Babaduk

Czytało mi się nieźle. Najbardziej urzekła mnie wizja badaboka bawiącego się z kotem. Tylko, czy to zawsze jest ten sam kot?

Tylko, czy to zawsze jest ten sam kot?

To wiedzą tylko kot i babaduk ;-) Fajnie, że czytało się nieźle. Dzięki za wizytę i pozostawienie śladu :-).

It's ok not to.

Piękność nad pięknościami i wszystko piękność.

Jestem zauroczona tym tekstem. Szkoda, że to tylko miniatura, a nie pełnoprawne opowiadanie, bo widzę tu piórkopotencjał.

Szalenie podobał mi się pierwszy akapit. Podobało mi się wykradanie spinaczy, kocie zabawy, nora babaduka i jego przewrotny stosunek do czasu (i to, jak ślicznie to na każdym kroku podkreślałaś – choćby paznokciami służącymi do wykradania czasu). Podobała mi się twarz babaduka jak pęknięte serce.

Opowiadanie zostawiło mnie z melancholią i odrobiną smutku dla zagubionego potwora, który śpi zwinięty w kłębek z kotem i nawet nie wie, czy lubi się śmiać.

To była przyjemność.

www.facebook.com/mika.modrzynska

Szkoda, że to tylko miniatura, a nie pełnoprawne opowiadanie

Bo to pełnoprawna miniatura ;-)

Chyba muszę popracować nad odpowiadaniem na komplementy, bo jedyne, co przychodzi mi do głowy po przeczytania tego komentarza to dziękuję :-D

Sprawiłaś mi ogromną radość tym komentarzem, Kam I tym, jak odczytujesz babadukową historię i nastrój tekstu.

Dziękuję :-D

It's ok not to.

Dziwna mieszanina uczuć – po przeczytaniu do końca, całość ma dla mnie smutny wydźwięk, mimo że kilka razy się uśmiechnęłam. Samo wyobrażenie kota z babadukiem (swoją drogą piękna nazwa, filmu nie widziałam, więc stykam się z nią pierwszy raz) jest w gruncie rzeczy bardzo… niewinne. Czytało się znakomicie. :)

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Teraz klikam, skomentuję w wolnej chwili.

Po przeczytaniu spalić monitor.

– Jutro – chichocze do siebie opętańczo, siedząc na brudnożółtym samorodku. – Wczoraj. – Bije dłońmi po kolanach i zanosi się śmiechem. Uszy uderzają z głośnym plaskiem o jego czarną czaszkę.

Dobre to. Obrazowe, a klimat jaki!

Specyficzny tekst. Albo mu się poddajesz, albo walczysz. Ja się poddałam i popłynęłam z Babadukiem. I napisane bardzo dobrze.

Podobało się.

Ładne i emocjonalne. Pięknie przekazujesz uczucia stworka i to, jak bardzo boli go obecna sytuacja. I jak mocno na niego działa przyjaźń z kotem. Tak więc koncert fajerwerków na plus.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Dziękuję wszystkim za komentarze i kliki

Cieszę się, że tekst się podoba i że nastrój daje się odczuć.

It's ok not to.

To ode mnie ostatni kliczek. Ładne opowiadanko o uroczym stworku. Bardzo dobrze mi się czytało o Twoim Babaduku :) Poza tym fajny pomysł i świetna jego realizacja.

Ładnie, nastrojowo napisane. Podoba mi się zestawienie koszmaru, jakim jest w pewnym sensie babaduk z psotnym kotkiem.

Czyżby w dwudziestym pierwszym wieku ludzie przestawali się bać czegokolwiek i dlatego demon czuje się samotny?

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Kurczę, przeczytałem wieczorem, dzisiaj rano chciałem kliknąć i nie zdążyłem :D W każdym razie bardzo przyjemny szorcik, niby faktycznie smutny, ale jednocześnie ciepły. To zapewne zasługa języka, ale i śpiącego babaduka wtulonego w kota :) Film oglądałem, faktycznie niewiele ma wspólnego z twoją wersją. I twoja wersja chyba trochę bardziej mi się podoba :D 

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Jaki ładny, pomysłowy tekst, z wyobraźnią napisany. Ogromnie przyjemnie się – przy całej jego melancholijności – czytało.

ninedin.home.blog

Katiu, AQQ, Arnubisie, ninedin,

dziękuję, że pozwoliliście babadukowi ukraść trochę Waszego czasu  Cieszę się bardzo, że tekst przypadł do gustu.

AQQ,

bardzo możliwe, choć myślę, że długość życia demona też nie jest bez znaczenia ;-)

It's ok not to.

bardzo możliwe, choć myślę, że długość życia demona też nie jest bez znaczenia ;-)

Myślę, że długość życia demona zależy od tego, jak długo w niego wierzymy :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Gorzej, jak przestajesz w niego wierzyć, a demon nie znika :P Ale to już temat na horror :D

It's ok not to.

Gorzej, jak przestajesz w niego wierzyć, a demon nie znika :P Ale to już temat na horror :D

Pisz, chętnie przeczytam! :D

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

:D

It's ok not to.

Podzielam opinię powyżej komentujących, przez co ciężko dodać od siebie coś nowego. Mogę jednak napisać, że sposób w jaki piszesz, a zwłaszcza to jak budujesz zdania bardzo przypada mi do gustu. Zazdroszczę, zazdroszczę… ale żeby nie było… tylko trochę :D 

Dzięki . Super, że się podobało.

It's ok not to.

Przeczytane :) Pięknie napisana historia, ciepłym potoczystym językiem. Smutna, jednakże i radosna, w zależności od chwili.

Nigdy się nie poddawać

Dzięki, Zielonko, za wizytę i komentarz. Cieszę się, że historia przypadła do gustu :-)

It's ok not to.

Bardzo lekko się czyta, ciekawy styl pisania.

Czasu ma pod dostatkiem. Kradnie go tyle, ile zdoła.

 

DD, postać demona bardzo mi się podoba, acz tekst jest zagęszczony maksymalnie, mega, ponad miarę mojego zrozumienia:(

Co wiem: Babaduk kradnie czas, tym się żywi, lubi się bawić z kotem i trochę wysadził go z jego miejsc, ale kot nie ma nic przeciwko temu.

Nie pojmuję: jego wyglądu, twarzy w kształcie pękniętego serca. Bardziej czuję, że jest po przejściach i to odwzorowało się w jego rysach. Współczuję, lecz jestem zamieszana – dlaczego?

Klimat jest, stwór mnie zauroczył:), pisanie – nie ośmieliłabym się poprawiać, ale nie ma fabuły, wątku. Może tak ma być!

Też bym kliknęła:)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

LuluXVIII,

fajnie, że czytało się lekko. Dzięki za wizytę i komentarz :-)

Asylum,

witaj :-)

 trochę wysadził go z jego miejsc, ale kot nie ma nic przeciwko temu.

Akurat odwrotnie :P (Dwudziestopierwszowieczny babaduk odstąpił kotu miejsce w szafie i pod łóżkiem.)

Szkoda, że tekst wyszedł niezbyt zrozumiały. Wydawało mi się, że historia jest dość prosta :-(

Co do wyglądu babaduka – to demon sam nie pamięta, skąd mu się to pęknięcie (ślad po utraconym nosie) na twarzy wzięło. Czy jest istotne w jaki sposób stracił nos? To już czytelnik musi sam ocenić.

Co do fabuły – powiem tak, na pewno byłby to już zupełnie inny tekst ;-)

Cieszę się, że mimo iż nie wszystko jest dla Ciebie jasne, demon przypadł do gustu, a historia wywołała emocje. Dzięki za wizytę!

It's ok not to.

Dobrze się czytało, dzięki lekkiemu stylowi narracji. Ale tekst sam w sobie tez nie jest dla mnie zrozumiały. Ni to baśń, ni to horror. Ot opis babaduka, jego zwyczajów i odczuć.

Ni to baśń, ni to horror. Ot opis babaduka, jego zwyczajów i odczuć.

Czy to źle?

Cieszę się, że przynajmniej czytało się lekko :-) Dzięki za komentarz.

It's ok not to.

Nie napisałem, że źle. Po prostu taka forma do mnie nie przemówiła.

Dzięki za uściślenie, czasami nie jestem pewna, co autor komentarza ma na myśli ;-).

It's ok not to.

Co prawda trudno mi było wyobrazić sobie tak karkołomny proces, jak odliczanie czasu w centymetrach brakujących do podłogi podczas porannej lub wieczornej gimnastyki i nie domyśliłem się, co robi w tekście ta poetycka wstawka „Szarość. Czerń. Czasu znikanie”. Miałem lekkie zawieszenie, gdy chwilę później dosyć gwałtownie wprowadzono na scenę babaduka i nie domyślam się, dlaczego to takie ważne, że jest dwudziestopierwszowieczny, ani jak śmieje się kot.

Ale to wszystko nieważne. Dałem klika, bo mimo że to zaledwie prezentacja, scenka, opis zachowania i wyglądu dziwnego demona, to naprawdę dobrze się to czyta, dobrze jest napisane, posiada intrygujący klimacik, a sama postać babaduka i pomysł na wykradanie czasu i upychanie go w szczelinach świata są naprawdę zacne.

Miła, krótka i nastrojowa lektura.

PS. A scena, w której babaduk chichocze wołając „jutro” i „wczoraj” jest naprawdę przednia i ma w sobie coś naddanego.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Odliczanie czasu w centymetrach – chodziło mi o skłony. Jednak z wiekiem człowiek staje się coraz mniej elastyczny i tych centymetrów do podłogi może brakować. Zostaje jeszcze joga, ale… :P

Co do XXI-wieczności – wcześniej potwory pomieszkiwały w szafach i pod łóżkami, teraz to chyba coraz rzadsze zjawisko?

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że mój tok myśli niekoniecznie jest widoczny dla czytelnika, pozwoliłam sobie jednak na pewne ryzyko w tym zakresie.

W każdym razie bardzo dziękuję za rozbudowany komentarz, dobre słowo i klik. Cieszę się, że lektura była przyjemna :-).

I też lubię scenę z “jutro” i “wczoraj” :D

It's ok not to.

Przeczytałam z ogromną przyjemnością I bardzo żałuję, że Babaduk wykradł mi tak mało czasu, bo chętnie poświęciłabym więcej na tak zacną lekturę. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Reg,

sprawiłaś mi ogromną przyjemność tym komentarzem. Cieszę się, że się podobało

It's ok not to.

Dogsdumpling, ta historia nie może się nie podobać. Cieszę się Twoją radością. ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No tak, to pewnie przez demoni urok :D

It's ok not to.

Chyba tak, poniekąd czuję się zauroczona. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

;D

It's ok not to.

W odróżnieniu od Reg, mnie Babaduk ukradł więcej czasu. Po lekturze dorwał mnie rój pytań natrętnie buczących nad głową. A to czemu Babaduk nigdy nie śni? A to dlaczego zadaje się z kotem a nie np. z papugą? A to dlaczego nie wie, czy lubi się śmiać? I czemu kot go tak lekceważąco traktuje?

Wkładałem w głodne pyski tych pytań naprędce sklecone odpowiedzi, lecz to je tylko rozwścieczało. Więc poddałem się i nie ukrywam, że liczę na ciąg dalszy. Może wtedy zdążę dać klika… :)

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Papugi nie widzą demonów, koty wręcz przeciwnie. I w ogóle koty mają bardzo władczy stosunek do rzeczywistości (nie tylko do babaduków) ;D.

Dzięki za wizytę i komentarz :-)

It's ok not to.

Świetny tekst. 

Faktycznie, po lekturze zostałem z pytaniami, ale w moim przypadku było to raczej stadko ćwierkających, głodnych wróbli, niż wściekle buczący rój nienasyconych pysków Tsole. 

Czy upływ czasu to efekt jego "kradzieży" przez Babaduka? Czy jednak demon kradnie czas tylko niektórych? W jaki sposób odczuwają to "ofiary"? Inaczej, niż wszyscy inni, doświadczający upływu czasu? 

Ale te wszystkie pytania nie mają znaczenia, bo jako mówi imć Maras (to już drugi dzisiaj tekst, który komentuję, zgadzając się w stu procentach z Marasem. Zgroza.) czytało się znakomicie. 

Melancholijny smutek tekstu został osiągnięty przez (tak jak w niektórych filmach Miyazakiego) ciepły uśmiech, nie mroczne obrazy. Ładunek emocjonalny poszczególnych zdań, określeń i porównań aż wciska w fotel (jak choćby twarz o rysach pękniętego serca). Pomysł na napychanie ziemskiej geologii ukradzionym ludzkim czasem oryginalny i znakomity (i z ogromnym potencjałem na rozwinięcie). 

Czy chciałbym dużego opowiadania w tym stylu? Nie. Jest dobrze, tak jak jest. Chromolić niejasności – krótka, wzruszająca, poetycka opowieść (baśń?) w zupełności wystarczy. Z większą ilością byłoby jak z zapachem jaśminu – w zbyt dużym stężeniu śmierdzi jak kupa. 

Ale w odpowiednim… 

Napisałaś świetny tekst, nawet jeśli to nie jest pełnokrwiste opowiadanie, nawet jeśli nie ma fabuły i tak dalej, to jest emocjonalnie piękne. I to ze względu na warsztat, a nie proste epatowanie skrajnie intensywnymi uczuciami. A to bardzo cenię. 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

thargone: każdego nękają takie pytania, na jakie sobie zasłużył :)

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Słusznie. Podobno tak samo ma się sprawa z sumieniem – jednych gryzie, innych tylko nachodzi. Ja na szczęście należę do tych drugich :-) 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

A mnie ani rój nad głową nie huczał, ani wróbelki nie ćwierkały, bo mnie po prostu babaduk oczarował. :) Tak go pięknie opisałaś, że pokochałam go od razu i strasznie żal mi tego stwora. Pewnie niemała w tym zasługa kota i wspólnej babaduka z kotem zabawy. No, i tej tajemnicy, bo kto mógł tak potwornie skrzywdzić tego stwora. To właściwie nie jest pytanie, odpowiedź na nie niczemu by nie służyła, a mogła tylko zaciemnić obraz babaduka. I choć czasu stale mi brakuje i wciąż chciałabym mieć go więcej, to tej odrobinki, którą mi pewnie zabrał, nie będę mu żałować. ;)

Aż żal, że klika już nie potrzebujesz. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

jednych gryzie, innych tylko nachodzi. Ja na szczęście należę do tych drugich :-) 

A mnie już wygryzło co było do wygryzienia i teraz hula głodne i wściekłe w pustej czaszce… :)

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Thargone,

ogromnie się cieszę, że tekst się spodobał i poruszył. Fajnie, że warsztat daje radę i stężenie babadukowatości okazało się odpowiednie ;D. Dziękuję za obszerny komentarz i dobre słowo. I za porównanie do Miyazakiego

Irko,

miło Cię widzieć :-). Super, że dałaś się oczarować i nie masz babadukowi za złe podkradania czasu :D A koty już tak chyba mają, że wszystkiemu dodają uroku ^^.

Aż żal, że klika już nie potrzebujesz. :)

Z tych “dodatkowych” klików to by się uzbierała druga biblioteka :D.

Dzięki wielkie za odwiedziny

Edit.

Tsole, kurczę, nie spodziewałam się, że konsekwencje będą tak poważne ;-)

It's ok not to.

dogsdumpling, no nie, to ostatnie jest bez związku z lekturą, taki mały offtopik, za który przepraszam! :)

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Dobry offtop nie jest zły ;-)

It's ok not to.

Hej!

Babaduka kiedyś oglądałem. Film nawet mi się podobał z tego co pamiętam. Twoje opowiadanie również mi się spodobało. Głównie przez klimat. Dziwności, niepokoju, ciekawości. Opętańczy chichot babaduka sprawił, że przeszyły mnie dreszcze, a rzadko kiedy odczuwam coś takiego podczas czytania. Stworek zarówno przerażający, intrygujący, a nawet można mu współczuć. Szkoda jedynie, że nie dane jest poznać jego wcześniejszych losów. Choć osobiście uwielbiam tajemnice i niedopowiedzenia w tego typu tekstach, więc narzekać nie mam powodu. Super!

Żyje tak długo, że zdążył zapomnieć, kim był na początku czasu. Nie sypia, kradziony czas zanieczyszcza sny. – Może lepiej wyrzucić ten pierwszy czas?

Pozdrawiam!

Hej :-)

Super, że klimat jest odczuwalny, szczególnie w scenie chichotu :D

Wcześniejsze losy babaduka… tyle się wydarzyło, że kto by pamiętał, co dokładnie ;-)

Co do powtórzenia, to zastanawiałam się nad nim podczas pisania, ale uznałam że “początek czasu” jest dla mnie ważny i dlatego zostawiłam. Dzięki za czujność :-)

I oczywiście za wizytę i komentarz :-) (za dużo już tych emotikonek, ale trudno :P).

It's ok not to.

Dobra miniaturka.

Miejscami urocza, ogólnie smutna, a niekiedy bardzo trafnie niepokojąca:

– Jutro – chichocze do siebie opętańczo, siedząc na brudnożółtym samorodku. – Wczoraj. – Bije dłońmi po kolanach i zanosi się śmiechem. Uszy uderzają z głośnym plaskiem o jego czarną czaszkę.

Naprawdę – ledwo trzy linijki, dwa słowa, a jaka atmosfera gęsta się od niej zrobiła – szapo ba. Podobało mi się :)

Widzę, że scenie z chichoczącym babadukiem przybywa wielbicieli :-D

Dziękuję, Nir, za wizytę i komentarz. Cieszę się, że się podobało.

It's ok not to.

Dobrze mi się czytało :)

Przynoszę radość :)

Cieszę się :-)

It's ok not to.

Hmmm. Do mnie nie przemówiło. Może dlatego, że nie znam ani filmu, ani babaduka. A może to brak fabuły i mocny akcent na nastrój. Gdyby to był fragment dłuższej opowieści o babaduku, pewnie spodobałby mi się bardziej.

Babska logika rządzi!

Może dlatego, że nie znam ani filmu, ani babaduka. A może to brak fabuły i mocny akcent na nastrój.

To drugie ;-) Oprócz nazwy demona tekst nie ma z filmem nic wspólnego.

Dzięki za wizytę :-)

It's ok not to.

Wiredowych poszukiwań ciąg dalszy.

Prawie polubiłem Babaduka, ale tak się zastanawiam, czy o to autorowi chodziło?

Tak na szybko, to jeszcze nie łapię o co chodzi. Czas. To jest klucz. Ale dlaczego kot?

Podobało mi się, ale ciągle nie potrafię zrozumieć tego, czym jest “wired”.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

DD:), nie pogniewaj się – proszę – na krótki offtopik, bo widzę, że umysł ścisły błąka się we mgle. Fizyku xd, weird to jest weird, to pierwsza definicja. Druga to wyciąg z wielu (dobrą zabawę miałam przy próbie uściślania). Koniec końców najprzyjemniejszą i najbardziej zrozumiałą pozostały następujące słówka, wyrażenia, , opis.

Podaję:

Weird – tajemniczy, niesamowity, dziwaczny, dziwny.  Jeff i Ann VanderMeerow w antologii (słynnej) The Weird kierowali się przesłanką związaną z bohaterami takich tekstów. Zazwyczaj wchodzą oni (w taki czy inny sposób) w interakcję z czymś osobliwym, niewłaściwym dla znanej nam rzeczywistości i zaczynają kwestionować świat taki, jakim go widzimy, nierzadko popadając przy tym w obłęd.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Mam nadzieję, że wszyscy autorzy lubią offtopy. 

Asylum, definicji to ja się już naczytałem. 

Chciałem posmakować kilku realizacji “w plenerze”, i okazuje się, że sporo z nich, przypisanych do “wired” jest bardzo “grzeczna”. A ja myślałem, że większość z nich będzie jeszcze bardziej niż “Smakołyk dla dżdżownicy”.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

I ja mam taką nadzieję, DD

definicji to ja się już naczytałem.

Hi, hi, to tak jak ja:) I co… w poszukiwania Graala się wpuściłeś? xd

Smakołyk dla dżdżownicy” jest dla mnie skrzyżowaniem z horrorem. Weird jest delikatniejsze i idzie bardziej w dziwność, odmienność. Teksty Katii idą lekko w weird, ale nie wiem, czy można jednoznacznie i gdzie, postawić granicę. Rozumiem z tego (definicji, porządkowania), że świat jest normalny i bohater wydziwia, interpretuje. Co naturalnie, nie oznacza, że świat jest zgodny z tym, jak on go odbiera. To jakby to gombrowiczowskie spotkanie z krową. spotykają się dwie subiektywności.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Fizyku, Asylum, przepraszam za późną odpowiedź. Offtopy mile widziane :-)

Dla mnie weird to taka dziwność podszyta niepokojem. A wersja mniej “grzeczna” kojarzy mi się z bizarro – tam to jest zdecydowanie bardziej odjechane i ekstremalne. Na portalu to Fasoletti takie teksty pisał.

Tak jak o tym myślę, to Gombrowicza rzeczywiście można by pod weird podciągnąć – chociażby jego opowiadania. Ale tak w ogóle to mi się wydaje, że te podziały są dość niewyraźne i czasami są to po prostu próby przyporządkowania tekstu, który nigdzie jednoznacznie nie pasuje, do jakiegoś gatunku.

It's ok not to.

Tak, DD:), i Gombrowicza i Borghesa, wielu popełniało. Weir jest dla mnie zderzeniem z rzeczywistością i silnym jej przetworzeniem właśnie w kierunku dziwności. Choć te, z opowiadań Ligottiego (niektóre doskonałe), które czytałam zniekształcają realność, widząc w niej coś innego albo dojaśniając wypychają na plan pierwszy subiektywności bohatera. W końcu sami nie wiemy czy świat, czy postać. Dziwne.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Ligottiego nie czytałam, polecasz coś konkretnego?

W końcu sami nie wiemy czy świat, czy postać. Dziwne.

I chyba o to chodzi ;D

It's ok not to.

polecasz coś konkretnego

Pewnie!, opowiadania ze zbioru “Teatro Grottesca”. Niektóre są doskonałe. Dobrze przetłumaczone, choć znalazłam kilka literówek i hopsztosów. Co ze mną robi to forum? danse macabre, słowo daję. xd

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Będę musiała zajrzeć, dzięki za polecajkę :-D

It's ok not to.

Pierożku, jak dobrze, że wskazałaś ten tekst. Zauroczyłaś mnie nim. Chyba nie mogę sobie pozwalać na takie zwracanie się do Ciebie. Za wysokie progi. Bardzo misię podobało. Chyba daruję sobie na dzisiaj inne.

Misiu, tak to już jest z potworami. Potrafią zauroczyć :> (A potem zjeść albo i co gorszego… :P)

Dzięki za wizytę, super, że się podobało :D

It's ok not to.

To ja muszę zanucić taką znaną radiową piosenkę, nawet nie wiem jakiego wykonawcy: i don't like it, oh no, I love it ;) Świetny tekst, który kupił mnie zaraz na początku, a zakończenie jest świetne – koty to wyjątkowe zwierzęta, nawet dla Babaduka :)

Known some call is air am

Oj tak, z kotami trzeba się liczyć – czy jesteś potworem, czy nie :) Nigdy nie wiadomo, co chodzi im po głowie.

Cieszę się, że się podobało. Dzięki, że wpadłeś, Outta :)

It's ok not to.