Kwestia odwagi (+18+)

 

 

 

Liście szeptały, muskane wiatrem. 

Zapach wilgotnej ziemi i rozkładu niósł się z każdym oddechem lasu. Bujne korony pradawnych drzew sięgały niebios. Niżej panował półmrok; niczym obdarzony świadomością byt oplatał roślinność cienistymi mackami. I choć nie były one materialne, Odwaga mogła przysiąc, iż czuje ich dotyk na odsłoniętej skórze. Przedzierała się przez krzewy, uważnie stąpała po mokrej ściółce, wypatrując kamiennych znaczników, stanowiących jedyną pozostałość dawnej drogi. 

Poskręcane gałęzie wyciągały się ku niej, a tańczące cienie podbiegały coraz bliżej, coraz śmielej. Trzask pękającego drewna dobiegał od mrocznych figur, widocznych jedynie kątem oka. Zatruty Las na każdym, bez wyjątku, odciskał swe piętno. 

Szła naprzód, usilnie ignorując otoczenie. 

Zwiastujące granicę lasu promienie światła zdołały przebić listowie. Odwaga poczuła ulgę, choć tylko przez chwilę. Ujrzała ścianę gęstej mgły, pochłaniającej wszystko na swej drodze. Obłok sunął wprost na nią. Z pewnością nie było to naturalne zjawisko. 

Zaczęła biec. 

Gdy wyskoczyła na słońce, dopadły ją zawroty głowy. Cokolwiek obcego tkwiło w jej umyśle, zaczęło blednąć. Z trudem łapiąc powietrze, zrobiła kilka chwiejnych kroków i spojrzała za siebie. Macki ciemności cofały się w głąb lasu, a towarzyszące im cienie malały. Nawet mgła nie ośmieliła się opuszczać mroków kniei. 

Odwaga runęła na trawę. Próbowała uspokoić oddech i bijące szaleńczym tempem serce. Zwymiotowała. Zawyła, przeklinając Zatruty Las. Będąc wśród cieni, traciła nadzieję, chciała się poddać, zwinąć w małą, żałosną kulkę lęku ze szczyptą rozpaczy i pozwolić, by eteryczne istoty zawładnęły nią całkowicie. 

Potrząsnęła głową, odganiając czarne myśli. 

Z twarzy starła łzy, po czym powoli podniosła się z ziemi. Nogi nie przestawały się trząść, mimo iż zagrożenie minęło. Z kruczoczarnych włosów strzepnęła pajęczyny i drobne gałązki. Poprawiła skórzaną zbroję, położyła dłoń na rękojeści miecza i zamknęła oczy. Wzięła kilka głębokich oddechów. Pomogło. 

Rozejrzała się wokół i przeklęła samą siebie, gdyż znaczniki miały zaprowadzić ją do ruin, a tymczasem wyszła na leśną łączkę, zyskując tylko chwilę wytchnienia. Zbłądziła, była tego pewna. 

Na środku polany rosło samotne drzewo o grubym pniu i groteskowo powykręcanych, bezlistnych gałęziach. Coś w jego wyglądzie sprawiało, iż Odwaga nie mogła oderwać wzroku. Zaintrygowana ruszyła przez wysokie trawy i gdy podeszła bliżej, zauważyła, iż wgłębienia oraz wypukłości na korze stanowiły rzeźbę twarzy. 

Zdrewniałe powieki uniosły się, odkrywając puste oczodoły. Odwaga zanurkowała w trawę. Sekundy dłużyły się, gdy tkwiła w bezruchu. Jednak zagrożenie, którego wyczekiwała, nie nadchodziło. Żadna gałąź nie wyciągnęła się w jej kierunku, a z ziemi nie wystrzeliły korzenie. 

Nic. 

Podniosła się, otrzepała z trawy i stanęła przed obliczem drzewa. 

– Czy-czym ty jesteś? – zapytała łamiącym się głosem. Przełknęła ślinę. – Możesz mi pomóc? 

W oczodołach pojawiły się niewielkie, zielone ogniki. Dłoń Odwagi powędrowała ku rękojeści miecza. Miała wrażenie, iż drzewo świdruje ją wzrokiem, że przenikliwe spojrzenie dotyka jej duszy i ocenia według znanych tylko sobie starożytnych wartości. W tej właśnie chwili mogła być poddawana próbie. 

– Co się stało z resztą twej zbroi? – zapytało niskim, dudniącym głosem. 

– Resztą? – powtórzyła powoli. – Nie ma reszty. 

– Zbroja jest wyuzdana. Odkrywająca! Nie przystoi damie, nawet walczącej – grzmiało drzewo. – Nie ochroni cię przed ciosami wrogów, a nawet przed powiewem chłodnego wiatru! Upadek obyczajów. 

Odwaga zmarszczyła brwi. Dziwne słowa, tym bardziej, że popłynęły z korowej gęby starożytnego drzewa. Nie. Kiedyś, może wieki temu, ta istota musiała być człowiekiem; ofiarą wiedźmowej klątwy lub magiem, autorem fatalnego w skutkach eksperymentu. 

– Taaak – przyznała nieco zmieszana. – Szukam ruin wieży zegarowej. Prowadzący do niej szlak urywa się tutaj. W lesie jest – dreszcz przebiegł jej po plecach – coś złego. Jesteś w stanie mi pomóc? 

– Czy jestem? – Rozległ się tubalny śmiech. – Jestem panem i władcą tego miejsca. Moja wola jest wolą kniei, a pomoc kosztuje. Choć nie wyglądasz na godną, będę łaskaw. Przejdziesz próbę… 

Przestała słuchać. Powrót do mroków Zatrutego Lasu nie wchodził w grę. 

Dostrzegła alternatywę. Drzewo zdradziło zdolność manipulacji magicznym skażeniem okolicy. Ogromne ego i umiłowanie do rozmaitych prób nakierowały Odwagę na pewien tor myślowy. Była już niemal pewna, iż ma do czynienia z dawnym magiem, a więc ze zwykłym człowiekiem. 

A ludzie mieli słabości. 

– Nie – rzuciła, przerywając drewniany monolog. 

Sakwę podróżną ostrożnie położyła na ziemi, dobyła miecza. Przykuł on uwagę drzewa. Grubość ostrza sugerowała, iż oręż nie został skończony. Wydawał się zbyt ciężki, by skutecznie nim walczyć, a wyszczerbiony i tępy brzeg sugerował nierozważne posługiwanie się bronią. 

– Śmiesz wyciągać ten pręt przeciwko mnie? Żałosne ostrze, które nigdy niczego nie przetnie! – zawyło drzewo, a jego głos rozbrzmiał echem po polanie. – Sprowadziłaś na siebie zgubę. 

Oczodoły zapłonęły żółtym ogniem. Ziemia drżała, a gałęzie wyciągały się, skrzypiąc i trzaskając upiornie. Odwaga wbiła sztych w ziemię, nie spuszczając wzroku z przeciwnika. Walka z magiczną istotą, której arsenał mógł kryć dosłownie wszystko, zwykle kończyła się śmiercią. 

Zamierzała więc uniknąć bezpośredniej konfrontacji i spróbować czegoś zgoła innego. 

Zdjęła górną część zbroi i zawiesiła na mieczu. Widząc, że zdołała zdezorientować przeciwnika, uśmiechnęła się delikatnie i ściągnęła też dół. Zostawiła jedynie wysokie, okute metalem buty. Kołysząc biodrami, zbliżyła się do drzewa, które na powrót znieruchomiało, a płonący na żółto ogień przygasł, przybrawszy cieplejszą barwę. 

– Co to ma znaczyć? – zdziwiło się, wyraźnie zakłopotane. 

– Tak sobie pomyślałam… – zaczęła Odwaga, przeczesując palcami gęste włosy. – Jak to możliwe, że takie przystojne drzewo rośnie zupełnie samo na środku tej dużej polany? 

Schyliła się, by dłonią dotknąć nagiego korzenia. Sunęła powoli po chropowatej powierzchni, aż dotarła do pnia. 

– Co ty robisz?! – denerwowało się, a pewności w głosie ubywało. 

– Czy inne drzewa trzymają się z dala, bo jesteś niegrzecznym chłopcem? – szepnęła, gładząc twardą korę. Jej palce delikatnie eksplorowały wszelkie wzgórki i zagłębienia. – Zdradzę ci sekret – szepnęła, pokrywając każdą sylabę grubą warstwą miodu. – Mogę być niegrzeczną dziewczynką, jeśli tylko chcesz. Bardzo. Niegrzeczną. 

Odwaga mogła przysiąc, że drzewo stara się odsunąć. Przycisnęła więc piersi do pnia i usłyszała zduszony jęk. Poskręcane gałęzie zaczęły się prostować. 

– Czy mam przestać? – zadała pytanie, lecz odpowiedziała jej tylko cisza. – A to co? – Dłonią najechała na miękką, wznoszącą się i opadającą wypukłość, z której sączyła się żywica. – To dla mnie? 

Przycisnęła wilgotne wargi do miejsca, z którego wypływała kleista, złotawa substancja. Językiem badała chropowate nierówności pomiędzy segmentami kory, wślizgując go głębiej i głębiej w znalezioną szczelinę. 

Nagle ogniki niemal eksplodowały. Zapłonęły intensywną purpurą, a przez knieję przetoczył się pomruk. Bezlistne niegdyś gałęzie obrosły kwiatami barwy różu i szkarłatu. 

Odwaga spoczęła na trawie. Jej nagie ciało pokrywały gęste i lepkie soki, które niespodziewanie trysnęły z licznych wgłębień na pniu. Łatwo ich nie zmyje, lecz nie przejmowała się tym. 

Wygrała. 

 

~*~

 

Zbudziła się nazajutrz rano, gdy na jej twarz wpełzły pierwsze promienie wschodzącego słońca. Leżała wśród polnych kwiatów, wyrastających ponad gęstą trawę. 

Nie była to dobra noc. Znów śniła o ogniu, o wielkim pożarze, którego wspomnienie nawiedzało ją nazbyt często. Ręce wciąż drżały, a powieki były wilgotne od łez. 

Podniosła się, otarła twarz i rozprostowawszy plecy, podeszła do strumyka, skąd zaczerpnęła wody. Bukłak, fiolki i buteleczki z różnobarwnymi płynami schowała do sakwy. 

Nie wypoczęła tak jak tego chciała. Po części przez koszmary, po części przez usuwanie z włosów i skóry żywicy do późnych godzin nocy. Zrobiła, co mogła, lecz w dalszym ciągu była lepka. 

Zerknęła raz jeszcze w stronę samotnego, teraz już kwitnącego drzewa. Uważało się za pana kniei, lecz z Odwagą w pobliżu nie mogło nosić tytułu najpotężniejszej istoty w okolicy, przez co ogromne ego krwawiło obficie. 

Otrzymała prawo przejścia, ale też poznała dokładną lokalizację wieży zegarowej. Wszystko pod warunkiem, że jak najszybciej opuści Zatruty Las. Drzewo nie chciało ponownej konfrontacji. 

Gdy Odwaga zwróciła się ku ciemności, cienie uciekły przed jej spojrzeniem. Niepewnie wstąpiła w półmrok i z ulgą stwierdziła, iż niemal nie słyszy szeptów, nie czuje na sobie wzroku setek niewidzialnych oczu. 

Powietrze było lżejsze, a jej myśli spokojne. Zagrożenie odeszło. 

 

~*~

 

Ruiny okazały się czymś zgoła innym niż to, co Odwaga myślała ujrzeć. Błądziła wzrokiem po górującej nad nią monstrualnej konstrukcji; zbitej masie kół zębatych, przekładni i kołowrotów zainstalowanych w kamiennych ścianach wieży. Widziała ruch, widziała, że maszyneria wciąć pracuje. Ktoś zadał sobie sporo trudu, by przywrócić abominację do życia. 

I by zyskać pewność, iż więziony tutaj człowiek nie wyjdzie na wolność. 

Obeszła wieżę, wypatrywała symboli, ruchomych elementów, ukrytych przycisków lub zapadni. Nigdzie nie było wejścia. Zbadała najbliższą oraz dalszą okolicę. Rozważała istnienie iluzji, przesłaniającej drzwi, lecz nie miała ani odpowiednich składników, ani aparatury, by stworzyć eliksir widzenia. 

Raz jeszcze spojrzała w górę, mrużąc oczy. 

Westchnęła. 

Zacisnęła zęby i rozpoczęła wspinaczkę. 

Chwytała się ostrych, metalowych elementów konstrukcji, które wyrastały ze ścian. Unikała wirujących zębatek i wolniejszych, masywnych kołowrotów, mogących zmiażdżyć człowieka. 

Wieża była w ciągłym ruchu. 

Nagle coś musnęło nogę Odwagi. Spojrzała w dół. Miała wrażenie, iż przełyka własne serce, widząc mechanicznego pająka. Instynktownie odskoczyła na niewielką półkę, tracąc równowagę. W przypływie paniki chwyciła pręt, lecz ten okazał się kończyną kolejnego, dużo większego konstruktu. 

Zawładnął nią strach i bez namysłu rozluźniła chwyt. 

Upadła na kołowrót. Podciągnęła się, w ostatniej chwili ratując sakwę przed wygłodniałymi zębatkami. Wypadły z niej dwie fiolki. Wyciągnęła rękę, by… Straciła je bezpowrotnie. Mogły być ważne. Mogły być tym, bez czego cała ta wyprawa nie ma najmniejszego sensu. 

Pająki nadciągały z każdej strony. 

Czuła się osaczona. Nie miała dokąd uciec. Przełknęła nerwowo ślinę. Cel, do którego dążyła, wydał się nagle nieosiągalny. Wydał się ułudą. 

Wcisnęła się między rury, przywierając plecami do kamiennej ściany. Drżąca dłoń złapała za rękojeść, lecz Odwagę pożarł strach. Nie mogła wyciągnąć miecza. Bezskutecznie próbowała zmusić ciało do działania. Nic. Mogła tylko patrzeć jak ostro zakończone odnóże zmierza w kierunku jej twarzy. Przeżywała ból, który jeszcze nie nastąpił. Pogodziła się z utratą oka. 

Godziła się ze śmiercią, byleby nastąpiła szybko. 

Ściana za plecami drgnęła, a Odwaga poczuła, że spada. Powietrze uszło z jej płuc, gdy ciało uderzyło o podłogę. 

Minęła chwila, nim zorientowała się, że jest bezpieczna. Leżała na kamiennej posadzce przed otwartym oknem; wokół ramy krążyły konstrukty. Szukały jej, lecz żaden nie ośmielił się wejść do środka, jakby ich ograniczony program na to nie zezwalał. 

Choć nadal była roztrzęsiona, znalazła w sobie siłę, by wstać. 

– Słyszysz mnie? – padło niepewne pytanie za jej plecami. – Widzisz mnie? 

Odwróciła się, łapiąc za miecz. 

– Słyszę cię… – odparła cicho. W osłupieniu przyglądała się znajomej twarzy. Myślała, że musi dotrzeć na sam szczyt wieży, lecz on był tutaj. Znalazła go. – Widzę cię… 

Podszedł i spróbował jej dotknąć, by upewnić się, iż nie jest to kolejny wytwór wyobraźni. Odwaga odruchowo cofnęła ramię, lecz po chwili ostrożnie wyciągnęła dłoń. Ich palce splotły się. W ciemnych oczach widziała ulgę. Kilkanaście lat izolacji mogło doprowadzić do szaleństwa, tymczasem miała przed sobą kogoś zadbanego i dość opanowanego, przynajmniej na pierwszy rzut oka. 

Z zaciekawieniem przyglądał się Odwadze. Jej długie, czarne włosy były zmierzwione, skołtunione, gdzieniegdzie nawet pozlepiane w strąki. Ciało pokrywał kurz i drobne ziarnka piasku. Tu i tam przywarł liść lub źdźbło trawy. Bił od niej intensywny zapach żywicy. Jednak tym, co zwróciło szczególną uwagę, był pancerz, o dość odważnym kroju. 

– Co się stało z resztą twojej zbroi? – zapytał z troską. 

Odwaga przewróciła oczami. 

Miejsce, w którym się znalazła, różniło się znacząco od tego, które widziała oczyma wyobraźni. Nie był to zimny i surowy loch. Nie była to też cela więzienna. Stała pośrodku skromnie urządzonego pokoju, który najwyraźniej stanowił jedną z wielu komnat o różnym przeznaczeniu. 

– Książę… – zaczęła niepewnie – czy można tu wziąć kąpiel? 

 

~*~

 

Przejrzała zawartość sakwy podróżnej, porównując fiolki i buteleczki. Stracone podczas wspinaczki okazały się już wykorzystanymi. Odetchnęła z ulgą. 

 Zmyła brud oraz żywicę, co do łatwych zadań nie należało, po czym pozwoliła sobie na długą chwilę relaksu w ciepłej wodzie. W końcu, bardzo niechętnie, zdecydowała wyjść z wanny. Osuszyła włosy, osuszyła ciało, okryła się delikatną, jedwabną tkaniną i opuściła łaźnię, zabierając swe rzeczy ze sobą. 

Książę spoglądał przez okno, zamyślony. 

– Książę? – odezwała się. 

– O dziwnych rzeczach się myśli, będąc lata w zamknięciu – stwierdził, wpatrzony w chmury. – Ale nigdy nie straciłem nadziei. Wiedziałem, że pewnego dnia przepowiednia się spełni i zjawi się odważna, piękna księżniczka, która złamie klątwę… 

Książę mówił, a Odwaga słuchała. Słuchała o złym magu, złym wuju-uzurpatorze, prawowitym dziedzicu, przeznaczeniu, miłości, honorze. Rzuciła okiem na piętrzące się w kącie stosy książek. Znała część tytułów. Baśnie i bajki, opowiadające o bohaterskich czynach, z obowiązkowym dobrym zakończeniem. Wydedukowała, że książę nie czytał ich tak całkiem zwyczajnie. On nimi żył. 

Zajęła jedyne krzesło przy niewielkim stoliku. Z sakwy wydobyła sporych rozmiarów oszroniony słój i położyła na blacie. 

– Książę! – przerwała zbyt długo ciągnący się monolog. 

– Wybacz – odparł wyrwany z labiryntu myśli. Odwrócił się i skłonił głęboko. – Pozwól, że przedstawię się, jak należy. Jestem… 

– Wiem kim jesteś, książę. Choć tajemnica skrywała twe imię, a nawet istnienie, dane mi było ją poznać. 

– Oczywiście – Wyprostował się. Spojrzał na Odwagę, lecz zaraz przeniósł wzrok w inne miejsce. Okrywająca ją tkanina mocno prześwitywała. – Czy mogę poznać twe imię, o pani? 

Zastukała palcami o zimne wieko słoja. 

– Powiedz mi, książę – zaczęła, ignorując pytanie. – Co jest obiecane tej, która uwolni cię z wieży? 

– Małżeństwo ze mną oraz połowa królestwa. Ale też wszystko, czego sobie zażyczysz! 

– Wszystko? – Uśmiechnęła się. – Dobrze więc. Uwolnię cię, a w zamian wypełnisz ten słój swym nasieniem. Tego sobie życzę. 

Na książęcej twarzy zagościło zaskoczenie, a po chwili wątpliwość. Zastanawiał się, czy dobrze usłyszał. W zakamarkach umysłu usiłował odnaleźć zdanie, które rzeczywiście padło. 

– Wybacz, chyba nie… 

– Nasieniem – powtórzyła powoli i wyraźnie. 

– No tak. Otóż to. Ja… Ja… – mówił, lecz nie do końca wiedział, co chce powiedzieć. – A ślub? Wcześniej nie powinien nastąpić ślub? – Zmarszczył brwi. – Czy dalej trzeba ślubu, żeby… 

Wstała i niespiesznie podeszła do księcia, nie odrywając wzroku od ciemnych, przestraszonych oczu. Zrobił krok w tył, lecz za plecami miał już tylko ścianę. 

– Nie obawiaj się, mój książę – rzekła słodko, mrużąc zalotnie oczy. – Nie zostaniesz sam z tym zadaniem, albowiem nie byłoby to sprawiedliwe, gdyby cała zabawa przypadła tylko tobie. 

Odwaga zadbała, by okrywająca ją tkanina zsunęła się całkiem przypadkowo, w dogodnym momencie. Książęce oblicze zalała czerwień. 

– Jejku… – Zasłoniła usta. – Ale ze mnie niezdara. 

Książę zdecydował, że najbezpieczniejsze miejsce, na którym może spocząć jego spojrzenie, znajduje się na suficie. Odwaga chwyciła jego dłoń i położyła na swej piersi, mocno dociskając. 

– Czyżby książę nie chciał dotrzymać słowa? – zapytała ze smutkiem w głosie. 

Książę chciał, ale też nie chciał. Z jednej strony był pewien, że niektóre zachowania nie przystają dziedzicowi tronu. Z drugiej natomiast poddawał w wątpliwość czy rzeczywiście nie przystają. Dużo mogło się przecież zmienić przez ostatnie lata, tym bardziej, że nie był na bieżąco. 

– Ja nigdy bym… 

– Może jeśli damy mu klapsa, to nauczy się, że brzydko jest kłamać? Czy niegrzeczny książę ma ochotę na klapsa? Książęcy tyłeczek pragnie kary? 

Przylgnęła do księcia. Dzieliła ich jedynie cienka warstwa odzieży. 

– Książę… – szepnęła mu do ucha. Na szyi czuł ciepły oddech. – Przynoszę wieści, książę… Szykuje się wielkie powstanie. 

– Powstanie? – zainteresował się. 

– W twoich spodniach. 

– Zgoda! – powiedział, przegrywając walkę z pożądaniem. – Spełnię twe życzenie. Niech bogowie będą mi świadkiem, iż słowa przyszłego króla są słowami honoru! 

Guziki z książęcej koszuli potoczyły się po kamiennej podłodze. Część upadła płaską stroną do ziemi, a część odbiła się, lądując dalej. Jeden zdołał zawędrować pod sam stół. Byłby to nie lada wyczyn, biorąc pod uwagę wszelkie nierówności, które musiał pokonać. Działy się jednak rzeczy ważniejsze, więc los guzików nikogo nie obchodził. 

Buchnął żar pasji jasnym płomieniem i stał się najgorętszym z ogni, tak zacnym, iż zwrócił uwagę niebios przenajwyższych. Sami aniołowie rozważali, czy śpiewać winni psalmy, by upamiętnić owo wydarzenie. Historycy, gdyby tylko widzieli jak dzielnie książę pot i łzy przekuwał w honor i spełnienie, z pewnością uznaliby tę bitwę za wartą pamięci przyszłych pokoleń. 

 

~*~

 

Pająki strażnicze tkwiły w stanie uśpienia, lecz gdy Odwaga podchodziła do okna, zaczynały się ruszać. Tak też było tej nocy. 

Obserwowała gwiazdy, a w szczególności jedną z nich. Pojawiła się niedawno. Z początku ledwie widoczna, a każdego kolejnego dnia większa. Obecnie jaśniała imponującym blaskiem. Zupełnie niepodobna do migoczących sióstr, budziła niepokój Odwagi. 

Jej widok przypominał, iż czasu jest coraz mniej. 

Książę wyłonił się z sypialni, wysuszony i obolały. Wyraźnie stracił na wadze, a jego krocze spoczywało pod warstwą maści regeneracyjnych i bandaży. Niezwykle intensywny tydzień pozbawił go resztek wigoru. 

Powoli, chwiejąc się lekko, podszedł do Odwagi. Położył dłoń na jej nagim biodrze. 

– Zawiodłem cię – wyrzucił z siebie. – Mój honor krwawi. 

– Nie tylko honor. 

Nim rany się zagoją, miną dni. Odwaga nie chciała wikłać księcia w swe intrygi. Planowała rozstać się z nim zaraz po powrotnej przeprawie przez Zatruty Las. Doszła jednak do wniosku, iż nie ma wyboru i musi zatrzymać księcia przy sobie na dłużej; do czasu, aż spełni jej życzenie. 

Westchnęła. 

– Jutro opuścimy wieżę, mój książę. Wyśpij się. 

 

~*~

 

Nazajutrz Odwaga dokładnie zbadała więzienne komnaty. Przyjrzała się rurom, które do pomieszczeń doprowadzały wodę, pokarm oraz służyły za ujście dla nieczystości. Ostukała kamienne ściany. Ze względu na metalowych strażników nie uwzględniała okien jako potencjalnej drogi ucieczki. 

Sporo uwagi poświęciła niewielkiej komórce, w której znikąd pojawiały się przeróżne przedmioty: przyprawy, książki, leki, zioła, odzież… Ktoś dbał o księcia, przenosząc to wszystko do środka, lecz działało to w jedną tylko stronę. 

– Nigdzie wyjścia – mruknęła do siebie, przygryzając kciuk. – Musi gdzieś być. Musi! 

Książę ustawiał słoiczki przypraw w równym rzędzie, rozważając, które będą najodpowiedniejsze na drogę. Wziął do ręki jeden z imbirem, drugi z cynamonem. Dopadła go konsternacja. Każdego dnia, przez ostatnie lata, żywił się jedynie szarą breją, serwowaną przez mechanizmy wieży zegarowej. Nie miał pojęcia, jak i czym najlepiej doprawić coś zupełnie zwyczajnego, by pierwszy posiłek na wolności uczynić jeszcze bardziej wyjątkowym. 

– Czy to nada się na drogę? – zapytał, potrząsając słoiczkami. 

– Hm? 

Zrobił kilka kroków w stronę Odwagi, lecz wymęczone nogi same ugięły się pod nim. Słoiczki wypadły z rąk, roztrzaskały się, a przyprawowa chmurka wzbiła się w powietrze. 

Odwaga westchnęła. Podeszła do księcia, by pomóc mu wstać. Pochyliła się nad nim i właśnie wtedy jej nozdrza zaatakował ostry, wręcz gryzący zapach zmieszanego z imbirem cynamonu. 

Otwarła szeroko oczy, lecz przestały widzieć, co prawdziwe. Słyszała niewyraźne echa. Znalazła się w innym miejscu, o innym czasie. Otaczały ją płomienie, a ich żar przypiekał skórę. Stragany trawił ogień, podczas gdy ona stała i patrzyła, jak wszystko powoli zmienia się w popiół. Gęsty, duszący dym atakował jej płuca. 

Niektórzy próbowali uciekać, gdy wielu tkwiło w bezruchu. Ich ciała płonęły. Niezbędne ofiary, a wszystko przez Odwagę. 

Nie mogła nic zrobić, gdy ogień topił ciała jej sióstr, jej ojca. Nie mogła cofnąć czasu, podjąć innych decyzji. Wszystko przez Odwagę. 

Chciała krzyczeć, lecz gdy w końcu zdołała otworzyć usta i nabrać tchu, wypełnił je wiszący w powietrzu cynamonowy pył. Wdarł się do płuc, zaległ w nozdrzach. 

Tego dnia nikogo nie uratowała. Wszyscy zginęli. Przez Odwagę. 

Wspomnienie przeszłości nawiedzało ją i pomimo upływu lat, nie mogła się od niego uwolnić. Nie mogła zapomnieć dnia, gdy wszystko straciła. 

– …dobrze. Już dobrze. 

Głos, choć ledwie słyszalny, zdołał dosięgnąć Odwagi, uwięzionej w wizjach tego, co było. Proste i zwykłe słowa. Coś, co w tej właśnie chwili pragnęła usłyszeć. Nie niosły żadnej magii, lecz wystarczyły. 

Mogła znów oddychać. Targ przypraw zniknął, a ona tkwiła w objęciach księcia na chłodnej, kamiennej podłodze wieży zegarowej, otoczona odłamkami szkła. Otarła łzy i wtuliła się w jego ramiona. Milczał i za to milczenie była wdzięczna. 

Wzrok księcia spoczął na opartym o ścianę mieczu Odwagi. Mógł przysiąc, że z kilku niewielkich otworów w prosto zdobionej pochwie, wydobywa się czarny dym, lecz gdy mrugnął, nie było po nim śladu. 

– Książę – szepnęła – dlaczego zachowali cię przy życiu? 

– Co masz na myśli? – zdziwił się. 

– Samo twoje istnienie jest dla nich zagrożeniem. Dlaczego więc? 

– Nawet niegodziwcy mają honor. 

Odwaga zacisnęła wargi. Spodziewała się podobnej odpowiedzi, a mimo wszystko żywiła nikłą nadzieję, iż książę zna o sobie prawdę. Może po prostu ją ukrywał? W to wątpiła. Najpewniej nie miał pojęcia, że w jego żyłach płynie krew człowieka, który wieki temu wykluł się ze smoczego jaja. 

Nie mógł też wiedzieć, że z jego rodu nie pozostał przy życiu nikt poza nim samym, co czyniło go jeszcze cenniejszym. 

Prawdę znali tylko nieliczni, także mistrzowie alchemii, do których zaliczała się Odwaga. Ale o wartości książęcej krwi musiała też wiedzieć osoba odpowiedzialna za istnienie wieży zegarowej. Miejsce to dbało o księcia. Podtrzymywało w nim wolę życia, zaspokajało potrzeby… I może właśnie to stanowiło klucz do ucieczki. 

– Ufasz mi, mój książę? – zapytała, podnosząc się. – Możliwe, że to rozgryzłam. – Mrok, który zawładnął Odwagą chwilę temu, podsunął pewną myśl. – Ile jesteś gotów poświęcić, by stąd wyjść? 

– Wiesz, że jestem zdolny do wszelkich poświęceń – odparł, masując obolałe krocze. 

– Nie jestem pewna, czy do takich. – Zmarszczyła brwi. – Muszę zabrać cię na granicę życia i śmierci. 

Odwróciła wzrok, spodziewając się zdecydowanej reakcji; odmowy, oporu i pytań, lecz odpowiedziała tylko cisza. Spojrzała na niego. Wyraz twarzy księcia nie zmienił się ani trochę. Uśmiechał się lekko, a w jego spojrzeniu błyszczała ekscytacja. 

– Ufam ci – rzekł w końcu. – W twych szmaragdowych oczach widzę czystość intencji. Jeśli wierzysz, że to jedyne rozwiązanie, ja wierzę również. 

– Taaak… – zgodziła się speszona. Nie tego się spodziewała. – Nie ruszaj się, książę. I uważaj na szkło. 

Stanęła za księciem. Ramieniem objęła jego szyję, drugą ręką przyblokowała chwyt. Minęła chwila. W ciemnych oczach pojawiło się przerażenie. Wierzgał, próbował odepchnąć Odwagę, wyrwać się z duszącego uścisku, lecz nie dorównywał jej siłą. Walczył, walczył coraz słabiej.

W końcu walczyć przestał. 

Odwaga nie puszczała, wyczekując. 

Nagle usłyszała dobiegający z innego pomieszczenia zgrzyt. Zerwała się, chwyciła broń i wybiegła. Niewielki, mechaniczny pająk maszerował, szybko przebierając metalowymi odnóżami. Minęła go, doskoczyła do otworu, z którego wypełzł i wetknęła miecz pod opadającą ścianę.

Mechanizm trzasnął, ściana przestała opadać. 

Gdy przybiegła z powrotem, ujrzała, jak konstrukt skacze wokół dochodzącego do siebie księcia, jak bada go przy pomocy długich igieł, którymi nakłuwa jego ciało. Był inny od swych braci, pełniących funkcje strażników. Mniejszy, smuklejszy. 

Chwyciła go i rozbiła o ścianę. 

Uklęknęła nad księciem i ujęła jego dłoń. Emocje zaczęły opadać. Uświadomiła sobie, jaką potworność uczyniła. Mogło skończyć się zupełnie inaczej. Mogła go zabić. 

– Udało się? – zapytał. 

Odwaga przetarła oczy, nim napłynęły do nich łzy. Chciała coś powiedzieć, lecz powstrzymała się. 

Skinęła tylko głową. 

 

~*~

 

Ukryte za kamienną ścianą przejście było wąskie i ciasne. Na szczęście nie strzegli go mechaniczni strażnicy. Odwaga i książę zeszli krętymi schodami, mijając wnęki wypełnione uśpionymi pająkami, po czym pokonali krótki odcinek ciemnego tunelu. Wspólnie naparli na metalową klapę, za którą majaczyła wolność. Znaleźli się na zewnątrz, a przejście, którym wyszli, stopiło się z otoczeniem, nie pozostawiając najmniejszego śladu. 

Książę opadł na kolana, dłońmi przeczesując źdźbła trawy. Nie sądził, iż czynność tak prosta może sprawić tyle radości. W wieży przywykł do ciągłego tykania, przez co panujący wokół spokój był dla niego czymś niezwykłym. Chłonął go z nieskrywaną przyjemnością. 

– Klątwa ściągnięta… – Wziął głęboki wdech, wypełniając nozdrza wonią lasu, po czym powoli wypuścił powietrze. – Będąc tam nie przypuszczałem, że aż tak brakowało mi rzeczy zwyczajnych… Trawy, drzew, szumu liści, śpiewu ptaków. – Spojrzał na Odwagę. – Czy teraz zdradzisz mi swe imię? 

– Nasze drogi i tak się rozejdą, mój książę – stwierdziła z posępną miną – a ja stanę się wspomnieniem, niewartym pamięci. 

– Rozejdą? – powtórzył zaskoczony. – Nie tak powinno być. Przepowiedziano, że uwolni mnie odważna, piękna księżniczka i razem oswobodzimy lud spod jarzma mego wuja-uzurpatora! – przypomniał. – A gdy to się stanie, pobierzemy się, będziemy mieć dużo dzieci i będziemy żyć długo i szczęśliwie. 

Usiadła przy księciu. 

Będąc jeszcze w wieży, często myślała, by szczerze z nim porozmawiać. Obawiała się reakcji, przez co stale zwlekała. Postanowiła, iż koniec z tym. 

– N-nie było żadnej klątwy – powiedziała niepewnie, spuszczając wzrok. – Nie jestem księżniczką. Króla wraz z rodziną zamordowano. Z krewnych pozostałeś tylko ty. Zamek zrównano z ziemią, a na jego miejscu wzniesiono wieżę nowego pana krain. A co do mnie… Nie będzie rodziny, bo ja nie mogę mieć dzieci. I nie, nie weźmiemy ślubu. 

Gdy skończyła, serce czuła niemal w gardle. Przełknęła ślinę. Spojrzała nieśmiało na księcia i od razu zrozumiała, iż popełniła ogromny błąd, mówiąc za dużo, zbyt nagle i zbyt bezpośrednio, bez wcześniejszego przygotowania odpowiedniego gruntu. 

Na książęcej twarzy ujrzała nie tylko szok, ale też zgrozę. 

– Jak to nie weźmiemy ślubu? – jęknął, a ciemne oczy zaszkliły się łzami. 

Odwaga zmarszczyła brwi. 

– Z tego wszystkiego, co powiedziałam, tylko na to zwróciłeś uwagę? 

– Okłamałaś mnie! 

Poderwał się i pognał w stronę Zatrutego Lasu. Odwaga mogła tylko patrzeć, zbyt wstrząśnięta, by cokolwiek zrobić. Książę doskonale wiedział o niebezpieczeństwach czyhających w kniei, więc gdy zniknął między drzewami, wprawił Odwagę w jeszcze większe osłupienie. 

Na myśl o skąpanym w wiecznym mroku lesie przeszył ją dreszcz. Nie chciała tam wracać, jeszcze nie teraz. Nie odzyskała spokoju po tym, jak omal nie udusiła księcia. 

Lecz nie mogła siedzieć bezczynnie. 

Poderwała się i ruszyła jego śladem. 

Stanęła na granicy lasu, a zrodzone z mroku i magicznego skażenia istoty rozpierzchły się przed nią. Postąpiła naprzód. Mijała grube pnie wysokich drzew, mając na oku tańczące w oddali cienie. Wiedziała, iż nie ośmielą się zbliżyć, lecz wolała zachować czujność.

Usłyszała krzyk. Pobiegła. 

W kniei nie wszystko było iluzją. Rosły tu, prócz tych całkiem zwyczajnych, żyjące rośliny i choć nie posiadały intelektu, kierował nimi pewnego rodzaju instynkt. Książę padł ich ofiarą. Pędy oplatały go, zaciskając się ciaśniej i ciaśniej. Las atakował. Szepty wypełniały umysł, a cienie kąsały, pozostawiając ranki na duszy. 

Usłyszał kroki wśród opadłych liści; wraz z nimi nadeszła zmiana. Obce głosy ucichły, a cienie zdecydowały odejść. Pędy cofały się, a mrok stał się mniej ciemny i straszny. 

– Ten las atakuje umysły – odezwała się Odwaga. – Jeśli uwierzysz w to, co widzisz, połknie cię w całości. Ale nie wszystko jest ułudą. Bądź czujny. 

– Skąd… Skąd się tu wzięłaś? – wysapał, łapiąc oddech. – To odeszło… Odeszło, gdy tylko się zjawiłaś. Jesteś wiedźmą! Panią lasu! 

– Nie jestem. 

– Mam ci uwierzyć? 

Spoczęła na pniu, oparłszy miecz o zamszony głaz. Utraciła zaufanie księcia. Sama nie wiedziała, dlaczego aż tak jej na nim zależy. Postanowiła zdobyć się na szczerość, wyznać coś, o czym zwykła nie mówić. 

– Odwaga. Na imię mam Odwaga – rzekła speszona. – Nie urodziłam się. Zostałam stworzona przez mistrza alchemii, mojego ojca. Dał mi duszę i nauczył, jak być człowiekiem. Wychował mnie. – Książę otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, lecz szybko je zamknął. – Byłam częścią jego rodziny. Naszej rodziny. Wszystko, co wiem o alchemii, wiem od niego. A później… – Spuściła wzrok. Robiła co mogła, by znów nie zatracić się we wspomnieniach. – Był pożar. Straciłam, co miałam… Wszystko. Z mojej winy. I przez to czym… kim jestem. 

Zapadła cisza. W zielonych oczach książę widział smutek, żal i tęsknotę. Ujrzał też zmęczenie i zrozumiał, iż Odwaga od dłuższego czasu dźwiga ciężkie brzemię przeszłości. 

– Odwaga – odezwał się po dłuższej chwili. Jego głos był nad wyraz łagodny. – Ładne imię. Jest w nim honor i siła. 

– Mówią, że jest dziwne. 

Usiadł obok niej. 

– I nie jesteś człowiekiem? Zatem… 

– Jestem. Mój ojciec osiągnął to, o czym alchemicy marzyli od stuleci. Stworzył życie. Nie zaprogramowaną lalkę, ale prawdziwe życie. Gdy magowie się dowiedzieli, zrobiło się… źle. 

– Dlaczego mi o tym mówisz? 

– Chcę, żebyś wiedział z czym… z kim masz do czynienia. Nie jesteś niewolnikiem przepowiedni czy przeznaczenia, mój książę. Masz wolną wolę, dokonuj wyborów. 

Spojrzał Odwadze w oczy. 

– Ty jesteś moim wyborem. Wierzę, że tak musi być. 

– Bardzo pochopny wybór. – Westchnęła. – Dodam, że zdarzyło mi się dopuścić rzeczy złych i niegodziwych. I mogę być poszukiwana za coś, czego nie zrobiłam. 

– Nie jesteś potworem! 

Uniosła brwi. 

– Nie mówiłam, że jestem. Dlaczego… 

– Intryguje mnie twój miecz – rzekł, chcąc zmienić temat. Wyczuł, iż stąpa po niebezpiecznym terytorium. – Jest dość surowy. Nie wygląda na skończony, a ten, kto go kuł, raczej nie wie, jak robić dobre miecze. 

– Ja go zrobiłam – powiedziała, świdrując księcia spojrzeniem – i jest skończony. 

– Jest… – Zachłysnął się powietrzem. – Jest też piękny. 

– Jest tworem alchemii, nie kowalstwa. – Wysunęła ostrze z pochwy. – Formował się niemal rok, by osiągnąć obecny kształt. Jest unikatowy, bo do stworzenia go użyłam części swojej… Fragmentu, który… Przez który… 

Poczuła ścisk w gardle. 

Wspomnienia odżyły i zabrały ją do dnia podziału. Dnia, w którym świadomie rozbiła swój umysł i okaleczyła duszę, pozbywając się znienawidzonej części siebie samej; tej, którą winiła za wszelkie złe wybory, za wielki pożar, za śmierć bliskich. 

Nie potrzebowała idealnej duszy. Potrzebowała odkupienia. I choć zdołała się zmienić, stać się kimś zupełnie innym niż osoba, która doprowadziła do tragedii, nie wyzbyła się poczucia winy, koszmarów. Na plecach nieustannie czuła oddech przeszłości. 

Minęło sporo czasu, nim doszła do wniosku, iż nie może tak żyć. Już nie. 

Wówczas przestała uciekać… 

– Już dobrze. Wszystko będzie dobrze. 

Głos księcia wyciągnął ją z oceanu myśli. Jego dłoń na ramieniu i znów te proste słowa, które miały w sobie kojącą moc. Spojrzała w ciemne oczy i nabrała pewności, iż zaufał jej na nowo. 

Podała mu miecz. Uniósł go i próbował utrzymać jedną ręką, lecz z marnym skutkiem. Całe jego ramię drżało. Spróbował więc chwycić rękojeść oburącz. Nie było lepiej. 

– Słyszałem o takiej broni – rzekł, oddając oręż. – Niezwykle ciężka dla wszystkich, oprócz prawowitego właściciela. 

– Nie, książę – odparła, uśmiechając się delikatnie. – Po prostu brak ci wystarczającej siły, by go dzierżyć. 

Zaśmiał się, by ukryć zakłopotanie. Na chwilę ucichł, a gdy znów otworzył usta, w tonie jego głosu zagościła niepewność. Musiał poruszyć kwestie, które Odwaga jedynie nakreśliła.

– Co dokładnie stało się z królestwem i moją rodziną? 

 

~*~

 

Minęły kolejne dni, niektóre bardziej niespokojne od innych. Nie popadając w obłęd, zdołali przeprawić się przez Zatruty Las. Dla księcia było to trudne przeżycie i gdyby nie pomoc Odwagi, nie opuściłby kniei nieodmieniony. 

Gdy w końcu wyszli na łąkę, szepty ucichły, a biegające dziko cienie i żyjąca ciemność, stały się tylko złym wspomnieniem. 

Marsz pośród wysokiej trawy, delikatnie falującej na wietrze, niczym ocean zieleni, stanowił plaster dla duszy. Spokój mógłby trwać, lecz cel podróży zbliżał się nieubłaganie, a było nim Eto, stolica królestwa. 

Pewnej nocy, gdy nieba nie przesłaniały chmury, Odwaga spojrzała w gwiazdy i to, co ujrzała, wzbudziło w niej niepokój. Liczyła dni, nie mogło być mowy o pomyłce. Obiekt obserwacji przyspieszył. 

– To nie może być prawda. – Przetarła oczy. – Dlaczego… 

– Jeszcze nigdy nie widziałem, by gwiazda świeciła tak jasno – odezwał się książę. – To niezwykłe. I piękne. 

Odwaga pokręciła głową. 

– N-nie ma w tym nic pięknego – powiedziała drżącym głosem. – On ściąga ją do siebie, dlatego jest większa niż powinna! Chce to przyspieszyć, by nikt nie zdołał go powstrzymać. 

– On? – Westchnął. – Wciąż nie mówisz mi wszystkiego. 

– Mag. Nekromanta. 

W ponurej wizji ujrzała miasta i miasteczka, a z każdego wyrastała sięgająca chmur wieża. Widziała magów, czczonych jak czci się bogów. Niepokonanych, brutalnych i wiecznych. A przed nimi na kolanach ludzkość, skuta kajdanami, sprowadzona do roli niewolników. 

– Potrafi wypchnąć duszę z ciała – dodała. – Nie da się przed tym uchronić. 

– Nekromancja jest zakazana – zauważył książę. 

– Alchemia również, choć od niedawna. 

– Och… – zdziwił się. – Dobrze. A jaką rolę odgrywa w tym moje… 

Zamilkł, patrząc na Odwagę. 

– Nasienie – dokończyła za niego. – Chodzi o smoki, o ich egzotyczną energię. Nie widziano ich od dekad, ale nie wyginęły. Wciąż żyją. Wiem, jak je przywołać, jak usidlić – tłumaczyła podekscytowana. – I wiem też, jak posiąść ich moc. Twoje nasienie, książę, jest kluczowe. 

– Cały słój? – Uniósł brew. 

– Tak… Chodzi o święte liczby, o święte proporcje. Powiem tak… – Jej dłonie przestały drżeć, gdy zepchnęła ponure myśli na dalszy plan. – Stworzyłam ten słój, by zakonserwował najmniejszą potrzebną ilość. – Oczy Odwagi błyszczały. – Jak już wszystko złączę, uzyskam niezwykle silny afrodyzjak i użyję go na sobie… Będę jak… jak lep. 

– Lep? 

– Jak żywy lep na smoki. 

Przytaknął, nie wszystko rozumiejąc. 

– Ale dlaczego akurat moje? 

Pokręciła głową. 

– Nic nie wiesz, książę. 

 

~*~

 

– Zwiąż mnie – poprosiła Odwaga. 

– Jesteś absolutnie pewna? 

– Nie. Ale to jedyny pewny sposób, by dostać się do miasta i dokończyć, co zaczęliśmy. Nie ma czasu, by próbować czegoś innego. 

Książę zrobił, co chciała. Grubym sznurem przewiązał nadgarstki Odwagi, a także kostki, by ograniczyć długość kroku. Sobie przypasał miecz oraz sakwę podróżną. Spojrzał w kierunku bramy miasta, z wyćwiczoną pewnością siebie. 

– Nie oddawaj mnie strażnikom – przypomniała. – To ty musisz mnie zaprowadzić do kapitany, nikt inny nie może tego zrobić. 

– Pamiętam, bez obaw. 

Pchnął mocno Odwagę, wcieliwszy się w rolę. 

Plakaty z jej twarzą, obiecujące wysoką nagrodę, wciąż zdobiły karczemne ściany w Eto. Nie było mowy, by przejść ulicami bez zwrócenia czyjejś uwagi. Maski, kaptury czy płaszcze nie wchodziły w grę. Straż dokładnie przyglądała się osobnikom z zasłoniętym licem. 

Do miasta postanowili wejść boczną, mniej uczęszczaną bramą, gdyż przy głównej panował tłok. Obecnie mało kto chciał dostać się do Eto, za to wielu postanowiło tymczasowo opuścić mury, z uwagi na plotki o gwieździe, która miała spaść z nieba. 

Wartownik wyszedł im na powitanie. 

– Łowca? – zapytał, zerkając na związane ręce Odwagi. 

– Łowca – przytaknął książę. 

– A kogóż tu mamy? – Skinął na Odwagę; jej twarz przysłaniały włosy. 

Książę chwycił ją za kark i odchylił głowę. 

– Niech mnie, toż to podpalaczka! Myślałem, że zdechnąć zdążyła. – Przyjrzał się dokładniej, by wykluczyć jakąkolwiek pomyłkę. – Bez wątpienia ona! A co się stało z resztą jej zbroi? Tyś to zrobił? 

Odwaga mruknęła coś niezrozumiale pod nosem i na powrót spuściła wzrok. 

– Taka już była. 

– Bezwstydna. – Zdegustowany pokręcił głową. – Hej! – zawołał drugiego strażnika. – Czy to nie twój brat zginął w pożarze targu przypraw? 

Drugi wartownik stanął u jego boku. Lodowate spojrzenie spoczęło na Odwadze. 

– Tak. Z żoną i dziećmi – przyznał, nie kryjąc gniewu w głosie. 

– Więc dobrze pamiętałem. – Złapał Odwagę za ramię. Syknęła, gdy zacisnął dłoń, jakby próbował zmiażdżyć kość. – Dobra robota, łowco – zwrócił się do księcia. – Zostanie wypłacona ci nagroda, a resztą zajmiemy się my. 

Próbowała zachować zimną krew, lecz jej nogi samoistnie zaczęły drżeć. Słyszała groźbę w głosie strażników. Kątem oka wychwyciła ich nienawistne spojrzenia; oni głodni zemsty, ona poszukiwana żywa lub martwa. Nic nie stało na przeszkodzie, by w jakimś ciemnym zaułku własnoręcznie wymierzyli sprawiedliwość, a do księcia wrócili z nagrodą za dostarczenie martwego ciała.

Widząc, iż Odwaga oddycha coraz szybciej i głębiej, chwycił ją za drugie ramię i przyciągnął do siebie. Stanął między nią a strażnikiem. 

– Wolałbym osobiście zaprowadzić ją do lochu. Muszę mieć pewność, iż trafi, gdzie ma trafić i nie będzie okazji do ucieczki. 

– Obawiam się, że nie możemy na to pozwolić – rzekł strażnik, uśmiechając się paskudnie. – Mamy pewne… procedury, których musimy przestrzegać. 

– Rozumiem. – Książę kiwnął głową. – Wobec tego jest wasza. – Cofnął się o krok, by umożliwić strażnikom przejęcie Odwagi. – Przy okazji, co u pani kapitan? Myślałem, by odwiedzić dawną przyjaciółkę. Porozmawiać o wspólnych interesach. 

– Znajomy pani kapitan? – zdziwił się wartownik. – Cóż. Obawiam się, że… – Na ramieniu poczuł dłoń drugiego strażnika. Odwrócił się i dostrzegł, iż ten kręci dyskretnie głową. – No tak. U pani kapitan wszystko dobrze – zwrócił się do księcia. – Myślę, że ze względu na zaistniałe okoliczności, możemy zezwolić na osobiste doprowadzenie więźnia przed oblicze pani kapitan. 

– Tak będzie najlepiej – zgodził się książę. 

– Dostaniesz eskortę – spojrzał podejrzliwie na księcia – więc niczego nie próbuj. 

– Nie śmiałbym. 

 

~*~

 

Pomieszczenie było małe, surowe. Na środku stał stolik. Po jednej stronie siedział książę, wraz z zakutą w kajdany Odwagą, a po drugiej kapitan. Przez zakratowane okno padały ostatnie promienie zachodzącego słońca. 

– W obliczu popełnionych zbrodni czeka cię stryczek – powiedziała kapitan, patrząc na Odwagę. – W normalnych okolicznościach zostałabyś powieszona już jutro, ale sęk w tym, że jesteś zbyt znaną osobistością i pewni ludzie byliby rozczarowani, nie mogąc ujrzeć, jak uchodzi z ciebie życie. Będziesz więc gnić w celi przez… Powiedzmy, trzy dni. 

Odwaga odetchnęła z ulgą. 

– Dziękuję – odparła, wyraźnie wdzięczna. 

– Podoba mi się twój plan – przyznała kapitan, odchylając się na krześle. – Przemyślany, ostrożny, przez co zupełnie do ciebie niepodobny. Wiedziałam, że głodna zemsty w końcu wrócisz do Eto, lecz… 

– Tu nie chodzi o zemstę – wtrącił książę – tylko o sprawiedliwość. 

– Jedno nie wyklucza drugiego – odparła, nie odrywając wzroku od Odwagi. – Zmieniłaś się. Pomijając oczywisty fakt, że w końcu używasz mózgu, nigdy bym nie przypuszczała, że zaczniesz także paradować w samej bieliźnie. 

– To zbroja! – sprostowała Odwaga, nieco urażona. – Myślałam, że chociaż ty zrozumiesz. 

– Tak? – Kapitan uniosła brew. – W takim razie, gdzie reszta tej zbroi? Zapomniałaś jej zabrać z domu? – Gestem uciszyła Odwagę. – Zresztą, mniejsza z tym. Kim tak naprawdę jest twój wspólnik? – Spojrzała na księcia. – Nie wygląda mi na łowcę. 

– Jest ostatnim żyjącym potomkiem rodziny królewskiej – powiedziała, ściszając głos. 

Kapitan zmarszczyła brwi. 

– Rodzina królewska ukrywa… – zaczęła Odwaga. 

– Wiem o tym – przerwała jej. – Rozumiem, że dostrzegasz pewien problem? Mamy tutaj człowieka, któremu nie sposób udowodnić pochodzenia, o którym nikt nie słyszał. Czasy królów odeszły bezpowrotnie – stwierdziła gorzko. – Lud nie pójdzie za kimś obcym. 

– W takim razie za kim pójdzie? – zapytał książę. 

– Za mną – odparła kapitan. – Znają mnie i szanują. Ufają mi. Boją się ci, którzy mają się bać. A co najważniejsze, wiedzą, że potrafię ich uchronić przed zmiennymi nastrojami tyrana. Co do ciebie, książę – ostatnie słowo wypowiedziała z pogardą – jaki w tym wszystkim jest twój cel? Odzyskanie tronu? Zemsta? 

– Wszystko już mu wyjaśniłam – wtrąciła Odwaga. 

– Sprawiedliwość – rzekł krótko. – Jeśli następca tyrana będzie prawy i honorowy, zrzeknę się tronu. Pragnę, by królestwo znalazło się w dobrych rękach, niekoniecznie moich. 

– Bardzo szlachetnie – przyznała kapitan, nie kryjąc zaskoczenia. – Podoba mi się ta odpowiedź. 

– Musisz umieścić nas w jednej celi – odezwała się Odwaga. – To bardzo ważne. 

– Bez obaw, oskarżymy go o spiskowanie z tobą. 

– Spiskowanie? – zdziwił się książę. 

– Tak będzie najprościej – wyjaśniła krótko, po czym znów zwróciła się do Odwagi. – Dostaniesz klucz do celi, schowaj go. Z powodu spadającej gwiazdy spodziewam się niepokojów, więc zdarzyć się może, że loch nie będzie pilnowany. Bądź czujna. Twoje rzeczy będą czekać w skrzyni, w moim gabinecie. 

– Do celi muszę zabrać słój z… – Zawahała się, szukając odpowiedniego słowa. – Z jogurtem. 

Kapitan zastukała palcami o blat. 

– Odwago – pokręciła z dezaprobatą głową – dobrze wiem, że to nie jest jogurt. Jesteś obrzydliwa. Pod tym względem wcale się nie zmieniłaś, chociaż mogłabyś. 

– Nie rozumiesz, to kluczowy… 

– Nie chcę wiedzieć – przerwała jej. – Wolę nie wiedzieć. Zanim się rozejdziemy, chcę byś o czymś pamiętała. Jeśli twój plan nie wypali, nie zamierzam pójść na dno razem z tobą. Nie daj się złapać i nie zawiedź mnie. Oczyść swoje imię. 

Kapitan wstała. 

 

~*~

 

– Być u progu nowej ery… – rzekła Odwaga, gdy już znaleźli się w celi. 

– Co właściwie się stanie jak gwiazda już spadnie? – zapytał książę. 

– Nie wiem. – Podeszła do zakratowanego okna i wyjrzała na zewnątrz. – Może stać się wszystko. Ale też nic. Wierzysz, że może spełniać życzenia? – Odwróciła się do siedzącego na pryczy księcia. – Co, jeśli rację mają ci, którzy twierdzą, że to tylko płonący kawał skały, który spadnie nam na głowy i wszystko zniszczy? 

– To głupie – stwierdził rozbawiony. – Spadające gwiazdy spełniają życzenia, każdy to wie. 

– Przeraża mnie to. – Objęła się ramionami i zadrżała. – Coś tak wielkiego i obcego, a zarazem nieuniknionego. – Usiadła obok księcia. Głowę oparła o jego ramię, by szepnąć mu do ucha. – Masz jakieś życzenia? 

– Chcę, by w królestwie panował pokój, porządek i dobrobyt – odparł bez zastanowienia. 

– Milusio – stwierdziła, odsuwając się. – A może coś bardziej egoistycznego? 

– Na przykład co? 

– Ja, na przykład, chciałabym domek na klifie i małą łódkę. Chciałabym każdego dnia w spokoju łowić ryby. 

Uśmiechnęła się zachęcająco. 

– Ach, takie życzenia… – Zastanowił się. – Może bym przedyskutował ze spadającą gwiazdą szczegóły – spojrzał Odwadze w oczy – naszego ślubu. 

– Taaak… – Speszona odwróciła wzrok. – Myślałam, że mamy to za sobą. Dobre życzenie, ale… 

– Może nie trzeba do tego życzenia – dodał z nadzieją. 

– Trzeba, jak najbardziej trzeba. – Pokiwała głową. – Książę, nie wiem jak to wszystko się skończy – rzekła posępnie. – Prawdę powiedziawszy, nie wiem, czy dam radę. Mogę nie wyjść z tego cało. A nawet… – Spróbowała się uśmiechnąć. – Nawet, jeśli wszystko się uda, nie wiem, czy nadal będę sobą. 

– Porwać się na coś takiego wymaga niezwykłej odwagi – stwierdził, patrząc na nią z podziwem. 

– To nie jest kwestia odwagi. Ja się po prostu boję – wyznała, nie odrywając wzroku od podłogi. – Wiesz, że polują na mnie łowcy nagród. Mogę pozostać nieuchwytna, nawet latami, ale gdy mag ujarzmi moc gwiazdy, nic się przed nim nie ukryje. – Zacisnęła dłonie w pięści. – Wystąpię przeciw niemu na własnych warunkach albo on przyjdzie po mnie na swoich. Druga opcja jest straszniejsza. 

– Widzę to inaczej. 

Wstała i podeszła do okratowanego okna. Spojrzała raz jeszcze w niebo. Zaczynała przywiązywać się do księcia i wiedziała już, iż rozstanie nie będzie dla niej łatwe. 

– Jeśli snujesz plany dotyczące przyszłości, rozważ taką, w której mnie już nie ma – rzekła z goryczą. 

– To nie musi się tak… – przerwał, by uchylić się przed lecącym w jego stronę elementem zbroi skórzanej. 

– Podejrzewam, że ktoś gdzieś wypowiedział życzenie, by zabić nastrój dzisiejszej nocy, mój książę. – Rzuciła w niego drugą częścią zbroi, której również uniknął. – Nie możemy na to pozwolić! Jeśli już o życzeniach mowa, to może powinieneś sobie zażyczyć, bym w końcu ściągnęła ci spodnie? 

Zsunęła z nóg poluzowane buty i kopnęła je pod pryczę. Mimo słabego światła, książę nie mógł oderwać wzroku od zmysłowego ciała Odwagi. Widział ją nago już nie raz, lecz za każdym razem reagował podobnie. Znalazł się pod czarem, z którego nie sposób się uwolnić, choć żadnego uroku nikt w rzeczywistości nie rzucił. Otworzył usta, ale niewypowiedziane słowa pozostały niewypowiedziane.

– Żadnego komentarza? Nic? – zapytała z delikatnym uśmiechem na ustach. Stanęła nad nim i spojrzała w ciemne, sparaliżowane chwilową niemocą oczy. – Dobrze, chociaż raz postanowiłeś być grzecznym i posłusznym chłopcem. Słój sam się nie napełni, a wiem, że już jesteś w pełni sprawny. 

– Odwago… – odezwał się w końcu, lecz nie dokończył, gdyż skuteczną komunikację uniemożliwiła niespodziewana stopa Odwagi w jego ustach. 

– Ani słowa. – Cofnęła nogę, po czym uklęknęła przed nim. – Bunt na mym pokładzie będzie surowo karany. – Pogładziła wzgórze na książęcych spodnach. – Czy mam uwolnić Krakena? 

– Tak – odparł bez zastanowienia. – Proszę. 

Podniosła się, by nadepnąć królewskie klejnoty. Książę zawył, a ona się zaśmiała. 

– Bunt. Jest. Karany – przypomniała. 

Książę nie ośmielił się ponownie otworzyć ust, a drzwi do niebios znów stanęły otworem, by anielskie oczy chłonąć mogły każdy szczegół tej niezwykłej nocy. Powstawały kolejne wersy psalmów, a ich treść, z pomocą boskiej interwencji, trafiała bezpośrednio do umysłów mesjaszy i kapłanów silnej wiary. Wśród jęków rozkoszy, dźwięków skrzypiącej pryczy, klapsów i niezliczonych westchnień, ciężkim dłutem wykuwał się kolejny rozdział historii, a pełniący tej nocy wartę młody strażnik czuł się nieco zakłopotany. 

 

~*~

 

Nastał czas, gdy loch pozostał bez nadzoru. Odwaga użyła ofiarowanego przez kapitan klucza i wraz z księciem wyszła z celi. Przemierzając ciemne, opustoszałe korytarze, starali się zachować ciszę, by nie zwrócić niepotrzebnej uwagi innych więźniów.

Znaleźli kapitański gabinet. 

Odwaga szybko dostrzegła sporych rozmiarów skrzynię przy jednej ze ścian. Wygrzebała miecz oraz sakwę, a z niej wyciągnęła niewielkie, drewniane pudełko. Opróżniła je, ostrożnie wykładając każdą substancję na gładki blat. Słabe światło, którego źródłem były uliczne latarnie za oknem, musiało wystarczyć. Zapalanie świec stwarzało zbyt duże ryzyko. 

Wyciągnęła rękę, by książę podał oszroniony słój, wypełniony po brzegi. Uśmiechnął się do niej, dumny, iż zdołał dotrzymać słowa, a ona odwzajemniła uśmiech, zadowolona, że nie uszkodziła księcia aż nadto, przy okazji licznych uniesień. 

Otwarła naczynie i położyła przed sobą. Zamknęła oczy i wzięła wdech, by się skupić. Minęła chwila, po której przystąpiła do działania. Liczyła, odmierzała czas i umieszczała kolejne składniki w słoju, recytując formuły w obcym języku. 

Gesty, słowa oraz specyficzna intonacja nadawały każdej substancji zupełnie nowych właściwości, jeszcze przed dodaniem do mieszaniny. Gdy skończyła, ucichła, obserwując dojrzewającą maź. 

– Udało się – szepnęła podekscytowana. 

Reagenty połączyły się w półprzezroczysty zol, który emanował słabym, fioletowym światłem. Odwaga zamknęła naczynie i schowała do sakwy. 

– Co teraz? – zapytał książę. 

– Teraz… – Przeszył ją dreszcz. – Zapłonie niebo, przybędą smoki, a mag opuści wieżę. Książę – spojrzała w ciemne oczy i dostrzegła w nich smutek – opuść miasto, póki możesz. Zrób to, proszę, dla mnie. 

 

~*~

 

Szybkim, acz niepewnym krokiem przemierzała Eto. Pozwoliła włosom opaść na twarz, by chociaż częściowo ją przesłoniły. Mijała ludzi ciekawych jedynego w swoim rodzaju zjawiska na nocnym niebie, gromadzących się w niewielkich grupkach i żywo dyskutujących. Strażnicy poświęcali całą uwagę większym zgromadzeniom. 

Gwiazda świeciła z mocą księżyca w pełni, a blask jej z każdą minutą stawał się intensywniejszy. Wkrótce wybuchnie panika, Odwaga była tego pewna. 

Jedno miejsce straszyło pustkami. Był to plac główny, położony przed wieżą nekromanty, obecnego pana krain, zbudowaną na zgliszczach pałacu królewskiego. Odwaga spojrzała w górę, na sięgającą niebios konstrukcję. 

Wzięła głęboki wdech i powoli wypuszczała powietrze. Serce waliło jej, jakby chciało wydostać się na wolność i już nigdy nie wrócić. Przełknęła ślinę, podchodząc do schodów. 

Wyciągnęła słój z jaśniejącą substancją, zdjęła wieko i wylała na siebie całą zawartość. Palcami przeczesała włosy, by równomiernie rozprowadzić gęstą i lepką maź. Wtarła ją w skórę. Gdy już skończyła, dłoń położyła na rękojeści miecza. 

Czekała. 

Mijały potwornie długie sekundy. Modliła się, by czas stanął w miejscu, a to, co miało nastąpić, nie nadeszło. 

Prośby do bóstw nie zostały wysłuchane. Potężne, żelazne drzwi stanęły otworem. Z wieży wyszedł człowiek, którego Odwaga obawiała się najbardziej. Mag odpowiedzialny za anihilację rodów królewskich i uczynienie z alchemii zakazanej pod groźbą śmierci sztuki. Nekromanta, który doprowadził do wielkiego pożaru na targu przypraw, a winę zrzucił na Odwagę. 

– Plugastwo – rzekł z obrzydzeniem, mierząc ją wzrokiem. Odwaga wyciągnęła miecz. Ostrze skierowała w stronę maga. – Znalazłaś sposób, by ukryć się przede mną. Nawet wykradłaś i ukryłaś księcia. – Postąpił krok naprzód. Odwaga cofnęła się. – Co się zmieniło, że pojawiasz się akurat teraz? Czyżbyś przypomniała sobie własne imię? 

Oczekiwał podstępu. Pojawienie się Odwagi w noc spadającej gwiazdy nie mogło być przypadkiem. Na jej błyszczącej skórze i wilgotnych włosach dostrzegł niewyraźny blask. Słaba aura, nieniosąca zagrożenia. Spojrzał dalej. Wokół placu nie dostrzegł strażników. Z jednej strony wiedział, że mogli zostać odesłani do zabezpieczania miasta, z drugiej zaś podejrzewał zdradę. 

Odwaga trzęsła się. Trzęsła się i nie mogła nad tym zapanować. Broń trzymała kurczowo i sztywno, a jej oddech był tak szybki, jakby zaraz miała wyzionąć ducha. Mag nie stworzył barier, nie rzucił uroku, a mimo to nie mogła się ruszyć. Nogi odmawiały posłuszeństwa. 

– Powiesz coś? – zapytał. – Spodziewałbym się, że ostatni żyjący alchemik będzie bardziej wygadany. 

Otwarła szeroko oczy. 

– Łże-łżesz – wyrzuciła z siebie, poruszona. – T-to niemożl… – Nie dokończyła. Gardło zacisnęło się samo. 

Mag uniósł kostur i uderzył nim o kamienną płytę. Jasny blask oślepił Odwagę. Poczuła jak tysiące maleńkich igiełek napierają na jej skórę. Opadła na jedno kolano, lecz zaraz powstała. Uświadomiła sobie, że przeszył ją piorun. Zbroja wzbogaciła się o część prawego rękawa, który rozwinął się od ramienia aż po łokieć. Mag uniósł brew i przywołał kolejną błyskawicę. Efekt był podobny, choć tym razem pojawił się naramiennik. 

– Intrygujące – rzekł, zrozumiawszy sekret pancerza Odwagi. – Zastanawiałem się, gdzie jest reszta twej zbroi, ale widzę, że to nie zwykła zbroja, a produkt parszywej alchemii… – Kostur opadł. Błysk. Prawy rękaw rozciągnął się do nadgarstka. – Przekonajmy się, ile magii zdołasz pochłonąć, nim całkiem stracisz ochronę. 

Następne uderzenie kostura, znów piorun. Lecz ten nie sięgnął celu. Wyładowanie rozeszło się po skrzydle niewielkiego, młodego smoka, który wylądował u boku Odwagi. Po nim zjawiły się kolejne, by zająć miejsce przy swej pani. 

Mag oniemiał. Z zapartym tchem wpatrywał się w legendarne bestie, podziwiając ich majestat. Marzył, by zgłębić tajniki nieokiełznanej i egzotycznej magii smoków, lecz w poszukiwaniach nie wyszedł poza studium niepotwierdzonych opowieści. Tymczasem żywy mit, w zwielokrotnionej i różnorodnej postaci, materializował się na placu przed wieżą. 

– Dlaczego one wszystkie są takie… – Na jego czole pojawiły się maleńkie kropelki potu. Oblizał usta. – Takie pociągające? 

Odwaga opuściła miecz. 

– C-co? – zdziwiła się. 

Smoki odstąpiły od Odwagi, na znak uległości kładąc łby na ziemi. 

Pragnęły jej. Widziały ją jako jedną z nich. Była słaba. Musiały chronić. Musiały obdarować własną magią. Dać siłę. 

Każdy chciał stać się tym jedynym, z którym Odwaga nawiąże trwałą więź. Każdy dał jej cząstkę siebie. Każdy nawiązał słabą, tymczasową więź. 

Mag zauważył zmianę w aurze Odwagi. Stała się mniej ludzka, bardziej smocza. 

– Chcesz odtworzyć historię i stać się… – Urwał, widząc w myślach połączenie smoka z człowiekiem. – Stać się hybrydą! 

Dzika energia dostrajała się do Odwagi. Wrażenie, iż stała przed kimś niepokonanym, o niewyobrażalnej mocy, zniknęło. Opuściła ją niepewność, a strach przestał paraliżować. Uniosła wzrok, by w końcu spojrzeć w oczy temu, którego zbyt często widywała w złych snach. 

Zamarła, ujrzawszy erekcję pod jego szatą. 

– Masz potencjał. – Z czoła starł pot. – Marnotrawstwem byłoby go nie wykorzystać. Nie musimy walczyć, możemy rządzić! Ty i ja, połączmy siły… – Uśmiechnął się paskudnie. – Połączmy, tak, to dobre słowo. 

Odwagę zemdliło. Odkryła właśnie, iż posiada pewne nieprzekraczalne granice. Podparła się mieczem i zwymiotowała. 

– Nie! – krzyknęła. Zdziwiła ją siła własnego głosu. Wytarła usta. – Zabiłeś moją rodzinę. Zginęło tylu ludzi, jak możesz… 

– Zabiłeś? – Zaśmiał się. – To ty ich zabiłaś. Wszystkich. Gdy zostałaś stworzona, alchemicy sami wydali na siebie wyrok, ale dopiero twoje działania, twoje decyzje… 

– Zamilcz! – wrzasnęła. 

Uniosła miecz, a ostrze zapłonęło. Sztych skierowała w maga, pozwalając, by płomień ześlizgnął się z klingi i pomknął przed siebie. Mag wystawił dłoń, a niszczycielska moc rozproszyła się pomiędzy palcami, nie wyrządziwszy najmniejszej krzywdy. 

– Żałosne. – Strzepnął iskierki magii z rękawa, jak zwykły kurz. – Przepełnia cię smocza magia, ale nie masz pojęcia jak jej użyć. 

Odwaga spojrzała na smoki, lecz te nie paliły się do walki. Pochłonięte cichą rywalizacją o jej względy, spoglądały na niebie nieufnie. Otrzymała od nich tyle, ile były w stanie dać i nie śmiała prosić o więcej. Uniosła miecz raz jeszcze, koncentrując się na kolejnym ataku. Pomknął płomień, szybszy, jaśniejszy, lecz efekt był ten sam. 

– Nauczę cię kontroli – rzekł zniecierpliwiony. – Wybaczę dawne przewinienia, tylko dołącz do mnie. 

Nie tak miało być. Odwaga jęknęła żałośnie, bliska łez. Jej nogi drżały, ręce drżały, a serce waliło bez opamiętania. W desperacji podniosła niewielki kamień i cisnęła nim w maga. 

– Umrzyj! – zawyła. 

Trafiła go. Jakimś cudem zdołała go zranić. Wyraźnie widziała krew. Mag otarł policzek i zdumiony gapił się w szkarłat na palcach. Ogarnęła go zimna furia. Odwaga dostrzegła iskierkę nadziei w ciemnym tunelu i postanowiła iść jej śladem. Ponownie uniosła miecz, gotowa spróbować raz jeszcze. 

Wtedy zapłonęło niebo. 

– Nadchodzi moja era! – zagrzmiał, spoglądając na świetlistą kulę nad wieżą. – Kończmy to. 

Zerknął na smoki, kalkulując coś w myślach. Kosturem uderzył o stopień. Świat mrugnął i znaleźli się na targu przypraw, wraz z fragmentem schodów, na których stali.

Smocza więź została zerwana, a wraz z nią dostęp do dzikiej magii. 

– Byłem łaskaw – zwrócił się do Odwagi. – To ty wybrałaś śmierć. 

Uderzenie kostura wyzwoliło falę żaru, która podpaliła stragany wokół i wypełnione ziołami i przyprawami liczne skrzynie. 

Wspomnienia odżyły. Dławiły Odwagę, zaciemniały myśli i porywały w przeszłość, choć wszystko działo się tu i teraz. 

– Dokładnie tutaj winnaś była umrzeć lata temu. Pozwól, że naprawię swój błąd. 

To samo miejsce, te same zapachy, ten sam ogień… Próbowała z sobą walczyć, lecz lęk pożarł ją w całości. Słyszała krzyki, widziała twarze, a wszystko nadal żywe w powracających niczym gigantyczna fala tsunami wspomnieniach. 

Kostur uderzył ponownie. 

Nekromanta wyrwał duszę Odwagi z ciała. Zawisła nad nim, podobnie jak dusze wielu innych lata temu, gdy targ przyprawowy płonął. Patrzyła jednocześnie w przeszłość i w teraźniejszość, wzajemnie przeplatające się. 

Granice między tym, co było, a tym, co jest, przestały istnieć. 

Utonęła w oceanie wspomnień. 

 

W Eto trwał festiwal. 

Do stolicy ściągali bardowie i kupcy z najdalszych zakątków królestwa, a także handlarze egzotycznych towarów z krain po drugiej stronie Morza Szeptów. Szczególnym zainteresowaniem cieszył się targ przypraw, który zwykł rozkwitać w czasie corocznej celebry. 

Dzień zapowiadał się spokojnie. Odwaga, wraz z ojcem i siostrami, spacerowała między straganami, wypatrując rzadszych ziół. W pewnym momencie przystanęła. Zauważyła półprzezroczystą kulę, unoszącą się nad ziemią. Rozejrzała się i odniosła wrażenie, iż poza nią nikt nie dostrzega owego fenomenu. 

Zaintrygowana podążała za kulą, która zdawała się gdzieś ją prowadzić. Obiekt nagle zawisł w powietrzu, drgnął i upadł. Odwaga klęknęła. Zawahała się, lecz ciekawość zwyciężyła. Delikatnie dotknęła eterycznej powierzchni, a kula rozmyła się, by po chwili zniknąć zupełnie. 

Czas zatrzymał się. Mogła tylko biernie patrzeć jak znikąd pojawia się płomień, wskakuje na skrzynię obok. I rośnie. Rósł prędko, pożerając drewnianą obudowę. 

Czar prysł. Odwaga zdołała odsunąć się od żaru, choć ludzie wokół nadal tkwili w bezruchu. Chciała wołać pomocy, ale z ust nie wydobył się żaden dźwięk. Nabrała pewności, iż znalazła się pod atakiem magicznym. 

Rozejrzała się nerwowo, lecz nie dostrzegła nikogo, kto mógł być potencjalnym napastnikiem. Nieważne. Musiała powstrzymać pożar. 

Pobiegła. 

Znalazła wodę, lecz ta zapłonęła, gdy tylko Odwaga dotknęła jej powierzchni. Rozległ się krzyk. Ujrzała znieruchomiałych mieszczan. Minęła ich, nie mając już pojęcia, co się dzieje. 

Ktoś złapał jej ramię. Odwróciła się, a gdy spojrzała mężczyźnie w oczy, ten stanął w płomieniach. Na sam jej widok niektórzy zmieniali się w żywe posągi, inni uciekali w popłochu. 

Zrozumiała, iż tam, gdzie ona, tam też ogień. Zatrzymała się, by przeczekać. Miała nadzieję, iż znajdzie się ktoś, kto zdoła to powstrzymać, zdoła jej pomóc. Bezczynność nie poprawiła sytuacji. Słupy ognia wyrastały w pobliskich alejkach. Targ przypraw płonął. 

Odwagę ogarnęła panika. Pobiegła szukać rodziny. Połączony z dymem cynamonowy pył gryzł jej płuca. Mijała ludzi zastygłych w czasie, niektórzy już płonęli, a ona nie mogła nic zrobić. Wzbierał w niej gniew, chęć odwetu na tym, kto stał za tym wszystkim. 

Dobiegła w końcu do ojca i sióstr… Upadła na kolana. Chciała krzyczeć. Woń przypraw dusiła, atakując nozdrza i gardło. 

Nagle poczuła szarpnięcie. Wzniosła się wysoko, ponad liczne języki ognia i gryzący dym. Ujrzała setki lewitujących w powietrzu ludzi, ujrzała ojca i siostry. Spojrzała w dół i zobaczyła siebie, tkwiącą w bezruchu. Uświadomiła sobie, iż otaczały ją wyrwane z ciał dusze. 

Była inna. I dzięki tej inności zdołała wrócić do ciała. Przeżyła, mimo że tego dnia miała umrzeć. Roztrzęsiona stąpała nad częściowo zwęglonymi zwłokami, mijała zmieniające się w popiół stragany, by wydostać się z płonącego targu. I gdy go opuszczała, wśród gapiów zauważyła zakapturzonego maga. Nekromantę. Nie dostrzegł jej, a wyraz jego twarzy mówił wszystko. 

Dokonał zemsty po tym, jak Odwaga, byt stworzony z pomocą alchemii, istny kamień filozoficzny, upokorzyła go publicznie. Rzuciła mu wyzwanie, a on przegrał. Opowiedziała światu o jego nieludzkich eksperymentach. 

Zlekceważyła gniew nekromanty. Jej działania i decyzje doprowadziły do śmierci ojca, śmierci sióstr, śmierci setek niewinnych ludzi. O tragedię obwiniała wyłącznie siebie. 

Wszystko to przez Odwagę. 

Opuściła miasto, zanim opowieść o podpalaczce z targu przypraw zapuściła korzenie i rozpoczęła własny żywot. 

Nie radziła sobie ze stratą. Tęsknota i wyrzuty sumienia dobijały ją. Początkowo pragnęła zemsty, lecz każdego kolejnego dnia coraz częściej zastanawiała się: co by było, gdyby… 

Odpowiedź była prosta. Nie straciłaby rodziny. Nikt by nie umarł. 

Gdyby. 

Rozbiła swą duszę, by już nigdy nie dopuścić do podobnej sytuacji. Pozbyła się odwagi, brawury i gniewu; aspektów własnego jestestwa, które pchnęły ją na ścieżkę konfrontacji. Nie mogła ich zniszczyć, więc zostały zaklęte w broni alchemicznej, w mieczu, z którym się nie rozstawała. 

Musiała nauczyć się życia w ciągłym strachu. Nie podejmowała ryzyka, a gdy tylko mogła, uciekała. Często mdlała. 

Z czasem nauczyła się ostrożności, nauczyła się planowania. Rozsądek i chłodna kalkulacja były jej głównymi sprzymierzeńcami. 

O księciu, o jego linii genealogicznej, wiedziała od samego początku. Później dotarła do zapisków na temat smoków, ich zwyczajów godowych. A jeszcze później poznała słabość zaklęcia wyrywającego dusze. Nie było przed nim ochrony, ale czar działał wyłącznie na dusze istot żywych, a alchemiczny miecz Odwagi do istot żywych nie należał. 

 

Wyszczerbioną klingę spowił gęsty, czarny dym. 

Odwaga zmarszczyła brwi. Spojrzała prosto w oczy maga, a w spojrzeniu tym nie było cienia strachu. Powoli, acz płynnie, uniosła ostrze i naprężyła mięśnie, szykując się do ciosu. Uwięziony w mieczu fragment duszy zawładnął pustym ciałem. 

Stała się nieustraszona. 

Stała się ucieleśnieniem gniewu i odwagi w najczystszej postaci. 

Wybiła się do ataku. 

– Jak… – urwał, zmuszony do obrony. 

Zablokował pierwsze cięcie kosturem. Ledwie zdołał odzyskać równowagę, gdy nadeszło kolejne. A zaraz po nim następne. Czwarty cios odrąbałby mu rękę, gdyby nie uwolnił skumulowanej w broni energii magicznej. Nastąpił rozbłysk; fala uderzeniowa odrzuciła Odwagę. Mag posłał w jej stronę dwie błyskawice, lecz te pochłonęła alchemiczna zbroja. 

Zyskując trochę czasu, skoncentrował wewnętrzną moc, by wypchnąć duszę z ciała Odwagi. Nie mógł. I nie potrafił pojąć, dlaczego. Przywołał błyskawice. Odwaga podniosła się, gotowa wznowić natarcie. Doskoczyła do maga, ignorując spadające na nią pioruny. 

Ten przekształcił kostur w świetlistą szablę, by powstrzymać nadciągające uderzenie. Przekształcił go w broń tak ostrą, iż mogła ciąć stal. W samą porę zasłonił się klingą i widział jak magiczne ostrze przecina alchemiczny miecz, by następnie zagłębić się w szyi Odwagi. 

Niestety, rzeczywistość okazała się zgoła inna niż predykcja ataku. 

Klingi uderzyły o siebie, lecz żadna nie została przecięta. Ostrze szabli trafiło w szczerbę, zaklinowało się, przez co mag nie mógł cofnąć broni. Odwaga napierała, a on uginał się pod jej siłą, której istnienia nie śmiał podejrzewać. Niemal zmusiła maga, by przed nią klęknął. Miał on nieodparte wrażenie, iż walczy z zupełnie inną osobą niż ta, która chwilę temu stała przed wieżą, drżąc na sam jego widok. 

– Kim… jesteś? – syknął, łapiąc oddech. 

– Twoją starą, skurwysynu! – zagrzmiała Odwaga. 

Kopnęła go w klatkę piersiową. Stracił oddech, lecz zdołał sparować naciągające z góry uderzenie. Przeturlał się na bok, ledwie zdążył wstać. Kolejne ciosy były niedbałe, za to spadały z taką siłą i szybkością, iż mógł je tylko blokować, po każdym cofając się o krok. Spychała go na płonące stragany. 

Nagle przystanęła. Cofnęła ostrze, biorąc potężny zamach. 

Wykorzystał tę chwilę do wymierzenia ciosu. W cięcie włożył całą swą moc, by uczynić je ostatecznym. Odwaga zrobiła to samo. Chciała to skończyć tu i teraz. Jej miecz był nieszczególnie ostry, lecz sama jego masywność i siła, którą włożyła w atak, wystarczyły, by rozbić szablę maga. 

Magiczna broń eksplodowała, a powstała z tego fala uderzeniowa rzuciła Odwagę na trawione przez ogień stragany. Mag runął na wypełnione ziołami skrzynie. Powstał pierwszy i szybko ocenił sytuację. Gdy ujrzał zbliżające się smoki, zrozumiał, iż nie zdoła wygrać tej walki. 

Spojrzał w górę na jaśniejącą kulę światła. Pierwotnie planował połączyć się ze spadającą gwiazdą zaraz po uporaniu się z Odwagą, lecz nic nie stało na przeszkodzie, by uczynić to właśnie teraz. 

– Walka z robactwem twego pokroju to strata czasu – wycedził przez zęby, po czym uniósł się w powietrze. 

Odwaga podbiegła, lecz był już zbyt wysoko, by mogła zrobić cokolwiek. Stała pośrodku płonącego targu, zaciskając zęby i patrząc bezradnie, jak mag z każdą chwilą wzbija się wyżej i wyżej. Spadły pioruny. Smoki przyjęły na siebie część uderzeń, lecz alchemiczna zbroja była już niemal kompletna. 

Legendarne bestie zataczały kręgi nad Odwagą. Znów poczuła ich moc, lecz tym razem nie kierował nią strach. Pragnęła za wszelką cenę dopaść maga. Nie myślała więc o tym, co robi. 

Ugięła nogi, koncentrując w nich smoczą magię, po czym wybiła się wysoko w powietrze. Lot okazał się dziecinnie prosty. Przyspieszała, lecz mag był czujny. Dostrzegł Odwagę. Atakował błyskawicami, a ona ich unikała, jak tylko mogła, lecz w końcu nadeszło nieuniknione. Zbroja straciła antymagiczne właściwości. 

Odnoga jednej z błyskawic sięgnęła Odwagi. Przeszył ją niewyobrażalny ból. Zdołała zachować świadomość, choć była oszołomiona. Utraciła szybkość. Zdała sobie sprawę, iż nie dogoni maga, co doprowadziło ją do furii. 

Zacisnęła zęby, aż popłynęła krew, zacisnęła dłonie na rękojeści miecza, naprężając każdy mięsień. Ostrze wypełniła smocza magia. Zapłonęło czarnym płomieniem. 

Odwaga cięła, wkładając w cięcie wszystko, czym dysponowała. 

Przecięła powietrze, przecięła błyskawice, przecięła rzeczywistość, pozostawiając na niebie międzywymiarową szczelinę długości leżącego w dole miasta, ale, co najważniejsze, przecięła też maga. 

Jej usta wykrzywił paskudny uśmiech, gdy przepołowione ciało zaczęło bezwładnie opadać. Chciała więcej. Odbiła się od powietrza, by wznieść się wyżej. Pragnęła poszatkować nekromantę na kawałki, by mieć absolutną pewność, iż nie powstanie. 

Nagle zakręciło się jej w głowie. Miała wrażenie, iż traci nad sobą kontrolę. Zaklęcie, które wypchnęło jej oryginalną duszę, przestało działać, lecz płonący w Odwadze gniew, wzmocniony smoczą magią, stał się zbyt silny. Podzielona dusza walczyła o to, która jej część pozostanie w ciele, a która powróci do miecza. Upływ czasu sprawił, iż ponowne połączenie stało się niemożliwe. 

Odwaga wrzasnęła, odbiła się od powietrza raz jeszcze. Minęła spadające ciało maga, nie zwróciwszy na nie uwagi. Traciła przytomność, by zaraz ją odzyskać. Na przemian czuła gniew i strach. 

Wzbiła się wyżej. 

Nie zorientowała się, kiedy dokładnie dotarła do gwiazdy. Nie mogła zrozumieć głosu własnego serca, gdyż głos ten stale się zmieniał, niezdecydowany. Nie było odwrotu, nie było też czasu na zastanowienie. 

Wyciągnęła ku gwieździe dłoń, by ta spełniła jej życzenie. 

W ostatniej chwili dłoń sama złożyła się w pięść. 

 

~*~

 

– Pomóż mi… – jęczał mag. 

Uchodziło z niego życie, gdy leżał w kałuży krwi. Przepołowione ciało próbowało złączyć się w całość, lecz proces ten nie dobiegł końca. Natura magii zmieniła się. Stała się czymś innym, czymś nieokiełznanym. 

– Dlaczego nie pozbierasz się do kupy jak zawsze? – zapytała stojąca nad nim kapitan. 

– Milcz… – wychrypiał. – Jestem… panem. 

Pochyliła się. 

– Uczyniłeś mnie sędzią i katem, pamiętasz? Mój głos jest głosem prawa. 

– Nie ośmielisz… 

Wyciągnęła sztylet. Ostrzem przejechała po szyi maga. 

– Nadszedł czas zmian – stwierdziła, wstając. – Mój czas. 

W płuca nabrała chłodnego powietrza. Trwały właśnie zamieszki. Wprawdzie spadająca gwiazda zniknęła całkiem nagle, lecz… 

Westchnęła. 

Smoki odeszły, a niebo pokrywała pajęczyna pęknięć, jakby ktoś usiłował je roztrzaskać na tysiąc kawałków. A gdyby to było mało, nad miastem ciągnął się międzywymiarowy wyłom. 

Kopnęła leżące u jej stóp zwłoki. 

– Wykonałaś swe zadanie, Odwago – rzekła, zapatrzona w gwiazdy – gdziekolwiek teraz jesteś. 

 

~*~

 

Klęcząc, wypluwała wodę z płuc. Zwymiotowała. Gdy było już po wszystkim, zaczerpnęła gwałtownie powietrza, opadając na plecy. 

– Książę? – wychrypiała. – To ty wyciągnąłeś mnie z jeziora? 

– Los chciał, bym był w pobliżu, gdy spadłaś z nieba. 

Spojrzała na swą dłoń. Palce zaciskały się same na rękojeści miecza. Przez ułamek sekundy miała wrażenie, iż nad ostrzem unosi się smużka czarnego dymu, lecz gdy mrugnęła, nie pozostał po niej ślad. Rozluźniła chwyt i rozmasowała obolały nadgarstek. 

Spróbowała się podnieść, lecz mokry, pełny pancerz skórzany wydał się niezwykle ciężki. Bolał ją każdy mięsień. Opadła w ramiona księcia. 

– Wygrałam – rzekła słabym głosem. – Wygrałam! 

Poczuła się w prawdziwie wolna. Koszmar dobiegł końca. 

– Spełniło się twoje życzenie? – zapytał po chwili. 

– Nie pamiętam, czym było – przyznała szczerze, po czym spojrzała na księcia. – Może… 

Martwiło ją pęknięte niebo, niepokój budziła też szczelina nad miastem, z której coś obcego przenikało do świata. Nie znała jeszcze konsekwencji swych czynów, lecz poczuwała się do odpowiedzialności, by posprzątać po sobie, by uczynić, co właściwe. 

Wskazała na wiszącą nad miastem dziurę w osnowie rzeczywistości. 

– Muszę to naprawić. Zobaczyć, co jest po drugiej stronie. Książę – ujęła jego dłoń – wyruszysz ze mną w nieznane? 

– Tak – odparł bez zastanowienia. 

Na twarzy Odwagi zagościł delikatny uśmiech.