Gorzkie migdały

Hej!

Nieźle się czytało, historia mnie wciągnęła. Nie ogarnąłem niuansów chemicznych, ale chyba nie w tym rzecz. Oryginalny pomysł z pierwszym kontaktem z nieznanaymi formami życia. W obliczu zagrożenia życia bohatera, kontakt kończy się skonsumowaniem “obcych”.

Nic jednak nie mogłem z robić

Nic ni to nie mówi

Będę się trzymał się życia kurczowo

że bakterię mają różną dynamikę wzrostu

Dzięki za wyłapanie babolców. Poprawiłem już.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Bardzo dobrze się czytało misiowi. Daleko jest od chemii (miś), ale nie ma to znaczenia. Fajne :) (na lic. Anet)

Cze, Misiu :)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Rany, jakie to dobre! Jak dla mnie najlepsze z dotychczasowych zgłoszeń.

Chemia, kataliza, polimery i spółka w stężeniu prawie orgazmicznym, do tego całkiem prawdopodobna psychologicznie forma pierwszego kontaktu, że nauka nauką ale instykt przetrwania uber alles.

Szkoda tylko, że równoległy kontakt na Enceladusie i wynikła z tego epidemia, zostały, nawet ledwie liźnięte to za dużo powiedziane. Również szalenie ciekawy wątek (może jakiś spin off się szykuje?), no ale rozumiem, limit znaków robi swoje.

W każdym razie czytało się z wielką radochą, podziwiam i życzę powodzenia!

Życie to bajka braci Grimm w oryginale.

Szkoda tylko, że równoległy kontakt na Enceladusie i wynikła z tego epidemia, zostały, nawet ledwie liźnięte to za dużo powiedziane.

Równoległy kontakt na Enceladusie został już opisany bardzo dawno temu, na naszym portalu, aczkolwiek przez innego autora :)

 Nie napomknąłem o tym w przedmowie, by nie spoilować tym, którzy je pamiętają, ale właśnie wspomniane opowiadanko → https://www.fantastyka.pl/opowiadania/pokaz/18352 było jedną z moich inspiracji… Polecam :)

A tak poza tym, cieszę się, że Ci się podobało, Jeremio.

Limit nie ciążył, miałem jeszcze zapas… po prostu takie było początkowe założenie, że akcja ma się dziać na Tytanie, bohater ma być odcięty od informacji, a nawiązanie do Encephalodusa ma pozostać jedynie niuansem dla wtajemniczonych.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Aha, rozumiem, w takim razie bardzo chętnie zajrzę. Dzięki za rozjaśnienie! :D

Życie to bajka braci Grimm w oryginale.

Cześć!

Powiem Ci, że trochę mną targało to opowiadanie, bo są tu elementy, które bardzo mi się podobają, ale są też takie, które trochę mi zgrzytały. Sama się teraz zastanawiam, jak to dobrze wyjaśnić. Na plus na pewno narracja, ale to, co mi tu przeszkadzało to tempo, nie ma chwili wytchnienia, do tego forma jest bardzo sprawozdawcza, jest skupienie na czynnościach i otoczce naukowej (swoją drogą bardzo dobrej), ale więź i relacja bohaterów schodzi na drugi plan. Dlatego kiedy pojawiła się wzmianka o chorobie miałam wrażenie, że jest to nieco sztuczne. Moim zdaniem ten motyw zaszkodził opowiadaniu i, przynajmniej we mnie, wywołał lawinę pytań dotyczących opieki medyczne w przyszłości, finansów itp. Rozumiem jednak, że był to zabieg mający na celu dodanie bohaterowi motywacji. Może inaczej bym to odebrała, gdyby wcześniej pojawiło się jakieś pytanie o samopoczucie i troska, nawet bez podawania przyczyny, takie luźne nawiązanie.

Pod względem fabularnym zdecydowanie kupuję tę historię, razem z walką bohatera o życie i jego wyborami. Ja w ogóle bardzo lubię takie ujęcie jednostki niejako zagubionej trochę wobec wielkich problemów i rozgrywek.

Od razu można się domyślić zatrucia, jak tylko “nudle” się roztopiły, może informacja o złym samopoczuciu powinna się pojawić nieco później, ale biorąc pod uwagę tytuł chyba niewiele by to dało. Ale to już taka drobnostka.

Zdecydowanie najbardziej wciągnął mnie fragment dotyczący decyzji o odlocie. Zakończenie mi się podoba, chociaż ostatnie dwa zdania bym wyrzuciła, bo uważam, że takie stwierdzenia na końcu tekstu zawsze psują opowiadanie. Wolałabym po prostu opis tego, co robi bohater, chciałabym “zobaczyć” tę rzeźnię i na podstawie tego wyciągnąć wniosek o ludzkiej naturze.

Podsumowując, świetny tekst, który bardzo dobrze się czyta, nawet nie zauważyłam, kiedy przeleciało to 35 tys. znaków. Ciekawa narracja i wyrazisty bohater, a to wszystko w interesującej otoczce naukowej. Na pochwałę zasługuje też opis Tytana i dobre oddanie tej tęsknoty i samotności bohatera. Ogólnie to wydaje mi się, że to opowiadanie jest trochę za krótkie, przydałoby się tu jeszcze z 10 tys. znaków, żeby ten dramatyzm i emocjonalność zrównoważyły aspekty naukowe i sprawozdawczość.

Właśnie, chyba Ci o tym nie pisałem. Straciłem jednego. Poleciał nad jezioro i nie wrócił.

To mi trochę zgrzytnęło, bo mam wrażenie, że bohater zaprzeczył temu, co powiedział na początku, czyli że pisze po raz pierwszy. No i do końca zostało ze mną pytanie, co się stało z dronem.

Grunt wciąż jeszcze jest mokry po wczorajszym deszczu.

Zrezygnowałabym z jednego.

Głupie przeczucie, że coś dzieje się złego, a ja nic o tym nie wiem.

Zamieniłabym kolejność.

Nie mniej ekscytacja Scarlett po tych pierwszych wynikach przerosła moje oczekiwania.

Kto by po myślał, że krzemianowa papka, na którą tak marudziłem, będzie mi ratować życie.

Cześć Ali,

poprawki naniosłem, dziękuję pięknie.

Rację miałaś przy tym dronie, moje niedopatrzenie.

Co do narracji… od bardzo dawna mi chodziło po głowie napisanie opowiadania w formie listu. Było to duże wyzwanie, bo 35k bez ani jednego dialogu to brzmi jak przepis na samobójstwo.

Możliwe, że właśnie dlatego ta więź między bohaterami zeszła na drugi plan, bo narracja wymusza jednostronność komunikacji. 

Inna sprawa, że jednak to miało być opowiadanie z gatunku SF, więc ta obyczajowa strona nie powinna tu dominować. Starałem się by obie strony się uzupełniały.

Kwestia choroby ukochanej… znowu, nie chciałem zbytnio epatować tym wątkiem, więc nakreśliłem te kwestię bardzo delikatnie… ot, wspomnienie o botach insulinowych i zabiegach w Szwajcarii. Potem powrót w końcówce… mówisz, że za mało lub zbędne? Możliwe.

Od razu można się domyślić zatrucia, jak tylko “nudle” się roztopiły, może informacja o złym samopoczuciu powinna się pojawić nieco później, ale biorąc pod uwagę tytuł chyba niewiele by to dało.

To akurat koincydencja (nudle – zatrucie), bo cyjanowodór jest tam w atmosferze, więc zatrucie było spowodowane zbyt częstym wychodzeniem na zewnątrz i powolną degradacją systemu oczyszczania powietrza, a nie samym kontaktem z nudlami. Ale to w sumie nie zostało napisane wprost, a pozostawione w domyśle, więc miałaś prawo zinterpretować to tak, jak zinterpretowałaś.

Zakończenie mi się podoba, chociaż ostatnie dwa zdania bym wyrzuciła, bo uważam, że takie stwierdzenia na końcu tekstu zawsze psują opowiadanie.

Pomyślę, bo to jednak trochę zmieni wydźwięk zakończenia.

Wolałabym po prostu opis tego, co robi bohater, chciałabym “zobaczyć” tę rzeźnię i na podstawie tego wyciągnąć wniosek o ludzkiej naturze. 

Trochę się przeciągnęłoby to zakończenie wtedy. Poza tym bez krwi mogłoby być to dość mało “widowiskowe”. …no ale tak… miłośniczka horrorów w końcu ;)

Ogólnie to wydaje mi się, że to opowiadanie jest trochę za krótkie, przydałoby się tu jeszcze z 10 tys. znaków, żeby ten dramatyzm i emocjonalność zrównoważyły aspekty naukowe i sprawozdawczość.

Zobaczymy. Jeśli tekst dostanie kiedyś drugą młodość, to pomyślę nad tym. Na razie konkurs, więc zostanie jak jest.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Co do narracji… od bardzo dawna mi chodziło po głowie napisanie opowiadania w formie listu. Było to duże wyzwanie, bo 35k bez ani jednego dialogu to brzmi jak przepis na samobójstwo.

Wiesz, Chro, to się zdecydowanie dobrze czyta i nie odczułam, żeby mi tu dialogów brakowało. Tak że cel osiągnięty.

Możliwe, że właśnie dlatego ta więź między bohaterami zeszła na drugi plan, bo narracja wymusza jednostronność komunikacji. 

A rozważałeś opcję napisania chociaż jednego listu, który bohater otrzymuje? 

Inna sprawa, że jednak to miało być opowiadanie z gatunku SF, więc ta obyczajowa strona nie powinna tu dominować. Starałem się by obie strony się uzupełniały.

Chyba to jest właśnie powód tego mojego lekkiego niezdecydowania w odbiorze tekstu, bo z jednej strony rozumiem, że nie mogła dominować kwestia obyczajowa, ale jest to przyczyna i główna motywacja bohatera. Więc z jednej strony opis naukowych badań, ale z drugiej jednak osobiste listy i trudno tu znaleźć ten złoty środek.

To akurat koincydencja (nudle – zatrucie), bo cyjanowodór jest tam w atmosferze, więc zatrucie było spowodowane zbyt częstym wychodzeniem na zewnątrz i powolną degradacją systemu oczyszczania powietrza, a nie samym kontaktem z nudlami. Ale to w sumie nie zostało napisane wprost, a pozostawione w domyśle, więc miałaś prawo zinterpretować to tak, jak zinterpretowałaś.

Ja to jeszcze inaczej zrozumiałam, bo uznałam, że właśnie te roztopione nudle dostając się do systemu oczyszczania przeciążyły go i stąd stopniowy spadek wydajności. Utwierdził mnie w tym przekonaniu też fakt, że bohater nie domyśla się z czego wynikają jego objawy.

Trochę się przeciągnęłoby to zakończenie wtedy. Poza tym bez krwi mogłoby być to dość mało “widowiskowe”. …no ale tak… miłośniczka horrorów w końcu ;)

Ale jakby tak chociaż zaczęły uciekać po tym akwarium, sugerując, że mają jednak świadomość, choć ich budowa na to nie wskazuje? Żartuję oczywiście. Nie domagam się nudlowej masakry, pisząc o rzezi miałam na myśli po prostu opis czynności jakie wykonuje bohater, zamiast określania tego “rzezią” tak wprost.

To akurat koincydencja (nudle – zatrucie), bo cyjanowodór jest tam w atmosferze, więc zatrucie było spowodowane zbyt częstym wychodzeniem na zewnątrz i powolną degradacją systemu oczyszczania powietrza, a nie samym kontaktem z nudlami.

Ja również myślałem, że to nudle są odpowiedzialne za złe samopoczucie bohatera. Wydawało mi się, że te rozpuszczone istoty, które wlały się do systemu sanitarnego, zaczną się tam w jakiś sposób rozmnażać (albo wydzielać jakieś substancje, rodniki itp.) i na tym będzie oparty główny motyw opka… coś w stylu Aliena. ;)

Tym razem złapałem je to pojemnika z ciekłym metanem, żeby nie miały kontaktu z atmosferą.

Wspominała też coś (o+) kobalcie, że może być kluczem w łańcuchu reakcji katalitycznych, umożliwiać łączenie merów albo wiązać ligandy.

hej. Pierwsze linijki tekstu urzekły mnie i wprowadziły w klimat, pomyślałem, że lubię to i ok, wczuwam się. Tak też się stało, miałem wrażenie, że przyleciałem na tą stacje po wielu latach i otwieram kolejne pliki z zapisanymi wiadomościami by wiedzieć co tu się odhetmaniło. 

Natomiast teraz, pisząc ten komentarz, czuje się jakbym siedział nadal w tej bazie i pisał raport o tych wydarzeniach.:) bardzo się wczułem.:)

Doczepiam się tylko do legionu naukowego nazewnictwa, gdyby je troszkę ukrócić for me było by lepiej:) Dzięki, pozdrawiam i powodzenia.

Ali, Kronosie,

Ja to jeszcze inaczej zrozumiałam, bo uznałam, że właśnie te roztopione nudle dostając się do systemu oczyszczania przeciążyły go i stąd stopniowy spadek wydajności. Utwierdził mnie w tym przekonaniu też fakt, że bohater nie domyśla się z czego wynikają jego objawy.

Ja również myślałem, że to nudle są odpowiedzialne za złe samopoczucie bohatera. 

Właściwie to wasza interpretacja jest jak najbardziej dopuszczalna. Bo tak rozkładając nasze nudle na czynniki pierwsze, to wiemy, że składają się głównie z azotu, wodoru i węgla, ale nie znamy ich dokładniej struktury.

Jeśli spojrzymy zaś na cyjanki, to one składają się dokładnie z tych samych pierwiastków… więc ten cyjanowodór w odessanej “ponudlowej” cieczy, jest jak najbardziej możliwy.

Wydawało mi się, że te rozpuszczone istoty, które wlały się do systemu sanitarnego, zaczną się tam w jakiś sposób rozmnażać (albo wydzielać jakieś substancje, rodniki itp.) i na tym będzie oparty główny motyw opka… coś w stylu Aliena. ;)

Taki scenariusz byłby dość “typowym” chwytem fabularnym, bo jak wspominałeś Obcy i wiele kosmicznych horrorów się na takim elmenecie opiera.

Ja w założeniu starałem się podchodzić pragmatycznie… czyli, skoro mamy “organizm” przystosowany do życia w środowisku ciekłego metanu, w temperaturze około -180 st C, to co będzie najbardziej prawdopodobnym scenariuszem, jeśli przeniesiemy go +20 stopni i środowiska lądowego (+ atmosfery z tlenem)?

W uproszczeniu to będzie tak, jak gdyby ktoś nasze Ziemskie stworzenie wyjął z wody i włożył do warunków o temp. +250 st C i jakimiś toksynami w atmosferze. Jaka jest szansa, że się te stworzenia zaczną się replikować? No, znikoma.

vrchamps,

dzięki za uwagi. Cieszę się, że się podobało. Poprawię zaraz te dwa zdania.

Legion naukowego nazewnictwa?

No rozumiem, ciężko tu znaleźć złoty środek, zwłaszcza w takiej twardszej SF. Bo im głębiej chcemy w te naukę wejść, tym bardziej specjalistyczne słowa są potrzebne.

Coś za coś. 

Choć pewnie dałoby się je miejscami odchudzić.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Tak Chrościenko, tym bardziej że on tu tylko miał tankować:)

Taki scenariusz byłby dość “typowym” chwytem fabularnym, bo jak wspominałeś Obcy i wiele kosmicznych horrorów się na takim elmenecie opiera.

Ja w założeniu starałem się podchodzić pragmatycznie… czyli, skoro mamy “organizm” przystosowany do życia w środowisku ciekłego metanu, w temperaturze około -180 st C, to co będzie najbardziej prawdopodobnym scenariuszem, jeśli przeniesiemy go +20 stopni i środowiska lądowego (+ atmosfery z tlenem)?

Pełna zgoda. Dużo bardziej wolę realizm, i przekonuje mnie ta argumentacja. 

Jaka jest szansa, że się te stworzenia zaczną się replikować? No, znikoma.

Zależy, kto to pisał.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Interesująca historia, z mocnym naukowym tłem.

Ciekawa implikacja – gdzie nie pogrzebiesz, tam znajdziesz życie. Strefa złotowłosej czy nie, coś się musi wylęgnąć. Hmmm. Fajnie byłoby znać fakty.

Forma listów z początku mnie męczyła (podejrzanie podobna do strumienia świadomości), ale z czasem się do niej przekonałam. Pozwala bardzo mocno wczuć się w bohatera. I usprawiedliwia dowolne infodumpy. Sprytne, sprytne.

Fajny dylemat moralny prezentujesz. I co na to powiedzą nudle?

Trochę zaskoczyło mnie, że bohater początkowo zdaje się nie rozumieć, co mówi Scarlett (chociaż bulion nie wydaje mi się jakąś wiedzą tajemną), a potem okazuje się, że jest inżynierem, czyli jakieś studia musiał skończyć. To mi zgrzytnęło.

ogólnie rzecz mówiąc,

Zlały Ci się dwa frazeologizmy. Zdecyduj się na któryś.

Zapach gorzkich migdałów wzbiera,

Czy gorzkie migdały pachną inaczej niż słodkie? Ja wiem, że mocniej i dłużej, ale czy po samych zapachu można poznać ich smak, czy to ja jestem upośledzona węchowo?

Babska logika rządzi!

Cześć!

Spory wpływ na odbiór opowiadania ma wybrana przez Ciebie forma, więc siłą rzeczy pewnie o niej będzie w tym komentarzu najwięcej.

To, co bardzo mi się spodobało, to że zdołałeś zamknąć opowiadanie w niespełna 35k znaków. To w przypadku SF szalenie trudne, a tutaj nie ma się poczucia obcowania z jakimś fragmentem historii (udającym zamkniętą całość), ale dostajemy pełne opowiadanie. Oczywiście spory wpływ ma na to przyjęta forma (to jedna z największych zalet tego Twojego wyboru), tym nie mniej warto ten element docenić, bo jednak solidne, pełne (w sensie zamkniętej historii) SF z dobrym, ciekawym pomysłem (poparte czymś, co nazywam zwykle “warstwą uwierzytelniającą”, czyli informacjami technicznymi) zamknięte w 35k nie trafia się zbyt często.

Jeśli już wspomniałem o warstwie uwierzytelniającej to dodam, że oczywiście, jak to laik, w pewnym stopniu się od niej odbiłem. Co jednak kluczowe, to odbicie się w żaden sposób nie wpłynęło na odbiór historii, rozumienie tego co się dzieje z bohaterem, tego, jak rozwijają się wydarzenia. To bardzo ważne i to również na plus, bo nawet jako laik mogłem się czuć przy lekturze tego opowiadania dość swobodnie, bez poczucia, że przez jakieś braki wiedzowe zaraz nie będę potrafił czegoś w tym tekście ogarnąć (albo, że się pogubię w rozwoju zdarzeń).

Pomysł na wykorzystanie tematu konkursu też bardzo przypadł mi do gustu. Nie kombinujesz tutaj, jak nawiązać do tego tematu i się za bardzo nie wyłożyć, ale idziesz odważnie w SF, poparte konkretnym pomysłem i wspomnianą już, solidną warstwą uwierzytelniającą. Oczywiście samej warstwy i tej jej wiarygodności nie ocenię, ale tekst sprawia wrażenie popartego solidną pracą nad informacjami i kwestiami technicznymi. Chociaż też zostawiłeś sobie fajną furtkę poprzez kreację bohatera i wybór formy, żeby w razie potrzeby móc napisać coś bardziej ogólnie. Jak tutaj:

Wyjaśniła swoją koncepcję krok po kroku, używając wielu mądrych słów, których znaczenie do tej pory jest mi obce.

Ponieważ każdy kij ma dwa końce, to oczywiście dobór takiej formy (odważny nad wyraz) miał i swoje wady. Przede wszystkim taką, że jesteśmy jednak, jako czytelnicy, dość daleko od samych wydarzeń, a może lepiej napisać od miejsca wydarzeń. Jedną z najfajniejszych rzeczy, jakie może czytelnikowi zaoferować fantastyka, jest unikalna możliwość znalezienia się (poprzez odpowiednie zatopienie w lekturze) w miejscach w realnym życiu dla nas niedostępnych. I tutaj czasem naprawdę brakowało tej narracji, jakiegoś przejścia się razem z bohaterem, jakichś dotknięć tego, co dla nas obce i odległe. To niby tu jest, ale w formie suchych opisów zawartych w liście. Niby żadna Twoja wina, to wymusza forma, ale skoro chwaliłem wykorzystanie formy to i muszę pomarudzić tam, gdzie Ci ona nie pomogła.

Brakło też jakiegoś przełamania tej formy. Choćby wstawek dialogowych. Byłam tam przecież pani profesor. I ten brak sprawiał, że jednak historię bohatera przeżywało się jakby z dystansu. Jasne, zrobiłeś dużo, żeby jakoś tę dziurę załatać – wymyśliłeś bohaterowi historię, która siłą rzeczy jakieś emocje musi budzić, podobnie zadbałeś o to, by i w nim samym jakaś warstwa emocjonalna była. Czujemy więc do pewnego stopnia ten dramat, który on przeżywa, ale też właśnie ze względu na formę podania – tylko do pewnego stopnia.

O bohaterze, który jest częściowo laikiem (chociaż to chyba złe słowo, sam to lepiej ująłeś w opowiadaniu, więc pozostanę przy określeniu “bohater o określonych kompetencjach) wspominali już Finklowie. I mnie w pewien sposób uderzył ten wskazany zgrzyt. Natomiast zwrócę jeszcze uwagę, że to w sumie bardzo fajny zabieg, bo taki częściowy laik jako bohater to też bardziej przystępne wejście w historię dla bohatera (a zarazem fajny sposób na ograniczenie technikaliów, od których część czytelników może się odbić).

Pisząc o wadach tej formy wspomnę też o poczuciu pewnej streszczeniowości. Nie lubię tego zarzutu, bo w praktyce sprowadza się to do marudzenia o różne, mniej istotne dla opowiadania wypełniacze, które zwykle raczej rozciągają historię i wpływają na wyhamowanie biegu zdarzeń (i na które zwykle najwięcej w komentarzach narzekamy). Tym nie mniej i one mają w opowiadaniach konkretne zadania i konkretne role, a ta dobrana forma sprawia, że co prawda bardzo sprawnie lecimy z kolejnymi wydarzeniami, ale nieraz tylko przyjmując je do wiadomości, nie zaś w pełni odczuwając. Nie traktuj tego, w żadnym razie, jako jakiś mocny zarzut. Raczej staram się zostawić Ci jakiś obraz tego, jak obcowanie z taką formą wygląda z perspektywy czytelnika. Kto wie, może kiedyś do czegoś Ci się to przyda.

Tak, jak miałem parę uwag i wskazałem parę elementów, którym forma specjalnie nie pomogła, tak na końcu muszę wyraźnie podkreślić to, co najistotniejsze. To naprawdę bardzo ciekawe opowiadanie, które czytałem z dużą przyjemnością i które dobrze wykorzystuje zalety wybranej formy oraz walczy, jak może, by zamaskować jej wady.

A, no i zapomniałem o zakończeniu. Ładne, naprawdę ładne (w sensie pewnej refleksyjności).

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Cze, Finklo,

liczyłem, że Ci się spodoba, bo to takie naukowe SF, a nie jakieś obyczajowe pitu-pitu. ;)

I usprawiedliwia dowolne infodumpy. Sprytne, sprytne.

Zupełnie niezamierzenie to wyszło.

Myślę, że łatwiej byłoby jednak te infodumpy przemycać w bezpośrednich dialogach z panią profesor.

Trochę zaskoczyło mnie, że bohater początkowo zdaje się nie rozumieć, co mówi Scarlett (chociaż bulion nie wydaje mi się jakąś wiedzą tajemną), a potem okazuje się, że jest inżynierem, czyli jakieś studia musiał skończyć. To mi zgrzytnęło.

Posilę się przykładem z mojego życia zawodowego.

Otóż zdarza mi się pracować z inżynierami elektroniki, kumaci goście, po polibudach, potrafią taki sonar rozebrać na części pierwsze, naprawić, złożyć, a potem jeszcze ustawić tak, że sam bym tego lepiej nie zrobił. A mimo wszystko jestem przekonany, że gdybym zaczął do nich mówić slangiem chemicznym, czy biologicznym, to by mnie nie zrozumieli.

Myślę, że kierując pojedynczego człowieka na taką misję, musi on być przede wszystkim praktykiem/mechanikiem. Musi umieć obsługiwać i naprawiać wszelki sprzęt, jaki w takiej bazie się znajduje. Musi też potrafić wdrożyć w życie wszelkie instrukcje, które dostanie z Ziemi. Bycie teoretykiem o szerokich horyzontach wcale nie jest tu potrzebne. Od tego ma zespół na Ziemi, on musi tylko potrafić wdrażać to co mu każą.

Inna sprawa, że też zajdzie tu, i nie wiem, czy udało mi się to przekazać, ewolucja jego wiedzy. Bo nawet jeśli na początku z tą chemią jest na bakier, to w trakcie tych kilku tygodni/miesięcy walki o życie nauczy się całkiem dużo i też już zacznie rozumieć coraz więcej.

Czy gorzkie migdały pachną inaczej niż słodkie? Ja wiem, że mocniej i dłużej, ale czy po samych zapachu można poznać ich smak, czy to ja jestem upośledzona węchowo?

Jestem w tej dziedzinie profanem, więc pozwolę sobie odpowiedzieć cytatem z Tarniny:

 większość ludzi (ja też) nie wie, jak pachną gorzkie migdały (inaczej, niż słodkie!),

CMie,

pamiętam Twój komentarz do moich Homo sapiens..., sporo czasu już od tamtej publikacji minęło, ale jakoś zapadł mi w pamięci.

Wtedy chwaliłeś, że udało mi się napisać opowiadanie z dialogami, wykorzystując ledwie kilkanaście słów (do tego niepełnych).

Tym razem zamarzyło mi się pójść o krok dalej, bez brania jeńców ;)

Co do ewentualnego wprowadzenia dialogów, to jednak fizyka nie sprzyjała. Komunikat na linii Ziemia-Tytan wędruje kilka godzin… po prostu fizycznie taki dialog byłby niemożliwy.

Inna sprawa, nawet jakby był, to pewnie bym nie skorzystał, bo jednak chciałem pozostać w przyjętej formie konsekwentny. Alicella sugerowała, że można by przełamać formę choćby odpowiedzią od ukochanej, ale nie zdecydowałem się na to. Dlaczego? Patrz wyżej…konsekwencja.

Odnośnie kompetencji bohatera, pozwolę sobie odwołać się do odpowiedzi, jaką udzieliłem Finkli.

Z doświadczenia wiem, że inżynierowie częściej bywają specjalistami w swojej wąskiej dziedzinie niż omnibusami. 

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Wiesz, gdyby ktoś mnie zarzucił nazwami chemicznymi, to też bym nie potrafiła podać wzorów, ale potrafiłabym zaklasyfikować do jakiejś grupy pojęć – “związki chemiczne, których nie znam”. Ale sądzę, że ogólną ideę bym pojęła i nie wyciągnęłabym wniosku, że jestem niedouczona i głupia. Chyba że pani profesor wybitnie nie potrafi wytłumaczyć, o co jej chodzi.

Babska logika rządzi!

Ale sądzę, że ogólną ideę bym pojęła i nie wyciągnęłabym wniosku, że jestem niedouczona i głupia. Chyba że pani profesor wybitnie nie potrafi wytłumaczyć, o co jej chodzi.

Myślę, że to kwestia indywidualna. Jeśli jesteś wybrana do lotu w kosmos, to raczej ego masz wysokie. Tutaj w założeniu następuje weryfikacja tego ego.

Inna sprawa, że pisząc list, może on wyolbrzymiać pewne sprawy lub je bagatelizować w zależności od nastroju.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

No czytało się znakomicie. Literacko bardzo sprawne, fabularnie wciągające, konstrukcyjnie spójne, pomysł na tę drugoosobową narrację w formie listu bardzo dobrze zrealizowany. Idea – czyli, jak mi się wydaje, to, że bohater jest tu reprezentantem ludzkości z jej wadami i zaletami, i jak trzeba, to w imię własnych uczuć porwie się i na niemożliwe – i wiarygodna, i fajnie zrealizowana, bo pokazujesz bohatera nie-supermana, który jednak, kiedy trzeba, sięgnie szczytów swoich możliwości, ale i granic własnej etyki. Miałam takie wrażenie, że on jest jak bohater “Marsjanina”, tylko bardziej życiowy, bardziej cyniczny i rzucony w paskudniejszy świat.

Trochę mi zgrzyta postać profesor Higgins / Scarlett, bo choć rozumiem, że widzimy ją oczyma bohatera, ale też jej obraz jest do końca spójny. Sama nie przepadam za tym, kiedy mi ktoś mówi, co by chciał mieć w moim, w końcu, opowiadaniu, ale będę hipokrytką i powiem – chętnie bym zobaczyła rozwinięcie tego, o czym bohater parę razy mówi, czyli jego wyobrażenia Scarlett jako bogini, ale nie wszechmocnej, jak się okazuje, a przy tym – kapryśnej i zmiennej. Takie jej wyobrażenie w oczach narratora – także w kontekście uwagi do adresatki, że nie ma powodów do zazdrości, co oczywiście kazało mi, jako czytelniczce, natychmiast pomyśleć, że bohater sam się oszukuje, a powody do niepokoju jednak są – jest fajnym pomysłem i pogłębienie go by pewnie tekstowi nie zaszkodziło. Niemniej, żeby hipokryzji się jednak choć trochę postawić – możesz śmiało zignorować ten akapit, bo to moje fanaberie, a nie krytyka.

Generalnie, w moich oczach to jest tekst udany – może niekoniecznie w 100% dla mnie i pod mój gust, bo choć nie mam konkretnych uwag krytycznych, jestem bardzo pozytywnie nastawiona, ale nie zachwycona – i na pewno świetna propozycja konkursowa.

ninedin.home.blog

Ninedin,

stęskniłem się za tymi Waszymi komentarzami :), trochę mnie nie było tu ostatnio, bo leczyłem mój PLSD, ale fajnie jest być z powrotem. :)

Wracając do opowiadania, to skoro już wywołałaś kapryśną i zmienną Scarlett, to pozwól, że rozbiorę ją dla Ciebie na czynniki pierwsze.

Przede wszystkim, czy aby na pewno ona jest kapryśna i zmienna?

Imho jest ambitna, pragmatyczna i zadaniowa… ona cały czas dokładnie wie czego chce, z jednym, jedynym wyjątkiem, kiedy w obliczu nowych faktów przewartościowuje swoje priorytety.

Ale, zacznijmy od początku.

Poznajemy ją, gdy dostaje zadanie… przystosować bazę na Tytanie do samowystarczalności. I ona to zadanie realizuje. Wysyła bio-lab z Ziemi, a w oczekiwaniu na przylot rozpoczyna już proces pozyskiwania lokalnych substancji, które mają być komponentami do produkcji żywności.

Cel ten cały czas realizuje.

Sytuacja się zmienia po ras pierwszy, kiedy zostają odkryte “nudle”. Wówczas oprócz zadania podstawowego (patrz wyżej), pojawia się szansa na nowe naukowe odkrycie. Jedno drugiego nie wyklucza, a ambitna pani profesor zwyczajnie łapie byka za rogi (co więcej, ma ona dostęp do poufnych informacji, których my dostajemy tylko strzępki, że misja się będzie zwijać, i że cały proglam poszukiwania życia na sąsiednim księżycu zostanie wywalony do kosza). Nadzieją na sukces w tej kwestii jest pozostanie naszego bohatera dłużej i kontynuowanie badań, dlatego też Scarlett próbuje go przekonać by został. 

Myślę, że jesteśmy zgodni, że do tego momentu jej zachowanie jest spójne.

Potem mamy bardzo komasowaną scenę, w której wiele się dzieje, i po której ona nagle zmienia front o 180 stopni. I robi mu awanturę, dlaczego tam został (choć wcześniej chciała, żeby został)

Pytanie, co takiego się wydarzyło, że nagle zmieniła zdanie? Ano wydarzyło się to, że dostała dokładnie badania jego stanu zdrowia i wiedziała już, że to nie jest jakieś zwykłe niedożywienie, a poważne zatrucie, które może doprowadzić do śmierci. To jest konkretny moment, w którym ona pokazuje swoją zwyczajną, “ludzką” twarz. Moment jej “słabości”, kiedy nie jest gotowa ryzykować jego życiem ponad miarę i granicę, do której jest w stanie się posunąć w dążeniu do celu.

Boska Scarlett jest tutaj bardzo ludzka.

Ten moment trwa jednak bardzo krótko (możliwe, że za bardzo to wszystko skomasowałem i mogło to umknąć), bo Scarlett po chwili ludzkiej słabości, bardzo szybko powraca do swojego normalnego trybu zadaniowego. Nie poleciał, trudno, nie ma co płakać nad tym, czego już nie zmienimy, czas na nowe zadanie… odtruć go i utrzymać przy życiu za wszelką cenę.

Tak ja ją widzę.

Teraz pozwolę sobie jeszcze przejść do drugiej kwestii, a mianowicie relacji naszego bohatera ze Scarlett i ze swoją ukochaną. 

także w kontekście uwagi do adresatki, że nie ma powodów do zazdrości, co oczywiście kazało mi, jako czytelniczce, natychmiast pomyśleć, że bohater sam się oszukuje, a powody do niepokoju jednak są

Ta relacja została świadomie w ten sposób opisana. Chciałem, by czytelnik wczuł się w osobę ukochanej, która czyta te listy gdzieś daleko, i by poczuł to delikatne ukłucie zazdrości. Bo wszak to mnie kocha, to do mnie pisze listy, ale zachwyca się inną. Czy jest to zachwyt taki czysto niewinny, pisany w euforii nowego odkrycia, czy jednak może dzieje się tam coś więcej? Ta Scarlett miała nieco zirytować czytelnika, który wiadomo, że będzie sympatyzować z ukochaną.

To chyba tyle, jeśli chodzi o analizę własnego tekstu ;) uff.

Dzięki za komcia :)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Hmmm. A ja się utożsamiałam z facetem. Pewnie coś ze mną jest nie tak…

Babska logika rządzi!

Ludzie, próbowałam być delikatna, ale nie wyszło. To zaraz powędruje do wątku Alicelli (wiele rzeczy powinno…). “Niemniej” piszemy łącznie.

https://sjp.pwn.pl/sjp/niemniej;2489008.html

Przykład:

Dorota mieniła się dziewicą, niemniej jednak smok, powąchawszy ją, odwrócił się z niesmakiem.

Do weselnego tortu potrzebujemy marcepanu, nie mniej, niż dwa kilo.

 Bycie teoretykiem o szerokich horyzontach wcale nie jest tu potrzebne. Od tego ma zespół na Ziemi, on musi tylko potrafić wdrażać to co mu każą.

Czasy, kiedy można było wiedzieć wszystko, już minęły – nie ma ludzi, którzy opanowali całą wiedzę ludzkości. Po prostu. Jeśli zatrudniamy faceta do określonej pracy, to musi mieć kompetencje do tej pracy, a do innej nie musi.

W kwestii migdałów. Gorzkie migdały mocno straciły na popularności – w spożywczaku ich nie dostaniesz (są ciutkę trujące, choć kiedyś się je jadało), mleko migdałowe, masło, marcepan, ciastka i wszystkie inne pyszności są ze słodkich. Gorzkie uprawia się chyba głównie na olej i przeciętny człowiek może przejść przez życie, nie doświadczywszy ich zapachu. Czym on się różni od zapachu słodkich? No, właśnie nie mogę tego znaleźć. Gorzkie zawierają głównie aldehyd benzoesowy, który pachnie podobnie jak cyjanowodór (zob. tu: http://laboratoria.net/artykul/11685.html – mechanizm działania węchu nie jest wyjaśniony, artykuł przedstawia dwie teorie). W każdym razie mądrzy ludzie mówili mi, że to zupełnie różne zapachy. A mieli (ci ludzie) doktoraty z chemii, więc im wierzę.

 Myślę, że to kwestia indywidualna. Jeśli jesteś wybrana do lotu w kosmos, to raczej ego masz wysokie. Tutaj w założeniu następuje weryfikacja tego ego.

To na pewno kwestia indywidualna, ale poziom ego niekoniecznie zależy od tego, czy nas doceniają, zob. impostor syndrome.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Слава Україні!

Dzień dobry, panie jurorze.

Doceniam wybór ilustracji :)

ps. 

Z Tarniną też bym się chciał przywitać, ale się boję.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

:)

Слава Україні!

Jeśli zatrudniamy faceta do określonej pracy, to musi mieć kompetencje do tej pracy, a do innej nie musi.

Ale czy pani profesor o tym nie wie? Pewnie trudno byłoby wytłumaczyć tę chemię słowami zrozumiałymi dla przedszkolaka, ale z dogadaniem się z inżynierem powinno pójść o wiele łatwiej. Chyba że chciała utrzeć mu nosa, ale wydaje mi się to słabą strategią, jeżeli jej badania są zależne tylko od faceta.

Babska logika rządzi!

Finklo, chęci to jedno, ale w praktyce mało który naukowiec potrafi przejść z języka dziedziny na zrozumiały;) I to nawet mimo chęci i nawet rozmawiając z dorosłym.

Слава Україні!

Nie wierzę Ci. Nie mają zajęć ze studentami pierwszego roku?

Babska logika rządzi!

Nie wiem jak to działa na chemii, ale tłumaczenie fizyki od postaw jest czymś innym, niż rozmawianiem o badaniach. A też nie da się od postaw każdemu mówić, bo to masa czasu by się zeszła:P

A tak prawdę mówiąc, to nie wiem. Wykładowca opowiadał nam ostatnio o współpracy z biologami, która ma problem właśnie z komunikacją i nie pomogło nawet zatrzymanie jakiejś doktorantki i godzinne posiedzenie przy kawie, żeby wytłumaczyła wszystko od zera. Plus – u nas zajęcia z pierwszorocznymi ma pewnie kilku wykładowców i kilkunastu ćwiczeniowców, a na całym wydziale pracowników jest ze sto.

Слава Україні!

Z Tarniną też bym się chciał przywitać, ale się boję.

 Nie mają zajęć ze studentami pierwszego roku?

Nie wszyscy. Ponadto – wykładanie tak, żeby ludzie zrozumieli, też jest umiejętnością, i to niełatwą. Nie miałaś nigdy wykładów w stylu:

Mmm-mmhmmmyhummmmmmm. Ummmm-hmmm, aha.

Albo:

Szanowni państwo, ta metoda obliczeniowa jest doskonałą metodą obliczeniową w każdej sytuacji, z wyjątkiem sytuacji, w których nie jest ona najlepszą metodą. Jednak w większości sytuacji bywa ona znakomitą metodą obliczeń.

?

Miałam też (na chemii) wykładowcę, który razu pewnego demonstracyjnie opuścił pomieszczenie wykładowcze, bo z nieukami gadał nie będzie, oraz takiego (też na chemii), który zwykł powtarzać, że struktury krystaliczne zna na pamięć jego dziesięcioletnia wnuczka. Na filozofii miałam zaś wykładowcę, który opowiadał o wszystkim, tylko nie o tym, o czym miał być wykład. Na przykład o swoich planach urlopowych.

Zasadniczo profesorowie też są ludźmi. Z całym dobrodziejstwem (i złodziejstwem) inwentarza.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale czy pani profesor o tym nie wie? Pewnie trudno byłoby wytłumaczyć tę chemię słowami zrozumiałymi dla przedszkolaka, ale z dogadaniem się z inżynierem powinno pójść o wiele łatwiej. Chyba że chciała utrzeć mu nosa, ale wydaje mi się to słabą strategią, jeżeli jej badania są zależne tylko od faceta.

Pani profesor doskonale o tym wie. Wie też, że będzie im się łatwiej pracować, kiedy każdy będzie znał swoje miejsce.

Jej celem jest nie edukacja inżyniera w kwestiach podstaw chemii, a realizacja konkretnego zadania, bez marnowania czasu na pierdoły.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Dzień dobry :)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Dobry :)

Nie no, miałam rozmaitych wykładowców. Jedni tłumaczyli jak krowie na miedzy, drudzy mówili tak, że do slangu przemycali wyłącznie przyimki, trzeci wrzucali slajd pełen wzorów i mruczeli komentarze z serii “po kilku elementarnych przekształceniach otrzymujemy wzór 28b”. Spece od dygresji też byli. Ale zasadniczo rozumiałam, o czym gadają (no dobra, przy kobylastych wzorach po prostu zakładałam, że to prawda). Może dlatego zgrzytnęło mi, że chemiczka i inżynier mają tak mało wspólnego języka.

Babska logika rządzi!

Cześć, Chro!

pełna kamieni i pasku.

pewnie “piasku”

Z dwojga złego wolę jezioro, przynajmniej nic tam lata w powietrzu bez ostrzeżenia.

Nic tam nie lata

a mimo to mam nieoparte wrażenie

nieodparte

Nie wiem, co tam się dzieję

dzieje

Forma ryzykowna, ale broni się wykonaniem. Masz sporo niedopowiedzeń – o ile motywacje bohatera są dość jasno pokazane, to już jego miłości w zasadzie w ogóle. Scarlett to z kolei jeszcze inna para kaloszy – jest tu spory rozstrzał osobowości, ale podobają mi się jednostronnie przedstawione relacje. To wszystko napędza pewien stopień niekompetencji bohatera, przez co zbudowałeś sobie przestrzeń do przekazywania informacji i dzięki temu nie mam wrażenia, że dostałem wielką ścianę informacji w jakimś infodumpie. Sprawnie i sprytnie rozwiązane.

Ogólnie tekst czyta się dobrze, choć z początku nie wiadomo było gdzie nas zaprowadzi. Tyczy się samotności i umierania w kosmosie, co fajnie wybrzmiewa, ale dopiero sam koniec wyjaśnia po co to wszystko budowałeś. Z jednej strony to dobrze, ale…. nie wiem czy jestem do tego przekonany :P w skrócie: wydaje mi się, że ogarnąłem, co chciałeś powiedzieć, ale chyba nie ruszyło mnie to tak, jak miało w swoim zamierzeniu.

Przyznać jednak muszę, że jest to bardzo solidnie napisane opowiadanie, o interesującej formie. Klikać już nie mam co, więc pozostaje mi życzyć powodzenia w konkursie!

Pozdrówka!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Może dlatego zgrzytnęło mi, że chemiczka i inżynier mają tak mało wspólnego języka.

Ponieważ miałam zostać inżynierem chemikiem, mogę Ci zdradzić, że zajęcia z projektowania instalacji składały się z ćwiczeń obliczeniowych, których już nie pamiętam, oraz projektu, który mieliśmy zrobić od zera sami, i który miał bardzo mało wspólnego z tym, cośmy tam liczyli.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dziękuję pięknie, Krokusie, za uwagi. 

Poprawiłem co trzeba.

Forma ryzykowna, owszem, ale pomysł na nią chodził mi po głowie od dawna, tak z rok albo i dwa lata. Choć tego, że padnie akurat na kosmiczne SF to się nie spodziewałem.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Cześć, podoba mi się forma listów, jakby pisane do mnie, bardzo przyjemnie się czytało. Jest tylko jeden problem. Chciałam podejść do tego konkursu ale teraz moje chęci zbladły skoro już mamy takiego silnego kandydata. 

Zanim sklecę jakiś komentarz jedna sprawa.

Tęsknię, wiesz? Z każdym dniem coraz bardziej. Na Księżycu było zupełnie inaczej, mieliśmy dostęp do sieci i ziemskie socjal-gadżety, a tu? Wysyłam Ci wiadomość i czekam godzinami aż dojdzie, a potem drugie tyle aż wróci. Zresztą, Ty pewnie też. Liczę, że znosisz to lepiej.

Tam nie będzie nawet półtorej godziny w jedną stronę. Chyba, że to wrażenie było potęgowane tęsknotą.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Tak, Marasie. Tyle mniej więcej mi wychodziło. Tu jest pewne uogólnienie, ale to raczej przez fakt, że do czasu podróży wiadonosci dodalem czas na jej odebranie, przeczytanie, odpisanie… więc subiektywnie wrażenia bohatera będą, jak to ladnie określileś "spotegowane".

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Nova, pisać, a nie szukać wymówek. :)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Tak, Marasie. Tyle mniej więcej mi wychodziło. Tu jest pewne uogólnienie, ale to raczej przez fakt, że do czasu podróży wiadonosci dodalem czas na jej odebranie, przeczytanie, odpisanie… więc subiektywnie wrażenia bohatera będą, jak to ladnie określileś "spotegowane".

Ok. Rozumiem. Czekanie ok. godziny i 20 minut na dotarcie wiadomości do celu nie brzmi już tak dramatycznie i nie uzasadnia aż takiego marudzenia bohatera. Tylko nie nabieraj mnie proszę na tę długą listę czynności (odebranie, przeczytanie, napisanie). Odebraniem to pewnie sekunda, a czytanie i pisanie to już raczej nie wchodzi w zakres "czekania aż dojdzie".

Z drugiej strony dziwne, że w tej technologicznej przyszłości nie wysyłali po prostu wiadomości w formie plików video. Ale to rozwaliłoby z kolei samą formę opowiadania opartego na wiadomościach pisanych. Co z kolei sugeruje, że bohater wysyła ukochanej wiadomości w mniej wiecej takiej postaci, w jakiej je czytamy, czyli hmmm… dosyć literackiej. Tu mam problem. Czy on te całe prawie 40 tys. znaków jakie widzimy wysłał jej w kilkunastu wiadomościach? Wtedy rodzi się pytanie – do kogo wysłał tak sformułowaną ostatnią wiadomość?

Po przeczytaniu spalić monitor.

Hej :)

opowiadanie bardzo mnie wciągnęło, ale tak naprawdę wciągnęło; czasami, czytając niektóre teksty, skroluję na dół, by sprawdzić, ile jeszcze zostało do końca, ale Twoje opowiadanie nie było tym przypadkiem. Czytanie naprawdę sprawiło mi przyjemność.

Gdy skończyłam, czułam lekki niedosyt, bo chcąc nie chcąc, fabuła skojarzyła mi się z Obcym i w momencie przyniesienia nudli do stacji przez bohatera mój umysł zaczął wyobrażać sobie, że te nudle urosną, będą chciały go zjeść, a on będzie musiał się ukrywać, itd., itd. Jednak potem stwierdziłam, że w sumie dobrze, iż zakończenie jest inne, bo to świadczy o tym, że umiesz zaskoczyć czytelnika :)

A teraz lekka łapanka literówek i brakujących przecinków:

To chyba jest robot, nie człowiek.

Brakujący przecinek.

Postawiłem sprawę jasno: jak nie dowiem się całej prawdy, to wracam do domu.

Mi by bardziej pasował tu dwukropek.

Naprawdę chcesz, bym wracał?

Brakujący przecinek.

Tej jeden rok rozwiązałby wszystkie nasze problemy.

Literówka.

To, co znaleźliśmy

Brakujący przecinek.

Przygotowuje kilka płytek z podłożem różnicującym

e → ę

Pozdrawiam serdecznie!

He's telling me more and more | About some useless information | Supposed to fire my imagination | I can't get no! No satisfaction...

Tylko nie nabieraj mnie proszę na tę długą listę czynności (odebranie, przeczytanie, napisanie).

Marasie, zupełnie niepotrzebnie doszukujesz się tu złych intencji. Ale dobrze, chętnie uzasadnię Ci “od kuchni”, dlaczego właśnie tak to zdanie zostało napisane.

Zacznę od tego, że tak, sprawdziłem przed napisaniem jak długo podróżuje fala radiowa z Tytana na Ziemię. I jest to mniej więcej tyle, ile napisałeś. Problem w tym, że nie jest to wartość stała, bo zmienia się w zależności od ułożenia Saturna/Tytana i Ziemi względem siebie oraz Słońca. W rzeczywistości będzie się wahać od 70 do ponad 90 minut. I to był główny powód, dla którego nie podałem konkretnej wartości, a zdecydowałem się na sformułowanie ogólniejsze. Mając do wyboru godziny i minuty, wyszło mi, że bliżej tej wartości do godzin. Co więcej, było to spójne z kreacją bohatera, któremu zdarzało się czasem nieco dramatyzować (jak to robi nazywając się “nieukiem”, czy też popadając w nieco pompatyczny ton w samej końcówce).

Co do wiadomości w formie wideo. Moglibyśmy dyskutować tu o przepustowości łączy kosmicznych, o tym czy jest sens “marnować” ograniczony bandwith na prywatne filmy wideo. Ty mógłbyś kontrargumentować, że mamy przyszłość i technologia poszła do przodu, więc ekstrapolowanie współczesnych problemów jest nieuzasadnione. Każdy z nas miałby rację.

Ale, nie lubisz ściemy, więc napiszę Ci szczerze, dlaczego zdecydowałem się na taki wybór komunikacji.

Jak zapewne wiesz, pływam zawodowo po morzach i oceanach, co skutkuje tym, że wielokrotnie odczułem na własnej skórze czym jest rozłąka, czym jest życie odosobnieniu przez długie tygodnie, przy bardzo ograniczonych możliwościach komunikacyjnych, a podobnych listów napisałem w życiu setki. Jest to jeden z powodów, dla którego po takie motywy często sięgam, bo relatywnie łatwo jest mi wyobrazić sobie, czym jest samotność w kosmosie.

Forma komunikacji jest często kwestią indywidualną. Dla mnie, mimo rozwoju technologii, Internetu, video-czartów, telefonów, czy komunikatorów, wciąż głównym narzędziem komunikacji jest email.

Owszem, zmienia się to w ostatnich latach i video-rozmowy czy czaty stają się coraz popularniejsze, ale… głównie, dlatego że umożliwiają komunikację bezpośrednią w czasie rzeczywistym. To jest ich główna zaleta.

W przypadku gdy taka komunikacja jest niemożliwa (jak w tym przypadku) i zostaje tylko list lub jednostronne nagranie filmu/audio, a to ostatnie przez wspomnianą jednostronność, bardzo traci na atrakcyjności. List zaś pozostaje uniwersalny. Funkcjonuje niemal odkąd wynaleziono alfabet i nie sądzę by to się jakoś drastycznie zmieniło w najbliższych dziesięcioleciach.

Owszem, zmieniła się forma z papierowej na elektroniczną, ale to wciąż list.

Inna sprawa… my na statku, obecnie, posiadając łącze o przepustowości około 1000Mbps, mamy zakaz streamingu video (dopiero to się powoli zmienia teraz), by nie marnować przepustowości. Znowu… jedna strona możliwości techniczne, a druga to ekonomia i szara rzeczywistość.

Ja w moim pisaniu lubię tę szarą przyziemność uwzględniać.

Dla porównania przepustowość obecnego połączenia z dużo bliższym Ziemi Marsem zmienia się od 500kbps do 3Mbps w zależności od odległości obu planet od siebie. To wciąż kilkaset razy wolniej niż to, co mamy na statku (mniej więcej tyle, ile mieliśmy 10-15 lat temu…a wtedy mogliśmy słać tylko maile)

Czy on te całe prawie 40 tys. znaków jakie widzimy wysłał jej w kilkunastu wiadomościach?

Tak. W założeniu gwiazdki miały oddzielać pojedyncze maile.

Wtedy rodzi się pytanie – do kogo wysłał tak sformułowaną ostatnią wiadomość?

I to jest bardzo celna uwaga. Szczerze? Chyba zabrakło mi konsekwencji.

HollyHell91,

dzięki za łapankę. Zaraz poprawię co trzeba.

Cieszę się, że się spodobało.

, że te nudle urosną, będą chciały go zjeść, a on będzie musiał się ukrywać, itd., itd

Ech, ten Obcy… co on z nami zrobił ;)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Odniosę się do Twoich wyjaśnień, Chro, ale to już w porządnym komentarzu.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Odniosę się do Twoich wyjaśnień, Chro, ale to już w porządnym komentarzu.

Nie ukrywam, że jestem ciekaw Twojego odbioru, bo to jedno z tych opowiadań, które mogłoby spróbować swych szans w “wyzwaniu Marasa”.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Dwa z czterech zbiorników na metan przerobiliśmy na akwaria, w których trzymam moje śliskie, mrożone nudle i obserwuję je, dodając im przeróżnych substancji lub zmieniając temperaturę.

Będą miały u mnie tankowanie za kilka dni, dlatego musiałem przywrócić sprawność wszystkich zbiorników. W końcu taka była moja rola od początku, a nie bio-fanaberie. Moje tłuściutkie nudle, które tak pięknie rosły na acetylenie, wrzuciłem z powrotem do jeziora.

 

Wkładam kombinezon, aparat tlenowy, biorę szczelny pojemnik, otwieram drzwi śluzy. W akwarium już na mnie czekają. Tłuste krionudle, dokarmione acetylenem, ślicznie przytyły przez ostatnie dni.

Hmm, złapał nudle, wsadził je w pojemnik z metanem, potem przystosował zbiorniki na metan i tam wrzucił nudle, następnie musiał przywrócić sprawność zbiorników i wrzucił nudle do jeziora, by na koniec znowu je mieć w zbiornikach. Coś przegapiłam, czy logika faktycznie szwankuje?

Tak się zastanawiam, czy ci obcy to w dalszym ciągu ci sami obcy. Bo w sumie wyjęłeś nudle z ich normalnego środowiska i umieściłeś w środowisku idealnym, powstało coś nowego, ale czy to to samo, co miało szansę powstać na Tytanie? W sumie diabli wiedzą, jakimi ścieżkami podążałaby ewolucja, gdyby bohater się w nią nie wplątał. Ciekawam też, jak poradziły sobie nudle w jeziorze, chyba już przeskoczyły na wyższy stopień ewolucji i co się teraz stanie, kiedy znowu znajdą się w pierwotnym środowisku. Faktycznie, bohater razem z panią profesor trochę przypominają Boga. Aż się chce pomyśleć, czy nie powstaliśmy w taki sam sposób ;)

Muszę przyznać, że zarówno w podstawówce, jak i w liceum miałam problemy z przedmiotami ścisłymi, spowodowane fatalnymi nauczycielami. Dopiero teraz powoli przekonuję się do fizyki i matematyki i żal mi cholernie, że nie uczono mnie w sposób, jaki znajduję we współczesnych książkach. Niestety chemia to dla mnie wciąż terra incognita, a jednak rozumiałam, co piszesz (a przynajmniej tak mi się wydaje). Dobry jesteś, bo potrafisz przekazać wiedzę naukową w zrozumiały sposób :)

Trochę się dziwię, że nikt nie wyłapał jego kłamstwa na temat związku z kobietą, do której pisze, bo wydaje mi się że takie kłamstwo dyskwalifikowałoby go natychmiast. Także w przypadku przedłużenia kontraktu, a przecież musieli widzieć, że z nią koresponduje. Pani profesor musiała mieć niezłe plecy. Przy tym jej postępowanie… niby wszystko gra i buczy, przynajmniej jak się człowiek na spokojnie zastanowi. Miała zadanie, wykonywała go, trafiła się okazja do odkrycia naukowego – wykorzystała je, a przy okazji wykorzystała bohatera (list hakera), a kiedy się zorientowała, jak bardzo jest chory, pewnie dopadło ją przynajmniej szczątkowe poczucie winy i zaczęła robić wszystko, żeby mu pomóc. Jednak to stosunkowo krótki tekst, wydarzenia lecą na łeb na szyję i jak się to tak czyta, to powstaje wrażenie pewnego zachwiania, jakby sama nie wiedziała, czego chce. Po prostu wszystko za szybko się dzieje, co trzeci akapit coś się w jej postępowaniu wobec bohatera zmienia i mózg nie nadąża za zmianami ;)

Jeśli chodzi o kwestię związku bohatera z adresatką listów to postawiłeś na minimalizm. Właściwie nic o niej nie wiemy, nawet nie mówisz wprost, że jest chora, a jedynie napomykasz o terapii. I w sumie dobrze, bo podreśliłeś wybory bohatera. Powiedziałabym wręcz, że za dużo o niej powiedziałeś. Najpierw ona chce, żeby wracał, potem dopytuje, co się stanie, jeśli nie podpisze oświadczenia o świadomości ryzyka zarażenie, a na koniec – jak wnioskuję – jest za tym, żeby jednak został. I tu się można zastanawiać, o co jej właściwie chodziło: nie chciała stracić jego, czy też nie chciała stracić szansy na leczenie?

I wreszcie twist, czyli dylemat moralny. Eee, już robię minę sugerującą zawstydzenie, posypuję głowę popiołem, biję się w piersi, bo prawdę powiedziawszy nie miałabym najmniejszego dylematu moralnego. Pewnie byłoby mi żal nudelków, gdybym – jak bohater – poświęciła im tyle czasu, patrzyła, jak w jakiś tam sposób na mnie reagują, nie mówiąc już o tym, że ładne pewnie były. Ale to nie jest dylemat moralny. I tu się potknęłam, bo ni cholery bohatera i jego rozterek nie rozumiem. Ale ja chłopskie dziecko jestem i może to dlatego ;)

Ogólnie czytało się świetnie, lektura satysfakcjonująca, podobało mi się.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Hmm, złapał nudle, wsadził je w pojemnik z metanem, potem przystosował zbiorniki na metan i tam wrzucił nudle, następnie musiał przywrócić sprawność zbiorników i wrzucił nudle do jeziora, by na koniec znowu je mieć w zbiornikach. Coś przegapiłam, czy logika faktycznie szwankuje?

Nie nic nie przegapiłaś. Raczej nieco na wyrost zinterpretowałaś słowo “przystosować”, przez co operacja wydaję się bardzo skomplikowania ;). Wszak dużo zmieniać nie trzeba było, bo metan w zbiornikach był w stanie ciekłym, i był pompowany do nich wprost z rzeki.

Bo w sumie wyjęłeś nudle z ich normalnego środowiska i umieściłeś w środowisku idealnym, powstało coś nowego, ale czy to to samo, co miało szansę powstać na Tytanie?

Ale to środowisko “idealne” niewiele różniło się od ich naturalnego. Bohater dostarczył im substancji odżywczych, i dobrał temperaturę, dzięki której mogły się szybciej rozwijać.

Zresztą, w moim założeniu było, że tam głębiej istnieje bardziej skomplikowany ekosystem, a to, co bohater spotkał, to jego namiastka, przystosowana do życia w skrajnych warunkach.

Dobry jesteś, bo potrafisz przekazać wiedzę naukową w zrozumiały sposób :)

Bardzo miły komplement :). Choć akurat w przypadku chemii i biologii dostałem trochę pomocy od mądrzejszych ode mnie w tej dziedzinie.

Po prostu wszystko za szybko się dzieje, co trzeci akapit coś się w jej postępowaniu wobec bohatera zmienia i mózg nie nadąża za zmianami ;)

Tak, to już kilka osób dostrzegło wcześniej. Kilka dodatkowych akapitów na złapanie oddechu pewnie by nie zaszkodziło.

że jest chora, a jedynie napomykasz o terapii.

Liczyłem, że “boty insulinowe” będą wystarczająco wymowne.

I tu się można zastanawiać, o co jej właściwie chodziło: nie chciała stracić jego, czy też nie chciała stracić szansy na leczenie?

Zastanawiać się można, a owszem :).

Ja bym się nie doszukiwał egoizmu w jej decyzji.

posypuję głowę popiołem, biję się w piersi, bo prawdę powiedziawszy nie miałabym najmniejszego dylematu moralnego.

Jakież to ludzkie, co nie? Tak nas ewolucja ukształtowała, nie ma co się bić w piersi. :)

Dziękuje Ci, Irko, za poświęcony czas i wiele ciekawych uwag.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Nie nic nie przegapiłaś. Raczej nieco wyolbrzymiłaś słowo “przystosować”, przez co operacja wydaję się bardzo skomplikowania ;) Wszak dużo zmieniać nie trzeba było, bo metan w zbiornikach był w stanie ciekłym, i był pompowany do nich wprost z rzeki.

No dobra, ale tak czy siak nudle wrzucił do rzeki, więc skąd się wzięły z powrotem? I nawet pompowanie nie pomaga, bo przecież wcześniej musiał je ręcznie zebrać i przynieść.

Ale to środowisko “idealne” niewiele różniło się od ich naturalnego. Bohater dostarczył im substancji odżywczych, i dobrał temperaturę, dzięki której mogły się szybciej rozwijać.

Bo ja wiem, czasem wystarczy naprawdę niewiele zmienić, żeby dostać coś odmiennego. Ale to nie był zarzut, zwykłe rozważania ;)

Liczyłem, że “boty insulinowe” będą wystarczająco wymowne.

Były, to też nie był zarzut :)

Jakież to ludzkie, co nie? Tak nas ewolucja ukształtowała, nie ma co się bić w piersi. :)

No, z wrażliwością Twojego bohatera długo byśmy jako gatunek nie przetrwali :) Ludzie potrzebowali mięsa, ryb i owoców morza, żeby się rozwijać.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

No dobra, ale tak czy siak nudle wrzucił do rzeki, więc skąd się wzięły z powrotem? I nawet pompowanie nie pomaga, bo przecież wcześniej musiał je ręcznie zebrać i przynieść.

Tak zrobił. Ja już tego nie opisywałem. Po decyzji o pozostaniu jest napisane, że “poszedł na ryby”, a reszta już w domyśle.

Bo ja wiem, czasem wystarczy naprawdę niewiele zmienić, żeby dostać coś odmiennego. Ale to nie był zarzut, zwykłe rozważania ;)

Mówimy tu o horyzoncie czasowym kilku miesięcy. Może w przypadku bardzo prostych organizmów, gdzie czas życia jednego pokolenia to kilka chwil, to mogłoby tak się stać.

No, z wrażliwością Twojego bohatera długo byśmy jako gatunek nie przetrwali :)

Zobaczymy jak będziemy dziadkami, bo jednak powoli w tym kierunku to zmierza :)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Jak już mówiłam, nadludzkim wysiłkiem woli wyprodukowałeś dylemat…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

No to jestem. Swoje dwie uwagi/wątpliwości wyraziłem już wyżej. Troszkę dodałeś tej dramaturgii z godzinami wyczekiwania na dojście wiadomości, skoro to ledwo godzina z hakiem. No i rzeczywiście ta swoista niekonsekwencja w finalnej wiadomości (jeśli to szło do ukochanej to nieco patetyczne i forma nie ta), gdzie bohater z autora listu do Laury przeobraża się raczej w narratora pierwszoosobowego piszącego w czasie teraźniejszym (mam wrażenie, że były już wcześniej momenty zbliżone do tej niekonsekwencji w tekście, które zbliżały się do takiej narracji, wychodząc niejako z formuły „listów” do konkretnego adresata).

Co tu dużo mówić, dobry tekst. Nie wywalił mnie z kapci (główny powód podam za chwilę), ale dzięki Twojej wiedzy zawodowej oraz wsparciu fachowców z innych dziedzin, dobrze i mocno wybrzmiewa warstwa naukowa. Konkret. Mocna strona opowiadania. Nie znam się na tym, więc nie mam co i jak podważać. Więc przyczepię się od innej strony – czasem te informacje naukowe brzmią chyba zbyt encyklopedycznie jak na list do ukochanej. Oczywiście próbujesz to sprytnie obejść, wspominając mimochodem, że ona lubi wiedzieć wszystko ze szczegółami, ale wrażenie (zwłaszcza we fragmencie o ściądze Tytańczyka) pozostaje.

I tutaj moje skojarzenie – od pewnego momentu miałem wrażenia podobne jak przy lekturze Andy’ego Weira. I nawet nie „Marsjanina” tylko bardziej „Projektu Mary Hail Mary". To podobieństwo przelewa się też na moje odczucia po lekturze – nie ma jakiegoś zachwytu, ale jest przyjemna lektura i szacun za merytorykę. Chociaż… Przyznam, że w „Projekcie…” była scena, gdzie autentycznie klucha mi stanęła w gardle ze wzruszenia (jeśli czytałeś, to chyba wiesz, o czym mówię), a u Ciebie tego zabrakło.

No właśnie, bohater pisze i pisze do tej ukochanej, że tęskni itd., w tle pojawia się nagle, w sumie jak królik z kapelusza, choroba Laury i potrzeba zdobycia środków na jej leczenie – przyznaj, pojechałeś po najmniejszej linii oporu tutaj, w sumie szukając uzasadnienie, dla którego bohater zostanie na Tytanie, do tego mamy postępujące problemy zdrowotne bohatera, wręcz walkę o życie, na dalszym planie tragedię bohaterów opowiadania Belli, a ja nie czułem żadnych emocji podczas lektury. Żadnych. Nie wiem, czy to wina formy opowieści, stylu, braku jakiegoś skutecznego stopniowania (niby jest, ale nie działa, podkręcania napięcia – nie wiem, po prostu zero się przejmowałem losem Tomasza (to był Tomasz, prawda?).

Co jeszcze. Fajnie wykorzystałeś motyw eksperymentu Millera, tak właśnie trzeba pisać s-f, sięgając po naukę i wykorzystując ją umiejętnie w fabule. Druga rzecz warta podkreślenia w kontekście pisania s-f – wymyśliłeś ciekawą sytuację z pogranicza etyki czy może „kosmicznej moralności” (nazywaną tutaj w komentarzach dylematem), godną opowiadania s-f. Tak trzeba pisać s-f, zadając ciekawe pytania, stawiając bohatera w nowych sytuacjach, wyrosłych na gruncie fantastycznych pomysłów i fabuł. Twoja sytuacja też jest interesująca – bohater pierwszego kontaktu (w sumie drugiego, bo pierwszy być może miał miejsce u Belli) musi okazy obcego życia wykorzystać w celu uratowania własnego. Nie mówię, że to coś nowego, bo przecież ludzie zabijają obcych wszędzie i z różnych powodów, począwszy od „Nie wolno zabijać człowieka”, przez „Fiasko” a skończywszy na „Avatarze". Ale pod sam koniec tekstu właśnie taka sytuacja się pojawia i to jest kolejny plus dla tego opowiadania. Jednakże ten „dylemat” nie wybrzmiewa z jakąś szczególną mocą, nie kopie czytelnika w zadek. Ot, jest, kiwamy głową, ok, pozabija te proste formy życia, bo potrzebuje odtrutki, w sumie w porządku. I tyle. Troszeczkę takie phi, mimo tego rzeźnika i nieco napuszonych ostatnich dwóch zdań.

Na „wyzwanie s-f” rzeczywiście tekst by pasował i byłby solidnym zawodnikiem w stawce. Technicznie trzyma poziom, forma wymagająca, ale udźwignąłeś. Tekst stroną merytoryczna stoi. Nie czesałem tekstu, ale w kilku miejscach się zatrzymałem:

Chciałoby się jej wręcz napić, popływać w niej, gdyby nie świadomość tego czym jest, i jak nieprzyjazny to świat, można by dać się zwieść.

– to zdanie trochę gubi sens. Gdyby tak podzielić je na dwa, a drugie zacząć właśnie od: Gdyby nie świadomość…

W pewnych miejscach przybierają ciemnobrązowy odcień, a tam już nie widać dna. Zastanawiam się, czy tam coś może żyć. Skoro na Enceladusie szukają życia, to dlaczego nie tu? Tam głębiej warunki są przecież podobne.

– chyba grasz tu na tam-tamach.

Po prostu robię to, co mi każe. Zwłaszcza że to, co zrozumiałem

– a tutaj grasz w tocolotka.

Podczas lektury towarzyszyło mi wrażenie, które mam zawsze, gdy czytam tekst, w którym ktoś zwraca się do konkretnego kogoś (nie jako narrator zwracający się do jakiegoś tam słuchacza-czytelnika), czyli na ile forma tłumaczy literacki język i styl takich wypowiedzi. Są dzieła, gdzie to nie zgrzyta. Ale gdy facet pisze wiadomości do ukochanej i jedzie opisami, zwrotami, wtrąceniami literackimi, to mam wątpliwości. Są autorzy, którzy wykorzystują świadomie język bohatera, najlepszy przykład to „Kwiaty dla Algernona”, ale gdy narracja stoi w pewnym rozkroku pomiędzy tym, że to niby listy, ale też jednocześnie dzieło literackie, w którym autor "podbija" styl wypowiedzi bohatera, to jednak mam zagwozdkę jak to traktować. Podam może najprostszy przykład z Twojego opowiadania:

metanu naklejona niedbale […]

– serio ktoś by pisał, że była naklejona niedbale w liście do ukochanej? Może jakiś literat, ale nie literat pisał te listy. Takich wrzutek jest więcej.

Dwa z czterech zbiorników na metan przerobiliśmy na akwaria, w których trzymam moje śliskie, mrożone nudle i obserwuję je, dodając im przeróżnych substancji lub zmieniając temperaturę.

– i na koniec pewna wątpliwość merytoryczna. Naprawdę tak łatwo w bazie na Tytanie przerobić zbiornik na paliwo na „akwarium"? I to takie, w którym można obserwować obiekty badań? Przyznam, że nie mam pojęcia jak to miałoby wyglądać i funkcjonować. Nie widzę jakoś ani rozmiaru tych zbiorników, ani sposobu wglądu w ich zawartość, ani łatwości, z jaką bohater zamienił je z powrotem w zbiorniki paliwa.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Opowiadanie przeczytałam lekko i bez wysiłku. Napisane przejrzyście i klarownie, tak, że po kilku dniach bez trudu przypominam sobie jego treść. Podobały mi się metanowe rzeki i jeziora, fajnie wymyślone nudle z grupą chyba nitrylową (mało pamiętam z chemii). Znam za to rękawiczki nitrylowe.

Zaserwowałeś nam kosmos i życie, zagrożoną miłość połączoną z tęsknotą (nie miał wyboru, ta Szwajcaria) i kryminał z "kosmitami", szaloną Scarlett i cyjankiem w tle, a związać je może B12. Jak ją jednak wyprodukować? 

Naprawdę ciekawe, zarówno w warstwie pisarskiej – konsekwentna forma: kartki z dziennika wysyłanego ukochanej (tak je traktuję), jak i fabularno– bohaterskiej. Rozumiem, czuję postaci, które opisujesz, ich motywacje są dla jasne, a przy tym pozostają zwykłymi ludźmi, choć w niecodziennych okolicznościach. 

Dodatkowego smaku dodają przyprawy wiedzowe, kilka razy googlowałam, co ogromnie lubię, czasami, w takich przypadkach. xd 

Drobiazgi:

,Ćwiczę, ale na tych kilku metrach szlag mnie trafia, bo ile można robić pompki.

Chyba czegoś brakuje, bo albo chodzi o liczbę pompek (powtórzeń), albo o poświęcany czas.

,Korci mnie, by wyjść na zewnątrz, rozejrzeć się po okolicy, ale się boję

Hmm, to strasznie ciekawe. Czyżby nie musiał wychodzić w ogóle? Możliwość przewidujesz, ale nie ma przymusu? Potem to robi?

,I wcale nie jest biało, przypomina to pustynię z wydmami piasku i kamieniami, jak Gobi. Te kamienie to podobno lód. Nie wiem czy to prawda, jeszcze nie sprawdzałem. Jutro to zrobię przy okazji inspekcji.

Bez „to” można też pożyć w krajobrazie Gobi. Ciut zmniejszyłabym ich liczbę. :-)

,Wiesz(+,) jakie jest moje ulubione zajęcie tutaj?

,No więc(+,?) ta ciecz jest niesamowicie przejrzysta.

,Wysyłam Ci wiadomość i czekam godzinami(+,) aż dojdzie

,Mam racjonować żywność do czasu(+,) aż nie dotrze do mnie z Ziemi moduł z bio-labem.

,To chyba jest robot(+,?) nie człowiek.

,Tej jeden rok

Literówka.

,Wolałem o tym szczególne nie wiedzieć.

Literówka.

,Pytasz, co będzie(+,) jak nie podpiszę? No(+,) jak nie podpiszę, to nie polecę.

,To(+,) co znaleźliśmy, to pewnie tylko jakieś prymitywne ekstremofile.

Może by powalczyć z „to”. ;-)

Odnośnie gorzkich migdałów – są uprawiane na dużo mniejszą skalę niż te słodkie. O ile mnie pamięć nie zwodzi, bo nie będę się już upewniała, olejek z tych gorzkich jest używany do produkcji likieru Amaretto, ale olejek powstaje już po oddzieleniu kwasu pruskiego (cyjanowodór), więc nie ma się czego bać. ;-)

Zupę pierwotną – stworzenie życia od zera – hoduje w laboratorium, eksperymentuje z nią w zlewkach i probówkach przy akompaniamencie symulacji komputerowych, prof. Jack Szostak (noblista za telomery, starzenie się). Pewnie nie tylko on to robi. Choć akurat on jest cholernie tym zaabsorbowany. 

Skarżenie jest już niepotrzebne, a poza tym będę za. ;-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Marasie,

(mam wrażenie, że były już wcześniej momenty zbliżone do tej niekonsekwencji w tekście, które zbliżały się do takiej narracji, wychodząc niejako z formuły „listów” do konkretnego adresata).

Mogły się zdarzyć. Bo to jednak opowiadanie, więc ta narracja czasem się wyrywa spod kontroli.

I tutaj moje skojarzenie – od pewnego momentu miałem wrażenia podobne jak przy lekturze Andy’ego Weira. I nawet nie „Marsjanina” tylko bardziej „Projektu Mary Hail Mary". To podobieństwo przelewa się też na moje odczucia po lekturze – nie ma jakiegoś zachwytu, ale jest przyjemna lektura i szacun za merytorykę. Chociaż… Przyznam, że w „Projekcie…” była scena, gdzie autentycznie klucha mi stanęła w gardle ze wzruszenia (jeśli czytałeś, to chyba wiesz, o czym mówię), a u Ciebie tego zabrakło.

Nie czytałem Weira (bo ja ogólnie zbyt oczytany w SF nie jestem… właściwie dopiero portal mnie na ten gatunek nieco otworzył), ale Sara miała podobne skojarzenia.

Zabrakło wzruszenia. Trudno, choć przyznam, że od początku moim priorytetem było jednak okiełznanie tego Tytana, zaprojektowanie alternatywnego modelu życia w tych warunkach. Na tym się koncentrowałem najmocniej, a emocjonalna sfera jednak pozostawała na drugim planie.

Nawiązanie do opka Belli również było od początku w założeniu. Tu akurat zainspirował mnie prześmiewczy poradnik MaSkrola w którym miały być dodatkowe punkty za Plutona lub inne ciała Bellocentryczne … więc jak już znalazłem tego Tytana, a ten Enceladus tak blisko, to nie mogłem się powstrzymać.

Tomasza (to był Tomasz, prawda?).

Nie zdradziłem jego imienia… i może w tym właśnie problem, trudniej się utoższamić z bohaterem, gdy imienia brak.

Jednakże ten „dylemat” nie wybrzmiewa z jakąś szczególną mocą, nie kopie czytelnika w zadek. Ot, jest, kiwamy głową, ok, pozabija te proste formy życia, bo potrzebuje odtrutki, w sumie w porządku. I tyle. Troszeczkę takie phi, mimo tego rzeźnika i nieco napuszonych ostatnich dwóch zdań.

Możliwe, że za mało mu dałem czasu, by się z nimi zżył. A im za mało inteligencji. Gdyby miały jej więcej, choćby tyle, co pies, mogłoby to wybrzmieć inaczej.

metanu naklejona niedbale […]

– serio ktoś by pisał, że była naklejona niedbale w liście do ukochanej? Może jakiś literat, ale nie literat pisał te listy.

Ja akurat mógłbym sobie pozwolić na taką ekstrawagancję, w zależności od humoru czy nastroju. No, ale ja jestem trochę literat, więc to się nie liczy :)

– i na koniec pewna wątpliwość merytoryczna. Naprawdę tak łatwo w bazie na Tytanie przerobić zbiornik na paliwo na „akwarium"? I to takie, w którym można obserwować obiekty badań? Przyznam, że nie mam pojęcia jak to miałoby wyglądać i funkcjonować. Nie widzę jakoś ani rozmiaru tych zbiorników, ani sposobu wglądu w ich zawartość, ani łatwości, z jaką bohater zamienił je z powrotem w zbiorniki paliwa.

 Możliwe, że pokutuje tu nasze ziemskie przyzwyczajenie, bo jak słyszymy zbiornik na metan, to widzimy super szczelny zbiornik pod ciśnieniem na skroplony gaz ziemny.

Tymczasem warunki na Tytanie są takie, że ten metan jest ciekły. Nie potrzeba ciśnienia. Porównaj to sobie do dużej beczki na wodę w warunkach ziemskich.

Trudno beczkę przerobić na akwarium? Wystarczy zdjąć wieczko i włożyć grzałkę.

(no rozmiarowo te beczki będą dość duże, bo muszą pomieścić paliwo dla promu kosmicznego, ale ten metan w jeziorze a metan w zbiorniku jest dokładnie ten sam (w zbiorniku byłby oczyszczony z zanieczyszeń stałych).

Swoją droga, już tak na marginesie tego opowiadania, te pomysły o wykorzystaniu Tytana jako źródła paliwa rakietowego, im dłużej o tym czytałem, tym bardziej realne mi się wydawało.

Bo panuje tam niemal stała temperatura -179 stopni C (waha się o kilka ledwie). A w tej temperaturze i przy ciśnieniu zbliżonym do Ziemskiego (tam jest chyba 1.5 Ziemskiego) jedynymi substancjami pozostającymi w fazie ciekłej są: metan, etan i propan. Każdy z tych związków może być wykorzystany jako paliwo klasyczne. Wszelkie zanieczyszczenia będą w formie stałej lub lotnej, więc tego nawet nie trzeba rafinować ani przerabiać. Wystarczy filtr cząstek stałych i gotowe.

Dzięki za wyczerpujący komentarz i poświęcony czas, Marasie. Doceniam. Postaram się w wolnej chwili udać sie z rewizytą, bo widziałem, że już czeka coś świeżego u Ciebie.

Asylum,

dziękuję za uwagi i cieszę, że przypadło do gustu.

Te drobnostki z listy w wolnej chwili poprawę.

Hmm, to strasznie ciekawe. Czyżby nie musiał wychodzić w ogóle? Możliwość przewidujesz, ale nie ma przymusu? Potem to robi?

Generalnie musi wychodzić tylko wtedy, kiedy jest to niezbędne. Patrz – kontrola instalacji. Początkowo, nie ma potrzeby wychodzenia, więc stara się unikać.

Zupa pierwotna jest super, sam bym chętnie pogotował taką :) … a telomery mam długie, jak młody Bóg ;). O nich też można by fajne opowiadanie napisać.

Skarżenie jest już niepotrzebne, a poza tym będę za. ;-)

Podobno nie wolno zdradzać tego za wcześnie ;)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

trudniej się utoższamić z bohaterem, gdy imienia brak.

Albo łatwiej, bo możesz go sobie nazwać, jak chcesz. Zresztą, niech mu będzie Wojtek :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tekst niesamowicie mi się podobał, zwłaszcza to co się działo z tymi krionudlami, ciekawa narracja, świat i bohaterowie, brakuje mi tylko zakończenia.

Bardzo, ale to bardzo chciałbym poznać koniec tej historii, jak już wyzdrowieje, zbada co miał zbadać i może wróci na Ziemię (po drodze Tytan mogą odwiedzić statki badawcze i Scarlett xd), no nic … bardzo chciałbym ciąg dalszy :>

Master of masters : John Ronald Reuel Tolkien

Iluvathar,

kontynuacji nie planowałem… ale… zasiałeś ziarenko ;)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

No to super, bo naprawdę, bardzo ale to bardzo mnie ciekawią dalsze losy tej historii :>

Master of masters : John Ronald Reuel Tolkien

Dalszych losów na razie nie ma, ale jeśliś ciekaw co się działo równolegle na Enceladusie, to łap → https://www.fantastyka.pl/opowiadania/pokaz/18352.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Dzięki za kopniaka. Postanowiam. Napiszę swoje opowiadanie/ wygram konkurs. (niepotrzebne skreślić)

Tu na razie jest ściernisko, ale będzie San Chrościsko!

Ogólnie opowiadanie przywiodło mi na myśl powieść Marsjanin Andyego Weira i film na jej podstawie. Ale to dobrze, bo nawet po kilku seansach mi się nie znudził. Tak też samo opowiadanie, będące wiadomościami do ukochanej mnie zauroczyło. Może to też solidne podejście do technikaliów opowiadania?

Opowiadanie skacze od nadziei, do beznadziei, i ponownie do nadziei, jednak wymieszanej z goryczą. Ale to dobrze. Bawisz się emocjami czytelnika, przez co właśnie czytelnik jest bardziej zainteresowany opowiadaniem. Wyszło Ci to bardzo dobrze.

Sama sytuacja bohatera, który jest oddalony od swojego Boga w postaci Scarlett jest tragiczna. Tragedia inżyniera wynika z wielu powodów – determinacji, by pomóc finansowo ukochanej, obowiązkowości, by pomóc Scarlett w badaniach i a na samym końcu desperacji, by przeżyć.

Wy­szło pod­tru­cie cy­ja­no­wo­do­rem. Gorz­kie mig­da­ły nie były złu­dze­niem.

Szczerze mówiąc – sam tytuł zdradził już obecność cyjanowodoru w tekście. :P

No chyba, że taki był Twój zamiar, rozumiem. Fajnie, że zgadza się z treścią, chociaż gdy już pojawiły się pierwiastki wodór, węgiel i azot w jednym zdaniu – wiedziałem, gdzie to będzie zmierzać. :3

Mil­le­ra–Ureya

Podoba mi się wykorzystanie tego eksperymentu. Od czasu do czasu sobie o nim przypominam i myślę o pięknie procesów, prowadzących do powstawania coraz to bardziej skomplikowanych struktur.

Konsultacje chemiczno-mikrobiologiczne baaaardzo pomogły temu tekstowi. Jako osoba przeklęta biologiczno-chemicznymi studiami doceniam wykorzystanie wielu naukowych nazw i eksperymentów, które faktycznie mają sens.

Tajemniczy mikrob z Enceladusa, powodujący zakażenie u ludzi – bardzo fajne ukazanie niebezpieczeństw, związanych z szukaniem życia w kosmosie.

Jako student weterynarii, babrający się teraz z mikrobiologią na dwa tygodnie przed egzaminem – szczegółowy opis hodowli bakterii na podłożu był dla mnie źródłem satysfakcji. Też stresu, bo egzamin, ale także satysfakcji, bo mogłem się jakoś odnieść do sytuacji w tekście. :D

No super opko ogółem. Kusi, by zgłosić do Piórka. Zastanowię się. :P

Pozdrawiam i dziękuję!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Dzień dobry, Katafrakcie, barbarzyński, a jakże,

Szczerze mówiąc – sam tytuł zdradził już obecność cyjanowodoru w tekście. :P

No chyba, że taki był Twój zamiar, rozumiem

Ostrzegano mnie, że będzie to spoiler dla każdego chemika i czytelnika Agaty Christie… ale zostawiłem świadomie. To zatrucie akurat nie było kluczowym punktem tekstu, a jednym z elementów, więc ten lekki spoiler IMHO nie rzutował jakoś specjalnie na odbiór całości… ba, nawet mógł dawać satysfakcję czytelnikom, że się tego domyślili.

Jako student weterynarii, babrający się teraz z mikrobiologią na dwa tygodnie przed egzaminem – szczegółowy opis hodowli bakterii na podłożu był dla mnie źródłem satysfakcji.

Bardzo się cieszę… i przyznaję się, że o ile chemię w miarę jeszcze ogarniałem, a konsultantki wskazywały mi, co trzeba dopracować, to na hodowli mikrobów bym bez Arnubisa poległ.

No super opko ogółem. Kusi, by zgłosić do Piórka. Zastanowię się. :P

Zbyt długo to się nie zastanawiałeś ;)

Miłe to.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Zbyt długo to się nie zastanawiałeś ;)

Być może xD

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Oj Chrościsko…

Najpierw będzie narzekanie.

Na pewnym etapie – i to jakoś przed połową tekstu – miałem wrażenie, że czytam notatki z podręcznika chemika/biochmika, poszyte ze sobą jakąś snująca się w tle fabułką. I nie, żebym był do takich zabiegów negatywnie nastawiony, lubię to, widać risercz, można się czegoś dowiedzieć, zaufałem opowieści w rzetelność podanych informacji, tylko ich ilość powodowała lekką poznawczą zadyszkę.

Opowiadane rozwija się wolno. Nawet, powiedziałbym, snuje się od fragmentu do fragmentu, od wiadomości do wiadomości. Przychodzą też pierwsze bardzo intrygujące elementy, to jest te kriorobaki, które potem na długi czas schodzą ze sceny, by ustąpić historii walki o przetrwanie. I ten element rzeczywiście wciąga, z zapartym tchem przechodzi się do kolejnych fragmentów, bo każdy może przynieść coś nieoczekiwanego.

I, ostatecznie, przynosi to – tylko, że jednocześnie pozostawia mnie z niesmakiem. Zrobiłeś na koniec takiego ideologicznego fikołka (porównanie spożycia pierwotnego organizmu do morderstwa), że aż mi się cały ruch vege odbił czkawką. I to nawet więcej, bo z takim podejściem, to by nikt nie zjadł nawet pomidora, wszak rośliny czują, reagują na światło i dźwięk, ponoć "wiedzą" kiedy są zrywane, a nawet się w pewien sposób komunikują poprzez korzenie. Nie kupiłem tego, tak samo jak rozterek bohatera. Nie jestem w stanie uwierzyć, by ktoś AŻ TAK daleko posunął się w swoich rozważaniach, by życie pierwotniaka zrównać z życiem człowieka.

Tym bardziej, że sam opisujesz te organizmy jako bardzo, ale to bardzo prymitywne (nawet nie wiadomo, czy to do końca życie – wszak namnażają się też wirusy, a w poczet organizmów żywych ich nie włączamy).

I tak, wiem, chciałeś zasiać ziarno niepewności przez ten fragment:

Czasem miałem wrażenie, że na mój widok układają się w dziwaczne wzory, a gdy odchodzę, powraca między nie chaos. Jakby czuły, kto je karmi.

I, szczerze mówiąc, odbiłem się od niego jak od ściany, bo po pierwsze, używasz słowa “widok”, co już świadczy o jakiejś analizie bodźców wzrokowych, w przypadku organizmów opisanych przez ciebie (”korzenie”, makaron “oparty o autokatalizę i samorzutną polimeryzację”). Reakcja, która widzi bohater, może wywoływać wszystko. Światło, zmiana temperatury, jeszcze jakiś inna zmienna, pojawiająca się w danych okolicznościach (”czasem” czyli nie zawsze).

Zabrakło tu jakiejś większej nadbudowy, bym uwierzył w świadomość tych istot – o której pod koniec opowiadania bohater jest tak przekonany.

Trochę żałuję też, że nie poszedłeś dalej z wątkiem Scarlett. Z początku wydawało mi się, że tak będzie. Że wiadomości staną się coraz krótsze, bardziej zdawkowe, że pomiędzy wierszami (”boska Scarlett”) będziesz nam snuł głęboką i do bólu prawdziwą opowieść o tym, jak to rozłąka jednak oddala od siebie i jak to praca jednak do siebie może zbliżyć, ale to się finalnie nie wydarzyło, choć tropy prowadziły niemal do samego końca historii.

Teraz chwalenie.

Po pierwsze warsztat. Nie rzucił mi się w oczy żaden błąd, chylę czoła. Słowem tez operujesz wprawnie i wręcz poetycko, wprowadzasz w melancholijny klimat; tam, gdzie trzeba być oszczędnym, jesteś oszczędny. To się czyta jak marzenie.

Po drugie – risercz. Przygotowałeś się, nie ma co. Przygotowałeś się tak mocno i potraktowałeś sprawę tak dogłębnie, że czasem aż nie miałem pojęcia, o czym w ogóle piszesz (patrz wyżej :P).

Po trzecie – kurde, ale to wszystko było prawdopodobne, rozsądne i realne. Strzelam, że wykorzystałeś trochę swoich marynarskich doświadczeń, bo nie wiem, czy bez tego ktoś by tak dobrze opisał rozłąkę, liczenie dni do spotkania, bierne czekanie, czy wykonywanie poleceń bez jakiejkolwiek wiedzy, po co się je wykonuje. Nawet te dłużyzny opisowe, czasem się powtarzające, w obranej przez ciebie formie są mistrzowsko autentyczne, bo wierzę, że właśnie tak mogłyby wyglądać takie słane z nowego miejsca wiadomości do ukochanej. To jest – obok niesamowicie wciągającej walki bohatera o przetrwanie – najmocniejszy element twojego opowiadania.

Po czwarte – forma. Dobrze ja dobrałeś do historii, cieszę się, że nie wplotłeś tu dialogów, tylko od początku do końca prowadzisz nas przy pomocy opisów i narracji. Lubie taką formę, o ile jest dobrze podana. Ty zrobiłeś to po mistrzowsku.

Na zakończenie, które nie daje rozstrzygnięcia (i urywa trochę wątek Scarlett, który chyba tylko w mojej głowie się urodził, a nie w zamyśle autora), nie będę narzekać (tak jak niejaki Chrościsko pod jednym z moich tekstów :P). Więcej, ja to bym pewnie jeszcze z większa niepewnością ten tekst zakończył, bo jednak twoje zakończenie daje mocną nadzieję, że bohater przeżyje, kiedy już poświęci te makarony – ale jako, że ja mam skłonność do zakończeń rozmytych i dyskusyjnych, to wierzę, że wybrałeś najbardziej wyważona opcję z możliwych.

Gratulacje, naprawdę świetny tekst.

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Oj, Geki… Twój komentarz jest jak poziom hormonów u dojrzewającej nastolatki :) …zmienny i pełen skrajności.

AŻ TAK daleko posunął się w swoich rozważaniach, by życie pierwotniaka zrównać z życiem człowieka.

Tym bardziej, że sam opisujesz te organizmy jako bardzo, ale to bardzo prymitywne (nawet nie wiadomo, czy to do końca życie – wszak namnażają się też wirusy, a w poczet organizmów żywych ich nie włączamy).

Ale to jest postrzeganie według naszej Ziemskiej definicji życia i biologii. Z pozoru wydają się prymitywne, ale czy takie są? Nie wiemy tego. Nie wiemy nawet jak funkcjonuje ich metabolizm, jakie mają zmysły, czy porozumiewają się między sobą i na ile czują/rozumieją.

Stąd też dylemat, który starałem się pokazać… błędem moim nie było zle zdefiniowanie dylematu, a to, że zbyt mało miejsca poświęciłem tym robalom, że nie zasygnalizowałem mocniej ich potencjalnej inteligencji, wreszcie, nie dałem bohaterowi poznać je bliżej, związać się z nimi emocjonalnie.

Wówczas by to wybrzmiało inaczej…lepiej… ale tu już trochę wina mojego braku cierpliwości.

Pewnie jakbym dał tekstowi poleżeć jeszcze z 2 tyg, i wrócił do niego, dałoby się to zrobić lepiej.

Trochę żałuję też, że nie poszedłeś dalej z wątkiem Scarlett. Z początku wydawało mi się, że tak będzie. Że wiadomości staną się coraz krótsze, bardziej zdawkowe, że pomiędzy wierszami (”boska Scarlett”) będziesz nam snuł głęboką i do bólu prawdziwą opowieść o tym, jak to rozłąka jednak oddala od siebie i jak to praca jednak do siebie może zbliżyć, ale to się finalnie nie wydarzyło, choć tropy prowadziły niemal do samego końca historii.

Wtedy mielibyśmy dramat… a tu chodziło mi, by pokazać jednak, że ten bohater, mimo przeciwności pozostaje wierny. Że fascynacja tą drugą osobą, owszem, może zaistnieć, a mimo to, da się nad tym zapanować… pozwoliłem sobie tutaj na pewną subtelną grę z czytelnikiem, by mógł poczuć to ukłucie zazdrości, szczyptę fascynacji, czy też niepokój o związek… bardzo różnie jest ten fragment odbierany, i bardzo się z tego cieszę.

(i urywa trochę wątek Scarlett, który chyba tylko w mojej głowie się urodził, a nie w zamyśle autora)

Nie urodził się w Twojej głowie… dokładnie taki był mój zamiar :)

Strzelam, że wykorzystałeś trochę swoich marynarskich doświadczeń, bo nie wiem, czy bez tego ktoś by tak dobrze opisał rozłąkę, liczenie dni do spotkania, bierne czekanie, czy wykonywanie poleceń bez jakiejkolwiek wiedzy, po co się je wykonuje.

Myślę, że weszło mi to już w krew i jest naturalne jak oddychanie :)

, nie będę narzekać (tak jak niejaki Chrościsko pod jednym z moich tekstów :P).

:DDDD

Bo tamto zakończenie było skandaliczne, do dziś je pamiętam. ;)

Dzięki, Geki, za bardzo rozbudowany, i jednak pozytywny komentarz :)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Stąd też dylemat, który starałem się pokazać… błędem moim nie było zle zdefiniowanie dylematu, a to, że zbyt mało miejsca poświęciłem tym robalom, że nie zasygnalizowałem mocniej ich potencjalnej inteligencji, wreszcie, nie dałem bohaterowi poznać je bliżej, związać się z nimi emocjonalnie.

Ale to się wiąże. Jeśli nie wiemy o robalach niczego, to dylemat nas nie dotyka.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale to się wiąże. Jeśli nie wiemy o robalach niczego, to dylemat nas nie dotyka.

tak

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Interesująca historia opowiedziana nieźle i całkiem przystępnie, mimo użycia licznych terminów naukowych. Może nie do końca spodobał mi się sposób jej przedstawienia, bo sprowadzenie wszystkiego wyłącznie do informacji zawartych w listach/ wiadomościach do ukochanej bohatera sprawiło, że jakoś nie potrafiłam zobaczyć tej historii „własnymi oczami”. Ponieważ jednak nie bardzo wiem, jak można by opowiedzieć wszystko inaczej, przyjmuję Gorzkie migdały z całym dobrodziejstwem inwentarza, nie kryjąc zadowolenia z lektury. :)

Zwłasz­cza że cały jej wywod nie na­pa­wał opty­mi­zmem. → Literówka.

…cho­dzi o eks­pe­ry­ment Mil­le­ra–Ureya… → …cho­dzi o eks­pe­ry­ment Mil­le­ra-Ureya…

W tego typu połączeniach używamy dywizu, nie półpauzy.

…ale mi to wy­glą­da na wdra­ża­nie planu… → …ale mnie to wy­glą­da na wdra­ża­nie planu…

Tak twier­dzi Scar­lett – zna­czy się – pro­fe­sor Hig­gins. → A może: Tak twier­dzi Scar­lett – to zna­czy – pro­fe­sor Hig­gins.

…ten mój krwo­tok był od nie­do­ży­wie­nia, przez ogra­ni­cze­nie racji ży­wie­nio­wych. → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …ten mój krwo­tok był z osłabienia, przez ogra­ni­cze­nie racji ży­wie­nio­wych.

Mi też na tych ba­da­niach za­le­ży… → Mnie też na tych ba­da­niach za­le­ży…

…uzbie­ra się może z pół­to­rej grama. → Chrościsko, bój się bogów! Gram jest rodzaju męskiego, więc: …uzbie­ra się może z pół­to­ra grama.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć Reg, dziękuję za uwagi. Przyznam sie, że czekałem na Ciebie :).

Poprawki wszystkie już naniosłem, bez polemizowania z nimi.

Chrościsko, bój się bogów! Gram jest rodzaju męskiego, więc: …uzbiera się może z półtora grama.

No cóż, zbyt bogobojny to ja nie jestem, ale dla Ciebie mogę zrobić wyjątek.

(przy okazji poznałem kilka cudnych słów, jak “półtrzecia” i “półczwarta”… w życiu bym nie wpadł ile to właściwie jest :))

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Bardzo proszę, Chrościsko. Miło mi, że uznałeś uwagi za przydatne. I niezmiernie się cieszę, że poznałeś nowe słowa. ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

A tych półczwartych i półpiętych to się nie pisze razem, jak półtora?

Babska logika rządzi!

Jasne, Finklo. Pisze się to łącznie. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

https://polszczyzna.pl/poltora-czy-poltorej-ktora-forme-wybrac/

A tutaj są przykłady, że osobno. 

PS. poprawiłem, bo widzę, że wszędzie indziej jest łącznie.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Hmm. Pozostaję przy swojej wersji. Jeśli dobrze pamiętam, zaczerpnęłam ją z czytanej w dzieciństwie książki Witolda Gawdzika “Gramatyka na wesoło”. Wolę ufać starym książkom niż nowemu internetowi.

Babska logika rządzi!

Bardziej ufam SJP PWN: pół•trzecia (= dwa i pół, np. półtrzecia dnia) pół•trzeciej (= dwie i pół, np. półtrzeciej mili) pół•czwarta (= trzy i pół, np. półczwarta dnia) pół•czwartej (= trzy i pół, np. półczwartej mili)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Ja mam tylko “Ortografię na wesoło i na serio” – to gramatyka też była? Zmarnowałam dzieciństwo!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Też. Czytałam i Gramatykę, i Ortografię. Ale tylko na wesoło, nic na serio. Wygląda na to, że nie tylko Ty zmarnowałaś dzieciństwo. ;-)

Babska logika rządzi!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, będzie dobrze.

Master of masters : John Ronald Reuel Tolkien

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Mimo, że jestem noga z przedmiotów ścisłych to mnie nomenklatura i bardziej naukowe opisy nie zmęczyły, chociaż zgadzam się z jednym z przedmówców że gdyby było ich ciutkę mniej to może czytałoby mi się jeszcze lepiej.

Podobnie jak kilka osób miałem skojarzenia z Obcym i byłem zaskoczony rozwojem fabuły. W ogóle te znikające drony/dron z początku i opis warunków na Tytanie sprawiły, że w sposób chyba niezamierzony przez autora czułem taki gęsty klimat, napięcie i spodziewałem się bardziej czegoś idącego w stronę horroru ;)

Nie zawiodłem się jednak, forma bardzo przypadła mi do gustu, bardzo szybko i gładko przeszedłem przez opowiadanie. 

Podobało mi się, ale muszę bardzo zgodzić się z poniższym:

I, ostatecznie, przynosi to – tylko, że jednocześnie pozostawia mnie z niesmakiem. Zrobiłeś na koniec takiego ideologicznego fikołka (porównanie spożycia pierwotnego organizmu do morderstwa), że aż mi się cały ruch vege odbił czkawką. I to nawet więcej, bo z takim podejściem, to by nikt nie zjadł nawet pomidora, wszak rośliny czują, reagują na światło i dźwięk, ponoć "wiedzą" kiedy są zrywane, a nawet się w pewien sposób komunikują poprzez korzenie. Nie kupiłem tego, tak samo jak rozterek bohatera. Nie jestem w stanie uwierzyć, by ktoś AŻ TAK daleko posunął się w swoich rozważaniach, by życie pierwotniaka zrównać z życiem człowieka.

Tym bardziej, że sam opisujesz te organizmy jako bardzo, ale to bardzo prymitywne (nawet nie wiadomo, czy to do końca życie – wszak namnażają się też wirusy, a w poczet organizmów żywych ich nie włączamy).

W ogóle te znikające drony/dron z początku i opis warunków na Tytanie sprawiły, że w sposób chyba niezamierzony przez autora czułem taki gęsty klimat, napięcie i spodziewałem się bardziej czegoś idącego w stronę horroru ;)

Te elementy miały wywołać pewien niepokój, także cieszę się Piotrze, że wywołały.

Co do końcówki, no cóż… trochę żałuję, że nie dałem tym nudlom więcej cech sugerujących wyższą inteligencję/emocje/uczucia.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Ustawiały się w jakieś kształty. Ja to zrozumiałam jako próbę kontaktu.

Babska logika rządzi!

Ustawiały się w jakieś kształty. Ja to zrozumiałam jako próbę kontaktu.

Można to interpretować wielorako (przez co ma zbyt mały potencjał, by działać mocno na emocje czytelnika). 

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

https://filozofuj.eu/jakub-jernajczyk-mrowka-putnama/

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

f

Cześć, Chrościsko!

Przeczytałam Twoje opowiadanie z dużą przyjemnością. Znakomicie potrafisz malować obrazy za pomocą słowa i świetnie oddałeś klimat. Naprawdę zdołałam się tam przenieść i wyobrazić sobie scenerię Tytana.

Bardzo mi się podoba również to, w jaki sposób robisz odniesienia do wspomnień, w sposób bardzo subtelny. To nie było tłumaczenie świata patelnią po łbie. Mnie się całkiem podobała ilość szczegółów, które opisujesz i odnosi się wrażenie, że zrobiłeś bardzo duży research do tego tekstu. Przemyślałeś ten świat, choć nie czytałam rzeczy, na których się wzorowałeś i być może to poprzednim autorom należałoby oddać honory. Ale nawet jeśli tak jest, to uszyłeś tę historię z dużą starannością i w poruszający sposób.

Najbardziej podobało mi się jednak to, jak udało Ci się oddać emocje. Tęsknotę, lęk, poczucie samotności. Miałam wrażenie, jakbyś pisał to wprost do mnie :-) 

Byłam natomiast rozczarowana samym zakończeniem. Powiało banałem. 

Jestem jak rzeźnik. Moje życie jest ważniejsze niż ich życie. Pewnie będę to sobie tłumaczył, że to tylko prymitywne ekstremofile, bez rozumu, bez duszy, bez większego sensu istnienia. Bo ważniejszy jestem ja, człowiek. Zabiję, by przetrwać, by wrócić do ukochanej. W imię miłości.

Tu przestaję mieć wrażenie, że piszesz list i odwołujesz się bezpośrednio do czytelnika. Już samo wyrzucanie sobie, że zabija się te stworzenia w imię swojego dobra, wydaje mi się naciągane. To trochę tak, jakby ktoś przymierający głodem na Syberii, roztkliwiał się nad tym, że musi upolować rybę, żeby przetrwać. A to wydaje mi się po prostu nierealistyczne i prościutkie. Również "w imię miłości" można by było oddać mniej banalnie, np. pisząc: "Zabiję, by przetrwać. Wrócić. Aby móc zobaczyć Cię raz jeszcze". Albo coś w tym stylu. Wydaje mi się, że wtedy byłby silniejszy akcent na koniec. 

Mimo tego zakończenia – opowiadanie jest znakomite. Dziękuję Ci za tę lekturę. Bardzo mnie poruszyła i zainspirowała!

Cześć, Emlisien!

Dziękuję za miłe słowa. 

Co do innych autorów, to za wyjątkiem naszej portalowej Belli, której opowiadania wątek gdzieś tam przemyka w tle, to innymi inspiracjami były dane z sondy Cassini-Huygens oraz ich różniste naukowe interpretacje i domniemania.

A zakończenie… tak wiem ;).

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

A zakończenie… tak wiem ;).

Wiesz co, tylko – skoro wiesz, czemu tak robisz? I domyślam się, że przyjdzie mi zjeść te słowa (ma ktoś keczup?), zwłaszcza, że sama spuściłam na to zakończenie zasłonę milczenia (no, bo miało być na przedwczoraj).

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino… wiem po przeczytaniu kilkunastu różnych komentarzy. Pewne rzeczy dostrzega się z czasem.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Mądrość nie zawsze przychodzi z wiekiem… czasem wiek przychodzi sam ;)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Podobało się: Zainteresowało, nawet trochę wgniotło w fotel. Kluczem wydają mi się realistyczne opisy. Ponadto, adaptacja nauk ścisłych w pełni zrozumiała dla nieścisłowca według kryteriów edukacji powszechnej.

Nie podobało mi się: Imię “Scarlett” (zaraziłem się Ameryką która w tym imieniu widzi sztampę). Ostatni, ależ to ostatni równoważnik zdania, co do którego mam uczucia mieszane ale przy pierwszym przeczytaniu mnie nie pokłuł.

Gratuluję i pozdrawiam

Dzięki za feedback, Olgierdzie.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Cześć, Chro!

Przeczytałem z przyjemnością, bo to zawsze odświeżające zgłębić SF bazujące na chemii i biologii. Nie najprzyjemniejszy sposób narracji sobie wybrałeś i tutaj mój odbiór zmieniał się. Początkowo mocno dłużyły mi się westchnienia za utraconą miłością, ale odkąd pojawiły się wątki naukowe, czytało się dużo płynniej.

Ogólnie tekst jest bardzo porządnie napisany, a duży plusik należy się za nietrzymanie się sztywno słownikowej polszczyzny, bo wszystkie te potoczne wyrażenia sprawiają, że, surprise surprise, relacja nabiera autentyczności. Natomiast jeśli chodzi o treść jako taką, to jest dość letnia. Nic spektakularnego mnie tu nie zachwyciło, choć czekałem w napięciu jak to się skończy. A skończyło się bardzo dziwnymi rozważaniami na temat moralności zabijania najprostszych organizmów. Nie odniosłem wrażenia, by nitki/makaron były jakkolwiek myślącym i czującym stworzeniem. Samo nazywanie ich w ten sposób buduje przecież dystans.

Hej, Chro!

Uf, no ostro. Każdy aspekt tego opowiadania podsumowałbym słowami “dobre, ale jednocześnie…”.

Forma listów, którą wybrałeś dobrze podkreśla odosobnienie i powolność komunikacji, jednocześnie odzierając ją z emocji. Czuć ten daleko kosmos, ale nie czuć emocji między bohaterami. To w głównej mierze monolog i reszta postaci jest, co oczywiste, bardzo, bardzo okrojona.

Warstwa naukowa robi wrażenie. Wierzę na słowo, że wszystko się zgadza, bo nie zrozumiałem za wiele, ale pełen szacunek. Tylko tutaj widzę pewien problem. W “Historii twojego życia” Chiang rozwiązuje ten problem poprzez objaśnienia głosem narratorki, z kolei u Ciebie jest niemożliwe, ponieważ listy mają swoje prawa – wszyscy adresaci korespondencji, jak i nadawca, wiedzą, o co chodzi w tym naukowym bombardowaniu terminami, więc jakiekolwiek wyjaśnienia brzmiałyby co najmniej dziwnie. Przez to niezorientowany czytelnik zostaje sam na sam ze swoją wiedzą, a tu bywa różnie ;)

Sama fabuła jest dość szczątkowa. Czytam, czekam na jakieś wydarzenia, ale one niekoniecznie następują. Są gdzieś w tle, i to sprawia, że choć wywołują zaciekawienie, nie zostaje ono zaspokojone.

Końcówka wydała mi się nieco odklejona od głównej części tekstu, bo ten dylemat moralny nie wybrzmiewa wcześniej w żadnej postaci, przez co nie mogę się na niego przygotować, poczuć jakichś emocji. Większą część opowiadania sugerujesz, że mam się przejmować losem bohatera, tym czy przeżyje. Prymitywna (bardzo) forma życia nie ma więc okazji, aby wzbudzić we mnie głębsze uczucia, a wybór między bohaterem a kosmicznym makaronem wydaje się bardzo jednostronny.

Podsumowując, nie wywołało u mnie piórkowego efektu wow, ale podziwiam warsztat.

Pozdrawiam

Końcówka wydała mi się nieco odklejona od głównej części tekstu, bo ten dylemat moralny nie wybrzmiewa wcześniej w żadnej postaci

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Zanaisie, MrB,

dzięki za poświęcony czas i komentarze.

Zapoznałem się z Waszymi uwagami dokładnie, na swój sposób rozumiem, polemizować nie zamierzam. Wszak to czytelnik ma zawsze rację ;).

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Wszak to czytelnik ma zawsze rację ;).

https://notalwaysright.com/newest/

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Koty się na mnie nie drą, jak sobie spokojnie przechodzę.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Komentarz lożowy będzie razem z konkursowym :)

Bardzo mnie wciągnęło, napięcie rosło… a zakończenie zawiodło :( Dylematu moralnego nie odczuwam. Mam wrażenie, że bohater miałby też dylemat przed zjedzeniem marchewki. Pomysł ciekawy, ale ciut niedopracowany.

Kosmos to bazgranina byle jakich wielokropków!

Cześć!

Chciałem czytać na raty, ale wciągnęło i przeczytałem praktycznie na raz. Ciekawa forma i zacny pomysł, jakoś szybko odnalazłem się w pozycji bohatera i z zainteresowaniem połykałem kolejne listy. Straszny z niego romantyk i idealista jak na inżyniera. Niezły obraz całości zepsuło mi nieco zakończenie, bo scenę zbudowałeś przepiękną, a mocno otwarty (zastanawiam się wręcz, czy nie trochę urwany) finał jakoś do niej nie pasuje (choć może wcale nie otwarty, bo nie było już więcej wiadomości? ale jakoś nie jestem pewny, niejednoznacznie to wyszło imho).

Ciekawa wizja serwisanta stacji benzynowej na Tytanie, dobrze napisana i wystarczająco osadzona w realiach mroźnego księżyca. Tekst klimatem stoi, ze stroną science jest (niestety) nieco gorzej. Od strony biologicznej nie mam zastrzeżeń (bo się na tym nie znam), ale do settingu już mam:

Jak się tak bliżej zastanowić, to nasuwa się konkluzja (do której z resztą NASA doszła już w latach 80. XX wieku), że ludzie w kosmosie to głównie koszty i problemy, więc najlepiej ich tam nie wysyłać, jeżeli niema konieczności, a w całym zamyśle nie widzę nic, co sensownie motywowałoby pobyt bohatera tak daleko od domu. Nie za bardzo rozumiem też sens takiej stacji, bo statek zasilany metanem (impuls właściwy 380 sec.) będzie bardzo długo leciał na Tytana (zwłaszcza taki, który ma jeszcze na tym Tytanie wylądować). Do sensownych lotów międzyplanetarnych (takich, by załoga nie oszalała) trzeba czegoś nieco szybszego. Niby drobiazgi, ale w tekście jest sporo detali technicznych, więc ważne imho, by były sensowne.

Kolejna sprawa to opis startu:

Dysze wypluwają powietrze pod ogromnym ciśnieniem, jasne płomienie rozjaśniają półmrok Tytana, a lodowe podłoże topi się w przypływie gorąca.

Od kiedy dysze wypluwają powietrze? Raczej spaliny albo gazy wylotowe (jeżeli to coś na kształt silnika rakietowego). Kolejna sprawa to płomienie i blask, tam jest siła przyciągania mniejsza niż na księżycu. Wystarczy mały silnik, by statek wystartował (patrz: start z księżyca).

Podsumowując, bardzo dobre opowiadanie, ale do Wow! zabrakło kilku detali.

Pozdrawiam i Powodzenia w konkursie!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

@krar85

Jesteś pierwszą osobą, która podjęła się polemiki z warstwą science, gratulacje :)).

Pozwolę więc sobie skorzystać z okazji i wdać się w polemikę z zarzutami.

Jak się tak bliżej zastanowić, to nasuwa się konkluzja (do której z resztą NASA doszła już w latach 80. XX wieku), że ludzie w kosmosie to głównie koszty i problemy, więc najlepiej ich tam nie wysyłać, jeżeli niema konieczności, a w całym zamyśle nie widzę nic, co sensownie motywowałoby pobyt bohatera tak daleko od domu.

Jakbyśmy wiernie się trzymali tej tezy, to równie dobrze możemy wywalić do kosza połowę tekstów SF traktujących o misjach załogowych w kosmos. Bo przecież większość będzie za droga, bez sensu, nieopłacalna… lepiej wysłać bezzałogowca…

Na szczęście SF to taki gatunek, gdzie możemy popuścić wodzy fantazji i wykreować wizję przyszłości, gdzie jednak loty załogowe w kosmos mają sens i ekonomiczne uzasadnienie… oto jedna z nich :).

więc najlepiej ich tam nie wysyłać, jeżeli niema konieczności, a w całym zamyśle nie widzę nic, co sensownie motywowałoby pobyt bohatera tak daleko od domu.

Uzasadnienie jest następujące. Ludzkość realizuje ambitny projekt poszukiwania życia na Enceladusie, a docelowo kolonizacji wspomnianego księżyca. Stacja paliw na Tytanie jest niezbędnym elementem składowym, zapewniającym zasoby energii do realizacji tego projektu.

W młodości pamiętam pomysły pana Zubrina z projektu Mars Direct… planowano tam produkcję metanu na Marsie, by po dwóch latach mieć wystarczająco paliwa, aby móc wrócić na Ziemię.

Tutaj sprawa jest prostsza. To metan tam już jest i płynie w rzekach…wystarczy zatankować. Z A Enceladusa na Tytana to rzut beretem.

Nie za bardzo rozumiem też sens takiej stacji, bo statek zasilany metanem (impuls właściwy 380 sec.) będzie bardzo długo leciał na Tytana (zwłaszcza taki, który ma jeszcze na tym Tytanie wylądować).

Zakładasz, że futurystyczna ludzkość lata na silnikach rakietowych chemicznych o XX-wiecznej technologii. To założenie trochę na wyrost, bo nie jest napisane w opowiadaniu, jaka dokładnie to technologia. Nie można wykluczyć, że silniki chemiczne w przyszłości będę dużo bardziej efektywne. Nie można wykluczyć, że będą stosowane hybrydy (chemiczne i jonowe), pierwszy moduł z ciągiem potrzebnym do startu statku o dużej masie, drugi moduł bardziej efektywny i większym impulsie właściwym, do zwiększenia prędkości statku już w przestrzeni kosmicznej.

Znowu, możemy teoretyzować, ale w opowiadaniu tego wątku szczegółowo nie podejmowałem.

 Od kiedy dysze wypluwają powietrze? Raczej spaliny albo gazy wylotowe

Racja. Umknęło mi to.

Kolejna sprawa to płomienie i blask, tam jest siła przyciągania mniejsza niż na księżycu. Wystarczy mały silnik, by statek wystartował

No niekoniecznie, bo wiele zależy od masy statku.

Ten lądownik księżycowy, który podlinkowałeś, to maleństwo. Gdybyś musiał wystartować promem z pełną załogą, sprzętem, zapasami paliwa i żywności na kilka miesięcy (czyli coś 100 razy większego), to ten silnik musiałby być również dużo większy. A przecież taki jest cel tej stacji. Zatankować i startować z pełnym bakiem.

Co więcej, na Tytanie atmosfera jest gęstsza niż na Ziemi… będzie opór, będzie potrzebna większa energia do startu.

@mindenamifaj

Dzięki za odwiedziny i feedback.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Opko mi się zwyczajnie podoba, to się czepiam trochę ;-)

Jakbyśmy wiernie się trzymali tej tezy, to równie dobrze możemy wywalić do kosza połowę tekstów SF traktujących o misjach załogowych w kosmos.

Zdecydowanie więcej niż połowę imho ;-) Niestety (dla mnie przynajmniej), ale obecne SF to zazwyczaj Space Fiction ze szczyptą naukowego słownictwa miejscami.

To nie jest przypadek, że ludzi tak rzadko latają w kosmos, wynika to z konkretnych powodów. Mocno skupiłeś się na aspektach science w kwestii chemii i biologii świata, do którego trafił bohater. I to wyszło imho. Natomiast zabrakło wiarygodnego rysu świata i powodów, które to wszystko spowodowały.

gdzie jednak loty załogowe w kosmos mają sens i ekonomiczne uzasadnienie… oto jedna z nich :)

Ok, tylko ja tu tych powodów nigdzie nie widzę. Przydało by się zdanie lub dwa mówiące o tym, obraz byłby spójniejszy i pełniejszy.

Ludzkość realizuje ambitny projekt poszukiwania życia na Enceladusie, a docelowo kolonizacji wspomnianego księżyca.

Podatnicy pokornie zgodzili się finansować śmiałe wizje naukowców, opozycja tylko przyklasnęła… Jakoś mnie to nie przekonuje, zabrakło głębi, napomknięcia tu i tam jak, po co i kto płaci. Tak pisano w SF w latach 70 czy 80 zeszłego wieku: śmiałe kosmiczne patrole, technokracja, poszukiwanie wiedzy. Cele szczytne, ale wyraźnie widzimy, że świat raczej nie idzie w tą stronę, ludzie szukają korzyści i oczekują jej w krótkiej perspektywie. Znowu, przydałoby się kilka słów o powodach – może zmiany klimatyczne, przeludnienie, nowy ruch religijny…? Bo tak można tylko gdybać i świat staje się przez to płytszy.

Tutaj sprawa jest prostsza. To metan tam już jest i płynie w rzekach…wystarczy zatankować. Z A Enceladusa na Tytana to rzut beretem.

Niby tak, ale metan to niezbyt energetyczne paliwo. Trzeba wyhamować, wejść na orbitę, wylądować i ponownie wystartować, by polecieć na kolejnych księżyc. Nie liczyłem tego, ale mam wrażenie, że po całej procedurze statek miałby niewiele więcej paliwa niż przed.

Zakładasz, że futurystyczna ludzkość lata na silnikach rakietowych chemicznych o XX-wiecznej technologii. To założenie trochę na wyrost, bo nie jest napisane w opowiadaniu, jaka dokładnie to technologia.

Prawda.

Nie można wykluczyć, że silniki chemiczne w przyszłości będę dużo bardziej efektywne.

Można. W silnikach chemicznych 450 sec. nie przekroczymy (używając wodoru jako paliwa). Tu i tu. Jedno jest po angielsku, ale w wersji polskiej tego nie opisali niestety.

Nie można wykluczyć, że będą stosowane hybrydy (chemiczne i jonowe), pierwszy moduł z ciągiem potrzebnym do startu statku o dużej masie, drugi moduł bardziej efektywny i większym impulsie właściwym, do zwiększenia prędkości statku już w przestrzeni kosmicznej.

Niby racja, tylko po co do silnika jonowego metan? Tam się używa gazów szlachetnych albo wodoru.

No niekoniecznie, bo wiele zależy od masy statku.

Nie tyle masy, co stosunku masy do ciągu. W warunkach Tytana (ciśnienie 1.4 bar, g = 1.3 m/s2 wg. wiki) nie trzeba wiele, by wystartować (przy małej prędkości – przy starcie – opór ma małe znaczenie, zaczyna przeszkadzać w miarę rozpędzania) a pamiętaj, że statek nie może się zbyt ambitnie rozpędzać, bo załogę szlak trafi (start na Tytanie nie może się odbywać z większym przyspieszeniem niż na Ziemi czy Księżycu). Znowu, niby detal, ale sam tekst jest dopracowany w innych aspektach, więc rzuca się w oczy.

Napisałem się… Pozdraiwam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Hej,

Jedyne okno jakie mi wstawili, takie z podwójną próżniową izolacją, światła nie wpuszcza prawie wcale. Mam tu jak za kołem polarnym w przededniu równonocy. Słońce niby świeci, ale gdzieś daleko, jest paskudnie zimne i małe. Widzę więc za tym oknem tylko wieczny półmrok w odcieniach żółci.

Wstałem, podszedłem do mego jedynego okna i patrzyłem jak zahipnotyzowany. Kap, kap, kap… zupełnie jak w domu w lecie.

Z pierwszego opisu wyobrażałam sobie, że niewiele widać przez okno. Mało światła, trudno cokolwiek dostrzec, a jednak parę zdań później bohater patrzy na coś jak zahipnotyzowany. 

Temat jest tylko jeden – ewakuacja Enceladusa. Zwijają się całkowicie i nieodwracalnie. Wszystko, bez wyjątków.

Bardziej pasowałoby mi tutaj wszyscy, bez wyjątków. Bo wygląda, że zwijają się trochę w panice, więc sprzęt zostawiają, ludzi ewakuują?

 Wiem, że nie mogła napisać mi tego wprost. Nie jestem naiwny, zależy jej na badaniach. Chce by to, co odkryliśmy, doprowadzić do końca, bo przecież te proste polimerowe stworzenia to tylko wierzchołek tego, co może być w głębi. Tam jest wyższa temperatura, bogactwo związków chemicznych, wreszcie ocean wodny. To, co znaleźliśmy, to pewnie tylko jakieś prymitywne ekstremofile.

Dużo tego. Przewija się tego trochę w innych akapitach, ale tutaj najbardziej rzucało się w oczy.

W momencie pojawienia się prof. Higgins robi się ciekawie, wcześniej troszkę brnęłam, a wstawki o tęsknocie za ukochaną nużyły. W ogóle ten wątek jest dla mnie najsłabszy – zwłaszcza gdy pojawiają się jeszcze wzmianki o botach insulinowych i zabiegach. Wiem, że jest ważny, ale został potraktowany po macoszemu. Nie czuję tutaj tej tęsknoty, motywacji bohatera też nie bardzo i nie kleją mi się decyzje wracać-nie wracać. Raz ona chce, żeby wracał, on się waha. Potem ona jednak pisze, żeby nie wracał, on się na to zgadza bez mrugnięcia okiem. 

Zastanawia mnie, dlaczego do tak odpowiedzialnego zadania wysłano tak niekompetentną osobę? Nie odróżnia minerałów, nie rozumie wywodu profesor itd? Jasne, miał tylko obsługiwać stację paliw. W ogóle z tą niekompetencją trochę mi zgrzyta, niby dyletant od obsługi stacji, który wielu wywodów nie rozumie, ale jednak potrafi przeprowadzić dość skomplikowane zabiegi.

Wiem, że nie mogła napisać mi tego wprost. Nie jestem naiwny, zależy jej na badaniach.

W tym momencie chyba ją trochę wkopał, bo jego korespondencja na pewno też jest prześwietlana. Niżej jest, że jednak kazała wracać.

Pod koniec raziły trochę wstawki religijne, bo nigdzie nie była zaznaczona jego silna wiara. Jasne, było o zabawie w Boga jego rękami, ale odebrałam to bardziej jako metaforę niż dylemat moralny wynikający z kwestii wiary, a potem cytat wprost z pisma i nawiązania do niewiernego Tomasz, Kaina itd.

Z – większości czysto subiektywnego – czepialstwa tyle. Nie będę ukrywać, że tekst czytałam z przyjemnością, na myśl nasuwał mi się wspomniany już Marsjanin, a warstwa naukowa, która oczywiście mnie przerosła, więc wierzę ślepo, że jest tak, jak napisałeś, to mocny punkt tego opowiadania. Dodatkowy plus za formę, która jak widzę różnie była odbierana. Dla mnie to ciekawy zabieg, usprawniający czytanie, chociaż trochę monotonny, ale uwiarygodniający samotność bohatera (jak we wspomnianym Marsjaninie). 

Pozdrawiam

@OldGuard

Dzięki za feedback.

Z pierwszego opisu wyobrażałam sobie, że niewiele widać przez okno. Mało światła, trudno cokolwiek dostrzec, a jednak parę zdań później bohater patrzy na coś jak zahipnotyzowany. 

Niewiele widać dlatego, że tam panuje półmrok, a nie dlatego, że okno jest małe.

Bohater patrzy zahipnotyzowany na krople deszczu na szybie. 

Zaimkoza do poprawki, widzę to.

Nie czuję tutaj tej tęsknoty, motywacji bohatera też nie bardzo i nie kleją mi się decyzje wracać-nie wracać. Raz ona chce, żeby wracał, on się waha. Potem ona jednak pisze, żeby nie wracał, on się na to zgadza bez mrugnięcia okiem. 

Zmiany decyzji są potraktowane zmianami warunków i okoliczności.

Początkowo naturalna jest ewakuacja, potem, okazuje się, że powrót jest bardziej ryzykowny niż pozostanie na miejscu… a potem, gdy wychodzi, że jest podtruty, bardziej ryzykowne jest pozostanie.

Każde z nich ma inny zasób informacji w danej chwili, stąd te decyzje są różne.

Zastanawia mnie, dlaczego do tak odpowiedzialnego zadania wysłano tak niekompetentną osobę? Nie odróżnia minerałów, nie rozumie wywodu profesor itd? Jasne, miał tylko obsługiwać stację paliw. W ogóle z tą niekompetencją trochę mi zgrzyta, niby dyletant od obsługi stacji, który wielu wywodów nie rozumie, ale jednak potrafi przeprowadzić dość skomplikowane zabiegi.

Nie zgodzę się, że jest niekompetentny. Dyskutowaliśmy już o tym wyżej. 

Jest kompetentny w takim zakresie, w jakim został tam pierwotnie wysłany, czyli obsługa bazy, konserwacja, tankowanie promów… jest inżynierem i w tej dziedzinie się sprawdza, od innych zadań, które niejako zaczyna realizować później, przy okazji, ma wsparcie ekspertów z Ziemi.

I z pomocą tych ekspertów wypełnia wszystkie niezbędne zadania. Nie musi rozumieć teoretycznych wywodów profesor, musi potrafić je wdrożyć w życie. I robi to.

Jest właściwym człowiekiem na właściwym miejscu.

Jajogłowi szukali życia na Encaphalusie. On znalazł je przez przypadek.

Pod koniec raziły trochę wstawki religijne, bo nigdzie nie była zaznaczona jego silna wiara. Jasne, było o zabawie w Boga jego rękami, ale odebrałam to bardziej jako metaforę niż dylemat moralny wynikający z kwestii wiary, a potem cytat wprost z pisma i nawiązania do niewiernego Tomasz, Kaina itd.

Nigdzie nie jest powiedziane, że jest wierzący, a tym bardziej silnie. Metafory do boskości nie świadczą o wierze. Wystarczy, że w młodości rodzice wysyłali go do kościoła/cerkwi, i to wystarczy by znał kilka cytatów z Biblii. Przecież zarówno niewierny Tomasz, jak i Kain czy Abel to są postaci tak często eksploatowane w literaturze, że nawet przeciętny ateista będzie wiedział, o co chodzi.

Co do formy… tak, pozwoliłem sobie na eksperyment… wyszedł, jak wyszedł. Trochę jednak ogranicza możliwości narracyjne i czasem trzeba się gimnastykować. 

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Known some call is air am

Wystarczy, że w młodości rodzice wysyłali go do kościoła/cerkwi, i to wystarczy by znał kilka cytatów z Biblii. Przecież zarówno niewierny Tomasz, jak i Kain czy Abel to są postaci tak często eksploatowane w literaturze, że nawet przeciętny ateista będzie wiedział, o co chodzi.

Wcale by nie musieli – Biblia należy do źródeł naszej kultury. Po prostu. Czytałam pod kątem błędów merytorycznych z dziedziny chemii, bo o to zostałam poproszona, ale tak ważnego kawałka charakterystyki bohatera chyba bym nie przegapiła.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ponieważ nie lubię pozostawiać piórkowych głosów na NIE bez komentarza, plus mogłoby to wyglądać na działanie odwetowe, wracam z tym zaległym komentarzem.

Plusy:

– Pomysł science z acetylenem. Oczywiście nie mam narzędzi poznawczych, żeby go ocenić, ale dla laika wychowanego w domu plus minus chemików wygląda to wiarygodnie, a w końcu o to chodzi w sf. Podoba mi się ten konkret naukowy, który w dodatku jest wymyślony i napisany niebanalnie, dobrze się tłumaczy w obrębie fabuły i dobrze z nią współgra. Jak dla mnie – jedno z najciekawszych pod tym względem konkursowych opowiadań, z tych, które stawiają bezpośrednio na eksplorację planet, księżyców czy planetoid.

– Druga osoba w narracji. Konsekwentna, solidnie napisana.

Niestety przeważyły minusy:

– Nie kupuję tego, jak bardzo fachowo chemicznym językiem bohater – którego kreujesz na prostego chłopaka, który marzy o otwarciu “stacji benzynowej” i jest pracownikiem czysto technicznym – zaczyna pisać tuż po “kursie online” pani Higgins. Tu by się prosiło trochę niepewności w posługiwaniu się fachową terminologią, nawet jeśli facet skończył szkołę, a potem go przeszkolili w tych metanach i etanach, które ma kontrolować. Albo jakaś uwaga, że go to tak wciągnęło, że przez kilka miesięcy przerobił samodzielnie program pierwszego roku studiów chemicznych. Nie widać zmiany w tym bohaterze, a przecież takie doszkolenie i zmiana charakteru pracy musiały się na nim odbić.

– Motywacja bohatera. Bo to oczywiście musi być młoda dziewczyna bez grosza przy duszy, w domyśle piękna i cudowna, umierająca na jakąś tragiczną chorobę? Musi być fabularnie najbanalniejsza pod słońcem love story? Szczerze mówiąc, gdybyś w tym konkretnym opowiadaniu dał faceta pod pięćdziesiątkę (wątpię, żeby w tak technicznie zaawansowanym świecie dla lotów na takie placówki był niski limit wieku), który chce ratować żonę w wieku lat 45+, choć mają odchowane dzieci, to bym kupiła, bo nie czułabym się emocjonalnie zaszantażowana, byłby w tym gorzki realizm, który akurat w takim tekście aż się prosi. I nawet to ostatnie zdanie, przy którym zrobiłam facepalm stulecia, wybrzmiałoby prawdziwie i mocno, a nie jak z filmowej bajeczki.

PS. Ciągle czekam na naprawdę odważne emocjonalnie opowiadanie w wykonaniu autora “Kumari”.

http://altronapoleone.home.blog

Dzięki za komentarz i merytoryczne uzasadnienie.

– Motywacja bohatera. Bo to oczywiście musi być młoda dziewczyna bez grosza przy duszy, w domyśle piękna i cudowna, umierająca na jakąś tragiczną chorobę? Musi być fabularnie najbanalniejsza pod słońcem love story?

W sumie racja. Można było inaczej.

 I nawet to ostatnie zdanie, przy którym zrobiłam facepalm stulecia

:)))

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

chce ratować żonę w wieku lat 45+, choć mają odchowane dzieci

Offtop antyfeministyczny, choć tak w sumie to trochę feministyczny: jaasne, po co komu żona, jak już dzieci się nie da narobić. :P

I nawet to ostatnie zdanie, przy którym zrobiłam facepalm stulecia

Ja zrobiłam taki malutki. O:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Offtop antyfeministyczny, choć tak w sumie to trochę feministyczny: jaasne, po co komu żona, jak już dzieci się nie da narobić. :P

Okej, średnio wyszło, indeed. Chodziło mi nie tyle o skądinąd obecny w takich dyskusjach argument o dzieciach, ile o nawiązanie do łzawych fejkowych zbiórek na leczenie (początkowo to nawiązanie wprost napisałam, potem wywaliłam i została resztka), gdzie potrzebującą jest niezmiennie długonoga długowłosa, przepiękna matka jednemu albo i trojgu rozkosznych maleńkich dzieciaczków, które zostaną nieodchowanymi sierotami (ojciec dzieciaczków zniknął, rodzice długonogiej tragicznie zginęli lata temu, ona nigdy nie ma nikogo poza dobrą sąsiadką, autentyk), ze stockowymi zdjęciami przecudownej elfki niemalże, obowiązkowo również chora na najrzadszą odmianę raka albo innego świństwa. Oczywiście w tych zbiórkach uratować ją może jedynie “innowacyjna terapia” (czasem na całkowitego bezczela płatne badania kliniczne, co powinno portalom zbiórkowym zapalać czerwoną lampkę, ale co tam, wali się, że zweryfikowane, bo nikt tam przecież się nie zna) – zrobiłam kilka śledztw i prowadziły one do “klinik” zakładanych przez przedsiębiorczych Polaków w Niemczech, oferujących pełny asortyment altmedu. Sorry za offtop, ale tak sobie myślę, że być może to są nawet w większym stopniu reklamy tych “klinik” niż proste naciągania, choć te oczywiście też. Niemniej prawdziwe dramaty przechodzą niezauważone w cieniu tych fejkowych albo naciąganych, które nierzadko rozgłasza dodatkowo prasa lokalna albo i krajowa, nie sprawdziwszy wiarygodności (dziwnym trafem w imieniu długonogiej wypowiada się rzeczona sąsiadka, bo pacjentka jest zbyt słaba albo zbyt załamana, żeby cokolwiek powiedzieć, w prasie te same stockowe zdjęcia co w zbiórce). A jak podrapać, to wychodzi, że taka osoba nie istnieje, a w każdym razie nikt zaangażowany w propagowanie zbiórki nie rozmawiał z nikim poza sąsiadką.

No, więc to była aluzja do takich.

http://altronapoleone.home.blog

Łoł. Ja dostaję głównie spam szantażujący ujawnieniem jakże sprośnych materiałów z kamerki (której nie mam) lub obiecujący wielkie pieniądze z konta tragicznie zginiętego Amerykanina, który dziwnym trafem nosił moje nazwisko, a wykonawcy jego testamentu nie mogą się do tej forsy inaczej dobrać. Ale akurat oszustwo nie skojarzyło mi się z bohaterem tekstu w ogóle.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ja tylko napomknę, że w tekście nie ma ani słowa, że żona była młoda i piękna. Jedyny szczegół, jaki padł, to, że się uśmiecha podobnie do kobiety na zdjęciu.

Z głównym bohaterem jest podobnie, też nie wiadomo ile ma lat.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Nie ma, wiem, zresztą bohaterka Love Story też nie jest piękna, ale i tak jest banalnie, a przecież te fejki, o których piszę, bazują na podobnie trywialnych schematach emocjonalnych, podkręcając je dodatkowo .

Tarnino, ja nigdzie nie posądzam bohatera o oszustwo, natomiast powyżej chyba wyjaśniłam, o co chodzi, dodam tylko, że w oszustwach bierze się taki wątek i sprzedaje ludziom, bo młoda dziewczyna zagrożona śmiercią wzruszy miliony, a dojrzała kobieta kilka osób. I w literaturze to jest dokładnie taka sama droga na emocjonalne skróty: każdy się wzruszy. (Statystyczny każdy, bo ja dostanę wścieku).

http://altronapoleone.home.blog

Nie, nie, rozumiem. Po prostu mój umysł powędrował w zupełnie inną stronę. Ale co do wzruszania, to ja akurat zimna i nieczuła jestem :) Kiedyś (ho,ho, w podstawówce) mieliśmy w ramach zajęć wychowawczych (chyba?) sprzątanie grobów na cmentarzu francuskim (nie, zaraz, nie na francuskim, na tym z drugiej strony, jak on się nazywa…?) i wbiło mi się w pamięć, jak klasowa prymuska, dziewczę pod każdym względem doskonałe, recytuje nad grobami dzieci właśnie takie “ach, jakie one biedne, że życia nie zaznały”. Wtedy spłynęło to po mnie jak po kaczce, i teraz też kasuję spamy bez patrzenia. Otwieram właśnie te o bogatym krewnym w Ameryce, żeby się pośmiać.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Chrościsko!

Ja tylko napomknę, że w tekście nie ma ani słowa, że żona była młoda i piękna. Jedyny szczegół, jaki padł, to, że się uśmiecha podobnie do kobiety na zdjęciu. Z głównym bohaterem jest podobnie, też nie wiadomo ile ma lat.

Ja odebrałam tych bohaterów jako ludzi w okolicach czterdziestki, którzy już sporo razem przeżyli i nie widzę wskazówek, które sugerowałyby jakąś młodzieńczość czy naiwność. W moim odczuciu bohater jest dojrzałym facetem, który decyduje się na poświęcenie dla kobiety, z którą spędził już kawał życia, są na innym etapie zażyłości, niż w początkowych latach związku. To brzmi już raczej jak silne przywiązanie do kogoś, jako rodziny, a nie do partnerki seksualnej. 

Jestem zdecydowanie z tych wzruszających się i, jak już mówiłam, mnie Twoja opowieść poruszyła i właśnie ten subtelny wątek bliskości i zażyłości, spodobał mi się najbardziej i był bardzo inspirujący. Dał mi sporo do myślenia nad tym, jak jeszcze można tworzyć historię budzącą w czytelniku emocje. I to właśnie lektura Twojego tekstu nadała ostateczny kształt mojemu “Powrotowi na Ceres”. 

Pozdrowienia,

eM

Dzięki, eM.

Miło jak tekst rezonuje u czytelnika zgodnie z intencją autora :).

Aż zajrzę w wolnej chwili na Twój Ceres.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Cześć, Chro!

Muszę powiedzieć, że pierwsze spotkanie z Twoją twórczością niewątpliwie zaliczę do udanych. Naprawdę dobre opko – tak pod względem fabularnym, jak i od strony technicznej. Podziwiam również interdyscyplinarny research. Zaznaczę też, że zupełnie nie przeszkadzała mi mnogość pojęć całkowicie mi obcych bądź mówiących niewiele. Płynąłem sobie przez tekst, który – mimo fachowej nomenklatury – pozostał zrozumiały na tyle, by lektura stanowiła rozrywkę, a nie tor przeszkód.

Sprawozdawczy ton mi nie wadził. Przeciwnie – dodawał pewnej nostalgii, melancholii, czułem tęsknotę głównego bohatera do ukochanej. Relacjonowane wydarzenia były zajmujące, a perypetie bohaterów zostawiały mnie z pytaniem: “Co będzie dalej?”. Owszem, zdarzały się momenty bardziej leniwe, ale przecież i życie na stacji nie obfitowało w niesamowitą akcję, a bohaterowi przez długi czas towarzyszyła jedynie monotonia. Uważam, że oddałeś to wiarygodnie.

Podobało mi się też jak niewiele zależało od bohatera, że był odcięty od źródeł informacji, że opierał się na strzępkach doniesień, że kontakt z ukochaną był utrudniony. To bardzo ładnie podkreślało jego wyobcowanie, kładło emfazę na jego samotność bez wskazywania na nią palcem.

Wątek choroby ukochanej jest nakreślony delikatnie. Jestem dość wyczulony na emocjonalne szantażyki pisarzy, wyjątkowo mnie drażnią i lubię się z nich nabijać. Tu nie ma z czego. Nikt się nie mazgai, nie męczysz czytelnika wspominkami o chorobie co trzeci akapit. Jednocześnie pozwalasz czytelnikowi zrozumieć motywacje bohatera. Dobra robota :)

Lubię podrzucać własne skojarzenia, które pojawiają się podczas czytania. Tu były dwa – rosyjski film “Jak spędziłem koniec lata” – wprawdzie rozgrywa się na zapomnianej przez cywilizację stacji meteorologicznej, a nie w kosmosie, lecz mimo wszystko dopatrzyłem się kilku podobieństw. Drugie skojarzenie – oczywiście imię Scarlett pociągnęło mnie wspomnieniem do głosu SI z filmu “Her”. Próbowałem pod tym kątem antycypować bieg wydarzeń, ale chybiłem po wielokroć :P

Nie czuję się jak Tomasz, nie zasługuję nim być.

Tu Ci się coś pokiełbasiło. Miało chyba być: “Nie czuję się jak Tomasz, nie zasługuję, by nim być”.

Naprawdę udany tekst, żałuję, że dotarłem do niego tak późno.

Z pozdrowieniami,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

@fmsduval

Dziękuję za obszerny i merytoryczny komentarz.

Odnośnie do skojarzeń, to wspomnianych filmów nie miałem okazji obejrzeć. A imię Scarlett… znam tylko jedno dzieło, z którym mi się kojarzy ;).

“Jak spędziłem koniec lata” chętnie bym zobaczył, polecajka brzmi nieźle.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

:)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Chrościsko – Chore migdałki, pewnikiem angina

Nie wiem jak pachną i smakują gorzkie migdały, ale te “Gorzkie migdały” od pierwszych zdań zapachniały solidnym researchem i zasmakowały dobrym warsztatem. Bardzo do gustu przypadła mi forma – narracja pierwszoosobowa skierowana do konkretnego adresata, bo to przecież listy. Świetnie to tutaj zagrało.

Tekst mocno podbudowałeś riserczem, który uwiarygodnił fabułę – a przynajmniej jest “twardą” część – w takim stopniu, że nie tylko uwierzyłem w to, że wydarzenia opisane przez Ciebie mogłyby zaistnieć realnie, ale również zacząłem się zastanawiać, czy już przypadkiem nie są opracowywane w NASA jakieś plany co do takiej misji, i na tym nie bazujesz :) Naprawdę wielkie brawa i zazdraszczam. Część biologiczno chemiczna, cóż, tutaj się nie wypowiem, bo moja wiedza jest nikła, jednak brzmi to wszystko fachowo i wiarygodnie, więc Ci wierzę, wierzę w to co robi protagonista i wierzę w profesjonalizm Scarlett.

Pierwszy kontakt opisywano na setki różnych sposobów. Zabijamy kosmitów bo ponieważ, jak w “Wiecznej Wojnie”, odgryzamy się za inwazję jak w “Grze Endera”, zaprzyjaźniamy się, handlujemy, czerpiemy z wiedzy, czy co tam jeszcze. Ty poszedłeś w kierunku eksterminacji, czyli w tym najbardziej chwytliwym. Tylko, że u Ciebie nie ma wysoko rozwiniętej cywilizacji, którą unicestwiamy z powodu naszych lęków i paranoi, naszej nieufności, wyrachowania, chęci zysku, zagarnięcia technologii, ekspansji. Nie ma nawet obcego gatunku na poziomie naszych, ziemskich zwierząt, który moglibyśmy potraktować jako pożywienie. Są proste organizmy, a ich uśmiercenie uratuje życie człowieka. I spoko, bo takie postawienie sprawy nie jest mocno wtórne, mnie się podoba, ale… Ale, z całym szacunkiem dla świetności tego opowiadania, dylemat moralny jest o kant dupy rozbić. Tu w zasadzie go nie ma, bo dla mnie, barbarzyńcy z gatunku homo sapiens, jest czymś oczywistym, że skoro protagnista – któremu kibicuję, i nie tylko dlatego, że jest z mojego gatunku – ma szansę na życie kosztem zjedzenia kilku prostych organizmów z obcej planety, to niech żre na zdrowie. A Ty jeszcze osłabiasz ten dylemat moralny na trzy sposoby. Pierwszy: nazywasz te organizmy nudlami, a bohater je na końcu zjada – taka trochę wtopa już na poziomie semantyki. Drugi: choć nie poczułem zbyt wielu emocji w tym, jak bohater zwraca się do Laury, a tą jego głęboką miłość i oddanie, którą deklaruje, kupię warunkowo po obniżce ceny, to dajesz jasno do zrozumienia, że jest jakiś problem zdrowotny mogący doprowadzić do śmierci jego ukochanej. I to jest OK, może tyłka nie urywa, jednak ten fakt, oraz to, że bohater musi zdobyć kasę dla ukochanej, sprawia, że tym bardziej nie chcę żeby on umierał, niech więc je te organizmy, wszak na drugiej szalce leży nie tylko jego życie, ale również życie Laury i szczęście ich obojga. Trzeci: bohater, gdy pierwszy raz natyka się na organizmy, uśmierca je wchodząc do habitatu. Był nieświadom, ale pierwsze koty poszły już za ploty w tamtym momencie, więc co mu w sumie zależy? Zbyt mała złożoność organizmów tutaj nie zagrała. Jeśli będziesz miał kiedyś okazję, przeczytaj opowiadanie “Gnota” Grega Abrahama, w Polsce wydane w antologii “Nowe legendy” – tam może nie ma obcych, ale jest ziemska forma życia i dylemat głównego bohatera, który musi wybrać jej życie lub własne.

Podoba mi się też postać Scarlett, choć myślałem w pewnym momencie, że pójdziesz w kierunku nawiązania bliższych relacji z panią doktor, przy jednoczesnym oddaleniu się od Laury. Ale nie poszedłeś i tak też jest nieźle.

Trochę tam wyżej ponarzekałem, ale to naprawdę kawał świetnego tekstu, dobrze napisanego, przemyślanego i potrafiącego wessać. Gratuluję i nadal zazdraszczam ;)

Known some call is air am

Dzię­ki, Outta, za ob­szer­ny ko­men­tarz.

Cóż mogę rzec, rację masz i tyle. Gdy­bym teraz to opko pisał, to pew­nie uda­ło­by mi się zneu­tra­li­zo­wać więk­szość za­rzu­tów, ale jak to mówią, mądry czło­wiek po szko­dzie.

Dy­le­mat sam w sobie dałby się obro­nić, za­bra­kło jed­nak od­po­wied­niej pod­bu­do­wy, by to życie miało w sobie nutkę in­te­li­gen­cji, emo­cji, by bo­ha­ter się do tych stwo­rzeń przy­wią­zał i by ta więź była wię­cej niż sym­bo­licz­na.

Co do re­la­cji Scar­lett vs głów­ny bo­ha­ter, to ode­bra­łeś to tak, jak sobie tego ży­czy­łem. Bo ta fa­scy­na­cja tam się po­ja­wia, i to obu­stron­na, ale jest kon­tro­lo­wa­na i osta­tecz­nie nie wznosi się ponad lo­jal­ność. 

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Dylemat sam w sobie dałby się obronić, zabrakło jednak odpowiedniej podbudowy, by to życie miało w sobie nutkę inteligencji, emocji, by bohater się do tych stworzeń przywiązał i by ta więź była więcej niż symboliczna.

Dokładnie, Chro. Ale nie zmienia to faktu, że to i tak kawał dobrego opowiadania :)

Co do relacji Scarlett vs główny bohater, to odebrałeś to tak, jak sobie tego życzyłem. Bo ta fascynacja tam się pojawia, i to obustronna, ale jest kontrolowana i ostatecznie nie wznosi się ponad lojalność. 

Wszyscy mi piszą, że dobrze odczytałem intencje odautorskie – yay! :) Cieszy mnie to niezmiernie :)

Known some call is air am

Za największy plus opowiadania chyba muszę wskazać język, którym operujesz. Nie tylko obrazowy, ale wciągający w historię, świetnie budujący klimat, dla mnie górna półka na naszym portalowym padole i to chyba ten element, który pozwala wynieść tekst na wyżyny:)

Przyznam, że był to poniekąd ten rodzaj tekstów, o których myślałem planując całą zabawę:P Zdjęcia Tytana rzeczywiście przywodzą na myśl te same krajobrazy co na Ziemi. Do tego dokładasz oryginalny moim zdaniem rodzaj pierwszego kontaktu z roślinnymi obcymi. Niby gdzieś takie roślinne nudle były, ale na pewno mniej i nie w ten sposób. Wszystko oczywiście należycie umotywowane treścią naukową sprawia, że jest to bardzo solidne SF, z typu bardziej hard. Pisałeś w komentarzu, że nadałoby się w wyzwaniu Marasa i przyznaję Ci całkowitą rację.

A żeby się trochę poczepiać (bo jako juror chyba mi wypada:P) wskazałbym początek. Przez kilka akapitów ukrywasz miejsce akcji, przez co wejście w klimat następuje nie tak szybko, jak by mogło. Niby to niewiele, przemęczyć się dwie wiadomości, ale bardzo niecierpliwy fan hard SF pewnie zdążyłby uciec:P Do tego zastanawiałem się, czy nie jest nieco zbyt długi – szczególnie porównując z końcową częścią tekstu, gdy rozwój choroby jest dość szybki. Mam wrażenie, że delikatne przesunięcie akcentów mogłoby tu pomóc.

No i zakończenie. Mam wrażenie, że sam sobie tu trochę zaszkodziłeś w kwestiach Piórkowych. A starczyłoby zostawić zdanie mniej.

Podsumowując – może nie ma tu zwalających z nóg fajerwerków, ale jest świetnie napisane, masz oryginalny motyw kontaktu i, mimo paru wątpliwości, jednak solidnie skonstruowane (a przynajmniej na tle konkurencji). Nominacja piórkowa mnie nie zdziwiła, sam zresztą knułem żeby ją jakoś wcisnąć, tylko już ktoś inny Ci ją załatwił, także… Gratuluję:)

Слава Україні!

Dziękuję za komentarz jurorski. Jeśli się zdarzy, że tekst dostanie kiedyś drugie życie, to początek i zakończenie poprawię. 

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Bellatrix: "Komentarz lożowy będzie razem z konkursowym :)" 

Mała i troszkę nieprzyjemna dygresja na marginesie. Czasu upłynęło sporo, mamy już pewien dystans i odpowiednią perspektywę. Pomijając fakt, że jak widać nie zawsze można liczyć na uzasadnianie werdyktu lożowskiego (i jurorskiego), to chciałbym zwrócić uwagę na inną kwestię – czy pisanie na konkurs opowiadania, które wydaje się jakimś tam małym hołdem wobec opowiadania jurorki tego konkursu (zwłaszcza po wcześniejszym peanie poredaktorskim pod tymże opowiadaniem w wykonaniu autora) nie wydaje się Wam (Bella i Chro) nieco niezręczne? W głosowaniu lożowskim powyższy tekst dostał TAKA (niestety jak dotąd bez uzasadnienia), więc zakładam, że i w konkursie jurorce się podobał.

I tutaj przyznam, że takie opowiadanie, umieszczone w uniwersum opowiadania jurorki i zarazem lożanki (nie mówię, że to zaraz fanfik, ale…) stawia w dosyć niezręcznej sytuacji (patrząc z boku) ową jurorkę i poniekąd innych uczestników konkursu. I chyba na przyszłość najlepszym rozwiązaniem byłoby niepisanie takich tekstów nawiązujących do tekstów jurorów, bo to trochę dziwnie wygląda, a ze strony lożanki sugerowałbym na przykład wstrzymanie się od głosu w głosowaniu loży nad takim tekstem.

Oczywiście wiem, że mamy tu tylko jakieś tam odległe wspomnienie świata i wydarzeń z opowiadania jurorki (i lożanki), ale z drugiej strony to jednak świadome osadzenie opowiadania w tym samym świecie (co chyba jest sporym wyróżnieniem dla owego świata ze strony autora).

I niestety, widzę tutaj (zapewne niezamierzoną i nieprzemyślaną) niezręczność, i chociaż mam świadomość, że to chyba metatekstowy wewnątrzportalowy żart, którego mimo wszystko i niestety jurorka i zarazem lożanka nie ucięła wstrzymaniem się od głosu, gdy już autor niefortunnie postawił ją w takiej sytuacji. O kulisach głosowania w samym konkursie nie wypowiadam się, bo ich nie znam. Nikogo o nic nie oskarżam, tekst jest dobry i broni się sam, ale sytuacja niestety nie jest transparentna na 100 %.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Marasie, z tymi zwyczajami to różnie bywa. Na przykład konkurs o chochlikach IMO powstał z inspiracji tekstami jurorów. Nie zawsze jest tak łatwo narysować cienką kreskę, jak twierdzisz.

A z głosowaniem sam powinieneś wiedzieć, że z obowiązku oddania głosu nie zwalnia nic oprócz autorstwa. Pokrewieństwo z autorem, ślub, betowanie… Nic. Bella musiałaby wziąć urlop z lożowania na cały miesiąc.

Babska logika rządzi!

Dlatego wspomniałem kilka razy, że to raczej Chro postawił Bellę w niezręcznej sytuacji.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Marasie, wybacz, że tak późno odpowiadam, ale wcześniej nie miałem możliwości.

Sugerujesz, że postawiłem jurorkę w niezręcznej sytuacji… no cóż.

Jeśli tak jest, to mogę jedynie za to przeprosić, bo nie taka była moja intencja (jeśli chodzi o niezręczność), bo jeśli chodzi o zastosowane środki literackie, nawiązania do Enceladusa czy też łamanie czwartej ściany, to przyznaję się, że zrobiłem to wszystko z premedytacją i świadomością tego, co robię.

Sugerujesz, że to opowiadanie jest małym hołdem dla Enceladusa Belli. I masz rację. To opowiadanie jest nie tyle hołdem dla jej opowiadania, co podziękowaniem dla osoby, która tu na portalu pomagała mi bezinteresownie przez 4 lata niemal przy każdym moim tekście, i dzięki której jestem literacko tu, gdzie jestem.

Jest to też tekst pisany przez osobę, która ma poczucie kompletnego wypalenia, bez weny i bez motywacji do dalszego pisania. Gdyby nie ten konkurs, nie jego otoczka, tematyka i osoba wspomnianej jurorki, jak bym nigdy się nie zmobilizował, by to opowiadanie napisać. Ja się wręcz zmusiłem, by jeszcze ten jeden jedyny raz, chwycić za pióro i napisać coś… ale nie cokolwiek, a coś konkretnie dla niej, z pełną świadomością jej gustu.

I wierz mi, Marasie, nie myślałem wówczas ani o wygrywaniu konkursów, ani o piórkach, chciałem napisać coś, co będzie zwyczajnym literackim “dziękuję” i co jej się po prostu spodoba.

To opowiadanie burzy czwartą ścianę, owszem. Nie pierwszy to mój taki tekst i pewnie nie ostatni.

Możliwe, że dla niektórych to chwyt poniżej pasa, granie na emocjach jurora, by uzyskać określony cel. Ja tak tego nigdy nie czułem.

Uważam to za wartość dodaną, jeśli tekst ma kilka płaszczyzn, i poza tą płaszczyzną zewnętrzną, rozumianą przez wszystkich, niesie ukrytą treść, którą pojąć mogą jej adresaci.

Czy tekst jest fanfikiem? Nie, nie jest. I pilnowałem się, by nie można mu było tego zarzucić. Jest tu zupełnie inna historia, zupełnie inni bohaterowie, zupełnie inny motyw… czy uniwersum jest takie samo? Łączy go z opowiadaniem Belli dosłownie jedno zdanie… że na Enceladusie była misja poszukiwania życia i że spaliła na panewce. To wszystko. To jedyny wspólny motyw.

I owszem, starałem się pisać tak, by te opowiadanie mogły funkcjonować obok siebie bez ewidentnych sprzeczności, ale to są niuanse na poziomie mrugnięcia okiem do czytelnika.

Przecież wystarczy zmienić nazwę Enceladusa na jakikolwiek inny księżyc Saturna i tych opowiadań nie będzie już łączyć zupełnie nic.

Czy to było zagranie nie fair?

Nie mogę być sędzią we własnej sprawie, więc nie mnie to oceniać. Pisząc to, w swojej opinii, nie łamałem żadnych pisanych reguł. Nie zakładałem też sobie kagańca na reguły niepisane. Możliwe, że podchodzę do naszych portalowych konkursów czy nagród zbyt lekko. Dla mnie to jednak przede wszystkim zabawa, w tym zabawa z jurorami.

Każdy może to zrobić, burzenie czwartej ściany jest super, w imię czego więc mam się ograniczać?

Zapewne, gdybym teraz miał pisać to opowiadanie jeszcze raz, to znając powyższe zastrzeżenia natury etycznej, zastanowiłbym się pewnie trzy razy, a ostatecznie go nie napisał. Sam więc oceń na ile ten kaganiec etyczny powinniśmy sobie nakładać, bo przecież tych kwestii na granicy prawa czy niezręczności jest więcej.

Niezręcznie może być lożanom oceniać betowane przez siebie teksty, niezręcznością może być oceniane współautorów bądź bliskich przyjaciół, a jednak ta praktyka jest na portalu powszechna. 

Dlaczego więc Bella ma być karana za brak wstrzymania się od głosu przy ocenianiu mnie, skoro podobnych przypadków na portalu mamy dziesiątki.

Podsumowując, Marasie, ja naprawdę rozumiem, że sytuacja może być dla niektórych etycznie wątpliwa. Rozwiązania widzę dwa:

Pierwsze, z przymrużeniem oka, może warto byś do swojego poradnika piórkowego dodał ten przypadek, gdy autor puszcza oko do Lożan, zachwycając się ich twórczością, w nadziei na TAKa.

Drugie, już na poważnie, to może doprecyzujmy w piórkowych regułach, co wolno, a co nie.

Portal jest społecznością demokratyczną, regulamin Loży można zmienić przez referendum, do wniosku o referendum zaś, o ile dobrze pamiętam, potrzeba chyba 15 użytkowników na portalu.

Jeśli uważasz, że takie referendum, precyzujące, w jakich przypadkach Lożanie powinni się wstrzymywać od głosu jest potrzebne, to ja chętnie się pod takim wnioskiem podpiszę.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Marasie, bardzo Ci dziękuję za sprowokowanie Chrościska do napisania najmilszego komentarza pod moim adresem, jaki tu czytałam :)

W kwestii tego, jak głosuję, nie zamierzam się tłumaczyć. Komentarz jurorsko-lożowy pojawi się, jak uporam się z własnymi zaległościami. Kiedy to będzie – nie obiecuję.

Hej, dzięki za odpowiedź, Chro. Sprawa widzę złożona i przepełniona prawdziwymi emocjami z czteroletnią historią. Zapewne można brać pod uwagę różne sytuacje i zastrzeżenia, kiedy lożanom coś wypada, a kiedy nie wypada. Masz rację, okoliczności takich jest więcej, być może warto kiedyś pomyśleć o takich obostrzeniach. Tymczasem, jak mi wyjaśniła Finkla, Bella nie mogła się wstrzymać od głosu nad jednym opowiadaniem. Jednak pal licho lożę, w zasadzie skupiłbym się głównie na jednej kwestii na przyszłość – nie piszmy opowiadań konkursowych będących hołdem dla jurora jurorującego w tym konkursie, ok? To chyba bardzo klarowna i dosyć oczywista sprawa (chyba mogę o tym otwarcie pisać, bo nie brałem udziału w tym konkursie i patrzę całkiem z boku). I tu nie chodzi o to, jak poważnie ktoś traktuje konkursy, czy o czyjeś wypalenie (mam wrażenie, że gdzieś mi mignęło, że jednak coś razem z Bellą piszecie…), ani o to, dla kogo to jest etycznie dwuznaczne (bo po Twoich słowach “ja naprawdę rozumiem, że sytuacja może być dla niektórych etycznie wątpliwa” rozumiem, że dla Ciebie nie jest). To proste – startujesz w konkursie, to nie robisz jurorom żadnych prezentów i uprzejmości, bo to jest moralnie dwuznaczne wobec innych uczestników.

Hej, Bella. Cieszę się, że sprowokowałem Chro do kolejnych, miłych dla Twego oka uprzejmości, ale ja nie o tym. Nie twierdzę, że powinnaś mi się z czegoś tłumaczyć, zwłaszcza z tego, jak głosujesz (tego by brakowało), i w sumie napisałem, że to niezręczność sprowokowana przez Chro. Po prostu patrzę z boku i widzę sytuację jednoznacznie dwuznaczną ;) i nieważne kogo ona dotyczy. Co do komentarza lożowskiego, to mam nadzieję, że uda Ci się z tym uporać w dogodnym i odpowiednim czasie, bo chyba tych zaległości lożowskich jest nieco więcej.

Po przeczytaniu spalić monitor.

To proste – startujesz w konkursie, to nie robisz jurorom żadnych prezentów i uprzejmości, bo to jest moralnie dwuznaczne wobec innych uczestników.

Odpowiem w podobnym tonie:

To proste, każdy wie, kto jest jurorem, każdy może przeczytać jurorskie opowiadania na portalu, każdy może wejść do wątku konkursowego i wejść z nimi w interakcję, a potem do tego nawiązać.

Jeśli ktoś potrafi tę czwartą ścianę zburzyć tak, by opowiadanie wciąż broniło się samo, to dlaczego ma tego nie robić?

Kaganiec ograniczający proces twórczy, tak to widzę.

Dlatego wolałbym by to była pisana reguła, a nie niepisana.

Ale spoko, rozumiem, różne są zdania, różne podejścia. Skoro swoim liberalnym podejściem mam komuś psuć zabawę, to postaram się na tej krawędzi nie balansować… o ile będzie w ogóle ku temu okazja.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Marasie, ustalanie reguł konkursów zostaw organizatorom konkursów. Nie widzę powodu, żeby układać reguły pod to, co Ty uważasz za słuszne Możesz zawsze sam zorganizować jakiś i tam wpisać w regulamin co chcesz. Dla mnie eot.

Naprawdę uważasz, Bello, że takie rzeczy trzeba zapisywać w regulaminach konkursów? To może trzeba też zapisywać tych regulaminach, że nie wolno obiecywać na privach okazywania jurorom wdzięczności w konkursach, które będzie się samemu jurorowało? To też są reguły konkursu czy może jednak powszechne reguły przyzwoitości?

No ale skoro serio nie widzicie w tym nic niestosownego, w takim razie luzik. Mamy inne wyczucie w takich kwestiach najwidoczniej.

Po przeczytaniu spalić monitor.

To może trzeba też zapisywać tych regulaminach, że nie wolno obiecywać na privach okazywania jurorom wdzięczności w konkursach, które będzie się samemu jurorowało?

Gratulacje, Marasie.

Retoryka godna samego prezesa.

Niby tylko stawiasz pytanie… i wcale nie wplatasz tam nieprawdziwej tezy…

Z dedykacją dla Ciebie cytat z internetów:

Pytania z tezą, sugerujące konkretną odpowiedź, wyrażające czyjąś opinię na dany temat to popularna zagrywka wśród tych, którzy marzą o służbie społecznej sprawie ale i też o wielkim dziennikarstwie. Niby zmyślne i niby niewinne pytania są jednak wciąż nieeleganckimi technikami służącymi do bezczelnego pomawiania.  

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Sweet Lord. Uspokoicie się, czy mam wezwać kapitana Snowa?

Evil undead cyborg pirate copyright H. L. DeVera

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Uspokoimy. Już nic nie piszę.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Wymiana zdań była dla mnie ciekawa. Mój pogląd – nie trzeba zapisywać w regulaminach, a nawiązanie w niczym nie szkodzi, nawet postrzegam je jako fajne! :-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Masz za to wyspiarkę: https://www.youtube.com/watch?v=DKume8XkUvg

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Pytania z tezą, sugerujące konkretną odpowiedź, wyrażające czyjąś opinię na dany temat to popularna zagrywka wśród tych, którzy marzą o służbie społecznej sprawie ale i też o wielkim dziennikarstwie. Niby zmyślne i niby niewinne pytania są jednak wciąż nieeleganckimi technikami służącymi do bezczelnego pomawiania.  

O, jakie fajne, przypomina mi sposób budowania wypowiedzi w komentarzach jednego z użytkowników, który podobno wnosi na portal jakąś wartość.

Known some call is air am

I tutaj przyznam, że takie opowiadanie, umieszczone w uniwersum opowiadania jurorki i zarazem lożanki (nie mówię, że to zaraz fanfik, ale…) stawia w dosyć niezręcznej sytuacji (patrząc z boku) ową jurorkę i poniekąd innych uczestników konkursu. I chyba na przyszłość najlepszym rozwiązaniem byłoby niepisanie takich tekstów nawiązujących do tekstów jurorów, bo to trochę dziwnie wygląda, a ze strony lożanki sugerowałbym na przykład wstrzymanie się od głosu w głosowaniu loży nad takim tekstem.

Uniżenie proszę o wybaczenie, że się ośmielę z pozycji zupełnego nołnejma wtrącić do tej wzniosłej dyskusji o portalowej moralności, ale dwie kwestie nie dają mi spokoju.

Mr.maras, akurat mam wątpliwą przyjemność czytać opowiadanie “Planeta Woda”, które w całości zostało napisane w hołdzie dla Ciebie, niejako na Twoje potrzeby. Czy nie czułeś się niezręcznie, zgłaszając to opowiadanie do piórka? Nie uważasz, że powinieneś się jednak wstrzymać ze zgłoszeniem tekstu w takiej sytuacji?

I druga kwestia. Czy to jest to słynne TWA, o którym się tu ciągle wspomina?

To opowiadanie jest nie tyle hołdem dla jej opowiadania, co podziękowaniem dla osoby, która tu na portalu pomagała mi bezinteresownie przez 4 lata niemal przy każdym moim tekście, i dzięki której jestem literacko tu, gdzie jestem.

Świetna sprawa, za taką postawę należy się Bellatrix dodatkowe uznanie.

Jest to też tekst pisany przez osobę, która ma poczucie kompletnego wypalenia, bez weny i bez motywacji do dalszego pisania.

Przykra wiadomość, Chrościsko, bo przyznam, że jak na razie Twoje teksty uważam, za jedne z najlepszych, jakie tu przeczytałem.

„Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich" – Friedrich Nietzsche

Jakbym czytał gdzieś niedawno takie słowa: […] przecież tego chcesz, po to wtrącasz się do dyskusji, żeby zamienić ją w przepychankę słowną […].

W wyzwaniu sf nie byłem jurorem współdecydującym o miejscu na podium i nie byłem lożaninem, który współdecydował o piórku w głosowaniu. Dałem głos zwykłego, zadowolonego z lektury, użytkownika na nominację, nic poza tym.

Poza tym napisanie tekstu na rzucone przeze mnie wyzwanie sf trudno nazwać hołdem dla mojej osoby… Konkursowy tekst Chro, był, jak zresztą przyznaje sam autor, hołdem dla jurorki konkursu. 

EOT z mojej strony.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Jakbym czytał gdzieś niedawno takie słowa: […] przecież tego chcesz, po to wtrącasz się do dyskusji, żeby zamienić ją w przepychankę słowną […].

Wtrącam się do tej dyskusji, bo jestem ciekaw, gdzie jest granica wyznaczająca rzekome ramy przyzwoitości.

W wyzwaniu sf nie byłem jurorem współdecydującym o miejscu na podium i nie byłem lożaninem, który współdecydował o piórku w głosowaniu. Dałem głos zwykłego, zadowolonego z lektury, użytkownika na nominację, nic poza tym.

Czyli takie zachowanie jest przyzwoite albo nie w zależności od tego, kogo dotyczy, a raczej od siły głosu tej osoby. Raczej nie. W momencie zgłaszania do piórka nie wiesz, czy Twój głos nie będzie tym, który zaważy na nominacji. Bez nominacji nie ma w ogóle głosowania. Jeśli potępiasz zachowanie zmierzające do uzyskania głosu, nominacji czy innej korzyści poprzez pewnego rodzaju dedykowanie opowiadań innemu użytkownikowi, czy przebijaniu czwartej ściany lub nawiązywanie do jego tekstów, to bądź w tym konsekwentny.

I jeszcze jedna ważna kwestia, Chrościsko jasno wyjaśnił swoje motywacje, Bellatrix nie podniosła lamentu, że została postawiona w niezręcznej sytuacji, pozostali jurorzy w konkursie nie oprotestowali niczego, uczestnicy konkursu również się pod wątkiem z wynikami nie oburzali. Jedynie Ty “z boku” wjechałeś na białym rumaku i postanowiłeś bronić moralności.

Poza tym napisanie tekstu na rzucone przeze mnie wyzwanie sf trudno nazwać hołdem dla mojej osoby… Konkursowy tekst Chro, był, jak zresztą przyznaje sam autor, hołdem dla jurorki konkursu.

Tu też się nie zgodzę, napisanie tekstu dla kogoś i w jego ulubionym gatunku jest pewnego rodzaju hołdem. A jeśli jeszcze robi się z tego ogólnoportalowe wyzwanie będące kontynuacją pomysłu tej osoby, to niejako ta osoba staje się nieformalnym jurorem, ekspertem, trudno więc mówić, że był to tylko zwykły komentarz zadowolonego czytelnika.

„Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich" – Friedrich Nietzsche

Przykra wiadomość, Chrościsko, bo przyznam, że jak na razie Twoje teksty uważam, za jedne z najlepszych, jakie tu przeczytałem.

Dziękuję, Osvaldzie, to bardzo miłe.

Myślę, że nie jestem tu jedyny, komu czasem chce się to rzucić w diabły. To raczej proza życia większości z nas.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Długo się zastanawiałam, czy się wypowiedzieć, bo mogłabym uznać, że to nie moje małpy i nie mój cyrk. Niemniej jedno nie daje mi spokoju. Mianowicie jakim cudem dwie osoby, które miały do czynienia z pracą naukową, z zasadami akademickimi – bo oboje zainteresowani zrobili przecież doktoraty – nie widzą tu problemu, który nazywa się konfliktem interesów? (Nazwa może być myląca, nie ja ją wymyśliłam, więc się nie czepiajcie, to de facto termin techniczny).

Jest oczywiste, że projektu naukowego nie może recenzować i oceniać osoba, która brała udział w przygotowywaniu tego projektu; ba, nie może go recenzować także osoba, którą z autorem łączą jakiekolwiek związki, czyli z jednej strony “matka, żona czy kochanka”, z drugiej np. promotor pracy na stopień autora, a często nawet po prostu osoba z tego samego ośrodka naukowego. W zasadzie takie osoby są często wyłączane nawet z dyskusji o projekcie.

Tymczasem tu mamy zestaw taki: autor przyznaje się do tego, że jurorka jest “promotorką” jego ostatnich tekstów, jurorka w nowej przedmowie do tekstu, który stanowił bezpośrednią inspirację nagrodzonego opowiadania, dziękuję autorowi za pomoc w redakcji tamtego tekstu. Autor pisze fanfik do tekstu jurorki czy też hołd dla tekstu i/lub jurorki. Tekst dostaje pierwszą nagrodę w konkursie jurorki/promotorki/inspiratorki/muzy.

No, sorry, ale jeśli to nie jest kliniczny przykład wspomnianego konfliktu interesów, to ja nie wiem, co nim jest.

I teraz część druga, czyli co z tego wynika. Można powiedzieć, że nic, bo konkurs był o portalową chwałę czyli natkę pietruszki. I zapewne przeszłabym nad tym do porządku dziennego (choć kiedy dowiedziałam się, że te teksty są powiązane, a było to już po ogłoszeniu wyników, to mnie dość wmurowało; tekstu nr 1 wcześniej nie czytałam, teraz zajrzałam, ale ponieważ mnie dość mocno wynudził, to tylko sprawdziłam, czy rzeczywiście są bezpośrednie nawiązania – no, są), gdyby nie to, że oboje zainteresowani w ogóle nie widzą problemu i uciekają we wzruszające historie o braku weny. (Ja skądinąd powtórzę po raz n+1, że wciąż mam nadzieję, że wena własna Chro przyniesie kolejną Kumari).

A była tu możliwość wyjścia z twarzą na kilku etapach. Bo oczywiście Chrościsko ma prawo pisać peany dla Belli, a Bella zachwycać się tymi peanami. Ba, sama uważam, że tekst nr 2 (Migdały) jest dobry i nawet lepszy od tekstu nr 1, tylko zakończenie skiepszczone i głównie przez to byłam na nie. To jest całkiem dobre opowiadanie; jak dla mnie niekoniecznie najlepsze w konkursie, choć to już kwestie subiektywne.

Niemniej po pierwsze autor mógł je zamieścić z tagiem konkursowym, ale z zastrzeżeniem, że ponieważ jest hołdem dla jurorki i nawiązuje do jej tekstu, nie powinno startować w konkursie wraz z innymi. Konflikt interesów mogło też dostrzec jury (a zwłaszcza zainteresowana jurorka, bo pozostali mogli długo tkwić podobnie jak ja w niewiedzy co do istniejącego związku, jako że autor nie poinformował o tym w przedmowie) i np. zaproponować wyjście salomonowe: opowiadanie nie startuje w konkursie, za to dostaje nagrodę czy wyróżnienie specjalne jurorki. Albo i całego jury, whatever, jeśli rzeczywiście jednogłośnie uznano je za najlepsze. Może być nawet miejsce na nieboskłonie ponad podium, fanfary i deszcz confetti. Cokolwiek. Natomiast pozostawienie tego tekstu w zwykłej stawce wraz z wszystkimi pozostałymi uważam za decyzję niedobrą i nie fair wobec innych uczestników. Którzy skądinąd mogli być nieświadomi istniejącego związku.

A teraz lekki offtop, bo nie wszyscy chyba łapią pewne różnice. Dodam to do “żółtodziobów” skądinąd. Czyli definicje.

1) Konkurs – zabawa (bardziej lub mniej poważna, zwłaszcza jeśli chodzi o nagrody, bo bywa to publikacja zewnętrzna), w której organizatorzy wymyślają warunki, a uczestnicy piszą teksty wg tych warunków. Organizatorzy najczęściej są też jurorami, ale zdarzają się także konkursy bez jury, gdzie głosują czytelnicy. Zasadniczo jurorzy nie biorą udziału w zmaganiach, choć czasem wrzucają – poza konkursem – tagowane opowiadania. Ustalone zostało także, że jurorów nie należy prosić o betę tekstów konkursowych, oni zaś nie powinni przyjmować zaproszeń do bety. [konflikt interesów!] Jurorzy mogą zgłaszać opowiadania konkursowe do piórek, ale zalecenie jest takie, żeby robili to po ogłoszeniu wyników (stąd między innymi kwestia dedlajnów nie na koniec miesiąca).

2) Wyzwanie – ktoś rzuca pomysł i zaprasza do jego wykonania innych użytkowników, konkretnych albo ogólnie, może też być łańcuszkowo. W przeciwieństwie do konkursu nie ma tu zazwyczaj sztywnych reguł, raczej propozycja zmierzenia się z jakimś zadaniem pisarskim. Przez pewien czas funkcjonowały też czysto ćwiczebne “wyzwania tygodniowe” (ale chyba zdechły), gdzie pisało się pojedyncze scenki itp. W wyzwaniach nie ma jury, miejsc podiumowych, nagród i tak dalej (nie musi być nawet dedlajnów ani limitów), za to betowanie i zgłaszanie do piórek jest tu całkowicie nieograniczone. Ba, wręcz wskazane, jeśli wymyślający zadanie uzna, że tekst znakomicie spełnił założenia.

3) Pojedynek – zabawa zasadniczo polegająca na pisaniu anonimowo tekstów raczej krótkich (a niekiedy wręcz bardzo krótkich), w krótkim czasie, anonimowo, na najczęściej bardzo szczegółowo określony temat, czasem z wymogami formalnymi. Chodzi o to, żeby były emocje z głosowaniem, napięcie i tak dalej. Ostatnimi czasy niektóre pojedynki nieco zbliżyły się do wyzwań ograniczonych do dwóch czy trzech autorów, a i limity i dedlajny się wydłużyły. Taka zabawa to nie klasyczny pojedynek, ale forma pośrednia. Bety – niezalecane, bo głosuje publiczność. Zgłoszenia piórkowe – bez ograniczeń.

http://altronapoleone.home.blog

Jest oczywiste, że projektu naukowego nie może recenzować i oceniać osoba, która brała udział w przygotowywaniu tego projektu; ba, nie może go recenzować także osoba, którą z autorem łączą jakiekolwiek związki, czyli z jednej strony “matka, żona czy kochanka”, z drugiej np. promotor pracy na stopień autora, a często nawet po prostu osoba z tego samego ośrodka naukowego. W zasadzie takie osoby są często wyłączane nawet z dyskusji o projekcie.

Tymczasem tu mamy zestaw taki: autor przyznaje się do tego, że jurorka jest “promotorką” jego ostatnich tekstów, jurorka w nowej przedmowie do tekstu, który stanowił bezpośrednią inspirację nagrodzonego opowiadania, dziękuję autorowi za pomoc w redakcji tamtego tekstu. Autor pisze fanfik do tekstu jurorki czy też hołd dla tekstu i/lub jurorki. Tekst dostaje pierwszą nagrodę w konkursie jurorki/promotorki/inspiratorki/muzy.

Drakaino, wielce interesujące, naprawdę godne pochwały są twoje standardy i to, że chcesz przenieść je na amatorski portal literacki. No przyznam, że z chęcią przyjrzałem się temu zagadnieniu bliżej.

A czy przypadkiem Ty i ninedin nie jesteście przyjaciółkami, czy nie piszecie razem? Jak więc ma się konflikt interesów do tego, że obydwie jesteście w loży i oceniacie swoje opowiadania? Czemu to nie wywołuje Twojego sprzeciwu? Zaraz pewnie odpowiesz, że piórka to nie konkurs, że teksty ze sobą nie konkurują, ale to myślenie jest błędne. To jest konkurs, bo poszczególne teksty konkurują ze sobą o uwagę czytelników i w efekcie zebranie punktów do nominacji.

Przytoczona przez Ciebie zasada oceny projektów naukowych ma jeden główny cel – obiektywizm. Chodzi o to, żeby na ocenę nie wpływały czynniki niemerytoryczne, jak sympatie, znajomości, czy po prostu fakt, że wie się o projekcie więcej niż inni oceniający. Dlatego przytoczone przez Ciebie definicje wyzwania, konkursu i pojedynku są po prostu śmieszną próbą zastosowania podwójnych standardów. Nie bez znaczenia jest też fakt, że piórko stanowi większą wartość, bo kończy się publikacją niż konkurs o pietruszkę.

Pozwoliłem sobie zerknąć na komentarze ninedin pod Twoimi tekstami. Ten cytat jest szczególnie wart uwagi: “Paradoksalnie, chciałabym kiedyś zagłosować na NIE na twój tekst, bo do tej pory zawsze chyba byłam na TAK przy twoich nominacjach, a znamy się prywatnie od lat i współpracujemy, więc może to wyglądać jak faworyzowanie – ale to nie będzie jeszcze ten raz”.

https://www.fantastyka.pl/opowiadania/pokaz/27407

I jak obydwie nie macie sobie nic do zarzucenia? Tymczasem mamy tu sytuacje, gdzie jurorka/lożanka otwarcie przyznaje się do prywatnej znajomości i współpracy. Z dalszej części komentarza wynika też, że jest bardzo dobrze zaznajomiona z Twoją twórczością, to znaczy dużo bardziej niż z twórczością innych autorów tekstów na forum. Dlaczego obydwie jesteście w loży? Czyż nie byłoby honorowe, gdyby jedna z Was w danym roku się wycofała? Drakino, chcesz ustalać sztywne zasady moralne? Pilnować, żeby nie było konfliktu interesów, to bądź w tym konsekwentna.

A tutaj kolejny przykład z jeszcze innego rodzaju: https://www.fantastyka.pl/opowiadania/pokaz/28378

Tekst był betowany przez troje członków loży, czyli można to uznać za udział w projekcie. Jeden z betujących lożan był nawet tym, który tekst nominował, co ma szczególne znaczenie, bo bez tego tekst nie zebrałby od użytkowników głosów do nominacji. Drugi z betujących lożan był na tak. Mamy więc sytuację nierównego traktowania użytkowników, bo jeden z nich był wsparty przez aż troje jurorów, którzy przygotowali jego tekst, wyeliminowali wszystko co im nie pasowało. Czy w takim razie teksty niebetowane przez lożan miały takie same szansę na nominację. Przytoczę tu jeszcze odniesienie to komentarza MrBrightsida po tekstem emlisien( https://www.fantastyka.pl/opowiadania/pokaz/29094). Mamy tam jasną informację, że tym, co decyduje o głosie na nie są mankamenty techniczne,. I tu zadajmy sobie pytanie, co by było gdyby MrBrightside ten tekst betował, zapewne wyeliminowałby te błędny i wtedy mógłby być na tak.

Nie można wobec użytkowników stosować jakiś różnych miar i w zależności od widzimisię jednych upominać, a innych nie za analogiczne zachowania. Jeśli pewne zachowania budzą wątpliwości, to należy je jasno określić, a nie wyciągać zarzuty losowo.

I jeszcze jedna sprawa, Chrościsko jasno napisał:

Jest to też tekst pisany przez osobę, która ma poczucie kompletnego wypalenia, bez weny i bez motywacji do dalszego pisania. Gdyby nie ten konkurs, nie jego otoczka, tematyka i osoba wspomnianej jurorki, jak bym nigdy się nie zmobilizował, by to opowiadanie napisać. Ja się wręcz zmusiłem, by jeszcze ten jeden jedyny raz, chwycić za pióro i napisać coś… ale nie cokolwiek, a coś konkretnie dla niej, z pełną świadomością jej gustu.

I wierz mi, Marasie, nie myślałem wówczas ani o wygrywaniu konkursów, ani o piórkach, chciałem napisać coś, co będzie zwyczajnym literackim “dziękuję” i co jej się po prostu spodoba.

Przyznam, że to straszne, żebym to właśnie ja, krwiożerczy Osvald, był tu jedynym, który widzi w tym dobre intencje i wykazuje współczucie dla autora zmagającego się z niemocą twórczą. Dziwi mnie, że po tym wyjaśnieniu zamiast głosów dodających otuchy, ktoś przychodzi i jeszcze kopie autora, oskarżając o machlojki w konkursie o pietruszkę.

PS. Miałem na studiach takiego profesora, co lubił mawiać, że częstotliwość cytowania definicji jest odwrotnie proporcjonalna do wiedzy wykładającego.

„Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich" – Friedrich Nietzsche

Pozwolę sobie założyć wątek w hyde parku na temat tego, co wypada a co nie wypada na forum (bo to co wolno a czego nie wolno określa regulamin). Bo myślę, że nie ma sensu nabijać komentarzy niezwiązanych z tekstem pod opowiadaniem.

„Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich" – Friedrich Nietzsche

mortecius

Niezmiernie mnie bawi, że pouczać, wymądrzać się, rzucać oskarżenia oraz insynuacje przyszły tu osoby, które wcześniej atakowały Osvalda, a pod moim tekstem opublikowanym na ten sam konkurs urządziły sobie festiwal harassowania innych użytkowników i hejtu. Pamiętam też nawoływania na shoutboxie do wszystkich, żeby przyszli skrytykować moje opowiadanie, bo to takie gówno, a ci idioci w komentarzach chwalą! Tak być nie może! xD

Niezmiernie mnie bawi, że tak piszesz, po tym, co napisałeś pod swoim skasowanym tekstem, jak hejt się z Ciebie wylewał. Widzisz? Ja też mogę napisać jakieś zarzuty, których się nie da udowodnić, bo tekst przepadł. Przywróć go, pokaż komentarze i zobaczmy ten festiwal hejtu. O ile pamiętam, też się tam wypowiadałem w komentarzu piórkowym, ale nie przypominam sobie, abym kogoś hejtował, więc teraz, proszę, pokaż mi moje komentarze, najlepiej pokaż wszystkie i będzie jakaś baza do dyskusji.

Osvald

Ty zakładasz temat o portalowej kulturze? Ty?

Tak, Zanais, ja zakładam, ale w woli ścisłości nie o kulturze, ale o równym traktowaniu i bezstronności. Masz z tym jakiś problem? Możesz się tam wypowiesz na temat nierówności, zasad itp., zapraszam.

„Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich" – Friedrich Nietzsche

No rozbawiłeś mnie przednie. Równe traktowanie i bezstronność z Twojej strony? Naprawdę masz ludzi za takich głupich?

Nigdy nikogo nie uważałem za głupiego ani tak nie nazwałem. Traktuję też wszystkich równie wrednie równo. Jak masz coś do mnie, Zanais, to miej odwagę napisać wprost albo milcz.

„Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich" – Friedrich Nietzsche

Sugeruję po pierwsze nie spamować Chrościsko pod opowiadaniem, a po drugie dobrze przemyśleć to, czy niektóre rzeczy na pewno chcecie pisać. Spokój sprzyja jakości dyskusji.

Administrator portalu Nowej Fantastyki. Masz jakieś pytania, uwagi, a może coś nie działa tak, jak powinno? Napisz do mnie! :)

Zostawiłem pytanie do Mortecius, które uważam za zasadne, bo dotyczy mnie (i nie tylko), resztę postów usunąłem i już tu nie wrócę, chyba że wywołany. Peace.

Wybaczcie, że nie będę ciągnął tej dyskusji, bo swoje zdanie już wyraziłem. Za wywołane kontrowersje mogę jedynie Was przeprosić. Nie były zamierzone.

Pozwolę sobie tylko odpowiedzieć Drakainie w kilku zdaniach.

Gdybyśmy byli w środowisku naukowym/formalnym to tak, byłoby to co najmniej wątpliwe etycznie.

Jednak jesteśmy na portalu, gdzie, przynajmniej w mojej opinii, te zasady są luźniejsze i polegają na zaufaniu.

Powszechnym jest że lożanie głosują na teksty, które same betowali. Powszechym jest, że lożanie oceniają teksty swoich współautorów. W mojej opinii przypadek mój i Belli jest analogiczny do Twojego i ninedin, wszak również razem piszecie i oceniacie wzajemnie własne opowiadania.

Nigdy nie kwestionowałem Waszego obiektywizmu względem siebie, dlatego też nie spodziewałem się, że ktoś zakwestionuje obiektywizm Belli.

Cała ta dyskusja pokazuje mi tylko, że przyszedł czas, by doprecyzować zasady głosowań lożańskich/konkursowych, aby takich sytuacji w przyszłości uniknąć. Bo ani dla mnie ta sytuacja komfortowa nie jest, ani z pewnością dla tych, którzy czują się pokrzywdzeni.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Zupełnie niepotrzebnie, Chro, wyjechałeś w wątku konkursowym z tym podważaniem wyników itd. Nikt nie ma zamiaru podważać wyniku konkursu ani nikt nie oskarżał nikogo o nieuczciwość czy wpływ na głosowanie Belli. Jak pisałem, tekst broni się sam, założyłem od razu (patrz wyżej), że to niefartowny brak pomyślunku w tej kwestii i że to było niezamierzone i bez złych intencji. Nie róbmy dramy. Chodziło wyłącznie o wyjaśnienie prostej kwestii – to nie wygląda fajnie, patrząc z boku, bez względu kogo dotyczy i jakich okoliczności, gdy ktoś robi ukłony i uprzejmości do jurora, biorąc udział w jakimś konkursie. I tylko tyle. Po co pisać o ulotnych wenach, zawartościach regulaminów, rewizjach wyników. To nie ma nic do rzeczy. Jak napisała Drakaina, to wygląda na ów konflikt interesów i chociaż wiemy, że ludzie na portalu to uczciwe bestie, to pewnych rzeczy zwyczajnie nie wypada i wynika to nie z punktów regulaminu, tylko ze zwykłego poczucia przyzwoitości i wyczucia taktu.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Zamiast komentarza.

Kiedy za mojej pierwszej lożowej kadencji “na wokandzie” stanął tekst ninedin. Nie czuję się uprawniona do wyciągania z lożowego wątku wypowiedzi innych, ale stanęło na tym, że w głosowaniach piórkowych głosujemy na teksty. Konkursy to inna sprawa. (Sytuacja na rok 2019).

http://altronapoleone.home.blog

Marasie, ta sytuacja jest dla mnie niekomfortowa.

Padają konkretne zarzuty, są na to argumenty, które rozumiem. Nie chcę udawać, że nic się nie stało.

Bo albo się stało i robimy rewizję wyników, albo się nie stało, ale w takim razie, po co ta gównoburza.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

ale w takim razie, po co ta gównoburza.

Jeśli mamy już szukać jakichś pozytywów a propos Waszego shitstromu, to uważam, że jedynym będzie uważanie na tego typu sytuacje w przyszłości, żeby się więcej nie powtórzyły.

Known some call is air am

Zgadzam się z Outta w całości.

Bo albo się stało i robimy rewizję wyników, albo się nie stało, ale w takim razie, po co ta gównoburza.

Stało się niedobrze (przynajmniej potencjalnie) i wielka szkoda, że trafiło w naprawdę dobre opowiadanie (czytałem).

W skrócie: shitstorm uważam za uzasadniony, rewizję wyników – nie i wielka szkoda, że trafiło na opowiadanie, któremu i tak (z mojej okrojonej wiedzy) wygrana się należała.

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny