Język jego miłości

Napisałaś opowiadanie z gatunku tych, które bardzo lubię. Zarówno tematyka, jak i wykonanie, niezmiernie miło mnie ugościły. Aż żałuję, że wizyta już się zakończyła.

Język tekstu jest obrazowy, poetycki, niebanalny i w dodatku bardzo staranny. Widać, że przykładasz do niego dużą wagę, co oczywiście w pisarstwie jest wielką zaletą. Są zdania, które zrobiły na mnie spore wrażenie.

Można powiedzieć, że światotwórstwo w tekście gra pierwsze skrzypce, przy akompaniamencie uczuć głównej bohaterki. Przez tekst przepływa się, jak przez galerię sztuki. Człowiek nie wie, które obrazy oglądać najpierw.

Historia samotnej duszy, poszukującej szczęścia w światach, w których nie ma dla niej pociechy, wydała mi się interesująca i choć nie ma tu dużo fabuły, to jednak można powiedzieć, że w przypadku tego typu tekstu udało Ci się zmieścić jej optymalną ilość. 

Częściowo otwarte zakończenie, dające pole dla wyobraźni, także mi się podoba. 

Powodzenia w konkursie! :)

Jako że betowałam tekst, to siłą rzeczy czytałam go już kilka razy, ale nie zmieniło to wcale mojego spojrzenia. Każdej lekturze towarzyszyły obrazy, które kreujesz w tekście – bardzo barwne, przenikające opisy. Jak wiesz, najbardziej przypadła mi do gustu scena z dwoma pojemnikami, przewróconymi podczas biegu. Od początku dobrze napisana, od początku chwytająca za serce.

Z rzeczy, których jeszcze nie mówiłam – czytałam już kilka Twoich opowiadań, większość mi się podobała, a do tej pory najbardziej kafkowa Folia natręctw. To jednak bije Folię na głowę pod kątem wykonania (bo fabularnie postawiłabym je na podobnym poziomie). Dużo lepiej widać tutaj zabawę słowem, prezentujesz też lepszy warsztat. Masz zgrabne opisy, niebanalne porównania i obrazy (to całe wymienianie, w jakich światach znajdowali się Theo i Vila jest cudne).

Tak więc kibicuję tekstowi w konkursie bardzo mocno!

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Witaj. 

Świetny tekst. Malownicze, poetyckie opisy, doskonale przedstawione uczucia i emocje.

Pozdrawiam i dziękuję za wrażenia. :)

Pecunia non olet

Bardzo ciepły, emocjonalny tekst. Zauważyłem trochę potknięć, trochę powtórzeń, trochę stylistycznych wpadek – ale to przyjdą ich łowcy i Ci o nich powiedzą z pewnością. Ja nie chcę się na nich teraz skupiać, a na wrażeniach tuż po lekturze.

Choć dość szybko odkrywasz karty, miałem w głowie kilka alternatyw co do tego, kim mogą być kochankowie. Co prawda ja w odróżnieniu od Corrinna, nie widzę tu otwartości zakończenia, a moje pierwsze przypuszczenia okazały się trafne – to jednak w niczym to nie ujmuje utworowi. Bo na czym innym się ten świat tysiąca światów zasadza – na intymności, malarskości, świato-cepcji.

Czuję się poruszony, tym biegiem i tą ucieczką. Tym bardziej, że jeden z Twoich światów, jest tym, o którym teraz piszę (jestem o tym przekonany!) – a związek tej dwójki bardzo mi przypomniał mój własny związek z pewną młodą niewiastą (bardzo młodą, w Twoim wieku mniej więcej), która potem przede mną, a trochę przed sobą, uciekła na wyspy. Więc bardzo to osobiste dla mnie było w odbiorze. To trzeba potrafić tak to napisać, by czytelnik odnalazł siebie.

Brawa dla Wiktora za tytuł opowiadania.

Powodzenia w konkursie! :)

 

entropia nigdy nie maleje

Corrinnie, dziękuję za tak pozytywny komentarz :) Cieszę się, że doceniasz język opowiadania i że ogólnie się podobało. To prawda, fabuły nie ma za dużo, koncentrowałam bardziej na innych elementach.

 

Verus, dziękuję i bardzo mi miło :)

To jednak bije Folię na głowę pod kątem wykonania (bo fabularnie postawiłabym je na podobnym poziomie). Dużo lepiej widać tutaj zabawę słowem, prezentujesz też lepszy warsztat.

A więc jednak się opłacało tego Raka czytać :)

 

Bruce, dziękuję za komentarz i cieszę się, że się podobało :)

 

Jimie, dziękuję również :) Zakończenie jest otwarte, bo w końcu nie wiadomo, czy Vila umrze i to będzie już koniec, czy też spotka się znowu z Theo w jakimś innym życiu. Super, że Cię poruszyło i że było osobiste w odbiorze.

Czeźć!

 

Technicznie chciałbym się przyczepić tylko do dwóch drobiazgów.

 

jej środek przecięła niszczycielska siła krusząca skały, a potem warstwy gleby, torująca sobie drogę do wnętrza planety. – Z kontekstu wynikałoby chyba, że siła toruje sobie drogę z wnętrza planety, a nie do niego?

 

Moje myśli ostatnio były dziwnie rozpływane – jakie? :O

 

Od strony estetyczno-wizjonerskiej się nie zawiodłem. Tak jak i w Tramwaju oraz Dwóch pętlach, stworzyłaś bardzo ekspresyjny tekst, pełen kolorów, obrazów i wrażeń. Człowiek czytając Twoje teksty po prostu czuje się, jakby oglądał film, a wywoływanie takiego wrażenia to naprawdę niesamowita umiejętność.

 

Ale to jeszcze nic w porównaniu z emocjami. Cała paleta emocji jest tu obecna, chociaż większość słoików była pusta… ale kiedy bohaterka wraca do przeszłości, którą wyparła z pamięci, można się domyślić, że dawniej korytarz emocji był znacznie bogatszy.

Emocje wręcz buchają z opowiadania. Powiedzieć, że zakończenie chwyciło mnie za serce, to jak nic nie powiedzieć. Nie wiem czemu, ale najgłębiej trafił mnie fakt, że Theo nazwał Vilę prostym kreatorem…

 

Oddzielne gratulacje dla Wiktora za genialny tytuł.

 

Ma się rozumieć, że zgłaszam do biblio, i lecę rozreklamować ten tekst, gdzie się da.

Precz z sygnaturkami.

Hej :) przyznam się, że długo zastanawiałam się co napisać w komentarzu.

 

Muszę jednak powiedzieć, że mnie tekst nie zachwycił tak jak innych komentujących. To po prostu “nie moja bajka”. Mi zabrakło “mięsa” fabularnego, zbyt dużo abstrakcji, zbyt dużo emocji i jest to oczywiście opinia z tego powodu mocno subiektywna (po prostu preferuję nieco inne teksty).

Masz jednak bardzo ciekawy styl, więc tutaj tylko gratulować :)

 

Także podsumuję to tak: przybyłam, przeczytałam i ale u mnie nie znajdzie się w kategorii “ulubione”, mimo, że to dobre opowiadanie.

 

Niebieski Kosmito, bardzo dziękuję za pozytywny komentarz i cieszę się, że się podobało.

Z kontekstu wynikałoby chyba, że siła toruje sobie drogę z wnętrza planety, a nie do niego?

Nie, najpierw do wnętrza, a potem dopiero podnosi się lawa.

Powiedzieć, że zakończenie chwyciło mnie za serce, to jak nic nie powiedzieć.

Bardzo mi miło ^^

Nie wiem czemu, ale najgłębiej trafił mnie fakt, że Theo nazwał Vilę prostym kreatorem…

No cóż, nie docenił swojego dzieła :P

 

Shanti, dziękuję za komentarz i miło mi, że uważasz styl za ciekawy. Cieszę się, że uznajesz opowiadanie za dobre, mimo że nie jest ono w Twoim guście. Wiadomo, nie każdemu się muszą tego typu teksty podobać :)

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Cześć, Sonato!

 

Stworzyłaś bardzo nastrojowy i pełen soczystych obrazów tekst z twistem w zakończeniu. Być może jest tu więcej symboliki niż rzeczy wypowiedzianych wprost i więcej opisów niż faktycznych zdarzeń, ale pasuje to do konwencji. To, co troszeczkę mniej mi przypasowało to proporcja akcji właściwej w stosunku do długości tekstu i tempa narracji. Można by tu skrócić i zagęścić, tam nieco rozwinąć… Ale to trochę też kwestia gustu. Niemniej klimat, który stworzyłaś z pewnością może zostać w pamięci na chwilę dłużej, co chyba jest w tym wszystkim najważniejsze.

Pozdrawiam

Cześć.

Najpierw kilka uwag:

 

Wiatr muskał moją twarz, bawił się włosami. Było mi tak przyjemnie. 

Myślę, że zbędne.

 

Mój umysł produkował nieskończoną liczbę kształtów i nie było dwóch takich samych, tak jak nie mogły istnieć dwa identyczne płatki śniegu. 

JW.

 

Sztuka musi przecież istnieć w jakimś celu, a na widowni musi zasiadać chociaż jedna osoba. 

Ładne :)

 

Prawa dłoń drgnęła mi bezwiednie.

Może też zbędne?

 

Tym razem zadrgała nie tylko moja dłoń, ale całe ciało.

I tu.

 

Przez ten cały czas zupełnie zapomniałam, jak mam na imię, w końcu przecież nie było nikogo, kto mógłby mnie nim nazywać.

Usunąłbym “w końcu” lub “przecież”.

 

Widziałam linię światełek, które migotały i się przemieszczały się niczym rój pszczół.

Może warto przesunąć to “się”?

 

Stałam i patrzyłam, jak zbliżają się do mnie. Nie byłam w stanie się ruszyć; sądziłam, że to dobrze.

Być może zbędne?

 

Ale gdy światła dotarły do przeszklonej ściany salonu, odezwało się we mnie coś, co każda żywa istota ma w sobie. Instynkt przetrwania – silniejszy od dążenia do śmierci.

Ehh, żeby tak było… Jak się czyta o depresjach dwunastolatków, popełniających samobójstwa…

Dramat.

 

Nie miałam dokąd uciec. Biegałam jednak dalej.

Może: Nie miałam dokąd uciec, jednak biegłam dalej.

 

– Nic nas tu nie trzyma, Rozmarynie – mówiła dalej kobieta.

O mój Rozmarynie, rozwijaj się ;)

 

Odwróciłam się, by uciec. I by zobaczyć jeszcze wiele.

A nie więcej?

 

Wózkami widłowymi przemykającymi między regałami w magazynie, kryjącymi swe zaloty przed czujnym okiem kamer i muszkami żyjącymi tylko jeden szalony, pełen szczęścia dzień.

Haaaaaaaaaa, no to mnie rozłożyło :D Kupiłaś mnie tym :D

 

Tyle. To w ogóle pierdoły, może nawet bardziej propozycje niż uwagi.

Masz świetny warsztat, nie wiem, ile betowanie w tym pomogło, ale na serio, ciężko czegokolwiek się przyczepić.

Mimo, że taki poetycki styl nie należy do moich ulubionych, zbyt szybko mnie męczy, to jednak dość swobodnie dałem radę doczytać do końca.

Zakończenie nie było może zanadto zaskakujące ani oryginalne, jednakże w ogóle mi to nie przeszkadza, bo podałaś to w bardzo ładny sposób. Też ruszyło mnie to, że to PROSTY kreator.

Dodatkowo – tytuł genialny :)

Podsumowując: mimo, że nie mój styl i nie moja bajka, to jednak bardzo przyjemna ta bajka :)

Aczkolwiek delikatnie depresyjna :P

 

PS. No i scena, gdy Theo niemal się ze swoim kreatorem… Teges :D Wiadomo :D

Grube :D

 

 

 

 Źródło obrazka

CMie, witam :)

 

Oidrin, dziękuję za komentarz. Cieszę się, że uważasz tekst za nastrojowy. Racja, można było zagęścić, nawet o tym myślałam, ale jednak zdecydowałam się zostawić, bo mi taka ilość akcji pasuje, ale rozumiem, nie każdemu musi :)

 

Silvanie, Tobie również dziękuję :) Poprawki wprowadziłam, oprócz paru zdań, które zdecydowałam się jednak zostawić, jak były.

Ehh, żeby tak było… Jak się czyta o depresjach dwunastolatków, popełniających samobójstwa…

Dramat.

Samobójstwo to jednak co innego niż sytuacja, w której coś z zewnątrz chce Cię zabić, a przynajmniej tak mi się wydaje :)

Cieszę się, że mimo nie Twojej bajki, uważasz opowiadanie za przyjemne :)

 

Saro, dziękuję za obrazek, śliczny :)

Sara powinna wygrac ten konkurs za te obrazki :) Sonato, zapomnialem: ofc klikam.

Dzięki za klika, Silvanie :)

Silvan:

Sara powinna wygrać ten konkurs za te obrazki :)

 

Popieram! :)

Pecunia non olet

Bardzo moje klimaty, przez co prawdopodobnie będę bardzo stronniczy.

Poczułem się całkiem zgrabnie ograny tym, jak meandrowałaś niedopowiedzeniami. Początkowo myślałem, że opisujesz jakąś boginię-kreatorkę światów. Gdy pojawił się fragment, że siedzi przy laptopie, skłoniłem się ku jakiejś zwykłej dziewczynie z nadprzyrodzonymi zdolnościami. Ostateczne rozwiązanie zaskoczyło mnie i zostawiło usatysfakcjonowanym.

Obecności tej satysfakcji i zadowolenia z lektury, szczerze mówiąc, nieco się obawiałem. Wbrew pozorom nie ma tu zbyt wiele treści. Mimo że Vila właściwie cały czas ucieka, to fabularnie niewiele się dzieje. Jest to zarzut-nie zarzut, bo oczywiście nie akcją ta historia stoi. Skupiasz się na impresjach i w niezwykle subtelny sposób uderzasz dokładnie w te struny, które należy tknąć. Jasne, nie jest to lektura dla wszystkich. To nie opowiadanie, które przez aklamację zostanie okrzyknięte wyjątkowym. Jednak wierzę, że znajdą się odbiorcy, którzy docenią ten rodzaj wrażliwości.

Nostalgia i tęsknota przebijająca z tej historii naprawdę mnie ujęły. “Jasnozielona tęsknota i brązowe plany” – to mnie mocno uderzyło. Zdań i określeń cudnej urody jest jednak więcej.

Jeśli miałbym się do czegoś przyczepić, to do długości tego opowiadania. Myślę że nieznaczne odchudzenie całości, postawienie na prawdziwą esencję w kreowaniu nastroju, uczyniłoby lekturę nieco bardziej przystępną dla czytelników nie przepadających za tego typu historiami.

MrBrightside, dziękuję. Twój komentarz sprawia, że się czerwienię :P Cieszę się, że jesteś tym odbiorcą, który docenił ten rodzaj wrażliwości.

Nostalgia i tęsknota przebijająca z tej historii naprawdę mnie ujęły. “Jasnozielona tęsknota i brązowe plany” – to mnie mocno uderzyło. Zdań i określeń cudnej urody jest jednak więcej.

Jeśli miałbym się do czegoś przyczepić, to do długości tego opowiadania. Myślę że nieznaczne odchudzenie całości, postawienie na prawdziwą esencję w kreowaniu nastroju, uczyniłoby lekturę nieco bardziej przystępną dla czytelników nie przepadających za tego typu historiami.

Wiem właśnie, ale uznałam, że mi się takie tempo podoba. Chciałam odchudzić, zwłaszcza początek, jednak stwierdziłam, że odjęłoby to klimat spokoju, nawet pewnej nudy, jaki chciałam uzyskać (bo przecież bohaterka ogromnie się nudziła). Pewnie ten spokój nie jest taki ważny, a ja jestem zbyt mało doświadczona, żeby to zauważyć, ale ucięcie pewnych scen brzmi dla mnie bardzo boleśnie :(

Witać!

 

Po tytule i tagach nie do końca tego się spodziewałem i… dobrze :)

Dla mnie najprzyjemniejszym elementem jest zaskakujące zakończenie wgl te wszystkie elementy cyb-punkowe jeżeli mogę je tak nazwać (chwilowo nie przychodzi mi lepsza na nie nazwa). Mieszkańcy megadysku, hologramy, główna bohaterka będąca prostym programem, który działa w niepożądany sposób, burzy porządek i musi zostać usunięta ku chwale większego dobra…

I nawet nie przeszkadzał mi zbytnio ten poetycki styl. Przez opowiadanie można swobodnie przepłynąć, IMO dobrze, że nie ma więcej znaków, ale nie widzę potrzeby, by jakieś wycinać. Takie prawo przyjętej konwencji i trzeba jej się dać wyszumieć. Poza tym to ciekawa opowieść o miłości uczuciach i nostalgii. Nie wszystko trzeba tu nawet zrozumieć, można cieszyć się widokami, lub, jak ktoś nie chce patrzeć przyspieszyć i przepłynąć do kluczowych elementów i finału i finalnego twistu.

No i jest to też opowiadanie drogi. Bo bohaterka tak naprawdę od początku znajduje się w drodze, szukając czegoś, czego najpierw nie umie nawet nazwać lub sprecyzować. Ale nawet pozostając “w domu” poszukuje tego czegoś przeglądając pliki i foldery.

Ładne. Inne. Obrazowe.

Tytuł dobrze dobrany, celowo dwuznaczny.

 

Pozdrawiam!

 

PS. Wszyscy czytelnicy tak się rozmarzyli, że zapomnieli klikać Bibliotekę, czy to jakaś zorganizowana akcja?

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Mytrix, niewielu komentujących może klikać. :P Zobacz wątek do nominacji w HP.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

 

PS. Wszyscy czytelnicy tak się rozmarzyli, że zapomnieli klikać Bibliotekę, czy to jakaś zorganizowana akcja?

 

Mytrix, niewielu komentujących może klikać. :P Zobacz wątek do nominacji w HP.

 

Potwierdzam, są regulaminowe zasady klikania. Żadnej zorganizowanej akcji nie ma. :D

Pecunia non olet

Mytrixie, bardzo dziękuję za komentarz i klika :) Super, że podobały Ci się elementy “cyberpunkowe” i że nie przeszkadzał Ci za bardzo poetycki styl oraz cieszę się, że ktoś uważa, że nie trzeba usuwać scen :P Tak, bohaterka wciąż czegoś poszukuje i nawet nie do końca wie, czego dokładnie.

PS. Wszyscy czytelnicy tak się rozmarzyli, że zapomnieli klikać Bibliotekę, czy to jakaś zorganizowana akcja?

Obsługa Biblioteki chyba znowu pojechała na urlop :D

Obsługa Biblioteki chyba znowu pojechała na urlop :D

Gdzie? Jak? Podczas pandemii?! Loża zwyczajnie się leni ;)

 

Podobało mi się, mimo że jestem raczej zwolennikiem mięska, czyli historii, fabuły. A tu jedziesz na obrazach i emocjach. Trzeba Ci jednak zostawić, że umiesz to robić :) Dlatego czytało się dobrze, smutno mi się trochę zrobiło, kiedy dotarłam do końca, bo mam wrażenie, że dla Vilo to był rzeczywiście koniec.

To jedno z tych opek, którego treść może nie zostanie mi w głowie, ale pozostaną wrażenia, które towarzyszyły mi podczas czytania.

Klikłabym, ale Loża zwlekła się z tapczana i już poklikała ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Językowo piękne. Znakomicie budujesz nastrój poetyckimi środkami, metaforyką, nietypowo skonstruowanymi porównaniami, którymi operujesz bardzo sprawnie, nie popadając w kicz ani w “purpurową prozę”. Brawo.

Fabularnie – pomysł świetny, ale mam wrażenie, że poświęcasz – jak dla mnie – odrobinę za dużo czasu samej bohaterce, na początku. To są bardzo długie sekwencje tworzenia przez nią światów, wybierania opcji, odczuwania; miałam chwilami wrażenie, że jest tego trochę za dużo, że twoje niewątpliwe umiejętności językowe i światotwórcze troszeczkę cię tu poniosły.

Ale zakończenie i rozwiązanie zagadek znowu zdecydowanie udane. I tekst w całości zdecydowanie, zdecydowanie na plus.

ninedin.home.blog

Irko, dziękuję za komentarz i cieszę się, że według Ciebie umiem jechać na obrazach i emocjach. Czy to był dla Vili koniec, czy nie, to już zależy od czytelnika :) Super, że wrażenia pozostaną :)

 

Ninedin, Tobie również dziękuję i cieszę się, że podoba Ci się język. Może i trochę mnie poniosło :) Miło mi, że według Ciebie całość jest na plus.

Cześć, Sonato,

zgadzam się z komentującymi co do plastyczności i pięknie wykreowanych obrazów. Tego nie da się nie zauważyć. Widać, że poświęciłaś temu tekstowi dużo czasu i wiele dla ciebie znaczy. Sama napisałam kiedyś opowiadanie mocno skupiające się na narracji, więc powinno mi się spodobać, bo w gruncie rzeczy mam wrażliwą duszę.

Tak, teraz niestety muszę napisać ale. Ale… nie porwało tak jak się spodziewałam po tytule, tagach i kilku pierwszych zdaniach. Być może zaszło tu to, co i mnie w wspomnianym wcześniej opku wytknięto – momentami jest mocno przegadane. Trochę przerost formy nad treścią, bo nie potrafiłam podążać za fabułą. Naprawdę nie chcę tego dodawać, bo rozumiem przyjętą tutaj konwencję, rozumiem, że tak miało być, ale brakuje choć troszkę więcej akcji. Akcja potrafi nieść ze sobą głębokie emocje – czyli czyny zamiast słów (w tym przypadku myśli).

Zakończenie jednak zdecydowanie na plus.

Samo opowiadanie bardzo dobre, ale ja nie jestem krytykiem i piszę czysto subiektywnie ;)

 

 

Zapomniałam, że byłam w domu. Patrzyłam ponuro na bulgoczące za oknem śmiertelnie gorące morze. Nie pójdę tam. 

Byłam w naprawdę złym stanie. Nigdy nie stworzyłam samej lawy albo czegoś innego tak jednoznacznie niszczącego. Zawsze były inne, bezpieczne elementy, jakaś możliwość ucieczki. Tym razem uratowała mnie tylko niepamięć. 

Było coś jeszcze, przed czym mnie chroniła. A może nie? Przed czym miała mnie chronić? Przed smutkiem? 

I tak byłam smutna.

 

Nic z tego nie zrozumiałam, ale słowo „świadomość” wzbudziło we mnie refleksję.

Napisałabym: “wzbudzało refleksję”, żeby pozbyć się zaimka, bo jest ich sporo w tekście (szczególnie “mnie”).

 

 Ale ciepło nie mające nic wspólnego z temperaturą

“niemające”? Chyba tak.

 

 

Powodzenia w konkursie!

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

LanoVallen, dziękuję za komentarz i wskazanie usterek. Poprawki wprowadziłam. To prawda, że akcji nie ma za wiele. Chciałam tymi opisami pokazać dużo świata i możliwości oraz uczuć Vili, stworzyć też pewną atmosferę, jaką ona czuła i oczywiście rozumiem, że nie każdemu musi się to podobać. Cieszę się, że zakończenie jednak na plus :)

Opowiadanie nie do końca w moim stylu, ale od czasu do czasu chętnie takie przeczytam, zwłaszcza, gdy tak ładnie napisane. Stworzyłaś bardzo interesujący świat i jak na opowiadanie opierające się przede wszystkim na odczuciach i obrazach, a nie akcji, to udało ci się do końca podtrzymać pytanie “kim jest bohaterka?”. I odpowiedź na to pytanie nie zawiodła.

Podoba mi się jak operujesz kolorami, bardzo poetycko i z ze sporą wyobraźnią:

Słońcu nadałam kolor nadziei.

Pognałam wąską ścieżką, mijając jasnozielone marzenia i brązowe plany.

I to sformułowanie też zapadło mi w pamięć:

 

Cisza nieistnienia.

Pozdrawiam i powodzenia w konkursie :)

 

Sonato,

 

tekst od pierwszego zdania wciągnął mnie całkowicie.

 

Dzięki Twojemu stylowi opisów – przed oczami miałam piękne, kolorowe obrazy.

Tekst bardzo delikatny i nasączony poetyką. Jestem zauroczona.

 

 

Pozdrawiam ciepło – Goch.:)

"bądź dobrej myśli, bo po co być złej" Lem

PanDomingo, dziękuję za komentarz i miło mi, że uważasz tekst za ładnie napisany :) Super, że udało się do końca utrzymać tajemnicę bohaterki i że odpowiedź, kim ona jest, Cię nie zawiodła :)

 

GOCHAW, również dziękuję i cieszę się, że tekst wciągnął i zauroczył :)

Sonato

Po przeczytaniu komentarzy nie napiszę nic odkrywczego, ale co tam. Opowiadanie nie w moim guście, ze szczątkową akcją i niekiedy dłużyznami.

Ale jakie ładne! Klikałbym, ale nie potrzebujesz i nic dziwnego – takie opowiadanie zdecydowanie zasługuje na Bibliotekę. Tworzysz świetne opisy, wprowadzasz melancholijny nastrój pogoni za czymś nieosiągalnym. Przyznam, że zakończenie mnie zaskoczyło, ale miało swój sens idealnie wpasowany w treść. Zazdroszczę Ci umiejętności przelewania uczuć na “papier” :)

Pozdrawiam

Hmmm. Zdecydowanie nie jestem targetem. Finkle w tekstach szukają fabularnego mięcha, a nie pianki emocji. Ale to nic osobistego, nie przejmuj się, kwestia gustu.

Nie potrafiłam nawiązać kontaktu z bohaterką. Najpierw opowiadała mi, że prowadzi bezcelowe życie i strasznie się nudzi. Ze szczegółami, aż sama zaczęłam czuć tę nudę. A potem pojawia się tęczowa, mdląco słodka pieśń miłosna do Theo.

Babska logika rządzi!

Wybrana przez Ciebie konwencja pozostaje prawie całkowicie poza obrębem moich zainteresowań, więc sam się sobie zdziwiłem, że dotarłem do końca tekstu bez bólu ;) Trzeba Ci na pewno przyznać, że umiesz w opisy, bo te wyszły bardzo ładne, plastyczne i zdradzają Twoją umiejętność posługiwania się językiem. Tekst napisany przyzwoicie i niewiele rzeczy po drodze przeszkadzało w odbiorze – może jedynie dłużyzny na samym początku opowiadania.

Nie potrafiłem jednak utożsamić się z bohaterką. Dużo miejsca poświęcasz jej emocjom i uczuciom, to fakt, ale mimo to pozostała dla mnie bezpłciowa i obca. 

Jestem jednak przekonany, że opowiadanie znajdzie wielu zadowolonych odbiorców, którzy w odróżnieniu ode mnie, gustują w takiej kategorii ;P Życzę powodzenia w konkursie!

Amon

Malowniczo opisujesz światy a i zakończenie rzeczywiście mnie zaskoczyło na plus. Jednak również nie jestem do końca odbiorcą.

 

Powodzenia w konkursie :)

Zanaisie, Finklo, Amonie i Monique – dziękuję za wizytę i opinię :)

Bardzo poetyckie i bardzo smutne.

Dla mnie wielowymiarowe, bo poza opowieścią o istocie wirtualnej stworzonej przez programistę, można tu odczytać historię miłości, która powoduje, że bez ukochanego człowiek przestaje istnieć.

Piękne opisy.

 

Lożanka bezprenumeratowa

Ambush, dziękuję za opinię :)

można tu odczytać historię miłości, która powoduje, że bez ukochanego człowiek przestaje istnieć.

Tak, czasem tak jest niestety :c

Nie mogę odmówić opowiadaniu niezwykłej plastyczności i barwności opisów, a jednocześnie muszę wyznać, że mnie ten kalejdoskop mocno znużył. Czytałam i dość niecierpliwie wyglądałam końca, bo nie ukrywam, że wynurzenia bohaterki przytłaczały mnie coraz bardziej.

 

…oraz pole z cien­kim stru­my­kiem. ―> …oraz pole z wąskim stru­my­kiem.

Wystarczy też: …oraz pole ze stru­my­kiem. –> jako że strumyk jest mały, wąski i płytki z definicji.

 

Po­wi­łam tro­chę ro­ślin­no­ści… ―> Czy na pewno powiła roślinność?

Za SJP PWN: powić daw. «urodzić dziecko»

 

Zaraz jed­nak wszyst­ko wraz z… ―> Nie brzmi to najlepiej.

 

Przy­go­to­wa­łam go­rą­cą ką­piel. Cie­pła woda przy­jem­nie otu­la­ła ciało. ―> Po co przygotowywać gorącą kąpiel, by potem pławić się w ciepłej wodzie?

 

…ele­men­ty za­gra­ża­ją­ce ich spo­ko­jo­wi i Zgo­dzie zo­sta­ną usu­nię­te. ―> Dlaczego wielka litera?

 

Bie­ga­łam po la­bi­ryn­cie bez ładu i skła­du, gu­biąc drogę we wła­snej isto­cie. ―> Czy dobrze rozumiem, że labirynt był bez ładu i składu? Co to znaczy gu­bić drogę we wła­snej isto­cie?

 

…jakaś nie­sa­mo­wi­cie za­po­mnia­na nuta. ―> Na czym polega niesamowitość zapomnienia nuty?

 

Pa­no­wa­ła zu­peł­na cisza, w któ­rej uno­sił się kurz. ―> Czy kurz unosi się w ciszy, czy może raczej w powietrzu?

 

Dziew­czy­na na­to­miast, z bladą skórą, czar­ny­mi wło­sa­mi i fio­le­to­wą suk­nią… ―> Dziew­czy­na na­to­miast, z bladą skórą, czar­ny­mi wło­sa­mi i w fio­le­to­wej suk­ni…

Bo nie wydaje mi się, aby dziewczyna była z suknią, a nie w sukni.

 

…jak ostry kolec róży. ―> Zbędne dopowiedzenie – kolce są ostre z definicji.

 

Dziew­czy­na unio­sła wzrok w górę… ―> Masło maślane – czy można unieść coś w dół?

 

Była mi­kro­kra­ina na ga­łąz­ce zboża… ―> Zboże to trawa, a trawy nie mają gałązek.

Proponuję: Była mi­kro­kra­ina na źdźble zboża…

 

…i dro­bin­ka­mi mrozu na szy­bie. ―> Mróz można odczuwać, ale nie można go zobaczyć. Proponuję: …i dro­bin­ka­mi szronu na szy­bie.

 

Gi­gan­tycz­ny­mi pte­ro­dak­ty­la­mi o dzi­kiej, wa­riac­kiej mi­ło­ści i ma­ły­mi pu­szy­sty­mi mysz­ka­mi o mi­ło­ści peł­nej cie­pła oraz przy­tu­la­nia. ―> Co to znaczy być o miłości?

 

…a cza­sem le­ni­wie i wolno, z wa­ha­niem… ―> Leniwie i wolno to synonimy, znaczą to samo.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Reg, dziękuję za komentarz :) Obiecuję, że następnym razem napiszę coś bardziej rozrywkowego. Dziękuję też za poprawki, wprowadziłam je, dwie metafory postanowiłam jednak zostawić.

…elementy zagrażające ich spokojowi i Zgodzie zostaną usunięte. ―> Dlaczego wielka litera?

Taka propaganda :)

Sonato, jestem wzruszona Twoją obietnicą, ale mam nadzieję, że pisząc coś rozrywkowego, nie będziesz tworzyć wbrew sobie. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Oczywiście, że nie :) Pisanie to musi być przyjemność!

Choć i ja nie posądzałem się o miłość do tego rodzaju tekstów, to ten przeczytałem zaskakująco płynnie i z przyjemnością :)

Niewątpliwie jest to tekst szczególny i musiałem poświęcić przynajmniej kwadrans na przemyślenie co chcę o nim napisać. Dysponujesz pięknym warsztatem i jest to największy atut. Wydaje mi się również, że ciężko jest opisać tekst-monolog i nie znudzić czytelnika, a Tobie to się, moim zdaniem, udało. Przyznam, że czasem opisy mnie przerastały i gdzieś na końcu na moment się zgubiłem, choć nie do tego stopnia, żeby pogorszyło to odbiór tekstu.

Twój język pasuje też moim zdaniem bardzo dobrze do samej fabuły i samotnej bohaterki. I pod tym względem nie domagałbym się więcej akcji i uważam, że jest to tekst dobry. Natomiast w samej treści mi czegoś brakuje. Być może dlatego, że nie zaskoczyło mnie zakończenie, bo bardzo spodziewałem się tego od pierwszego spotkania z Theo. Być może dlatego, że dość niedawno motyw miłości do stwórcy widziałem w serialu (Wychowane przez wilki), a wirtualną rzeczywistość sam dość lubię i często się z nią spotykam. Pech! Choć muszę powiedzieć, że mimo wszystko doceniam pomysł lub – po prostu nie miałem takiego efektu “wow”, czegoś co skłoniłoby do myślenia.

Podsumowując uważam tekst za naprawdę udany i po lekturze jestem pewien, że przy swoim warsztacie popełnisz jeszcze tekst istotnie wybitny :) Może przydałoby się faktycznie miejscami skrócić opisy, może zabrakło w fabule… Nie wiem. Ale uważam, że i tak było dobrze :)

Слава Україні!

Golodh, dziękuję za komentarz :) Miło, że się podobało i że doceniasz pomysł na zakończenie. Wiadomo, tekst ma swoje wady i w następnych moich opowiadaniach postaram się, żeby było więcej fabuły, a mniej opisów.

Przybyłam zwabiona wpisami w wątku piórkowym. Niestety opowiadanie to kompletnie do mnie nie trafiło. Zdecydowanie nie jestem właściwym odbiorcą – nigdy nie lubiłam błądzenia po umysłach, czy też obrazów zmieniających się jak w kalejdoskopie nie wiadomo jak i nie wiadomo dlaczego. Przepraszam, ale tego typu teksty sprawiają na mnie wrażenie, że właściwie można napisać cokolwiek, błądzić myślami, “o, a teraz przeskoczę ze szczytu góry na pustynię, a potem zanurkuję w oceanie z delfinami, po czym będę podziwiać kwitnące wiśnie w Japonii”, ale właściwie niczego to nie wnosi. Nie chcę spłycać ani upraszczać, po prostu podkreślam, że nie jestem właściwym odbiorcą. Dla mnie to takie pisanie dla pisania, a ewentualny morał czy haczyk gdzieś się w tym wszystkim rozpływa. Podobnie jest z ucieczkami przed samym sobą/prawdą we własnej świadomości.

 

„Myśl tylko o chwili obecnej. 

– Tylko… – wyszeptałam. 

Przymknęłam oczy. Promienie słoneczne pieściły moje policzki; wysuszyły łzę, która przed chwilą się pojawiła.”

 

„Tym razem zadrgała nie tylko dłoń, ale całe ciało. Dlaczego?

Z zakamarków umysłu znowu wychynął cień, ale… nie, to nie mogło być to. Wykluczone. 

 Nigdy w życiu nie widziałam żywych kur. Istniały dla mnie tylko w przepastnej bibliotece multimediów, tak jak wszystkie inne zwierzęta i ludzie. Te istoty… Czy żyły kiedyś tu, gdzie ja, czy od zawsze były tylko w krótkich filmach, z których uczyłam się życia?”

 

„…jej środek przecięła niszczycielska siła krusząca skały, a potem warstwy gleby, torująca sobie drogę do wnętrza planety.” – Nie rozumiem tego zdania. Jeśli siła działała od zewnątrz, do wnętrza planety, to najpierw dotknęła gleby, a dopiero potem skał.

 

„Kończyły mi się już drogi manewru. Chciałam skryć się we wspomnieniach, ale zobaczyłam, że korytarz do nich prowadzący ginie już w ciemności.”

 

„Mknęłam dalej. Światła i ciemność deptały mi po piętach. Kończyły mi się już drogi manewru. Chciałam skryć się we wspomnieniach, ale zobaczyłam, że korytarz do nich prowadzący ginie już w ciemności.”

Co to są drogi manewru?

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Joseheim, dziękuję za opinię i wskazanie usterek, poprawione :)

„Myśl tylko o chwili obecnej. 

– Tylko… – wyszeptałam. 

Powtórzenie tylko jest zamierzone.

Mam mieszane odczucia w związku z Twoim opowiadaniem. Raczej nie jestem odbiorcą, choć z drugiej strony kofam sto tysięcy warstw i symbolikę. Spróbuję uporządkować swoją ambiwalencję.

 

Poczucie utraty, kryjące się pod tekstem jest odczuwalne. Jednak, jak dla mnie, warto byłoby popracować nad fragmentami, aby powalczyć z kiksami, które – znowu, to tylko moje odczucie – trywializują i osłabiają tekst przez nie do końca przemyślane porównania, metafory, obrazy. Nadmiar czasami szkodzi. To znaczy, same wizje są zajmujące, ale prawie w każdej coś mnie zatrzymywało. Najczęściej logika bądź rodzaj przedobrzenia, w wielu przypadkach też niedokończenia, jak sądzę są celowe. 

 

Najciekawsze fragmenty: rozmową z Theo; ucieczka (wymagałaby uporządkowania) i sam początek.  W reszcie jest za mało fabuły i budowanie tylko na przeciwstawnych parach obrazach/migawkach tęsknot i pragnień z głęboko ukrytymi lękiem, bojaźnią, które chcą się wydostać na powierzchnię. W dodatku konfrontowałaś podobnymi zapisami – „puchate pianki” z „zębami”, migawek było dużo i zmieniały się nadzwyczaj szybko. Gdyby te obrazy były dłuższe, mniej, nie powtarzały się zwroty, gdyby nie ich liczba… Odnosiłam też wrażenie, że im bliżej końca tym szybkość trzaskającej migawki zwiększała się kosztem dopracowania. Na pewnym poziomie rozumiałam zamysł, przynajmniej tak mi się wydawało (ciśnienie wewnętrzne i zewnętrzne – niszczenie). Niemniej, bardziej szło na „wszystko płynie”. 

 

Żeby zilustrować, na czym polegały zatrzymania, podam kilka przekładów:

pobiegłam boso po zimnej trawie, aż straciłam dech i opadłam na ziemię. 

biegła po trawie i… opadła? Słowa się gryzą, bo bieg po twardym gruncie z opadaniem na ziemię jak liść (o. to spaść, osunąć się, chyba że mówimy o odczuciach i wtedy ok, lecz opisujesz fizycznie, więc trzeba byłoby zamaskować bardziej niejednoznacznym słowem).

Hologramy otaczały mnie długą spiralą, której koniec niknął w ciemności. Umysł produkował nieskończoną liczbę kształtów

Co produkował umysł? Kształty czy obiekty? Kształt jest zaledwie ogólnym zarysem czegoś, formą, postacią.

Z drugiej strony przypatrywałam się w tekście, czy Ona operuje tylko wzrokiem i "obudzoną świadomością”, czy pojawiają się inne zmysłowe odczucia. Niestety, pojawiały się, płynęły z kontaktu z tworzonymi światami (woda otulała, przyjemnie, pieściły itd), jak i poczucia własnego ciała, więc mialam z tym problem.

Tamta część mojego świata zawsze stała pusta, pokryta tylko tworzywem, na które danej nocy miałam ochotę

Tutaj z kolei problem do tego wyżej, lecz odmienny i sprzeczny z wcześniejszym. Ona świat pokrywa tworzywem – skąd zatem kształty? Tworzywo jest materiałem, surowcem, który „obrabiamy” jak drewno, marmur. I znowu, podejrzewam, o co Ci chodziło, ale niezgrabne.

 

Zmrużyłam jedno oko i jej środek przecięła niszczycielska siła krusząca skały, torująca sobie drogę do wnętrza planety. Z bulgotem podniosła się świetlista lawa. Pędziła w górę z niesamowitą prędkością, aż przelała się ponad uciętym szczytem.

Przecięła? Zmrużyła oko i co się stało – a/ bohaterka to zrobiła? A wtedy, jednocześnie przecięła w pionie (torując drogę do wnętrza planety) i poziomie (ucięty szczyt)?

 

Za to pomysł bardzo, bardzo misię! :-) Jest symboliczny i oryginalny. Miejscami bardzo ciekawy, żywe skojarzenia.

Odnośnie tytułu – jest dobry, natomiast nie do końca pasuje, ponieważ ten element jest w minimalnym stopniu obecny. W opowiadaniu obecne są silnie zmieszane są dwa wątki (miłość i instynkt przetrwania), szkoda, że nie wstrząśnięte.

 

Powodzenia w konkursie!

 

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

To jest jedno z tych opowiadań, które bardziej się odczuwa niż czyta. Zakończenie jest świetne. 

Asylum, dziękuję za obszerną opinię! Wskazane fragmenty poprawiłam, ale tu: 

Co produkował umysł? Kształty czy obiekty? Kształt jest zaledwie ogólnym zarysem czegoś, formą, postacią.

Chodziło o kształty pokazujące się na hologramach, właśnie same ogólne zarysy.

Z drugiej strony przypatrywałam się w tekście, czy Ona operuje tylko wzrokiem i "obudzoną świadomością”, czy pojawiają się inne zmysłowe odczucia. Niestety, pojawiały się, płynęły z kontaktu z tworzonymi światami (woda otulała, przyjemnie, pieściły itd), jak i poczucia własnego ciała, więc mialam z tym problem.

Czuła swoje ciało, bo mieli tak bardzo rozwiniętą wirtualną rzeczywistość. Albo też miałam taki zamysł, że może ona, jako nie człowiek, czuła to inaczej, umysłem, ale nauczyła się z Sieci określeń, jak te uczucia nazywać, nawet nie wiedząc, że odczuwa je inaczej niż bohaterowie filmów, które oglądała. Zauważ, że we fragmencie rozmowy z Theo bohaterka czuje podniecenie “gdzieś w głowie”:

Nasze nagie ciała się zetknęły. Usta rozgrzał pocałunek. Wezbrało we mnie uczucie, gdzieś w głowie, rozeszło się falami po całym ciele.

Dziękuję jeszcze raz, widzę, że dużo pracy włożyłaś w ten komentarz :) 

 

Alicello, dziękuję za komentarz i cieszę się, że zakończenie się podobało :)

Napisanie ładnie, barwnie. Chwilami dość przyjemnie się przez te Twoje fantazje płynęło. Niestety, ostatecznie muszę stwierdzić, że były to raczej nużące opisy przypadkowych pejzaży. Wziąłem to na dwa razy, bo w połowie tekstu zacząłem ziewać. I jestem pewien, że gdybym, biorąc się do lektury, był choć trochę bardziej śpiący, rano nie wiedziałbym, gdzie skończyły się Twoje senne krajobrazy, a rozpoczęły moje.

Że dziewczyna jest sztuczna, to dla mnie była jedna z pierwszych hipotez, więc końcówka nie zaskoczyła (ale przynajmniej miałem motywację, żeby czytać dalej – chciałem wiedzieć, czy domysł się potwierdzi). Nie bardzo potrafiłem się wczuć w bohaterkę. Emocje na ogół rozmywały mi się w opisach, choć przyznam, że na samym końcu coś z jej żalu mnie musnęło.

Uważam, Sonato, że to odważne z Twojej strony zamieszczać tu jako opowiadanie podobne impresje ze szczątkową fabułą. Postąpiłaś wbrew głównemu nurtowi portalu, na którym premiuje się przede wszystkim wyrafinowaną akcję oraz kliniczną zwięzłość. Cieszę się, że Twój nonkonformizm po części się opłacił – z komentarzy widzę, że tekst zyskał zwolenników.

Niemniej i ja sam wolę czytać prawdziwe opowiadania: takie, w których fabuła dyktuje utrzymujące ciekawość tempo i ogranicza łatwą dowolność. Dlatego mimo wszystko mam nadzieję, że w następnych tekstach skorygujesz nieco kurs w kierunku standardu.  

Total recognition is cliché; total surprise is alienating.

Jerohu, dziękuję za wnikliwy komentarz. Szkoda, że Cię znudziło. Jak mówiłam:

Obiecuję, że następnym razem napiszę coś bardziej rozrywkowego.

:)

Cześć!

 

Przepiękna podróż przez wszystkie te bezistotowe rzeczywistości. Choć w końcówce jakieś tam interakcje się pojawiły, choć bardziej jakby w przenośni. Użyłaś wyobraźni, i to się chwali. Wizja świata poza światem też intryguje, wspomnienie czasów cielesne, brzmi ciekawie…

Napisane bardzo przyjemnie, czytało się doskonale, ktoś z moim grammar skill’em nie ma się do czego przyczepić imho. Jest fantastyka, są światy, jest tajemnica. Więcej takich opowiadań!

Z rzeczy, które jakoś mi się nie spodobały, to postawa bohaterki. Rozumiem, że nie jest człowiekiem, więc nie należy jej oceniać ludzka miarą… Ale innej nie znam. Strasznie eksponuje potrzebę odzyskania utraconej relacji (która chyba relacją nie była) i stawia na piedestale swoją sytuację. Ogranicza też postrzeganie otaczającego ją świata. Z jednej strony to chyba rozumiem, co chciałaś przekazać, ale z drugiej mam wrażenie, że taki sposób patrzenia na świat do niczego dobrego zazwyczaj nie prowadzi.

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Czytałam to opowiadanie kilka dni temu, dziś wracam z komentarzem.

Zaskoczyłaś mnie, to chyba Twój najbardziej emocjonalny tekst. Jako czytelnik, czułam się zaangażowana w tę historię od pierwszych linijek opowiadania, aż do końca.

Podobał mi się sposób obrazowania, liryczność, synestezja, opisywanie emocji. Traktuję ten tekst również jako udany eksperyment w porównaniu do klasycznych opowiadań. To "pisanie duszą" , IMO, w pełni udane. Warsztatowo bez zarzutu. Dlatego uważam, że opowiadanie zasługuje na nominację do piórka.

Krar85, dziękuję za miły komentarz! Bardzo się cieszę, że zaciekawiło i się spodobało. Co do postawy bohaterki i eksponowania potrzeby odzyskania utraconej relacji – to była jej jedyna potrzeba, nic innego tak bardzo nie pragnęła, więc też nic dziwnego, że to było dla niej tak ważne. Starała się zapomnieć i jakoś żyć, ale ludzie są słabi (i jak widać, SI też :D), więc w końcu znowu zaczęła rozpamiętywać. I racja, takie rozpamiętywanie do niczego dobrego nie prowadzi, ale nic innego nie miała.

 

ANDO, Tobie również dziękuję! To prawda, emocje odgrywają dużą rolę w tym tekście i rzeczywiście chyba nigdy nie czułam ich tak wielu podczas pisania. Cieszę się, że uważasz za udane i że się spodobało :)

Ech. Chwalą wszyscy, zaganiają. Myślę – wreszcie będzie “Folia natręctw plus”. Nastawiam się na wiele, ale koniec końców, choć tekst jest napisany ładnym językiem, to nie podzielam zachwytów większości czytelników.

Przede wszystkim za wcześnie i za łatwo widać, że główna bohaterka jest sztuczną inteligencją. Tak wcześnie, ze równie dobrze mogłaby się znaleźć w tagach – a przecież ten tekst mógłby sporo zyskać na opóźnieniu momentu, gdy będzie to oczywiste, względnie na budowaniu niepewności. Tu od razu uczciwie zaznaczę – jakiś czas po domyśleniu się tożsamości bohaterki (gdzieś na początku tekstu) był moment, że przez chwilę się zastanawiałem, ze to może jest nie tyle SI, co cyfrową kopią człowieka, ale to był moment, potem i tak więcej wskazywało na pierwszą interpretację.

Inna rzecz, ze temu opowiadaniu bardzo zaszkodziła długość. I pisze nie dlatego, że ja lubię krótką formę. Owszem, jest ładnie napisane i w kategorii tekstów “ciepłoemocjonalnych” jest dobre, osobom lubiącym takie teksty w oczywisty sposób się podoba, co widać w masie przychylnych komentarzy. Trudno mi tę kategorię oceniać, niemniej wydaje mi się, że przez nadmierne wydłużenie zarówno sceny początkowej, jak i ucieczek, doszło do rozpłynnienia tych emocji. Czasem jest tak, że sceny powinny być wydłużone, nawet kosztem chwilowo “przeciągnięcia”, ale powinno to czemuś służyć. Na przykład pokazać zatrzymanie w czasie, uwypuklić ciszę itp. Tutaj tego elementu nie ma. I choć tak jak wspomniałem, zdaję sobie sprawę, ze tekst najwidoczniej dotarł do wielu osób z konkretnego targetu, czyli spełnił swoją rolę, to wydaje mi się, że gdybyś chirurgicznie wycięła część ekspozycji, tekst nie straciłby nikogo z obecnie zadowolonych, a jednocześnie stałby się lepszy w odbiorze dla osób spoza swojej grupy docelowej.

Plus natomiast za pokazanie tego, w jaką stronę ewoluują “dane wejściowe” z świata realnego. Fajne to pokazanie, że wcześniejsze dane są gorszej jakości, ale bardziej “wybrane”. Ten fragment dla odmiany można było nieco podrążyć, niekoniecznie w jednym miejscu, mogłoby być rozsiane, ale jednak dawałoby trochę smaczków, nieco wybicia z monotonii.

A swoją droga widać tu lekkie, odległe podobieństwo do Planety Manekinów MaSkrola. Inni bohaterowie, inne universa, inne prawidła, ale też przeskoki między światami w pogoni do ostatecznego poczucia emocji. Różnice oczywiście tez są, na wielu poziomach, także aby nie było wątpliwości – to raczej luźne skojarzenie, żaden zarzut.

No, kończę, zanim Cię wkurzę. Mnie nie przekonało, ale masz wyżej bardziej zadowolonych odbiorców. A na “folię plus” nadal czekam!

 

" Nigdy w życiu nie widziałam żywych kur"

→ ze zdziwienia wskoczyła nadmiarowa spacja przed akapitem.

 

"Byłam jak kot, który pazurami trzyma się skraju urwiska, o krok od śmierci, ale pazury przecież są mocne i tak łatwo nie puszczają"

→ "kotów kat ma oczy zielone, ja – pazurami trzymam się za życia brzeg"?

 

"Podskoczyłam, słysząc, że w wieży"

→ A tu nie zajdzie cofanie przecinka i w konsekwencji ten drugi nie powinien zniknąć? Czy ktoś bardziej językowy może się wypowiedzieć?

 

Witam Wilka! Dziękuję za rozbudowany komentarz. Byłam absolutnie pewna, że nie jesteś targetem i nie pomyliłam się.

Przede wszystkim za wcześnie i za łatwo widać, że główna bohaterka jest sztuczną inteligencją.

Hmm, myślałam że to ukryłam dobrze :) Aczkolwiek pewne zajawki celowo dawałam.

gdybyś chirurgicznie wycięła część ekspozycji, tekst nie straciłby nikogo z obecnie zadowolonych, a jednocześnie stałby się lepszy w odbiorze dla osób spoza swojej grupy docelowej.

Wiem, ale postanowiłam jednak zaryzykować i nie próbować napisać czegoś, co ma się spodobać “wszystkim”.

Plus natomiast za pokazanie tego, w jaką stronę ewoluują “dane wejściowe” z świata realnego. Fajne to pokazanie, że wcześniejsze dane są gorszej jakości, ale bardziej “wybrane”. Ten fragment dla odmiany można było nieco podrążyć, niekoniecznie w jednym miejscu, mogłoby być rozsiane, ale jednak dawałoby trochę smaczków, nieco wybicia z monotonii.

A to ciekawe, że akurat to Ci się spodobało, bo w sumie nie przywiązałam do tej kwestii wagi podczas pisania i nawet pomyślałam o tym, żeby rozbudować.

A swoją droga widać tu lekkie, odległe podobieństwo do Planety Manekinów MaSkrola. Inni bohaterowie, inne universa, inne prawidła, ale też przeskoki między światami w pogoni do ostatecznego poczucia emocji. Różnice oczywiście tez są, na wielu poziomach, także aby nie było wątpliwości – to raczej luźne skojarzenie, żaden zarzut.

No wiem, też to zauważyłam. Ale dlaczego to miałby być zarzut? :P

A na “folię plus” nadal czekam!

Być może coś takiego właśnie powstaje. Możliwe. Niewykluczone.

→ "kotów kat ma oczy zielone, ja – pazurami trzymam się za życia brzeg"?

MOJE DNI MAM JUŻ POLICZONEEEEE!

→ A tu nie zajdzie cofanie przecinka i w konsekwencji ten drugi nie powinien zniknąć? Czy ktoś bardziej językowy może się wypowiedzieć?

Nie, słysząc to imiesłów, a cofanie przecinka:

„[364] 90.B.1. Nie rozdziela się przecinkiem połączeń partykuł, spójników i przysłówków ze spójnikami (…).Przecinek należy postawić przed całym wyrażeniem (jest to tzw. cofanie przecinka)”.

https://www.ekorekta24.pl/przecinek-przed-ze-czy-aby-na-pewno-zawsze-jest-konieczny/

W takim bądź razie można rozważyć przeredagowanie tego zdania z przecinkami, bo optycznie strasznie wybijają.

Okej, zmieniłam.

Bardzo to ładnie napisałaś, z dużym literackim polotem, ale po lekturze całości mam mieszane uczucia. Głównym minusem wydaje mi się objętość tekstu – jest on ciągiem opisów tworzonych krajobrazów (światów), a dzieje się bardzo niewiele – i okej, jestem ostatnią osobą, która by autora krytykowała za brak akcji czy dynamiki ;) To mi się akurat podoba – taka impresyjność i to, że dopiero gdzieś w połowie pojawia się motywacja bohaterki (przypomnienie sobie Theo). To jedna z największych zalet tego opowiadania. Niemniej ta podróż przez opisy mnie w pewnym momencie znużyła. Końcówka oczywiście nadrabia i to bardzo ładnie, na dodatek ja akurat dość długo byłam przekonana, że to narratorka jest twórczynią i jej związek z Theo był dla mnie twistem – bardzo dobrym twistem. Niemniej przydałoby mi się po drodze w tak stonowanej narracji więcej foreshadowingów, które nagrodziłyby lekkie znużenie, bo przynajmniej miałabym takie poczucie “ach, to o to chodziło”.

Sztuka musi przecież istnieć w jakimś celu, a na widowni musi zasiadać chociaż jedna osoba. 

Hmm. Wielka dyskusja o istnienie “trzeciego świata” Poppera się kłania ;)

 

Technicznie jest bardzo dobrze, wklejam tylko kawałek, gdzie rzuciła mi się w oczy lekka zaimkoza – wydaje mi się, że pierwsze dwa zaimki z tego kawałka można spokojnie wyrzucić.

Wieczorami moja dusza była już zupełnie skostniała. Miałam wrażenie, że ciało przyrosło mi do krzesła. Rozciągając kręgosłup, zerknęłam mimowolnie w stronę ziejącej za szybą pustki i natychmiast przypomniało mi się dziwne światełko, które widziałam rankiem. Wtedy bezrefleksyjnie wypchnęłam je na sam skraj umysłu, bo nie było w nim nic, co by mogło mnie zająć.

http://altronapoleone.home.blog

Cześć, Drakaino! Muszę przyznać, że bardzo miło mi się czytało Twój komentarz, mimo że jest troszkę krytyki :) Ale takiej krytyki, z której mogę się czegoś nauczyć :) Oczywiście moim celem nie było znużenie czytelnika i teraz mi pokazałaś nieco, jak takiemu znużeniu zaradzić. Cieszę się, że podobała Ci się końcówka oraz impresyjność i że doceniasz twist. Dziękuję za opinię :)

Hmm. Wielka dyskusja o istnienie “trzeciego świata” Poppera się kłania ;)

Tak naprawdę ja nie wiem, czy się zgadzam z tym, co napisałam o tej jednej osobie na widowni O_O

Sonato, Twoje opowiadanie ma dwie podstawowe cechy, które powinno mieć opowiadanie piórkowe. Pierwsze, to styl lekki bez grudek, który czyta się przyjemnie. Drugie, nie może nudzić.

Nie nudziło. Przeczytałem od początku do końca z zainteresowaniem i przyjemnością.

Dostrzegłem też jeszcze jedną rzecz. Pisząc, miałaś niezły flow, a ja dałem się mu ponieść i to na tyle, że nie przeszkadzały mi te przydługawe gdzieniegdzie opisy, czy też dość niejasną sytuację głównej bohaterki. Bo kim ona właściwie jest? Z czym się zmaga? Czego poszukuje?

 

Przyznam się, że długo się zastanawiałem, jak to opowiadanie ocenić. Bez wątpienia jest to najlepszy z Twoich tekstów, jakie czytałem. Bez wątpienia ociera się o ten bliżej nieokreślony poziom piórkowy. Nominacja w pełni zasłużona. Pod względem technicznym, to już jest to.

A jednak czegoś mi w nim brakowało. Czegoś, co sprawiało, że nie potrafiłem z czystym sumieniem dać mu zielonego światła.

I zajęło mi chwilę, by określić to coś. Nazwę to wiarygodnością emocjonalną.

 

Przedstawiasz dramatyczną historię postaci/istoty, w narracji w pełni zantropomorfizowanej, która czegoś poszukuje, miota się, która przeżywa to, co się wokół niej dzieje, wreszcie ucieka przed zagładą, odkrywając to, kim, lub czym właściwie jest.

Problem w tym, że mimo antropomorfizacji nie potrafiłem się w pełni z nią utożsamić. Nie była dla mnie postacią na tyle realną, bym się o nią bał, bym jej kibicował. Od początku było z nią coś nie tak, co sprawiało, że zamiast wejść w jej skórę i przeżywać jej dramat, tylko obserwowałem ją z zewnątrz. Zamiast współczucia, czułem jedynie ciekawość. Kim jest? Czy to jakiś byt cyfrowy, czy sztuczna inteligencja, czy może ułomne bóstwo? Zamiast współodczuwać z nią strach, czekałem jak skończy się jej historia.

Jakbym obserwował abstrakcyjne zjawisko, a nie czyjąś tragedię.

Zakończenie satysfakcjonujące, owszem, ale wciąż nie potrafiłem się przejąć dramatem aplikacji, która zostaje usuwana przez system.

 

Moja ocena: 5.1/6

 

Miło patrzeć jak się rozwijasz.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Chrościsko, witam. Dziękuję za komentarz. Cieszę się, że Cię nie znudziło i że dałeś się ponieść. Cieszy mnie również bardzo, że pod względem technicznym Ci się spodobało :) Hmm, co do wiarygodności emocjonalnej i tego, kim jest bohaterka… No nie ukrywam, że nieco wzorowałam ją na sobie i próbowałam opisać moje własne emocje. Więc albo mi to nie wyszło, albo ja sama jestem niewiarygodna emocjonalnie, co jest możliwe… Albo i to i to. Albo może nie potrafiłeś się przejąć sytuacją bohaterki, bo nigdy nie znalazłeś się w podobnej (oczywiście nie mam pojęcia, czy tak jest i nie chcę Cię tu w żaden sposób urazić). W każdym razie jeszcze raz dziękuję. Ta ocena mnie cieszy. Piątka od Chrościska to jest niemałe osiągnięcie :) 

Albo może nie potrafiłeś się przejąć sytuacją bohaterki, bo nigdy nie znalazłeś się w podobnej

Chodzi o coś zupełnie innego. Przemycasz w kilku miejscach sugestie, że jednak nie jest człowiekiem i to zostaje w podświadomości czytelnika.

Gdyby była pewność, że realną kobietą, byłoby dużo łatwiej się wczuć w jej sytuację.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Dzięki za doprecyzowanie. Hm, no tak, powinnam uważać w tekstach na takie cyrki.

Witaj, Sonato :)

Pięknie operujesz opisami, Twoich światów jest wiele, każdy inny, każdy barwnie oddany. Imo (to nie musi być wyznacznik, to tylko mój gust) opisy trwają odrobinę za długo w stosunku do tego, co bohaterka przeżywa i co się dzieje. To niuans, prawdopodobnie jeden-dwa akapity jak dla mnie za dużo, bo rozmyła mi się koncentracja. I trochę niepotrzebnie zdradzasz przedwcześnie puentę – w tych dwóch miejscach:

Zaczęłam szukać wskazówek, jak to zrobić. Jak stworzyć coś żywego? Cokolwiek, co będzie ciepłe, w czym popłynie krew, co zacznie widzieć i czuć. I mnie nie opuści.

 

"Po Drugim Skanowaniu Świata wykryto nietypowe aktywności w niektórych amatorskich programach. (…) Dzieje się tak, gdy twórca programu wkłada w swoją pracę za dużo siebie."

(caly ten fragment do konca)

 

W pierwszym fragmencie mówisz wprost, że bohaterka nie jest żywa i trochę tu tracisz immersję czytelnika. W drugim – w zasadzie wyjaśniasz, kim/czym jest bohaterka.

Niemniej, końcówka jest piękna. Bardzo obrazowa, wręcz widziałam Vilo kurczowo próbującą żyć i jej ciało rozsypujące się w cyferki. Poruszające, nawet jeśli się domyśliłam, że to SI.

Pozdrawiam i powodzenia w konkursie :)

Bellatrix, witam i bardzo dziękuję za komentarz i za tak szybką odpowiedź na moje zaproszenie :) Wiem, opisy za długie, jak mi już wiele osób pisało, a ja w przejawie dziwacznego buntu nie chciałam ich ciąć :) Co do puenty, hmm, nie chciałam, żeby tak wcześnie wyszła, a ten pierwszy fragment był o samotności bohaterki i o tym, że poza nią nie ma w tym świecie niczego żywego. Cieszę się, że końcówka poruszyła :)

Długo czekałem z komentarzem. Nie chcę też przeklejać tego z bety, a na czytanie brakuje mi nieco czasu…

Jednak niewiele to zmienia, bo opowiadanie pamiętam bardzo dobrze. Zobaczymy jak ten komentarz pokryje się z poprzednim :)

Masz śliczne opisy, w których zawierasz dużo uczuć bohaterki. Czasem moim zdaniem nieco za bardzo skupiałaś się na opisie świata względem uczuć, ale w większość opowiadanie to było nierozerwalne – każdy element świata odsłaniał pewną część psychiki bohaterki. Nie lubiłem dynamiki początku, ale końcowa niesamowicie pędzi, znajdując jeszcze czas, aby na moment przystanąć, zamyślić się i znów ruszyć do biegu.

To smutne opowiadanie, ale bardzo dojrzale traktuje emocje. Czuć zagubienie, czuć rozbicie i chęć poznania prawdy, mimo braku chęci jej poznania… czytałem jako pierwszy tekst w konkursie, a jednak wciąż mam wrażenie, że te emocje podrygują gdzieś w głębi umysłu. Naprawdę świetne robota.

Szkoda, że skończyło się właśnie tak.

Nominowana już jesteś, więc dam sobie spokój. Ale zrobiłbym to.

:)

Jeszcze gdy chodziłem do podstawówki, to był tam taki Paweł, i ja jechałem na rowerze, i go spotkałem, i potem jeszcze pojechałem do biedronki na lody, i po drodze do domu wtedy jeszcze, już do domu pojechałem.

MaSkrolu, dziękuję za komentarz i bardzo cieszę się, że pamiętasz dobrze i że wciąż gdzieś podrygują emocje :) No prawda, początek nie jest zbyt dynamiczny. Dobrze, że na końcu zauważyłeś pęd, właśnie takie wrażenie chciałam uzyskać :)

Szkoda, że skończyło się właśnie tak.

Hmm, końcówkę można interpretować na różne sposoby :)

Od czego byśmy tu sobie zaczęli…

Zacznijmy może od tego, że bezczelnie zniszczyłaś mi cały schemat komentarza jurorskiego. W każdej konkursowej opinii omawiałem poszczególne elementy tekstu, nieraz rotowałem ich kolejnością, żeby sobie jakoś pisanie owych komentarzy urozmaicić. Aż zjawiła się Sonata, wrzuciła swój tekst i cały schemat komentarzy szlag mi trafił. ;)

Zapewne zastanawiasz się, w jakim celu o tym piszę. I przede wszystkim: dlaczego akurat od tego zaczynam swój komentarz? Cóż, wbrew pozorom nie jest to ani głupi żart-straszak, ani próba drażnienia się z Tobą. Uwaga zawarta w początku mojej opinii jest dość istotna zarówna dla konstrukcji mojego komentarza, jak i oceny samego opowiadania.

Najłatwiej chyba w „Języku…” omówić technikalia, więc dwa słowa o nich. Właściwe trzy słowa: nie mam uwag. W konkursie przyjąłem taką zasadę, że czepiam się tego, co naprawdę rażące i co wymaga dwóch słów komentarza. Stroną techniczną nie da się tego konkursu wygrać, można za to bardzo łatwo go przegrać (bo przy równym poziomie opowiadań decydować będą takie „drobiazgi”). Ty sobie na dzień dobry nigdzie nogi nie podstawiłaś. W dalszej części opinii, przy okazji innych elementów, pewnie jeszcze coś o tej sferze technicznej napomknę, więc tutaj tę część opinii można już chyba uznać za zamkniętą.

Pisałem wyżej o swoim schemacie komentarzowym. Generalnie te opinie w dużym stopniu opierały się na trzech podstawowych elementach: fabuła, bohaterowie i świat. Twoje opowiadanie takiemu schematowi się opiera. Jasne, można na siłę omówić każdy z elementów, ale… z odpowiednimi poprawkami. To bardzo ważne.

Spróbujmy bowiem zacząć sobie od fabuły. Czy ona może jakoś szczególnie porwać czytelnika? W moim odczuciu nie. Natomiast przy tej okazji należy sobie zadać pytanie, czy ona w ogóle miała porywać? Czy powinno się od niej tego wymagać?

Ano nie powinno.

Już bez przeciągania przechodzę do konkretów. Stworzyłaś bardzo charakterystyczne opowiadanie, które nazwałbym małżeństwem warstwy refleksyjnej i emocjonalnej, z fundamentem w postaci obrazowych opisów i szczyptą niedopowiedzeń. Od takich opowiadań siłą rzeczy nie oczekujemy ani porywającej fabuły, ani wartkiej akcji i dobrze jest to sobie powiedzieć, zanim przystąpimy do oceny tekstu.

Za największą wartość „Języka…” uważam to, w jaki sposób opowiadanie zostało wyważone. To wyważenie (albo odpowiedni dobór proporcji) zwraca uwagę o tyle, że trzeba było wymieszać ze sobą co najmniej kilka składników i to w taki sposób, żeby stworzyć możliwie atrakcyjne dla czytelnika opowiadanie. Chodzi tu o tempo, refleksyjność, warstwę emocjonalną, prezentację świata, rozwój opowieści i w końcu odpowiednie balansowanie na granicy niedopowiedzeń.

Zacznijmy od tempa. Sama charakterystyka tekstu od pierwszych zdań pokazuje, że nie będzie ono specjalnie szybkie, bo i zwyczajnie być nie może. Owo małżeństwo warstwy emocjonalnej i refleksyjnej potrzebuje odpowiednich warunków, by właściwie wybrzmieć. Taki tekst nie ma prawa gnać na łeb na szyję.

Szalenie ważne jest jednak, by w tej powolnej opowieści nie wpaść w monotonię, o co przecież bardzo łatwo. Z tym zadaniem radzisz sobie w mojej ocenie dobrze. Wprowadzasz nad do opowiadania bardzo ładnym, obrazowym językiem (szerzej o nim później). Kolejne akapity subtelnie stymulują wyobraźnię, odmalowują pierwsze obrazy i uczucia. Wiadomo też, że taki styl będzie się utrzymywał na całej przestrzeni tekstu. Jednocześnie, kiedy ów język po raz pierwszy zaczyna się zbliżać do tej granicy, gdzie obrazowość ustępuje miejsca monotonii, od razu sięgasz po dialog, który to opowiadanie ożywia.

Podobna sytuacja utrzymuje się na całej przestrzeni tekstu. Ilekroć, po kilku opisowych akapitach, pojawia się potrzeba przełamania tempa, tyle razy reagujesz, przyspieszając, nakreślając ciut mocniej jakieś szarpnięcie emocjonalne, wprowadzając kursywę. Co również ważne, nie przesadzasz z długością opowiadania. Udało Ci się je zamknąć jeszcze zanim w ogóle zaczęły się pojawiać pierwsze oznaki znużenia formą, refleksyjnością, czy czekaniem na moment, kiedy wszystkie wątpliwości czytelnika zostaną rozwiane.

Język, jak pisałem, jest subtelny i obrazowy. Taki, jakiego oczekiwałbym po tego rodzaju opowiadaniu. Piszesz z wyczuciem, dobrze radzisz sobie z oddawaniem emocji, a w przypadku obrazów wyobraźnia wpada na gotowe. Co jednak najistotniejsze, udało Ci się nie przeszarżować z tą poetyckością. Nie ma tu raczej przestrzelonych metafor, karkołomnych porównań, zdań, które aż się proszą o jakąś szyderczą docinkę. W dodatku trzymasz ten równy poziom przez cały (nie tak znów krótki) tekst, co również warto docenić.

Napisałem wcześniej, że największą zaletą tekstu jest jego wyważenie i stwierdzenie to będzie się przewijało przez cały komentarz. Bo jak inaczej określić warstwę emocjonalną, jeśli nie słowami „dobrze wyważona”? Twój tekst jest „maźnięty” smutkiem, odrobiną refleksyjności, tęsknoty. Nie ma w nim jakiejś wielkiej szarpanej walki o przejęcie czytelnika. Nie ma tłuczenia tragediami, szantażów emocjonalnych, usilnych prób wyciskania łez. Warstwa emocjonalna bardzo dobrze współgra z obrazowym językiem – oba te elementy idą sobie razem pod rękę na tym samym poziomie subtelności.

A skorośmy już ustalili, że „wyważony” jest sponsorem tego komentarza, to już będę konsekwentny i tak samo określę poziom niedopowiedzeń. Tutaj udało Ci się znaleźć odpowiedni balans między „nie zdradzić za dużo”, a „nie powiedzieć zbyt mało”.

W takich opowiadaniach zawsze pojawia się u czytelnika wątpliwość, a może nawet obawa, czy poziom niedopowiedzeń nie będzie zbyt duży. Czy po dotarciu do ostatniej kropki czytający nie zostanie ze znakami zapytania. Tutaj wybrałaś wariant bezpieczny, a zarazem dobrze pomyślany. „Bohaterkę” odsłaniasz nam powoli, konsekwentnie, a jednocześnie z należytą dbałością o to, by zakończenie wybrzmiało jak trzeba.

Jak wskazuje sam temat konkursu, jednym z najistotniejszych elementów, jeśli chodzi o ocenę, jest świat. Choć tak naprawdę, nie czarujmy się, kluczowa i tak będzie jakość opowiadania. Jeśli chodzi o świat, to z pewnością warto docenić interpretację tematu konkursu. „Świat” jest pojęciem bardzo szerokim, które można interpretować na wiele sposobów. Ty odchodzisz od tej klasycznej prezentacji świata, szukając (że tak to ujmę) nieco głębiej. To na pewno wyróżnia Twoje opowiadanie, a jeśli dorzucić do tego ów subtelny, obrazowy język, to siłą rzeczy o świecie trudno pisać inaczej jak o zalecie opowiadania.

Pomysł? Cóż, ujmę to tak: bardzo solidna, przyjemna interpretacja dobrze znanych motywów. Jeżeli w jakikolwiek sposób pojawia się w opowiadaniu termin „sztuczna inteligencja”, to z góry wiadomo, że te „odczucia wyjściowe” będą się pałętać bliżej „znowu” niż „wow”. Nie chcę przy tym stwierdzić, że piszesz nam tutaj coś, co wielokrotnie mieliśmy już okazję czytać. Takie postawienie sprawy będzie nieuczciwe. Twój pomysł ma trochę cech indywidualnych, co sprawia, że lektura jest nie tylko znośna, ale wręcz ciekawa i przyjemna. Natomiast, jeśli komentarz i ocena mają być uczciwe, to samym pomysłem jako takim nadmiernie się zachwycać nie można. To nie jest opowiadanie, które ma szansę jakoś mocno zachwycić samym konceptem. Ma za to spore szanse trafić do czytelnika jakością wykonania, a to jest przecież dużo ważniejsze.

Jeśli miałbym więc na końcu ocenić jakość tekstu jednym zdaniem, napisałbym, że to co najmniej dobre (a może i bardzo dobre) opowiadanie w swoim gatunku. I teraz: cóż znaczy owo złowrogie „w swoim gatunku”? No znaczy to z grubsza tyle, że jeśli ktoś nastawi się na wartką akcję, porywającą fabułę czy przebojowych bohaterów, prawdopodobnie odejdzie z kwitkiem. Być może zostanie i przeczyta, doceniając jakość. Natomiast nawet będąc dobrym opowiadaniem, każdego z pewnością nie porwie.

Gwoli wyjaśnienia: po co ja o tym w ogóle piszę? Przecież wiadomo, że żadne opowiadanie do wszystkich nie trafi. Że przecież, jeśli ktoś próbuje pisać dla wszystkich, to na końcu zapewne nie trafi do nikogo. Po co więc owa uwaga?

Wydawać by się mogło, że to taki typowy czep na siłę. Chwalił, chwalił, to teraz desperacko próbuje sprowadzić na ziemię. Albo kombinuje, jak by to zrobić, żeby mu się proporcje zalet do czepów zgadzały.

Więc…

To nie tak. Powód wrzucenia powyższej uwagi, tak przecież jasnej i oczywistej, jest prosty. Każde pochwały potrzebują jakiejś miary. Jest to niezbędne (przynajmniej w mojej ocenie), jeżeli pozytywny komentarz rzeczywiście ma zawierać docenienie zalet, a nie bezkrytyczny zachwyt.

Muszę też od razu nadmienić, że nie należy szukać w tej uwadze żadnych ukrytych znaczeń ani odniesień. Absolutnie żadnych. Jest to jedynie próba przypomnienia, że tak, jak chwalę tekst, tak doceniam go właśnie za to, że jest dobrym opowiadaniem w swoim gatunku. Że wskazanie tak wielu zalet nie oznacza, że jest to opowiadanie genialne czy wybitne, ani, że trafi do każdego. I że, czytając owe zalety, trzeba przyłożyć do nich właściwą miarę. Wtedy dopiero będzie można zrozumieć dlaczego:

 

A) on tak bardzo chwalił opowiadanie, a mnie ono wcale nie porwało

B) on wymienił tyle zalet, a przecież komentarze pod tekstem były różne*.

 

* To uwaga ogólna. Pisząc komentarz nie znam opinii innych czytelników.

 

Na końcu wrócę jeszcze do tego zniszczonego schematu komentarza. To oczywiście pozytyw tego tekstu. Jeżeli potrafisz stworzyć coś, co wymyka się schematom, a w dodatku oferuje określony poziom literacki, to ocena musi być pozytywna.

Podsumowując, powtórzę to, co z tego komentarza najważniejsze: (bardzo?) dobre opowiadanie w swoim gatunku. I już tak poza opinią jurorską, tak na marginesie dodam: gratuluję progresu**. :-)

 

** Nie, sam fakt progresu nie wpłynął na ocenę tekstu. To konkurs na opowiadanie, nie tempo rozwoju. ;-)

 

Podziękował za udział w konkursie.

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

CMie, witam jurora! Nie wiem, czego wyście się nawdychali w tej spelunie jurorskiej, ale jeszcze raz – bardzo dziękuję za wyróżnienie! Wygrałam konkursa, jest impreza!

 

 

Prawie 10k komentarza O_O Wypadałoby odpisać jakoś długo. Hm, ale duża część komentarza jest pochwałami, a co można odpowiedzieć na pochwały poza dziękuję i bardzo mi miło? Powiem tylko, że się wzruszyłam i popłakałam podczas czytania tego i naprawdę się cieszę, że uważasz, że tekst jest wyważony i przemyślany :) Pod koniec komentarza zostałam nieco sprowadzona na ziemię, ale w sumie dzięki temu, że wskazałeś, że nie każdemu czytelnikowi może się spodobać mój tekst, tym bardziej się cieszę, że doceniłeś jego zalety :) Dziękuję za sprawną organizację konkursu o tak cudownym temacie (oby więcej takich konkursów!) i za szybkie wstawienie komentarza jurorskiego! 

Cześć, So­na­to! :)

Mój ko­men­tarz nie bę­dzie tak ob­szer­ny jak ko­men­tarz CM-a. Ileż można czy­tać to samo? ????

Po­wiem Ci, co mnie urze­kło w Twoim opo­wia­da­niu i dzię­ki czemu zna­la­złaś się wśród kon­kur­so­wych zwy­cięz­ców. Przede wszyst­kim do­brze zin­ter­pre­to­wa­łaś kon­kur­so­we hasło. Wiesz, kiedy wy­my­śla­li­śmy, jak na­zwać kon­kurs, po­ja­wi­ły się tylko dwie pro­po­zy­cje. CM za­pro­po­no­wał „Ta­jem­ni­ce”, ja za­pro­po­no­wa­łam „Twór­cy świa­tów” i z tych dwóch po­wsta­ły „Ta­jem­ni­ce świa­tów”.

Twoje opo­wia­da­nie za­wie­ra ta­jem­ni­cę. Nie wiemy, kim jest bo­ha­ter­ka/nar­ra­to­ra, ona od­kry­wa przed nami karty do­pie­ro póź­niej, bar­dzo po­wo­li, krok po kroku, sys­te­ma­tycz­nie, sub­tel­nie, de­li­kat­nie.

Nie wiemy też, kim jest Theo, a od­po­wiedź po­zna­je­my do­pie­ro na ko­niec. Więc są ta­jem­ni­ce. I są też świa­ty. A świa­tów stwo­rzy­ła tutaj mnó­stwo. Od de­li­kat­nych po mrocz­ne i ta­jem­ni­cze. Od świa­ta z cukru do świa­ta, w któ­rym po nie­bie płyną czar­ne chmu­ry.

Opi­sa­łaś te świa­ty w spo­sób pla­stycz­ny, sub­tel­ny, pięk­ny, po­etyc­ki. Uży­łaś nie­ba­nal­nych po­rów­nań, jak na przy­kład to: Wy­bra­łam ho­lo­gram z gó­ra­mi kol­cza­sty­mi jak grzbie­ty smo­ków.

Jest w całym tym tek­ście wiele, wiele zdań, przy któ­rych można się za­trzy­mać. Być może dla nie­któ­rych taka nar­ra­cja oka­za­ła się zbyt mę­czą­ca, a akcja zbyt po­wol­na, ale to taki typ tek­stu, lekko po­etyc­ki i w ta­kiej ka­te­go­rii go oce­nia­łam.

Ku­pi­łaś mnie ob­ra­za­mi, po­my­słem, ta­jem­ni­cą i wraż­li­wo­ścią. A tytuł… Hmm… Mia­łam wąt­pli­wo­ści. „Mi­łość” w ty­tu­le brzmi tak ba­nal­nie. Tak „meh”. Ale tutaj tytuł z za­koń­cze­niem two­rzą klam­rę, co spra­wia, że efekt „wow” jest coraz więk­szy i więk­szy aż do końca.

Nie­któ­rzy zdzi­wią się, że na po­dium zna­la­zło się opo­wia­da­nie ra­czej z tych smut­nych, bo trze­ba przy­znać, cho­ciaż ja ca­łe­go tek­stu nie na­zwa­ła­bym po­nu­rym. On ma wiele pięk­nych ele­men­tów, które cho­ciaż nie bawią, to wy­wo­łu­ją na twa­rzy uśmiech, a mam na myśli te świa­ty, które stwo­rzy­łaś i nam po­ka­za­łaś. Po­pi­sa­łaś się po­my­słem i warsz­ta­tem.

I z tej racji bez wy­rzu­tów su­mie­nia i jed­no­gło­śnie nada­li­śmy Ci tytuł Twór­czy­ni Świa­tów! <3 

A teraz trzy­mam kciu­ki za piór­ko!

 

 

źródło obrazka

Witam jurorkę Sarę i dziękuję za komentarz, którym jestem absolutnie wzruszona!

 

 

Cieszę się z tych pochwał i super, że doceniłaś różnorodność światów, właśnie to była ta karta, którą chciałam zagrać w konkursie. Opowiadanie jest smutne, bo smutna jest sytuacja, w jakiej znalazła się bohaterka, ale na końcu chciałam umieścić elementy, które mogłyby sygnalizować istnienie jakiejś nadziei. Super, że tytuł jednak pasuje specjalistce od tytułów :) Dziękuję za obrazek, za ten i pozostałe, za wyróżnienie i za organizację konkursu!

Hej!

To pierwsze Twoje opowiadanie, które czytam. Przyznam szczerze, że przyszedłem tu po zobaczeniu wyników TŚ ;) Byłem ciekawy tekstów, które wygrały, szczególnie, że wcześniej miałem okazję dobrze się bawić przy lekturze świetnych opowiadań bez nagród lub z wyróżnieniami. Dlatego poprzeczka moich oczekiwań była zawieszona dość wysoko (co jest nieco nieuczciwe, bo może zaburzyć samo czytanie, ale po prostu tak było). No i powiem tak: nie tylko się udało, jest jeszcze lepiej ;)

Jest to przepiękny tekst, wyjątkowo plastyczny i obrazowy. Podejrzewam, że było sporo takich głosów; z braku czasu przeklikałem komentarze, więc pewnie powtórzę to, co pisali już inni. Rzadko się zdarza, żebym podczas czytania miał dosłownie obrazy i kolory w głowie, ale Twoja wizja spowodowała, że wszystko pojawiało się w moich myślach w bardzo naturalny sposób. Miałem też bardzo mocne wrażenie immersyjności, udało Ci się sprawić, że dosłownie zatopiłem się w świecie, który stworzyłaś. I to nadal nie jest największa z zalet opowiadania ;)

Przyznam, że odczuwałem emocje razem z bohaterką. Udało Ci się opisać jej uczucia oraz myśli tak dobrze, że idealnie trafiła do mnie Twoja wrażliwość. Wydaje mi się, że wyżej przy przewijaniu mignęły mi jakieś czepy o brak (czy też niedostatek) fabuły. Pozwolę sobie nie zgodzić się z tymi opiniami – emocje, uczucia i przeżycia wewnętrzne Vilo mogą robić za wspaniałą historię.

Obawiam się, że mój zasób słów na dalsze opisy tego, jak bardzo mi się podobało, nieco się wyczerpał. Mam nadzieję, że napiszesz jeszcze coś podobnego. Jest już po terminie, a ja nadal waham się, co dokładnie powoduje, że tekst jest piórkowy. Tu nie mam jednak wątpliwości, że takie opowiadania powinny być nagradzane.

Cześć, Mortecius! Dziękuję za ten piękny komentarz. Bardzo się cieszę, że nie zawiodłeś się mimo wysokich oczekiwań :) Widzę, że napisanie tekstu stawiającego na obrazy i emocje było dobrym pomysłem. 

Piórkowo: No i zdarzyło się właśnie to, czego się nieco obawiałam. Otworzyłam Twój tekst, przeczytałam pierwsze zdanie i w głowie miałam uczucie smutku i nostalgii, natomiast sama historia gdzieś wyparowała. Przeczytałam jeszcze raz i mogę powtórzyć to, co pisałam wcześniej: nadal mi się podoba, pięknie grasz emocjami i obrazami.

Brakuje mi jednak czegoś, jakiejś kotwicy, która sprawiłaby, że tekst stałby się zapamiętywalny. Twoje opko jest ulotne, bazujesz na uczuciach, ale trochę brakuje historii. Czasem wystarczy jakaś idea, coś co zmusi do zastanowienia się, pobudzi szare komórki do dyskusji, sprawi, że czytelnik spojrzy na rzeczywistość świeżym wzrokiem. I tego też tu nie ma, choć było blisko.

Zapamiętywalność tekstu jest dla mnie ważnym kryterium przy podejmowaniu decyzji piórkowych, dlatego – choć z lekkim bólem serca – będę na NIE.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Sorry, Winnetou, ale jestem na NIE.

Zabrakło mi fabuły, bo tutaj nie dzieje się wiele. Tylko uczucia dwojga bohaterów.

Tożsamość bohaterki na plus, to dodaje tekstowi rumieńców. Wprawdzie zachowuje się inaczej, niż ja bym to sobie wyobrażała (moje wizje byłyby bliższe jej analogowi w “Do gwiazd” Sandersona), ale to już mój problem.

Z testem zapamiętywalności opowiadania też słabo – po kilku dniach kojarzę tylko, że to romans był. Po przeskanowaniu przypomniała mi się jeszcze nuda.

No, nie trafiło do mnie. :-(

 

Babska logika rządzi!

Jak dla mnie równocześnie za mało szalone i za mało uporządkowane.

Że sam nie wiem, czego się czepić?

Szaleństwa brakuje mi w obrazach kreowanych światów – całe mnóstwo tych wizji, ale wszystkie takie grzeczne, letnie, nie ryją beretu, nie zostają na dłużej. Coś tam mignęło przy tych cukierkowych lasach, przy górze-twarzy, ale zaraz zgasło, zabrakło obrazu, który ukłułby duszę, wryłby się w pamięć.

Porządku natomiast zabrakło mi przy opisie szkieletu tego świata. W przeciwieństwie do wcześniej komentujących nie odgadłem kim (bo jednak nie „czym”) jest narratorka. Nie odgadłem, bo nie spodziewałem się konkretnej odpowiedzi; początek, w którym najpierw sugerujesz, że wszystko jest snem, a potem dopiero przeskakujesz do celowych kreacji spowodował, że nastawiłem się na rodzaj onirycznej narracji, w której nie należy szukać logiki. Bardzo konkretnie zaczęło się robić w trakcie ucieczki labiryntem, zobaczyłem, że ten świat ma swoją strukturę, geometrię, ale było już za późno, żebym zmienił nastawienie.

Pomysł z kolejnymi iteracjami głównej pary jest tutaj najmocniejszy, ale przyszedł, w moim odczuciu, za późno i trochę utonął w kolejnych, pustych kreacjach bohaterki.

Irko, witam ponownie i dziękuję za cenne uwagi. Szkoda, że nie zapadło w pamięć, ale cieszę się, że emocje i obrazy nadal się podobają :)

 

Finklo, dziękuję za opinię. Szkoda, że nie trafiło :c Zainteresowałaś mnie tym “Do gwiazd”, muszę się zapoznać.

 

Coboldzie, witam i dziękuję za komentarz. No cóż, następnym razem postaram się, żeby opowiadanie bardziej ryło beret :) Co do uporządkowania, są to celne uwagi. Nastawienie czytelnika może zupełnie zmienić odbiór tekstu. Będę na to uważać. 

Przepłynąłem po tekście. Nie moje klimaty, ale doczytałem do końca. Koniec ratuje. Ciekawe czy będzie więcej aprobujących tekst pań czy panów czytających, nie komentujących.

Koalo, dziękuję za przeczytanie i komentarz :)

Przyjemnie się czytało :)

Przynoszę radość :)

Dziękuję, Anet :)

 doliny otulonej stromymi szczytami

Hmmm. Mało spójny obraz.

 głaskał delikatny wiatr

Jesteś pewna? To znaczy, "delikatny" nadaje się do tego zdania, a ja jestem poważnie przeczulona, ale – jesteś pewna?

 woda smakowała jak jagody

Przeczytaj na głos?

 Orzeźwiwszy się, pobiegłam boso po zimnej trawie, aż straciłam dech i padłam na ziemię.

Aspekt. Chyba bym rozdzieliła na dwa, trudno mi to poprawić.

 Nagły cień spadł znikąd

Cień może paść, ale nie spaść.

 Promienie słoneczne pieściły moje policzki; wysuszyły łzę, która przed momentem się pojawiła.

Hmm.

 przeszył dreszcz odprężenia

Hmmmmmmmmmmmmm. Dreszcz – odprężenia?

 Tańczące płomienie bawiły się beztrosko.

Hmm. Obraz ładny.

 przysypałam je tonami białego puchu

"Biały puch" chyba już się przeżył jako omówienie śniegu. Ot, dygresja. Świeży na pewno nie jest.

 Po kolei, z pomrukiem, zaczęły wyłaniać się skały

Niby widzę, o co chodzi, ale…

 pasmo górskie do złudzenia przypominające ludzką twarz

Pasmo górskie:

Twarz:

Uch, Autorko :P

 skalistą twarz

Bardziej skalną.

 w stronę rozległych połaci ziemi

Hmmmmmmmmmmmmmmmmm.

 pokryta tylko przeważającą w danym dniu fakturą

https://sjp.pwn.pl/szukaj/faktura.html

 ponoć miały być

W sumie dwa razy to samo.

 Ponoć, bo inspiracji potrzebuje sztuka, a nie miałam wątpliwości, że to, co robiłam, nią nie było.

Niezgrabne zdanie.

 rzeka pełznąca wśród pochylonych wierzb

Hmmm. Jaki nastrój chcesz uzyskać?

 do pliku o numerze 3518, który oglądałam tydzień temu

Hmm. Może: do pliku numer 3518, który oglądałam tydzień temu?

 Istniały dla mnie wyłącznie w przepastnej bibliotece multimediów, tak jak wszystkie inne zwierzęta

Istniały dla mnie wyłącznie w przepastnej bibliotece multimediów tak, jak wszystkie inne zwierzęta.

 Czy żyły kiedyś tu, gdzie ja, czy od zawsze były tylko w krótkich filmach, z których uczyłam się życia?

Dobra, ale w jej życiu kur nie ma. Dla niej kury są, no, fantastyką. Niewłaściwe słowo, chodzi mi o to, że uczyć się o kurach może dla siebie, ale nie z powodów praktycznych, chyba.

 Dni zlewały się w jeden ciąg

Hmm. Ale to oznacza, że jakieś dni były. Że bohaterka przywykła do dni, a nieograniczony czas jest dla niej nowością.

 Naprawdę przyjemnie.

Zapewniasz o tym, bo tak naprawdę nie jest przyjemnie, co? Jeśli tak, to plusik.

 błądząc po labiryncie wysepek unoszących się na morzu niczym łódki, przeskakiwałam do lasu

Błądząc po labiryncie wysepek, unoszących się na morzu niczym łódki, przeskakiwałam do lasu. Naraz?

 W zasadzie nie wiedziałam, jak bardzo martwe jest moje serce.

Czy martwota jest stopniowalna?

 Teraz po prostu miałam wrażenie

Hmm.

 jej środek przecięła niszczycielska siła krusząca skały

Chwiejny obraz. Zwykle "przecinanie" byłoby w tym kontekście metaforyczne, a tu jest dosłowne, dlatego się potknęłam.

 Z bulgotem podniosła się świetlista lawa.

Hmm.

 z niesamowitą prędkością

Mocno zapewniasz.

 Po chwili jednak wszystko wraz z ogłuszającą falą wpadło z powrotem do morza

Fala mogła wpaść do morza, ale ogłuszająca? Gubię się.

 Kamera się obracała, zgarniając panoramę

Hmmmm.

 Zalała mnie fala gorąca. Wiedziałam, że to uczucie, które paliło mnie przez te wszystkie dni, od kiedy…

Potknęłam się. To gorąco jest tym uczuciem, czy ona coś odkryła w związku z uczuciem?

 o istotach podobnych do mnie potrafiących to samo

O istotach podobnych do mnie, potrafiących to samo. Ciut aliteracyjne.

 rzeki odnajdywały swoje źródła

Jak mogły je zgubić?

 kończąc swoje barwne istnienia

Purpurowe.

 Ich melodia kołysała

Hmm.

 Mój stan wydawał się naprawdę bardzo zły.

Mało naturalne.

 Nigdy nie stworzyłam samej lawy albo czegoś innego tak jednoznacznie niszczącego.

Nigdy nie stworzyłam samej lawy, ani niczego innego tak jednoznacznie niszczącego. Hmm.

 Zanurzyłam się w labiryncie o półprzezroczystych ścianach, istniejącym pośród czerni.

Hmmmmmmmm… całość jest bardzo oniryczna, owszem. Ale… czy ja wiem.

 wiedziałam, że prawie wszystkie naczynia były puste

C.t. Są puste.

 dwa niemal całkowicie wypełniały kleiste płyny

Szyk utrudnia sparsowanie.

 zatrzymałam się naprzeciw korytarza

Topologia w snach nie musi mieć sensu, ale jednak. Przed wejściem do korytarza?

 chciałam uczynić firmament czerwonym jak płatki maków, usiany jagodowymi chmurami

Jak "czerwonym", to i "usianym". Jak "usiany", to "czerwony". Te dwa słowa muszą się zgadzać.

 zabrałam do zasypywania plaży

Hmm. Na pewno aliteracyjne, ale semantyka też ciut nie teges.

 zajrzałam w jego oczy

Zajrzałam mu w oczy.

 Przez ten cały czas zupełnie zapomniałam, jak mam na imię, przecież nie było nikogo, kto mógłby mnie nim nazywać.

 Dopiero teraz coś się w moim umyśle odblokowało

Szyk trochę…

 Dopiero teraz mogłam analizować słowa Theo.

Naprawdę nie mogła ich badać?

 jakąś niewidoczną gołym okiem niesamowitość

Hmm.

 Dziś, pogrążona w bezmyślności

Powtórzony dźwięk, i sama fraza dość dziwna.

 nietypowe aktywności

Błagam. Nietypową aktywność. Mówmy po polsku, nie po pongielsku, co?

 gdy twórca programu wkłada w swoją pracę za dużo siebie

Fajnie, tylko to jest idiom. Metafora. A tu chyba nie o metaforę chodzi…

 szereg różnic w moralności

Zaraz wyciągnę dyplom. Albo napuszczę na Ciebie Zakład Etyki i Filozofii Społecznej, względnie Zakład Metafizyki, Filozofii Religii i Filozofii Współczesnej Uniwersytetu Gdańskiego :) Resztę obwieszczenia zostawiam w spokoju, bo wyraźnie miało być biurokratycznym bełkotem ukrywającym kluczowe informacje.

 Czy ja właściwie byłam teraz świadoma tego, jak żyję?

Coś mi się zdaje, że wymacujesz w ciemności poważne zagadnienia filozoficzne. Tylko – czy potykasz się Ty, czy Twoja bohaterka?

 ignorowałam spiralę

Anglicyzm.

 podział na dni i noce mój świat stosował już chyba tylko z przyzwyczajenia

Szyk trochę niewygodny, i czy świat może coś stosować?

 Biała podłoga świata przyprószona była szarością późnego wieczoru ciągnącą się aż po horyzont.

Hmmmm… To zdanie jest jak cały tekst – dobrze pomyślane, ale.

 Odeszłam od okna, wracając

Anglicyzm! Odeszłam od okna, żeby wrócić.

 Nie wychodziłam ostatnio wcale.

Zaraz, a dokąd ona ma wychodzić? I skąd? Z domu na dwór, tak? Ale właściwie czym się różni dwór od domu, skoro jedno i drugie jest wirtualne?

 Wtedy bezrefleksyjnie wypchnęłam je na sam skraj umysłu, bo nie było w nim nic, co by mogło mnie zająć.

Chociaż było "dziwne"?

 Ciemność zawsze była czymś negatywnym.

Z definicji ciemność jest czymś negatywnym, bo jest brakiem (światła). Proszę w tym miejscu bardzo uprzejmie wszystkich razem i każdego z osobna, żeby przestali używać terminów technicznych. Myślicie, że to brzmi mądrze. Nie brzmi.

 ciemność niemal równała się ze złem

Hmm.

 Moje myśli ostatnio były dziwnie nieokiełznane, sypały się, mieszały i uciekały jak płatki kwiatów rzucane na powierzchnię wzburzonej wody.

Kurczę, to jest trafne, a jednak coś mnie uwiera w tym opisie. Wrr.

 Widziałam linię światełek, które migotały i przemieszczały się niczym rój pszczół.

Pszczoły nie lecą równym szeregiem…

 Instynkt przetrwania – silniejszy od dążenia do śmierci.

Hmm.

 Moja planeta była zamykana w szczękach ciemności.

Z jednej strony obrazowe, ale z drugiej… nie wiem.

 przywitały mnie swoją pustką

A czyją pustką?

 Ciało trzęsło się bezwolnie, w tej bezwoli zauważyłam

A co ma wola do tego? Ciało jej nie ma.

 również zaczyna być pożerany

Hmm.

 Szalone światełka

Dlaczego szalone? Chcą zjeść, to zjadają. Całkiem racjonalne.

 podobnie jak śnieżyca

"Podobnie" nic tu nie wnosi. Właśnie kopie mnie w zawieszenie niewiary.

 Cisza była tak gęsta, że niemal widziałam jej kotłujące się wszędzie opary.

…?

 Podobna cisza panowała pewnie teraz w moim świecie, który zniknął.

Skoro zniknął, to go nie ma. Skoro go nie ma, nie może w nim być cicho. Ani głośno. Ani w ogóle nijak.

 Pomknęłam przed siebie

Ona siedziała pod ścianą. W rozwidleniu zapewne, ale i tak pierwszym, co zobaczyłam, było uderzenie nosem w przeciwległą ścianę.

 Zerkałam co jakiś czas przez ramię, by ocenić pozycję goniącego mnie potwora.

Bardzo trzeźwe, obiektywne zdanie, które wskazuje na pisanie z perspektywy czasu.

 gubiąc drogę we własnej istocie

A, tak, ten labirynt – to ona. Jej "ja empiryczne", jeśli dobrze rozumiem. Skąd właściwie taka metafora?

 pojemniki potoczyły się po półce

Aliteracja. Drugie "się" w zdaniu możesz wyciąć.

 Światła deptały mi po piętach.

Dziwnie materialne, jak na światła.

korytarz do nich prowadzący

Nienaturalny szyk.

 jednak wciąż biegałam

"Biegałam" i "biegłam" to jednak nie do końca to samo. Biega się w tę i nazad, w kółko, za czymś, za kimś… biegnie się prosto. Uciekanie to raczej to drugie.

 Kluczyłam, usiłując zwiększyć dystans od światełek.

Odległość. Jeśli labirynt jeszcze się nie rozpuścił, to chyba nie ma wyjścia, a jeśli się rozpuścił, a światełka idą ławą, to kluczenie właśnie ją spowolni. Więc nie wiem, o co chodzi.

 rejonach tak głębokich

…?

 Rejonach tak zakorzenionych w istocie każdego człowieka, że poza sytuacjami podobnymi do tej nie da się ich zauważyć przez całe życie – a przecież są w nas stale obecne, w samej głębi.

 Nie przyglądałam im się, nie miałam zatem pojęcia, co w nich było.

Nie przyglądałam im się. Kropka. Nie musisz mi tego tłumaczyć.

Raz tylko pobieżnie zerknęłam na jedną

"Pobieżnie" nic nie wnosi, tylko przedłuża.

 Zniknęłam w mlecznobiałej mgle

Ona znika – z własnych oczu? Hę?

 przy wylocie zaułka widnieje kawałek ulicy

Hmm, no, nie wiem.

 kilka koszów na śmieci

Archaizm. Koszy.

 nie było żadnego śladu

Pleonazm. Nie było śladu.

 Chciałam dalej iść naprzód

Chciałam iść dalej naprzód.

 Włosy kobiety były brudne i postrzępione

Postrzępione włosy?

Choć wyglądali na młodych, życie już zdążyło ich zniszczyć. A jednak aż biła od nich energia namiętności i pełnia szczęścia.

Purpurowe. I jak wyglądali na młodych, skoro byli już "zniszczeni przez życie"?

 krzycząc nieśmiało

https://sjp.pwn.pl/szukaj/nieśmiało.html

 ponurego zamku o smutnej duszy

Hmm.

srebrna mglistość późnego wieczoru

Purpurowe.

 przywołałam w pamięci

Przywołałam z pamięci.

 w wieży za mną zaskrzypiały drzwi

Po co ta wieża? Bohaterka jej nie widzi, nie wie o niej – a jednak wie? O co chodzi?

 dwie wychodzące postaci zupełnie nie zwróciły na mnie uwagi

Postaci… tu masz groch do klęczenia:

 Kobieta spowita była ciemną peleryną

Spowita w pelerynę.

 Spod kapturów rozlegała się cicha rozmowa.

Dźwięk, który się rozlega, nie jest cichy.

 dostrzegłam dopiero

Aliteracja.

 w nadziei, że to niszczy tylko moją istotę, ale nie tknie osób, które spotkałam

Nienaturalne.

 tak naprawdę wcale nie widzę, a czuję; mój mózg zaś przetwarza to sobie na kolory i dźwięki

?

 że mój umysł zaraz oszaleje

Bez mojego udziału…

Ale ciepło niemające nic wspólnego z temperaturą; cechujące się cielesną namiętnością, a jednak całkowicie duchowe, podobne do spazmów ekscytacji, a zupełnie inne, jednocześnie grzeszne i czyste jak łza.

Próbujesz opisać coś, czego się NIE DA opisać. Niezależnie od umiejętności. Najlepszy biegacz nie pofrunie, a najlepszy pisarz nie opisze doświadczenia mistycznego. Więc wiesz.

 rozsłonecznionym pokoju

Nasłonecznionym.

 cisza, w której unosił się kurz

Zeugma.

jak nieustannie są ze sobą połączeni bez słów

Nie.

 mimowolnie unosząc brwi

Skąd ta moda na "mimowolnie"?

 zrobionych z popiołu pól

Pola nie są z niczego zrobione. "Pól popiołu" jest aliteracyjne, ale chociaż semantycznie poprawne.

 Gigantycznymi pterodaktylami z dziką, wariacką miłością

Hmmmmmmmmmmmmmmmm.

 Wózkami widłowymi przemykającymi między regałami w magazynie, kryjącymi swe zaloty przed czujnym okiem kamer

…

 błękitne wiązki światła, cieniutkie jak włosy

Wiem, że może być wiązka cząstek, ale to w fizyce. A w codziennym życiu wiązka jest gruba. To ileś tam rzeczy związanych razem. To mogły być promienie, pasma czy włókna, jeśli chcesz podbudować ten obraz pajęczyny.

 Pływały po niej małe impulsy

?

 gdzie płyną

Dokąd płyną.

 ich myśli pracowały w skomplikowany, lecz harmonijny sposób

?

 labirynt niesamowitości

Konotacje!

 z każdej strony otoczoną przez Theo i go chłonącą, będącą przez niego przenikaną

Z każdej strony otoczoną przez Theo, chłonącą go, przenikaną przez niego.

 skomplikowane korytarze

Skomplikowany może być ewentualnie labirynt, korytarze tylko kręte.

 wkłada w to wiele siebie

Nie po polsku.

 tchnie w tę pracę życie

Czyli ożywia ją. O to chodzi? Bo już nie wiem, przysięgam.

 Ujrzałam siłę, która ścigała mnie przez te wszystkie rzeczywistości i wiedziałam, że już więcej ich nie było.

C.t. Nie ma.

 

 

Musiałaś sobie maksymalnie utrudnić życie, co? Wiesz przecież, że metafory są trudne, że miewasz z nimi kłopoty – a tu opisujesz, samymi metaforami (bo jak inaczej?), świat pozbawiony fizycznych podstaw, pozbawiony materii, więc z natury, nie, z definicji płynny, oniryczny, nieuchwytny. To mogło być wielkim przełomem, ale wyszło, jak wyszło. Mętnie. Purpurowo. Onirycznie i beznamiętnie. Poza tym niektóre zdania są sztucznie przedłużone, dobór słów nieprzemyślany.

Zaskoczyłaś mnie tożsamością głównej bohaterki (myślałam, że to raczej Theo jest wytworem jej wyobraźni), ale nie mogę twierdzić, że zrozumiałam tekst. Jest o tworzeniu, chyba, i bezinteresownym (?) zainteresowaniu światem, chyba. Niczego nie jestem pewna. Może poza tym, że to tekst trudny w odbiorze, bardzo abstrakcyjny, zasypujący czytelnika konfetti. A myślę, że coś w nim jest, i to coś wartościowego, ale jak tu do tego dotrzeć? Na pewno udało Ci się niekonwencjonalne nawiązanie do motywu Galatei.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dziękuję, Tarnino. 

Wiesz przecież, że metafory są trudne, że miewasz z nimi kłopoty

Jest to Twoje zdanie :)

Jest o tworzeniu, chyba, i bezinteresownym (?) zainteresowaniu światem, chyba.

Przede wszystkim jest o samotności.

 

Łapankę wprowadzę najszybciej, jak będę mogła :)

Jest to Twoje zdanie :)

I ja je całkowicie podzielam! XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.