Dziś pełnia

Czytało się wyśmienicie ale niedosyt tego co działo się w momencie pełni już ze mną zostanie;)

– Nic wam nie powiem, łachudry! – zaskrzeczał niewysoki brodacz, po czym szarpnął, jednak jego ruch krępowały magi-kajdany, przykuwające go do krzesła. 

– Walcie się na ryj, strażnicze fajfusy! – wykrzyknął i zacząć bluzgać w niezrozumiałym języku.

Skoro to wypowiedź jednego bohatera, to czemu jest podzielona na dwa akapity?

Lożanka bezprenumeratowa

Ambush, w czasie pełni bohaterowie byli już hen daleko, echa tych wydarzeń docierają jedynie przez prasę :) Dziękuję za komentarz, miło słyszeć, że czytało się wyśmienicie. Dzięki też za zwrócenie uwagi na ten fragment dialogu, tyle razy go przeredagowywałem, że w końcu zostało z błędem :P Akapity połączę.

Struktura opowiadania robi świetną robotę. Zaczynasz od przysłowiowego trzęsienia ziemi, zawartego już w pierwszych akapitach, a następnie kolejne odkrywane karty, incydenty i niespodzianki potęgują zainteresowanie. Z kolei "za x godzin pełnia" stale obiecuje nadchodzący wielkimi krokami climax.

Przepychanki słowne w dialogach czyta się bardzo przyjemnie :)

Lubię minimalistyczny styl, ale ten tekst wydaje mi się napisany nieco zbyt oszczędnie. Kilka dodatkowych zdań dokładniej opisujących okoliczności i – tym samym – uściślających, co dokładnie się dzieje, mogłoby zwiększyć komfort czytania.

Pozdrawiam :)

Hej

ładne fajne i przyjemne ale raz ci się noga powineła:

Wóz się zatrzymał się przed witryną sklepową.

Pozdrawiam.

Pisz to co chciałbyś czytać, czytaj to o czym chcesz pisać

Cześć, Panie Domingo!

Świetna kompozycja, dzięki której czyta się lekko i przyjemnie. Opuszczone zostały te części, które czytelnicy zazwyczaj pomijają i to mi się podoba. Nie ma zbędnego bajania, tylko konkret. Sporo niezłych dialogów, bo i dialogami opowiadanie stoi. Całość jest zadowalająca, czytałem z zaciekawieniem, a na końcu pokiwałem głową z uznaniem.  

Interesujące są te specjalizacje Leggiahova (wylicza je jak nie przymierzając „,młodzi wilcy”), choć po cóż tam „synestezje”, to nie mam pojęcia. ;-).

Jak mniemam przypałętała się literówka:

Słychać kroki kilku osób biegnących po starych deskach magazynu.

Zresztą w tym fragmencie występuje całkiem sporo bieganiny:

Słychać kroki kilku osób biegnących po starych desek magazynu. Ktoś odpalił niewielki kaganek. Widać cienie osób biegnących ze skrzyniami do wozu.

W oddali znów dało się zobaczyć niebieskawy rozbłysk. I zaraz po nim kolejny. Rozległ się metaliczny dźwięk wrót do skarbca.

Słychać szybkie kroki, bieg i przyspieszone oddechy kilku osób niosących łup na pojazd.

Pozdrawiam i powodzenia w konkursie życzę!

"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski

Bartosz Janiszek, chciałem właśnie sprawdzić jak zadziała taki oszczędny styl, więc dzięki za opinię.

aKuba139, cieszę się, że fajne i przyjemne. Dzięki za czujne oko :)

FilipWij, dobrze czytać, że było lekko i przyjemnie. Cieszy mnie też, że podobały ci się dialogi – w końcu przez większość opowiadania postacie siedzą i rozmawiają. To końcowe pokiwanie głową z uznaniem też jest dla mnie ważne, bo obawiałem się, że finał nie zagra. Ale widocznie wyszło okej :) Przy specjalizacjach Leggiahova trochę miałem “młodych wilków” w głowie. A że synestezje, czemu nie? Jeśli są na to klienci… ;) Dzięki za łapankę!

Fajna, wartka fabuła.

Spodobał mi się pomysł z protokołem. Bardzo skondensowany, mnóstwo informacji, a przy okazji przemycasz jakieś dane o świecie.

Słychać biegnących ku nim strażnicy schodzą z wozów.

Coś tu się posypawszy.

Babska logika rządzi!

Lekki i przyjemny tekst, bez zbędnych dłużyzn i opisów. Forma protokołu bardzo trafiona :)

Kilka drobnych literówek:

Ktoś obok męskim głos zawołał:

Widać przerażona twarz sklepikarza.

Co ma znaczyć za zgraja pismaków?

I jeszcze jedna rzecz:

Kilka osób schodzi z wozu i wbiega do sklepu.

W tym fragmencie wizji przechodzisz nagle z czasu przeszłego na teraźniejszy, trzeba by ujednolicić ;)

Pozdrawiam!

„Bóg jest Panem aniołów i ludzi, i elfów” – J.R.R. Tolkien

Finklo, cieszę się, że się podobało. Pomysł z protokołem pomógł mi też ominąć problem dwóch bliźniaczych scen. Oczywiście nadal są one podobne, ale przynajmniej można przez nie szybko przebrnąć :) Dziękuję za zwrócenie uwagi na posypany fragment. I dzięki też za klika!

nati-13-98, dzięki za opinię i łapankę!

Eee, dobre to było, a muszę przyznać, że w pierwszym momencie, gdy zobaczyłam ten zapis protokołów, to się skrzywiłam i pomyślałam, że będą trudne do przebycia. Rozegrałeś to jednak bardzo fajnie i przeleciałam gładziutko :) Są dobrze napisane, skondensowane, ale zrozumiałe.

Fabuła też niczego sobie, choć chętnie dowiedziałabym się po cholerę był im cały zapas lekarstwa.

Generalnie mi się :)

Klik :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

No, prawda, fajnie byłoby się dowiedzieć, co działo się podczas pełni. Budowałeś napięcie, budowałeś, a potem przeniosłeś akcję gdzieś indziej.

Babska logika rządzi!

Irko_Luz, to super, że się :) i dziękuję za klika! Cały zapas lekarstwa był im potrzebny do wywołania zamieszania: pełnia + brak leków na likantropię + wścibscy dziennikarze = chaos murowany = względnie łatwa droga ucieczki ze szczególnie wartościowym łupem.

Finklo, przyznam, że mogłem dać nieco większy wgląd na wydarzenia w mieście, choćby paroma zdaniami więcej niż prasowy nagłówek w końcowej scenie. Ale z drugiej strony chciałem trzymać akcję przy bohaterach, a po opuszczeniu miasta całe to zamieszanie obchodziło ich tyle, co nagłówek w gazecie.

morteciusie, witam jurora!

Hej, PanieDomingo!

Przyjemne to było, krótki kryminał, ciekawa struktura.

Do jednego mógłbym się przyczepić: kulawy Pravin śmierdział od samego początku. W kryminale fajnie jest trochę pozgadywać, zwątpić, przerzucić podejrzenia, a tutaj nie dostaliśmy żadnego fałszywego tropu. Ta noga była w sumie jedynym tropem, więc już wiadomo było kto, a do końca pchała mnie ciekawość “jak?”.

Niemniej jednak tekst bardzo udany, dziękuję za ciekawe opko.

Pozdrawiam!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Krokusie, dzięki za spostrzeżenie braku fałszywego tropu, na przyszłość będę o tym pamiętał. Dobrze jednak, że cały czas była ta ciekawość “jak?”, trochę też na to stawiałem w tym opku. Cieszę się, że i tak się podobało.

Również pozdrawiam!

Cześć!

Niestety, nie była to dla mnie interesująca lektura. Konstrukcja tekstu jest ciekawa, ale nie czułam presji czasu, którą sugerowały nagłówki. Fragmenty z protokołów okazały się nużące. Cały wątek z niemym więźniem i mnemowizją wydaj się niewiele wnosić (albo coś mi umknęło). Nie przekonuje mnie też logika działania polimorfów. Opowiadanie jest dobrze napisane, ale po prostu nie wciągnęło.

Alicello, szkoda, że nie wciągnęło, ale dziękuję za opinię i wskazanie słabości opka. Będę miał to na uwadze w pracy nad kolejnymi tekstami.

Cześć, PanieDomingo,

jakoś tak średnio wciągają mnie teksty z tego konkursu (to pewnie dlatego, że nie lubię jak obrzydliwie złe postacie mają dobre zakończenie), ale tutaj nie tylko doczytałam, ale bawiłam się przednio. Lekkie, bawiące się formą opowiadanie, w którym źli nie są właśnie “obrzydliwie źli”, nie gwałcą, nie niszczą świata, i choć niewątpliwe nie są postaciami pozytywnymi, można im nawet kibicować. To lubię. Bo generalnie lubię czarne charaktery, ale muszą mieć w sobie to coś. 

Spodobały mi się, i to bardzo, te przesłuchania wplecione w tekst. Fajne, naturalne dialogi.

Przejrzałam teraz komentarze i zgadzam się z nimi. Bez zbędnych opisów, a jednak bez akcji non stop. Rolę “odsapnięcia” od akcji mogą więc pełnić nie tylko opisy, ale też dialogi.

Dobiegł krzyk zza pleców: Stać[+,] zatrzymać się!

Albo też kropka, bo jakoś trzeba je oddzielić.

Jeśli wyjechali na zachód[+,] musieli tamtędy przejechać.

Powodzenia w konkursie!

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

LanoVallen, dziękuję za komentarz! Właśnie nie chciałem robić “obrzydliwych złych”. Jasne, kogoś zabili, narobili trochę zamieszania, ale jednak nie jest to skala zbrodniarzy wojennych. Cieszy mnie też, że podobała ci się forma, a dialogi traktowałaś jako formę odsapnięcia. Dzięki też za czujne oko!

Fajnie się czytało. Protokół był bardzo zajmujący. Zwłaszcza pouczenia odczuwalne. Wprawdzie czarne charaktery wyszły jak na mój gust niezbyt soczyste. Bardziej zadymiarze niż zbrodniarze. Do środka nie zaglądasz, co uważam powinno mieć miejsce w historii o czarnych charakterach.

Nikolzollernie, cieszy mnie, że zwróciłeś uwagę na protokoły i pouczenia odczuwalne zwłaszcza. Dziękuję za opinię o postaciach. Trochę miałem problem z ich wnętrzem, gdyż jakbym odsłonił zbyt dużo, to końcowy twist byłby już zbyt oczywisty. Ale rozumiem, że może być to poczytane jako pewien brak. Mimo wszystko dobrze, że czytało się fajnie.

PanieDomingo, bardzo fajny i ciekawy eksperyment. Świetna, minimalistyczna forma, co do której po pierwszym rzucie oka miałem spore obawy, ale koniec końców stwierdziłem, że ładnie udźwignąłeś temat. Mimo niewielkiej liczby znaków, tekst zawiera zastanawiającą zagadkę i trochę światotwórstwa. Opko wywołuje to, co kryminał powinien wywoływać, czyli uczucie “WTF”. Zdołałeś mnie zaintrygować i sprawić, bym wyczekiwał wyjaśnienia :D

Spodobały mi się techniki kryminalistyczne w postaci postmortemwizji i mnemowizji. Lekki humor tlący się w opowiadaniu dodaje mu smakowitości :)

Pochwalić muszę także wykonanie, stojące na wysokim poziomie!

Ponieważ opowiadanie ma wszystko, co mieć powinno, udaję się czym prędzej do Biblioteki!

Pzdr!

O AmonieRa, dzięki ci składam za twą opinię i boskie polecenie do biblioteki! Trochę chciałem poeksperymentować w tym tekście i fajnie, że usatysfakcjonowałem tym eksperymentem bóstwo ;)

Fajny pomysł, ale obawiam się, że nie wszystko do mnie trafiło. Akcja pędzi tu na złamanie karku, co rozumiem, bo przecież zbliża się pełnia, i być może coś mi umknęło, bo mimo że nieźle się czytało, pozostałam z pewnym niedosytem i chyba nie mogę mówić o pełnej satysfakcji.

…za­skrze­czał nie­wy­so­ki bro­dacz, po czym szarp­nął, jed­nak jego ruch krę­po­wa­ły ma­gi-kaj­da­ny… ―> Co szarpnął?

V: Z wa­sze­go łupu bra­ku­je jed­nej skrzy­ni. ―> V: W waszym łupie bra­ku­je jed­nej skrzy­ni.

Mne­mo­wi­zor, by­naj­mniej prze­stra­szo­ny, a za to jesz­cze bar­dziej ob­ra­żo­ny niż na wej­ściu… ―> Chyba miało być: Mne­mo­wi­zor, by­naj­mniej nie prze­stra­szo­ny, a za to jesz­cze bar­dziej ob­ra­żo­ny niż na wej­ściu…

…znów na chwi­lę sły­chać stu­kot kopyt. ―> …znów przez chwi­lę sły­chać stu­kot kopyt.

Ktoś od­pa­lił nie­wiel­ki ka­ga­nek. ―> Ktoś za­pa­lił nie­wiel­ki ka­ga­nek.

Roz­le­ga­ją się licz­ne roz­bły­ski i okrzy­ki. ―> W jaki sposób rozlega się rozbłysk?

Proponuje: Widać/ Jaśnieją licz­ne roz­bły­ski, rozlegają się okrzy­ki.

…CHAOS NA ULI­CACH JAŁ­MA­KU.” ―> …CHAOS NA ULI­CACH JAŁ­MA­KU”.

Kropkę stawiamy po zamknięciu cudzysłowu.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

regulatorzy, dziękuję za komentarz i łapankę. Szkoda, że lektura nie była w pełni satysfakcjonująca, ale to sygnał dla mnie, by dogłębnie przeanalizować tekst i poszukać przyczyn takiego stanu rzeczy.

PanieDomingo, pozostaję z nadzieją, że w przyszłości zaprezentujesz świetne opowiadania, a ich lektura sprawi mi mnóstwo przyjemności. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

regulatorzy, też żywię taką nadzieję :)

:D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć!

Ciekawy pomysł na opowiadanie. Kryminał detektywistyczny w świecie fantasy. Forma przesłuchań nieco męcząca z początku, ale potem można się w tym odnaleźć. Zgrabnie to poskładałeś i prosta z pozoru sprawa okazała się nie taka błaha, a zło zwyciężyło. Sprytnie wplotłeś to odliczanie do pełni, choć nie do końca zrozumiałem, jaki miało ono wpływ na wydarzenia.

W ostatniej części byłem trochę zagubiony, ale chyba wszystko zrozumiałem i stanowi to logiczna całość. Nie jestem pewien, kto przeżył a kto zginął, ale rozumiem, że było dwoje zmieniających postać i to oni bruździli. Ciekawy pomysł z tym sklepem od wczoraj, coraz bardziej śmierdział i bum, wyszło szydło z worka.

Napisane dobrze, czytało się płynnie, bez większych zgrzytów imho, choć jakoś też nie porwało specjalnie.

Pozdrawiam i powodzenia w konkursie!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

krar85, w zamyśle odliczanie do pełni miało budować napięcie, gdyż nieodnalezienie leków przeciw likantropii przed pełnią równałoby się panice w mieście. Szkoda, że to nie wybrzmiało.

Dobrze, że wszystko jakoś połączyło się to w logiczną całość, mimo pewnych niejasnych fragmentów.

Dzięki za komentarz!

deviantart.com/sil-vah

Silvo, miło mi powitać jurorkę :)

Czuć presję, która towarzyszy zmaganiom strażników, aż szkoda że nie mogliśmy być świadkami tego, co stanie się podczas pełni. Dobrze zagrało przeplatanie narracji z protokołem, to świetny sposób na przekazanie jak największej ilości informacji w stosunkowo krótkiej formie. Końcowego twistu w ogóle się nie spodziewałem, choć od początku nie pasowało mi tłumaczenie, że włamywacze wybrali sklep pod wpływem impulsu i dali się tak głupio złapać.

Mam jednak problem z mnemowizją. Moim zdaniem to zbyt potężna umiejętność, szczególnie w kontekście tego opowiadania. Przecież można było jej użyć na wszystkich bez potrzeby przesłuchiwania, żeby potwierdzić ich zeznania i wyszukać ewentualne nieścisłości. Z drugiej strony wygląd Leggiahova sugeruje, że całkiem nieźle mu się wiodło, więc pewnie usługi też nie należały do najtańszych.

Fladrifie, dzięki za wypunktowanie elementów, które dobrze wyszły. Co do mnemowizji trafiłeś w sedno – tego typu usługi były drogie, a do tego trzeba było poczekać na mnemowizora (a tu czas był ważny) oraz nie było to coś idealnego. Bardziej pokaz slajdów niż film, który bazuje na pamięci, a pamięć jest zawodna i wybiórcza. Dlatego też, jak próbował zaznaczyć Leggiahov, prawo nie dopuszczało tego jako dowód w sprawie – mogło służyć jako wskazówka, ale ze sporą dozą ostrożności.

Hail Discordia

japkiewicz, witam jurora :)

Lubię dawać ostatnie kliczki :) A kliczek ode mnie przede wszystkim za protokół :) w którym zgrabnie przemyciłeś dużo treści i muszę przyznać, że był wciągający. Poza tym fajny pomysł na połączenie fantastyki z przesłuchaniem. I na plus wartka akcja. Dobrze się czytało :)

katio72, cieszę się, że się podobało i moje pomysły wyszły zgrabnie. I dziękuję za ostatniego kliczka :)

To jest opinia, którą napisałem przed wrzuceniem obrazka potwierdzającego przeczytanie. Nie śledziłem tego, czy w tekście zachodziły później jakieś zmiany. Nie czytałem komentarzy innych użytkowników przed spisaniem własnych uwag.

[wyedytowane]

Dziękuję pięknie za udział w konkursie, życzę miłego dnia ;)

morteciusie, dziękuję za opinię. Wymieniłeś wszystkie elementy, nad którymi szczególnie pracowałem, czyli protokół, zarysowanie postaci i świat.

Dzięki za zorganizowanie konkursu!

A mi się nie podoba.

Znaczy, podoba mi się – problem w tym, że w momencie, jak pomyślałem “no, pionki na planszy rozstawione, teraz to fabuła ruszy z kopyta”, to nagle przeskakujemy do właściwie epilogu.

Mamy wstęp, z przesłuchaniami i oględzinami miejsca zbrodni, potem mamy pierwszy rozwój akcji, bo okazuje się, że detektyw to nie detektyw, a sprawcy uciekli, i człowiek się szykuje, że teraz to się zacznie właściwe śledztwo, znajdywanie i wiązanie ze sobą tropów, dowiemy się kto co jak dlaczego i po co, to przeskakujemy bezpośrednio do epilogu, jak sprawcy sobie piją drinki z palemką.

A ja dalej nie wiem, po co ta akcja z fałszywym sklepem, skąd szajka wiedziała co ukraść, co miała na celu ta akcja z infiltracją policji i jak dorwali detektywa, co właściwie miał na celu ten plan – bo skoro prawie cały łup przejęła policja, a kradzież antylikantropów była po to, żeby wywołać zamieszanie, żeby mogli łatwiej uciec, to to się nie klei.

Odpryskowy, czyli, jak rozumiem, zabrakło ci klasycznego wyjaśnienia “sprytnego” planu. Wiem, że tego typu historie zawsze mają wyjaśnienie planu – niezależnie, czy są opowiadane z perspektywy detektywów czy rabusiów. Świadomie zerwałem z tym schematem. Chciałem opowiedzieć historię z perspektywy rabusiów i trochę poudawałem przed czytelnikiem, że protagonistą jest detektyw. Jak detektyw, to i dochodzenie, wyjaśnianie zagadek itd. Ale gdy detektyw zmienił się w rabusia, zmieniły się także działania i motywacje postaci. Co może interesować rabusia, po wypełnieniu planu? No, według mnie, to już wyłącznie przyjemności ;)

Co do ostatniego akapitu, to dla mnie bardzo cenne, co piszesz. Dzięki temu wiem, co nie wybrzmiało w samym tekście. Wyjaśniam:

Rabusie wiedzieli, że i tak nie uciekną prosto z miejsca, więc dali się złapać – fałszywy sklep to po prostu część planu, przygotowana scena, w której jeden z rabusiów gra napadniętego sklepikarza.

Skąd szajka wiedziała, co ukraść? W jednym z przesłuchań wspomniano opcję “posiadania człowieka wewnątrz” – jak się na koniec dowiadujemy, ze zdolnościami polimorfii mogli zinfiltrować policję, a więc mogli zinfiltrować wszystko, co by chcieli.

Po co zinfiltrowali policję? To nieodzowna część planu, jeśli niepolimorficzna część gangu miała zostać złapana, to musieli mieć też pewność, że ich wyciągną. A do tego dochodzi kwestia panowania nad planem – jeśli sami prowadzą własne śledztwo to minimalizują prawdopodobieństwo nieoczekiwanych sukcesów ze strony policji. Sami mogą przeciągać śledztwo, aż wybuchnie zamieszanie i na komisariacie, i w całym mieście.

Jak dorwali detektywa? Nawet miałem to opisywać, ale uznałem, że nie za wiele by to wniosło. Raczej sposób dorwania nie wpływa zbytnio na fabułę.

A co do antylikantropów, zamieszanie, jakie wywołał ich brak, mówi nam o ich wartości – w danej chwili były cenniejsze niż cały wóz tego towaru.

Dziękuję za opinię. Chyba za dużo gram niedopowiedzeniami :)

Czytało się płynnie, z ciekawością. Postacie przestępców nawet budzące sympatie. Tekst niedługi, a treści sporo. Fajne

Koalo75, dzięki za wizytę ;)

Jak dla mnie – rewelka! Czytało się ciekawie, uśmiałem się z dialogów. Dopiero pod koniec, pod presją ciągłego zbliżania się do północy, opanowało mnie leciuuutkie znużenie formą… a tu nagle… epilog. Oczekiwałem czegoś większego, bardziej barwnego w tym miejscu. Może bardziej opisowego, a może finałowego dialogu ala Sherlock/Watson. Ale to tylko takie prywatne odczucie subiektywne (no bo jakież inne mogłoby być?). Z chęcią poczytam inne twoje teksty. Dzięki za dobrą zabawę. 

patetronusie, miło mi, że dobrze się bawiłeś przy lekturze. Dzięki za komentarz :)

Hej :)

Czytałam kilka dni temu ale zupełnie nie było czasu na komentarz, więc obawiam się, że pewnie coś przeoczę/o czymś nie wspomnę.

Dawno nie wsiąknęłam tak w opowiadanie, naprawdę nie czuło się znaków i rzadko mi się to zdarza jak czytam na telefonie/ekranie. Bardzo lekko napisane, fajne dialogi, ciekawy twist – nie dziwi mnie wygrana :)

To czego mi zabrakło to wyjaśnienia kilku kwestii – sklepikarza, środka antylikantropii itp. Widziałam wyżej, że zrobiłeś to celowo ale mimo wszystko, brakuje mi tutaj jednak pewnego zamknięcia .

Gratulacje!

Shanti, fajnie, że się podobało, dzięki za komentarz!

A co do zamknięcia – dzięki, że o tym wspomniałaś. Tu było to celowe, ale uwzględnię to przy następnych opkach ;)

Cześć Panie Domingo!

Czyta się to lekko i z przyjemnością, i z zainteresowaniem. Nie przesadzasz z formą, a i jest trochę treści. Bohaterów przedstawiasz w ich wypowiedziach i jest to super. Są plastyczni, barwni i chciałoby się przeczytać z nimi jakąś zamkniętą całość, gdzie wszystkie wątki znajdą swoje rozwiązanie.

No właśnie, kompozycja wydaje się być zachwiana, dużo miejsca poświęcasz na wprowadzenie bohaterów, członków szajki i detektywów. Przecież przesłuchania mają na celu prezentację protagonistów (antagonistów?), a nie zbudowaniu obrazu zbrodni. A później, prawie od razu, przechodzisz do zakończenia – gdyby początek i koniec utrzymały swoje proporcje, myślę, że opowiadanie podobałoby mi się bardziej.

Nie wiem, czy do końca zrozumiałam, kto zginął i dlaczego. Przypuszczam, że brak pewnej klarowności, którą się dało odczuć przy lekturze, jest spowodowany tematem konkursu, który chcąc nie chcąc wymusza pewne rozwiązania i twisty. Na przykład: wydaje się najpierw, że motywem przewodnim jest odliczanie do pełni (napięcie ciągle rośnie), a przy końcu widzimy, że ten motyw się już nie liczy, a w zamian mamy metamorfosis, tak jakby znikąd.

Więc ogólnie podobało mi się i była to przyjemna rozrywka, ale piszę ten komentarz z pewnym niedosytem z powodu niewykorzystanych okazji :)

Pozdrawiam!

Cześć, chalbarczyk!

Cieszę się, że dobrze się czyta.

Do bohaterów na razie nie planuję wracać, ale kto wie…

Dzięki za uwagi do kompozycji, będę brał je pod uwagę przy następnych tekstach.

Z tą klarownością już wyżej tłumaczyłem, że to tak specjalnie chciałem trochę przełamać schematy, ale dzięki. Wiem, żeby na przyszłość pisać jaśniej :)

Dzięki za komentarz i pozdrawiam!

Technicznie jest sprawnie, czasem zdarzały się małe potknięcia z przecinkami, a gdzieś rzuciła mi się w oczy byłoza. Ogólnie jednak – bez większych wpadek. (Choć zastanawiają mnie te Papuże Wyspy… nie miało przypadkiem być: Papuzie?) Może nie jest to literacki popis, ale czyta się szybko, a akcja wciąga.

Dużym plusem są urozmaicenia w postaci protokołów, mnemowizji oraz ciągłej presji czasu poprzez odliczanie godzin pozostałych do pełni. Na brak atrakcji zdecydowanie nie można narzekać. Co dodatkowo robi wielkie wrażenie, to to, jak oszczędnie przedstawiasz świat i postaci, a jednak czytelnik wie wszystko, co powinien. Poszczególni bohaterowie dobrze się od siebie odróżniają, a przy takiej narracji nie była to łatwa sztuka.

Gdybym miała na coś narzekać: opowiadanie, mimo sporego marginesu znaków, jaki pozostał do konkursowego limitu, wydaje się okrojone. Zwłaszcza czułam to w końcówce, kiedy następuje dość nagły przeskok w akcji, tak jakbyś wyciął scenę z nastaniem pełni. Uważam, że zdecydowanie dało się rozbudować ten tekst; ogólnie po lekturze trochę było mi szkoda tego, co jeszcze mogło się w opowiadaniu znaleźć i uzupełnić przedstawiony obraz. Szczególnie – w moim odbiorze – przydałoby się nieco lepsze podbudowanie motywów złoli.

Jeśli natomiast chodzi o kreację konkursowego złola, a raczej złoli, jakiegoś większego szału nie ma. Są, spełniają swoją funkcję – temat zrealizowany, a więc wszystko jest na swoim miejscu.

Ogólnie jest to porządny kawałek opowiadania. Uważam, że w dłuższej formie zrobiłby większe wrażenie, ale i tak była to bardzo miła lektura.

Pokonkursowo: gratuluję głównej nagrody! :)

deviantart.com/sil-vah

Silvo, dziękuję za komentarz :)

Wszystkie uwagi biorę pod rozwagę i będę pracował nad wymienionymi brakami.

Fajne, podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Misiowi też się podobało. Konstrukcja, realizacja i pomysł. Zdaniem misia niepotrzebne byłoby rozbudowywanie opka, jest w sam raz.

Anet i Koalo75, dziękuję, miło czytać, że się podobało :)

Cześć!

Lubię kryminały, więc wciągnęło mnie od początku. Nie jestem pewna, dlaczego akurat to pudło z antidotum na likantropizm wzięli, wiedzieli, że to ważny towar i specjalnie chcieli zdenerwować detektywów czy potrzebowali to do własnych potrzeb? Chyba tego nie było w tekście. Troszkę szkoda, że przeskoczyłeś punkt kulminacyjny (pełnia), mogła być niezła akcja ;) Ale ogólnie fajne, jest klimat :)

Pozdrawiam!

avei, przepraszam za tak późną odpowiedź, dopadła mnie projektoza i dziś na portal wchodzę, nad czym ubolewam, rzadko. Dlaczego antidotum na likantropizm? Cóż, teraz widzę, że opis kulminacji jednak by się przydał. Szajka wiedziała, co bierze i zabrała to, by wywołać w mieście chaos, który umożliwi im ucieczkę. Dzisiaj pewnie bym to rozbudował, opisał na spokojnie, pewnie nie gnałbym tak z akcją – ale to dzisiaj, wtedy sam walczyłem z czasem, by zdążyć na konkurs ;)

Dzięki za odwiedziny!