Kiedy muzyka przestaje łagodzić obyczaje

Więk­szość ludzi są­dzi­ła, że Jo­achim Lars­son był zwy­czaj­nym mło­dzień­cem, a Tyfus po­spo­li­tym kun­dlem.

Oczy­wi­ście ta uwaga nie do­ty­czy­ła miesz­kań­ców za­mczy­ska nie­opo­dal Adel­sten, gdzie mie­ści­ła się sie­dzi­ba Kró­lew­skie­go To­wa­rzy­stwa Spi­ry­ty­stycz­ne­go. Adep­ci Sztuk Ukry­tych, a nawet młod­sze du­cho­we media – wszy­scy scho­dzi­li z drogi chło­pa­ko­wi prze­mie­rza­ją­ce­mu ko­ry­ta­rze. Zdo­by­wa­li się co naj­wy­żej na nie­mra­we Dzień dobry, panie Lars­son, zwy­cza­jo­we Śmierć nie ist­nie­je, albo po pro­stu ob­rzu­ca­li mło­dzień­ca i nie­od­stę­pu­ją­ce­go go psa za­nie­po­ko­jo­ny­mi spoj­rze­nia­mi.

Jo­achim ma­sze­ro­wał po­spiesz­nie, za­in­try­go­wa­ny no­tat­ką, którą otrzy­mał z sa­me­go rana. Cien­kie, po­chy­łe pismo oraz za­pach per­fum, któ­rym na­sią­kła wia­do­mość, nie po­zo­sta­wia­ły wąt­pli­wo­ści co do nadawcy, nawet po­mi­mo braku pod­pi­su.

Czer­wo­ny dywan po­kry­wa­ją­cy po­sadz­kę tłu­mił od­głos kro­ków. Pro­to­pla­ści współ­cze­sne­go spi­ry­ty­zmu, przed­sta­wie­ni na por­tre­tach zdo­bią­cych ko­ry­ta­rze, ob­ser­wo­wa­li po­nu­ro za­dy­sza­ne­go chło­pa­ka. Deszcz bęb­nił w okna tak gło­śno, że nie­mal za­głu­szał myśli, ale nawet sza­le­ją­ca na ze­wnątrz ulewa nie mogła ze­pchnąć za­cie­ka­wie­nia mło­dzień­ca na dal­szy plan.

Czy to moż­li­we, że na­praw­dę wró­ci­ła?

W końcu do­tarł do ma­syw­nych drzwi i pchnął je bez pu­ka­nia. Usi­ło­wał opa­no­wać od­dech i szyb­kie bicie serca. Wraz ze swoim cho­wań­cem wkro­czył do ga­bi­ne­tu.

Po­miesz­cze­nie wy­glą­da­ło do­kład­nie tak samo, jak za­pa­mię­tał Jo­achim. W ko­min­ku trza­skał przy­jem­nie ogień, rzu­ca­jąc odro­bi­nę świa­tła na prze­cho­wy­wa­ne w ga­blot­kach stare fi­gur­ki, bi­żu­te­rię, amu­le­ty i zwoje per­ga­mi­nu. Po lewej stro­nie stał regał z księ­ga­mi. Ścia­ny zdo­bi­ły gu­stow­ne, wie­ko­we go­be­li­ny, ocie­pla­jąc tro­chę wra­że­nie wy­wo­ły­wa­ne przez su­ro­we, ciem­ne mury zamku.

Przy sto­li­ku nie­opo­dal re­ga­łu sie­dzie­li bliź­nia­cy Var­go­wie, któ­rym to­wa­rzy­szy­ła tęga opie­kun­ka o sro­giej minie. Naj­wy­żej ośmio­let­ni chłop­cy, ubra­ni w jed­na­ko­we, nie­na­gan­nie wy­pra­ne i wy­kroch­ma­lo­ne mun­dur­ki spra­wia­li wra­że­nie nie­obec­nych. Jeden z nich po­chy­lał się nad no­te­sem, sunąc pió­rem i wy­krę­ca­jąc głowę w nie­na­tu­ral­ny spo­sób, zaś drugi aku­rat wy­pluł duży gwóźdź, ze wszyst­kich stron ob­le­pio­ny ek­to­pla­zmą. Opie­kun­ka się­gnę­ła po przed­miot i sta­ran­nie usu­nę­ła zeń białą sub­stan­cję, po czym ostroż­nie owi­nę­ła ser­wet­ką i odło­ży­ła na bok.

W fo­te­lu przy ko­min­ku sie­dzia­ła ko­bie­ta, na widok któ­rej mło­dzień­co­wi za­drża­ło serce. Ob­ser­wo­wa­ła bliź­nia­ków i du­ma­ła nad czymś głę­bo­ko.

– Ma­da­me Bon­bel­le, do­brze po­now­nie panią zo­ba­czyć – rzekł Jo­achim, skła­nia­jąc się z sza­cun­kiem. – Nie są­dzi­łem, że tak szyb­ko pani do nas wróci.

– Jo­achi­mie, mon bijou, je­steś wresz­cie! – od­par­ła ko­bie­ta wy­so­kim, dźwięcz­nym gło­sem. Mó­wi­ła jak zwy­kle, z sil­nym i cha­rak­te­ry­stycz­nym ak­cen­tem. – Co za miła nie­spo­dzian­ka! Sia­daj, pro­szę, spo­cznij przy ko­min­ku.

Mło­dzie­niec uniósł lekko brew, po­sły­szaw­szy okre­śle­nie nie­spo­dzianka – wszak to ko­bie­ta go we­zwa­ła – ale po­słusz­nie zajął miej­sce obok go­spo­dy­ni, przy­pa­tru­jąc się jej z za­cie­ka­wie­niem. Tyfus spo­czął tuż przy nodze chło­pa­ka.

Lu­cil­la Bon­bel­le była cu­dzo­ziem­ką z od­le­głe­go, nie­wiel­kie­go kraju o dys­ku­syj­nych zwy­cza­jach ku­li­nar­nych. Na­le­ża­ła do grona naj­po­tęż­niej­szych me­diów na świe­cie. Swo­je­go czasu na jej se­an­se ścią­ga­ły oso­bi­sto­ści ze wszyst­kich stron kon­ty­nen­tu, lecz gwiaz­da spi­ry­tyst­ki przy­ga­sła w mo­men­cie, gdy zna­la­zła się w sta­nie bło­go­sła­wio­nym. Każda ko­bie­ta, czu­jąc w łonie bicie in­ne­go serca, od­naj­du­je w sobie ogrom­ne po­kła­dy mi­ło­ści, ale ma­da­me Bon­bel­le od­na­la­zła ich wie­lo­krot­nie wię­cej. Roz­po­czę­ła ka­rie­rę pi­sar­ską, wy­da­jąc w okre­sie ciąży trzy opa­słe, po­czyt­ne księ­gi z po­ra­da­mi dla sa­mot­nych matek. Nowa ży­cio­wa rola spo­wo­do­wa­ła, że ko­bie­ta za­po­mnia­ła o spra­wach Za­sło­ny oraz In­ne­go Świa­ta, a sku­pi­ła całą ener­gię na dzie­cię­cych far­tusz­kach, ko­ły­skach i opo­wie­ściach o swoim uro­czym chłop­cu.

Uro­dze­nie dziec­ka ani tro­chę nie wpły­nę­ło na nie­na­gan­ną fi­gu­rę Lu­cil­li. Czar­na, czę­ścio­wo ko­ron­ko­wa suk­nia opi­na­ła jej smu­kłe ciało, do­sko­na­le pod­kre­śla­jąc wszyst­kie ko­bie­ce atuty. Modny ka­pe­lusz z wo­al­ką skry­wał więk­szość twa­rzy, nie po­zwa­la­jąc w pełni uj­rzeć ta­jem­ni­czych rysów. Widoczne pod na­kry­ciem głowy ciem­ne włosy były upię­te w wy­twor­ny kok. Ma­da­me Bon­bel­le trzy­ma­ła kie­lich z winem, umie­jęt­nie i tro­chę fi­glar­nie od­chy­la­jąc jeden palec, a na sto­li­ku obok stała opróż­nio­na do po­ło­wy bu­tel­ka z ety­kie­tą Champs En­so­le­iles.

– Czy bę­dziesz tak uprzej­my i na­pi­jesz się ze mną wina? Na­praw­dę dobry rocz­nik – za­pro­po­no­wa­ła.

– A co z małym Mor­te­skiu­szem? – za­py­tał nie­pew­nie Jo­achim, spo­glą­da­jąc na na­czy­nie w dłoni prze­ło­żo­nej. – Czy nie pi­sa­ła pani w książ­ce, że picie al­ko­ho­lu przez matkę psuje dziec­ku krew i wy­wo­łu­je me­lan­cho­lię?

Nawet wo­al­ka nie mogła ukryć, że ob­li­cze spi­ry­tyst­ki zmie­ni­ło na chwi­lę wyraz.

– No i? Masz jakiś pro­blem, mon amour? – od­po­wie­dzia­ła znacz­nie su­row­szym tonem.

– Nie, ja tylko…

– To za­le­d­wie un vin rose, pra­wie le­mo­nia­da. Nie przej­muj się moim synem, mały Mor­te­squ­ieu ma opie­kę naj­lep­szą z moż­li­wych.

– Prze­pra­szam, nie chcia­łem za­brzmieć nie­grzecz­nie…

Wy­tłu­ma­cze­nia Jo­achi­ma prze­rwa­ło głu­che stuk­nię­cie do­bie­ga­ją­ce od sto­li­ka. Za­pew­ne któ­ryś z Var­gów zma­te­ria­li­zo­wał ko­lej­ny przed­miot.

– Nie mówmy już o tym. Nie spo­tka­li­śmy się, by roz­ma­wiać o uro­kach bycia matką – oświad­czy­ła Lu­cil­la. – Dawno mnie tutaj nie było. Za­sło­na jest dziu­ra­wa jak kor­diań­ski ser, a To­wa­rzy­stwo po­trze­bu­je wszyst­kich do­stęp­nych sił. Nie za­po­mnia­łam jesz­cze, kim je­stem.

– To chwa­leb­ne, że zna­la­zła pani czas na po­wrót do obo­wiąz­ków.

– Mam coś dla cie­bie.

Lu­cil­la zsu­nę­ła z palca srebr­ny pier­ścień, a na­stęp­nie po­da­ła go Jo­achi­mo­wi. Czar­ny kun­del pod­niósł łeb i wbił spoj­rze­nie żół­tych ślepi w ozdo­bę, po­cią­ga­jąc dwu­krot­nie nosem. Wy­czuł Pie­częć, po­my­ślał mło­dzie­niec. Cie­ka­we, co to ozna­cza tym razem.

– Dokąd mam się udać? – za­py­tał.

– Udzie­lę wszyst­kich in­struk­cji, gdy już bę­dzie­my w kom­ple­cie, mon cheri… Och, jest na­resz­cie! Juste a temps!

Drzwi do kom­na­ty otwo­rzy­ły się z im­pe­tem. Jo­achim, który skie­ro­wał wzrok ku wej­ściu, z tru­dem po­wstrzy­mał jęk­nię­cie.

Jeśli był na świe­cie cho­ciaż jeden czło­wiek, któ­re­go mło­dzie­niec szcze­rze i na wskroś nie zno­sił, to miał na imię Rolf, a na na­zwi­sko Skols­gard. Młody, za­bój­czo przy­stoj­ny męż­czy­zna uśmiech­nął się olśnie­wa­ją­co, po­zwa­la­jąc, by wszy­scy w po­miesz­cze­niu mogli na­cie­szyć wzrok jego śnież­no­bia­ły­mi zę­ba­mi. Miał, jak zwy­kle, sta­ran­nie uło­żo­ne jasne włosy oraz duże, nie­bie­skie oczy. Wy­twor­ny ubiór do­sko­na­le pod­kre­ślał im­po­nu­ją­cą syl­wet­kę. Ma­da­me Bon­bel­le pod­nio­sła się z fo­te­la i rozwarła ra­mio­na w nie­mal mat­czy­nym ge­ście.

– Rolf, mon pre­fe­re! Jak cu­dow­nie, jak cu­dow­nie… – po­wi­ta­ła go wy­lew­nie – Tyle czasu! Z nie­cier­pli­wo­ścią wy­glą­da­łam two­je­go ko­lej­ne­go listu.

– Wy­bacz mi, Lu­cil­lo. – Rolf uśmiech­nął się prze­pra­sza­ją­co. – Jak za­pew­ne wiesz, mie­li­śmy w To­wa­rzy­stwie pełne ręce ro­bo­ty. Po­wiedz mi, zło­ciut­ka, jak zdro­wie? Jak mały Mor­te­skiusz? Nie daje się we znaki?

– Och, wszyst­ko w jak naj­lep­szym po­rząd­ku. Sia­daj razem z nami, mon amour. Masz ocho­tę na un verre de vin? Może coś moc­niej­sze­go? Wciąż jesz­cze dys­po­nu­ję do­brze za­opa­trzo­ną spi­żar­nią…

– Nie mógł­bym od­mó­wić tak cza­ru­ją­cej damie. Wino w zu­peł­no­ści wy­star­czy – od­parł grzecz­nie Rolf i zło­żył te­atral­ny ukłon.

Bra­cia Var­go­wie na chwi­lę ode­rwa­li się od swo­ich zajęć i jed­no­cze­śnie spoj­rze­li na no­we­go go­ścia.

– Dzień dobry, panie Skols­gard – po­zdro­wi­li go jed­nym, wy­pra­nym z emo­cji gło­sem.

– Dzień dobry, chłop­cy! Co sły­chać za Za­sło­ną?

Jak na ko­men­dę, bliź­nia­cy wzru­szy­li ra­mio­na­mi, po czym wró­ci­li do pracy, nie za­wra­ca­jąc sobie głów od­po­wie­dzią. Ma­da­me Bon­bel­le ob­ję­ła ser­decz­nie Rolfa i po­pro­wa­dzi­ła go w stro­nę ko­min­ka.

– Wła­śnie za­czę­łam tłu­ma­czyć Jo­achi­mo­wi, o co cho­dzi…

– O, Lars­son. – Usta Skols­gar­da roz­cią­gnę­ły się w zło­śli­wym, nie wró­żą­cym nic do­bre­go uśmie­chu. – Nie wi­dzia­łem cię od kilku mie­się­cy. Sły­sza­łem, że ostat­nio nie przę­dziesz naj­le­piej. Przy­kra hi­sto­ria z bi­blio­te­ką, na­praw­dę przy­kra… I jesz­cze ten cmen­tarz, psia­kost­ka. To­wa­rzy­stwo zdo­ła­ło to jakoś za­tu­szo­wać?

Rolf i Jo­achim byli jak ogień i woda. Róż­ni­li się pod każ­dym moż­li­wym wzglę­dem. Chudy, czar­no­wło­sy mło­dzie­niec o ja­snej, pra­wie bia­łej skó­rze i głę­bo­kich cie­niach pod ocza­mi mógł nie uj­mo­wać wszyst­kich swoją pre­zen­cją, ale z całą pew­no­ścią miał do po­wie­dze­nia wię­cej od Rolfa. Jo­achim po­dej­rze­wał, że je­dy­ną rze­czą, która na­praw­dę in­te­re­so­wa­ła Skols­gar­da, było jego od­bi­cie w lu­strze.

Wszyst­kie te myśli prze­mknę­ły przez umysł chło­pa­ka, zanim zdo­był się na bły­sko­tli­wą od­po­wiedź:

– Tak, za­tu­szo­wa­li, cho­ciaż nie było łatwo. Za­ję­ło im to mniej wię­cej tyle samo czasu, ile tobie zdo­by­wa­nie dy­plo­mu me­dium.

Pełen sa­mo­za­do­wo­le­nia uśmiech na twa­rzy Rolfa przy­gasł nieco.

– To ten twój cho­wa­niec, praw­da? Wy­glą­da ina­czej, niż za­pa­mię­ta­łem. Je­steś pewny, że to jesz­cze demon? – za­py­tał z prze­ką­sem, wska­zu­jąc Ty­fu­sa. – Przy­po­mi­na ra­czej ka­na­po­we­go pie­ska. Może zbyt długo prze­by­wa wśród ludzi?

Żółte śle­pia Ty­fu­sa po­czer­wie­nia­ły. Pies pod­niósł wy­so­ko łeb i wark­nął ro­ze­źlo­ny, wy­pusz­cza­jąc z pyska kłęby czar­ne­go dymu.

– C’est assez! Dość! – prze­rwa­ła im su­ro­wo ma­da­me Bon­bel­le. – Da­ruj­cie sobie te nie­po­trzeb­ne zło­śli­wo­ści. Mamy po­waż­ne spra­wy do omó­wie­nia. Usiądź, Rol­fie.

Chło­pak opadł na ostat­ni wolny fotel.

– Jak wspo­mnia­łam, mamy pracę do wy­ko­na­nia. – Lu­cil­la ob­rzu­ci­ła mło­dzień­ców groź­nym spoj­rze­niem, jakby spo­dzie­wa­ła się dal­sze­go ciągu wy­mia­ny uszczy­pli­wo­ści. – Dwa ty­go­dnie temu zmarł jeden z na­szych młod­szych me­diów. Dodam, że był ła­skaw opu­ścić ten świat w oko­licz­no­ściach nader za­gad­ko­wych. W jego wy­su­szo­nym ciele nie zo­sta­ła nawet jedna kro­pla krwi.

– To może ozna­czać wszyst­ko – od­rzekł Jo­achim, uno­sząc lekko brew. – Na przy­kład krwio­pij­cę. Albo trzę­saw­ca. Albo wija…

– Albo tra­gicz­ne po­czu­cie hu­mo­ru Lars­so­na – wtrą­cił Rolf. – Je­steś pewny, że cię tam nie było? Słu­cha­jąc two­ich wy­wo­dów, czło­wiek ma cza­sem ocho­tę…

Ma­da­me Bon­bel­le, Jo­achim i Tyfus rów­no­cze­śnie wbili w Skols­gar­da gniew­ne, ostrze­gaw­cze spoj­rze­nia. Młody męż­czy­zna od­chrząk­nął i za­milkł.

– Mordu mógł do­pu­ścić się także czło­wiek – oznaj­mi­ła Lu­cil­la po chwi­li. – Wierz­cie mi, że im dłu­żej prze­by­wam poza zam­kiem, tym więk­szym zdu­mie­niem na­pa­wa­ją mnie upodo­ba­nia nie­któ­rych. – Wes­tchnę­ła prze­cią­gle. – Nie na­le­ży jed­nak wy­klu­czyć moż­li­wo­ści, że uczy­nił to wy­jąt­ko­wo zło­śli­wy przy­bysz zza Za­sło­ny.

– Bez do­dat­ko­wych zna­ków to dość nie­praw­do­po­dob­ne – oznaj­mił Rolf. – Czy to nie spra­wa dla mi­li­cji?

– Ow­szem, ale jak do tej pory nie dali rady roz­wi­kłać za­gad­ki. Qu­el­le sur­pri­se! Nie­mniej, w ogóle bym wam o tym nie mó­wi­ła, gdyby nie wia­do­mość, jaką ode­bra­li nasi cu­dow­ni bliź­nia­cy. Ko­cha­ni chłop­cy, chyba nie ma na świe­cie moc­niej­szych Od­czy­tu­ją­cych… A zresz­tą, zo­bacz­cie sami.

Spi­ry­tyst­ka zma­te­ria­li­zo­wa­ła w dłoni po­mię­ty świ­stek, po czym po­da­ła go Rol­fo­wi. Mło­dzie­niec prze­czy­tał, zmarsz­czył czoło, a na­stęp­nie prze­ka­zał wia­do­mość Jo­achi­mo­wi.

 

Kącert. For­te­pian. Pomuszcie innym.

 

Wi­dząc spo­sób, w jaki spo­rzą­dzo­no no­tat­kę, spi­ry­ty­sta od­na­lazł w sobie nieco zro­zu­mie­nia dla po­ten­cjal­ne­go spraw­cy zbrod­ni.

– Nie zdzi­wi was za­pew­ne, że bar­dzo po­waż­nie po­trak­to­wa­łam ten sy­gnał. Od czasu Wiel­kie­go Nie­szczę­ścia po­peł­nio­no już zbyt dużo błę­dów i nie mo­że­my do­pu­ścić, by coś jesz­cze prze­oczo­no – oznaj­mi­ła ma­da­me Bon­bel­le. – W dniu, w któ­rym zmar­ła nasza nie­szczę­sna ofia­ra, niech jej Za­sło­na cien­ką bę­dzie, w Gaf­fel, le­d­wie kilka ulic dalej, od­by­wał się kon­cert nie­ja­kie­go Fa­bia­na Jo­hans­so­na. Trze­ba spraw­dzić tego czło­wie­ka.

– Mamy go zna­leźć? – za­py­tał Jo­achim.

– Och, nie, mon amour. Nasz pia­ni­sta znaj­dzie się sam. Za dwa dni przy­bę­dzie z kon­cer­tem do Adel­sten. Chcia­ła­bym, że­by­ście tam byli i mieli oczy sze­ro­ko otwar­te. Zba­daj­cie, czy Jo­hans­son nie wści­bia nosa, gdzie nie trze­ba. Albo czy jacyś nie­chcia­ni go­ście nie in­te­re­su­ją się Jo­hans­so­nem. Jeśli bę­dzie trze­ba, zro­bi­cie po­rzą­dek.

– Dwa dni to nie­wie­le czasu – oznaj­mił Rolf, pod­no­sząc się z fo­te­la. – Wy­bacz mi, Lu­cil­lo, ale wino bę­dzie mu­sia­ło za­cze­kać. Po­wi­nie­nem się przy­go­to­wać. Bywaj, Lars­son. Zo­ba­czy­my się na kon­cer­cie.

I szyb­kim kro­kiem ru­szył w stro­nę drzwi. Gdy tylko te za­trza­snę­ły się za mło­dzień­cem, głos za­brał Jo­achim:

– Ma­da­me, uprzej­mie pro­szę o po­zwo­le­nie na dzia­ła­nie sa­me­mu. Mogę wy­ko­nać to za­da­nie bez żad­nej po­mo­cy.

– Skąd taka proś­ba, mon cheri? – za­py­ta­ła nie­win­nym gło­sem Lu­cil­la, upi­ja­jąc wcze­śniej nieco wina.

– Nie mogę współ­pra­co­wać ze Skols­gar­dem, sama pani wi­dzia­ła. Bę­dzie­my tylko wcho­dzić sobie w drogę. Ani ja nie prze­pa­dam za nim, ani on za mną.

– Nie prze­pa­da? Qu­el­le chose ri­di­cu­le! – Ko­bie­ta uśmiech­nę­ła się ta­jem­ni­czo. – Jak to się u was mówi? Kto się czubi, ten się lubi, tak? Oczy­wi­ście, że Rolf za tobą prze­pa­da i gdy­byś tylko miał wię­cej lat i tyle do­świad­cze­nia, co ja, zro­zu­miał­byś, co na­praw­dę o tobie myśli. Po­czuł­byś, jaki żar jest mię­dzy wami.

Je­dy­ny żar, jaki może mię­dzy nami być, po­cho­dził­by od de­mo­nicznego pło­mienia przy­wo­łanego przez Ty­fu­sa, po­my­ślał Jo­achim. Mło­dzie­niec wie­dział, że ma­da­me Bon­bel­le mocno zdzi­wa­cza­ła przez całą tę hi­sto­rię z ciążą i dziec­kiem, ale aż do tego mo­men­tu nie śmiał nawet po­dej­rze­wać, jak bar­dzo jest z nią źle. Mimo to, oso­bli­wa uwaga spo­wo­do­wa­ła, że chło­pak za­czer­wie­nił się po same uszy.

– Jest pani w błę­dzie.

– Jak uwa­żasz. – Spi­ry­tyst­ka wzru­szy­ła tylko ra­mio­na­mi. – Nie­za­leż­nie od wszyst­kie­go, je­ste­ście jed­ny­mi z naj­cen­niej­szych na­byt­ków To­wa­rzy­stwa. Na pal­cach jed­nej ręki mogę po­li­czyć zna­nych hi­sto­rii cho­wań­ców, a tak się skła­da, że jeden sie­dzi tuż obok i jest tobie bez­względ­nie po­słusz­ny – mó­wiąc to, ko­bie­ta wbiła spoj­rze­nie w Ty­fu­sa. – Rolf ma inne po­trzeb­ne nam ta­len­ty i umie je wy­ko­rzy­sty­wać. Idą cięż­kie czasy. Duchy, zjawy, de­mo­ny, a nawet ar­cy­de­mo­ny prze­kra­cza­ją Za­sło­nę cał­ko­wi­cie poza naszą kon­tro­lą. Ocze­ku­ję, że na­uczy­cie się ze sobą współ­pra­co­wać, mon amour. Ina­czej mo­że­my nie speł­nić na­szej mis­sion hi­sto­ri­que.

Jo­achim, wciąż czer­wo­ny i wi­docz­nie nie­usa­tys­fak­cjo­no­wa­ny od­po­wie­dzią, za­gryzł tylko wargi.

– Nie­ba­wem otrzy­ma­cie ode mnie ko­lej­ną wia­do­mość z za­pro­sze­niem na kon­cert Jo­hans­so­na. Przy­go­tuj­cie się do­brze. I uwa­żaj­cie na sie­bie, chłop­cy. – Po­wie­dziaw­szy to, ma­da­me Bon­bel­le upiła nieco wina. – Pa­mię­taj, Jo­achi­mie, że gdy grasz w grę z du­cha­mi, zwy­cię­żasz albo umie­rasz.

 

* * *

 

Oko­li­ca Kró­lew­skiej Fil­har­mo­nii była nie­gdyś ma­low­ni­cza. Zajmował ją park, któ­re­go licz­ne drze­wa wyciągały ku sobie konary.

Ale te czasy dawno mi­nę­ły, po­my­ślał smęt­nie Jo­achim, spo­glą­da­jąc na szary plac. Jak wiele miejsc w Adel­sten, także i to za­cho­ro­wa­ło na coś, co spi­ry­ty­sta okre­ślał mia­nem ka­mie­nio­zy. Gdy był młod­szy, matka zwy­kła za­bie­rać go na kon­cer­ty oraz dłu­gie spa­ce­ry po parku, ale od tam­tej pory zdo­ła­no wy­ciąć w pień wszyst­kie drze­wa oraz za­stą­pić trawę i kwiet­ni­ki jed­no­li­tym, ciem­no­sza­rym bru­kiem. Po­nie­waż wielu miesz­kań­ców Kró­le­stwa Nor­den­skatt bo­ga­ci­ło się w za­wrot­nym tem­pie i mogło po­zwo­lić sobie na kupno wła­sne­go po­wo­zu, bur­mistrz sto­li­cy w swej mą­dro­ści dał po­czą­tek wiel­kie­mu pla­no­wi za­go­spo­da­ro­wa­nia mia­sta, aby dla wszyst­kich wy­star­czy­ło miejsc po­sto­jo­wych. W żad­nym wy­pad­ku nie mogło być ich za mało pod Fil­har­mo­nią.

W celu od­nie­sie­nia osta­tecz­ne­go zwy­cię­stwa na woj­nie z zie­le­nią i es­te­ty­ką, prze­strzeń wy­peł­nio­no tak wiel­ką licz­bą ta­blic i mo­nu­men­tów, upa­mięt­nia­ją­cych ważne wy­da­rze­nia z hi­sto­rii Kró­le­stwa, że po­ru­sza­nie się mię­dzy nimi przy­po­mi­na­ło wę­drów­kę przez la­bi­rynt.

Prze­mie­rza­ją­cy plac mło­dzie­niec i Tyfus w końcu zo­ba­czy­li Rolfa. Cho­ciaż Jo­achim za­ło­żył swój naj­lep­szy krwi­sto­czer­wo­ny sur­dut, nie wy­glą­dał nawet w po­ło­wie tak do­brze, jak jego współ­pra­cow­nik. Pod ele­ganc­kim płasz­czem Skols­gar­da dało się do­strzec ciem­no­gra­na­to­wy, ide­al­nie skro­jo­ny frak. Młody męż­czy­zna, po­dą­ża­jąc za ostat­ni­m krzy­kiem mody, miał na gło­wie gu­stow­ny cy­lin­der, a w ręku dzier­żył laskę. Je­dy­nym wspól­nym ele­men­tem wy­glą­du obu spi­ry­ty­stów były srebr­ne pier­ście­nie od ma­da­me Bon­bel­le.

– Mało bra­ko­wa­ło, a byś się spóź­nił – za­uwa­żył Rolf.

– Za­sie­dzia­łem się w bi­blio­te­ce, szu­ka­łem in­for­ma­cji o na­szym pia­ni­ście – od­parł Jo­achim, zer­ka­jąc na roz­mów­cę spode łba. – Ładna laska. Ja­kieś pro­ble­my z nogą?

– Od­puść sobie, Lars­son. Nie wy­cho­dzą ci te zło­śli­wo­ści. – Obaj mło­dzień­cy i pies ru­szy­li w stro­nę bu­dyn­ku Fil­har­mo­nii. – Do­wie­dzia­łeś się cze­goś cie­ka­we­go?

– Nie. Nie zna­la­złem żad­nej wzmian­ki o Jo­hans­so­nie na li­stach ab­sol­wen­tów zna­nych szkół mu­zycz­nych. Zu­peł­nie, jakby czło­wiek wziął się zni­kąd. Były tylko dwa ar­ty­ku­ły, jeden w Gło­sie Gaf­fel z ze­szłe­go mie­sią­ca, a drugi w ubie­gło­rocz­nych Wie­ściach. Pi­sa­li o nim w bar­dzo po­chleb­nym tonie. Po­dob­no sale kon­cer­to­we pę­ka­ły w szwach.

– Tro­chę dziw­ne…

– Po­win­ni­śmy ukryć Ty­fu­sa. Ta twoja laska się chyba nada…

– Nie ma mowy. Jeśli fak­tycz­nie coś się wy­da­rzy, wolę, żeby twój demon był w nor­mal­nej po­sta­ci.

Jo­achim spoj­rzał na Rolfa z le­d­wie ukry­wa­ną po­gar­dą.

– Nie spo­dzie­wam się, żebyś kie­dy­kol­wiek był w miej­scu takim jak to, ale mu­sisz wie­dzieć, że nie wpusz­cza­ją tam psów.

– O nic się nie martw. Wszyst­ko za­ła­twi­łem…

Bu­dy­nek Fil­har­mo­nii miał nie­zwy­kłą zdol­ność wy­wo­ły­wa­nia w czło­wie­ku na­głej chęci do pod­cię­cia sobie żył. Burz­li­we dzie­je Kró­le­stwa spo­wo­do­wa­ły, że rów­na­no go z zie­mią, a na­stęp­nie od­bu­do­wy­wa­no już dzie­więć razy. Mimo to gmach za­cho­wał ten sam mrocz­ny cha­rak­ter, który nadał mu za­mysł pierw­sze­go ar­chi­tek­ta. Ciem­ną fa­sa­dę zdo­bi­ły masz­ka­ro­ny w kształ­cie głów groź­nych wijów, trol­li oraz go­bli­nów. Ko­lum­ny wy­rzeź­bio­ne na po­do­bień­stwo po­wy­krę­ca­nych, krzy­czą­cych z bólu cy­klo­pów nie wy­glą­da­ły przy­jem­nie, ale wpi­sy­wa­ły się cał­kiem nie­źle w naj­lep­sze ar­chi­tek­to­nicz­ne tra­dy­cje Nor­den­skatt. Duże okna za­pro­jek­to­wa­no tak, by mimo roz­mia­ru wpusz­cza­ły do środ­ka jak naj­mniej świa­tła. W od­da­li ma­ja­czy­ły ciem­ne, stro­me dachy do­mostw oraz strze­li­ste wieże ka­te­dry Adel­sten.

Pod gma­chem Fil­har­mo­nii ze­bra­ły się tłumy, ja­kich Jo­achim jesz­cze tu nie wi­dział. Przy­naj­mniej kil­ka­set osób pró­bo­wa­ło de­spe­rac­ko do­trzeć do wej­ścia, a nad wszyst­kim usi­ło­wa­ła za­pa­no­wać garst­ka straż­ni­ków. Mło­dzień­cy wy­mie­ni­li zdu­mio­ne spoj­rze­nia i przy­spie­szy­li kroku.

– Całe szczę­ście, że ma­da­me Bon­bel­le zor­ga­ni­zo­wa­ła nam spe­cjal­ne za­pro­sze­nia – mruk­nął Rolf. – Kto by po­my­ślał, że miesz­kań­cy Adel­sten są tak spra­gnie­ni wyż­szej kul­tu­ry?

Oka­za­ło się, iż lud żądny mu­zycz­nych do­znań jest gotów na wiele. Obok jed­ne­go ze straż­ni­ków stała pulch­na ko­bie­ta i wrzesz­cza­ła, wy­ma­chu­jąc dziko rę­ka­mi. Jej twarz przy­bra­ła bu­ra­cza­ną barwę.

– Je­cha­łam czter­na­ście go­dzin po­cią­giem! Czter­na­ście! – grzmia­ła baba. – Jak to: nie ma miejsc?!

– Pro­szę się uspo­ko­ić. Wszyst­kie bi­le­ty zo­sta­ły sprze­da­ne…

Wy­ja­śnie­nie ani tro­chę nie usa­tys­fak­cjo­no­wa­ło ko­bie­ty. Jej pulch­na piąst­ka za­ci­snę­ła się mocno, po czym za­li­czy­ła spo­tka­nie pierw­sze­go stop­nia z twa­rzą męż­czy­zny. Ktoś krzyk­nął. Ku awan­tur­nicz­ce sko­czy­ło dwóch ko­lej­nych straż­ni­ków, oba­la­jąc ją na zie­mię. Jo­achim za­uwa­żył, że kilka osób po­sta­no­wi­ło sko­rzy­stać z za­mie­sza­nia i chwi­lo­wej nie­uwa­gi per­so­ne­lu, prze­do­sta­jąc się szyb­ko do środ­ka.

– Wej­dzie­my in­ny­mi drzwia­mi – mruk­nął Rolf. Na jego twa­rzy go­ścił wyraz kon­ster­na­cji.

Ode­szli ka­wa­łek od po­bu­dzo­nej tłusz­czy, ma­new­ru­jąc po­mię­dzy ko­lum­na­mi i mi­nę­li róg bu­dyn­ku. Po chwi­li oczom mło­dzień­ców uka­za­ło się bocz­ne wej­ście, z któ­re­go, na szczę­ście, nikt prócz nich nie chciał sko­rzy­stać. Na war­cie stał sa­mot­ny straż­nik wy­glą­da­ją­cy, jakby wła­śnie wy­grał sto ty­się­cy koron na miej­skiej lo­te­rii. Przy­by­cie nie­zna­jo­mych zbu­rzy­ło jed­nak jego spo­kój.

– Stać – burk­nął. – Tędy można wejść tylko na spe­cjal­ne za­pro­sze­nie.

– Otóż my wła­śnie w tej spra­wie. Mamy dwa za­pro­sze­nia od Lu­cil­li Bon­bel­le – od­parł Skols­gard, uśmie­cha­jąc się przy­mil­nie i wyj­mu­jąc bi­le­ty zza pa­zu­chy. – Może pan sły­szał? To znana pi­sar­ka.

Na twa­rzy straż­ni­ka za­go­ścił wyraz głę­bo­kiej iry­ta­cji.

– Ano. Pew­nie, że sły­szał. Odkąd moja Berta ku­pi­ła książ­ki tej wa­szej pi­sar­ki, nie chce nic w domu robić. Mówi, że za­pi­sze się do su­fel­ży­stek…

– Chyba su­fra­ży­stek – mruk­nął pod nosem Jo­achim.

– …ska­ra­nie prze­bo­skie, za­wsze mó­wi­łem, że z czy­ta­nia nic do­bre­go nie wy­nik­nie. Pro­szę po­ka­zać te wej­ściów­ki.

Rolf podał bi­le­ty, a męż­czy­zna stu­dio­wał je przez chwi­lę w sku­pie­niu. Nie mogąc wy­kryć żad­ne­go prze­krę­tu, zmie­rzył mło­dzień­ców raz jesz­cze nie­uf­nym spoj­rze­niem. Jego wzrok za­trzy­mał się na Ty­fu­sie, sie­dzą­cym przy nodze Jo­achi­ma i wbi­ja­ją­cym spoj­rze­nie żół­tych ślepi w drzwi.

– Z psami nie można wcho­dzić na kon­cert – oświad­czył straż­nik trium­fal­nie.

– Zgo­dził­bym się z panem, gdyby to był zwy­kły pies – od­parł Skols­gard, skła­nia­jąc się lekko i pre­zen­tu­jąc swój olśnie­wa­ją­cy uśmiech. – Ale to jest pies-opie­kun. Mogę po­ka­zać po­trzeb­ne za­świad­cze­nie. Widzi pan, mój brat mi­łu­je sztu­kę i mu­zy­kę, ale jest nieco… ekhem… nie­zrów­no­wa­żo­ny, jeśli wie pan, co mam na myśli. W każ­dym razie, sy­tu­acja nigdy nie wy­glą­da do­brze, gdy do­sta­je ataku zło­ści i nie ma przy nim psa.

Krew za­go­to­wa­ła się w Jo­achi­mie. Ku swo­je­mu zdu­mie­niu za­uwa­żył, jak twarz straż­ni­ka ła­god­nie­je na widok uśmie­chu Rolfa. Na całym świe­cie jest chyba tylko jedna osoba uod­por­nio­na na urok Skols­gar­da, po­my­ślał z nie­za­do­wo­le­niem.

– Ach, tak, tak… pro­szę wy­ba­czyć, nie wie­dzia­łem. Skoro to pies-opie­kun, mo­że­cie wejść.

– Bar­dzo pan uprzej­my. – Rolf wy­szcze­rzył zęby. – Obie­cu­ję, że nie bę­dzie­my z bra­tem spra­wiać żad­nych kło­po­tów. Zwie­rzak rów­nież. Li­czy­my na wiele nie­za­po­mnia­nych mu­zycz­nych wra­żeń.

Wzrok straż­ni­ka spo­czął jesz­cze na srebr­nym pier­ście­niu Jo­achi­ma, a chwi­lę potem na iden­tycz­nej ozdo­bie u Rolfa. Przez jego twarz prze­bie­gło coś, co można by­ło­by na­zwać prze­bły­skiem zro­zu­mie­nia. Męż­czy­zna mru­gnął po­ro­zu­mie­waw­czo do Skols­gar­da i zszedł z drogi, po­zwa­la­jąc całej trój­ce wejść do środ­ka.

 

* * *

 

Mamy wiel­ką przy­jem­ność i za­szczyt za­pro­sić Pań­stwa na kon­cert for­te­pia­no­wy wiel­kie­go wir­tu­oza, od­kry­cia ostat­nich mie­się­cy i wscho­dzą­cej gwiaz­dy Kró­le­stwa Nor­den­skatt, ge­nial­ne­go Fa­bia­na Jo­hans­so­na. Mistrz za­bie­rze Pań­stwa w ma­gicz­ną, emo­cjo­nal­ną po­dróż w głąb swo­jej duszy, ra­cząc Pu­blicz­ność au­tor­ski­mi, od­kryw­czy­mi kom­po­zy­cja­mi po­ru­sza­ją­cy­mi serca i umy­sły.

W pro­gra­mie:

So­na­ta Cmen­tar­na

Słod­kiej Li­lith

Lux Aeter­na

Trzy­na­sty Apo­stoł

Re­qu­iem Oscu­ra

 

Nic nad­zwy­czaj­ne­go, po­my­ślał Jo­achim, ob­ra­ca­jąc w dło­niach otrzy­ma­ny wcze­śniej pro­gram. Ty­tu­ły od­kryw­czych kom­po­zy­cji brzmia­ły wy­star­cza­ją­co ty­po­wo i po­wta­rzal­nie, by spo­tkać się z obo­jęt­no­ścią mło­dzień­ca.

Lu­dzie wy­peł­ni­li salę kon­cer­to­wą po brze­gi. Dziw­na to była mie­sza­ni­na: w fo­te­lach za­sie­dli męż­czyź­ni i ko­bie­ty na­le­żą­cy do śmie­tan­ki to­wa­rzy­skiej Adel­sten, a wraz z nimi nie­obe­zna­ni z mu­zy­ką przed­sta­wi­cie­le niż­szych warstw spo­łecz­nych oraz przy­by­sze z od­le­głych stron Kró­le­stwa. Jo­achi­ma po­waż­nie za­nie­po­ko­iło tak wiel­kie za­in­te­re­so­wa­nie nie­zna­nym do nie­daw­na pia­ni­stą. W jaki spo­sób zdo­łał po­rwać ludzi do tego stop­nia, by bić się o bi­le­ty? Kim jest ten czło­wiek? Uszu me­dium do­bie­gło kilka uryw­ków roz­mów:

– Ba­ro­nów­na była na jego pry­wat­nym kon­cer­cie trzy mie­sią­ce temu. Odkąd wró­ci­ła, nie mówi o ni­czym innym… Po­wta­rzam, Jo­hans­son to ge­niusz.

– Z wiel­kim tru­dem zdo­by­łam za­pro­sze­nie. Nie wiem, co bym zro­bi­ła, gdyby się nie udało…

– Mó­wi­li, że jest głu­chy i nie usły­szał­by nawet ka­te­dral­nych dzwo­nów, gdyby sta­nął obok. A i tak gra le­piej niż kto­kol­wiek inny.

– Żem przy­niósł tro­chę star­ki…

Nic jed­nak nie wska­zy­wa­ło na to, by kon­cer­to­wi miały to­wa­rzy­szyć dzia­ła­nia sił zza Za­sło­ny. Wy­tę­ża­jąc zmy­sły, Jo­achim nie był w sta­nie wy­czuć ni­cze­go po­dej­rza­ne­go. Sie­dzą­cy przy jego fo­te­lu Tyfus po krót­kim cza­sie znu­żył się i po­ło­żył pysk na pod­ło­dze, nie zdra­dza­jąc żad­nych oznak nie­po­ko­ju czy po­bu­dze­nia. Twarz Rolfa po­zo­sta­ła, zda­niem Jo­achi­ma, jak zwy­kle nie­ska­la­na głęb­szą myślą.

Scena by­ła­by po­grą­żo­na w cał­ko­wi­tym mroku, gdyby nie świe­ce w srebr­nych kan­de­la­brach, usta­wio­ne nie­bez­piecz­nie bli­sko czar­ne­go for­te­pia­nu. Mi­go­czą­ce świa­teł­ka pod­sy­ca­ły tylko cie­ka­wość wi­dow­ni i bu­do­wa­ły at­mos­fe­rę ta­jem­ni­cy.

Roz­le­głe zna­jo­mo­ści ma­da­me Bon­bel­le po­zwo­li­ły spi­ry­ty­stom zająć miej­sca w pierw­szym rzę­dzie, dzię­ki czemu mieli do­sko­na­ły widok. Ku za­sko­cze­niu Jo­achi­ma, ni­ko­go nie obu­rzy­ła obec­ność psa na sali, który nie był zresz­tą je­dy­nym wpro­wa­dzo­nym do środ­ka zwie­rza­kiem. Jakaś ko­bie­ta w po­de­szłym wieku przy­szła ze swoją wiel­ką, ga­da­ją­cą pa­pu­gą. Ptak, jak się oka­za­ło, dys­po­no­wał po­kaź­nym za­so­bem nie­cen­zu­ral­ne­go słow­nic­twa, co spo­wo­do­wa­ło nie­ma­łe obu­rze­nie po­śród sie­dzą­cych naj­bli­żej dam. Inny je­go­mość przy­pro­wa­dził na smy­czy naj­praw­dziw­szą wi­wer­nę. Go­ście z szó­ste­go rzędu prze­ży­li chwi­le grozy, gdy ga­dzi­na na widok pa­pu­gi wy­da­ła z sie­bie prze­ra­ża­ją­cy skrzek.

– Wszyst­ko wska­zu­je na to, że je­ste­śmy na naj­zwy­czaj­niej­szym w świe­cie, nud­nym kon­cer­cie – ode­zwał się Rolf. – Kom­plet­nie nic nie czuję. Brak śla­dów nie­pro­szo­nych gości.

– Nie chwal trupa przed za­cho­dem słoń­ca. Wy­stęp nawet się nie za­czął.

– Mamy jesz­cze chwi­lę, a ja za­wsze chcia­łem cię o coś za­py­tać. Jak zdo­ła­łeś znie­wo­lić swo­je­go… ekhem… zwie­rza­ka? – Spi­ry­ty­sta zni­żył głos i ro­zej­rzał się by spraw­dzić, czy nikt nie na­słu­chu­je. – Chyba wszy­scy w To­wa­rzy­stwie za­cho­dzą w głowę…

– Ni­ko­go nie znie­wa­la­łem – od­rzekł Jo­achim, po­sy­ła­jąc Rol­fo­wi nie­chęt­ne spoj­rze­nie. – Tyfus to mój przy­ja­ciel. Jest ze mną z wła­snej woli.

Skols­gard zro­bił minę, jak gdyby jego roz­mów­ca wła­śnie wy­po­wie­dział naj­bar­dziej bez­sen­sow­ną myśl na świe­cie.

– Ech, Lars­son… Chyba za dużo czasu spę­dzasz z nosem w tych swo­ich książ­kach. Nor­mal­ni lu­dzie przy­jaź­nią się z in­ny­mi ludź­mi. Do­brze by było, gdy­byś cza­sem ode­rwał się od pracy, zwłasz­cza, że nie wy­cho­dzi ci naj­le­piej. Spójrz na sie­bie. Nie dość, że masz po­sęp­ną gębę, to jesz­cze…

Tego było już za wiele. Jo­achi­ma ogar­nął gniew. Go­dzi­na spę­dzo­na z Rol­fem wy­star­czy­ła, aby zu­peł­nie wy­trą­cić go z rów­no­wa­gi. Cho­ciaż w póź­niej­szym cza­sie wsty­dził się do tego przy­znać, w ner­wach po­ka­zał Skols­gar­do­wi gest uzna­wa­ny na całym świe­cie za ob­raź­li­wy.

– Ste­fen, wi­dzia­łeś to? – obu­rzy­ła się jakaś ko­bie­ta z tyłu. – Co za bydło! Jesz­cze nie­daw­no nie wpusz­cza­li do Fil­har­mo­nii byle kogo.

– Spo­koj­nie, ko­cha­nie – od­po­wie­dział jej mąż. – Tro­chę zro­zu­mie­nia, prze­cież wi­dzisz, że chło­pak jest z psem-opie­ku­nem.

Zanim Jo­achim zdo­łał jak­kol­wiek za­re­ago­wać na tę uwagę, salę wy­peł­ni­ła burza okla­sków i wi­wa­tów. Na scenę wy­szedł pia­ni­sta.

– Jest! Już jest! – za­wo­łał ktoś pod­eks­cy­to­wa­nym gło­sem.

– Za­czy­na się! – wy­ra­ził ra­dość jakiś męż­czy­zna.

– Ob­le­śny śmieć! – za­skrze­cza­ła do­no­śnie pa­pu­ga.

– Kriiiik! – ob­wie­ści­ła wi­wer­na spra­wia­jąc, że sie­dzą­cy naj­bli­żej lu­dzie sku­li­li się ze stra­chu.

Jak na tak nie­zwy­kłe­go czło­wie­ka, Jo­hans­son wy­glą­da zu­peł­nie zwy­czaj­nie, po­my­ślał Jo­achim. Mistrz oka­zał się nie­wy­so­kim męż­czy­zną w śred­nim wieku, o dość mocno prze­rze­dzo­nej czu­pry­nie i za­gad­ko­wym wy­ra­zie twa­rzy. Sta­nął przed pu­bli­ką i po­chy­lił głowę, roz­cią­ga­jąc usta w uśmie­chu. Ciem­ne oczy pia­ni­sty po­zo­sta­ły zimne i nie zdra­dza­ły żad­nych emo­cji.

Co jed­nak naj­waż­niej­sze, Jo­achim nie wy­czuł śladu obec­no­ści ja­kie­go­kol­wiek bytu z In­ne­go Świa­ta.

Jo­hans­son pod­szedł nie­spiesz­nym kro­kiem do for­te­pia­nu i usiadł przy in­stru­men­cie. Na sali za­pa­no­wa­ła kom­plet­na, wy­peł­nio­na na­pię­ciem cisza. Muzyk prze­mó­wił do­pie­ro po dłuż­szej chwi­li.

– Każdy ar­ty­sta marzy, by jego twór­czość stała się nie­śmier­tel­na – oznaj­mił pu­blicz­no­ści spo­koj­nym gło­sem, wbi­ja­jąc spoj­rze­nie w kla­wi­sze. – Chce ocza­ro­wać in­nych i spra­wić, by za­czę­li od­dy­chać. Kto nie za­znał bo­wiem mu­zy­ki, pięk­na dźwię­ków wy­do­by­wa­nych z for­te­pia­nu, pa­le­ty sto­ją­cych za nimi uczuć, jest jak to­ną­cy nie­szczę­śnik, wal­czą­cy roz­pacz­li­wie o po­wie­trze. Głę­bo­ko ufam, że dzi­siej­szy kon­cert zo­sta­nie w pań­stwa pa­mię­ci na długo. Wie­rzę, że bę­dzie o nim gło­śno.

I za­czął grać.

Już po pierw­szych dźwię­kach So­na­ty Cmen­tar­nej Jo­achim zro­zu­miał, skąd wzię­ły się wszyst­kie za­chwy­ty twór­czo­ścią Jo­hans­so­na.

Pięk­na to była mu­zy­ka. Epa­to­wa­ła dziw­nym, roz­dzie­ra­ją­cym smut­kiem, nie­wy­po­wie­dzia­nym żalem i tłu­mio­nym gnie­wem, a za­ra­zem nio­sła ze sobą trud­ną do uchwy­ce­nia na­dzie­ję. W grze mi­strza dało się usły­szeć tyle uczuć, że spi­ry­ty­sta wstrzy­mał od­dech, przy­tło­czo­ny i za­gu­bio­ny. Ocza­mi wy­obraź­ni uj­rzał sa­me­go sie­bie, bie­gną­ce­go przez ciem­ny las, bez Rolfa ani Ty­fu­sa u boku, go­nią­ce­go za czymś nie­moż­li­wym do zła­pa­nia. Po­my­ślał o matce i po­czuł żal, że nie ma jej na sali. I nigdy już nie bę­dzie. Do oczu na­pły­nę­ły mu łzy i mu­siał szyb­ko za­mru­gać, by nie za­cząć wyć z bólu.

Sie­dział jak spa­ra­li­żo­wa­ny. Chło­nął. Palce Jo­hans­so­na su­nę­ły po kla­wi­szach z nie­praw­do­po­dob­ną lek­ko­ścią, nie mogły po­peł­nić żad­ne­go błędu. Mistrz wbi­jał spoj­rze­nie w jakiś punkt na ścia­nie, ale oczy­wi­stym było, że wcale nie pa­trzył. W tym mo­men­cie znaj­do­wał się w innym, sobie tylko zna­nym miej­scu, a for­te­pian sta­no­wił je­dy­ną moż­li­wość kon­tak­tu z praw­dzi­wym świa­tem. Jego zwy­czaj­na, nie­mal po­spo­li­ta twarz nagle wy­da­ła się Jo­achi­mo­wi pięk­na, jak gdyby Jo­hans­son był cu­dow­ną isto­tą, która zstą­pi­ła do tego świa­ta, by olśnić wszyst­kich swo­imi ta­len­ta­mi.

Spi­ry­ty­sta wie­dział, że aby coś stwo­rzyć, trze­ba coś stra­cić. Pa­trzył i za­sta­na­wiał się, co ta­kie­go stra­cił pia­ni­sta. Jaka pust­ka wy­peł­ni­ła jego duszę? Jaką ot­chłań pró­bu­je za­sy­pać tą mu­zy­ką?

So­na­ta wy­brzmie­wa­ła ła­god­nie, by za chwi­lę za­sko­czyć pu­blicz­ność cię­ża­rem i głę­bią dźwię­ków. Mistrz co chwi­la od­kry­wał ko­lej­ne karty, otwie­rał nie­zna­ne roz­dzia­ły, pro­wa­dził słu­cha­czy coraz to no­wy­mi ścież­ka­mi. Aż nagle, bez żad­ne­go ostrze­że­nia, utwór do­biegł końca. For­te­pian umilkł, a salę wy­peł­ni­ła cisza.

Nikt nie na­gro­dził Jo­hans­so­na okla­ska­mi. Zda­wa­ło się, że wszy­scy są za­cza­ro­wa­ni.

Wszy­scy, poza jedną osobą.

– I o co tyle krzy­ku? – szep­nął Rolf, tłu­miąc ziew­nię­cie. – Zwy­czaj­ny, nudny gra­jek.

Jo­achim po­słał kom­pa­no­wi mor­der­cze spoj­rze­nie.

– Wiem, że całą twoją wraż­li­wość można by­ło­by zmie­ścić w ko­nia­ków­ce, ale mógł­byś cho­ciaż raz…

– Czy mo­że­cie prze­stać sobie do­ci­nać i sku­pić się na pracy? Spójrz­cie na ludzi.

Jeśli mowę Ty­fu­sa (sły­sza­ną tylko przez spi­ry­ty­stów) można by­ło­by opi­sać, po­rów­nu­jąc do ja­kie­goś zna­ne­go zwy­kłe­mu czło­wie­ko­wi zja­wi­ska, to naj­bar­dziej przy­po­mi­na­ła od­głos tłu­czo­ne­go szkła, po­łą­czo­ny z trza­skiem pę­ka­ją­cej czasz­ki oraz dźwię­kiem pa­zu­ra su­ną­ce­go po ta­bli­cy. Rolf skrzy­wił się bo­le­śnie, ale przy­zwy­cza­jo­ny Jo­achim zer­k­nął na ludzi sie­dzą­cych w ich rzę­dzie.

Spra­wia­li wra­że­nie za­mro­żo­nych. Nikt nie wy­ko­ny­wał żad­ne­go ruchu. Nikt nic nie mówił. Zda­wa­ło się, że nikt nawet nie od­dy­chał.

Fala pa­ni­ki za­la­ła Jo­achi­ma, gdy wy­mie­nił skon­fun­do­wa­ne spoj­rze­nie z Rol­fem. Jak…? Kiedy? Mu­sie­li­śmy coś prze­oczyć! Oczy­wi­stym było, że wy­da­rzy­ło się coś bar­dzo dziw­ne­go, a dziw­ne rze­czy rzad­ko kiedy na­stę­po­wa­ły bez in­ge­ren­cji kogoś (lub cze­goś) zza Za­sło­ny. Ogar­nię­ty nie­po­ko­jem mło­dzie­niec się­gnął zmy­sła­mi ku In­ne­mu Świa­tu, by wy­czuć wyłom w ba­rie­rze od­dzie­la­ją­cej obie rze­czy­wi­sto­ści, ale nie zdo­łał ni­cze­go od­kryć. Tępy wyraz twa­rzy Rolfa wska­zy­wał, że on także nie wie­dział, co się stało. Tyfus pod­niósł łeb i wbi­jał po­dejrz­li­we spoj­rze­nie w scenę.

Tym­cza­sem pia­ni­sta, jak gdyby nigdy nic, kon­ty­nu­ował kon­cert.

Jo­achim nie po­tra­fił dłu­żej sku­pić się na mu­zy­ce. My­ślał go­rącz­ko­wo i usi­ło­wał zro­zu­mieć, do czego wła­śnie do­szło, a to wszyst­ko przy akom­pa­nia­men­cie ko­lej­ne­go utwo­ru. Opę­ta­nie? Nie, nie­moż­li­we. Zza Za­sło­ny mu­siał­by wyjść cały le­gion de­mo­nów, a prze­cież żad­ne­go przej­ścia nie otwar­to. Urok? Nic nie po­czu­łem! Jak, na li­tość prze­bo­ską…?

Gdy wy­brzmia­ły ostat­nie dźwię­ki dra­ma­tycz­nej kom­po­zy­cji Słod­kiej Li­lith, Jo­hans­son prze­mó­wił po­now­nie.

– Sza­now­ni pań­stwo, w pro­gra­mie na­stą­pi mała zmia­na. Chciał­bym za­pre­zen­to­wać utwór Ofia­ra dla Cha­ro­na, który skom­po­no­wa­łem, gdy mia­łem zero lat i tę­sk­ni­łem za imie­niem. Upra­sza się wszyst­kich pań­stwa o po­wsta­nie z miejsc i przy­go­to­wa­nie noży.

W nor­mal­nej sy­tu­acji Jo­achim po­czuł­by za­sko­cze­nie na wieść o tym, jak wielu miesz­kań­ców Nor­den­skatt przy­no­si na kon­cer­ty ostre, nie­bez­piecz­ne przed­mio­ty, ale teraz ogar­nę­ła go tylko fala chło­du. Było oczy­wi­ste, że tych słów nie wy­po­wie­dział czło­wiek.

– Rolf, trze­ba to prze­rwać – szep­nął, wsta­jąc razem z in­ny­mi z fo­te­la. – Za chwi­lę doj­dzie tu do nie­szczę­ścia!

– Ale prze­cież nie wiemy, co się dzie­je – jęk­nął to­wa­rzysz. – Za­sło­na cała, brak nie­pro­szo­nych gości… O co tu cho­dzi?

– Może nasz pia­ni­sta jest spryt­niej­szy, niż wszyst­kim się wy­da­wa­ło – burk­nął Jo­achim. – Cha­ron to po­tęż­ny, wyż­szy demon, czczo­ny kie­dyś jako bóg-prze­woź­nik. Lu­dzie daw­niej wie­rzy­li, że po śmier­ci za­bie­rał ich na swo­jej łodzi do kra­iny zmar­łych… Oczy­wi­ście, za od­po­wied­nią opła­tą w po­sta­ci mo­ne­ty albo zło­tej lub srebr­nej bi­żu­te­rii.

– Są­dzisz, że to jego spraw­ka?

– Nie wiem, ale za­mie­rzam się prze­ko­nać – od­parł pan Ty­fu­sa, się­ga­jąc do we­wnętrz­nej kie­sze­ni sur­du­ta i wy­do­by­wa­jąc drew­nia­ną ta­blicz­kę z wy­ry­ty­mi ru­na­mi. – Pil­nuj wszyst­kie­go tutaj. Śmierć nie ist­nie­je. Żywi na­le­żą do ży­wych, a zmar­li do zmar­łych. Jedni nie wzy­wa­ją dru­gich bez przy­czy­ny…

 

* * *

 

Uno­sił się w ja­snej pu­st­ce, szu­ka­jąc wzro­kiem Za­sło­ny. Ale żad­nej Za­sło­ny nie było.

‘To dziw­ne’, po­my­ślał Jo­achim. ‘Czy po­peł­ni­łem jakiś błąd?’. W całej spi­ry­ty­stycz­nej ka­rie­rze nie spo­tkał się z przy­pad­kiem, by ba­rie­ra od­dzie­la­ją­ca Świat Ży­wych od Kra­iny Umar­łych tak zwy­czaj­nie wy­pa­ro­wa­ła. Po chwi­li za­sta­no­wie­nia do­szedł do wnio­sku, że to wszyst­ko wina gę­stej i cięż­kiej mgły.

Tyle, że nie po­win­no jej tu być.

Pró­bu­jąc zi­gno­ro­wać na­ra­sta­ją­cy nie­po­kój, mło­dzie­niec wy­cią­gnął ręce i po­szy­bo­wał na­przód. Nie wi­dział. Ni­cze­go nie wy­czu­wał. Ze wszyst­kich stron ota­cza­ła go mgła. Ob­ró­cił się kil­ka­krot­nie, czu­jąc, że po­zo­sta­wio­ne w ciele serce bije coraz szyb­ciej.

– Je­steś w ta­ra­pa­tach, Znaw­co Ta­jem­nic – rze­kło Coś gło­sem roz­dzie­ra­ją­cym dusze.

Jo­achim gwał­tow­nie skie­ro­wał ob­li­cze w stro­nę, z której do­biegł dźwięk. Zamarł.

Uj­rzał dwu­krot­nie więk­sze­go od czło­wie­ka ko­ścio­tru­pa, odzia­ne­go w po­strzę­pio­ny frak i po­dziu­ra­wio­ny przez mole ka­pe­lusz. Demon dzier­żył gi­gan­tycz­ne, czar­ne wio­sło. Gdy chło­pak otwo­rzył usta, by od­po­wie­dzieć Nie­god­ne­mu, po­czuł wdzie­ra­ją­cą się do gar­dła wodę. Spró­bo­wał za­czerp­nąć powietrza. To tylko po­gor­szy­ło jego sy­tu­ację.

– Za kilka chwil twoja przy­go­da do­bie­gnie końca, Jo­achi­mie Lars­son – oznaj­mił nie­ludz­kim gło­sem Cha­ron. – Chciał­bym po­wie­dzieć, że po­mo­gę ci do­trzeć na drugą stro­nę, ale oba­wiam się, iż takie uprzej­mo­ści nie leżą w mojej na­tu­rze. Za­miast tego, gdy bę­dzie już po wszyst­kim, twój ża­ło­sny duch trafi do naj­ciem­niej­szej ot­chła­ni. Nie usły­szysz wołań żad­ne­go ze swo­ich przy­ja­ciół. Nawet zdra­dziec­ki kun­del nie może ci pomóc. Jakby to ujęła twoja mi­strzy­ni? ‘Au re­vo­ir’?

Woda wdar­ła się do pier­si Jo­achi­ma.

Tonął.

 

* * *

 

Coś jest nie tak, po­my­ślał Rolf. Lars­so­na nie ma zbyt długo. Zer­k­nął w prawo i po­czuł, jak ob­le­wa go zimny pot.

Jo­achim był prze­mo­czo­ny do su­chej nitki. Z ust to­czył pianę. Sur­dut ocie­kał wodą. Cia­łem wstrzą­sa­ły drgaw­ki.

Tyfus sie­dział z pod­nie­sio­nym łbem i war­czał, wbi­ja­jąc nie­na­wist­ne spoj­rze­nie w scenę. Oczy cho­wań­ca nie były już żółte, lecz wście­kle czer­wo­ne. Wy­pusz­czał z pyska kłęby czar­ne­go, śmier­dzą­ce­go dymu. Pod­ło­ga pod ła­pa­mi po­czę­ła topić się, roz­ża­rzo­na de­mo­nicz­nym gnie­wem.

– Tyfus, coś po­szło nie tak, jak trze­ba… – wy­ję­czał Rolf.

– Wiem, śmier­tel­ny. To była pu­łap­ka.

Skols­gard prze­niósł wzrok na scenę i po raz pierw­szy w życiu za­drżał ze stra­chu. Pia­ni­sta grał nadal, ale nie wbi­jał już spoj­rze­nia w bli­żej nie­okre­ślo­ny punkt na ścia­nie. Ob­ser­wo­wał ich. Jego sze­ro­ko otwar­te oczy i twarz cał­ko­wi­cie po­zba­wio­na emo­cji mro­zi­ły krew w ży­łach.

– Wy­do­bądź Jo­achi­ma. Byle szyb­ko, nie zo­sta­ło mu wiele czasu – po­le­cił Tyfus strasz­li­wym, prze­peł­nio­nym furią gło­sem. – A ja do­pil­nu­ję, żeby kon­cert do­biegł końca w dra­ma­tycz­nych oko­licz­no­ściach.

Kun­del zawył tak, że ścia­ny Fil­har­mo­nii za­drża­ły w po­sa­dach. Zmie­nił po­stać. Rolf w jed­nej chwi­li po­ża­ło­wał swo­ich słów o ka­na­po­wym pie­sku.

Nie­praw­do­po­dob­nie wiel­kie, utka­ne z ciem­ne­go dymu wil­czy­sko sko­czy­ło na scenę. Wy­da­wa­ło się, że nic nie może go za­trzy­mać, a trzy rzędy po­twor­nych kłów za mo­ment ro­ze­rwą pia­ni­stę na ka­wał­ki. Drogę jed­nak za­stą­pił Ty­fu­so­wi inny demon. Ogromny szkie­let w sfa­ty­go­wa­nym fraku za­mach­nął się wio­słem. Siła ude­rze­nia była tak wiel­ka, że cho­wa­niec prze­le­ciał przez całą scenę i z im­pe­tem ude­rzył ciel­skiem o ścia­nę. Sala za­drża­ła. Z su­fi­tu po­sy­pał się tynk.

– Tyfus! – wrza­snął Rolf.

Demon wy­lą­do­wał zwin­nie na czte­rech ła­pach i po­słał gniew­ne spoj­rze­nie Cha­ro­no­wi.

– Idź po niego, szyb­ko! – wark­nął. – Ja się wszyst­kim zajmę.

Spi­ry­ty­sta się­gnął do we­wnętrz­nej kie­sze­ni ma­ry­nar­ki i wy­do­był drżą­cy­mi rę­ka­mi drew­nia­ną ta­blicz­kę. W tym samym mo­men­cie Tyfus na­tarł po­now­nie na prze­ciw­ni­ków.

– Trzy­maj się, Lars­son – szep­nął Rolf. – Idę po cie­bie.

 

* * *

 

Jo­achim wal­czył reszt­ka­mi sił. Cha­ron zwy­cię­żał, ale chło­pak i tak kon­cen­tro­wał na nim całą wolę, w de­spe­rac­kiej pró­bie uwol­nie­nia się spod nie­przy­ja­ciel­skie­go wpły­wu.

‘Ten demon musi mieć po­tęż­ną moc!’, po­my­ślał Rolf. ‘Może sobie być nie­śmier­tel­ny, ale na pewno nie jest nie­po­ko­na­ny. Kon­tro­lu­je już pu­blicz­ność, wal­czy z Ty­fu­sem i Lars­so­nem… w końcu musi dojść do gra­ni­cy‘. Taką przy­naj­mniej na­dzie­ję miał Skols­gard, ob­ser­wu­ją­cy za­wie­szo­ne w pu­st­ce syl­wet­ki.

Spró­bo­wał opa­no­wać nerwy i wy­ci­szyć umysł. Za­mknął na chwi­lę oczy. Potem po­pły­nął w stro­nę Jo­achi­ma i Cha­ro­na. Zanu­rzył się w lo­do­wa­tej wo­dzie.

Gdy był na tyle bli­sko, że ko­ścio­trup w wy­jąt­ko­wo nie­mod­nym cy­lin­drze pod­niósł głowę i wle­pił w niego spoj­rze­nie pu­stych oczo­do­łów, Rolf wy­szcze­rzył zęby.

‘Na twoje nie­szczę­ście, panie de­mo­nie, nikt w To­wa­rzy­stwie nie ma woli, uroku i mocy su­ge­stii tak sil­nych, jak moje’, po­my­ślał z sa­tys­fak­cją.

 

* * *

 

Miesz­kań­cy Kró­le­stwa Nor­den­skatt mieli bunt we krwi. Po­wsta­wa­li prze­ciw­ko wszyst­kie­mu. Jako dzie­ci wzgar­dza­li edu­ka­cją i na prze­kór ro­dzi­com za­nie­dby­wa­li naukę. Jako lu­dzie do­ro­śli ro­bi­li wszyst­ko, co tylko leży w mocy czło­wie­ka my­ślą­ce­go, by ukryć cho­ciaż część zgro­ma­dzo­nych dóbr przed kró­lew­ski­mi po­bor­ca­mi. Pod ko­niec życia bun­to­wa­li się nawet prze­ciw­ko śmier­ci. Ciała wielu z nich nie wy­ra­ża­ły ży­cze­nia, by grzecz­nie leżeć w trum­nach, a dusze – by po­zo­sta­wać za Za­sło­ną. Widok pu­blicz­no­ści na kon­cer­cie Jo­hans­so­na, go­to­wej speł­nić każde ży­cze­nie de­mo­nicz­ne­go ko­ścio­tru­pa z wio­słem, mu­siał więc wy­da­wać się co naj­mniej nie­co­dzien­ny.

Na obro­nę zwy­kle nie­po­kor­nych en­tu­zja­stów mu­zy­ki po­waż­nej można było po­wie­dzieć jedną rzecz: ich nie­ty­po­we za­cho­wa­nie zo­sta­ło spo­wo­do­wa­ne uro­kiem, któ­rym Cha­ron na­sy­cił grę Jo­hans­so­na. Dla­te­go też, gdy pia­ni­sta nagle prze­rwał kon­cert, tra­cąc przy­tom­ność, i gdy dwój­ka mło­dzień­ców z pierw­sze­go rzędu w prze­mo­czo­nych ubra­niach ru­nę­ła na po­sadz­kę, krztu­sząc się i wy­mio­tu­jąc, zgro­ma­dze­ni na sali lu­dzie od­zy­ska­li świa­do­mość.

Miast na­tchnio­ne­go ar­ty­sty zbie­ra­ją­ce­go owa­cje uj­rze­li jed­nak strasz­li­we, de­mo­nicz­ne po­sta­cie, to­czą­ce na sce­nie za­żar­ty bój. Za­pa­no­wał po­płoch. Część ludzi krzy­cza­ła, inni wzy­wa­li na pomoc Prze­bo­ga (który jak zwy­kle nie słu­chał). Wszy­scy rzu­ci­li się w stro­nę wyjść, de­spe­rac­ko pró­bu­jąc opu­ścić Fil­har­mo­nię.

W ję­zy­ku du­chów oraz zmor, a także w żad­nym z na­rze­czy ludz­kich nie było słów od­po­wied­nich, by w pełni opi­sać walkę Ty­fu­sa z Cha­ro­nem. De­mo­ny po­ru­sza­ły się z pręd­ko­ścią nie­osią­gal­ną dla wszyst­kich ży­wych stwo­rzeń. Wil­czy­sko co chwi­la pluło ogniem i czar­nym dymem. Szkie­let od­pie­rał te ataki, przy­zy­wa­jąc stru­mie­nie brud­nej, cuch­ną­cej śmier­cią wody. W pew­nym mo­men­cie Tyfus zdo­łał ode­rwać prze­ciw­ni­ko­wi łeb. Nie zdało się to na wiele, po­nie­waż czasz­ka na­tych­miast wró­ci­ła na swoje miej­sce. Żaden z de­mo­nów nie mógł po­ko­nać dru­gie­go. Cho­wa­niec Jo­achi­ma robił więc wszyst­ko, by przy­naj­mniej utrzy­mać Cha­ro­na z da­le­ka od nie­win­nych ludzi i nie po­zwo­lić mu po­now­nie rzu­cić za­klęć.

– Lars­son, je­steś cały? – wy­char­czał Rolf, pod­czoł­gu­jąc się w stro­nę kom­pa­na. Ponad gło­wa­mi mło­dzień­ców bie­ga­li spa­ni­ko­wa­li lu­dzie. – Udało się! Prze­ła­ma­li­śmy urok! Demon nie dał rady wal­czyć z nami trze­ma naraz…

Jesz­cze bled­szy niż zwy­kle Jo­achim zwy­mio­to­wał wodą i żół­cią, po czym z tru­dem zwró­cił ob­li­cze ku Skols­gar­do­wi.

– Nie ma czasu… Trze­ba za­pie­czę­to­wać Cha­ro­na… – stęk­nął sła­bym gło­sem. – Mu­si­my to zro­bić razem. Nie wiem, czy jeden pier­ścień wy­star­czy, żeby go za­mknąć.

– A co z mu­zy­kiem? – za­py­tał Rolf, wska­zu­jąc nie­przy­tom­ne­go Jo­hans­so­na le­żą­ce­go przy for­te­pia­nie.

– Praw­do­po­dob­nie jest opę­ta­ny. Gdy to skoń­czy­my, uwol­ni­my go. No, dalej…

Zdo­by­wa­jąc się na nad­ludz­ki wy­si­łek, mło­dzień­cy po­wsta­li z pod­ło­gi i chwiej­nym kro­kiem, ramię w ramię, ru­szy­li w stro­nę sceny i to­czą­cych bój de­mo­nów. Ani tro­chę nie zwa­ża­li na pa­nu­ją­cy do­oko­ła chaos. Ważne było tylko ich za­da­nie.

– Tyfus, przy­trzy­maj go, ile tylko się da! – na­ka­zał Jo­achim naj­moc­niej­szym gło­sem, na jaki po­tra­fił się zdo­być.

Wil­czy­sko ude­rzy­ło łapą o po­sadz­kę, wy­wo­łu­jąc trzę­sie­nie ziemi. Ścia­ny Fil­har­mo­nii po­pę­ka­ły, a Cha­ro­na oto­czy­ły trza­ska­ją­ce pło­mie­nie, wy­plu­wa­ją­ce czar­no-po­ma­rań­czo­we iskry. Jo­achim i Rolf unie­śli dło­nie z pier­ście­nia­mi.

– Śmierć nie ist­nie­je! – za­wo­ła­li rów­no­cze­śnie za­chryp­nię­ty­mi gło­sa­mi. – Sre­bro bę­dzie twoim wię­zie­niem, plu­ga­wa szka­ra­do zza Za­sło­ny!

Nie prze­mknę­ło im nawet przez myśl, jak strasz­li­wy błąd po­peł­nia­ją.

Demon, za­miast roz­pły­nąć się w po­wie­trzu i po­mknąć w po­sta­ci dymu ku Pie­czę­ciom, pod­niósł tylko ko­ści­stą rękę. Spi­ry­ty­ści mogli je­dy­nie pa­trzeć, jak pier­ście­nie sa­mo­ist­nie opusz­cza­ją ich palce i lecą w stro­nę Cha­ro­na. Isto­ta po­chwy­ci­ła przed­mio­ty i znik­nę­ła. Zma­te­ria­li­zo­wa­ła się po­now­nie w dru­giej czę­ści sceny, tuż obok Fa­bia­na Jo­hans­so­na, przy­tom­ne­go i roz­cią­ga­ją­ce­go wargi w zło­wro­gim uśmie­chu.

– Cóż to? – za­py­tał muzyk. – Czyż­by­ście za­po­mnie­li, że sre­bro i bi­żu­te­ria to coś, z czym Cha­ron miał do czy­nie­nia od tylu wie­ków? Nie mo­że­cie mu w ten spo­sób za­szko­dzić.

– Jo­hans­son! – wark­nął Jo­achim. – O co tu cho­dzi? Kim ty je­steś?!

– Kimś, kto ma z wami wię­cej wspól­ne­go, niż mo­gło­by się wy­da­wać – rzekł Fa­bian, od­bie­ra­jąc z za­do­wo­le­niem pier­ście­nie od de­mo­na. – Warto było zor­ga­ni­zo­wać tę pu­łap­kę. Przed dwoma ty­go­dnia­mi, gdy wy­sła­li­śmy na drugą stro­nę jed­ne­go z wa­szych spi­ry­ty­stów, prze­ży­li­śmy sro­gie roz­cza­ro­wa­nie. Nie miał przy sobie Pie­czę­ci! Mój de­mo­nicz­ny cho­wa­niec na­uczył mnie jed­nak, że cier­pli­wość to naj­waż­niej­sza spo­śród cnót. Opła­ci­ło się pod­su­nąć fał­szy­wą wia­do­mość wa­szym bliź­nia­kom, za­aran­żo­wać ten kon­cert i zwa­bić tutaj naj­praw­dziw­sze, wyż­sze media.

– Zaraz, zaraz… Pia­ni­sta ma cho­wań­ca? – za­py­tał zszo­ko­wa­ny Rolf. – Ale jak…?

– A więc je­steś dzi­kim me­dium – stwier­dził Jo­achim, przy­pa­tru­jąc się Jo­hans­so­no­wi z nie­na­wi­ścią. – I wcale nie cho­dzi­ło o ma­so­wy mord w Fil­har­mo­nii… Po co ci te pier­ście­nie?

– Tak jak wy, sły­szę i widzę, co dzie­je się za Za­sło­ną – od­parł wy­jąt­ko­wo za­do­wo­lo­ny z sie­bie pia­ni­sta. – Ale w prze­ci­wień­stwie do ża­ło­sne­go To­wa­rzy­stwa do­brze wiem, że próby po­wstrzy­ma­nia tego, co nie­unik­nio­ne speł­zną na ni­czym. Od czasu Wiel­kie­go Nie­szczę­ścia Ar­cyw­róg szy­ku­je się do przyj­ścia na ten świat. Przy­go­to­wu­je grunt. Wy­sy­ła swoje zmory, de­mo­ny… Bli­ska jest jego wi­zy­ta. Po co uczest­ni­czyć w walce ska­za­nej na nie­po­wo­dze­nie, skoro można stać się nie­śmier­tel­nym? Sta­nąć u jego boku? Cha­ron uzmy­sło­wił mi, że moja mu­zy­ka może trwać wiecz­nie. Je­stem już me­dium, mam cho­wań­ca, a je­dy­nym bra­ku­ją­cym ele­men­tem ukła­dan­ki były wasze Pie­czę­cie. Dzię­ki nim mogę prze­kro­czyć Za­sło­nę jako żywy czło­wiek. Zy­skać praw­dzi­wą nie­śmier­tel­ność.

Obaj mło­dzień­cy po­ble­dli na te słowa.

– Nie mo­żesz! – za­pro­te­sto­wał gwał­tow­nie Rolf. – Za­bu­rzysz rów­no­wa­gę… znisz­czysz wszyst­ko! Nie rób tego! To demon, nie chce two­je­go dobra!

– Nie wy­pa­da­cie zbyt wia­ry­god­nie, sto­jąc obok swo­je­go ża­ło­sne­go kun­dla – od­po­wie­dział Jo­hans­son, wska­zu­jąc czer­wo­no­okie wil­czy­sko. – Nie mogę się na­dzi­wić, w jaki spo­sób zdo­ła­łem was tak łatwo na­brać. Po­tęż­ni spi­ry­ty­ści To­wa­rzy­stwa nie od­czy­ta­li po­praw­nie żad­ne­go znaku… Po­peł­ni­li­ście tyle błę­dów! A ty, czar­no­wło­sy, mógł­byś mieć wszyst­ko. Mógł­byś stać się jed­nym ze swoim cho­wań­cem. Mógł­byś osią­gnąć nie­śmier­tel­ność, być ponad ludź­mi, du­cha­mi i de­mo­na­mi…

– Cha­ron cię okła­mał – od­wark­nął Jo­achim. – Nikt nie wie, czym sta­niesz się po dru­giej stro­nie, nawet on sam. Twoje przej­ście wy­wo­ła strasz­ne kon­se­kwen­cje dla wszyst­kich świa­tów. Mo­żesz nie być opę­ta­ny, ale dałeś się zwieść…

– Tak sobie po­my­śla­łem, że udana z was para – rzekł zło­śli­wie pia­ni­sta. – Dwój­ka nie­udacz­ni­ków, którzy nie roz­po­zna­liby nie­przy­ja­cie­la, nawet gdyby uści­snął im dło­nie. Za­baw­nie ob­ser­wo­wa­ło się waszą ża­ło­sną przy­go­dę i głu­pie prze­ko­ma­rza­nie, ale to ko­niec. Cha­ron, zrób, co trze­ba.

– To nie jest uczci­wa za­ba­wa – za­uwa­żył ktoś chło­pię­cym, po­zba­wio­nym emo­cji gło­sem.

Po­mię­dzy dwie­ma stro­na­mi po­ja­wił się bez żad­nej za­po­wie­dzi jeden z Var­gów. Dziec­ko w wy­kroch­ma­lo­nym mun­dur­ku trzy­ma­ło misia i pa­trzy­ło nie­przy­tom­nie na Jo­hans­so­na i jego cho­wań­ca.

Cha­ron nie cze­kał. Sko­czył ku niemu i wy­mie­rzył cios wio­słem. Ude­rze­nie było tak po­tęż­ne, że fo­te­le w pierw­szych rzę­dach po pro­stu zdmuch­nę­ło, lecz chło­piec nie od­niósł żad­ne­go szwan­ku. Ota­cza­ją­ca go du­cho­wa tar­cza była wy­star­cza­ją­co silna, by za­pew­nić ochro­nę. 

– Panie Lars­son… – Jo­achim po­czuł, że ktoś cią­gnie go za rękaw prze­mo­czo­ne­go sur­du­ta. Był to drugi z bliź­nia­ków. – Ma­da­me Bon­bel­le ka­za­ła po­wie­dzieć, że za chwi­lę tu do­trze. Jest bar­dzo zła.

– Jak bar­dzo zła? – za­py­tał z nie­po­ko­jem mło­dzie­niec.

– W skali od jed­ne­go do dzie­się­ciu?

– W skali od jed­ne­go do dzie­się­ciu.

– Trzy­na­ście.

Jo­achim jęk­nął.

– Mó­wi­ła coś jesz­cze?

– Nia­nia nie po­zwa­la nam po­wta­rzać brzyd­kich słów po do­ro­słych – od­parł zmie­sza­ny chło­piec.

Pia­ni­sta i Cha­ron nie mieli już za­mia­ru wal­czyć. Spi­ry­ty­ści uj­rze­li ludz­kim wzro­kiem, jak prze­ciw­ni­cy roz­pły­wa­ją się w po­wie­trzu, a du­cho­wym – jak wsia­da­ją na po­sęp­ną, czar­ną łódź i od­pły­wa­ją w stro­nę gę­stej mgły.

– Do zo­ba­cze­nia wkrót­ce! – zdo­łał jesz­cze za­wo­łać Jo­hans­son. – Spo­tka­my się w Nowym Świe­cie!

I znik­nę­li. Salę kon­cer­to­wą wy­peł­ni­ła cisza. Ze wszyst­kich po­zo­sta­łych w niej istot na naj­bar­dziej za­do­wo­lo­ną wy­glą­da­ła wi­wer­na, która sie­dzia­ła po­mię­dzy fo­te­la­mi, na kępce po­szar­pa­nych, ko­lo­ro­wych piór.

Do­pie­ro przy­by­cie ma­da­me Bon­bel­le prze­rwa­ło nie­zręcz­ne mil­cze­nie. Ilu­zje Var­gów spło­szy­ły się i roz­pły­nę­ły w po­wie­trzu.

– Qu­el­le dis­gra­ce! Je n’ai ja­ma­is rien vu de tel! Sa­cre­bleu! – Zwy­kle opa­no­wa­na spi­ry­tyst­ka aż ki­pia­ła gnie­wem. Nawet wo­al­ka nie mogła ukryć, jak bar­dzo roz­złosz­czo­na jest ko­bie­ta. – Co za bla­maż! Wie­cie, co się dzie­je na ze­wnątrz?! Tłum prze­ra­żo­nych ludzi, mi­li­cja, prasa… A to wszyst­ko dla­te­go, że nie umie­li­ście wy­ko­nać swo­jej pracy! Mie­li­ście jedno za­da­nie! Jakim, pour un Gran­dieu, cudem nie zo­rien­to­wa­li­ście się, co tu za­szło?!

Mło­dzień­cy zwie­si­li tylko głowy, z po­ko­rą przyj­mu­jąc furię prze­ło­żo­nej.

– Gdy­by­ście nie tra­ci­li czasu na bez­sen­sow­ne do­cin­ki, roz­pra­co­wa­li­by­ście go! Wie­cie, co na­ro­bi­li­ście?! Roz­chwia­li­ście oba świa­ty, za­gro­zi­li­ście Za­sło­nie! Nie mo­głam uwie­rzyć w to, co mó­wi­li bliź­nia­cy i przy­by­łam naj­szyb­ciej, jak mo­głam!

– Ale my… – pró­bo­wał wtrą­cić Rolf.

– Za­mknij się, Skols­gard – wark­nę­ła ma­da­me, wpra­wia­jąc chło­pa­ka w osłu­pie­nie. Nigdy wcze­śniej nie ode­zwa­ła się do niego w taki spo­sób. – Ach, wy, męż­czyź­ni! Za­wsze tylko bez­sen­sow­ne wo­jen­ki, kon­flik­ty, za­zdrość, ry­wa­li­za­cja… Prze­bóg mi świad­kiem, że nie mogę do­cze­kać się mo­men­tu, kiedy to ko­bie­ty przej­mą stery! Obaj je­ste­ście za­wie­sze­ni w pra­wach człon­ków To­wa­rzy­stwa!

– Co?! – wy­krztu­si­li rów­no­cze­śnie obaj mło­dzień­cy.

– To, co sły­sze­li­ście! Roz­mó­wi­my się jesz­cze po po­wro­cie na zamek. Pen­dant ce temps, po­win­nam wyjść do jo­ur­na­li­stes i jakoś to wszyst­ko uspo­ko­ić. Muszę wam przy­po­mi­nać, że mie­li­ście za­ła­twić spra­wę dys­kret­nie?!

Mam­ro­cząc coś w obcym ję­zy­ku, ma­da­me Bon­bel­le wy­szła z sali.

Jo­achim zer­k­nął nie­pew­nie na Rolfa, który wy­glą­dał jak zbity pies, i po raz pierw­szy w życiu po­czuł do niego coś in­ne­go niż nie­chęć.

– Za­wie­szo­ny… – mam­ro­tał sam do sie­bie Skols­gard. – Taki wstyd…

– Wszyst­ko bę­dzie do­brze, zo­ba­czysz… 

– Nie wiem, muszę sobie to po­ukła­dać. Nie da­li­śmy rady – oświad­czył ża­ło­śnie mło­dzie­niec. – Ma­da­me Bon­bel­le i Jo­hans­son mieli rację. Je­ste­śmy nie­udacz­ni­ka­mi.

Jo­achim otwo­rzył usta, żeby coś po­wie­dzieć, ale po chwi­li na­my­słu po­rzu­cił ten za­miar.

– I jesz­cze… Przed kon­cer­tem, nie chcia­łem spra­wić ci przy­kro­ści – po­wie­dział Rolf, wbi­ja­jąc wzrok w pod­ło­gę. – Mó­wi­łem, że sie­dzisz w tych książ­kach… Ale chcia­łem za­pro­po­no­wać, że­by­śmy wy­szli kie­dyś… no wiesz, poza zamek… spę­dzi­li tro­chę czasu razem… Ech, co ja gadam? Na razie, Lars­son.

Za­czął kie­ro­wać się w stro­nę wyj­ścia. Tyfus, który na po­wrót był zwy­kłym, się­ga­ją­cym ko­la­na psem, wark­nął na Jo­achi­ma.

– Hej, Skols­gard, za­cze­kaj! – za­wo­łał mło­dzie­niec, nie wie­rząc w to, co robi.

– Tak? – Rolf od­wró­cił się przez ramię.

– Tak sobie… eee… po­my­śla­łem, że ja i Tyfus po­trze­bu­je­my napić się cze­goś moc­niej­sze­go i… eee… może chciał­byś do nas do­łą­czyć?

Po raz pierw­szy w życiu za­pro­si­łem kogoś na star­kę, po­my­ślał otę­pia­ły Jo­achim.

Cho­ciaż wy­da­wa­ło się to nie­moż­li­we, ob­li­cze Rolfa odro­bi­nę po­ja­śnia­ło.

– Na­praw­dę? Mó­wisz po­waż­nie?

– Tak. De­cy­duj się, zanim zmie­nię zda­nie.

 

* * *

 

Łódź pły­nę­ła po rzece, oto­czo­na ze wszyst­kich stron gęstą mgłą. Ko­ścio­trup w znisz­czo­nym fraku i zje­dzo­nym przez mole cy­lin­drze wio­sło­wał le­ni­wie. Fa­bian Jo­hans­son, pod­eks­cy­to­wa­ny jak nigdy wcze­śniej, przy­glą­dał się po­ły­sku­ją­cym na jego dło­niach pier­ście­niom.

Do­oko­ła pa­no­wa­ła cisza, ale mimo to dźwię­ki wy­brzmie­wa­ły w umy­śle pia­ni­sty. ‘Po­dró­żu­ję tam, gdzie nikt żywy jesz­cze nie był. Stanę się wspa­nial­szym od wszyst­kich in­nych ludzi, a moja mu­zy­ka bę­dzie trwa­ła już za­wsze’, po­my­ślał. Wie­dział, jaki tytuł nada ko­lej­nej kom­po­zy­cji.

‘Styk­sem ku wiecz­no­ści’. Tak, to brzmia­ło do­brze.

W końcu mgła ustą­pi­ła, a muzyk zo­ba­czył Za­sło­nę. Tka­ni­na, któ­rej po­cząt­ku ani końca nie można było do­strzec, przy­bli­ża­ła się z każ­dym ko­lej­nym ru­chem wio­sła. Fa­bian czuł, jak jego serce za­czy­na bić szyb­ciej, a od­dech przy­spie­sza. 

Łódź prze­pły­nę­ła przez Za­sło­nę tak, jakby wcale jej nie było. Po­tęż­ne moce spi­ry­ty­sty, po­łą­czo­ne z wpły­wem an­tycz­nych Pie­czę­ci po­zwo­li­ły pierw­sze­mu ży­we­mu na prze­do­sta­nie się do Kra­iny Umar­łych.

Fa­bian zo­ba­czył Inny Świat. I za­czął krzy­czeć.

Krzy­czał całą wiecz­ność. W pew­nym mo­men­cie ludz­kie, nie­przy­sto­so­wa­ne do innej rze­czy­wi­sto­ści oczy za­szły biel­mem, od­ma­wia­jąc po­słu­szeń­stwa.

Potem wrzask prze­szedł w szloch.

– Dla­cze­go pła­czesz, śmier­tel­ny? – za­py­tał Cha­ron wstręt­nym gło­sem. – Masz, czego chcia­łeś. Zgu­bi­ła cię twoja duma i am­bi­cja, po­dob­nie jak wielu in­nych przed tobą. Czy są­dzi­łeś, że wej­dziesz do Kra­iny Umar­łych jako bóg, że bę­dziesz chwa­lił się ży­ciem, ludz­kim cia­łem? Że znaj­dziesz sobie dwu­na­stu apo­sto­łów, któ­rzy za­nio­są wieść o two­jej po­tę­dze nawet w naj­ciem­niej­sze ot­chła­nie? Wiedz, że w tej kra­inie nie ma bogów. Są tylko cie­nie, zjawy i de­mo­ny. I wiecz­ny, nie­usta­ją­cy la­ment. Niosę dar Ar­cyw­ro­go­wi, na­iw­ny śmier­tel­ni­ku. Wy­na­gro­dzi mnie lepiej, niż kto­kol­wiek może sobie wy­obra­zić.

– A więc od po­cząt­ku mia­łem być darem? – za­py­tał Jo­hans­son, krztu­sząc się łzami.

– Nie ty, głup­cze. Twój od­dech. Bi­ją­ce serce. Krew pły­ną­ca w ży­łach. Ar­cyw­róg przyj­dzie na świat jako czło­wiek. Obie­ca­łem ci wiel­kość, czyż nie? Nikt jesz­cze nie przy­niósł tak wspa­nia­łe­go pre­zen­tu do Kra­iny Umar­łych. Dzię­ki tobie wy­ko­na­my ko­lej­ny krok, który zbli­ży nas do oba­le­nia Za­sło­ny i za­pa­no­wa­nia nad Wszech­rze­czą.

Pia­ni­sta nie był w sta­nie od­po­wie­dzieć. Sku­lił się na dnie łódki, wyjąc w ciem­no­ści.