziwne, ale też mało logiczne. Oni sobie nawet potem gadają, że to pewnie szpicel i jak go bohater znajdzie, to Irmina odda stery na kilka minut. Nie kupuję tego.
Opowiadanie dzieje się w zamkniętej przestrzeni, dość niewielkiej, a mimo to udało Ci się utrzymać dość dynamiczne tempo wydarzeń, żebym się nie tylko nie nudził, ale płynął z tekstem. Serio – kiedy ujrzałem, że za chwilę dotrę do końca, zdziwiłem się, że te ponad 30k znaków już jest za mną. Tutaj należa Ci się pochwały, bo wprowadzanie elementów i motywów, które nadają wrażenie większego tempa wydarzeń niż jest w rzeczywistości to IMHO nie lada sztuka.
Gdzieś wokół wydarzeń rozgrywających się w sterowcu podrzucasz informacje na temat świata. Uważam, że te infodumpy wplatasz w tekst dość subtelnie i tylko ze dwa razy zauważyłem, że dany opis jest dla czytelnika, by rozumiał więcej, miał szerszy kontekst. To też bardzo fajne.
Zanim przejdę do dwóch elementów, które mnie najbardziej zaskoczyły (jeden na plus, drugi na minus), odniosę się do Twojego tłumaczenia, że chciałeś żeby to nie było do końca na serio, żeby nie był to duszny kryminał. Zauważyłem to w momencie, w którym stara lady atakuje Hansa – to przecież element komediowy, bardzo pulpowy, nadający kolorytu końcówce opowiadania. Szkoda tylko, że przez pierwsze 60% tekstu tych elementów mniej serio nie było prawie w ogóle (oprócz ciekawej relacji bohatera z Irminą i uratowania doktora ze splotów damy w boa). To jest tak, jakbym dostał talerz z pierogami i kilka pierwszych byłoby z mięsem, a dwa ostatnie okazały się nadziane truskawkami – nie żebym nie lubił tych z truskawkami, ale sam chyba rozumiesz (mam nadzieję ;)). Twoje tłumaczenia co do PTSD oczywiście przyjmuję, bo czemu nie miałbym, nie jest mi to zjawisko obce – ale po co Ci to tam było? Przecież to chwilowe załamanie nie odegrało żadnej istotnej roli, ta reakcja niczego nie opóźniła, nie przyspieszyła, nie rzuciła nowego światła na postać bohatera, ona tylko jest, a ja nie wiem po co.
No i te dwie, wspomniane wcześniej rzeczy.
Pierwsza na minus: wyjaśnienia antagonisty. To jest coś, co zawsze mnie boli, nie służy niczemu. Ok, możesz powiedzieć, że złoczyńca jest tak zakochany w sobie i swoich genialnych pomysłach, że chce je komuś przedstawić, chce żeby ktoś (nawet przyszły a finalnie niedoszły trup) poznał się na jego geniuszu. Nie zmieni to faktu, że tak naprawdę autor kupuje bohaterowi w ten sposób czas, a objaśnienia są dla odbiorcy tekstu, żeby pokazać jaki antagonista miał modus operandi. Zdziwiłem się, że zdecydowałeś się na tak nietrafione rozwiązanie.
Druga na plus: golem. Jaki to jest zabejisty pomysł, żeby wpleść motyw praskiego golema do opowiadania, w którym Czesi są antagonistami, i w ten sposób wprowadzić świetny element zastępowania żywych ludzi konstruktami. Klonowanie bez klonowania, cholernie to oldskulowe i świetnie pasuje do steampunka. Nie spotkałem się wcześniej z podobnym pomysłem, a kiedy mi go podałeś zdziwiłem się, jak proste i eleganckie jest to rozwiązanie. Próbowałem sobie przypomnieć cokolwiek podobnego, ale nie potrafiłem – nie piszę, że to jest świeże per se, bo może ktoś już kiedyś coś podobnego wykminił, ale że to jest świeże dla mnie. To jest tak dobre, że zalecałbym zabranie tego pomysłu i oparcie o niego fabuły, z której może Ci wyjśc coś naprawdę althistorycznie arcyciekawego. Chapeau bas, Greasy, ująłeś mnie tym pomysłem.
Ostatecznie będę na NIE, pomimo tego jednego, świetnego pomysłu. Przy końcówce niestety cała intryga puszcza na spawach, zmiana klimatu z bardziej poważnego na lżejszy nie robi dobrze tekstowi, w dodatku patrząc całościowo znajdzie się kilka logicznych dziur (wspomniana w pierwszym komentarzu sprawa pękającego kieliszka, olanie przez bohatera i Irminę niewidzialnego szpiega i jeszcze kilka innych), których nijak nie potrafię połatać. Opowiadanie jest na pewno nieźle napisane, ma do pewnego miejsca klimat, stylizacja bez większych potknięć, konsekwentna. Powiedziałbym, że to jest YApodobne opowiadanie w sztafażu steampunkowym. Mam też wrażenie, że zacząłeś pisać tekst, mając jakiś zamysł, który później zmieniłeś – lepiłeś pierog… sorry, golema, jasne, że golema z gliny, a pod koniec pracy nie wiedzieć czemu zamieniłeś używany budulec na masę krówkową :D
Może następnym razem, Greasy, bo widzę, że masz dobrej jakości narzędzia w tym swoim warsztacie, tylko jeszcze nie do końca zdecydowałeś, jaki materiał chcesz nimi obrabiać.
Pozdrawiam serdecznie :)
Q
Known some call is air am
Cześć Outta, dziękuję za obszerny komentarz. Na pewno mam teraz dużo do przemyślenia.
Korektę dorobię w tygodniu…
Nieco zaskakuje mnie, że długo czułeś, że tekst jest poważny. Wąsaty sarmata z szablą wciśnięty we frak, krwiożercze Czechy, sztuczna nie-do-końca inteligencja, nawiedzona dama, hipnotyzer inkantujący sałatkę okultystyczną – wydaje mi się, że o ile koniec faktycznie jest nieco niepoważny, to przez cały tekst ślizgamy się po granicy powagi.
Monolog – poprawię to jeszcze.
Śledztwo / kryminał – zamierzam przerobić, żeby w luku faktycznie coś pośledził, ale nie mam pomysłu :( Nie mam (jeszcze) drygu do zagadek kryminalnych. Ślady butów?
Co do szpicla – oni są zabiegani, mają swoje obowiązki, pewnie też myślą, że kapitan im nie uwierzy. Plus wprowadzam element rywalizacji z Irminą, która jest zdecydowanie wiodącą postacią.
BTW na sterowcach były palarnie.
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Hej, hej
Niestety, nie za bardzo mnie porwało.
Na plus zdecydowanie steampunkowy klimat, chociaż nie wiem, czy akurat ten gatunek miałeś na myśli, czy szedłeś bardziej w “zwykłe” althist. Jest tutaj z pewnością kopalnia ciekawych pomysłów, z których najbardziej spodobał mi się król w walizce i sprawa z golemem. Świetne.
Nie przeszkadzał mi misz-masz humoru i powagi. Nie wiem, w co celowałeś, ale trochę humory i trochę napięcia działało całkiem nieźle. Opowiadanie humorystyczne nie musi sypać żarcikami w każdej scenie, a powaga lepiej wybrzmiewa, gdy przepleść ją niepowagą.
Widać też, chociaż może lepszym słowem jest “obiecujesz”, przemyślany świat, gdzie od zatrzęsienia althistorycznych zmian, zarówno pod kątem politycznym, jak i magicznym. To się aż prosi o wykorzystanie, ale nie w tej formie. I tutaj dochodzę do problemów…
Za dużo: jeśli czytelnika można wrzucić na głęboką wodę, to Ty wrzucasz na środek oceanu. Nazw, zdarzeń i osób wymieniasz bez liku, ale to tylko wymienianie, bez związanych ze sobą konotacji. Może jest tu klucz do ogarnięcia całego settingu w 34k znaków, ale ja go nie znalazłem. Na dodatek prócz protagonisty i antagonisty, wprowadzasz sidekicka w postaci Irminy oraz kilku ciekawych pasażerów…
Bohaterowie: Nie przejąłem się nimi. Tworzenie ich historii polega tutaj znów na wymienieniu jakichś słów-kluczy i pustych haseł. Postacie pędzą w działaniu na łeb na szyję, akcja gna i gna, jakbyś w ogóle nie próbował stopniować napięcia. Masz niby pokazanie otoczenia, opis postaci, następnie podejrzane incydenty i w końcu konfrontację (nawiasem mówiąc, depesza w zakończeniu brzmi pięknie – naprawdę dobra robota), ale zabrakło chwili wytchnienia między kolejnymi scenami.
Podsumowując, to jest opowiadanie z pomysłem, ale zabrakło trochę odpowiedniego dawkowania tych pomysłów, abym mógł docenić je w pełni.
Pozdrawiam!
Nieco zaskakuje mnie, że długo czułeś, że tekst jest poważny. Wąsaty sarmata z szablą wciśnięty we frak, krwiożercze Czechy, sztuczna nie-do-końca inteligencja, nawiedzona dama, hipnotyzer inkantujący sałatkę okultystyczną – wydaje mi się, że o ile koniec faktycznie jest nieco niepoważny, to przez cały tekst ślizgamy się po granicy powagi.
Po kolei.
Sarmata z szablą wciśnięty we frak – nie takie rzeczy uchodza w steampunku.
Sztuczna niedokońcainteligencja – cóż niepoważnego jest w urządzeniu, które działa, spełnia swoje funkcje, nie jest superzaawansowane?
Nawiedzona dama – staruszki tak miewają, szczególnie te oderwane przez całe życie od problemów, z ktorymi borykają się ludzie mniej szlachetnie urodzeni (dodaje kolorytu, ale nie odbiera powagi).
Hipnotyzer gadający bzdury – dla nas, współczesnych to śmieszne i naiwne, ale spójrz jakimi bzdurami jak tandetną estetyką jarali się ludzie na przełomie wieków. To uwairygadnia postać, uwiarygadnia pozostałych w ich rekcjach, nie odbiera powagi.
Czechy jako antagoniści – biorąc pod uwagę mozliwości, ktore im dałeś, to nie jest to dla mnie nic dziwnego. Pomyśl o faktoriach nad Wełtawą, w których czescy inżynierowie-okultyści lepią ze szlamu golemy, implementują im świadomości najlepszych żołnierzy, jednocześnie czyniąc je sobie całkowicie posłusznymi, wyposażają w ten kamuflaż i wysyłają do bitew. Armia niewidzialnych gierojów, w jakimś stopniu odpornych na kule, niemęczących się i walczących do końca. Może to sobie inaczej umysliłeś, ale czemu moja wyobraźnia nie miałaby dopisac sobie takiego backgroundu, skoro nie zawierasz bardzo szerokiego kontekstu dla wydarzeń (bo szeroki kontekst to raczej w powieści, nie w opowiadaniu)? Masz tu fajny pomysl na coś dłuższego, a w dodatku zaskakującego – no bo, że Czesi jednym z głównych graczy na mapie europy? A jak! :)
Known some call is air am
Zanais: Dziękuję za przeczytanie. Szkoda, że nie porwało, bo mieć takiego multipiórkowicza w piwnicy to wielka korzyść. Cieszę się, że niektóre pomysły się spodobały. Twoje uwagi dały mi dużo do przemyślenia.
Outta: Heh, pasuję. Widzę, że dostrzegasz w tym pomyśle, albo w jego rozwinięciu, spójną wizję świata. Jeśli chcesz, to chętnie użyczę licencji :)
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Cześć!
Niezły pomysł z całkiem wysokim – jak na moją niewiedze historyczną – progiem wejścia. Na szczęście bez tego całość również nieźle się czyta. Czy jest tu steampunk? Trochę jest, ale imho bardzo subtelnie, to zdecydowanie bardziej althist z elementami realizmu magicznego.
Wszystko jest spójne i zrozumiałe, całość się spina elegancko, akcji nie brakuje, ale też nie pozwalasz sobie na ciągłą galopadę umiejętnie wprowadzając spokojniejsze kawałki. Perspektywa kelnera oddana całkiem trafnie, choć tu zabrakło miejscami nieco gagów i humoru (a może ja zwyczajnie zawsze trafiam na ciętych kelnerów?). Bohaterowie pokazani są nieco zdawkowo, ale niech będzie, wyobraźnia zrobi resztę. Nie mniej jednak, nie mogłem wyzbyć się wrażenia, że postaciom brakuje jakiejś głębi, detali, człowieczeństwa. Pokazywałeś większość bohaterów poprzez urywki wyglądu i zachowań, trochę za mało, by w nich uwierzyć imho.
Do całości mam w zasadzie tylko jeden poważniejszy zarzut: przewidywalność. Tytuł zdradza motyw przewodni, scena przed startem w zasadzie daje bardzo wyraźny przedsmak tego, czego możemy się spodziewać: hipnotyzer, Czeski szpicel. To wszystko spowodowało, że lekturze nie towarzyszyły większe emocje, a głowa wciąż mędrkowała, czy będzie tak czy tak, mając dosyć wąski zakres do analizy, bo karty były na stole. Oczywiście momentami było lepiej: golem w skrzyni, końcówka z telegramem, ale poza tymi momentami wszystko toczy się po jasno wyznaczonym torze bez większych zaskoczeń.
Dlatego piórkowo będę na NIE. Lektura była przyjemna, ale nie obudziła większych emocji, nie zaskoczyła, nie dopatrzyłem się też szczególnego drugiego dna całej sytuacji (choć momentami analogie polityczne mi się cisnęły). Dobry tekst, ale bez czegoś szczególnego, co zostanie w głowie na dłużej.
Pozdrawiam!
„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski
A ja będę piórkowo na TAK.
Przekonał mnie ten tekst i tonem (też nie załapałam od razu elementów nie-całkiem-poważnych, choć, przyznam, imperialni Czesi sprawili, że zaczęłam odczuwać niejakie podejrzenia), i fabułą (bo mi się dobrze czytało), i postaciami, które wydały mi się ciekawe i dostatecznie intrygujące, by udźwignąć historię. To by nie wystarczyło do piórka, samo w sobie. Przeważyła moja słabość do historii alternatywnych, zwłaszcza takich bardziej odlecianych i podkolorowanych, jak u ciebie, fantastyką. To sprawiło, że po zastanowieniu postanowiłam dać TAK.
ninedin.home.blog
krar85: Dzięki za przeczytanie i opinię, cieszy mnie, że dostrzegłeś plusy. Zapewne warto by było dać po scenie-dwóch na bohaterów. Mam sporo do przmyślenia ws. kolejnego tekstu w nieco podobnym settingu, tylko bardziej ponurym.
ninedin: dziękuję serdecznie! Cieszę się, że w Twoich oczach zasłużyło na TAKa :)
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
Cześć, Greasy!
Przychodzę z zaległym komentarzem lożowskim. Przepraszam, że nie wyrobiłam się w terminie, ale byłam na wakacjach. W głosowaniu byłam na NIE, poniżej uzasadnienie.
Opowiadanko sympatyczne, napisane z humorem i swadą, które bardzo mi się spodobały. Lektura z gatunku tych, które potrafią umilić godzinkę w pociągu, ale raczej nie zapadają na dłużej w pamięć.
Wydaje mi się, że opowiadanie cierpi przede wszystkim na nadmierne rozbuchanie intrygi w stosunku do niewielkiej objętości. Na początku atakujesz czytelnika mrowiem postaci, które, owszem, mają swoje cechy charakterystyczne i byłyby łatwo rozróżnialne w dłuższym tekście, ale w 30k znaków sprawiają nieco przytłaczające wrażenie. Zadania nie ułatwia także zawrotne tempo akcji; gnasz z wydarzeniami na łeb na szyję, zostawiając klimat i suspens daleko w tyle. Dla mnie to jest duży minus, ponieważ klimat to nieodzowna część steampunku, a suspens – kryminału. W efekcie opowiadanie nie do końca wybrzmiewa tak, jak by mogło, czytelnik nie ma czasu samemu poukładać sobie w głowie klocków i dojść do własnych wniosków. Czyli okradasz nas z możliwości rozwiązywania zagadki równolegle do bohaterów.
Protagonista wyrazisty w warstwie przemyśleń, ale nijaki w warstwie akcji – głównie plącze się po sterowcu i szkaluje pasażerów, ale sam z siebie nie dąży do żadnego celu, wydaje się odbiorcą wydarzeń. Dopiero pod koniec zaczyna wykazywać inicjatywę; i ta przemiana, jego nagłe odkrycie, że zależy mu na zdemaskowaniu spisku – nieco zgrzyta, kiedy weźmie się pod uwagę jego wcześniejszą bierność.
Dużym minusem jest także sposób, w jaki serwujesz rozwiązanie intrygi: czyli po prostu wielki infodump ze strony spiskowca. Plan zostaje podany ze szczegółami jakiemuś randomowemu kelnerowi. Mało to eleganckie, widać w tym pewnego rodzaju narzędzie narracyjne, mające na celu przedstawienie intrygi czytelnikowi. Nie wynika ono jednak z wewnętrznej logiki świata/postaci.
Podsumowując: za dużo grzybków w za małej misce barszczu. Szkoda, bo pomysł bardzo fajny, a wykonanie porządne. Jako czytelnik odczuwam niedosyt właśnie ze względu na te udane elementy, ponieważ mam teraz w głowie wizję tego, jak to opko mogłoby wyglądać, gdyby nie zostało skrzywdzone przez zbyt niską liczbę znaków. Bo można by zrobić z tego fajny, lekki, a zarazem klimatyczny kryminał w stylu Christie.
Powodzenia w dalszym pisaniu!
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Hej gravel, dziękuję za uwagi. Hmm, ten monolog też miał być lekko absurdalny, rozumiem, że wyszedł po prostu głupio.
Jest mi niezmiernie miło, że tekst otarł się o nominację i dziękuję wszystkim, którzy w niego wierzyli i tym, którzy wytknęli jego słabości.
Niestety nie mogłem dostarczyć zbyt dobrego kryminału, bo po prostu nie czuję tego klimatu, nie miałem też pomysłu. Kołatało mi się po głowie jakieś szukanie śladów albu cuś, ale no po prostu worek inspiracji zabrzęczał pusto, a tekst był praktycznie gotowy… I tak dałem popis samokontroli i tekst był długo jak na mnie na warsztacie.
Tak, pewnie warto by dać więcej głosu postaciom, ale po prawdzie miałem w głowie krótki, szybki tekst. Wartka akcja miała też oddać specyfikę pracy kelnera, tzw. “tabakę”.
A może ktoś chce napisać ze mną kolabo w tym settingu? :) Albo zrobić kolabo celem ulepszenia tego tekstu? :)
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
A może ktoś chce napisać ze mną kolabo w tym settingu? :)
Chętnie :-)
Albo zrobić kolabo celem ulepszenia tego tekstu? :)
Moim zdaniem tekst jest dobry i tylko niewiele poprawek dałoby się z sensem nanieść.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
