akzciwakęR

Na tyle ciekawy pomysł na tytuł, że wyjątkowo przed przeczytaniem muszę go pochwalić. 

Z opinią o opowiadaniu jeszcze się pojawię :)

Powodzenia w konkursie. 

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

Hej 

Fajne opowiadanie i fajny tytuł :D. Humor, akcja i intryga wszystko dobrze opisane. Postacie ciekawe może oprócz maga, dla którego zabrakło pełniejszego opisu. 

Opowiadanie stoi na intrydze Lady Tamar i jej magicznej rękawiczki. Świetnie trzymałeś mnie w niepewności. Zastanawiałem się( pewnie wraz z Dorem), o co chodzi zabójcy. Po trochu ujawniałeś co tak właściwie się dzieje i o co planuje Lady Tamar. Jednak to co wymyślił Broll na finał opowiadania … no nie wiem, jakoś mnie nie przekonuje . Właściwie mógł ją zastrzelić już na początku historii. Chyba, że najpierw chciał odczarować przyjaciela, ale i tak następnie mogli zabić Lady Tamar w jakiś cywilizowany sposób i mniej rzucający się w oczy :D. Opowiadanie bardzo dobre ale zabrakło mi wisienki na koniec :) 

Pozdrawiam 

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Całkiem przyjemna lektura. Podoba mi się, jak pomysłowo reinterpretujesz motyw Schillerowej Rękawiczki. Tam był rycerz, który i odzyskał przedmiot, i rzucił igrającą jego życiem kochankę – a tutaj łotr bez honoru, więc i skutek odpowiednio inny. Nie da się ukryć, że zdrowszy dla tkanki społecznej. Może honor rycerski powinien mieć zastosowanie tylko do prawdziwych dam, a nie manipulatorek i sadystek jak ta.

Tylko zakończenie, choć bardzo malownicze, rzeczywiście o tyle kłopotliwe, że musi spowodować wątpliwości i śledztwo. Jeżeli w tym świecie uroki modyfikujące zachowanie są na porządku dziennym, to nikt raczej nie uwierzy, że lady Tamar rzuciła się za rękawiczką w przystępie samobójczego szaleństwa. Wprawdzie prawdziwa tożsamość sir Dorema nie jest znana, ale będą szukać. Nawiasem mówiąc, przez moment w końcowej scenie byłem gotów uwierzyć, że jej jednak nie spuści na arenę, tylko zatrzyma jako niewolnicę.

Wewnątrz komnaty Lady Tamar usiadła na brzegu łoża

Nie ma powodu, aby “sir, lady” pisać wielką literą, chyba że listownie w zwrocie do adresata – to całkiem jak “pan, pani, ty”.

– Za swoją niezdarność czekać cię będzie oczywiście kara.

Twoją.

– Z czego się śmiejesz, durniu? – Syknął Broll, ruszając w stronę Dorema.

“Syknął” małą literą, czynność związana z wymową.

opuścił ten łez padół. A konkretnie spadół z murów zamku

Z tym “spadół” to celowa gra słów? Nie jestem do końca pewien, czy wyszło naturalnie.

kiedy na piaszczystej scenie pojawił się ogromny skalny niedźwiedź, wściekłym rykiem oznajmiając swoje przybycie.

Tu miałem wrażenie lekkiego nadmiaru przymiotników.

Polecam do Biblioteki i pozdrawiam ślimaczo!

Ciekawa intryga i wykorzystanie magii. Dobrze się czytało. Powodzenia.

Hej!

@Młody pisarzu – no, to jak przeczytasz, to zapraszam do narzekania ;)

@Bardjaskier

Postacie ciekawe może oprócz maga, dla którego zabrakło pełniejszego opisu. 

Gdyby mnie limit nie trzymał, to jeszcze dodałbym historię, jak Dorem zjednał sobie dwór królewski, a także rozwinąłbym Ristosa, dla którego też miałem przygotowaną historię osiedlenia się w tej szemranej okolicy. Niestety limit to kurtyzana i musiałem ciąć :)

Jednak to co wymyślił Broll na finał opowiadania … no nie wiem, jakoś mnie nie przekonuje . Właściwie mógł ją zastrzelić już na początku historii.

Założyłem, że Broll wziął to zlecenie tylko dlatego, że miał informacje o Doremie, który przebywa w Sult. Kiedy dowiedział się z ust Tamar, którą podsłuchiwał, że Dorem to jej kochanek, postanowił nie ubijać damy i spotkać się z przyjacielem oraz wyjaśnić kilka spraw.

następnie mogli zabić Lady Tamar w jakiś cywilizowany sposób i mniej rzucający się w oczy :D.

Zemsta najlepiej smakuje na zimno. A zwykłe zabicie Tamar to słaba zemsta, lepsza taka, w której zwracasz broń przeciwnika przeciwko niemu. No i bez tego pomysłu nie spełniłbym hasła konkursowego, czyli “rękawicy odwrotności”.

@Ślimaku

łotr bez honoru, więc i skutek odpowiednio inny. Nie da się ukryć, że zdrowszy dla tkanki społecznej. Może honor rycerski powinien mieć zastosowanie tylko do prawdziwych dam, a nie manipulatorek i sadystek jak ta.

O! To, to właśnie! Zawsze mnie mierzi, kiedy bohater honorowo chce potraktować kogoś, kto krzty honoru w sobie nie ma. Ogień zwalczaj ogniem, a zabawa w honor jest dobra i właściwa tylko wtedy, gdy adwersarz również wie, co to honor i ceni go w podobnym stopniu.

Jeżeli w tym świecie uroki modyfikujące zachowanie są na porządku dziennym, to nikt raczej nie uwierzy, że lady Tamar rzuciła się za rękawiczką w przystępie samobójczego szaleństwa.

Nigdy nie napisałem fantasy, choć swego czasu sporo się go naczytałem. Sporo grałem też w D&D oraz inne gry high fantasy i uznałem, że coś takiego przejdzie. Załozyłem sobie, że imperium, którego stolicą jest Sult, najlepsze lata ma już za sobą, a teraz toczy je degrengolada. Wspominam o tym tu i tam. Kolejne założenie jest takie, że magia jest w tym świecie czymś normalnym, dostępnym głównie dla tych zamożniejszych, jednak nie czymś niezwykłym. A skoro magiczna rękawiczka Tamar pozbawiła życia kilku już kawalerów i nikt się specjalnie nie przejął, nie wszęto szczegółowych dochodzeń, to i w przypadku Tamar szanse na skrupulatne dochodzenie do prawdy są niewielkie. Wolne Miasto Skerrin jest wolnym miastem, poza imperium, w znacznej odległości od stolicy – w nim ktoś z zewnątrz nie odważy się szukać, więc Broll i Dorem, po opuszczeniu Sult, nie muszą się bać, że ktoś za nimi podąży i będzie się mścił. Trochę mało miejsca miałem, więc sporo niedopowiedzeń zostało, mea culpa. A że deadline gonił, tekst skończyłem na dwa dni przed śmierciosznurkiem, to nawet nieoceniona pomoc avei i Ambush nie pozwoliły mi na dopieszczenie tego tekstu tak, jakbym chciał.

Babole poprawię jeszcze dziś, dzięki za ich wyłapanie :)

@Koalo

Dzięki za miłe słowa i życzenia :)

@Wszyscy – dziękuję za przybycie, przeczytanie i skomentowanie opowiadania. Wdzięczny jestem za feedback i za Wasze pozytywne opinie. Pozdrawiam serdecznie.

Q

Known some call is air am

Rzeczywiście “Rękawiczka” à rebours. Fajnie zagrałeś tytułem. 

Opowiadanie bardzo przyjemne w czytaniu. Momentami widać, że limit gonił, ale to to nie przeszkadza jakoś bardzo.

Cześć, czeke!

Dziękuję bardzo za odwiedziny, zapoznanie się z tekstem i pozostawienie po sobie komentarza :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Cześć!

To ja krótko. Pozwolę sobie skopiować to, co pisałam na becie.

Nie jestem pewna, jak to opowiadanie kwalifikuje się jako heroic fantasy, ale na pewno było satysfakcjonujące w czytaniu, zarówno pod względem przebiegu fabuły, jak i zakończenia. I nawet humor się pojawił :) Według mnie Twoja próba zmierzenia się z fantasy jest całkiem dobra. I po reakcji innych widzę, że mimo wymyślania na ostatnią chwilę, Twój pomysł na tytuł odniósł sukces ;) Na pewno przyciąga uwagę, a o to przecież chodzi.

Klikam i pozdrawiam!

Dobry pomysł. Zakończenie dobrze pasowało do tego, kim byli dwaj przyjaciele. Z małym wyjątkiem, nie upewnili się czy zlecenie zostało wykonane. No chyba, że Broll gdzieś się czaił w okolicy i obserwował koniec tej zimnej (potem już dosłownie) damy.

Pozdrawiam.

Na szukanie lepszego świata nigdy nie jest za późno.

Podobało mi się odejście od schematu drogi. Sama wysłałam śmiałków w podróż, na dodatek znowu płynęli rzeką i tak się umęczyłam walką z prądem, że nie skończyłam.

U Ciebie jest magia i miecz, a nawet sztylet i wszystko co trzeba, a jednak wszystko jest trochę nienormalne;)

Lożanka bezprenumeratowa

Yo!

@Avei

Raz jeszcze wielkie dzięki za szybki odzew i pomoc przy becie :) Sam tez nie jestem pewien czy to się kwalifikuje, jednak za sukces uważam już sam fakt, że dałem rade to napisać – w dodatku w terminie – a to, czy tekst będzie miał jakieś szanse w konkursie, uważam za rzecz drugorzędną. Cieszę się, że pomysł Ci się spodobał i dzięki za klika!

@Koryu

Dzięki za miłe slowa i podzielenie się komentarzem. Czy się upewnili? Raczej nie, bo i po co? Rozjuszony niedźwiedź, mantikora i dwa worgi – na bezbronną damulkę, próbująca sięgnąć rękawiczki to aż nadto, by mieć pewność jej losu ;)

@Ambush

I Tobie również dziękuję za betę i szybki odzew. Schemat drogi jest fajny, daje poczucie dynamiki – prawdę mówiąc bałem się, że moja opowieść jest zbyt statyczna, bowiem składa się z mało wartkich scen, z dwoma przyśpieszeniami w drugiej połowie tekstu. Jakoś od czasu “Ruch jest życiem” mam dość pisania dynamicznych scen ;)

Co to znaczy “nienormalne”? Jak na high fantasy to jest bardzo grzecznie przecież :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Cześć, Outta Sewer.

– Za swoją niezdarność czekać cię będzie oczywiście kara. Nie myśl sobie, Gidrun, że dama o mojej pozycji może pozwolić, by coś takiego uszło płazem, o nie!

Wydaje mi się, że brakuje tutaj przecinka. 

Zacząłeś od bardzo klimatycznej sceny. Skrytobójca przylegający do muru wieży, z której okna sączy się światło. Wciągnęło. Natomiast przedstawienie Lady Tamar – antagonistki, kompletnie mnie nie kupiło. Zero szacunku do służki, brak jakichkolwiek pozytywnych cech… W tym momencie zacząłem podejrzewać, że Tamar nie będzie mi miała za wiele do zaoferowania. Więcej o niej nieco później. 

Broll jest dla mnie znacznie ciekawszą postacią, sprawnie zarysowałeś jego relacje z Doremem. Uwierzyłem w nią. Ich rozmowy są dla mnie OK, pokazują, że kiedyś byli przyjaciółmi.

Czarodziej wypada przy tym trochę blado, ale nie jest to zarzut, bo on odgrywa tylko epizodyczną rolę. Nie skupiasz się na nim za bardzo i sądzę, że to dobrze :) 

Dorem – dość typowa postać, ale ciekawy motyw ze zmianą życia z zabójcy na dworzanina. Bardzo misie. Poza tym jego największą zaletą jest relacja z Brollem, obie postacie dużo na niej zyskały, stały się bardziej wyraziste. Można im kibicować, z czego chętnie skorzystałem :)

Z Lady Tamarą mam spory problem. To taka typowa zła panna, która nie ma nic innego w życiu do roboty, jak tylko uprzykrzać innym życie. Zabija kolejnych rycerzy dla zabawy, prawda? Nie udało mi się znaleźć innego wyjaśnienia, a to… No rozumiem, limit znaków, ale będąc szczerym, liczyłem na coś więcej. Jasne, może być antagonista, który będzie na wskroś zły, ale jemu też przydałby się sensowny cel. Obecnie Tamara takiego nie ma. 

Przyznam, że bardzo mnie zaintrygował sposób, w jaki ginęli wybrańcy Tamary. Niestety trochę rozczarowała puenta. Chętnie zobaczyłbym tu jakąś intrygę, zaskakujące wyjaśnienie, a nie zwykłe zabijanie dla zabawy. OK, przepraszam, trochę długo ciągnę ten wątek, może zmieńmy temat? Może trochę o logice? 

Bardzo łatwo udało się czarownikowi zmienić działanie rękawiczki. Tamara ma tak ważny przedmiot i kompletnie go nie strzeże? To kolejny dowód na to, że… A przepraszam, miało już o niej nie być ;) Dla mnie poszło po prostu trochę za prosto, cóż jestem już takim marudą. 

I jeszcze moment śmierci Tamary. Dziwne, że nikt nie zainteresował się Doremem, który wyrzucił rękawiczkę na oczach setek ludzi (ktoś na pewno musiał to zauważyć) i gdy Tamara skoczyła nad dół, nawet specjalnie się tym nie przejął. 

Dobra, koniec marudzenia. 

Bardzo podobały mi się opisy, ładne, nasiąknięte klimatem i oddające ducha miejsc. Nie było ich za dużo ani za mało, co więcej zostały dobrze wkomponowane w historię, więc nie nudziły. 

Tempo fabuły dobre. Opowiadanie nie ciągnęło się, były miejsca na podbicie napięcia i na jego spadek. Pozwolę sobie napisać dokładniej, dlaczego tak uważam. 

Początek klimatyczny, wprowadzający postacie, a gdy zaczyna się dłużyć, zarzucasz haczyk – Tamara coś planuje. Chcę zobaczyć co, więc czytam dalej. Proste? Proste! Następnie spotkanie Brolla ze starym przyjacielem Dorem. Mnie tam kupiło. I po chwili wjeżdżasz niczym… Dobra, nie będę odskakiwać od tematu. Zarzucasz Super Wielki haczyk. Wybrańcy Tamary. Wszyscy zginęli i w to bardzo nietypowy sposób, budzący niepokój, ale i chęć poznania, co się kryje za tymi “nieszczęśliwymi wypadkami”. Samo rozwiązanie, co prawda mnie trochę rozczarowało, lecz o tym już mówiłem, więc nie będę się powtarzać. 

Dalej mamy całkiem ciekawe scenki, w których akcja posuwa się do przodu. Dla mnie gites. Przeczytałem z przyjemnością.

Kurczę, mam nadzieję, że niebawem będę miał więcej czasu na czytanie tutejszych tekstów, bo dostarczają one wiele przyjemności i można się z nich sporo nauczyć. 

O czym to ja… A, pamiętaj, że moja opinia jest wyłącznie subiektywna. Nie chciało mi się w każdym zdaniu pisać: “Uważam, że”, “Moim zdaniem”… Ale mam nadzieję, że jest to jasne, ponieważ moje umiejętności pisarskie nie pozwalają na wyrażanie obiektywnych myśli. Może kiedyś… :)

Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia w konkursie! 

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

O, jak ja lubię takie gry klasycznymi tematami i motywami! Doskonale i lekko ironicznie tę “Rękawiczkę” przerobiłeś na heroika, napisałeś barwne a żywe postacie, ciekawie przetworzyłeś klasyczną opowieść, zmieniając w niej znaki. Bardzo mi się podobało, ma mój głos w konkursie :)

ninedin.home.blog

Witaj.

Uwielbiam “Rękawiczkę” Schillera i często czytałam ją na lekcjach jako klasyczny przykład przy omawianiu epoki romantyzmu oraz etosu rycerskiego. Ten utwór ma w sobie niezwykły czar oraz urok, bohater to nie tyko wzór cnót wszelakich, ale i połączonej z roztropnością mądrości, zaś śliczna dama jego serca – cóż… okrutna i bezduszna femme fatale. :) Ogólne wrażenie, obok podziwu dla formy ukazania sedna problemu, zawsze zawierało pewną cząstkę współczucia dla szczerej, acz tak okrutnie zdeptanej miłości…

Czytając Twoje opowiadanie, do końca byłam przekonana, że “nadobna Marta” w postaci lady Tamar rzuci w twarz cudem wydobytą rękawiczkę, jak tamten rycerz… Szczególnie, jeśli umiała rzucać zaklęcia. :) Czary potrafią, jak widać, zdziałać cuda i zmienić nawet takie “czarne charaktery”, jak ona, nakazując posłuszeństwo. 

Pomysłowy spisek przyjaciół, z których jeden nie zamierzał brudzić sobie rąk mokrą robotą i zdecydował, aby to bestie wykonały za niego “zlecenie”. :)

I ta lista wcześniej zmarłych rycerzy-ukochanych Tamary… Niesamowite! :)

Z technicznych mam wątpliwości co do tych zdań:

Nie myśl sobie, Gidrun, że dama o mojej pozycji może pozwolić (przecinek?) by coś takiego uszło płazem, o nie!

– Rusz się, zamiast stać jak kołek – ponaglił przyjaciela Broll i ruszył w stronę domu. – powtórzenie?

Pozdrawiam, powodzenia, klikam. :)

Pecunia non olet

Hej!

@Młody pisarz

To taka typowa zła panna, która nie ma nic innego w życiu do roboty, jak tylko uprzykrzać innym życie. Zabija kolejnych rycerzy dla zabawy, prawda? Nie udało mi się znaleźć innego wyjaśnienia, a to… No rozumiem, limit znaków, ale będąc szczerym, liczyłem na coś więcej. Jasne, może być antagonista, który będzie na wskroś zły, ale jemu też przydałby się sensowny cel. Obecnie Tamara takiego nie ma. 

Tak zabija dla zabawy. Czy zabawa nie może być celem samym w sobie? Ja na przykład gram czasem w Quake’a Arenę i robię to dla zabawy, nie potrzebuję żadnego innego celu. Jestem też sobie w stanie wyobrazić postać złą, której działania nie mają żadnego wyższego celu, oprócz dobrej zabawy, której definicją jest dla niej pognębianie, uprzykrzanie życia, doprowadzanie do śmierci. Ale rozumiem zarzut, więc tak tylko zwracam uwagę ;)

Przyznam, że bardzo mnie zaintrygował sposób, w jaki ginęli wybrańcy Tamary. Niestety trochę rozczarowała puenta.

Miałem frajdę z wymyślaniem tych śmierci poprzedników Dorema :) Szkoda, że puenta Cię rozczarowała, ale wszystkim nie dogodzę :)

Bardzo łatwo udało się czarownikowi zmienić działanie rękawiczki. Tamara ma tak ważny przedmiot i kompletnie go nie strzeże? To kolejny dowód na to, że…

Ristos wzmiankuje o tym, że zaklęcie, którym opatrzona jest rękawiczka nie jest jakieś specjalnie mocne, dlatego trzeba regularnie odnawiać kontakt z przedmiotem, by jego działanie dawało wymierne efekty. To w założeniu trochę high fantasy, a w high fantasy magiczne przedmiot nie są czymś wyjątkowo niezwykłym. Czy ten przedmiot nie jest dobrze strzeżony? Jest w zamku, w komnacie Tamar, w szufladzie w komodzie – nikt poza Tamar i służką Gidrun nie ma tam dostępu.

Dziwne, że nikt nie zainteresował się Doremem, który wyrzucił rękawiczkę na oczach setek ludzi (ktoś na pewno musiał to zauważyć) i gdy Tamara skoczyła nad dół, nawet specjalnie się tym nie przejął. 

O, pewnie wielu widziało. Ale po skoku lady zrobił się straszny rwetes, chaos, ludzie biegają, krzyczą, przepychaja sie itak dalej – w takim rabanie nie jest trudno zniknąć niezauważonym. A potem wyjazd z miasta i szukajcie wiatru w polu.

Kurczę, mam nadzieję, że niebawem będę miał więcej czasu na czytanie tutejszych tekstów, bo dostarczają one wiele przyjemności i można się z nich sporo nauczyć. 

Ja też mam cały czas nadzieję, że znów będę miał na tyle czasu, żeby częściej czytać tutejsze teksty :)

Dzięki za przeczytanie, opinię i podzielenie się wątpliwościami :)

@ninedin

Cieszę się, że przypadło Ci do gustu :) Dziękuję również za klika i głos. Początkowo chciałem pisać coś innego, ale jakoś mi się Schiller przypomniał i kiedy już się na nim zafiksowałem, fabuła sama się pojawiła. Wystarczyła ją tylko spisać :)

Dzięki za odwiedziny i komentarz!

@bruce

zawsze zawierało pewną cząstkę współczucia dla szczerej, acz tak okrutnie zdeptanej miłości…

U mnie tego nie ma, bo uczucie szczere być nie mogło – w końcu to czar działał ( i nie chodzi o czar lady Tamar ;))

Pomysłowy spisek przyjaciół, z których jeden nie zamierzał brudzić sobie rąk mokrą robotą i zdecydował, aby to bestie wykonały za niego “zlecenie”.

Wiesz, oni mogli pobrudzić ręce, ale po co, skoro mozna wszystko tak poustawiać, że rzeczy same się dzieją i pozostaje z satysfakcją patrzeć jak plan się ziszcza? :))

Dzięki za odwiedziny i klika, bruce :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

I ja dziękuję, było mi bardzo miło przypomnieć sobie genialny wiersz przy tak świetnej lekturze, pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Tak zabija dla zabawy. Czy zabawa nie może być celem samym w sobie?

Może, ale to dosyć sztampowy cel. Stworzyłeś z niej postać, która jest zła, bo jest zła, a trochę mi się przejadły takie charaktery ;) 

Miałem frajdę z wymyślaniem tych śmierci poprzedników Dorema :)

Nie wątpię, bo przyznam, że czytanie o tych śmierciach było bardzo przyjemne było ciekawe :D

Dzięki za przeczytanie, opinię i podzielenie się wątpliwościami :)

To moje marudzenie. Muszę się go pozbyć, bo czasem coś mi nie pasuje nawet w tych najlepszych tekstach, które prawie wszystkim się podobają. Nie lubię wytykać wad opowiadań, wolę pisać o zaletach. 

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

Hej, hej

– Halvora Popaprańca? Trudno nie pamiętać. Ochlej, gwałtownik i stary zbereźnik, co w połączeniu z niebywałym talentem magicznym czyniło z niego niezapomnianą personę.

To jest infodump dialogowy.

A konkretnie spadół

literówka?

Podobało mi się. Ma bardzo oldschoolowy klimat – skrytobójca pod oknami, upadające imperium, turnieje i spiski, umowy w ciemnych zaułkach i magowie, którzy nie są gandalfowatymi ostojami mądrości. Bardzo fajne wykorzystanie atrybutu, jedne z lepszych, które czytałem. Ładnie opisujesz lokacje, czuć, że ten świat gdzieś tam żyje, a nie jest tylko dodatkiem.

Bohaterowie – mimo tylko 22k znaków – są dość charakterystyczni (chociaż na początku dałeś dość sporo imion) i sympatyczni w swoich bandyckich charakterach.

Nie jestem przekonany, czy gadanie z Tamar na chwilę przed tym, jak rzuca się na arenę, to dobry pomysł, by nie wzbudzać podejrzeń, ale skoro bohaterowie i tak się od razu ewakuowali…

W każdym razie z przyjemnością daję kopa do Biblioteki.

Pozdrawiam

Misię. Fajny tytuł i bardzo dobre wykorzystanie atrybutu. No i jeszcze plus za nawiązanie literackie.

Postacie też sympatyczne. Przynajmniej te, które mają sympatię wzbudzać.

Zaklęte gacie to też ciekawy wątek.

A finał mi się spodobał. Nie ma to jak skrytobójca z fantazją. No, ale ten zawód chyba wymaga wyobraźni i nutki szaleństwa.

opuścił ten łez padół. A konkretnie spadół z murów

To celowe?

Babska logika rządzi!

Fajne.

Hej!

@Zan

To jest infodump dialogowy.

Ano jest. Ale dotyczy postaci niewystępującej w opowiadaniu, więc sobie pozwoliłem ;)

literówka?

Nope :)

Nie jestem przekonany, czy gadanie z Tamar na chwilę przed tym, jak rzuca się na arenę, to dobry pomysł, by nie wzbudzać podejrzeń, ale skoro bohaterowie i tak się od razu ewakuowali…

To heroic, takie rzeczy się zdarzają. To jak ten motyw z bohaterem/złoczyńcą, który odchodzi nie odwracając się, kiedy za jego plecami malowniczo coś wybucha. Dorem opuszcza amfiteatr, gdzie panuje chaos z powodu wydarzeń, które sam zapoczątkował :)

@Finkla

A finał mi się spodobał. Nie ma to jak skrytobójca z fantazją. No, ale ten zawód chyba wymaga wyobraźni i nutki szaleństwa.

Trochę sprawozdawczo wyszedł, ale chyba w klimacie, bo pasował mi do heroicowych złoczyńców.

@pawelek

Dzięki!

Dziękuję Wam za zapoznanie się z tekstem, kliki i podzielenie się opinią.

Pozdrawiam serdecznie :)

Q

Known some call is air am

Mam mieszane odczucia.

Pod względem fabularnym tekst zaczyna się interesująco, ale potem robi się coraz bardziej przewidywalny. Rzucony na “rycerza” urok, jego nadchodząca zguba, fakt, że czarodziejskim przedmiotem jest rękawiczka oraz to, w jaki sposób zginie niecna lady dało się bez większego kłopotu wydedukować z pewnym wyprzedzeniem. Jedyną prawdziwą niespodzianka był dla mnie fakt, że panowie się znają.

Tekst mocno cierpi też nieco od nadmiaru mówienia, a niedostatku pokazywania – w zasadzie o wszystkim nam opowiadasz, a nie pokazujesz niemal nic. Skutek jest taki, że od momentu spotkania w ciemnej uliczce ciągle czekałem, kiedy skończysz z ekspozycją i przejdziesz do mięska – ale nie doczekałem się.

Kreacja postaci to najjaśniejszy punkt tekstu, panowie wypadają wiarygodnie i dość sympatycznie. Ich dialogi są żywe (choć gęste od ekspozycji, która trochę tam bruździ), a relacja zarysowana w sposób bardzo umiejętny. Antagonistka dla odmiany tak papierowa, jak to tylko możliwe. Brakuje jej niestety wąsa do kręcenia.

Światotwórstwo poprawne, bez fajerwerków. Gacie sympatyczne, acz niestety nie okazały się przydatne – a szkoda, bo aż się prosi. ;) Poza tym w zasadzie klasyczny fantasyland.

Czep konkretny:

Krwawe zmagania trwały już od kilku dwóch godzin

Cześć, Outta!

Tylko pierwsza i ostatnia część są wyjustowane – ostrzę widły. To niedopuszczalne! ;)

Muszę przyznać, że względem dotychczasowych tekstów z drogi krótkiej Twój mi się podoba całkiem całkiem. Zasługa w tym, że nie chciałeś w 23k znaków opowiedzieć epickiej wyprawy na drugi koniec świata, tylko wybrałeś krótką historię.

Fajnie zarysowałeś przy tym bohaterów, wychodzą całkiem spoko. Odpuściłeś też tłumaczenia mechanizmów magii, a wszystko było dość klarowne.

To co mi się nie podobało, szczególnie w 1 scenie, to skaczący sobie narrator wszechwiedzący. Ja po prostu tego nie lubię, a do tego miałeś sytuację, gdzie Broll nasłuchuje tuż poniżej krawędzi parapetu, opisujesz, co dzieje się w środku i odniosłem wrażenie, że bohater też to widzi. Wyszło trochę niezręcznie.

No i uciekły sceny wykradnięcia i zwrotu rękawiczki – napisałeś, że muszą tam się wybrać, a to okazja do fajnej przygody w trakcie.

Mimo marudzeń – całkiem fajny tekst, jak na taką objętość.

Pozdrówka!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Lubię czytać takie historie, zwłaszcza że ostatnio przeczytałam sagę o duecie skrytobójcy i najemnika, a później trylogię o innym skrytobójcy :p. Więc wpisujesz się w trend. Postacie sympatyczne na swój sposób i ciekawe, akcja fajnie opisana. Nie ma zbytnich dłużyzn, wszystko jest klarowne. Początek zaciekawia, a znajomość panów zaskakuje. Końcówka satysfakcjonująca :).

Podobało mi się. Fajnie wykorzystany motyw rękawiczki, fajni bohaterowie, odrobina humoru. Masz tu wszystko, czego potrzeba ;) Zakończenie też satysfakcjonujące. Bym klikła, ale nie potrzebujesz.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Bardzo lubię łotrzykowskie fantasty i cieszę się, że natrafiłam na nie w konkursie. Czytałam z przyjemnością, chociaż troszkę brakowało mi jakiegoś końcowego twistu. Miałam wrażenie, że po odczarowaniu Dorema finał był jedynie formalnością. Motyw z rękawiczką i wredną arystokratką bardzo fajny.

Siema!

@None

Tekst mocno cierpi też nieco od nadmiaru mówienia, a niedostatku pokazywania – w zasadzie o wszystkim nam opowiadasz, a nie pokazujesz niemal nic. Skutek jest taki, że od momentu spotkania w ciemnej uliczce ciągle czekałem, kiedy skończysz z ekspozycją i przejdziesz do mięska – ale nie doczekałem się.

Masz rację, None, to nie jest opowiadanie, w którym się dzieje. Obawiałem się cały czas przekroczenia limitu, zrezygnowałem z kilku wątków (Skąd Dorem się tam wziął, kim dla mieszkańców dzielnicy biedoty jest Ristos, jak dokładniej wygląda sytuacja w Sult, no generalnie sporo rzeczy, które wymyśliłem zostało olanych) i postanowiłem skracać gdzie się da. Stąd właśnie brak “dziania się”, show, zamiast którego jest mnóstwo tell.

Antagonistka dla odmiany tak papierowa, jak to tylko możliwe. Brakuje jej niestety wąsa do kręcenia.

Tak sobie wyobrażałem zawsze próżną Martę (czy tam Kunegunde) z “Rękawiczki” – dama, która dla zabawy naraża (tutaj akurat odbiera) życie rycerza, chcąc zaimponować wszystkim wokół oddaniem, jakie ów wobec niej żywi. Wstrętne babsko, po prostu ;)

Gacie sympatyczne, acz niestety nie okazały się przydatne – a szkoda, bo aż się prosi. ;) Poza tym w zasadzie klasyczny fantasyland.

Gacie zostały wrzucone jako element humorystyczny, który ubarwia relacje postaci. Lubię takie zabiegi w fantasy, więc uznałem, że sam nie mogę jakiegoś nie wrzucić. Klasyczny fantasyland – aye! Dobrze, że to widać, bo taki był zamiar (wiesz, klasyczny Faerun, Greyhawk, może skręcający w stronę Midnight, tylko pozbawiony elfów, krasnoludów i całej reszty tałatajstwa ;)).

Dzięki za lekturę i komentarz :)

@Krokus

Muszę przyznać, że względem dotychczasowych tekstów z drogi krótkiej Twój mi się podoba całkiem całkiem. Zasługa w tym, że nie chciałeś w 23k znaków opowiedzieć epickiej wyprawy na drugi koniec świata, tylko wybrałeś krótką historię.

Dziękuję bardzo :) Epicka wyprawa potrzebuje miejsca, a tego nie miałem :)

miałeś sytuację, gdzie Broll nasłuchuje tuż poniżej krawędzi parapetu, opisujesz, co dzieje się w środku i odniosłem wrażenie, że bohater też to widzi. Wyszło trochę niezręcznie.

No i w końcu ktoś to zauważył :D Tak, mea culpa, sam mam z tym problem, ale nie wiedziałem po prostu jak to rozwiązać, więc zostawiłem takie. Może gdybym tam jakies tajne korytarze, w tym pałacu, wrzucił, plus wizjery ukryte w ścianach, albo coś w ten deseń… No nic, wyszło jak wyszło.

No i uciekły sceny wykradnięcia i zwrotu rękawiczki – napisałeś, że muszą tam się wybrać, a to okazja do fajnej przygody w trakcie.

Mimo marudzeń – całkiem fajny tekst, jak na taką objętość.

No właśnie objętość nie pozwoliła na opisanie tych wycieczek.

Dzięki wielkie za lekturę i podzielenie się spostrzeżeniami :)

@Monique M.

Lubię czytać takie historie, zwłaszcza że ostatnio przeczytałam sagę o duecie skrytobójcy i najemnika, a później trylogię o innym skrytobójcy :p. Więc wpisujesz się w trend

Fajnie, że wpisuję się w trend :) Zdradzisz, co konkretnie czytałaś? Trylogia o skrytobójcy – może chodzi Ci o serię autorstwa Robin Hoob? :) Jeśli nie, to baaaardzo polecam :)

Dzięki za lekturę i przemiły komentarz :)

@Irka

Masz tu wszystko, czego potrzeba ;) Zakończenie też satysfakcjonujące. Bym klikła, ale nie potrzebujesz.

Dziękuję, niezmiernie mi miło czytać takie opinie :) Dziękuję również za intencję kliknięcia ;)

@ośmiornica

Bardzo lubię łotrzykowskie fantasty i cieszę się, że natrafiłam na nie w konkursie.

Czyli bingo! ;)

troszkę brakowało mi jakiegoś końcowego twistu. Miałam wrażenie, że po odczarowaniu Dorema finał był jedynie formalnością.

No, w zasadzie to racja. Finał był już tylko formalnością, która to formalność miała załatwić nie za fajną śmierć lady Tamar.

Dzięki za lekturę i komentarz! :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Trylogię o Skrytobójcy i Złotoskórym czytałam lata temu, ale dzięki Tobie odkryłam, że jest kontynuacja kontynuacji . Już wiem co będę czytać.

Chodziło mi o Kroniki Riyrii i Odkrycia Riyrii Michaela Sullivana (w sumie 10 książek) oraz trylogię Dwuświatu polskiego autora Pawła Kopijera. 

– Halvora Popaprańca? Trudno nie pamiętać. Ochlej, gwałtownik i stary zbereźnik, co w połączeniu z niebywałym talentem magicznym czyniło z niego niezapomnianą personę. Chcesz mi powiedzieć, że mieszka teraz w Sult? Myślałem, że zginął…

Bardzo teatralnie to brzmi. W ogóle mam wrażenie, że Dorem strasznie miesza style wypowiedzi, raz mówi bardzo formalnie, dworsko, potem wraca do zwyczajnego tonu. Niby to pasuje (z tego co do tej pory zrozumiałem, wcześniej prowadził inne życie, więc teraz gra w jakąś grę i udaje wysoko urodzonego), ale gryzie trochę w ucho.

Można by powiedzieć, że sir Halion był durniem, jednak kolejny przyjaciel lady, sir Godwyn, również w ciekawy sposób opuścił ten łez padół. A konkretnie spadół z murów zamku, po tym, jak próbował sięgnąć szalika Tamar, zerwanego z jej szyi przez wiatr i szczęśliwie zaczepionego – lecz nie dla sir Godwyna – poniżej blanek. Z kolei sir Lambert…

Literówka w “spadół”, Zamierzona? Wcześniej jest “padół” i się ładnie rymuje xDD

Dorem otworzył oczy i od razu tego pożałował, bowiem z tyłu czaszki poczuł ból, jakby go kto obuchem zdzielił.

Wcześniej narrator chyba nie używał takiej “niskiej” stylizacji języka. Trochę mi to nie pasuje. Może lepiej “… jakby ktoś trafił go obuchem”?

– Magiczne gacie? – zaśmiał się Broll.

– Po aurze wnoszę, że nasączone silnym zaklęciem usztywnienia – stwierdził mag.

– Starcze problemy w twoim wieku, Doremie? – zakpił skrytobójca i zaniósł się śmiechem.

– To zaklęcie usztywnia gacie, kiedy kto w nie uderzy, durniu. Sam żeś sobie też powinien takie sprawić – żachnął się rycerz.

– Dziękuję za radę, ale moja kuśka jeszcze nie uwiędła. – Broll nie odpuszczał. – No, ściągaj gacie, żadnych dziewek tu nie ma, więc wstydu nie będzie.

Trochę krindżowe ale prychłem xD Funny.

Krwawe zmagania trwały już od kilku dwóch godzin, a najbardziej zdawały się interesować Tamar, która miast siedzieć na wygodnym fotelu jak pozostałe damy, stała przy balustradzie, z uśmiechem komentując to, co działo się poniżej.

Kilku czy dwóch? Czy kilkudwóch? W sumie to by była spoko nazwa na wielokrotności dwójki xD

– Nie brak – odszepnął Dorem. – A ta rękawiczka, moja ukochana, ta rękawiczka już działa inaczej. Wczorajszej nocy przyjaciel rzucił na nią zaklęcie odwrotności. Teraz to ty musisz mnie kochać, Tamar. Rozumiesz?

Aaaaaaa… A więc to tak! Chłodno! <3 Proste i skuteczne.

Podobało mi się. Prosty i zrozumiały pomysł na historię, ciekawa intryga, charyzmatyczne postaci. Poza technikaliami i niekonsekwencją w stylu nie mam specjalnie więcej uwag. Do czego mógłbym się przyczepić, to dialogi. Momentami wypadają trochę sztucznie, szczególnie przy śmieszkizmach bohaterów i gdy sobie dogryzają. Ale realizacja tego typu wymiany zdań jest dość trudna, sam raczej staram się jej z tego powodu unikać. Mimo to wywiązałeś się z tego zadania całkiem nieźle. Zresztą, może to tylko wina mojego skrzywienia? Stylizacja języka często mnie krindżuje, więc może po prostu o to chodzić. Druga rzecz, która też mi gdzieś już mignęła w komentarzach, to ekspozycja w dialogach. Mnie aż tak w oczy nie kłuła, choć była widoczna. Imho w granicach przyzwoitości, ale wiadomo, lepiej byłoby ją sprowadzić do minimum.

Jest też ta lady Tamar, która aż prosi się, żeby rozbudować jej tło charakterologiczne. Przez cały tekst zastanawiałem się: fajnie, truje sobie chłopów. Ale po co? xD Mizoandria? Jeśli tak, to wrodzona? Raczej nie, pewnie spotkało ją coś złego. Może nie bez przyczyny wspomina na samym wstępie o gwałcie? A może to po prostu desensualizacja na ludzkie cierpienie, życie w oderwaniu od prozy codzienności, a jednoczesne znudzenie – w końcu cały czas przebywa na dworze, gdzie nie ma wiele kontaktu z rzeczywistością. Wtedy łatwo patrzeć na prostaczków jak na zabawki.

Ciekawie wywiązałeś się z zadania umieszczenia artybutu. Prosto, ale zręcznie i satysfakcjonujaco – w końcu sprawiedliwości stało się zadość xD Wyżej ktoś tam narzekał na przewidywalność – no i prawda, opowiadanie prawdziwie zaskakuje tylko w jednym momencie, gdy bohaterowie się spotykają. Ale nie uważam tego za nic złego. Opowiadania to nie są łamigłówki, nie każde musi się wiązać z wysiłkiem intelektualnym i żonglować przewidywaniami czytelnika. Co mają za zadanie, to przynieść satysfakcję i rozrywkę, prezentując ciekawą, angażującą historię, i twojemu tekstowi się to udało.

Podsumowując – fajen! Bardzo prosto, może trochę zbyt prosto miejscami, ale skutecznie i przyjemnie. A, zaszaleję i dam ci gwiazdki nawet (choć to chyba nic nie robi xD).

@Monique

Kiedyś zacząłem cykl Robin Hobb “Czarostatki” i był równie dobry, co skrytobójca.

@MetronomeArthtritis

Niby to pasuje (z tego co do tej pory zrozumiałem, wcześniej prowadził inne życie, więc teraz gra w jakąś grę i udaje wysoko urodzonego), ale gryzie trochę w ucho.

Sposób wypowiedzi jest celowy, siedziałem nad tym, żeby wyszło jak chcę :)

Literówka w “spadół”, Zamierzona? Wcześniej jest “padół” i się ładnie rymuje xDD

Również celowe ;)

Trochę krindżowe ale prychłem xD Funny.

I raz jeszcze celowo dodany motyw – lubię takie zabiegi w awanturniczych fantasy, więc dorzuciłem i w swoim.

Do czego mógłbym się przyczepić, to dialogi. Momentami wypadają trochę sztucznie, szczególnie przy śmieszkizmach bohaterów i gdy sobie dogryzają.

Czyli muszę nad tym popracować :) Choć przy stylizacji współczesnej albo futurystycznej wychodzi mi to lepiej (tak myślę), tak tutaj miałem problem z powodu settingu, który nie pozwalał mi na większą swobodę językową. Nie piszę fantasy, więc słabo otrzaskany jestem w prowadzeniu fabuły, narracji i dialogów w tej konwencji.

Jest też ta lady Tamar, która aż prosi się, żeby rozbudować jej tło charakterologiczne.

Z tym gwałtem to niezły pomysł. Choć ja się skłaniam ku próżności, rywalizacji z innymi damami o to, która lepiej potrafi okręcać sobie rycerzy wokół palców, chęci zabicia nudy dworskiej rutyny oraz odklejenia od normalnego życia.

Podsumowując – fajen! Bardzo prosto, może trochę zbyt prosto miejscami, ale skutecznie i przyjemnie. A, zaszaleję i dam ci gwiazdki nawet (choć to chyba nic nie robi xD).

Supre, że Ci się podobało :) Dzięki wielkie za rozbudowany komentarz i podzielenie się opinią. Gwiazdki są w zasadzie bezużyteczne, choć niektórzy korzystają :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Pamiętam, że czytałam Czarostatki, ale nie zrobiły na mnie wrażenia i już nawet nie pamiętam o czym dokładnie były :).

Jest też ta lady Tamar, która aż prosi się, żeby rozbudować jej tło charakterologiczne.

Z tym gwałtem to niezły pomysł. Choć ja się skłaniam ku próżności, rywalizacji z innymi damami o to, która lepiej potrafi okręcać sobie rycerzy wokół palców, chęci zabicia nudy dworskiej rutyny oraz odklejenia od normalnego życia.

Ja uważam, że jednak albo coś z psychiką, albo po prostu czasem rodzą się źli ludzie. Bo jednak zabijanie kochanków, wykorzystywanie czarów do zniewalania ludzi i poniżanie ich w tak okrutny sposób, nie można wytłumaczyć zwykłą dworską nudą czy odklejeniem od życia. Ja podczas czytania przyjęłam, że jest z urodzenia zła  i tyle. Ewentualnie ktoś rzucił na jej rodziców klątwę, by pokarało ich taką córką .

Supre… Jak mogłem na to wcześniej nie wpaść? Leci do słowniczka xDD

Przeczytałam z tydzień temu, ale ponieważ czytałam na telefonie siedząc w poczekalni, nie skomentowałam od razu.

Ciekawa historia i ciekawe postacie.

Lady Tamara – podła suka, jakich świat jest pełen. Nie wiem czemu niby miała by mieć głębsze motywacje. Zmienianie kochanków jak rękawiczek (hihi) to nic nowego, życie. Natomiast to, że przy okazji porzucenia ich również uśmiercała – no cóż – mnożenie porzuconych byłych nie jest dobrym pomysłem, to proszenie się o kłopoty.

Dorem – gość, który chciał mieć lepsze życie. Przez łóżko na stanowisko – jak świat światem, tak było, jest i będzie. Trochę naiwnie wierzył w dobre intencje Lady, no ale czemu nie, ten typ faceta tak ma. Poza tym był (o)czarowany.

Broll – dobry kumpel. Tak długo szukał przyjaciela i nie machnął ręką.

Przy sztywnych gaciach się uśmiałam po pachy. Świetne.

Cieszę się, że suka dostała to, na co zasłużyła. Po to jest heroic fantasy, żeby wygrała słuszna strona. (Trudno w tym wypadku mówić, że dobra.)

Po tygodniu mogę stwierdzić, że opowiadanie (intryga i wyraziści bohaterowie) zapadło mi w pamięć, natomiast nie zapamiętałam potknięć, które zwróciłyby moją uwagę przy czytaniu.

Schillerową Rękawiczkę czytałam, ale zupełnie nie zapadła mi w pamięć.

Także fajne, lekkie i przyjemne, warte poświęcenia czasu.

Koń jaki jest każdy widzi, a i tak darowanemu w zęby nie zaglądasz.

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Sylabizując tytuł, zżymałem się na ttakie udziwnianie, ale po przeczytaniu opowiadania zmieniłem zdanie, bo dowiedziałem się, że to sygnał, uprzedzający o postawieniu na głowie schematu z pewnego utworu.

Przedpiśczynie i przedpiścy tak wiele, że na pewno wszystko omówili, pochwalili bądź taktownie skrytykowali, więc od siebie niczego istotnego nie dodam. Ot, tyle, że czytało mi się lekko i uznałem, że lady Tamar dostała, na co zasłużyła.

Hej Outta! Przyjemna scenka. Rzecz jasna bardzo sprawnie napisana. Może nad światotwórstwem szczególnie się nie wysilałeś, ale zgrabnie połączyłeś znane elementy w spójną i przekonującą całość.

Tamar wypada odpowiednio antypatycznie, a dwójka głównych bohaterów wygląda na zgrany duet. Postacie też nie są jakimiś wielkimi oryginałami, ale w tylu znakach nie sposób nakreślić jakichś bogatych osobowości. Mocno przypominali mi dwójkę głównych bohaterów serii fantasy Michaela J. Sullivana, choć to zapewne przypadek :-) Końcówka satysfakcjonująca.

Podsumowując, Ameryki żeś pan nie odkrył, ale podróż i tak była bardzo przyjemna :-) Pozdrawiam!

Naisu, ale trochę mnie rozczarowało przemilczenie najciekawszej (potencjalnie) części całej historii, czyli tego, jak chłopaki zdobyły rękawiczkę. Obstawiam, że to sprawka limitu, ale odbiór jest trochę jakby w kinie wyjść na siku i wrócić dopiero na finał filmu. :\

Zastanawiam, się, co się stało z służącą po tym, jak Dorem odszedł? Skoczyła, nie skoczyła? Nie jest już pod wpływem zaklęcia?

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Siema!

@Inanna

Cieszę się, że suka dostała to, na co zasłużyła. Po to jest heroic fantasy, żeby wygrała słuszna strona. (Trudno w tym wypadku mówić, że dobra.)

O! Własnie o to chodziło – żeby Tamar dostała to, na co zasłużyła, tylko musiałem przekręcić tę rękawiczkę, olać etos rycerski i jako bohaterów wprowadzić łotrzyków.

Dzięki za komentarz i mile słowa :)

@BC

Ładne, panie juror. AI Ci to generuje, co? :)

@AdamKB

Dzięki za wizytę i komentarz. Cieszę się, że tytuł ostatecznie siadł, bo nie miałem na tytuł pomysłu aż do momentu publikacji – betaczytaczki świadkiniami :)

@krzkot

Mocno przypominali mi dwójkę głównych bohaterów serii fantasy Michaela J. Sullivana, choć to zapewne przypadek :-)

Nie znam :)

Podsumowując, Ameryki żeś pan nie odkrył, ale podróż i tak była bardzo przyjemna :-)

Czyli bez choroby morskiej i szkorbutu, więc chyba dobrze ;) Dzięki za wizytę i komentarz :)

@SNDWLKR

trochę mnie rozczarowało przemilczenie najciekawszej (potencjalnie) części całej historii, czyli tego, jak chłopaki zdobyły rękawiczkę. Obstawiam, że to sprawka limitu, ale odbiór jest trochę jakby w kinie wyjść na siku i wrócić dopiero na finał filmu. :\

No, niestety limit nie pozwolił na rozpisywanie się i doklejanie każdej sceny i motywu, który wymyśliłem. Z czegoś musiałem zrezygnować, i wyprawa po rękawiczkę była jedną z ofiar.

Zastanawiam, się, co się stało z służącą po tym, jak Dorem odszedł? Skoczyła, nie skoczyła? Nie jest już pod wpływem zaklęcia?

Nie wiem, choć nie powiem, że się nad tym nie zastanowiłem. Myślę, że nie pozwolono by jej skoczyć, ale kto wie? I jeszcze była pod wpływem zaklęcia, jeśli Tamar nie dotknęła jej swoją rękawiczką od czasu kiedy Ristos przy niej majstrował. A skoro chciała się rzucić za panią, to Tamar nie mogła jej dotknąć, by odnowić zaklęcie, bo wówczas Gidrun przestałaby być pod wpływem uroku.

Dzięki za wizytę i komentarz :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

A konkretnie spadół z murów zamku, po tym, jak próbował sięgnąć szalika Tamar, zerwanego z jej szyi przez wiatr i szczęśliwie zaczepionego – lecz nie dla sir Godwyna – poniżej blanek.

Co zrobił? :))))

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Właśnie, zapomniałem dodać, że jeżeli nawet ten “spadół” to zamierzona gra słów, to powinno też być “blanków” (“Blanka” to imię, a w murach zamku jest ten “blank”).

Yo!

@Anet

No, jak to co zrobił? Spadół ;) Cieszę się, że Ci się spodobało :)

@Ślimak

Tak, spadół jest zamierzony, a na blankach nie było żadnej Blanki, poprawię to od razu. Bo jak tego nie poprawię, to za jakiś czas, kiedy ktoś mi znów zwróci na to uwagę, będę mógł powiedziec po śląsku: “Łociepieron! Blank recht mioł Ślimok, a jo żech se o tym zapomnioł!” ;)

Pozdro serdeczne

Q

Known some call is air am

Dzięki, ładnie wyrażone! Przypomniałem sobie teraz, że kiedyś, tłumacząc te blanki komuś innemu, ująłem to następująco:

Ten blank. Ta Blanka. Rycerz Kaźko, otrzymawszy cios zydlem w głowę podczas oblężenia Pcimia Dolnego, doznał ubytków umysłowych i wszystkie swoje trzy córki nazwał imieniem Blanka. Kiedy bawiły się na dziedzińcu, nie mógł dojrzeć trzech Blanek zza blanków zamkowego muru.

Ciekawi mnie, dlaczego w tytule zdecydowałeś się wziąć Rękawiczkę od tyłu i jak to się ma do obowiązującej ortografii, że nie ma w tym zła.

– Piękny rycerz, przybysz z daleka, przebojem wdziera się na dwór, zjednuje sobie dworzan, zakochuje się w najpiękniejszej damie… Pospolite dziewuchy jak ty, Gidrun, mogą takich historii słuchać tylko w pieśniach wioskowych grajków, wierszokletów bez klasy[,] za miskę strawy grających w tych waszych podłych szynkach, zarobaczonych i pełnych brudu.

bez przecinka.

– Więc bardziej się przyłóż, durna dziewucho, bo mi kołtunów narobisz!

Czy da się zrobić kołtun w wyniku procesu czesania? Nie jestem fryzjerem, ale długie włosy miewałem.

Gdy służka opuści komnatę, zamierzał bez zbędnych ceregieli wskoczyć do środka i umieścić w alabastrowej piersi lady Tamar bełt opatrzony zaklęciem ciszy.

A właściwie dlaczego? Niech ofiara sobie jęknie. Akcja wygląda na zaplanowaną na krótki dystans, dlaczego zabójca nie zdecydował się na użycie krótkiej włóczni?

Nie pasuje mi fabularnie ani kusza, ani zaklęcie. Jeśli już, niewidzialność by się przydała :-)

Zleceniodawczyni była wyjątkowo hojna, zaś cel szczęśliwym trafem znajdował się w mieście, w którym zabójca miał nadzieję załatwić pewną osobistą sprawę.

Niby da się zgadnąć, o jaką osobistą sprawę chodzi, ale nie ma potwierdzenia czy na pewno o spotkanie Dorema.

Żeby nie było, że się tylko czepiam, to podoba mi się opis:

Pytanie przyjaciela Broll zbył milczeniem, bo i gadać nie było po co, skoro krajobraz mówił sam za siebie. Niskie baraki, sklecone byle jak i z byle czego, niemal do siebie przylegały. Wąskie uliczki pomiędzy nimi przypominały skomplikowany labirynt, zaś każdy ciemny kąt zdawał się skrywać czyhającego w mroku bandytę. Bijący zewsząd smród fekaliów i amoniaku dopełniał obrazu gnijących przedmieść Sult, zamieszkałych przez najuboższych mieszkańców stolicy królestwa.

Świetne:

A konkretnie spadół z murów zamku, po tym, jak próbował sięgnąć szalika Tamar, zerwanego z jej szyi przez wiatr i szczęśliwie zaczepionego – lecz nie dla sir Godwyna – poniżej blanków.

Zdobycie rękawiczki, żeby ją “odwrócić”, wydaje się kluczową częścią intrygi i jej pominięcie jest dziurą fabularną. Czy taki magiczny artefakt można dotykać gołymi rękami i nie popaść w miłość do lady Tamar? Czy niezbędne są szczypce z diomerytu, po które należy iść za siódmą górę i rzekę?

Podoba mi się plot-twist, ujęcie hasła i zakończenie, choć mam problem z:

Zostawił wierzgającą służkę i szybko opuścił amfiteatr, by spotkać się z Brollem.

Skoro Gidrun wierzgała, bo chciała skoczyć za panią między bestie, to ktoś/coś ją musiało powstrzymywać, co? Jakby ją zwyczajnie puścił, to pewnie by skoczyła. Prawda?

Oczywiście – najserdeczniejsze gratulacje wygranej!

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Hej!

@Ślimak

Teraz już będę pamiętał :)

@Radek

Ciekawi mnie, dlaczego w tytule zdecydowałeś się wziąć Rękawiczkę od tyłu i jak to się ma do obowiązującej ortografii, że nie ma w tym zła.

Branie rękawiczki od tyłu brzmi dość dziwnie, nie sądzisz? ;)

Czy da się zrobić kołtun w wyniku procesu czesania? Nie jestem fryzjerem, ale długie włosy miewałem.

Nie wiem, nigdy nie miałem długich włosów – ja raczej w drugą stronę swego czasu skręcałem, tzn.: na łyso się goliłem :) Możesz pomyslec o tej uwadze Tamar jak o czymś, o co można się przyczepić bez względu na to, czy uwaga była słuszna czy nie. Tamar jest wredną i zapatrzoną w siebie osóbką, dlatego szuka dziury w całym zawsze i wszędzie – a jeśli ktoś potrzebuje znaleźć jakiś pretekst do opierdzielu, to znalezienie jakiegokolwiek pretekstu nie jest trudne.

A właściwie dlaczego? Niech ofiara sobie jęknie. Akcja wygląda na zaplanowaną na krótki dystans, dlaczego zabójca nie zdecydował się na użycie krótkiej włóczni?

Nie pasuje mi fabularnie ani kusza, ani zaklęcie. Jeśli już, niewidzialność by się przydała :-)

Założyłem, że skrytobójca klasy Brolla ma taką małą kuszę na krótkie dystanse, zaś bełty do niej również posiada obłożone różnymi zaklęciami. To cichy zabójca, zabija cicho i w ciszy, po co mu jakieś jęczenie? ;) Co do niewidzialności – pewnie miałby jakąś kamuflująca pelerynę, ale w zasadzie chyba nie, to profesjonalny zabójca, taki co to umie ukrywac się w cieniu. Miał być heroic, więc bazowałem na d&d, a tam postacie o profesji Łotrzyk posiadają skill “Ukrywanie w cieniu”, który działa jak niewidzialność i w zasadzie jest chyba zdolnością metamagiczną.

Niby da się zgadnąć, o jaką osobistą sprawę chodzi, ale nie ma potwierdzenia czy na pewno o spotkanie Dorema.

Skoro da się zgadnąć, to łopata jest tutaj niepotrzebna.

Zdobycie rękawiczki, żeby ją “odwrócić”, wydaje się kluczową częścią intrygi i jej pominięcie jest dziurą fabularną. Czy taki magiczny artefakt można dotykać gołymi rękami i nie popaść w miłość do lady Tamar? Czy niezbędne są szczypce z diomerytu, po które należy iść za siódmą górę i rzekę?

No, jest dziurą fabularną, bo ponieważ ;) Po pierwsze: limit. Po drugie: skoro zdobycie rękawiczki, pomimo nie opisania procederu, jest jasne, to ta dziura fabularna bez problemu może zostać załatana wyobraźnią odbiorcy. W niejednej ksiązce, tudzież filmie, dostaje się jakieś rozwiązanie, potem następuje flashback, jakis infodump, retrospekcja czy coś innego, po czym wszystko staje się jasne i spina się w całość. No i tutaj mamy taki zabieg. Uważam, że samo pójście po rekawiczkę i jej odwrócenie nie musiało obfitowac w jakieś przygody, bo czemu niby miałbym piętrzyć trudności przed bohaterami, skoro mogli to zrobić szybko, sprawnie i profesjonalnie, bez żadnych wpadek i przeszkód.

Skoro Gidrun wierzgała, bo chciała skoczyć za panią między bestie, to ktoś/coś ją musiało powstrzymywać, co? Jakby ją zwyczajnie puścił, to pewnie by skoczyła. Prawda?

Prawda. W pierwszym odruchu złapał ją i odciągnął, a potem zostawił – i macie rację (bo nie tylko Ty zwróciłeś na to uwagę), że Gidrun i tak mogła skoczyć. W zasadzie rozsądnie ze strony Dorema byłoby odciągnąć służkę, a kiedy zaczął się chaos z powodu Tamar na arenie, puścić ją i pozwolić jej spróbować się rzucić za panią – to tylko pogłębiłoby chaos i jeszcze skuteczniej odwróciłoby uwagę od zmywającego się ukradkiem z amfiteatru Dorema.

Dziękuję za opinię, podzielenie się wątpliwościami i życzenia z okazji wygranej :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Branie rękawiczki od tyłu brzmi dość dziwnie, nie sądzisz? ;)

Nie jam to uczynił ;-)

Moim problemem jest, czy tytuł nie powinien brzmieć: “Akzciwakęr”, bo pierwsza litera duża, a nie ostatnia. W skrócie czy tu nie ma orta?

Tamar jest wredną i zapatrzoną w siebie osóbką, dlatego szuka dziury w całym zawsze i wszędzie

Świetnie zbudowana postać – prawie się zakochałem ;-)

Założyłem, że skrytobójca klasy Brolla ma taką małą kuszę na krótkie dystanse,

Też wyobrażałem sobie kuszę pistoletową, która jest obiektem silnie trójwymiarowym:

(wszystkie trzy wymiary – duże i porównywalne), ciężko ukryć pod ubraniem.

Akurat ta na obrazku ma naciąg ok. 25 kg, co czyni ją praktyczną na 5-10-15 metrów.

Czy taki zasięg byłby potrzebny? A teraz sobie wyobraź strzelanie do lady Tamar. Bełt trochę leci, cel nie współpracuje, ruszy się, podskoczy (nawet przypadkowo reagując na brzęk cięciwy). Trafienie w gorset i mamy ześlizg.

Wtedy szanująca się dama rzuca w napastnika meblem i wrzeszczy “Straż!”, a skrytobójca ładuje kuszę, żeby poprawić (naciąga cięciwę, wyjmuje bełt z kołczanu, zakłada…).

Dlatego ośmieliłem się sugerować włócznię w standardzie “sztylet na kiju”, co ukryć pod ubraniem też jest łatwiej i raczej nie trzeba poprawiać. Oczywiście stylówę zabójcy z kuszą i zaczarowanymi bełtami – czuję.

EDIT (poniedziałkowy):

Jeszcze lepszy byłby oszczep. W rękawie zabójca mógłby skryć takie dwa i jeszcze miotacz (kij z haczykiem).

Uważam, że samo pójście po rekawiczkę i jej odwrócenie nie musiało obfitowac w jakieś przygody, bo czemu niby miałbym piętrzyć trudności przed bohaterami, skoro mogli to zrobić szybko, sprawnie i profesjonalnie, bez żadnych wpadek i przeszkód.

Zrób rozbudowaną wersję o tego questa – będę czytał.

W zasadzie rozsądnie ze strony Dorema byłoby odciągnąć służkę, a kiedy zaczął się chaos z powodu Tamar na arenie, puścić ją i pozwolić jej spróbować się rzucić za panią – to tylko pogłębiłoby chaos i jeszcze skuteczniej odwróciłoby uwagę od zmywającego się ukradkiem z amfiteatru Dorema.

Też się zgadzam :-)

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Gdyby służka skoczyła, to pewnie wysunęłaby się na prowadzenie w późniejszym rankingu podejrzanych. Same korzyści.

Babska logika rządzi!

@Radek

W skrócie czy tu nie ma orta?

Dunno. W tytułach jednak nie takie rzeczy się odstawia, więc jest IMO dobrze. W zasadzie nie wiem jak to się ma do oficjalnych wytycznych, ale zostaje jak jest, bo mi się takie podoba :P

Świetnie zbudowana postać – prawie się zakochałem ;-)

Bazowałem na małżonce :P Ale nie mojej (kazała mi to dopisać)

Co do kuszy – ej, to taki powszechnie znany i stosowany rekwizyt w fantasy. A jak jest high i heroic, to musi być magiczny, może nawet składany, może samopowtarzalny, może nawet umagiczniony, żeby nie było słychać brzęku cięciwy ;)

@Finkla i Radek

No, widzicie, że sami daliście radę dopisać sobie, co też stać się mogło z Gidrun i co się pewnikiem stało, bo przecież panowie Broll i Dorem to profesjonaliści i pewnie wszystko przewidzieli ;)

Dzięki za dyskusję! Pozdro serdeczne :)

Q

Known some call is air am

Hej, czytało się z przyjemnością, bardzo gładko napisane. Dialogi bardzo ładnie wyszły, czuć, że pomiędzy bohaterami jest chemia :) I dość pomysłowe nawiązanie samym tytułem do wybranego atrybutu. Nie znałem oryginalnej Rękawiczki, do której ten tekst nawiązuje ;)

Cześć, Bravu :)

Cieszę się, że tekst Ci się spodobał. Dziękuję za wizytę i miłe słowo :)

Pozdrawiam

Q

Known some call is air am

Hej, bardzo mi się podobała intryga oraz ciekawe przedstawienie głównych bohaterów, pozdrawiam.

Cześć, borku :) Dzięki za miłe słowa, cieszę się, że opowiastka Ci siadła :)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Outto, dotarłam tu w ramach skracania kolejki i wyznaję, że spodobał mi się zarówno pomysł, jak i wykonanie, ze szczególnym uwzględnieniem tytułu. :)

Tak jak czas Sir Ro­vri­ka… → Tak jak czas sir Ro­vri­ka…

…o Sir Do­re­mie bę­dzie gło­śno… → …o sir Do­re­mie bę­dzie gło­śno…

Z okien bu­dyn­ku bił jasny blask… → Masło maślane – blask jest jasny z definicji.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej, Reg :) 

Fajnie, że tu zajrzałaś :) Cieszy mnie, że tekst przypadł Ci do gustu. To opowiadanie, które niedawno czytałaś, to w którym mieszam czasem, dzieje się w tym samym świecie. W zasadzie to jest to typowy settingi heroic, który stworzyłem na potrzeby niniejszego tekstu, ale uznałem, że opowiadania w konwencji heroic fantasy, będę w nim osadzał, żeby nie bawić się od zera w światotwórstwo, skoro mam już jakieś podwaliny :) 

Babole zostaną poprawione dzisiaj po południu. 

Pozdrawiam serdecznie 

Q 

Known some call is air am

Outto, skoro stworzyłeś już podwaliny świata, a ten okazał się interesujący, grzechem byłoby nie chcieć go wykorzystać w kolejnych opowiadaniach. Powodzenia! :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.