Długo i szczęśliwie

Gąsienicowy transporter przedzierał się przez kolczaste zarośla.

Plątanina rosochatych krzewów zdawała się jeszcze bardziej gęstnieć w heroicznej próbie zatrzymania pojazdu. Daremnie. Ciernie trzaskały pod naporem pancerza, łamały się gałęzie, pękały łodygi. Transporter parł do przodu, niszcząc szeregi zdrewniałych obrońców, pozostawiając kilwater zrytej gąsienicami ziemi, powyrywanych korzeni i przemielonych, roślinnych szczątków. Chlorofil, niczym krew, znaczył pobojowisko.

Gęstwina skończyła się nagle, jak od ogrodniczego sznurka. Rozpędzony pojazd trafił na muldę i niczym wieloryb wyskakujący ponad fale, wypadł na otwartą, nasłonecznioną przestrzeń. Przetoczył się kilkanaście metrów po wysokiej trawie, rzygnął kłębem spalin i znieruchomiał. Stygnący silnik pykał cicho. Gdzieś niedaleko darł się skowronek.

Wewnątrz maszyny ośmiu ludzi wyplątywało się z pasów i klęło siarczyście. Jedynie kierowca emanował szczęściem, szczerząc krzywy zgryz w ekstatycznym uśmiechu.

– Kurwa, ząb złamałem – zajęczał ktoś z głębi przedziału desantowego. – Krecik, niech cię tylko dorwę…

– To co, panie kapralu?

– To cię własna, krecia matka…

– Dosyć! – Wysoki blondyn w polowym, oficerskim mundurze zapobiegł dalszej wymianie uprzejmości. Intensywnie masował sobie miejsce, w którym plecy tracą swą szlachetną nazwę. – Szeregowy Wons, tę hopkę mogliście sobie darować.

– Tak jest! – Uśmiech zniknął z twarzy szeregowego Jacka Wonsa, zwanego Krecikiem. – Tyle, że grunt mało zwięzły. Gdybyśmy zwolnili…

– Co się dzieje na zewnątrz, profesorze? – Dowódca stracił zainteresowanie tłumaczeniami kierowcy i spojrzał w wizjer peryskopu. – Wszystko wygląda normalnie.

Jedyny cywilny pasażer transportera wpatrywał się w ekrany magiomierniczych przyrządów, liczył potrzaskiwania czujników Andersena.

– Dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy… Wydaje się w normie, ale amplituda fluktuacji promieniowania…

Głośno szczęknął zamek pokrywy włazu.

– Hej! Dokąd?! Tam może być trzysta grimów!

Do zatęchłego wnętrza maszyny wdarło się świeże powietrze. Zapach natychmiast wywołał u radiowca, szeregowego Hawryszczuka, skojarzenia z gospodarstwem dziadków i źdźbłami siana we włosach biuściastej kuzynki, Matyldy.

– Ależ bym się napił żubrówki – westchnął kapral Wlazło, ten ze załamanym zębem.

Oficerskie buty zatupały na pancerzu. Kapitan Wiśniowiecki już znajdował się na zewnątrz, brodził w wysokiej trawie, wśród maków i krwawnicy. Był księciem, więc uważał, że to do niego należy pierwszy krok w nieznane.

– Czysto! – rozległo się po chwili.

Zamkniętym w przedziale desantowym żołnierzom nie trzeba było tego powtarzać. Rampa tylnego włazu głucho rymnęła o ziemię i sześciu ludzi, uzbrojonych w karabiny i złowrogie grymasy, wypadło na słoneczną polanę. Byli gotowi, by odstrzelić tyłki tajemniczym grimom. Szczupły cywil w średnim wieku, nazwany wcześniej profesorem, wynurzył się jako ostatni. Ostrożnie postawił stopę pomiędzy kwiatami, walcząc z chęcią, by paść na kolana i ucałować murawę. Ostatecznie wybrał rozwiązanie mniej spektakularne i spokojnie dołączył do rozglądającego się z umiarkowanym zaciekawieniem kapitana.

– Nie wiem, czego się właściwie spodziewałem – mruknął książę. – Fanfar? Stadka jednorożców? Półnagich tubylczyń z koszami owoców?

– Raczej nie opalenizny. – Profesor spojrzał w niebo, mrużąc oczy.

Oficer pokiwał głową. W zeszłym tygodniu nad osobliwość wysłano zwiadowczą kanię z Czwartego Pułku Husarii Powietrznej, ale niskie chmury i mgła uniemożliwiły lądowanie, zwłaszcza że przyrządy dostały szmergla. Satelita i zdjęcia lotnicze również nie ujawniały rewelacji – gęsty opar nad całym obszarem. Materiałów nie było wiele; batiuszka car robił się nerwowy, gdy samoloty szpiegowskie blisko sobstwiennostii mu latały.

– Jak to może działać? – zapytał następca tronu. – Że z zewnątrz nic nie widać, a ze środka… Magiczne, milowe lustro weneckie?

– Ostatniec z założenia powinien być trudnowykrywalny. – Profesor odpędził natrętną osę. – Ale nigdy nie mieliśmy do czynienia z obiektem tak wielkim.

– Znaczy, nie macie pojęcia. Wlazło!

– Tak jest!

– Coś niezwykłego?

– Melduję, że niewiele. Nawigacja nie działa, radio słabo. A poza tym, to tylko kwiatki, pszczółki i pyłki. Same alergeny.

– Dobrze. Dajcie znać reszcie, że bezpiecznie.

Po kilku minutach, w wygniecionej gąsienicami książęcego transportera przesiece, pojawiły się sylwetki pozostałych maszyn. Wśród huku, chrzęstu i warkotu, konwój wytoczył się na polanę. Pasażerami pierwszego pojazdu byli współpracownicy profesora Myrdina, do tego biolog i lekarz o niewiadomej specjalizacji. Drugi wiózł masę rozmaitego sprzętu, według słów kierownika wyprawy – mobilną centralę badawczą. Ustrojstwa owe wyglądały na tyleż skomplikowane, co sklecone w pośpiechu. Budziły skojarzenia z filmami fantastycznymi, w których możliwości urządzeń elektronicznych wyrażały się ilością monitorów, klawiatur oraz masą splątanych kabli. Zawartość trzeciego budziła pewne kontrowersje, bo był to właściwie gąsienicowy szpital polowy, posiadający, między innymi, stanowisko monitorowania i podtrzymywania funkcji życiowych. Na pytania dotyczące zasadności ciągnięcia ze sobą połowy OIOM-u, profesor odpowiadał mętnie i mało konkretnie. To potwierdzało przypuszczenie księcia, że na temat istoty wyprawy mówiono mu niewiele.

– Pięć minut, żeby odetchnąć świeżym powietrzem. – Następca tronu zerknął na szeregowego Wielickiego, który już zaciągał się wytęsknionym papierosem. – Potem zwiad. Profesorze, proszę powiedzieć swoim ludziom, żeby nie łazili samowolnie po okolicy.

– Nie jesteśmy dziećmi – warknął doktor Cholewa, specjalista od dysruptorów pola magicznego. – Przypominam, że to cywilne, naukowe przedsięwzięcie.

– Nie jesteście. Ale profesor Myrdin uznał, że potrzebna wam wojskowa eskorta. W kwestiach bezpieczeństwa liczą się więc tylko moje słowa. Nie oddalać się od pojazdów. Bezwarunkowo.

– Dobry jest – mruknął Ambroży Myrdin. – Słuchają go jak Prusacy przewodnika. Nawet ten republikanin, Cholewa. Myślisz, że uczą charyzmy na kursach dla królewiczów, czy to wrodzony talent?

– Mówiłam, nie doceniasz go. – Stojąca obok asystentka skrzywiła się nieznacznie. – Birbant i lekkoduch to poza. Obyś się później nie zdziwił.

– Zobaczymy. – Naukowiec otarł czoło i westchnął. Przez chwilę sprawiał wrażenie starego i zmęczonego. – Nie on jeden kogoś udaje.

Kobieta nie skomentowała, tylko uśmiechnęła się przesadnie szeroko, nienaturalnie.

Tymczasem królewicz obserwował okolicę i gryzł końcówkę pieczołowicie hodowanego wąsa.

– Daleko nie pojedziemy, co myślisz, Krecik?

– Najwyżej pół kilometra. To jest, cztery stajania. Staje. Przepraszam, kapitanie, jestem z Wrocławia, myślę metrycznie.

– Jasne. Rzeczywiście, zupełnie jakby ktoś specjalnie rozstawił tu zapory przeciwczołgowe.

Teren wznosił się lekko, tworząc niewysokie, trawiaste wzgórze, na szczycie którego stała samotna wieża. Pękaty stołp czernił się na tle bladoniebieskiego nieba, szczerzył groźnie zęby blanków, łypał złowieszczo martwymi oczodołami strzelnic. Opuszczony, ale nie zrujnowany. Na zboczach pagórka, chaotycznie rozrzucone, wystawały z trawy obłe bryły głazów narzutowych, niektóre wielkości samochodów. Im bliżej wierzchołka i podstawy wieży, tym skał było więcej.

– Śmiesznie to wygląda – bez śladu uśmiechu skomentował Hawryszczuk. – Jak nagrobki.

– Możliwe – wtrąciła milcząca dotąd magister Buchwald. – Taka forma terenu występuje rzadko. Ale jeśli chodzi o pochówek ciałopalny z symbolicznym kurhanem lub monolityczną…

– A wieża to nie jakaś ruina. – Wielicki przerwał rozpędzającej się archeolog. Właśnie zapalał papierosa od niedopałka poprzedniego. – Opiekuje się nią wojewódzki konserwator?

– Antyentropijny wpływ silnego pola magicznego mógł złagodzić efekt upływu czasu – głośno zastanowił się profesor. – Gdyby tak…

– Cisza! – syknął książę. – Słyszycie?

– Co?

– Właśnie nic! Żadnego ćwierkania, kumkania, pitolenia, zupełne nic!

Wszyscy zamilkli. Istotnie, środowisko naturalne, zwłaszcza w przypadku tak bogatego ekosystemu, generuje spory hałas. Gdy odgłosy nagle ucichną, wrażenie bywa upiorne.

Wtem na wieży coś się poruszyło. Ogromna, czarna sylwetka wzniosła się ponad mury. Potężny, wężopodobny stwór przysiadł miękko na blankach, machnął biczokształtnym ogonem i dumnie wyprostował gadzią szyję. Po czym rozpostarł skrzydła, nieprawdopodobnej rozpiętości. Przedpołudniowe słońce nadawało skórzastym błonom barwę krwi.

– O, kurwa!

– Matko Boska!

Smok w niczym nie przypominał owych smutnych, apatycznych stworzeń, które wciąż wegetowały w niektórych ogrodach zoologicznych. Tamte były na wpół martwe, jedno uderzenie serca na minutę, oddech co pół godziny, ćwierć owcy raz na miesiąc. Potrafiły tygodniami tkwić bez ruchu, rybim spojrzeniem gapiąc się w niebo.

Natomiast ten osobnik wyglądał wyjątkowo witalnie.

Skrzydła potwora poruszyły się, zatrzepotały, zamłóciły powietrze z hałasem helikopterowego wirnika. Bestia odbiła się od blanków i zaczęła nabierać wysokości.

– To niemożliwe! – Jeden z doktorantów zaprotestował przeciwko tak bezczelnemu pogwałceniu praw fizyki. – Jest za duży!

– Kurwa, gdzie mój aparat?!

– Sprzęt! Bierzcie sprzęt!

– Wlazłooo! – Książę Wiśniowiecki nie musiał precyzować rozkazu. Kapral Wlazło zanurkował w ciemnym wnętrzu transportera, a po chwili wynurzył się, dźwigając matowoczarną rurę wyrzutni pocisków przeciwlotniczych.

– Dawaj, to moja robota. – Kapitan sięgnął po broń. – Noblesse, cholera jego…

Oparł wyrzutnię o ramię, zdjął bezpiecznik ze spustu. Zaszumiały układy chłodzenia, ożył wizjer celownika. Tymczasem smok zatoczył koło nad polaną, po czym zabuczał jak kontrabas i runął ślizgiem na skrzydło, niczym bombowiec nurkujący. Zgromadzone na łące towarzystwo rozpierzchło się na boki, szukając schronienia za pancernymi burtami pojazdów i pobliskimi głazami. W samą porę. Bo w tym momencie, wśród straszliwego huku, rakieta pomknęła w górę. Przez chwilę wydawało się, że głowica zignoruje latającego gada i za cel weźmie słońce.

Ale tylko przez chwilę.

Nawet jeśli smok zdał sobie sprawę z niebezpieczeństwa, nie miał już szans, by go uniknąć. Wybuch pocisku nie tyle zmiótł bestię z nieba, co raczej rozrzucił ją nad lasem.

W dole nikt się nie poruszył.

– Ja pierdolę, ogłuchłem – przerwał milczenie kapral Wlazło, który stał zdecydowanie zbyt blisko wylotu rury wyrzutni.

– Ekolodzy nas zeżrą – jęknął doktor Podsiadło, biolog. – Jedyny latający okaz.

– Już wolę ekologów. – Profesor wskazał nosem wciąż unoszący się w powietrzu obłoczek dymu. – Mocno namagiczniony smok jest zdolny do… W każdym razie kapitan Wiśniowiecki prawdopodobnie uratował nam wszystkim życie. A jeśli potrzebujecie próbek tkanek do badań, to proszę wziąć wiaderko i nazbierać.

– No, panie Myrdin… – Książę wypuścił powietrze z płuc. – Nie można chyba oczekiwać lepszego potwierdzenia pańskich teorii. Do których, przyznaję, podchodziłem z dystansem. Już nie podchodzę.

Nonszalancka postawa naukowca wydała mu się podejrzana. I mocno udawana.

– To co teraz? – szepnął Krecik.

Pytanie szeregowego Wonsa sprowokowało wybuch ożywionej działalności wśród uniwersyteckiej części wyprawy. Zupełnie jakby ktoś uniósł wilgotny, komfortowo omszały otoczak, od lat spoczywający w trawie pod płotem. Rozpoczęło się gorączkowe i poniekąd chaotyczne myszkowanie we wnętrzach transporterów w poszukiwaniu sprzętu i magiomierników, rozplątywanie złośliwie splątanych kabli oraz kłótnie o generatory i laptopy. Przy czym każdy uważał, iż z racji posiadanej specjalizacji to właśnie jemu należy się bezwzględne pierwszeństwo. Myrdin próbował zapanować nad zamieszaniem.

– Ależ moi drodzy, po kolei! Po co wam ten skaner? Przecież najpierw musimy do wieży… Bardzo proszę… Nie, baterie zostały w… Ale to nie ma sensu, jesteśmy za daleko, złóżcie z powrotem! Kolego Podsiadło, dokądże z tym wiadrem?! To był sarkazm, do cholery! Kapitanie Wiśniowiecki, miejcie litość…

– Baaacznooość!!! – Książę ryknął znienacka tak głośno, że aż podskoczył na wpół głuchy kapral Wlazło. Wszyscy zamarli, głównie ze zdumienia.

– Mam nadzieję, że do wszystkich dotarła powaga sytuacji. Grozi nam realne niebezpieczeństwo, a ja i moi ludzie nie jesteśmy tu po to, żeby robić monarchii pijar. Wymagam więc dyscypliny i profesjonalizmu.

Doktor Cholewa poczerwieniał z gniewu.

– Z całym szacunkiem, mości książę – spokojnie odezwała się magister Zapała – pan ma nas uczyć profesjonalizmu?

– Ja nie. – Kapitan pozostał niewzruszony. – Tylko wasz przełożony. Profesorze?

– Tak, hmm. – Myrdin wyglądał na zakłopotanego. – Nie sądzę, żeby smoków było więcej. Dobrze jednak wiecie, że przebywamy wewnątrz zamkniętego pola magicznego o niespotykanej energii. Oczekujmy zatem niespodzianek. Bądźmy czujni.

– Słyszeliście. – Dowódca skinął głową. – Pakujemy się do maszyn i jedziemy tak blisko wieży, na ile pozwoli teren. Potem piechotą.

– Pomożecie nam ze sprzętem?

– Nie. Musicie używać własnych pleców. My będziemy czujni.

– Gdy prosiłem o wojskową asystę, nie myślałem o udziale Waszej Najjaśniejszej Wysokości. – Profesor Ambroży Myrdin zanurzył krótkie wąsy w parującym, aromatycznym płynie.

– Nalegam – stęknął książę, próbując zająć wygodniejszą pozycję na wędkarskim zydelku. – Nie wysokościować. Tłumaczyłem już, że nasza wyprawa ma charakter wojskowo-harcerski, więc następca tronu, książę mazowiecki, zostaje w Belwederze. Ochroną ekspedycji zajmuje się natomiast Jan Wiśniowiecki, oficer Wojska Polskiego. Możecie mówić mi "panie kapitanie", jeśli zwykłe "Janek" nie przechodzi wam przez gardło.

Naukowiec znów pociągnął solidny łyk z porcelanowego, zabytkowego naczynia. Dało mu to chwilę na rozważenie stopnia prowokacyjności następnego pytania.

– Czemu więc zawdzięczamy zaszczyt? Podpowiedzi speców od PR, by poprawić wizerunek po słynnym… towarzyskim faux pas w Paryżu?

Książę parsknął głośno, zaskakując profesora. Zachichotał towarzyszący dowódcy, szeregowy Wielicki. Uśmiechnął się magister Rogula, dłubiący we wnętrzu miernika fluktuacji pola magicznego. Jedynie doktor Hellewicz, asystentka Myrdina, nie zareagowała. Wydawała się być kompletnie odizolowana od otoczenia monitorem laptopa i wetkniętymi w uszy słuchawkami.

– Faux pas, dobre… – Oficer otarł wierzchem dłoni łezkę rozbawienia. – Delikatna niezręczność była wtedy, gdy ten sztywniak, Akihito, nazwał Rzeczpospolitą "krajem kwitnącej lipy". Żebyście widzieli miny notabli… A w Paryżu zrobiłem z siebie durnia przed całym światem. Afera pantofelkowa, jak nazwały to media, jest najlepszym określeniem.

Kapitan podejrzliwie zerknął na zawartość profesorskiego kubeczka. Mógłby przysiąc, że jej zapach znacząco różni się od woni wypełniającego czajnik earl greya.

– Wracając do pytania – kontynuował – to nie. Mój udział nie ma związku z żadnym pijarem. Wizerunek monarchii nie jest w stanie ucierpieć tylko dlatego, że młody królewicz wyszedł na idiotę. Królewicze tak miewają.

– Zatem w czym rzecz?

– Według popularnej wiedzy, czyli również mojej, ostańce kryły głównie skarbce. Czasami ważne twierdze.

– Zgadza się. Lub więzienia dla osobników szczególnie utalentowanych i niebezpiecznych.

Książę nalał sobie herbaty, powąchał gorący napój. Zwykły earl grey, kiepsko zaparzony.

– Nie jest tajemnicą, że ziemie, na których leży ostaniec, są własnością Wiśniowieckich. Jako familii, a nie panującej dynastii. Dokumenty datują się na początek szesnastego wieku, przed Rozproszeniem. Zatem praw do wszystkiego, co znajduje się w ostańcu, możemy dochodzić prywatnie. Poza Skarbem Korony.

– Tylko tyle? – Profesor uniósł brwi. – Chodzi o powiększenie fortuny?

– Tylko tyle i aż tyle. – Następca tronu upił łyczek naparu, skrzywił się lekko. – Premier, cholerna socjalistka, trzyma nam łapę w kieszeni i potrafi wymacać każdy grosz. Ale rząd myśli kadencyjnie, a króla nie stać na taką wygodę. Musi spoglądać dalej, szerzej i przewidywać. Oraz czynić pewne przygotowania.

– Zabrzmiało groźnie – cmoknął Myrdin. – Na co się przygotowywać, po półwieczu pokoju w Europie?

– Na kryzys monarchii brytyjskiej, podział cesarstwa Habsburgów, na Hohenzollernów, którzy uparcie próbują odzyskać Śląsk. Na panoszący się, amerykański republikanizm. Na Rosję, która… jest Rosją. – Znudzony Wielicki wykazał się znajomością stosunków międzynarodowych.

– Albo Bliski Wschód – wtrącił magister Rogula, zdawałoby się, całkowicie pochłonięty grzebaniem w oprogramowaniu miernika. – Wkrótce znów możemy służyć za antemurale. Mówię wam, pierwsza w historii wojna światowa wisi na włosku…

– Tak. Dziękuję panom. Niezwykle przyjemnie jest sobie popolitykować w gronie znawców. Przejdźmy jednak do rzeczy, bo herbata się kończy. – Książę spróbował rozprostować kolana, omal nie spadając przy tym z zydelka. – Wyjaśniliśmy sobie, czego królewicz szuka w ostańcu. A co chce tam znaleźć światowej sławy ekspert od reliktów magicznych? Rozumiem wojskową pomoc, ze względu na logistykę i transport sprzętu przez bezdroża. Ale uzbrojona kompania piechoty? Mobilny oddział intensywnej terapii? Kilka obiektów już przecież zbadaliście. Z tego, co wiem, bez ofiar, jeśli nie liczyć czyjejś nadwyrężonej wątroby.

– Bo trzeba spoglądać dalej, szerzej i przewidywać. Oraz czynić przygotowania. – Profesor upewnił się, że tylko jego kubek jest pusty i nalał sobie resztę earl greya. – Kolego Rogula, czy byłby pan łaskaw zaparzyć więcej? Dziękuję. Tak… Ale istotnie, winien jestem wyjaśnienia.

Przez chwilę nikt się nie odzywał. Szumiały olszyny, terkotał generator, klekotała klawiatura pod palcami doktor Hellewicz. Gwałtowny poryw wiatru szarpnął ciężkim materiałem namiotu, cisnął deszczem o powłokę. Noc była zimna i mokra jak cycek topielicy.

Wylądowali w Mozyrzu, najbliższym mieście, posiadającym lotnisko zdolne do przyjęcia wojskowego heraklesa. Natychmiast przesiedli się do transporterów, które wcześniej zostały przygotowane do drogi rękami mechaników miejscowego, Dwunastego Pułku Piechoty, pod czujnym okiem doktora Cholewy. Dzięki przyzwoitej szosie, wyprawa szybko dotarła do Narowli, by po krótkim odpoczynku ruszyć na południowy wschód, w bezdroża doliny Prypeci, przez podmokłe lasy, moczary i rozległe starorzecza. Za miejsce noclegu posłużyło łagodne wzniesienie, wystarczająco duże, by pomieścić cztery pojazdy i kilka wojskowych namiotów. Było tu też względnie sucho, co oznaczało, że błoto sięgało kostek, nie kolan. Wbrew spodziewanemu w podobnej sytuacji pechowi, zdążyli rozbić obóz tuż przed burzą.

– Ten niepozorny bibelocik – kontynuował profesor Myrdin, unosząc swoje naczynie – znaleźliśmy wewnątrz szczątkowego ostańca, w jednym ze schwarzwaldzkich zamków. Było tam też trochę innego, magicznego szmelcu; kryształowa kula, zaśniedziałe zwierciadło, kilka innych przedmiotów, w których kody zaklęć dawno straciły spójność. Oraz to. Jedyny wciąż działający artefakt.

– Poważnie? Magiczny kubeczek?

– Tak. Każdy płyn, zawierający wodę, zostaje wzbogacony o pewną ilość alkoholu etylowego. Są różnice w stężeniu, zależnie od charakteru płynu, nie odkryłem jeszcze algorytmu czaru sterującego. Na przykład herbata nabiera mocy przyzwoitego porto.

Nikt się nie odezwał, choć mina kapitana Wiśniowieckiego mówiła wiele.

– Proszę spróbować. – Naukowiec podał naczynie księciu, wyprzedzając oczywisty komentarz. – To nie trucizna, moja wątroba świadkiem.

Królewicz powąchał podejrzaną ciecz, siorbnął ostrożnie.

– Niebywałe – sapnął, zaskoczony. – Zaiste, bezcenny artefakt. Jak to działa? Słabo się znam na chemii, ale…

– Bo tu nie ma reakcji chemicznej – uśmiechnął się profesor. – Coś się dzieje na poziomie kwantowym, ale co, tego nie umiemy wyjaśnić. Uważamy magię za egzotyczną formę oddziaływania i przedstawiamy Ziemię sprzed Rozproszenia jako otoczoną wektorowym polem magicznym, na kształt magnetycznego, dzięki któremu mogły zachodzić czarodziejskie zjawiska. To jak szkolny model atomu, obrazowy, ale nieprawdziwy. Póki co zmuszeni jesteśmy do używania terminów, stworzonych na potrzeby fizyki, a to problem, bo w przypadku magii czasami zawodzi nawet matematyka. Doktor Małgorzata Hellewicz pracuje nad podstawami języka opisu zjawisk magicznych, który później posłuży do stworzenia jakiegoś wspólnego modelu oddziaływań. Gdy skończy, dostanie Nobla. Z marszu.

Książę zerknął na nieświadomą rozmowy, przyszłą noblistkę, siedzącą po turecku na złożonym w kostkę śpiworze. Na nieład rudych włosów, zbyt malowniczy, żeby mógł być dziełem przypadku. Na interesujące wypukłości pod zielonym polarem. Smukłe palce, wystukujące hipnotyzujący rytm na klawiaturze.

– Do tego to szlachcianka z szanowanego domu. – Profesor złowił spojrzenie kapitana i jednym haustem opróżnił czarodziejskie naczynie. – Dobra Hellewiczów rozciągają się…

– Dobrze, dobrze. Proszę mnie nie swatać, tylko zmierzać do sedna.

– Po czterystu latach od Rozproszenia brakuje nam nie tylko obiektów, ale i narzędzi do badań. Dlatego ostańce są tak ważne. Zwłaszcza ten.

– Bo największy?

– Mało powiedziane. Ostańce to miejsca, na które rzucono niegdyś potężny czar. Tak zwaną Sferę Moebiussa. Tworzył on niereaktywny, niepenetrowalny magicznie bąbel pola, niezależny od ziemskiego, jeśli wewnątrz było wystarczająco silne źródło egzotycznej energii. Dlatego ostańce, mniej lub bardziej, przetrwały Rozproszenie. Najczęściej obejmowały pojedyncze, ukryte pomieszczenia, rzadziej całe budowle. W przypadku naszego, mówimy o bąblu średnicy dwóch kilometrów. Ponad ćwierć mili, jeśli książę woli tradycyjne jednostki. To jak – profesor rozłożył ramiona – spotkać żywego tyranozaura. Albo raczej cały kredowy ekosystem.

– I dlatego upierał się pan, żeby zabrać peruna? Przeciwko wymarłym gadom?

– Niezupełnie wymarłym. To na smoki.

Zapadła cisza.

– Słyszeliście, Wielicki – odezwał się po chwili dowódca.

– Tak jest. Przenośny zestaw przeciwlotniczy z termonaprowadzalnym pociskiem, na smoki. Które nie latają. – W głosie żołnierza nie było śladu ironii.

– Obecnie nie. Biolodzy uważają skrzydła za ekstremalny przypadek doboru płciowego, a długowieczność wiąże się ze zdolnością do wprowadzania organizmu w stan przypominający letarg. Ale od czasu Rozproszenia nikt nie widział smoka na wolności. Sądzę, że w przypadku stałej ekspozycji na oddziaływanie egzotyczne… To jest, smoki mogły wykorzystywać pole magiczne do latania.

– Aha.

– I nie tylko – ciągnął niezrażony profesor. – Taki sposób poruszania się generował ciepło. Mnóstwo ciepła, którego smok pozbywał się, tworząc…

– Feuerkugel! – mimowolnie podekscytował się książę.

– Mniej więcej. Podobno największe bestie potrafiły puścić z dymem całe miasteczko.

– Pan mówi serio.

– Śmiertelnie.

Zahuczał grom, najwyraźniej burza posiadała niezłe wyczucie dramatyzmu. Wiatr, szarpiący korony topoli, zabrzmiał jak dziecięcy płacz.

– A podobno ostatnią babę jagę w okolicy – rzucił bez związku Wielicki – załatwili carscy, tuż przed wojną. Miała na koncie kilkanaścioro dzieci.

– Eee, to nie była baba jaga – ożywił się magister Rogula. – Tylko miejscowy drwal, któremu odbiło od nadmiaru bimbru. Zaciukał siekierą połowę mieszkańców przysiółka, zanim go dopadli. Miał też wilka, który…

– Panowie, dajcie spokój – uciął profesor. – Cóż, robi się późno, czas kończyć naszą pasjonującą rozmowę. Kolego Rogula, czy byłby pan jeszcze łaskaw przeprowadzić test licznika Andersena w książęcej maszynie?

Magister życzył wszystkim dobrej nocy i wyszedł, chowając głowę w kapturze bluzy. Oficer nie podniósł się jednak z zydelka. Przez chwilę oglądał swoje dłonie. Mocne, żylaste, nieco topornie wyciosane, nie najlepiej wypielęgnowane. Bardziej należały do żołnierza, niż monarchy. Nadchodził jednak czas, by zostać tym drugim. Na pełny etat.

– Więc chodzi o wiedzę – odezwał się po chwili. – Byśmy mogli, ku chwale nauki, znaleźć więcej takich zaklętych pucharów. A propos, czy mógłbym prosić o odrobinę herbaty?

– Naturalnie. – Myrdin zakrzątnął się wokół gazowego palnika. – Naturalnie, że ku chwale nauki. I postępu. Krakersa?

– Też magiczny?

– Nie, serowo-cebulowy.

– W takim razie dziękuję.

– Coś panu powiem, książę. – Naukowiec odwrócił się, pochylił nad królewiczem i zniżył głos, tworząc nastrój tajemnicy. Niepotrzebnie, bo doktor Hellewicz wciąż pochłonięta była zrozumiałym tylko dla siebie ciągiem równań na ekranie komputera. Zaś mało zainteresowany rozmową Wielicki znalazł ołówek, notatnik i rysował koślawe smoki oraz mniej lub bardziej człekokształtne dziewice.

– Uważa się, że Rozproszenie było zjawiskiem naturalnym, zachodzącym powoli i stopniowo. Mam zamiar udowodnić jego gwałtowny charakter. Magia zniknęła w ciągu zaledwie paru lat, a nie na przestrzeni kilku pokoleń.

– I odbyło się to tak gładko? – Książę uniósł brwi. – Bez rozruchów, migracji, załamania ekonomicznego, wojen, klęsk humanitarnych, totalnego burdelu… To przecież tak, jakby dziś przestała działać elektryczność.

– Z punktu widzenia przeciętnego chłopa, zmiana nie była duża. Ot, dekokty babci Ziuty straciły na swojej legendarnej skuteczności. I nie dało się już wywołać opryszczki u wrednego sąsiada. W każdym razie nie zdalnie. A proboszcz przestał być największym autorytetem w okolicy. Z drugiej strony, mogłeś wysłać dzieciaki do lasu bez ryzyka, że je zeżre wilkołak. Jednak na platformie politycznej, kulturowej, a przede wszystkim religijnej, musiałaby być to katastrofa. Tyle, że nic takiego nie nastąpiło, przynajmniej nie w naszej części świata. Dlaczego?

– Bo zdołano się do efektów Rozproszenia przygotować? – Kapitan sączył wzmocnioną herbatę powoli, jak wino. – Akcja na taką skalę, w szesnastym wieku, chyba tylko Kościół mógłby coś takiego…

Długie, głośne siorbnięcie.

– Zaczyna pan rozumieć. Istotnie, uważam, że Rozproszenie zostało wywołane sztucznie. Nie twierdzę, że celowo. Ale nie wykluczam.

Cicha perkusja klawiatury na chwilę zgubiła rytm.

Książę kojarzył szybko.

– Sugeruje pan, że to odwracalny proces?

– Globalnie? – zaśmiał się Myrdin. – Skądże znowu. Wie pan, naszym największym sukcesem jest zbudowanie urządzenia, które górnolotnie nazwaliśmy dysruptorem. Nie ma czym się chwalić, bo wykorzystując okruchy jednego z artefaktów, stworzyliśmy wzmacniacz zjawiska, którego do końca nie rozumiemy. Bez zbędnych szczegółów: rzecz zagłusza pole magiczne obiektu, znosząc efekty jego oddziaływania. Gdybyśmy to tutaj włączyli, nasz kubeczek, na czas działania dysruptora, zmieniłby się w zwykły kawałek ceramiki.

– Do czego pan zmierza?

– Proszę sobie wyobrazić urządzenie funkcjonujące odwrotnie. Generujące lokalną sferę magicznego pola. Choćby na krótko, na czas potrzebny do zakodowania algorytmu zaklęcia. Kubeczek to tylko zabawka. Proszę pomyśleć czego mogłaby dokonać odpowiednia moc, zaangażowana do odpowiedniego przedsięwzięcia. W odpowiedniej skali.

Naukowiec, zmęczony wykładem, usiadł i napił się herbaty. Tym razem ze zwykłego naczynia. Wielicki uznał, że dziewice powinny znajdować się w negliżu, więc dokonywał stosownych poprawek. Asystentka Myrdina badawczo zerkała znad monitora na swojego szefa. Powietrze wewnątrz namiotu zgęstniało od wyraźnie wyczuwalnego napięcia.

Książę milczał. Oczy mu błyszczały, ale mimo szczerych chęci, profesor nie potrafił niczego z nich wyczytać.

– Tak – odezwał się w końcu następca tronu. – Wypada mi podziękować za interesującą i pouczającą rozmowę. Niestety, czas na mnie, za kilka godzin wyruszamy, a paru spraw muszę jeszcze dopilnować. I pomyśleć, bo, jeśli dobrze zrozumiałem, stoimy w obliczu czegoś wielkiego. Pani doktor, profesorze, życzę dobrej nocy.

Wstał z pewnym wysiłkiem, zdrętwiały od niewygodnego siedziska. Należało zachować resztki etykiety, więc profesor wstał również, ciężko i niezgrabnie. W przeciwieństwie do Hellewicz, która podniosła się jednym, płynnym ruchem, jak tancerka.

– Czy mogę to zatrzymać? – zapytał Wielicki, unosząc notesik. – Chyba odkryłem swoją pasję.

Deszcz przestał padać, burza straciła swą niedawną zajadłość. Zamiast srożyć się i miotać nad głowami podróżnych, wygrażała im z oddali kułakami piorunów, bardziej dla zasady, niż z autentycznej wrogości. Wiatr jednak wciąż kołysał koronami buków, tarmosił wierzby, czochrał olszynowe zarośla.

Namiot księcia stał w odległości kilkunastu kroków, wystarczyło tylko obejść transporter medyczny i błotnistą kałużę. Jednak królewiczowi się nie śpieszyło.

– Wielicki, dajcie zapalić.

– Tak jest. – Zaskoczony żołnierz wyjął zmiętoloną paczkę. – Tylko ostrożnie, to Biełomorkanały. Taka ichnia metoda na utylizację odpadów radioaktywnych. Mieszają wypalony uran z tytoniem…

– Co o tym wszystkim myślicie? – Dym zalśnił srebrzyście w świetle lampy halogenowej. Ku zdziwieniu Wielickiego, oficer nie zaniósł się kaszlem. – Można by uwierzyć, że za każdym krzakiem nadal czai się ta, jak jej tam, co tu tak powszechnie występowało…

– Baba jaga.

– Właśnie.

Wielicki również zapalił, benzynowy płomyk odbił się czerwonymi iskierkami w jego oczach.

– Kiedy traktor nie chciał zastartować, moja babcia mówiła, że zaawansowana technika i magia to to samo. Rzucała wtedy jakieś uroki i często pomagało. – Szeregowy odchylił głowę do tyłu i dmuchnął w górę. Dym zawirował fraktalami w ostrym, białym świetle. – Tu jest podobnie. Nie wiemy, na czym stoimy. Poza tym mamy anestezjologa.

– Kogo?

– Lekarz, którego wieziemy, Zatoński. To anestezjolog. Po diabła nam anestezjolog? Ja pana znam, kapitanie, i widzę, że właśnie podejmuje pan jakąś ważną decyzję. – Na ustach Wielickiego niemal zawsze błąkał się uśmiech ni to ironii, ni rozbawienia. Tym razem żołnierz emanował powagą, jak popiersie filozofa. – I jest to decyzja przyszłego króla, nie dowódcy pojedynczego oddziału, taka, od której zależą losy i tak dalej. Dlatego radzę zaczekać, aż ta magiczna heca choć trochę się wyjaśni. Bardzo proszę.

Książę wykonał nieokreślony, niepewny gest, jakby chciał coś powiedzieć i w ostatnim momencie zrezygnował.

– Gadacie mądrzej, niż wyglądacie – rzekł po chwili. – Nie obrażając.

– Taki mus. Na samą gębę nikogo bym nie poderwał.

Być może niektórym kobietom złość dodaje uroku, ale Małgorzata Hellewicz z pewnością do nich nie należała. Jednak mimo wyraźnego zdenerwowania, głos miała spokojny, bogato podszyty pokładami cierpliwości. W ten sposób rozmawia się z irytującym idiotą. Z punktu widzenia doktor Małgorzaty, pod tę kategorię podpadała przytłaczająca większość społeczeństwa, zdarzało się jej więc, z przyzwyczajenia, stosować ów protekcjonalny ton nawet wobec przełożonego. Ten, idiotą nie będąc, tolerował rzecz bez mrugnięcia okiem.

– Zgodziłam się nie wtrącać – zaczęła – nawet udawać nieobecną, żebyś mógł bez skrępowania popisać się legendarną umiejętnością zjednywania umysłów, serc i portfeli. A ty co? Krok po kroku, punkt po punkcie, jak Cholewa na zajęciach, o dziejowym spisku, sprowokowanym Rozproszeniu, o generatorze magii…

– Dobrze wiesz, że budowy generatora nie da się długo trzymać w tajemnicy. Potrzeba solidnego wsparcia finansowego. Raczej trudno takie uzyskać bez pukania do setek drzwi i robienia medialnego szumu. Ale jeśli chcemy zminimalizować niepotrzebny rozgłos, ograniczyć liczbę zaangażowanych… Książę to doskonały sojusznik.

– O ile nim będzie.

– Przy obiekcie i tak wiele zobaczy na własne oczy. Musi przecież pomóc nam z pieczęcią genetyczną.

– I nie miałby pojęcia co zrobić z tą wiedzą, bez przygotowania, które mu dałeś. Przyznaj, wypiłeś za dużo tego napromieniowanego świństwa i zebrało ci się na gadanie.

Myrdin westchnął, a wiatr mu zawtórował, tylko trochę smętniej. Profesor marzył o tym, by wleźć do śpiwora i odpocząć na polowym łóżku. Hellewicz mogła mieć rację co do nadużywania magicznych właściwości naczynia, poza tym naukowiec nieuchronnie osiągał wiek, w którym wypowiedzi często zaczynało się od: "Młody człowieku, za moich czasów…"

– Mówię ci, facet jest nasz. Uchyliłem rąbka tajemnicy, pokazałem ślady spisku z przeszłości, postawiłem przed możliwością uczestnictwa w doniosłym odkryciu. Jeszcze damę w opresji dorzucić można, jakby co. Każdy by na to poszedł, zwłaszcza młody królewicz. Królewicze tak miewają.

– Obyś się nie przeliczył. Powinieneś sprawdzić ten jego oddział. Wojska inżynieryjne, jasne. Oni wykonują zadania saperskie, budują przeprawy pod ostrzałem, prowadzą nawet rozpoznanie walką. Skoro tyle razy publicznie narzekał na obowiązek kariery oficerskiej, to dlaczego nie wybrał jednostki ratunkowej? Pracy w sztabie? Na złość ojcu, czy może po to, by coś staremu królowi udowodnić? Stopnia kapitana nie dostaje się za dobre wyniki w szkole oficerskiej. Książę nie jest głupi. Może nie chcieć, żeby go ktoś na sznurku prowadził. Mogłeś mieć użytecznego pionka, a stworzyłeś nowego gracza. Wprowadziłeś dodatkową niewiadomą do układu.

– Możliwe. – Profesor się przeciągnął, wypełniając namiot klekotem stawów. – Odrobina chaosu niekoniecznie oznacza zło. Jesteś fizykiem, wiesz, że nie zawsze można określić wszystkie parametry jednocześnie.

Zbliżył się, położył dłoń na jej ramieniu.

– Do życia też powinnaś wpuścić trochę nieoznaczoności, Gosiu. Unikniesz rozczarowań.

– Oszczędź mi banałów, Ambroży. – Kobieta nawet nie drgnęła. – Nie jesteś moim ojcem.

– Nie jestem. – Myrdin cofnął rękę. – A szkoda.

Rozładunek szedł zaskakująco sprawnie. Pojazdy udało się zaparkować nie dalej, niż sto pięćdziesiąt kroków od podstawy wieży. Po krótkiej i nawet niezbyt burzliwej dyskusji ustalono, że budowlę najpierw należy zbadać, a potem trudzić się przenoszeniem i kompletowaniem ciężkich urządzeń, zwłaszcza generatorów dysrupcyjnych. Na szczyt wzniesienia powędrowały zatem najważniejsze przyrządy badawcze, czyli łopaty, gracki, pędzle, miarki, sitka, a nawet solidny oskard. Znalazł się również niwelator i dwie łaty. Barki naukowców obciążała też aparatura magiomiernicza, bo profesor Myrdin lubił trzymać swoje zabawki w zasięgu ręki. Nastrój radosnej wyprawy archeologicznej zepsuł doktor Zatoński. Uparł się bowiem, by zabrać część sprzętu medycznego. Nie tylko bandaże i środki odkażające, ale też przenośny defibrylator.

Natomiast żołnierze się nudzili. Majowe słońce szybko wypaliło napięcie związane ze smoczym nalotem, a zapachy, dźwięki i ogólna sielankowość otoczenia nie sprzyjały utrzymaniu czujności. Książę gapił się na wieżę, jakby opracowywał strategię ataku, od czasu do czasu zamieniając słowo z profesorem. Krecik polerował okulary. Kapral Wlazło marzył o zimnym piwie, a Wielecki palił. Reszta snuła się między szarymi głazami.

– Ciekawy wzór – mruknął szeregowy Hawryszczuk, macając jeden z omszałych kamieni. – Krecik, zobacz!

– Co? – Jacek Wons chuchnął na szkła, krytycznie zerknął przez nie na słońce. – Zaraz. Gogle czyszczę. Gówno bez nich widzę.

– To zagłębienie. Coś jakby krzyż, ale odwrotnie, i ramiona dziwnie wygięte. A tam jest podobne. I tam. Gdyby pociągnąć linię między oznaczonymi głazami…

– Eee tam. Zwykłe pęknięcie i porosty. Albo ptasia kupa.

– Sam jesteś ptasia kupa, Krecik.

– No to idź, zamęczaj jajogłowych – zdenerwował się szeregowy. – A nie dupę zawracasz. O, tamta chuda laska chyba się na tym zna.

Magister Buchwald walczyła ze skrzynką narzędziową. W końcu uniosła ciężki przedmiot i oparła na klamrze paska, podtrzymującego szorty. Widok smukłych ud pani archeolog natychmiast przykuł uwagę Hawryszczuka.

– Ja bardzo chętnie bym pomógł, ale rozkazy…

– Oczywiście. – Niesforny, czarny kosmyk uparcie przyklejał się do spoconego czoła.

– Tutaj wszystko jest magiczne, ta ukryta polana, wieża, aż wibruje od magii. – Żołnierz tracił wątek, jednocześnie zyskując przeświadczenie, że wychodzi na idiotę.

– Aha.

– I nawet te kamienie, ze wzorem, na pewno też magicznym…

– Na pewno. – Kobieta dała za wygraną, odstawiła skrzynkę i zaczęła związywać włosy. Koszulka uniosła się, odsłaniając delikatnie zarysowany musculus rectus abdominis.

Hawryszczuk zdekoncentrował się dokumentnie. Porzucił problem tajemniczych symboli i pożeglował na mielizny kiepskiego podrywu.

– Nie chciałaby pani żyć w tamtych czasach? Gdy magia była na wyciągnięcie ręki?

– W Średniowieczu?

– Tak, a nawet wcześniej. W czasach mocy dzikiej, wolnej i nieokiełznanej. Kiedy Słońce było bogiem, a Księżyc boginią-matką. Gdy magię można było czerpać garściami wprost z czarodziejskiego ognia, tańcząc do rytmu zaklętej nocy. Gdy życie było proste i piękne…

– Zanim w te strony dotarli chrześcijańscy magowie i wzięli, jak pan to nazwał, dziką, nieokiełznaną moc w karby zorganizowanego systemu czarodziejsko-religijnego, zmarłych chowano w dość specyficzny sposób.

– Tak?

– Tak. Pętano im ręce, przebijano serce kołkiem, obcinano stopy albo głowę, a czasami wszystko na raz. Nie bezpodstawnie.

– Nie?

– Nie. Robiono to, by utrudnić im powrót.

Hawryszczuk nie spodziewał się, że orzechowe oczy są zdolne to tak zimnych spojrzeń.

– Eee…

– I nie, nie chciałabym żyć w tamtych czasach.

Tymczasem profesor Ambroży Myrdin i książę Jan Wiśniowiecki stali przed poważnym problemem.

– I co pan myśli, kolego Rogula? – mruknął naukowiec.

Magister pokręcił potencjometrem magiomiernika.

– Kiepsko. Natężenie w górnych granicach normy, ale przez fluktuacje promieniowania źródła, nie mogę nawet zlokalizować zaklęcia, a co dopiero namierzyć kod sterujący…

– Któż spodziewałby się zwykłej zasuwy, co? – Książę skubał wąsik.

Wieża z pewnością nie była budowana z myślą o obronie. Miała za szerokie, kunsztownie zdobione strzelnice, ze skomplikowanym maswerkiem, imitującym późny gotyk, i zbyt niskie blanki, będące właściwie mocno wyornamentowanym gzymsem. Bluszcz, wspinający się po ścianach z piaskowca, nadawał budowli wygląd dekoracji do romantycznego dramatu.

No i oczywiście były drzwi, a właściwie szerokie na ponad cztery łokcie wrota, obramowane marmurowym portalem, z archiwoltą i wimpergą, niczym w katedrze. Trójkątny szczyt portalu ozdabiał paskudny maszkaron, przywodzący na myśl twórczość samotnika z Providence. Dębina podwoi sprawiała wrażenie, jakby wiatr i deszcz, zamiast osłabić, impregnowały ją do twardości granitu. Metalowe okucia, mimo że pordzewiałe, też nie wydawały się kruche. Nigdzie nie było widać żadnego zamka, zasuwy, kłódki, czy choćby kołatki.

– Nie ukrywam, że zależy nam na czasie. Obejście magicznej blokady może zająć, w najlepszym razie, godziny. Zwykłe włamanie też nie będzie łatwe – powiedział profesor. – Gotów jestem rozpatrzyć alternatywne metody wejścia.

– Wielicki! – zawołał kapitan. – Mamy jakąś alternatywną metodę?

– Tak jest! Nazywa się plastyczny materiał wybuchowy. Ale nie wiem, czy się godzi. Taki zabytek, plastikiem…

Profesor skinął głową.

– Dobrze. Chociaż nie będzie łatwo. Potrzebujemy co najmniej sześciu ładunków, tu, tu i w tych zagłębieniach. Musi być precyzyjnie, bo nie chcemy rozpirzyć portalu, ale nie wiemy, jak mocne są drzwi…

Ładunki rozmieszczono szybko i sprawnie, choć Cholewa kręcił głową z dezaprobatą, a Buchwald głośno protestowała. Gdy przegnano wszystkich na bezpieczną odległość, Wielicki wcisnął spust detonatora i spokojem słonecznej polany wstrząsnęło głuche łupnięcie, od którego zaklekotały o siebie kamienie wieży. Jedno ze skrzydeł wrót zawisło na powyginanych zawiasach, natomiast drugie rymnęło do środka, w buchającą kurzem ciemność.

– Zupełnie jak sto lat temu, w Egipcie – mruknął Rogula. – Łom, dynamit i rewolwer u pasa, tak na wszelki wypadek.

– Znam profesora od dawna i nigdy nie odstawiał takiej kowbojki – marudziła Agnieszka Lewicka, magister historii magicznej. – Ale od kiedy współpracuje z tą Hellewicz… Skąd się ona w ogóle wzięła? Nepotyzm jakiś czy co?

– E tam, Gośka skubnęła ci posadkę asystentki i tyle. – Monika Zapała resetowała despelizator i mimochodem wbijała Lewickiej szpilę złośliwości. – I księcia też skubnie.

– O czym ty gadasz?

– Daj spokój, wszyscy widzą twoje maślane spojrzenia. Oprócz królewicza, bo ten gapi się na Hellewicz. Nici z kopciuszkowania. Znajdź sobie lepiej kogoś, kto cię solidnie puknie, to przestaniesz marudzić. Taki Wlazło, na przykład, niezłe ciacho, gdyby tylko z owłosieniem zrobił porządek. Albo Wielicki. Z pomorskich Wielickich, świetna partia. Chociaż przez ten głupi osełedec wygląda jak wielki plemnik. Idiotyczna moda na sarmację, gdybym ja…

– Zamknij się. Zaczynamy.

Wszyscy liczyli na to, że profesor Myrdin wygłosi jakąś płomienną, motywacyjną przemowę, najprawdopodobniej zaczynając od słów: "Nadeszła wiekopomna chwila".

Nic takiego nie nastąpiło. Kierownik wyprawy zakończył ostrą wymianę zdań ze zdenerwowanym Cholewą i wskazał rozwalone wrota, jak generał, dający gestem sygnał do ataku. Zaterkotały generatory, zachrobotały twarde dyski, zaćwierkały magiomierniki, zwoje kabli szurnęły po spękanych stopniach. Uniosły się lufy karabinów.

Okazało się, że latarki nie będą potrzebne. Przez drzwi i otwory strzelnic wpadało wystarczająco dużo światła, złocąc wnętrze roztańczonymi drobinkami kurzu. Nic innego się nie poruszało.

– Pusto!

– Dobrze, cofnijcie się – powiedział profesor do żołnierzy. – Najpierw skanery.

– Jak odczyty?

– Sześćset czterdzieści grimów. Zaraz pójdzie bezpiecznik!

– Fluktuacje poza skalą. Jakbyśmy stali przed pulsarem.

– Koleżanko Lewicka? Jakieś inkluzje?

– Nawet jeśli, to nie namierzę żadnego zaklęcia. Poza tym, że źródło jest na górze. Co za energia…

– Dobra, wyłączamy magiomierniki – powiedział Cholewa. – Szkoda membran. W takiej powodzi nie znaleźlibyśmy nawet sygnatury Graala.

– To co, idziemy, profesorze?

– Jasne.

– Wchodzimy na Skłodowską – mruknęła Buchwald.

– Że co? – zdziwił się stojący obok Hawryszczuk. Przesunął kciukiem bezpiecznik karabinu i poczuł się nieco raźniej.

– Maria Skłodowska. – Magister Buchwald wydęła wargi.

– No przecież wiem kto to. Ale…

– W jej czasach zdarzało się, że testowano działanie nieznanego promieniowania na własnych organizmach.

Żołnierz cofnął się o krok, a kobieta z uśmiechem przestąpiła próg. Buty zaszurały po chropowatym drewnie powalonego skrzydła drzwi.

Wnętrze istotnie było puste. I przestronne, ze względu na niezbyt grube mury i brak centralnego słupa. Kręcone schody, wsparte na czterech kolumnach, pięły się po ścianach na wysokość ponad dziesięciu łokci, gdzie mury obiegała galeryjka z kamienną balustradą. Wąskie stopnie prowadziły jeszcze kilka metrów wyżej, do stropu, wyznaczającego następną kondygnację. Promienie słońca, wpadające przez wąskie okna, dźgały zakurzoną szarość złotymi ostrzami. Jak w opuszczonym kościele.

– Żadnych mebli, sprzętów, ozdób. Do czego ta wieża służyła? – zdziwił się Hawryszczuk.

– Ani do obrony, ani do mieszkania – stwierdził Wlazło. – Przypomina dzwonnicę.

– To letni domek Quasimodo. – Wielicki z udawanym przekonaniem pokiwał głową. – Na pięterku jest ta, jak jej tam, alkowa, do której pokrak sprowadzał co bardziej soczyste Cyganki.

Rogula zarechotał.

– A smok?

– Może ostatnia kochanka była zaklęta, zmieniła się w smoczycę i upier…

– Przestańcie błaznować! – syknął Cholewa.

– Bo co? – zdenerwował się Wielicki. – Żarty mnie uspokajają. Zapewne wy, ludzie nauki, nigdy się nie stresujecie.

– Nas, ludzi nauki, stres zmusza do myślenia.

– Ale to ja będę nadstawiał za ciebie dupę, gdy znowu jakaś paskuda wylezie.

– To dziękuj komu innemu, bo sam cię tu nie zapraszałem! Dość mam amatorów, co depczą buciorami…

– Zamknij się, Cholewa! – Książę i profesor warknęli niemal jednocześnie.

Zganiony chciał jeszcze coś dodać, ale w Myrdina wstąpił duch naukowej przedsiębiorczości.

– Tutaj rozstawimy generatory i stację kontroli. Kable puścimy schodami, żeby segmenty dysruptora umieścić jak najbliżej źródła. Magiomierniki są tu bezużyteczne, więc jak tylko skończymy ze sprzętem, zaczynamy badania tradycyjnymi metodami. To do pani, koleżanko Buchwald. Tu może być kopalnia artefaktów. Drogi książę, doktorze Zatoński, czas zwiedzić pięterko.

Wielicki ruszył pierwszy, za nim profesor, kapitan i doktor Hellewicz. Pochód zamykał Zatoński. Schody kończyły się pod solidną, drewnianą klapą, która, podobnie jak wrota, nie miała żadnego zamka ani zasuwy.

– Mam nadzieję, że nie trzeba będzie znowu wysadzać – mruknął starszy szeregowy.

Nie musiał się obawiać. Wystarczyło popchnąć klapę lufą karabinu, by ta uniosła się nieznacznie.

– Widzę światło – oznajmił, zerkając przez szparkę.

– Tam chyba nie ma okien – zauważył książę.

– No dobrze. – Profesor odetchnął. – Wchodzimy.

Wnętrze pomieszczenia skąpane było w łagodnym, ciemnozłotym blasku. "Skąpane" stanowiło najlepsze określenie, bowiem gęsta, lepka poświata wypełniała pokój, jak syrop butelkę. To światło posiadało odczuwalną masę; kłębiło się leniwie pod gotycko żebrowaną powałą, opadało wirując, by faliście zmarszczyć się na nierównościach podłogi. Gdyby badacze nie byli tak zaaferowani widokiem, dostrzegliby, że cienie uciekają tu obiektom i dryfują w przestrzeń, ku wolności.

Centralny punkt zajmowało łoże. Choć brak pościeli i narzut przywodził na myśl katafalk. Niezależnie od funkcji, mebel był dziwny – szkliście przezroczysty, jakby wycięty z jednego, kryształowego bloku. Światło ześlizgiwało się po rzeźbieniach, nadając im pozór ruchu i zmienności, powodując, że niezwykle trudno było skupić wzrok na ornamentach, jakby próbowano ukryć w nich wiadomość.

A na łożu spoczywała kobieta.

Do księcia powoli docierało, że musiała leżeć tu od co najmniej czterystu lat. Mimo to jej prosta, długa szata zachowała nieskazitelną gładkość, a twarz o delikatnych rysach nie miała w sobie nic z marmurowej lub porcelanowej martwoty.

Żywy człowiek. Choć wydawało się to nieprawdopodobne.

Najdziwniejsze były jednak włosy. Długie, koloru mokrej słomy, falowały w powolnym, podwodnym tańcu, unoszone przez tajemniczą siłę. Zdawały się emitować ruchome pasma bursztynowego blasku, otaczające łoże niematerialnym kokonem.

Wielicki chciał opisać zjawisko wiązanką wulgaryzmów, ale nie znalazł żadnych stosownych.

– To jest ta pana magia, profesorze? – szepnął królewicz.

– Tak… Gosiu, mamy ją. Naprawdę.

Hellewicz stała z zaciśniętymi ustami i nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– Mogę się zbliżyć? – spytał Zatoński.

– Lepiej nie. – Myrdin chwycił doktora za wyciągniętą rękę. – Różnica potencjału może spowodować wyładowanie. Najpierw musimy zneutralizować wiążące obiekt… Ją… Zaklęcie.

– Kim ona w ogóle może być?

– Ma pierścień – przytomnie zauważył książę. – Chyba z pieczęcią.

Szczegóły herbu nie były widoczne, ale kapitanowi wydało się, że dostrzega trzy zęby na czerwonym polu.

– Czyżby ktoś od Batorych?

– Możliwe.

– Ale numer – westchnął Wielicki. – Śpiąca królewna.

Wieść o znalezisku spowodowała, że członkowie wyprawy potroili wysiłki. Wkrótce przypominające kolumny głośnikowe segmenty dysruptora powędrowały na górę, gdzie ustawiono je wokół katafalku, w wierzchołkach precyzyjnie nakreślonego pięciokąta. Plątanina kabli sieciowych i przewodów zasilania zupełnie przypadkowo ułożyła się w koślawy pentagram, więc konstrukcja wyglądała, jakby miłośnik zmarłego muzyka próbował wywołać ducha swego idola. Generatory i urządzenia kontrolne zostały na dole, naukowcy krzątali się przy nich, niszcząc kilkusetletnią stratygrafię kurzu i kamiennych odłamków. Żołnierze łazili wokół budowli i starali się nie przeszkadzać. Krecik zorganizował nawet prowizoryczny bufet, ale wszyscy byli zbyt podekscytowani, by z niego korzystać. Podsiadło zbierał próbki do badań bakteriologicznych, a Buchwald robiła zdjęcia każdemu kamieniowi, nazywając to "prowadzeniem dokumentacji fotograficznej".

– Nie mam odczytu z trzeciej kolumny! – pieklił się Cholewa. – Witek, sprawdź gniazdo. Tak, do ciebie mówię, Rogula! Zostaw ten skaner, Monika później go skalibruje!

– Jasny gwint, nie mogę złapać charakterystyki częstotliwości – narzekała Lewicka. – Za duży szum! Monika, dlaczego zagłuszanie nie działa?

– Na testowym było w porządku! – odkrzyknęła magister Zapała.

– To się postarajcie! Mamy jedno podejście. Wiecie, co się stanie, gdy dojdzie do interferencji? Nie? Ja też, kurwa, nie!

– Trafimy do podręczników – mamrotał Rogula. – Podstawówki będą nazywać naszymi imionami.

Generatory huczały, urządzenia piszczały i złowieszczo błyskały diodami, trzaskały wyładowania między rdzeniami dysruptora. Hawryszczuk profilaktycznie wycofał się na zewnątrz. Niegdyś brał udział w przeprawie czołgu przez rwącą rzekę, pod ogniem granatników. Teraz zamieszanie było podobne.

– Spodziewał się pan tego? – Książę obserwował profesora i Hellewicz, regulujących emitery.

– Długo jeszcze?! – krzyknął Myrdin przez właz w podłodze.

– Pięć minut! – Dobiegła odpowiedź Cholewy.

– Czy spodziewałem się? – Naukowiec spojrzał na królewicza. – Miałem nadzieję. Karmioną latami badań.

– Zabieramy tę kobietę, tak? Teraz wiem, po co ambulans.

– Zabieramy. Żywą. To zadanie dla doktora Zatońskiego.

– Niczego nie obiecuję – mruknął lekarz, zajęty przygotowywaniem pompy infuzyjnej i respiratora transportowego. Chował się za sceptycyzmem, ale jego myśli krążyły już wokół medycznego Nobla, jak osy nad pączkiem. – Nawet jeśli pacjentka, to jest, obiekt, żyje, małe szanse, żeby przetrwała przenosiny do pojazdu. Nie wiem w jakim jest stanie, teraz nawet nie mogę zmierzyć pulsu.

– Gdy zagłuszymy pole antyentropijne, doktor weźmie się do pracy. I tu potrzebujemy pana, kapitanie.

– Mnie?

– Trzeba usunąć nośnik czaru wiążącego. – Myrdin wskazał przedmiot w nogach łoża, który, przysłonięty krawędzią długiej szaty, umknął wcześniej uwadze księcia. Wewnątrz mgliście półprzezroczystej, kryształowej bryły tkwił, sądząc po wystającej rękojeści z prostym jelcem, miecz lub długi sztylet.

– Nazywamy to pieczęcią genetyczną. Zareaguje tylko na dotyk kogoś z królewskiego rodu. Im bliżej głównej linii, tym lepiej. Dlatego pana udział jest dla nas błogosławieństwem. Ostatnim razem, obejście podobnego zabezpieczenia zajęło nam dwie doby.

– Ale w szesnastym wieku Wiśniowieccy byli tylko rodziną magnacką. Więc jak…

– Liczę na to, że w przypadku tak potężnego czaru wektor czasu nie będzie miał znaczenia.

– Gotowe! – zawołał Cholewa.

– Znakomicie. Zaczynamy.

Nie wydarzyło się nic spektakularnego. Pomieszczenie wypełnił basowy pomruk, bardziej wyczuwalny niż słyszalny. Świetliste pasma wokół śpiącej królewny zblakły i przygasły, ale nie zrobiło się ciemno; wokół każdego z emiterów powstało pulsujące, srebrne halo. Zapachniało suszonymi śliwkami.

– Czwarty rdzeń się grzeje – stwierdził Rogula.

– Wymienić – rzucił Cholewa. – Dysruptor nie może się wyłączyć. Gdzie jest zapasowy?

– Eee… – zaczęła Lewicka. – Chyba został w transporterze.

– No to pięknie. Czy ja zawsze muszę sam…

– Ja pójdę.

– Co?

– Po rdzeń. – Maja Buchwald odłożyła aparat. – Dopóki nie skończycie, mam niewiele do roboty.

– Dobrze. Dzięki. To taki metalowy…

– Przecież wiem – warknęła archeolog i zniknęła za drzwiami.

Książę dotknął zimnej ściany. Wibracje słabły.

– Myślał pan, że królewna zmieni się w kupkę kości, a wieża w zarośniętą ruinę? – uśmiechnął się profesor.

– Przyznam, że miałem obawy.

– Ja też. Trochę.

– Dwieście grimów. – Małgorzata Hellewicz, cały czas skupiona i milcząca, sprawdziła odczyt skanera. – Droga wolna, doktorze.

Zatoński wziął pulsoksymetr i zbliżył się do nieruchomej kobiety z nabożną czcią, jakby miał zamiar usuwać wyrostek Matce Boskiej.

– Jest słaby puls… Niech mnie zdyscyplinują. Ona żyje.

– Pana kolej, kapitanie.

– Co mam robić?

– Wyciągnąć miecz.

Książę obszedł kryształowe łoże. Włosy zaprzestały gorgoniego tańca i zgasła niesamowita fluorescencja pola magicznego. Ciało królewny wyglądało naturalniej, jakby skruszyło się posągowe piękno, a swojskie światło lamp zaklajstrowało powstałe pęknięcia zwykłym urokiem śpiącej dziewczyny. W efekcie, trudno było oderwać od niej wzrok. Oficer głośno przełknął ślinę i pociągnął za rękojeść.

– Ani drgnie.

– Proszę próbować dalej. Stara pieczęć może działać opornie. Tylko pod żadnym pozorem nie puszczać. Jeśli algorytm straci spójność, wszystko na nic.

Następca tronu odkaszlnął nerwowo, stanął w rozkroku i szarpnął oburącz. Miecz wysunął się na centymetr.

Wtedy zaczęły się kłopoty.

Pierwszy zorientował się kapral Wlazło.

Głuche uderzenie, niczym odległa eksplozja pocisku artyleryjskiego, oderwało go od lektury "Wędkarza Rzeczpospolitej". W obszarach mózgu odpowiedzialnych za kwestie militarne zawyła syrena alarmowa.

– Kompania, do mnie! Coś słyszałem!

– A to dobre – zakpił Krecik. – Bo ostatnio…

– Zamknij się. To nie żarty.

Rozległ się kolejny huk, jak tupnięcie górskiego trolla.

– Do wieży! – warknął Wlazło.

– Co się dzieje, kapralu?

– Jeszcze nie wiem. Ale…

Pobliski głaz uniósł się, wypchnięty jakąś podziemną siłą i powoli przewrócił na bok. Wśród żwiru i grudek czarnoziemu coś się poruszyło i zaczęło pajęczo wyłazić na powierzchnię. Kupka kości, kamieni i pordzewiałych kawałów metalu przybrała z grubsza humanoidalne, a po części owadzie kształty i niezgrabnie ruszyła w stronę grupy oniemiałych żołnierzy.

– Trzeba powiedzieć Cholewie – westchnął szeregowy Szpelman.

– Kościej! – krzyknął któryś i nacisnął spust.

Krótka seria trafiła stwora w ramię i urwała kończynę, która rozsypała się po trawie kościano-metalowymi odłamkami. Istoty to nie zatrzymało.

– Strzelać bez rozkazu – rzucił Wlazło.

Kościej, dziurawiony i rozrywany pociskami na kawałki, uparcie lazł do przodu, dopóki na powrót nie zmienił się w stertę gnatów i powyginanych blach.

– Przerwać ogień! Wszyscy do środka! – krzyknął kapral i spojrzał wokoło. Większość monolitów chwiała się i przewracała. – Oszczędzać amunicję.

– Co się, kurwa, dzieje?! – Na ciemnym tle portalu pojawił się doktor Cholewa. Mimo niecodziennego widoku, pobieżna ocena zagrożenia zajęła mu rekordowo mało czasu.

– Uruchomiliśmy jakąś klątwę! – Rzucił się z powrotem do wnętrza budowli, potknął o kabel i runął jak długi wprost pod nogi zbaraniałej Lewickiej.

– Że co?

- Knochenkriegerfluch, albo coś podobnego. – Cholewa był blady jak świeca kościelna, ale głos mu nie drżał. – W życiu bym nie pomyślał… Słuchajcie, dysruptor musi działać, choćby nie wiem co!

– Będzie problem. – Do Roguli nie dotarła jeszcze powaga sytuacji. – Mówiłem, rdzeń zaraz szlag trafi. Buchwald…

Żołnierze z hałasem wpadli do pomieszczenia, zastawili wyjście skrzydłem powalonych wrót, najeżyli się lufami karabinów. Wielkie oczy Agnieszki Lewickiej zrobiły się jeszcze większe.

– Strzały! – krzyknął książę. – Muszę sprawdzić co się dzieje!

– Nie! – gwałtownie zaprotestował profesor. – Nie może pan tego puścić, pod żadnym pozorem!

Doskoczył do oficera, chwycił go za nadgarstki.

– Spróbujmy razem, na trzy!

Kapitan powiódł wokoło zdezorientowanym spojrzeniem. Hellewicz krzątała się przy emiterach, doktor Zatoński próbował drżącymi dłońmi założyć królewnie wenflon i podłączyć kroplówkę.

– Wielicki! Na dół i meldować!

– Tak jest!

– Profesorze, wyciągnijmy w końcu to cholerstwo.

Kościeje, jak nazwał stworzenia szeregowy Kuryłło, nie były jedynie szkieletami odzianymi w elementy pancerza. Przypominały raczej kukiełki sklecone przez trzylatka, mającego do dyspozycji ludzkie kości, historyczną broń i pordzewiałe części zbroi. Kawałki przyłbic w charakterze głów, napierśniki z czaszek, nagolenniki z kości miednicy, zębate maczugi, przymocowane do kostropatych ramion łańcuchami kiścieni, zardzewiałe brzeszczoty zamiast nóg, groty włóczni zamiast palców.

Na sielankowy obraz leśnej polany wypełzł surrealizm horroru.

– Nie nie nie. To nie dla mnie – zajęczał Krecik. – Wszystko, ale nie coś takiego. Niech jajogłowi sobie radzą. Ja spierdalam.

– Za nami są cywile. Cofnij się, a sam rozwalę ci łeb – warknął Wlazło. – Poza tym i tak nie ma dokąd spierdalać. Krótkie serie. Jeśli się da, w kończyny.

Kapral popatrzył na swoich ludzi. Kiepski był w czytaniu ekspresji mimicznej, toteż założył, że na pobladłych twarzach żołnierzy malują się takie same emocje, jakie sam odczuwał – strach i niepewność, poprzeszywane jaskrawą nicią niedowierzania, oraz twarda, niczym dotyk kolby karabinu, desperacja. Chciał jeszcze rzucić jakieś chwytliwe hasło, które zapamiętałaby historia i cytowały przyszłe pokolenia, coś w stylu "Du ju łana lif forewer", ale do głowy przyszło mu tylko:

– Napierdalać skurwysynów.

Gdy Wielicki streścił zdumionemu kapitanowi i przerażonemu profesorowi sytuację, na parterze wieży i wokół niej rozpętało się piekło.

Jazgotały karabinki szturmowe, pociski z wizgiem rykoszetowały na pogiętych blachach wiekowych pancerzy, kruszyły zardzewiałe ostrza, łupały kości, powalały wytrwale nacierających napastników. Żołnierze klęli, Cholewa głośno domagał się broni, Rogula i Podsiadło wrzeszczeli, próbując robić obejście przegrzanego rdzenia dysruptora. Lewicka darła się na Zapałę, która skuliła się pod kolumną i rechotała histerycznie.

Na piętrze rzecz zaczynała wyglądać podobnie; książę krzyczał, że jego miejsce jest przy żołnierzach, spanikowany Myrdin biadolił, że jeśli kapitan zostawi aktywny nośnik czaru wiążącego, wszyscy zginą w implozji pola, doktor Zatoński ostrzegał, że królewna się zatrzymuje, a Małgorzata Hellewicz starała się utrzymać synchronizację emiterów, mamrocząc paskudne klątwy w kilku językach, w tym co najmniej trzech martwych.

Bogowie chaosu z satysfakcją zacierali macki.

Szeregowy Wielicki, który ruszył na pomoc towarzyszom, myślał, że gorzej być nie może. Mylił się.

Coś przemknęło między głazami. Jakaś postać pędziła w górę zbocza, zygzakując, zbyt szybka jak na kościeja.

– Maja! – wrzasnął Hawryszczuk.

Być może szalona odwaga, skrzywione poczucie obowiązku i odpowiedzialności, albo po prostu zwyczajny obłęd spowodował, że magister Buchwald zdecydowała się porzucić bezpieczeństwo transportera i gnała do oblężonej wieży, tuląc pod pachą żebrowane jajo zapasowego rdzenia, niczym rugbysta piłkę. Zwinnie lawirowała pomiędzy kościejami, wykorzystując przewagę prędkości; stwory, ze względu na patchworkową budowę, nie poruszały się żwawo.

Było ich jednak zbyt wiele. Archeolog wpadła między trzy kościano-metalowe paskudy, półobrotem uniknęła ciosu rdzawych szponów, zanurkowała pod stalowym ramieniem, przeskoczyła nad szerokim zamachem szczerbatego topora. Uderzenie kością udową, którą jeden z potworów dzierżył zamiast miecza, zatrzymało ją w locie, rzuciło o ziemię, wgniotło w zdeptaną trawę.

Szeregowy Hawryszczuk, tak jak reszta żołnierzy, przez ostatnie kilka sekund gapił się w niemym zachwycie na taniec magister Buchwald. Nagle jednym susem przeskoczył barykadę i pognał w pole.

– Stój! – krzyknął za nim kapral Wlazło. – Kurwa, osłaniać go!

Kanonada przybrała na sile, ale żołnierzom kończyła się amunicja. Szalona wyprawa ratunkowa wydawała się być skazana na niepowodzenie.

Wtedy, ku zaskoczeniu dowódcy, Jacek Wons zwany Krecikiem odetchnął głęboko, zmienił magazynek i wyprostował się w klasycznej postawie strzeleckiej. Po czym zaczął oczyszczać drogę Hawryszczukowi diabelnie precyzyjnymi, trzynabojowymi seriami, łamiąc ramiona, odstrzeliwując kończyny i powalając atakujące potwory. Tymczasem biegnący żołnierz dopadł do nieprzytomnej Buchwald, uniósł ją, przerzucił przez ramię i ruszył z powrotem, jakby adrenalina zmieniła mu mięśnie w hydrauliczne siłowniki. Krecik spokojnie rozczłonkował jeszcze najbliższego kościeja, po czym upuścił wystrzelany karabinek, klapnął na posadzkę i zgiął się w odruchu wymiotnym.

– Dobra robota – pochwalił Wlazło.

– Pan mi nie każe robić tego jeszcze raz – sapnął szeregowy.

Hawryszczuk ostatkiem sił przeciągnął panią magister przez drewnianą zaporę i padł obok niej, dysząc ciężko. Zapasowy rdzeń dysruptora potoczył się po kamiennej podłodze.

– Święci Pańscy! – zachwycił się Cholewa. – Buchwald, niech cię ucałuję!

– Lekarza! – zawołał ktoś. – Gdzie Zatoński?!

Rana na głowie archeolog krwawiła obficie, zmieniając jej włosy w szmatę, którą ktoś wytarł rozlane wino. Wyglądało to paskudnie.

– Pierdzielę. – Lekarz anestezjolog poderwał się gwałtownie. – Nie warto. Jestem potrzebny na dole, tam są prawdziwi ludzie.

Zostawił ostrzegawczo popiskującą aparaturę i zniknął pod podłogą. O dziwo, profesor nie próbował go zatrzymywać. Pomagał asystentce utrzymywać synchronizację emiterów, zaburzoną przez zepsuty rdzeń. Tęczowe iskry i wyładowania wskazywały na to, że nie szło im najlepiej. Śpiąca królewna, jedyny nieruchomy i śmiertelnie spokojny obiekt w tej pląsawicy szaleństwa, chyba naprawdę umierała, po wiekach nie-życia.

Książę westchnął i mocniej uchwycił rękojeść magicznego miecza. Jeśli tak wyglądał jego odcinek frontu popieprzonej bitwy, to musiał wykonać swe zadanie jak należy.

– Pięćdziesiątki – szeptał jak mantrę, strząsając z koniuszka nosa kropelki potu. – Pięćdziesiątki. Żubry mają pięćdziesiątki.

Miecz wysuwał się z wnętrza mglistego kryształu. Milimetr po milimetrze.

– Pięćdziesiątki! – krzyknął Wlazło. - Żubry mają pięćdziesiątki! Musimy się przebić.

– To ponad sto metrów – powiedział Krecik. – A my prawie nie mamy czym strzelać.

– Buchwald dała radę, wy też dacie. Wielicki, weźmiesz trzech ludzi. Krecik, Koniecpolski, zbierzcie pozostałą amunicję i osłaniajcie ich. Reszta broni wieży. – Kapral podniósł porzucony morgenstern. – Wręcz, jeśli będzie trzeba.

– Gdy to się skończy, osobiście dam w mordę temu, kto powiedział, że na wyprawę badawczą nie trzeba brać granatów – mruknął Wielicki.

Naprawiony dysruptor ruszył pełną mocą i dało się to zauważyć. Zaklęty miecz siedział nieco luźniej, kolorowe wyładowania wokół kolumn emiterów wyraźnie przyblakły, a królewna, wedle wskazań aparatury, wciąż żyła. Magister Zapała w końcu doszła do siebie i pomagała reszcie naukowców obsługiwać urządzenia. Lewicka próbowała podnieść morale, rzucając w stronę potworów skomplikowane obelgi.

Ataki upiornych knechtów osłabły, natomiast w żołnierzy wstąpiły nowe siły. Grupa Wielickiego szarżowała w dół zbocza niczym kawaleria, wśród wizgu pocisków, szczęku blach i trzaskania suchych kości. Ewentualni wikińscy przodkowie z pewnością kiwaliby głowami z uznaniem. Szeregowy wiedział, że muszą wykorzystać przewagę szybkości, jeśli dadzą się zatrzymać i związać walką, będzie po nich. Dlatego gnał ile sił, lawirując między zastępującymi mu drogę kościejami i w przelocie odbijając ciosy.

Dopiero gdy dopadł książęcego żubra, gdy opróżnił magazynek pistoletu, powalając stwora, który ciął Szpelmana w udo, gdy pomógł rannemu dostać się do środka, zrozumiał, jak nikłe mieli szanse. I że sam kilka razy zdrowo oberwał.

Obrońcom wieży ostatecznie skończyła się amunicja, a kościane istoty były niezmordowane. Nawet posiekane pociskami, niemal pozbawione kończyn wciąż czołgały się i pełzły, próbując obalić prowizoryczną barykadę. Rozgorzała walka wręcz; w ruch poszły kolby karabinów, wiekowa broń i części ciał padłych napastników. Polała się krew.

– Nie utrzymamy się – stęknął Wlazło, tłukąc morgensternem paskudę, której udało się przeleźć przez połamane wrota. – Niech Cholewa zostawia sprzęt i wieje na górę. Będziemy się bronić na schodach…

Dudnienie półcalowych wkm-ów było najpiękniejszym dźwiękiem, jaki kapral słyszał w życiu.

Wysokość pojazdów powodowała, że monolity, spod których wyłaziły kościeje, nie ograniczały zbytnio pola ostrzału pokładowych wieżyczek. Nim mroczki, wynikłe z upływu krwi, zepsuły Wielickiemu celność, zdążył rozprawić się z większością oblegających. Hawryszczuk, który dotarł do drugiej maszyny, polował na kręcące się po polu niedobitki. Bitwa była wygrana.

– Udało się! – zawył triumfalnie Cholewa. – Natężenie na poziomie szumów tła. Zagłuszyliśmy cholerstwo!

Piętro wyżej profesor Myrdin, bliski zawału, spojrzał na wskazania przyrządów i wyraźnie poweselał.

– Dzięki Bogu. Jeszcze tylko nośnik zaklęcia źródła. Teraz powinno już pójść łatwo, kapitanie… O, kurwa.

– Zaraz. – Agnieszka Lewicka w tym samym czasie zerknęła na wyświetlacz swojego skanera i zmarszczyła brwi. – Tu jest potężna inkluzja magiczna.

– Gdzie?

– No, tu. Dokładnie tu. Ale to niemożliwe, bo przecież…

Posadzka pod dysruptorem eksplodowała, wyrzucając w górę kamienie i części rozbitych urządzeń. Zwoje pozrywanych kabli zafalowały jak macki Krakena, chłosnęły mury gumowo-miedzianymi biczami.

– Na górę! – zawołał kapral. Lewicka i Rogula rzucili się do pomocy magister Zapale, przygniecionej metalową obudową transformatora. Dwóch żołnierzy pomagało Zatońskiemu przetransportować wciąż nieprzytomną Buchwald. Reszta skoczyła ku schodom. Cudem, nikt nie zginął.

– Ileż można – jęknął Podsiadło.

Krater wyrzucił z siebie zawartość mogiły, w której, warstwa po warstwie, chowano setki pokoleń wojowników. Masa gliny, kości, żelaza, brązu i kamiennych zbrojników, trzymetrowa wersja surrealistycznego maszkarona ze zwieńczenia portalu zamłóciła pięcioma ramionami, krzesząc na ścianach iskry.

Najwyraźniej znużenie wywabiło z umysłów badaczy plamy emocji. Nie było rozkazów, przekleństw, krzyków zaskoczenia, przerażenia czy zagrzewania do walki. Żołnierze i naukowcy, wszyscy, którzy w miarę solidnie trzymali się na nogach, chwycili zaimprowizowaną broń i powoli zeszli po schodkach.

Wtedy książę wyciągnął miecz.

Zaskoczony, spojrzał na uwolnione ostrze. Klinga błysnęła oślepiająco, wypalając na murach stroboskopowe cienie. Kapitan zamrugał, żeby pozbyć się powidoków, ale to nie one wypełniły pomieszczenie widmowymi obrazami.

Widział mężczyzn, ubranych jak księża, walczących, cierpiących, krwawiących. Widział magiczny miecz, emanujący niezdrową, seledynową poświatą. Widział czarne błyskawice wyładowań i srebrne fraktale pulsującej energii. Zobaczył twarz królewny, wykrzywioną grymasem strachu, oraz sceny zbyt abstrakcyjne, by próbować je zrozumieć. Widział chaos.

Gdy wizje odeszły, okazało się, że minęło ledwie parę sekund.

– Nareszcie! – rozpromienił się Myrdin. – Teraz na dół, zanim abominacja zrobi nam…

Małgorzata Hellewicz była szybsza. Złapała królewicza za nadgarstek i wygięła w dół, wyłuskując miecz z dłoni. Kapitan odruchowo skontrował, próbując unieruchomić ramię napastniczki, ale nie miał szans. Kobieta zwinnie uniknęła chwytu i zdzieliła przeciwnika głowicą rękojeści w czoło, posyłając na podłogę. Zdezorientowany profesor zastąpił jej drogę. W rezultacie dostał mocny cios w podbródek i zatoczył się do tyłu.

Bardzo pechowo.

Potknął się o kabel i runął na jedną z wież emitera, wciąż naładowaną, mimo braku zasilania. Pękła izolacja promiennika, a różnica potencjału doprowadziła do gwałtownego wyładowania. Rozległ się krótki, ostry huk jak od wybuchu granatu i ciało profesora bezwładnie legło pod ścianą.

Tymczasem Hellewicz stanęła nad śpiącą królewną i wzniosła miecz do uderzenia, zastygając w dramatycznej, teatralnej pozie.

Odgłosy walki na parterze przybrały na sile.

Cios nie padł.

Doktor odwróciła się gwałtownie i zniknęła w otworze prowadzącym na schody.

Książę nie miał możliwości, by dumać nad tym, co się właściwie stało. Dziewczyna na kryształowym łożu drgnęła i wygięła się w łuk, dotykając podłoża tylko piętami i czubkiem głowy. Zakrztusiła się i zacharczała głośno, bezskutecznie próbując złapać oddech. Aparatura piszczała i błyskała czerwonymi diodami.

Kapitan nie tracił czasu na zorientowanie się w urządzeniach doktora Zatońskiego. Doskoczył do kobiety i zaczął reanimację metodą usta-usta.

Na dole wciąż próbowano powstrzymać szalejącego potwora.

Kapral Wlazło przyjął na siebie główny ciężar walki. Uwijał się między mackopodobnymi ramionami, tłukł, rąbał, siekł, wspinał się na wyżyny możliwości ekwilibrystycznych, unikając ciosów i wymierzając kolejne. Towarzysze pomagali mu jak mogli, ale do wszystkich docierało, że ta bitwa nie mogła skończyć się szczęśliwie.

Żołnierz słabł, zaczął przyjmować uderzenia, szarpały go kamienne pazury, cięły szczerbate ostrza.

– To nie ma sensu – wydyszał. – Uciekajcie.

– Wlazło! – Krzyk doktor Hellewicz przedarł się przez harmider. Stała na galeryjce, trzymając miecz. Na klindze pełgały iskierki wyładowań. – Łap! Zlikwiduje zaklęcie!

Broń poleciała w dół, wbijając się w twardą glinę podłoża. Kapral zanurkował pod ramieniem potwora, chwycił rękojeść i wykorzystując energię obrotu, ciął ścigającą go mackę. Odpadła, zmieniając się w kupę archeologicznego szmelcu.

Walczący znieruchomieli, jak w pełnej napięcia stop-klatce z filmu akcji. Stwór, amorficzna, żywa, zbiorowa mogiła, łypał oczodołami czaszek na ciężko dyszącego żołnierza w poszarpanym, zakrwawionym mundurze i z mieczem w dłoni.

Prawdopodobnie dotyk magicznej broni uruchomił u Zenona Wlazły pokłady pamięci genetycznej, sięgającej setek pokoleń i tysięcy lat wstecz, bo uśmiech, który rozciągnął usta kaprala, nie należał do tej cywilizacji, ani nawet tego świata. Wywodził się wprost z zasnutej mgłą zapomnienia ery hyboryjskiej.

– No to cię, kurwa, mam.

Wygaszenie pola ostańca umożliwiło kontakt z dowództwem Dwunastego Pułku Piechoty. Wystarczyło teraz czekać na śmigłowce ratunkowe i mieć nadzieję, że po ustaniu efektów magicznych zdołają bez problemu wylądować. Powrót w transporterach nie wchodził w grę, niemal wszyscy uczestnicy wyprawy doznali jakichś obrażeń, a kilka osób wymagało hospitalizacji. Zwłaszcza że doktor Zatoński nie dysponował odpowiednią ilością środków odkażających i antybiotyków. Nawet ci, którzy nie oberwali zbyt mocno, byli kompletnie wyczerpani. Tylko Cholewa zdawał się zachowywać pełnię sił, po staremu piekląc się i pomstując. Tym razem chodziło o to, że ktoś musi przejrzeć zniszczony sprzęt, bo sporo urządzeń wciąż mogło nadawać się do użytku.

Pod wieżą, odartą z magii, smętną i ponurą w pastelowym świetle zmierzchu, rozbito obóz. Dwa największe namioty posłużyły jako lazaret. Królewna, po czterech wiekach nie-snu teraz naprawdę śpiąca, leżała w książęcym namiocie. Oddychała samodzielnie, wedle słów Zatońskiego była stabilna i nie wymagała wspomagania aparatury. Jej miejsce w gąsienicowym ambulansie zajął profesor Myrdin. Zatoński nie chciał podjąć się oceny jego obrażeń; fizycznie nie ucierpiał zbyt mocno, mimo to musiał być trzymany pod respiratorem.

Gdy kaprala Zenona Wlazło wydobyto spod stosów tysiącletniego śmiecia, wciąż dzierżył magiczny miecz i słabym głosem oznajmiał całemu światu, że nigdy go nie odda. Wycieńczonego bohatera opatrzono i napojono sokiem jabłkowym, który jakaś dobra dusza szczodrze zaprawiła wytrzaśniętą nie wiadomo skąd żubrówką.

– Wie pan, w ogóle się nie bałam – powiedziała Agnieszka Lewicka, poprawiając kapralowi opatrunek.

– Wiadomo. – Wlazło z trudnością skinął głową. – Takich twardych twardzieli, co zawsze mają sucho w pieluchach, to jeszcze nie widziałem.

– To nie tak. – Lewicka uśmiechnęła się, prezentując urocze dołki w policzkach. – Ja nawet nie oglądam filmów grozy, a przed pójściem spać sprawdzam, czy drzwi łazienki są porządnie zamknięte. Myślałam, że w takiej sytuacji jak dzisiaj, umarłabym ze strachu. A tymczasem… Wie pan.

– Walka o życie. Chęć przetrwania sprowadza każdy horror na ziemię. Jeśli z demonem można walczyć, przestaje być straszny. Swoją drogą, pani się marnuje na tej uczelni. Niezły z pani materiał na żołnierza. Zwerbowalibyśmy jeszcze Buchwald…

– Lepiej nie. Przecież to archeolog. Psychopatka.

Wspomniana magister Maja Buchwald godzinę wcześniej odzyskała przytomność i dochodziła do siebie, zerkając na Hawryszczuka spod opuchniętych powiek. Ten, upewniwszy się wcześniej, że kobieta wie, komu zawdzięcza życie, nie odchodził od łóżka na krok.

– Ale będzie blizna – jęknęła, macając turban opatrunku.

– Rycerz bez blizny to ku… Eee, to jest, szpecą tylko blizny na honorze…

– Jeśli zaproszę cię do Krakowa na piwo, oszczędzisz mi swoich mądrości?

– Nie… To znaczy tak. Zdecydowanie.

– Świetnie. Dziękuję. I przepraszam.

– Za co?

– To moja wina. Powinnam rozpoznać wiedaman, nawet zatarty. Albo po prostu cię posłuchać. Może nie wpakowalibyśmy się w to gówno.

– Ale wtedy byśmy też się nie umówili.

– Tak. – Buchwald westchnęła. – Grunt to pozytywne podejście.

Doktor Małgorzata Hellewicz siedziała w przedziale desantowym książęcego transportera. Nikt nie trzymał jej pod kluczem, ale milcząca obecność szeregowego Szpelmana obok pojazdu sugerowała, że opuszczanie maszyny jest niewskazane.

Królewicz wszedł do żubra, usiadł naprzeciwko kobiety, podał kubek z parującą kawą.

– Najlepsza, z królewskich zapasów.

– Próbuje mnie pan zmiękczyć?

Książę westchnął i podrapał guz na czole.

– Próbuję porozmawiać. Przy kawie dobrze się rozmawia. Przy wódce lepiej, ale nie chcę i nie powinienem wiedzieć, skąd żołnierze biorą swoją żubrówkę. A profesorskiemu kubeczkowi nie ufam.

– Do rzeczy zatem. – Hellewicz odgarnęła zlepione brudem włosy i hardo spojrzała na kapitana.

– Mógłbym oskarżyć panią o napaść na następcę tronu. Spowodowanie ciężkich obrażeń u profesora Myrdina. O sabotaż. I choć nie wierzę, że pracuje pani dla obcego wywiadu, mógłbym zlecić postępowanie śledcze w tej sprawie. A to nic przyjemnego, zapewniam.

– Ale?

– Ale uratowała pani mojego człowieka, a może i nas wszystkich. Podejmując zaskakującą decyzję. Zawodząc swoich mocodawców. Dlaczego?

– Owi, jak pan to określił, mocodawcy, w pełni ufają moim decyzjom. Inaczej nie byłoby mnie tu.

– Nie oddam królewny. Nikomu. Czy nie będzie więc lepiej, hmmm, bezpieczniej dla wszystkich, jeśli dowiem się o co chodzi? Co tu zaszło? Z czym muszę się liczyć? Co z wczorajszego wykładu profesora było prawdą i dlaczego zapłacił za to… Tym, co mu się stało? Bo wygląda na to, że tak jak tajemniczy mocodawcy, ufał pani bezgranicznie.

Doktor siorbnęła kawę, spuściła wzrok.

– Bardzo chciał ufać. We wszystkim. Nie wiem dlaczego, bo przecież musiał się czegoś domyślać… Nieistotne. Jednak cokolwiek pan planuje, proszę uważać. Profesor Myrdin może być niebezpiecznym przeciwnikiem.

– Jeśli wydobrzeje. A teraz od początku. Kiedy wyciągnąłem miecz, miałem wizje. Coś w rodzaju retrospekcji. Nie będę sam podejmował się interpretacji, liczę, że pani zrobi to za mnie. – Gdzieś uleciała aura luzu i zawadiackości, którą książę do tej pory roztaczał. Małgorzata Hellewicz patrzyła w oczy twardego, pewnego siebie polityka.

– Pod koniec szesnastego wieku Kościół stanął przed największym zagrożeniem w historii. Coś dostało się do naszego świata, coś na tyle potężnego i niebezpiecznego, że mogło doprowadzić do globalnej katastrofy.

– Co takiego? Kosmici? Diabeł? Demon z innego wymiaru?

– Przyjmijmy, że demon, by nie tracić czasu na tłumaczenie magicznego żargonu. Takie rzeczy zdarzały się wcześniej. Cały chrześcijański system magiczny, religia, jak to obecnie nazywamy, wziął początek od walki, jaką stoczył Chrystus, największy czarnoksiężnik swoich czasów. Ale tym razem Istota była potężniejsza niż wszystko, z czym magowie musieli się do tej pory mierzyć. Zginęło ich kilkunastu, a Istoty nie dało się ostatecznie pokonać, jedynie uwięzić, uśpić na stulecia i ukryć w największej Sferze Moebiussa.

– Śpiąca królewna to owa Istota?

– Nie. Kimkolwiek naprawdę była ta biedna dziewczyna, to tylko nosiciel, puste naczynie. Dlatego nie można było jej po prostu zabić, sparaliżować demona dało się jedynie w ciele nosiciela.

– A co z Rozproszeniem? Profesor miał rację twierdząc, że sami je wywołaliście?

– To prawda. – Doktor pominęła milczeniem fakt, iż królewicz mimochodem powiązał ją z jedną z kościelnych organizacji. – Kosztem niepewnego zwycięstwa było nie tylko życie magów, ale też… Jakby to określić…

– Bez żargonu. I obrazowo, proszę.

– Do spętania Istoty użyto zaklęcia, zakodowanego w magicznym mieczu. Tak silnego, że zapadło się pod własnym oddziaływaniem magiczno-grawitacyjnym, tworząc czarodziejski punkt osobliwy.

– Jak mini Czarna Dziura?

– Coś takiego. W ciągu kilku lat, magia została pochłonięta. Przetrwały tylko najsilniejsze ostańce i kilka artefaktów.

– Fiu, fiu – odezwał się książę po chwili. – To rzeczywiście, Kościół poniósł ofiarę. Dla ratowania świata, sprowadziliście realną podstawę waszego istnienia do zbioru legend i mitów, które trzeba przyjmować na wiarę.

– Religii nie szkodzi konieczność przyjmowania rzeczy na wiarę. Fakt, trzeba było usunąć się w cień, na rzecz wzmocnienia władzy świeckiej i pozycji rodów królewskich. Nie mogliśmy dopuścić do anarchii. Ale tak naprawdę skupialiśmy niemal wszystkie światłe umysły, wystarczyło, by pchnąć pozbawiony magii świat na inną drogę rozwoju. Być może lepszą. Kto wie.

– Rozumiem, że zdarzenie zostało należycie zatuszowane.

– Dla bezpieczeństwa. Dowody zniszczono, pamięć zatarto. Nie mogła przetrwać nawet legenda. Zwłaszcza o położeniu ostańca. Tylko kilka osób miało mgliste pojęcie o całym wydarzeniu, zresztą bez możliwości weryfikacji prawdy. Badania Myrdina, a zwłaszcza obsesja stworzenia generatora pola magicznego przy pomocy obudzonej Istoty, wymusiła interwencję. Szczególnie że pojawiła się teoria mówiąca, iż po kilkuset latach magicznej hibernacji śmierć nosiciela w momencie przejścia wyśle demona na dobre… Cholera wie gdzie. Daleko. Dlatego, zamiast próbować udupić Myrdina na początku, gdy jeszcze nie miał takich wpływów i poparcia, postanowiliśmy obserwować i współdziałać. I wkroczyć, gdyby profesorowi udało się odnaleźć i obudzić Istotę.

Kapitan zdecydował, że koniecznie musi wydobyć od kaprala lokalizację zapasów żubrówki.

– Ale nie wykorzystała pani szansy. Celowo.

Hellewicz westchnęła. Nie była przyzwyczajona do tłumaczenia się z czegokolwiek. I przed kimkolwiek.

– Wydawało mi się – podjęła – że Ambroży źle pana ocenia, kapitanie. Ale to ja popełniam błąd, profesor zapewne zdawał sobie sprawę, iż ktoś będzie próbował, przepraszam za wyrażenie, położyć łapę na królewnie. Z jakichś względów wolał, żeby był to pan. Poza tym… Zabicie Istoty zlikwidowałoby resztki ładunku magicznego miecza. Nie zadziałałby na mogilnego potwora. Zginęłoby wielu ludzi.

– Zatem zasłużyła pani na moją wdzięczność. Jednak powtarzam – nie oddam królewny. Nikomu.

– Zdaję sobie z tego sprawę. I może dobrze się stało. Może… – Wbrew etykiecie dotknęła dłoni królewicza. – Czas znowu zmienić świat. Tymi rękami.

Jan Wiśniowiecki milczał, nie potrafiąc należycie skomentować sytuacji. Powoli docierało do niego, na co właśnie się porywa.

– Proszę tylko pamiętać, z jaką potęgą przyjdzie panu igrać – powiedziała doktor Hellewicz, potwierdzając obawy księcia. – I z jakim niebezpieczeństwem.

– Proszę się poczęstować. – Na zewnątrz kapitan spotkał Wielickiego, trzymającego piersiówkę z trawiaście pachnącą zawartością. Mimo ran i utraty krwi, szeregowy wyglądał zupełnie dobrze. – Należy się panu. Tylko niech pan znowu nie pyta, co o tym wszystkim myślę. Nie chce mi się myśleć. I spieszę się.

– Dokąd, jeśli można wiedzieć? – Książę z rozkoszą przełknął palący płyn.

– Do magister Zapały. Biedactwu jest smutno. Ciągle czuje się głupio, z powodu ataku histerii, tam w wieży. Trzeba ją pocieszyć.

– Jasne. Wielicki…

– Właściwie, powiem co myślę. Myślę, że zafundował nam pan możliwość życia w bardzo ciekawych czasach.

Zapadł zmierzch, rozgadały się cykady, rozkumkały żaby, w powietrzu śmigały nietoperze. Świat wyglądał normalnie.

Kapitan Jan Wiśniowiecki, następca tronu Rzeczpospolitej, sączył żubrówkę i przyglądał się śpiącej królewnie. Kobieta nie wydawała się już tak nieziemsko piękna; nieco zbyt długi nos, wąskie usta, włosy trudnego do określenia, jasno-mysiego koloru, pajączki kurzych łapek wokół oczu. Mimo to, a może właśnie dlatego, robiła na księciu tak wielkie wrażenie.

Nie wierzył, że jest pustą skorupą, klatką dla jakiejś straszliwej, niepojętej Istoty. Że wewnątrz tego delikatnego ciała przebywa tylko manifestacja potężnej, złowrogiej woli, relikt magicznego świata.

Wierzył natomiast, iż królewna należy do niego. Tylko do niego, na zawsze.

Nie wszystkie zmysły śpiącej odpoczywały. Niektóre zawzięcie sondowały myśli przebywających obok osób, pomagając kobiecie ogarnąć rzeczywistość, w której się znalazła. Świat, gdzie magię zastąpiły straszne, niezrozumiałe maszyny. Inne uspokajały Bestię, warczącą przez sen, głęboko w umyśle królewny, oddzieloną od jaźni barierą grubości cienia.

To jeszcze nie był czas Bestii. Wkrótce będzie można obudzić Istotę i przywrócić magię temu pustemu miejscu. Ale najpierw królewicz. Wybawiciel. Bohater. Książę.

Należał do niej. Będą razem. Długo i szczęśliwie.

Koniec

Thargone, mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, iż 6493 znaki eliminują opowiadanie z grafiku dyżurnych, że o szansie na piórko nie wspomnę? :(

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Zgadzam się z Reg. Docinaj, waćpan, bo dużo do roboty nie ma, a różnica w czytelnikach może być spora ;)

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Cóż, winić będę swoje gapiostwo. Rano przeczytałem tekst i kliknąłem "publikuj", a potem czym prędzej pognałem nadrabiać zaległości dyżurowe, bez zerknięcia nawet, ile rzecz ma znaków. Rzeczywiście przy tak długim tekście, te sześć tysięcy nie powinno sprawić problemu :-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Mi zawsze sprawia…

Po przeczytaniu spalić monitor.

Nie będę ukrywać, Thargone, że długość opowiadania podziałała na mnie zniechęcająco, ale cóż, dyżur to dyżur. Uznałam, że nie ma co odkładać obowiązku na później, więc zabrałam się do lektury i… I popłynęłam.

I płynęłam radośnie i lekko, no bo co tu dużo mówić, czytało się świetnie, albowiem wartka, niebanalna akcja, znakomity humor, zaskakujące wydarzenia i niezwykle barwni, zróżnicowani bohaterowie – mimo ich mnogości, nie pogubiłam się – wszystko to razem do kupy wzięte sprawiło, że opowiadanie okazało się doskonałą rozrywką.

Dodam jeszcze, że choć nie jestem zwolenniczką opisów walczących stron, tu, ku własnemu zaskoczeniu, łyknęłam je bez zastrzeżeń, albowiem sceny walki zostały przedstawione w sposób tak naturalny, że aż mi się podobały.

Ostrzegasz, że bohaterowie klną, ale gdyby nie klęli, to, moim zdaniem, opowiadaniu czegoś by brakowało.

Jedyny mankament – opowiadanie nadal liczy ponad osiemdziesiąt tysięcy znaków, jednak z zadowoleniem zauważam, że dzielnie z tym walczysz. ;D

Nieprawdopodobna plątanina rosochatych krzewów zdawała się jeszcze bardziej gęstnieć w heroicznej próbie zatrzymania pojazdu. Daremnie. Ciernie trzaskały pod naporem pancerza, łamały się gałęzie, pękały pnie. –> Ciernie to kolce. Czy one trzaskały/ łamały się niezależnie od gałęzi?

Krzewy nie maja pnia. https://pl.wikipedia.org/wiki/Krzew

…i źbłami siana we włosach… –> …i źdźbłami siana we włosach…

Ochroną ekspedycji zajmuje się natomiast Jan Wiśniosiecki… –> Literówka.

…na złożonym w kostkę spiworze. –> Literówka.

– A podobno ostatnią babę jagę w okolicy… –> Jeśli mówią o czarownicy, to: – A podobno ostatnią Babę Jagę w okolicy…

– Eee, to nie była baba jaga – ożywił się magister Rogula. –> Jak wyżej.

Mocne, żylaste, nieco topornie wyciosane, nienajlepiej wypielęgnowane. –> …nie najlepiej wypielęgnowane.

Naukowiec odwocił się nagle… –> Literówki.

Profesor się przeciagnął, wypełniając… –> Literówka.

…złocąc wnętrze rostańczonymi drobinkami kurzu. –> …złocąc wnętrze roztańczonymi drobinkami kurzu.

Cetralny punkt zajmowało łoże. –> Literówka.

Wielicki chciał opisać zjawisko wiazanką wulgaryzmów… –> Literówka.

Krecik zorganizował nawet prowizoryczny bufet z wojskowych posiłków… –> Raczej: Krecik zorganizował nawet prowizoryczny bufet z wojskowymi posiłkami…

…zajęty przygotowywaniem pompy infuzyjnej i respiraratora transportowego.–> Coś się stało z respiratorem!

Kilkusetletna pieczęć może działać opornie. –> Literówka.

- Knochenkriegerfluch, albo coś podobnego. –> Zamiast dywizu powinna być półpauza.

Wielkie oczy Agnieszki Lewickiej zrobiły sie jeszcze większe. –> Literówka.

Przypominały raczej kukiełki, chaotyczne sklecone… –> Literówka.

…łamiąc ramiona, oddstrzeliwując kończyny… –> Literówka.

- Żubry mają pięćdziesiątki! –> Zamiast dywizu powinna być półpauza.

Piętro wyżej, profesor Myrdin, bliski zawału, spojrzał na wskazania przyrządów i wyraźnie poweselał. – Dzięki Bogu. Jeszcze tylko nośnik zaklęcia źródła. Teraz powinno już pójść łatwo, kapitanie… O, kurwa. –> Wypowiedź profesora winna być zapisana od nowego wiersza.

Zwoje pozrywanych kabli zafalowały jak macki Krakena… –> Dlaczego wielka litera?

Krater wrzucił z siebie zawartość mogiły… –> Chyba: Krater wyrzucił z siebie zawartość mogiły…

…dotykając podłoża tylko piętami i czubkiem glowy. –> Literówka.

…na ciężko dyszącego żołnierza w poszarpanym, zakrwawionym mundurze i mieczem w dłoni. –> …i z mieczem w dłoni.

…sięgającej setek pokoleń i tysięcy lat wstecz. Bo uśmiech, który rozciągnął usta kaprala… –> Raczej: …tysięcy lat wstecz, bo uśmiech…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No, dotnij jeszcze ten tysiączek.

Czytało się sympatycznie. Powiadasz, że wróciliśmy do dziedzicznej monarchii? Dobry pomysł. ;-)

Fajne różne smaczki, jak na przykład osobliwy teren nad Prypecią…

Trochę trudno mi było połapać się w czasie akcji. Z jednej strony, pierwsza wojna światowa jeszcze nie wybuchła, ale sytuacja wydaje się do tego dojrzewać. Z drugiej – Skłodowska już nie żyje, a Akihito podróżuje po świecie…

Napisane nieźle, ale kilka drobiazgów Ci zostało.

Plątanina rosochatych krzewów zdawała się jeszcze bardziej gęstnieć w heroicznej próbie zatrzymania pojazdu. Daremnie. Ciernie trzaskały pod naporem pancerza, łamały się gałęzie, pękały pnie.

Zgadzam się z Reg, że krzewy nie mają pni.

skojarzenia z gospodarstwem dziadków i źbłami siana we włosach biuściastej kuzynki Matyldy.

Literówka. Ale z kuzynką? A fuj!

nazwał Rzeczpospolitą "krajem kwitnącej lipy”

A to zdanie piękne.

Zabicie Istoty zlikwidowało by resztki ładunku magicznego,

Zlikwidowałoby łącznie.

Babska logika rządzi!

Wielkie dzięki za kliczki, ogromne cieszę się, ze opowiadanie okazało się przyjemne, mimo długości oraz wystąpienia całkiem sporej ilości chropowatości. Cóż, klasyczny to był falstart, nie dość, że nie zwróciłem uwagi na długość, to jeszcze nie miałem wczoraj możliwości, by pochylić sie solidnie nad tekstem, oszlifować i przyciąć co trzeba, raz a dobrze, za jednym zamachem.

Co teraz z radością czynię.

Spieszę też z wyjaśnieniami, co do czasu akcji i tak dalej:

Wymyśliłem sobie świat, niemal identyczny z naszym, w którym magia działała, była realna, może nie ogólnodostępna, ale często używana. Chrześcijaństwo i inne religie były w zasadzie systemami kodyfikującymi magię, organizującymi ją w sztywne ramy konkretnych praw i zasad, z hierarchią kościelną jako czymś w rodzaju organizacji czarodziejów.

A pod koniec szesnastego wieku nastąpiło puf i magii niet. Tak jak w przypadku katastrof naturalnych, gdy wyginięcie całych grup gatunków daje możliwość gwałtownego rozwoju innym, tak tutaj udało się pchnąć świat w kierunku rozwoju nauki i techniki w naszym stylu. Kościół siłą rzeczy musiał wycofać się w cień, bo jego królestwo nagle przestało być z tego świata. Ale, żeby nie dopuścić do totalnego burdelu, bardzo wzmocniono władzę świecką i pozycję rodów królewskich. W każdym razie w Europie, w innych częściach świata mogło to działać gorzej.

Nie było Reformacji, Kontrreformacji, rewolucji przełomu XVIII i XIX wieku, dziewiętnastowieczne ruchy niepodległościowe też znacznie słabsze. Polska, dzięki silnej monarchii dziedzicznej ciągle istnieje w formie zbliżonej do XVI – XVII wiecznej, a nawet podkreśla swoją niemal mocarstwową niezależność, uparcie stosując tradycyjne jednostki miar i wag, dopiero powoli wypierane przez zachodni system metryczny. Wojen światowych nie było, choć sytuacja dojrzewa do takiej. Tutaj słaby punkt – akcję opowiadania umieściłem gdzieś na początku XXI wieku, przy mniej więcej obecnym poziomie techniki i nauki – zapewne bez wojen światowych tak to by nie wyglądało. Ale, gdybym utonął w wyjaśnieniach polityczno-społeczno-technologicznych, to zrobiłaby się mini powieść. Albo "novelette", jak ktoś to kiedyś seksownie nazwał. Tudzież, co gorsza, musiałbym narysować mapkę.

Użyłem autentycznych postaci historycznych, na zasadzie maksymalnej możliwej "przyklejalności" świata alternatywnego do rzeczywistego. Hitler, na przykład, nie mógłby tam zaistnieć (nie w znanej postaci) , ale Maria Skłodowska – Curie jak najbardziej.

Uff, biorę się do poprawek i jeszcze raz przepraszam za pośpiech w publikacji.

P. S.

Pnie oczywiście zmieniam na łodygi. Przy cierniach i kolcach zostanę; to nie to samo, a założyłem, że kolczaste zarośla to jakaś magicznie podkręcona mieszanina gatunków, są i takie z kolcami i takie z cierniami. Choć rzeczywiście, gdy pęka gałąź to i cierń też :-)

P. S. 2

"A podobno ostatnią babę jagę w okolicy…"

Potraktowałem nieszczęsną Babę Jagę nie jako osobę (czarownicę) tylko jako jakiegoś bardziej zwierzokształtnego potwora, w stylu wilkołaka, czy innej paskudy. Książę mówi później, że baby jagi "występowały" na tych terenach, jakby mówił o zwierzętach. Chyba nie zaznaczyłem tego wyraźnie :-)

P. S. 3

- Knochenkriegerfluch, albo coś…

Gdy zaczynam zdanie dialogowe kurswą, nie robi mi się półpauza. Nie wiem dlaczego, jeszcze pogrzebię.

"… jak macki Krakena"

Wydawało mi się, że Kraken to imię jednej, wielgachnej paskudy, dlatego wielką literą.

Ogromne dzięki za poprawki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

NIE CZYTAŁEM WCZEŚNIEJSZYCH KOMENTARZY!

Gorąc, nic się nie chce, więc będzie krótko i na temat.

A tam, klną… Żołnierze! Kurła!

Chlorofil, niczym krew, znaczył pobojowisko. – Hę? Ale że niby tak gołym okiem było widać? Taki zielony? Zwykle tryska woda i soki, bezbarwne…

Mam problem z umiejscowieniem czasowym. Niby straszą pierwszą wojną światową, a tu nagle pada sformułowanie „ostatni boss”…

Naćkałeś multum bohaterów. Fajnie i nie. Fajnie, że każdy żyje własnym życiem, ma historię, jest, trwa. Ale przy kilkunastu osobach w opowiadaniu, aż się prosi o jakąś śmierć i „czerwoną koszulę”. Zwłaszcza, że to nie był spacerek.

A panna o Nobla „śmierdziała” od rozmowy w namiocie.

Zdecyduj się, albo piszesz książkę albo opowiadanie. W co celujesz? Piórko? To wtedy <80k. W dobrą zabawę? Pisz! Ale na twoim poziomie (a jest literacki że ho-ho, czasem zadraszczam porównań i opisów), to szkoda palić na portalu. Napisz 5x tyle i to będzie książka którą kupię, bo opko spokojnie stylem dorównuje np. Ziemiańskiemu i „Pomnikowi Achai”. Naprawdę, jakby to wszystko rozwinąć, można spokojnie drukować.

Wywal te 917 znaków, to mogę nominować. :)

/ᐠ｡ꞈ｡ᐟ\

758 i ciągle maleje…

Babska logika rządzi!

Uf, maleje, ale cholerna praca nie pozwala mi solidnie usiąść i za jednym zamachem ukroić co trzeba. Cóż, skoro zdecydowałem się obcinać, to trzeba było myśleć o tym przed publikacją :-)

Chlorofil, niczym krew…

Ha, pewnie przegiąłem z dramatyzmem ;-) Chociaż to drobne nawiązanie do tekstu Kabaretu Starszych Panów o deptaniu trawników "… jak krew pozostawią chlorofil na bucie…" :-)

Umiejscowienie czasowe… No właśnie wymyśliłem sobie początek XXI wieku i sytuację geopolityczną, przypominającą tę sprzed pierwszej wojny. Plus silna Polska, a co! Wojen światowych i rozbiorów być więc nie mogło, bo cały obraz polityczny szlag by trafił. I królewicza być by nieba mogło, i tak dalej.

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że za bardzo przykleiłem swój wymyślony świat do prawdziwych, obecnych realiów, stąd znana technologia i "bossy"… Cóż, to zapewne błąd, bo wprowadza zamieszanie.

Bohaterów, istotnie, naupychałem. Ha, tam było, wliczając dowódcę, czternastu żołnierzy i chyba z ośmiu naukowców. By nie wprowadzać większego zamieszania, i tak tylko kilku z nich potraktowałem imiennie i dałem istotne role.

I nikt nie zginął, bo myślę, że gdyby padł jakiś trup, to padłby również "feel good" klimat całego tekstu i zamiast luźnej, rozrywkowej opowiastki, musiałoby powstać coś zdecydowanie bardziej serio.

Ale, ogromne dzięki za uznanie i słowa o drukowalności. To cholernie podbudowuje. Bo rzecz w założeniu miała być po prostu fajną opowiastką, która, mimo rozmiarów, ma dostarczyć trochę zabawy.

Jeszcze raz dzięki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Thargone, mi się bardzo podobało, mimo iż nie do końca moja tematyka. Świetnie napisane i czytając w ogóle nie odczułam ilości znaków. Fajny pomysł, wartka akcja, wyraźnie nakreśleni bohaterowie… Wyjątkowo satysfakcjonująca lektura. Też czekam na wycięcie… w tej chwili już tylko 588 znaków :)

Wszyscy w blokach startowych… Tylko czekają, aż królewicz Thargone wyciągnie miecz… ;-)

Babska logika rządzi!

Aaa ha! W końcu. I sorki za te cięcia na żywo, następnym razem wcześniej przemyślę, czy docinać do jakiegoś limitu, czy olewać. Tym, którzy przeczytali wcześniej – nie usunąłem żadnej sceny, tylko trochę przymiotników i zaimków.

Katiu – bardzo dziękuję!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Dobrze jednak wiecie, ze przebywamy wewnątrz zamkniętego pola magicznego o niespotykanej energii.

Literówka.

Nie wiemy[+,] na czym stoimy.

Ale tym razem Istota była potężniejsza[-,] niż wszystko, z czym magowie musieli się do tej pory mierzyć.

Bardzo fajne, i pomysł, i wykonanie, i takie sięgnięcie do postaci z bajek. Ciekawe, jak śpiąca królewna odnajdzie się w nowej rzeczywistości. W końcu czterysta lat to szmat czasu ;)

Dobrze odmalowane postaci.

Podoba mi się też zakończenie. Rzeczywiście możesz z tego zrobić książkę: mija czas, Istota budzi się i chce zniszczyć świat.

Naprawdę fajne.

Przeczytałam z przyjemnością :)

Przynoszę radość :)

Dziękuję Anet!

I za to, że się podobało, jak również za obszerny komentarz!

Poprawki wprowadzone.

A pomysł, to w ogóle powstał jakoś chyba jeszcze w późnej Jurze albo wczesnej Kredzie, po tym, gdy Emelkali zamieściła drabbla "Nagroda". To było o królewiczu, który z mieczem w dłoni przedzierał się przez kolczaste zarośla, by dotrzeć do wieży ze śpiąca królewną. A ona okazała się starą prukwą. To znaczy królewna, nie wieża.

Pojawiło się wtedy u mnie pytanie: A co, jeśli królewicz miałby czołg?

I odpowiedź: Byłoby zajebiście.

Ale ale – jaki to wtedy musiałby być królewicz, jaka wieża, jaka królewna i wreszcie – jak musiałby wyglądać świat, który uprawomocniłby posiadanie czołgu przez królewicza?

I poszło ;-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

No brawo! Gratuluję, bo dołączyłeś tym tekstem do elitarnej, bardzo nielicznej grupy tych, którzy potrafią stworzyć coś nowego, oryginalnego z dobrze znanej opowieści. Nie opowiedzieć na nowo, z drobnymi zmianami, czy zwykłym odwróceniem ról, jak to się najczęściej zdarza, ale – właśnie jak Emi – pokazać coś odmiennego. I choćby tylko za to można było kliknąć bibliotekę.

Jednak i strona warsztatowa jest świetna. Napisałeś to tak, że nie czuć długości – jest się wciągniętym w wir wydarzeń od samego początku i niesionym jego nurtem lekko i z poczuciem udziały w doskonałej przygodzie.

Nie wiem, dlaczego, ale to jedno z moich ulubionych zdań:

Noc była zimna i mokra jak cycek topielicy.

Strasznie podobały mi się grimy czy miernik Andersena. Od pierwszej wzmianki zrobiło się bajkowo w taki fajny sposób.

Jedyne, co mi odrobinkę, ale naprawdę tylko ciut-ciut, mąciło w tej czytelniczej idylli, to fakt, że długo nie mogłam umiejscowić akcji w czasie. Pomieszanie wszystkiego w tej alternatywnej historii bez jednoznacznego określenia czasu, podania jakiejś daty. Jednak i z tym sobie poradziłam i przyjęłam do wiadomości ten alternatywny świat.

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Jej, wielkie dzięki, Śniąca!

Bardzo się cieszę, że udało mi się stworzyć coś ciekawego i oryginalnego. Najwyraźniej pisanie na luzie i bez spinania się, przynosi całkiem niezłe rezultaty.

Na czas akcji wszyscy zwrócili uwagę. Jest to ewidentnie moja niedoróbka – z jednej strony świat alternatywny, który musiał taki być, skoro zechciałem wprowadzić realną magię i aktywnego, posiadającego realną władzę (oraz czołg) księcia. Z drugiej – "nasza" technika, autentyczne postacie i miejsca. Wspominanie o sytuacji geopolitycznej mojego świata tylko wprowadziło dodatkowe zamieszanie, zamiast rozjaśniać.

Cóż, obawiałem się, że jak zacznę mocniej bawić się w worldbuilding, to tekst rozrośnie się okropnie, zwłaszcza, że chciałem bardziej skupić się na akcji.

Jeszcze raz ogromne dzięki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Interesująca historia podana w wyjątkowo strawnej formie. Z jednej strony ciekawy styl i ładne opisy, z drugiej – nie ma przesadzonej poetyckości czy zagmatwania. I dzięki temu czyta się bardzo szybko. Choć mam wrażenie, że coś tam odchudzić jeszcze by się dało. Fabuła nie jest przecież specjalnie złożona. Ale rozumiem, że nie szczędziłeś znaków dialogom (i to na plus), bo wyszły tutaj naturalnie i budują klimat.

Co jeszcze przypadło mi do gustu? Pomysł na magię i sposób jej opisania (pole magiczne z natężeniem itd.!); alternatywny świat, w którym tak wiele poszło inaczej niż powinno; opisy walki obrazowe i nie nużące; odwołania do historycznych i fikcyjnych postaci; żywi bohaterowie. Tak, to są elementy, które tworzą przyjemny w lekturze tekst.

Co z kolei mnie nie przekonało? Osobiście końcowy dialog, w którym dajesz tak wiele informacji, trochę mnie zawiódł. Jakoś kompletnie wczesne chrześcijaństwo nie pasuje mi do obrazu magów rządzących światem, podobnie jak Chrystus jako największy czarnoksiężnik swoich czasów, który po walce usypia bestię. Z pewnością część czytelników będzie zadowolona, może sporo zależeć od gustu, ale jak dla mnie trochę to jednak naciągane. Jeśli wymyśliłbyś alternatywną religię i wierzenia – rozumiem; ale same wierzenia chrześcijan według mnie jednak zbyt mocno odbiegają od tego, co opisujesz.

Ale poza tym – wyjątkowo dobry tekst, z wieloma smaczkami i bardzo udanymi dialogami. Dobra robota!

Dzięki, Perrux!

Czyli to, w co celowałem – lekkość, strawność, czytajność – po prostu fajność, wyszła jak powinna :-) Niezmiernie mnie to cieszy.

Końcowa rozmowa miała być takim wyłożeniem kawy na ławę. Zależało mi na tym, żeby w miarę możliwości wszystko było jasne i klarowne, bez niedopowiedzeń i tajemnic.

A magia – religia?

Ha. Podstawowe założenia świata były dwa: 1 – ma być tak podobny do naszego, jak tylko to możliwe, oraz 2 – ma w nim działać magia, realna i oczywista (trochę jak w świecie Wiedźmina) a w pewnym momencie zniknąć.

1 ma być naturalną i logiczną (według mnie) konsekwencją 2. Dlatego inna sytuacja geopolityczna, inna historia (zwłaszcza po Rozproszeniu), ale religia już bardzo zbliżona. Założyłem, ze w pełnym magii świecie religie służyłyby usystematyzowaniu owej magii, uregulowaniu i "oswojeniu". Przy czym systemy owe, czy to pod względem założeń, rytuałów, czy też hierarchii i organizacji, nie musiałyby wcale mocno różnić sie od "naszych". W jednej części świata niby-chrześcijaństwo, zapoczątkowane przez "supermaga" Chrystusa i jego drużynę, w innej Hinduizm, albo inny Shintoizm.

Nie było miejsca na dokładniejsze opisanie założeń mojego magicznego Chrześcijaństwa, ale nie uważam, że ma być takie samo, jak prawdziwe – tylko dość podobne. A już na pewno pod względem organizacji Kościóła.

Kurde, wychodzi na to, że powinienem napisać jakiś zbiór, albo powieść ;-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Thargone, nawiet nie wiesz, jak dobrze znam Twój problem ;)

Zawsze tak jest, że u czytelników pojawiają się pytania i wątpliwości, jeśli masz w głowie duży, złożony świat i chcesz go wepchnąć w (nawet dość obszerne) opowiadanie. Ale według mnie i tak podjąłeś dobrą decyzję, opisując konkretną historię i nie zalewając czytelnika szczegółami.

Żałuję, Thagone, że nie mogłam przeczytać całości za jednym zamachem. Troszkę w kolejce do lekarza, troszkę w domu, resztę w pracy. Fakt jest jednak taki, że nie mogłam się oderwać, bo Twoja opowieść zassała i nie chciała puścić.

Stworzyłeś kawał dobrego świata, stanowiącego mieszankę współczesności, historii i bajki. Postacie równie barwne i ciekawe. Pomysł z magią również bardzo mi się podobał, ale to co mnie najbardziej urzekło, to twój styl. Lekki i zabawny, pełen perełek takich jak cycek topielicy czy usuwanie wyrostka Matce Boskiej. Uwielbiam takie wstawki! Do tego świetne, plastyczne opisy.

Dawno nie czytałam, czegoś tak dobrego, więc se nominuję :P

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Niezmiernie się cieszę, że dotarłaś AQQ!

Ta, wiem jak to jest, ja czasem nawet komentarze piszę na raty, przez pół dnia, a co dopiero czytanie długaśnego opka.

Najważniejsze, że udało mi się osiągnąć to, co zamierzałem – lekką, ciekawą historię, która wciąga i "się czyta", mimo długości.

Ogromne dzięki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Oj, czyta się, czyta! :D

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Bardzo fajnie napisane. Ba! Świetnie! Uśmiałem się też parę razy. Do połowy czytałem z wielkim zainteresowaniem i nie mogłem się doczekać, co dalej. Koncert fajerwerków. Chociaż królewicz miał tu być głównym bohaterem, nie przyciągnął mojej uwagi w gąszczu postaci, tak jak to zrobił kapral Wlazło. Inni żołnierze też cool. Fajerwerki w nadmiarze męczą. IMO tekst mógłby być dużo krótszy i prostszy. Albo dużo dłuższy (książka?), ze stopniowym wprowadzaniem nowych bohaterów i urządzeń, przeplatany spokojnymi fragmentami. Mimo wszystko jestem pod wrażeniem warsztatu i wyobraźni:)

Dzięki Patetronusie!

No tak, za dużo na raz. Zgadzam się, że mógł być dłuższy, potencjał rozwinięciowy/kontynuacyjny jest tam calkiem spory. A jak myślisz, gdzie można byłoby skrócić lub uprościć? Odjąć nieco strzelaniny i nawalanki, użyć mniej bohaterów, czy obciąć rozmowy, wyjaśniające jak działa świat?

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Ja bym cięła strzelaninę i żołnierzy. Ale to ja…

Babska logika rządzi!

Krecik i Wlazło od początku zostają w pamięci. Książę z profesorem dyskutuje, ale potem jest kapitanem lub dowódcą, a professor– Ambrożym. W tle: Myrdin (prof), Cholewa, Hryszczuk,Rogula, Lewicka, Zapała, Zatoński, Buchwald, – ja już nie wiem , kto jest kto. No i dodatkowi żołnierze się wtrącają. Tak, myślę, że ciąć postacie. Walkę bym zostawił, bo od tego są żołnierze. Dodałbym innych scen – np. zaczął od Paryża, przedstawił głównego bohatera i wstęp do świata magii, potem może przygotowania do wyprawy (naukowcy) a potem misja z żołnierzami. Może inne sceny z Gosią i Ambrożym. Myślę, że po takim stopniowym narastaniu nawet ta sama liczba postaci byłaby na miejscu. Ale pewnie opowiadanie by się rozciągnęło… do ksiązki? Ja bym ją kupił.

Ha, wycięcie walki spowodowałoby, że tekst byłby właściwie tylko rozmową profesor – książę, a potem książę – Hellewicz. To też można byłoby obciąć, ale wtedy musiałbym wprowadzić sporo klasycznych infodumpów, których ambicjonalnie starałem się unikać. Albo zrezygnować z "inności" świata, ale wtedy z kolei wszystko trzeba byłoby dostosować do naszych realiów i powstał by zupełnie inny tekst.

A postaci – no, dużo. Obawiałem się wynikającego z tego zamieszania. Z drugiej strony wydawało mi się, że ilość osób jest adekwatna do charakteru wyprawy. No i myślałem, że będzie nienaturalnie, jeśli pisałbym tylko o dwóch, czy trzech z nich…

Ech, to pierwsze moje podejście do takiego tekstu, z pewnością nauczę się odpowiednio balansować te sprawy.

A rozciagnięcie… Kurczę, jak najbardziej. Przedstawić historię księcia (i uczynić go główną postacią całości), zaczynając od akcji w Paryżu, a może nawet jego dokonań militarno – imprezowych, pokazać, na czymś polegają jego ambicje. Pokazać dziwny charakter relacji profesor – Hellewicz, ledwie zarysowany w tekście. Pociągnąć wątek śpiącej królewny, która nie jest wydmuszką… Tylko, co wtedy? Na Fantastykę nie wrzucę, bo nikt takiej kobyły nie przeczyta. Rozsyłać po redakcjach? Heh, czuję, że to jeszcze nie ten lewel :-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Ha, to ten problem z nowymi światami i krótkimi opowiadaniami: nie przedstawisz w pigułce, tylko musi być dłuższa forma. Jak dla mnie: jest humor, jest walka, są potwory, jest świetnie napisane. Dodać wątek miłosny i hajda! Ja bym kupił ale kto tam zna tych redachtorów:):)

Nie miałem żadnych problemów z poukładaniem sobie w głowie alternatywnej chronologii! ;D

Garść uwag:

erl grey → może jednak earl grey?

Ostatniec

ostatniec czy ostaniec?

nie miała żadnego ani zasuwy

nie miała żadnego, ani nawet zasuwy?

zabrakło mi jaśniejszego wyłożenia sytuacji podczas ataku kościejów, gdybym miał słabszy dzień, mógłbym mieć problem ze zrozumieniem, że najpierw opisujesz jednego, a potem jest ich już więcej ; ))

Zgadzam się z Zalthem, że trzymasz poziom, choć akurat ten pomysł nie wydaje mi się wystarczająco wciągający na powieść (ale może byś mnie zaskoczył ;P). Potencjalnie w końcówce coś mi umknęło, ale rozmowa Gosi z księciem jakoś mnie nie przekonuje. Nie do końca zrozumiałem jej intencje. Muszę dodać, że czytało się bardzo płynnie i wciąż czuję się zaskoczony, że wziąłem tekst w zasadzie “na jedno posiedzenie”.

Mogło być gorzej, ale mogło być i znacznie lepiej - Gandalf Szary, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Rdz IV, Górą i dołem

Dzięki, Nevaz!

To kawał tekstu, więc samo przeczytanie na jedno posiedzenie to niezły komplement.

Erl grey – jasne, że powinno być earl grey

ostaniec powinien być wszędzie że małej litery

Nie miała żadnego ani zasuwy - gdzieś mi uciekło słowo zamka :-)

Już wszystko poprawiam.

Motywacje Hellewicz – chciała wykończyć krolewnę zaraz po wybudzeniu, przy pomocy magicznie naładowanego miecza, bo w ten sposób można było raz na zawsze pozbyć się Bestii. Ale zmieniła zdanie w ostatniej chwili. Bo po pierwsze – miecz by się rozładował i Wielka Paskuda na dole zebrałaby krwawe żniwo

Po drugie – pewnie uznała, że żywa krolewna z żywą Istotą wewnątrz, może się do czegoś przydać. (tak zwany potencjał kontynuacyjny, he he)

Jeszcze raz ogromne dzięki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

No, na dwa razy wziąłem ~~kobyłę~~ kościeja!

Dobre.

Rzeczywiście, Thargone nie ograniczany ograniczeniami to lepszy, bardziej thargone’owy Thargone ;D

Co na mnie zrobiło największe wrażenie? Przede wszystkim wdzięk, z jakim przedstawiłeś świat, zarazem unikając infodumpów, plastyczne przedstawienie tak wielu, tak różnych bohaterów, no i ta genialna żonglerka tempem. W tym względzie popisałeś się dużą wprawą – zaczyna się jak u Hitchcocka, później trochę zwalniasz, rzucasz dowcipem jednym i drugim (a oba odpowiednio lekkie, bez wysilania się na śmieszność i dzięki temu śmieszne), wreszcie przechodzisz do tajemnicy (królewna), finalnej potyczki, wyjaśnień i tego obiecującego zakończenia. Brawo.

W tekście przewijało się wiele fajnych motywów, które przywoływały w hrabiowskiej pamięci takie rzeczy jak Ostatnia Rzeczpospolita Kołodziejczaka, Arcanum, czy nawet Koło Czasu → zapieczętowanie “demona”.

Sceny walki odpowiednio mięsiste, a opisy może czasem trochę zbyt pobieżne (miewałem “białe plamy” na wyobraźni), ale z drugiej strony ma to i plus – nie spadałeś z tempem. Coś za coś.

Fajny pomysł na wygasającą magię, trochę gorszy jeśli chodzi o to usypianie w Sferze Moebiussa. Niby trochę zmieniłeś, ale i tak pomysł nieco zmęczony przez te wszystkie lata istnienia fantasy.

Humor. No, naprawdę na poziomie. Już wspominałem, ale wypada wspomnieć jeszcze raz. Te nawiązania do gier, porównania… Zajebiste.

Warsztatowo solidnie, choć trochę przydałoby się ogarnąć interpunkcję ;PP

Tytuł… No dobra, nie będę się pastwił. Powiem tylko tyle – jeśli zależało Ci, by za kilka tygodni/miesięcy/lat ludzie pytali: “co to było za fajne opowiadanie, w którym jeden gość napierdzielał karabinem, podczas gdy drugi próbował wyciągnąć ze skały miecz niczym drugi król Artur”, a ludzie odpowiadaliby, że: “tak! było coś takiego! Nazywało się… Cholera, nie pamiętam!”, to wspaniale udało Ci się ten efekt osiągnąć, Thargone ;P

Heh… No i trochę szkoda, że ten tekst nie wylądował na Słuchowisku. Limit może lekko przekroczyłeś, ale nie dajmy się zwariować… Trochę można ^^

Tyle od Counta. Trzym się ciepło, a na koniec:

Wielicki znalazł ołówek, notatnik i rysował koślawe smoki[-,] oraz mniej lub bardziej człekokształtne dziewice.

Jednak na platformie politycznej, kulturowej, a przede wszystkim religijnej, musiałaby być to katastrofa.

Wywodził się wprost z zasnutej mgłą zapomnienia[-,] ery hyboryjskiej.

Przecinków było więcej, ale podczas walki z potworami trudno notować, trzeba walczyć o życie! ;)

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

E, nie mów, Luke, tytuł nie jest zły. Przynajmniej, patrząc na tytuł, można sobie przypomnieć, o czym jest tekst. Od razu kojarzy się z bajkami. Fakt, w drugą stronę już trochę trudniej.

Babska logika rządzi!

Cieszę się niezmiernie, drogi Hrabio, że znalazłeś czas na zapoznanie się moją kobyłą, i tym bardziej, że owo zapoznawanie się sprawiło Ci przyjemność.

Nie tak dawno twierdziłem, że "Luminescencyjny pokrak" to tytuł do bani, zwłaszcza w porównaniu do innych Twoich tytułów. No to nadszedł czas na zemstę ;-)

A o Słuchowisku rzeczywiście pomyślałem, tekst byłby na to niezły, szczególnie, że właściwie całe światotwórstwo opiera się na dialogach. No ale przekroczenie limitu o jedną trzecią, to chyba nie jest "lekko" ;-)

Przecinki, jak zwykle, chowają się przede mną w przypadkowych zakamarkach zdań złożonych i warczą głucho. Ale to moja wina, jestem zbyt leniwy, by zapoznać się z jakąś pozycją, traktującą o ich obłaskawianiu.

Jeszcze raz ogromne dzięki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Noc była zimna i mokra jak cycek topielicy.

W przypadku naszego, mówimy o bąblu średnicy dwóch kilometrów. Ponad ćwierć mili, jeśli książę woli tradycyjne jednostki.

Dwa kilometry to nie jest ponad ćwierć mili. A raczej jest. Tyle, że sporo. ;)

Chyba, że to jakieś inne mile?

– Też magiczny?

– Nie, serowo-cebulowy.

Chociaż przez ten głupi osełedec, wygląda jak wielki plemnik. Idiotyczna moda na sarmację,

Osełedec to moda kozacka, a nie sarmacka.

Boss, pomyślał Krecik, zbyt zmęczony, by czuć coś więcej, niż rezygnację. Przecież musi być boss, bo takie są zasady.

To psuje imersję. :(

Profesor obchodzi się z jedynym magicznym artefaktem nieco mało naukowo? Bez poszanowania? Nie usuwałbym kubka, bo jego motyw jest świetny, ale urealniłbym ten ruch, podkreślając tę stronę charakteru postaci. Tu kojarzy się z Emmettem Brownem, który z pędu wiedzy może zrobić coś głupiego, a żeby tak traktować ostatni przedmiot z magią musiałby być bardziej Rickiem Sanchezem. ;) To mi tak nie zagrało do końca. Nie widzę w innych jego działaniach takiej brawury.

A poza tym:

Imponujące, że na raz siadłem do takiej kobyły i nie wiedząc kiedy ją skończyłem. Z historią się gna. Zabawa motywami, dialogi, pomysł na świat. Poziom drukowany. Jedno z lepszych opowiadań jakie czytałem. Nie tylko na portalu. Skondensowałbym trochę zakończenie, bo mam wrażenie, że się rozlazło. Albo niektóre wątki zamknąć nieco wcześniej? Rewelacyjna lekka, zabawna i satysfakcjonująca lektura. Gorąco życzę wydania czegoś dłuższego!

Wielkie dzięki, ac!

Wydawało mi się, że to o bosie wyrzuciłem po pierwszych komentarzach, ale najwyraźniej wzięło i mi umkło :-)

Co do mili, to użyłem tzw mili polskiej, która była różnie definiowania i trudna do uściślenia, ale uważa się, że było to nieco ponad siedem kilometrów. Przyjąłem sobie, że moja Rzeczpospolita, dla podkreślenia swojej "mocarstwowości" wciąż używa tradycyjnego systemu miar, powoli wypieranego przez cywilizowany system metryczny. To taki smaczek, mający na celu dodatkowe "urealnienie" mojego wymyślonego świata, choć zdaję sobie sprawę, że może wprowadzać pewne zamieszanie w tekście.

Podobnie ze wzmiankami dotyczącymi mody – osełedec jest jak najbardziej kozacki, ale nawet w "prawdziwym" siedemnastym wieku szlachta lubiła się tak czesać. Nie ma powodu, dla którego w "alternatywnym" siedemnastym wieku miałoby być inaczej, zatem moja wymyślona "moda na sarmację" mogłaby obejmować również i osełedec, tak jak wąsy, tudzież elementy stroju, inspirowane tradycyjnym strojem szlacheckim.

Kubeczek… To trochę takie mrugnięcie okiem (choć nie wiem do kogo, prawdopodobnie do siebie samego). Gdy na wykopaliskach wyciągaliśmy całe naczynie, nie skorupy (co nie zdarzało się tak często – w naszych warunkach, najczęściej spotykane obiekty to, obok grobów, jamy, do których mieszkańcy dawnych osad wrzucali śmieci), to po opłukaniu pito z niego piwo. W ramach celebracji :-) Nie mówiąc o tym, że wypicie piwa z miseczki, która przez cztery tysiące lat leżała w ziemi, z pewnością dodawało mocy. Coś jak pożarcie serca pokonanego przeciwnika ;-)

Ale masz rację, miejsce takiego przedmiotu, jak magiczny kubeczek, powinno być w sterylnym, dobrze zabezpieczonym laboratorium, albo coś w tym stylu. Nie w torbie naukowca. Być może miał to być również dodatkowy rys, charakteryzujący profesora, który, mimo poświęcenia pracy, nie podchodził do tego wszystkiego z nabożną czcią. Jednak, jak zauważyłeś, nie poparłem tego wystarczająco w tekście.

Cóż, najważniejsze, że Ci się podobało!

Miałem zamiar napisać lekko czytajny, rozrywkowy, a przy tym w miarę niegłupi tekst i po komentarzach wnioskuję, że się udało.

Jeszcze raz dziękuję!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Hej, Thargone.

Zacznę od plusów, bo napracowałeś się i trzeba to docenić. Zbudowałeś fajny świat, dołożyłeś porządne historyczne podwaliny. Doceniam te wszystkie smaczki, wydarzenia (historyczne) i bohaterów. To naprawdę robi wrażenie. Masz też smykałkę do pisania, to mówiłem już wcześniej, więc tekst wyszedł lekki i zabawny, no właśnie…

Widzisz, w mojej subiektywnej opinii widać, że to Twój pierwszy tak długi tekst. To jest znakomity materiał na powieść, ale za dużo upchałeś w jedno opowiadanie. Przyznam się, że drugi fragment (retrospekcję) skanowałem wzrokiem. Po faux pas w Paryżu, aferach pantofelkowych, familii Wiśniowieckich i skarbie korony, poczułem się zmęczony natłokiem informacji. To nie wciągało mnie w historię, to świetny pokaz Twoich umiejętności, przygotowania tematu, ale za mało dla mnie w tej historii samej historii, mam na myśli fabułę. Podobny komentarz napisałem ostatnio Naz i musiałem się powtórzyć. To pokaz umiejętności Thargone, ale nie samodzielne, wciągające opowiadanie. Napisałeś 80k znaków i cóż w nim mamy, desant na łąkę i walkę z potworem śpiącej królewny. Trochę mało tych bieżących wydarzeń. Dodatkowo nie przekonuje mnie takie humorystyczne prowadzenie opowieści. Skojarzyło mi się z Dobrym Wojakiem Szwejkiem, takie rzeczy na poważnie, ale opowiadane na mniej poważnie. :) Tylko, że Wojak jest tylko jeden…

Wiesz, nie chcę Cię w żaden sposób pouczać czy zniechęcać, ale czuć, że zerwałeś się z lejców i pognałeś jak rączy źrebak po łące.

Co do Słuchowiska, tak, nadawałoby się. Nie powiem, czy byłoby wysoko w stawce czy nie, bo w konkursie nie startowałeś. Gdybyś chciał dać to na Słuchowisko, musiałbyś zapytać np. takiego Funa, gdzie ciąć. On kazałby ci wyjebać te historyczne smuty i kawiorowe kąski drugiego fragmentu, bo standardowego Kowalskiego, który lubi wrąbać kiełbasę z grilla, ch..ja takie bzdety obchodzą, i miałbyś coś koło 60k. ;)

Czy ja napisałem już, że to bardzo dobre opko? Jeśli nie, robię to teraz. Nie nominuję do piórka, jesteś drugą osobą po Katii72, która będzie potrafiła naprawdę pierdolnąć takie opko, że gacie mi spadną. Wtedy to będę nawet lobbował.

Pozdrawiam.

Wielkie dzięki, Darcon, przede wszystkim za to, że obłożony Słuchowiskiem, znalazłeś czas na przejrzenie 80k.

Masz rację z tym źrebakiem, chciałem sobie pohasać, bez konkretnych ograniczeń. Choć i tak, za namową niektórych, obciąłem tekst o parę tysięcy znaków, do osiemdziesięciu :-)

Daje też o sobie znać moja, nie wiem jak to nazwać, obsesja wyjaśnialności. Skoro wymyślam świat, to wszystko ma być spójne, logiczne i trzymać się kupy, a jeśli ktoś zapyta – zaraz, zaraz, jak to działa – to proszę: odpowiedź jest gdzieś w tekście. Po to w ogóle była cała scena w namiocie. Taki infodump.

Oczywiście nie mam zamiaru zasłaniać się faktem, że tekst nie miał być jakiś specjalnie cudowny literacko i ambitny, bo jak się coś pisze, to pisze się najlepiej jak można, niezależnie od konwencji. Zapewne masz rację – albo należało skupić sie na samej akcji i nie opisywać świata, albo rozwinąć w mini powieść, czy coś w tym stylu.

Ech, następny tekst, który szykuję (pomijając ewentualnie jakąś humorystyczną miniaturkę po drodze) z założenia ma być sto procent serio. Może Cię nie zawiodę :-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Zastanawiałem się wczoraj, czy nie pojechałem za mocno, ale widzę, że dobrze wyłapałeś, o co mi chodziło, więc trochę mi ulżyło.

Dokładnie tak, gdyby rozpisać to na mini powieść, rozrzuć info w tekście, byłoby miodzio. Co do hasania :), osobiście imponuje mi Cobold, jego Lothar, a jeszcze bardziej Oddział dla opętanych to roboty świetnego rzemieślnika, nigdzie mu tam cugle nie uciekły. Od początku do końca historie trzymane są krótko za pysk. I to jest pisanie, jakie lubię najbardziej.

Dobrze, że wziąłeś się za coś dużego i na serio, myślę, że warto napisać jeszcze jedno czy dwa opka, w których “wpasujesz się” w czytelnika. Ktoś mógłby zarzucić “jak to? dopasowywać się? czy to nie oszustwo? powinno się pisać z duszy…” i takie tam. Ja mówię – nie, trzeba znaleźć najlepszą drogę i język porozumienia z czytelnikiem, by jak największej grupie przekazać, co mi (nam) siedzi w głowie. Myślę, że idziesz we właściwym kierunku by brać się za powieść do druku.

Sam dopieszczam opko na 80k (tak, wakacje miałem literackie :) ) i niedługo poddam je krytyce, aż też znajdę najlepszą dla siebie drogę. :)

Pozdrawiam.

Masz rację z tym wpasowywaniem, pisanie bez oglądania się na czytelnika uważam za przejaw bufonady, tudzież formę autoterapii. I masz zapewne rację również co do tego, że potrzebuję oka lub dwóch, by znaleźć właściwy tor jazdy.

No i powodzenia z Twoim opowiadaniem!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Przyznaję uczciwie, że całości opowiadania jeszcze nie przeczytałam, bo dłuuugie, a ja wciąż na wakacjach. Przyznaję też uczciwie, że zajrzałam do komentarzy, żeby połapać się w świecie przedstawionym i tu się nieco zawiesiłam. Na historii alternatywnej konkretnie.

Nie kupuję mianowicie sytuacji, którą opisałeś: że mając świat, w którym najwyraźniej zawsze była magia, ten świat po katastrofie, jaką jest zniknięcie tejże, tak łatwo przestawia się na rozwój naukowy. Bo to właściwie nawet nie jest historia alternatywna, ale świat alternatywny. Od początku istnienia cywilizacji ludzkiej masz całkowicie inne działanie świata, prawie jak w “Innych pieśniach”. Gdyby było tak, że magia jest zaledwie epizodem w dziejach tego świata (jest obecna tylko na jakimś odcinku historii), to ludzkość w tym okresie przejściowym, kiedy magia znikła, miałaby do czego się odwoływać – tak jak np. od XIV w. zaczęto w coraz większym stopniu odwoływać się do osiągnięć starożytnych, dzięki ich przenikaniu na zachód Europy, i je twórczo rozwijać. Na dodatek kazałeś tej Twojej ludzkości przejść gładko od “ery magicznej” do “ery naukowej”, a tymczasem wedle wszelkich danych powinieneś mieć co najmniej wiek, jeśli nie kilka, co najmniej chaosu ;) Zwłaszcza jeśli takie wydarzenie nastąpiło nagle, a wszystko na to wskazuje. I musiało być katastrofą większą niż typowe postapo z brakiem elektryczności.

Trzeci problem – masz dużą odległość od tego XVI w., świat, w którym tak naprawdę nie było powodu, żeby np. chrześcijaństwo w ogóle zaistniało i zdobyło w takim stopniu rząd dusz, wypierając inne religie (w ogóle zakładając, że startujemy z Egiptu i Sumeru, jak w naszym świecie), a jednak pomimo tej dużej odległości nie tylko MS-C jest na swoim miejscu, ale również mnóstwo innych elementów, włącznie z Katedrą Najświętszej Marii Panny pana Hugo, jeśli dobrze interpretuję pojawienie się Quasimoda. Wiem, humoreska, gatunek, przymrużenie oka, ale jednak mam problem z kupieniem przedstawionych wyjaśnień.

Doczytam szczegółowo, bo na razie przeczytałam początek i przebiegłam przez część epizodów dalej i wrócę z bardziej merytorycznym komentarzem.

PS. Brak anarchii mógłby wyjaśnić właściwie jedynie skuteczny zamach stanu przeciwników magii, przygotowywany potajemnie od wielu lat, z uwzględnieniem scenariusza politycznego i bez choćby cienia porażki po drodze do władzy. I już z jakimiś osiągnięciami naukowo-technicznymi, które natychmiast zastąpią magię. Czyli europejska dyktatura niemagiczna…

http://altronapoleone.home.blog

Sytuacja sprawiła, że czytałam Twoje opowiadanie na cztery raty. I wiesz co? Ani razu nie zgubiłam się w tekście, nie musiałam sprawdzać żadnej informacji, a przez fabułę popłynęłam.

Napisane lekko, plastycznie, zabawnie, zdarzają się fragmenty-perełki, a sama historia również bardzo mi się spodobała.

Świetnie wyszły opisy walki i naturalne dialogi. No i te nawiązania. Wiem, chwalili wszyscy wyżej, ale chciałabym dorzucić cegiełkę do Twojej nominacji , więc muszę napisać w miarę długi komentarz. ;)

Oj, długo to na pewno, ale czytało się bardzo dobrze i nie dłużyła się ta wycieczka ;)

Bardzo mi się podobało to spotkanie Strugackich z Andersenem ;D

Lekkie, przyjemne i zabawne – brawo!

Rana na głowie archeolog krwawiła obficie, zmieniając jej włosy w szmatę, którą ktoś wytarł rozlane wino. Wyglądało to paskudnie.

W sensie, że dostała kością w głowę? Czy ją potem potratowali?

I would prefer not to. // https://www.facebook.com/anmariwybraniec/

He, he, tak sobie pomyślałem, że może przyjdzie Drakaina i popędzi mi alternatywnego kota :-)

Ale, jak słusznie zauważyłaś, nie jest to alternatywna historia, tylko alternatywny świat. Przy czym porównanie z "Innymi Pieśniami" jest mocno przesadzone, bo u Dukaja inne były podstawowe zasady, rządzące rzeczywistością, zupełnie jakby zmieniły się stałe fizyczne. Nic dziwnego, ze świat wyglądał zupełnie inaczej.

U mnie zmiany, wbrew pozorom, wcale nie są znaczące. Co więcej przyjąłem zasadę, żeby zmieniać właściwie tyko rzeczy niezbędne, takie, które musiały być inne. A czy obraz świata musiałby być tak diametralnie różny?

Świadomość istnienia magii mogła być powszechna, ale realne efekty jej działania wcale nie musiały być tak oczywiste, zwłaszcza z perspektywy, powiedzmy, ogromnej większości społeczeństwa. Rycerz Rytgier, na ten przykład, mógłby używać magicznego miecza, nie mając pojęcia jak działa. Babcia Ziuta robiłaby swoje miłosne napary, nie mając pewności, czy ich moc pochodzi od przekazywanego z pokolenia na pokolenie zaklęcia, czy tylko z właściwości ziółek. Tak jak z technologią – ilu ludzi jeździ samochodami, mając bardzo mgliste pojecie o spalaniu wewnętrznym, nie mówiąc o całej elektronice, sterującej nowoczesnymi autami? Nieliczni wiedzą, jak używać magii kreatywnie, więc tworzą się grupy związki, kasty, organizacje itp. Tyle, że zamiast (jak to w większości typowego fantasy ma miejsce) wymyślać sobie jakieś zhierarchizowane koła magów, zakony, akademie magiczne i tym podobne, wziąłem sobie prawdziwe religie i kulty, od przeróżnych rodzajów szamanizmu i kultów animistycznych, przez skomplikowane politeizmy, po sformalizowane monoteizmy, i uznałem, że znakomicie będą się nadawać do roli, że się tak wyrażę – systemów operacyjnych, kodujących, uściślających i systematyzujących magię. Wszystko to dynamicznie zmieniające się, a nawet zwalczające sie nawzajem, bo nie ma jednego, słusznego sposobu na okiełznanie magii.

A dlaczego chrześcijaństwo?

A dlaczego nie? Po pierwsze, gdyby nie chrześcijaństwo albo coś bardzo do chrześcijaństwa podobne, Europa musiałaby wyglądać kompletnie inaczej społecznie i kulturowo. Miałbym zatem spore problemy z osiągnięciem tego, co stanowiło prawdziwą podstawę mojego tekstu – królewicza, rozjeżdżającego czołgiem kolczaste zarośla, by uwolnić śpiącą królewnę, zamkniętą w wieży. Po drugie, nic w moim alternatywnym świecie nie stało na przeszkodzie, by dwa tysiące lat przed opisywanymi wydarzeniami urodził się Chrystus, człowiek o całej głowie wypełnionej mózgiem i ponadrzeciętnych zdolnościach magicznych, który podjął walkę z Czymś Okropnie Złym, Co Mogło Strasznie Namieszać W Świecie. I bohatersko zginął, ale wokół niego wytworzył się kult, który później przerodził się w… I tak dalej. W moim świecie chrześcijaństwo (które nie jest jednak dokładną kopią "naszego" chrześcijaństwa) nie rządzi wszystkim i wszystkimi niepodzielnie, ani nigdy nie rządziło. Jest tylko jednym z systemów operacyjnych, kiełznających magię.

A gdy magia znika?

Na dodatek kazałeś tej Twojej ludzkości przejść gładko od “ery magicznej” do “ery naukowej”, a tymczasem wedle wszelkich danych powinieneś mieć co najmniej wiek, jeśli nie kilka, co najmniej chaosu ;) Zwłaszcza jeśli takie wydarzenie nastąpiło nagle, a wszystko na to wskazuje. I musiało być katastrofą większą niż typowe postapo z brakiem elektryczności.

Książę i profesor właśnie o tym rozmawiają. Książę uważa że to niemożliwe bez totalnej katastrofy i burdelu. Profesor mówi, że można, bo się do zmiany przygotowano.

Brak anarchii mógłby wyjaśnić właściwie jedynie skuteczny zamach stanu przeciwników magii, przygotowywany potajemnie od wielu lat, z uwzględnieniem scenariusza politycznego i bez choćby cienia porażki po drodze do władzy. I już z jakimiś osiągnięciami naukowo-technicznymi, które natychmiast zastąpią magię. Czyli europejska dyktatura niemagiczna…

Tak jakby. Tyle, że nie było zamachu stanu, walki ani politycznej, ani na gruncie militarnym, prób przejęcia władzy przez jakieś grupy i tak dalej. Była za to konieczność, podyktowana Wielkim Zagrożeniem. Kościół "oddał" magię dobrowolnie i miał kilka (kilkanaście) lat na przygotowanie się do jej zniknięcia, a potem kolejne dziesięciolecia na przeciwdziałanie destabilizacyjnym efektom katastrofy.

Napisałem też, że do katastrofy nie doszło w "naszej części świata" mając na myśli chrześcijańską Europę. To, że Kościół wiedział co jest grane, dawało mu przewagę nad "konkurencją". Co więcej przyjąłem, że "magiczny" Kościół był zdecydowanie bardziej monolityczny, niż prawdziwy. Oczywiście zakładam, że istniał podział na "wschód" i "zachód" (no bo jeśli taka a nie inna Europa, to musiał być Rzym, a potem upaść, poza tym warto byłoby zachować w moim świecie pewną kulturową odmienność Rosji i okolic). Ale Reformacji i jej olbrzymich skutków nie było.

Całe te przemiany, mimo gwałtownosci w historycznej skali, nie miały charakteru rewolucyjnego, bo nie było adwersarzy, ani ścierających się sił. Zapewne istniały pewne tarcia w samym Kościele, musiała istnieć też walka o wpływy pomiędzy mocno zyskującymi na znaczeniu monarchiami (przesunięcie środka ciężkości "władzy" w stronę owej, powiedzmy, "władzy świeckiej" było jednym z głównych elementów, mających zapobiec burdelowi). Zapewne było zamieszanie i tendencje decentralizacyjne, ale do katastrofy to jeszcze było daleko.

"Przyklejałem" mój wymyślony świat do prawdziwego, jak tylko się dało, dlatego, jeśli uważałem, że jakaś postać lub zjawisko znane z naszego świata mogłoby zaistnieć w wymyślonym, to tak było. Więc była katedra Hugo i Quasimodo, była Maria Skłodowskia-Curie, ale nie mogło być na przykład Hitlera, czy Stalina. Bonaparte być może, ale nie taki, jak w realu, choćby dlatego, że miałbym kłopoty z umieszczeniem w moim świecie Rewolucja Francuskiej, a już na pewno nie w znanej nam postaci. I tak dalej…

Technologia? Technologia istniała, bo z magią było trochę jak u Sapkowskiego – każdy wiedział, że jest, ale nieliczni mogli sobie rzucać fajerbole. Dlatego mogło działać to na zasadzie:

Gdy okazało się, że już niedługo nie będzie można pierdyknąć w kogoś piorunem kulistym, to ktoś powiedział – "Zaraz, zaraz, a pamiętasz Otto von Bombke i jego tą, jak jej tam, handkanonę? No wiesz, taka harmata, ja ta z pokazów na turnieju, tylko mała. Gdyby tak zainwestować w ich produkcję… Bo przydałby mi się oddział takich handkanonierów…"

Podstawy do stworzenia cywilizacji technologicznej były, choćby dlatego, że magia niekoniecznie mogła być niezawodna i wygodna w użyciu. Trzeba było tylko przekierować wysiłek intelektualny i ekonomiczny. To dało się zrobić z centralnej pozycji, jaką wciąż zajmował Kościół.

Podobnie z kulturą – skoro założyłem, że magiczne Chrześcijaństwo jest podobne do prawdziwego, miało też bardzo podobny wpływ na kształtowanie europejskiej kultury. Z pewnymi zmianami oczywiście, ale podstawy byłyby bardzo zbliżone. Inaczej, tak jak napisałem wcześniej, nie mógłbym uzyskać tego, o co w mym tekście chodziło – następcy tronu europejskiej monarchii, który rozjeżdża pojazdem pancernym haszcze, w poszukiwaniu śpiącej królewny.

Słaby punkt – w moim świecie nie mogło być wojen dwudziestego wieku, a czas akcji umieściłem gdzieś na przełomie XX i XXI wieku, więc chyba mało prawdopodobne, żeby poziom rozwoju technologicznego wyglądał tak podobnie do "naszego". Ale to celowe uproszczenie, żeby bardziej nie mieszać. Może sprawy militarne nakręcały ciągle tarcia między królestwami. Może polaryzacja wschód – zachód… Kurde, coraz bardziej mi się wydaje, że muszę pyknąć powieść. I zacząć ją podczas Rozproszenia…

Uch, czas się zbierać na wesele, zatem do dyskusji zapraszam dopiero w poniedziałek, jeśli przeżyję ;-) Bardzo chętnie porozmawiałbym na ten temat swojego tekstu z profesjonalistą, nawet z pozycji profana, którym niestety jestem :-) Jeśli oczywiście znajdziesz czas.

Pozdrawiam i wielkie dzięki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Rossa, Wybranietz – bardzo się cieszę, że się podobało. Tak jak pisałem gdzieś wcześniej – chodziło mi o stworzenie czegoś, co fajnie się czyta, mimo długość.

A za cegiełkę do nominacji, to w ogóle ogromnie wdzięczny jestem!

Wybranietz – no tak, dostała kością w głowę. Która to kość mogła być ułamana, mieć ostre krawędzie… Mój znajomy kiedyś omal nie został oskalpowany, gdy podczas gry w koszykówkę przeciwnik, spadając spod kosza po wsadzie, trafił go zębami w ciemię. Splattery się chowają :-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Thargone, nie będę teraz wdawała się w polemiki ;) zwłaszcza że argumentujesz sensownie, a moje uwagi, jak zaznaczyłam odnosiły się do komentarza, a nie tekstu – z tym jestem w 1/3, a ponieważ zaczynam wracać z wakacji, to pewnie potrwa, zanim skończę lekturę. Trochę się czepnęłam, ale właśnie komentarza, bo mam na razie wrażenie, że opowiadanie ma taki ton, że tekstowi pewnie bym sporo wybaczyła. Wrócę, jak skończę :)

http://altronapoleone.home.blog

Spoko. Ja wlasnie mam "Niech żyje wolność" i "oczy zielone". I bimber i kiełbasę z miejscowej wędzarni. Jest cudnie. Do zobaczenia później!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

nalał sobie resztę erl greya.

Nice try! Ale misternie wycyrklowany limit właśnie trafił szlag. :p

Fiuu, konkretnie pojechałeś z tym opowiadaniem! Jak dla mnie to poziom drukowalności. Jest lekka narracja, bardzo bogaty język, ciekawy świat przedstawiony. Może ten samczy humor i punkt widzenia bym trochę okiełznał, bo jak wół do karety mi pasuje, że w tekście stoi np. słowo “ekwilibrystyczny”, a za chwilę “noc jest zimna i mokra jak cycek topielicy”. Natomiast intryga została w bardzo satysfakcjonujący sposób poprowadzona i nie przeszkadzało mi nawet zbytnio, że czasem nie wiedziałem, o czym postaci rozmawiają, bo miałem poczucie, że świetnie się orientują w realiach, w których przyszło im żyć. Nie przeszkadzały nawet nie do końca czytelne inside joke’i, wręcz dodawały smaczku.

Zarzuty mam dwa. Otwierająca scena jest kiepska, w ogóle mnie nie kupiła. Pojawiło się naście postaci, większość nieznośnie przaśna, do tego cholera wie, co się dzieje, bo nie bawisz się w wyjaśnienia tylko wrzucasz od razu czytelnika w środek wydarzeń. Prawdę mówiąc odbiłem się od tego niemiłosiernie i w myślach lamentowałem tylko: na co, ach na co mi była ta loża, teraz muszę czytać 80k nie wiadomo o czym, a do tego co chwila będą seksistowskie podśmiechujki. Na szczęście się pomyliłem. No może nie do końca z tym ostatnim. :p

Druga spawa to bitwa. Nie ujmując jej niczego – jest widowiskowa i napisana żywiołowo, dynamicznie. Moje pytanie brzmi jednak – po co ona jest? Ani nikt w niej nie ginie, ani nikt nie zdradza (upatrywałem zdrady w postaci Buchwald jak się zgłosiła, że poleci po rdzeń – a tu cios nadszedł z zupełnie innej strony). No ogólnie oprócz napierdalanki nic istotnego fabularnie się tam nie działo, więc równie dobrze można by to wywalić, zastępując krótkim “walka z kościejami była zacięta” i z 20k znaków byś zaoszczędził jak nic. Krótko mówiąc – pojedynek choć spektakularny, wygląda mi może nie na zapchajdziurę, ale na lanie wody na pewno.

Podsumowując – z lektury jestem zadowolony. Zostaję z niedosytem, bo do ideału nieco mi zabrakło, a historia aż prosi się o ciąg dalszy.

Nice try! Ale misternie wycyrklowany limit właśnie trafił szlag. :p

No trafił :-) Uciekł mi jeden z tych cholernych earl greyów, gdy poprawiłem. Ale coś się zaraz przecyrkluje :-)

Pierwsza scena. Ha, prawdę mówiąc, nie przyszło mi do głowy, że ktoś mógłby się od tego odbić, wydawało mi się, że zarzucam w ten sposób haczyki – grupka nieco przerysowanych żołnierzy, jak z luzackiej, przygodowej opowieści, do tego jakieś niesprecyzowane nawiązania do magii, a potem sru – smok jak Filip z konopi. Myślałem, że wzbudzę tym zainteresowanie i chęć przebrnięcia przez kolejną, światotwórczą część tekstu…

A bitwa? No, miała być i koniec :-) Tak sobie wymyśliłem, że nawalanki powinno być dużo, bo po pierwsze, inaczej większość opowiadania stanowiłyby momenty siedzenia i gadania, a po drugie – chciałem opisać nawalankę z potworami :-) I rzeczywiście, aż prosiło się o to, by ktoś zginął. Ale wtedy nie dało by się osiągnąć nie do końca poważnego, luzackiego klimatu tekstu (budowanego również przez przaśny, nieco może samczy – ale czy seksistowski? – ha, zapewne mam inny poziom tolerancji na takie rzeczy ;-) humor)

Ale najważniejsze, że z lektury jesteś zadowolony. Poza tym jesteś kolejną osobą, która napisała, że poziom jest drukowalny, a to znaczy, że mogę zająć się pisaniem tekstów na serio :-)

Dzięki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Ale powiem Ci, że przecinki to Ty zanadto szanujesz, Thargone, wiesz? ;)

„…możliwości urządzeń elektronicznych wyrażały się ilością monitorów, klawiatur oraz masą splątanych kabli.” – Monitory i klawiatury są policzalne

„Zawartość trzeciego [+pojazdu] budziła pewne kontrowersje, bo był to właściwie gąsienicowy szpital polowy…”

„Przepraszam[+,] kapitanie, jestem z Wrocławia, myślę metrycznie.”

„Ale jeśli chodzi o pochówek ciałopalny z symbolicznym kurhanem[-,] lub monolityczną…”

„ – A wieża[-,] to nie jakaś ruina[+.] – Wielicki przerwał rozpędzającej się archeolog.”

„ – Cisza! – syknał książę.” – syknął

„W każdym razie[-,] kapitan Wiśniowiecki prawdopodobnie uratował nam wszystkim życie.”

„– No, panie Myrdin[+. Lub …] – kKsiążę wypuścił powietrze z płuc.”

„Zupełnie[-,] jakby ktoś uniósł wilgotny”

„Przy czym każdy uważał, iż z racji posiadanej specjalizacji[-,] to właśnie jemu należy się bezwzględne pierwszeństwo.” – Chyba że wydzielisz wtrącenie przecinkami z obu stron

„– Baaacznooość!!! – książę ryknął znienacka tak głośno, że aż podskoczył na wpół głuchy kapral Wlazło.” – W takim szyku Książę wielką.

„– Tak, hmm[+.] – Myrdin wyglądał na zakłopotanego.”

„ – Czemu więc zawdzięczamy zaszczyt? Podpowiedzią speców od PR, by poprawić wizerunek po słynnym… Towarzyskim faux pas w Paryżu?” – Zawdzięczamy komu czemu, albo jednej podpowiedzi, albo podpowiedziom. A „towarzyskim” małą literą, bo to kontynuacja zdania po wielokropku, a nie nowe zdanie.

„Na Rosję, która… Jest Rosją.” – jw.

„Z tego[+,] co wiem…”

„Jedyny[-,] wciąż działający artefakt.”

„Każdy płyn zawierający wodę[-,] zostaje wzbogacony o pewną ilość alkoholu etylowego.”

„Póki co, zmuszeni jesteśmy do używania terminów[-,] stworzonych na potrzeby fizyki…”

„…długowieczność wiąże się ze zdolnością do wprowadzania organizmu w stan[-,] przypominający letarg.”

„…rysował koślawe smoki[-,] oraz mniej lub bardziej człekokształtne dziewice.”

„Asystentka Myrdina[-,] badawczo zerkała znad monitora na swojego szefa.”

„Poza tym[-,] mamy anestezjologa.”

„Raczej trudno takie uzyskać[-,] bez pukania do setek drzwi i robienia medialnego szumu.”

„prowadzą nawet rozpoznanie walką.” – Nie rozumiem, co to znaczy?

„Miała za szerokie, kunsztownie zdobione strzelnice, ze skomplikowanym maswerkiem, imitującym późny gotyk[+,] i zbyt niskie blanki…”

„Potrzebujemy co najmniej sześciu ładunków, tu, tu i w tych zagłębieniach. Potrzeba precyzji…”

„Nepotyzm jakiś[-,] czy co?”

„Chociaż przez ten głupi osełedec[-,] wygląda jak wielki plemnik.”

„ – Zamknij się, Cholewa! – książę i profesor warknęli niemal jednocześnie.” – Albo książę wielką literą, albo trzeba zmienić szyk.

„Wkrótce[-,] przypominające kolumny głośnikowe segmenty dysruptora powędrowały na górę…”

„– Pięć minut! – Dobiegła odpowiedź Cholewy.” – To oczywiście kłopotliwy, niejednoznaczny przypadek, ale powiedz, czy w innym przypadku, gdyby to nie był dialog, postawiłbyś gdzieś zdanie brzmiące „Dobiegła odpowiedź Cholewy”?

„Pomieszczenie wypełnił basowy pomruk, bardziej wyczuwalny[-,] niż słyszalny.”

„W obszarach mózgu[-,] odpowiedzialnych za kwestie militarne[-,] zawyła syrena alarmowa.” – W tej formie to nie jest wtrącenie.

„Poza tym[-,] i tak nie ma dokąd spierdalać.”

„Jakaś postać pędziła w górę zbocza, zygzakując, zbyt szybka[-,] jak na kościeja.”

„Było ich jednak zbyt wiele. Archeolog wpadła między trzy[-,] kościano-metalowe paskudy…”

„Zapasowy rdzeń dysruptora potoczył się po kamiennej podłodze.”

Pewnie się czepiam, ale jak dziewczyna dostała w łeb to chyba wypuściła z rąk to, co niosła, nie? ; p

„Rana na głowie archeolog krwawiła obficie, zmieniając jej włosy w szmatę, którą ktoś wytarł rozlane wino.”

J.w. – pewnie się czepiam, ale wyobraziłam sobie na podstawie opisu, że dostała kością jak pałką, więc skąd aż tyle krwi?

„ – Pięćdziesiątki! – krzyknął Wlazło. - Żubry mają pięćdziesiątki!” – Raz, że zbędna spacja przed pierwszą półpauzą, dwa że dywiz zamiast trzeciej półpauzy

„Dopiero[-,] gdy dopadł książęcego żubra…”

„części ciała padłych napastników” – jak napastników w liczbie mnogiej, to raczej ciał

„Piętro wyżej[-,] profesor Myrdin, bliski zawału, spojrzał na…”

„…trzymetrowa wersja surrealistycznego maszkarona ze zwieńczenia portalu[-,] zamłóciła pięcioma ramionami, krzesząc na ścianach iskry.”

„Nie było rozkazów, przekleństw, krzyków zaskoczenia, przerażenia[-,] czy zagrzewania do walki.”

„Doktor odwróciła się gwałtownie i zniknęła w otworze[-,] prowadzącym na schody.”

„Uwijał się między mackopodobnymi ramionami, tłukł, rąbał, siekł, wspinał [+się] na wyżyny możliwości ekwilibrystycznych…”

„Wywodził się wprost z zasnutej mgłą zapomnienia[-,] ery hyboryjskiej.”

„Zwłaszcza[-,] że doktor Zatoński…”

„…fizycznie nie ucierpiał zbyt mocno, mimo to[-,] musiał być trzymany pod respiratorem.”

„ – Tak[+.] – Buchwald westchnęła. – Grunt[-,] to pozytywne podejście.”

„Inaczej[-,] nie byłoby mnie tu.”

„Cały[-,] chrześcijański system magiczny…”

„Szczególnie[-,] że pojawiła się teoria mówiąca, iż po kilkuset latach magicznej hibernacji[-,] śmierć nosiciela w momencie przejścia[-,] wyśle demona na dobre…

W zasadzie mogę się podpisać pod opinią MrBrightside’a. Mogłabym na tym skończyć komentarz, z wrodzonego lenistwa, ale ponarzekam sobie jeszcze troszkę: opowiadanie jest długie. Czytałam je na raty, nie wciągnęło mnie na tyle, bym przeczytała od strzała (czyli wracamy tu do kwestii, że początek jednak niekoniecznie zasysa). To raz. Dwa, że miejscami łatwo się pogubić. Jak wspomniał Darcon, chyba próbowałeś wrzucić trochę za dużo grzybków w jeden barszcz. Widać, że masz szerszą historię w głowie, ale w przypadku opowiadania próba zbyt szerokiego opisania świata/realiów/wydarzeń/bohaterów może odbić się czkawką, bo rozmieniasz się na drobne zamiast skupić na tym, co w przypadku tego konkretnego tekstu jest najważniejsze. No więc jest tu dużo postaci, które praktycznie do końca mi się trochę ze sobą mieszały. Zgubiłeś mnie też na chwilę kiedy zmienił się czas akcji (retrospekcja), ale to może problem mojego zbyt wolno działającego mózgu. Potem było ciekawiej – choć zgadzam się z przywołanym już MrB, że walka wygląda na wprowadzoną tylko po to, by dodać trochę niewiele wnoszącej akcji – a najlepsza w ogóle okazała się końcówka i to ona mnie przekonała do siebie, tak naprawdę. O takie zakończenia walczyliśmy ;) Zdradzę niniejszym od razu, że jestem na TAK.

Ale nad przecinkami powinieneś popracować ; p

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Ogromne dzięki za komentarz i przecinkową łapankę!

Rzeczywiście, moje teksty charakteryzuje spora przecinkowa swoboda, która niekoniecznie wynika z celowego działania (choć troszkę tak, w wielu przypadkach mam wrażenie, że wstawienie, lub nie, przecinka w jakimś konkretnym miejscu, zależy bardziej od autorskiego zamiaru odpowiedniego zaakcentowania czegoś w zdaniu, albo wprowadzenia takiego, a nie innego rytmu. Mniej od sztywnych reguł). Nie zmienia to faktu, że z regułami nie jest u mnie najlepiej, ale walczę ;-)

Za dużo grzybów w barszczu. To kolejna taka opinia, więc wypada mi się tylko zgodzić. Istotnie, wydaje się, że tekst stoi w nieprzyjemnym rozkroku między solidnym, zwięzłym opowiadaniem, a minipowieścią, w której jest wystarczająco dużo miejsca na opis działania innego świata, jak i zarysowanie kilkunastu postaci. Oczywiście, zdawałem sobie z tego sprawę, mniemałem jednak, że opowiadanie "zassie" na tyle, że rzecz będzie łatwa do przełknięcia, smaczna i lekkostrawna. Cóż, nie zadziało, w każdym razie nie w przypadku wszystkich czytelników ;-)

Na swoje usprawiedliwienie dodam, że to moje pierwsze podejście do takiego tekstu :-) Będzie coraz lepiej!

Jeszcze raz wielkie dzięki i zabieram się za prostowanie interpunkcji.

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Przeczytałem pierwszą scenę i zacisnąłem kciuki, żebyś tego dalej nie spieprzył.

I udało się ;)

Chociaż dialog Wiśniowiecki/Hellewicz słabszy, ale do tego czasu kupiłeś mnie bez reszty, i wizją, i pojedynczymi zdaniami. Jeśli chodzi o poziom i smak obu tych elementów, przypomniał mi się “Donnerwetter” Krzyśka Adamskiego.

Pomarudziłbym tylko na zagęszczenie bohaterów – szanuję zamysł, ale tacy Zapała, czy Cholewa jakoś do końca mi się nie zobrazowali w głowie i nie pamiętałem nawet, do którego z zespołów należą. Miałem też problem z drugą sceną, dość późno zorientowałem się, że to retrospekcja (dopiero przy “Wylądowali w Mozyrzu” – można to było dać na początek fragmentu). Ale już z chronologią i beztroskimi odwołaniami do historii rzeczywistej nie miałem żadnego problemu – dla mnie taki to urok konwencji. Do scen walki też nie mam zastrzeżeń.

Tych wspomnianych zdań-perełek jest w opowiadaniu sporo, ale za przejaw geniuszu uznałem:

Zapachniało suszonymi śliwkami.

Zazdraszczam. Czyli będzie piórko.

P.S. Darcon, czytałem Twój komentarz ;)

P.S.II Czas, Thargone, wypłynąć na szersze wody.

Przepraszam, ale muszę zapytać. Co jest wyjątkowego w zdaniu “zapachniało suszonymi śliwkami”? ;D

Podłączam się do pytania.

Babska logika rządzi!

Nie chodzi o samo zdanie, ale o moment, w którym się pojawiło. Thargone jest, w moim odczuciu, pierwszym człowiekiem na Ziemi, który w celu przekazania czytelnikowi swojej wizji magii postanowił wyzwolić u niego właśnie takie zmysłowe doznanie. W życiu bym na to nie wpadł, a jednak to zdanie wydaje mi się teraz najwłaściwsze. To bardzo subiektywne, ale to proste zdanie wywołało u mnie taką reakcję. I to jest właśnie magia :)

Dziękuję Coboldzie!

Cieszę się, że nie spieprzyłem. Za dużo bohaterów – o ile ogólna liczba postaci wydaje mi się naturalna i odpowiednia do sytuacji – kilku naukowców, niewielki pododdział piechoty, poza tym każdy z pojazdów, niezależnie od tego co lub kogo wiózł, powinien mieć dwóch ludzi załogi – to istotnie, teraz wiem, że gospodarkę postaciami mogłem poprowadzić lepiej. Wcześniej wydało mi się nienaturalne, że tylko parę osób będzie miało coś do odegrania, a reszta miałaby się snuć bezimiennie. Następnym razem (jeśli będzie taka potrzeba) z pewnością będę potrafił skupić się na kilku bohaterach, nie zapominając o reszcie a jednocześnie nie wprowadzając zamieszania :-)

A zapach śliwek – kurczę, fajnie że jesteś wyczulony na takie szczegóły :-) Tutaj po prostu pomyślałem, że jeśli coś magicznie błyska, lśni, trzaska i wibruje, to do pełni opisu brakuje zapachu. Nie jakiegoś oczywistego, jak zapach ozonu (swoją drogą niegdy czegoś takiego nie czułem, ale wszyscy tak piszą), w końcu to magia, dlaczego więc zaklęcie nie miałoby pachnieć śliwkami? Albo cynamonem?

Jeszcze raz wielkie dzięki. Mam też nadzieję, że czas pozwoli mi wkrótce ja pisanie więcej i częściej, a przede wszystkim na serio, nie tylko dla zabawy.

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Tekst duży, ale udało Ci się uniknąć patosu. Chyba nawet z palcem w nosie. Całość czyta się lekko i przyjemnie.

Wprawdzie Twoja historia alternatywna nie wydaje mi się możliwa, ale nie oczekuję od humoreski żelaznej logiki.

Na plus różne smaczki i twórcze wykorzystanie bajek.

Postaci faktycznie ździebko za dużo. Zwłaszcza żołnierzy, ale ja nie przepadam za ludźmi zabijającymi zawodowo, więc nie jest obiektywna.

No, ale ogółem fajny tekst.

Jestem na TAK, czyli.

Babska logika rządzi!

Bardzo dziękuję!

Macie rację z tą ilością postaci, myślę, że wiem już w jaki sposób zrobić tak, żeby przy sporej liczbie postaci używać tylko kilku z nich w sposób aktywny. Ha, to trudniejsze, niż myślałem!

Tak czy owak, druga pod rząd nominacja… Fiu fiu, obrastam w skowronki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

To jest jeszcze trudniejsze, niż wydaje Ci się teraz. ;-)

Babska logika rządzi!

Dzięki za słowa otuchy :-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Gdybyś chciał dać to na Słuchowisko, musiałbyś zapytać np. takiego Funa, gdzie ciąć. On kazałby ci wyjebać te historyczne smuty i kawiorowe kąski drugiego fragmentu, bo standardowego Kowalskiego, który lubi wrąbać kiełbasę z grilla, ch..ja takie bzdety obchodzą, i miałbyś coś koło 60k. ;)

Co XD

~~Jak już to kazałbym wypierdalać stąd w podskokach, bo nie na portal z takim tekstem ;)~~

No, ale ja tu służbowo, więc kulturę – albo przynajmniej jakiejś jej pozory wypada zachować. To znaczy nie do końca służbowo, bo kiedy zobaczyłem, że anulowanie urlopu wiąże się z nadrobieniem opowiadań Wybranietz i Twojego, to nie zastanawiałem się długo :)

Nie zawiodłem się. Choć przyznaję, że na początku, po przeczytaniu przedmowy i tagów, trochę wątpiłem, czy poradzisz sobie z tak długą historią (bo znałem Cię głównie z szortów). Ale każdy kolejny akapit rozwiewał wątpliwości. Moim zdaniem nie spieprzyłeś tu nic. Słownie: nic.

Ciąć? Jasne, dałoby się.

Rozwinąć w powieść? Pewnie, można by.

Ale po co, skoro zaserwowałeś prawdziwą czytelniczą ucztę. Nie mam ani niedosytu, ani bólu brzucha.Mam za to podobne odczucia, jak przy tekstach Cerlega. Dlaczego? Bo 1) sam bym w ten sposób nie napisał opowiadania; 2) nikomu nie doradzałbym pisania w ten sposób; 3) a i tak było zajebiście.

Są pewne standardy, według których można próbować oceniać i pisać prozę. Przykładowo: wypada, żeby czytelnik dostał bohatera, z którym może się utożsamić. Można pisać teksty według pewnych zasad i nie ma w tym nic złego, bo te zasady – nomen omen z zasady – bywają dobre. Są bezpieczne, sprawdzone. Do czego zmierzam?

Niektórzy czytelnicy narzekali, że za dużo próbowałeś tu upchnąć. Ale z drugiej strony: czy istnieje jedno idealne stężenie treści do upchania? Przykładowo: nie wiem, na ile miałem rozróżniać bohaterów. Ale nawet jak mi się mylili, mam to gdzieś. To jest właśnie magia pisania: koniec końców liczy się to, żeby czytelnikowi się spodobało.

I wiesz co jeszcze, Thargone? Pisanie według pewnych zasad da się wyćwiczyć, a takie jechanie po bandzie, po swojemu, wymaga czegoś więcej. Może nie tyle talentu, co instynktu pisarskiego.

Innymi słowy, dostarczyłeś świetnej rozrywki przy pomocy fajnych pomysłów i znakomitego warsztatu. Udowodniłeś, że można pisać lekko i przystępnie, a zarazem lepiej, inteligentniej niż Pilipiuk. Podobałoby mi się, gdyby było krótsze; podobałoby mi się, gdyby było dłuższe. Materiał na powieść? Jasne. Ale słyszałem kiedyś takie słowa o Dukaju: koleś z materiału na książkę robi opowiadanie. No i słyszałem też, że opowiadania mu się rozrastają… A cieszy się uznaniem. I robi po swojemu. Można więc swoimi pomysłami gospodarować na wiele sposobów; nie ma jednego słusznego.

Na koniec jeszcze prośba: następnym razem wyślij tekst do jakiegoś magazynu albo antologii. Takie opowiadania chętnie miałbym na papierze.

https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/

Wielkie dzięki!

Niezwykle przyjemniej jest czytać, że tekst nadaje się do druku. Zwłaszcza, że podchodziłem do niego dość luźno. Oczywiście kompletną bzdurą byłoby twierdzenie, że nie interesowało mnie w jaki sposób opowiadanie zostanie przyjęte; jeśliby coś się pisze, to się chce, by tekst się podobał innym. Ale istotnie, nie było żadnej presji, limitów, chęci wygrania czegokolwiek, ani udowodnienia czegoś tam. O genezie tekstu już gdzieś tam wspominałem: miał być książę, rozjeżdżający czołgiem kolczaste zarośla, w poszukiwaniu śpiącej królewny. Cała reszta miała służyć, że tak powiem, uprawomocnieniu zaistnienia tego faktu. I trzymać się kupy. I fajnie sie czytać.

Jeśli pogubienie się w bohaterach nie przeszkadzało za bardzo, to znakomicie – gospodarki bohaterami dopiero się uczę, mam też skłonność do rownoważenia akcentów położonych na wszystkie postacie. Lubię, gdy każdy ma swoje pięć minut, jak w ostatnich Avengersach :-)

Tak czy owak, mam w głowie jeszcze dwa teksty, które czekają na zaistnienie. Tym razem, podbudowany pozytywnymi opiniami, zapytam najpierw na becie, czy aby przypadkiem nie słać ich do kogoś na papier.

Jeszcze raz wielkie dzięki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Witaj!

80k do przeczytania ciągiem na ekranie smartfona, trochę mnie jednak przeraża. Zaglądałem tu wcześniej, ale odkładałem lekturę na później. Piórko przesądziło, w dodatku jednogłośne. Zrezygnowałem jednak ze smartfona na rzecz tabletu z ekranem pokrytym pajęczynami pęknięć :D

No i co, no i nico. Nie zawiodłem się. Z marudzenia to tylko tyle, że w jedym czy dwóch miejscach zrobiło się, jak na mój gust, nieco zbyt opisowo i powolnie, ale to drobnostki, przy takim gabarycie do łyknięcia.

Bo tekst, jak młody rekin, łyknąłem na raz.

Mnogość herosów mi nie przeszkadzała, bo bawiłem się dobrze tak czy siak, nawet nie będąc pewnym który jest który. Humor też dobry. Np. nagłe wyjechanie z nazwiskiem Koniecpolski.

Fabuła tak jak zapowiedziałeś prosta i liniowa, fragmenty pełniące rolę infodumpową miały dobry flow i nie czułem, żeby były na siłę.

Usterek technicznych nie stwierdziłem. Styl bardzo fajny, momentami jak dla mnie zbyt dokładne-długie opisy, ale tylko delikatnie. Nie popadasz w jakieś mega nużące opisy przyrody itd. Bo tak poza tym yo mi takie opisy jeszcze po prostu nie wychodzą i słownictwo też mam jakby uboższe, więc tu wkrada się trochę zazdrość.

Zdecydowanie fajnie i piórkowo. Mogę śmiało postawić cię przy moich portalowych ulubionych warsztatowo twórcach jak Cobold, fun, Finkla, Cerleg, Hrabia i inni.

Teraz jakieś epublikacje, a najlepiej coś na papierze.

Choć opka tu na portalu też chętnie zobaczę – to przy Twoim warsztacie nie powinny stanowić priorytetu – chyba, że jakieś konkursowe, lub takie całkowicie dla przyjemności.

Pozdrawiam,

Mytrix.

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Wielkie dzięki, Mytrixie! Bardzio się cieszę, że mimo kłopotów technicznych, nikczemnych rozmiarów smartfona i pajęczynki pęknięć na tablecie (a próbowałeś kiedyś napisać 80k znaków na smartfonie? To dopiero hardkor!) zdołałeś przeczytać mój tekst i nawet dobrze się bawiłeś. O to chodziło. No i postawiłeś mnie w szeregu z niezłymi wymiataczami, a tu już w ogóle obrosłem w skowronki. I zapewnie masz rację, zbliża się czas, żebym zaczął próbować pisać coś poza Fantastyką, a nuż… Całe to wysyłanie tekstów do redakcji, redaktorów, szefów działów, magazynów, magazynów internetowych, publikacje, epublikacje… To dla mnie dziewicze rejony. Nietknięte stopą mą wrażliwą. Ale chyba czas się brać za rozdziewiczanie.

Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Pytanie, w jakim formacie powstaje tekst na smartfonie…

Babska logika rządzi!

Pewnie w jakimś masochistycznym. :p

Chodziło mi o to, czy redakcje i redaktorzy przyjmą i będą mogli przeczytać taki format.

Babska logika rządzi!

Istnieje pakiet MS office na androida, więc myślę, że standardowy .doc.

Ja od dawna wszystko piszę na smartfonie, najczęściej od razu tutaj na stronie.

Można pisać w mobilnym Wordzie (hardcorowy masochizm), w google docs (lekki masochizm), lub prosto tutaj w edytorze Fantastyki (delikatny masochizm).

Ja piszę zazwyczaj od razu tutaj na stronie. Np. Na Legendę kopiowałem później na kompiterze z edytora strony do Worda, żeby wysłać do Fenrira. Są w Wordzie opcje wklejania bez formatowania i inne takie, tylko później trzeba tekst w Wordzie wyedytować jakieś entery akapity itd. cos sie zawsze posypie.

Thargone nie pisałem 80k na telefonie ale pisałem 40k ręcznie :D Na smartfonie za to od dawna właśnie powstaje wszystko co tu wrzucam, tylko nie mam jeszcze 80k tekstu na koncie :( (głównie z pomocą klawiatury na bluetooth, ale nie zawsze). Tyle że ja teksty piszę często w pracy na przerwach, więc to są takie 20-25 minutowe spotkania z pisaniem :D Ciężko zacząć, a czas minął. W domu czasem mogę usiąść i dłużej postukać w klawisze, ale też raczej na smartfonie :-)

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

He, to ja bardzo podobnie – wszystko na smartfonie, bezpośrednio na stronie Fantastyki. Doskokowo, w przerwach, itd :-) Tak się odzwyczaiłem od prawdziwej klawiatury, że ostatnio w pracy wklepywałem coś dwoma palcami :-)

Mój poprzedni telefon miał Worda, ale z kolei były jakieś dziwne problemy z kopiuj-wklej. Któryś ze starszych tekstów, chyba na Grafomanię, napisałem w owym Wordzie, a potem okazało się, że muszę go i tak własnopalczaście przeklepać na stronę Fantastyki.

Ech, maszyny do pisania to nie miały formatów :-)

Thargone nie pisałem 80k na telefonie ale pisałem 40k ręcznie :D

A to z kolei dla mnie byłoby wyzwanie nie lada! Ostatnio zaczynam mojego dzieciaka uczyć literek i okazuje się, że sam muszę potrenować :-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Thargone nie pisałem 80k na telefonie ale pisałem 40k ręcznie :D

A to z kolei dla mnie byłoby wyzwanie nie lada! Ostatnio zaczynam mojego dzieciaka uczyć literek i okazuje się, że sam muszę potrenować :-)

Sppko, później miałem problemy, żeby się z siebie samego rozczytać. :-)

W szkole ciągle słyszałem, że to są jakieś hieroglify. A w liceum, jako że ręcznie idzie mi jak krew z nosa, to nie nadążałem na j.pol. pisać. Więc co drugie słowo zastępowałem skrótem. Oj jak mnie wicedyrektor (polonista) wyklinał, że on mnie kiedyś za te skróty zabije. Ale spoko ziom z niego był, siwobrody i alkoholopozytywny, to nie zabił.

Wracając do tekstu + za pasujące nazwy jak Żubry, Kościeje itp. :-)

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Że mi się podobało, już wiesz. Nad czym się tu więc bardzo jakoś rozpisywać? Przede wszystkim szacun za popełnienie tego tekstu na smartfonie; mnie by się nie chciało za chiny wyludnione. Nie z polskimi znakami.

Inna rzecz, że tekst w pewien sposób rzeczywiście wygląda, jakby był pisany na smartfonie – jest zwyczajnie chaotycznie, momentami taka wręcz dzicz i nie ma wuja na weselu, naprawdę ciężko się połapać w tym kto, co, jak i po co. Ekspozycja postaci – przynajmniej niektórych – zawodzi po prostu. Zwłaszcza, że jest ich też zwyczajnie dużo (moim zdaniem zdecydowanie za dużo) i momentami niektóre – głównie poboczne – zaczynają się plątać pod nogami tak, że jakby człowiek chciał kopnąć którąś, to nie bardzo może, bo nie wie, gdzie celować.^^

To jest jednak największa, w mojej opinii, wada tego opowiadania; co więcej, wada na tyle dla mnie istotna, że miałem lekkie – w tym momencie wiem już jednak z całą pewnością, że zupełnie nieistotne – zawahania odnośnie ostatecznej oceny. Kolejnym minusikiem jest niezbyt przekonująca mieszanka magii, historii i historii alternatywnej, która zaowocowała nie dość że jeszcze większym nieładem – jakoś nie potrafię sobie poskładać z tego spójnej całości – to jeszcze kilkoma niezbyt dobrze wypieczonymi sucharkami z tego nieładu wygrzebanymi. Mieszanie systemów mierniczych – tu metry, tu łokcie i staje – również nie ułatwiło przyswajania opowieści.

Prosi się również, żeby powiedzieć, że tekst jest przegadany i zwyczajnie za długi, ale osobiście jestem daleki od takich wniosków, gdyż opowiadanie (zresztą nie tylko opowiadanie) które potrafi dostarczyć czytelnikowi radości albo wręcz zachwycać na poziomie stricte literackim – a właśnie z takiego rodzaju twórczością mamy tutaj do czynienia – może być tylko zbyt krótkie.

Humor, koniec końców, też dopisał. O wiele bardziej w wydaniu inteligentnej zabawy słowem na poziomie narracji niż w dialogach czy pastiszowaniu znanych bajkowych motywów, ale i te w sumie dawały radę.

Generalnie jest bardzo fajnie: jest dynamiczna i zupełnie ciekawa (choć może nieco popsuta zakończeniem) historia, opowiedziana w sposób lekki, inteligentny i wciągający, są lochy i smoki (a także trupy, księżniczki i zdrady), jest – pomijając wcześniej wzmiankowane już tło, które, choć fajne (Polska Królem Polski!), jednak nie chce się poskładać w spójną całość – zupełnie ciekawy miszmasz tech-fantasy, są piękne opisy i piękne kobiety, i wreszcie są ci wspaniali mężczyźni w swoich zakutych zbrojach… A nie, sorry, to już chyba kombinezony taktyczne.

Co tu dużo gadać, literacko poziom z pewnością piórkowy (i to, mam szczerą, podonnerwatterowską nadzieję, nie tylko brązowo-piórkowy), fabularnie wyraźnie gorzej; dosyć nierówno – niektóre fragmenty, pomysły i dialogi naprawdę świetne, inne już mniej – ale wciąż dobrze, więc i ogólne wrażenia z lektury: paczaj protokół z głosowania.

Ot, kawał naprawdę przyjemnej, świetnie napisanej przygodówki. Raz jeszcze gratuluję piórka i czekam na okazje, by zagłosować nad następnym.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Ogromne dzięki, Cieniu.

Miało być fajnie i niegłupio, a że wyszło piórkowo, to rewelacja. Tak, wiem, prawie każdy tak pisze – ojej, nie spodziewałem się, nie zasłużyłem, jestem zaszczycony, a to ci dopiero zaskoczenie – ale rzeczywiście, w zaszczyty nie mierzyłem, czego dowodem jest to, że zaraz po publikacji tekst miał coś z osiemdziesiąt siedem tysięcy znaków. Ale zaraz mi napisano, żebym się ogarnął. Po co drogę sobie zamykać. Zwłaszcza, że niezależnie od tego co się pisze, chce się napisać jak najlepiej.

Piórko cieszy mnie podwójnie, bo po pierwsze jest moje :-), a po drugie okazało się, że lekka, fajna przygodówka też może zostać doceniona. Nie tylko śmiertelnie poważne SF albo artystycznie pokombinowane opowieści z tagiem "inne".

Dostałem też ważną lekcję gospodarki bohaterami – nie spodziewałem się, że to tak trudne i następnym razem będę już wiedział jak rozłożyć akcenty, gdy postaci jest dużo, by nie wprowadzać niepotrzebnego zamieszania. Albo i nie, bo Finkla napisała, że to jeszcze trudniejsze, niż mi się teraz wydaje :-)

Jeszcze raz wielkie dzięki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

W końcu znalazłem wystarczającą chwilę by dokończyć czytać ten tekst. Na początku myślałem, że to Pomnik Cesarzowej Achai. Podobny klimat, podobni ekscentrycy z alternatywnej Rzeczypospolitej, humor także podobny. Do tego stopnia mnie to zaintrygowało, że nawet sprawdzałem, kiedy Ziemiański się urodził, i czy nie mieszka we Wrocławiu.

Opowiadanko bardzo przyjemne.

Masz pewną cechę, której nie dostrzegłem jeszcze u nikogo. By przydać tekstu kwiecistości, używasz czasowników. Podczas gdy zwykle przymiotniki do tego służą. Absolutnie nie jest to zarzut. Wręcz przeciwnie. Robisz to na tyle sprawnie, że jest to zaleta, a do tego zaczątek unikalnego stylu.

Humor żołnierski też przypadł mi do gustu.

Również postaci kobiece, choć zdecydowanie drugoplanowe, wyszły Ci barwnie. Aż szkoda, że na pierwszy plan żadnej nie zaprosiłeś.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Wielkie dzięki!

Nie pierwsze to już porównanie do Achai i muszę przyznać, że mnie to cieszy. To znaczy w Ziemiańskiego nie celowałem (w ogóle faceta znam tylko z wczesnego Dziennika czasu plagi oraz paru krótszych tekstów, drukowanych niegdyś w NF; raczej mocno przeciętnych, z okropnym Zapachem szkła na czele), cyklu Achaia więc nie czytałem, zrażony jego poprzednimi dokonaniami. Ale porównanie cieszy, bo to oznacza, że umiem napisać coś fajnego, lekkiego i w dodatku, po paru szlifach, drukowalnego.

A kobiety – no tak, przede wszystkim doktor Hellewicz pchała się na pierwszy plan :-) Zresztą – nie wykluczam, ze do świata wrócę, jeśli tylko przyjdzie mi do głowy pomysł na fajną fabułę. Małgorzata Hellewicz z pewnością będzie jedną z centralnych postaci :-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

@thargone

Życzyłbym sobie ciągu dalszego.

Infundybuła chronosynklastyczna

I prawdopodobnie taki nastąpi, gdy tylko uporam się z trzema tekstami, które teraz siedzą mi w głowie. Dzięki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Wybacz mój mocno spóźniony komentarz piórkowy, ale wrzesień niestety mnie nie rozpieszczał. Jak już wiesz, byłem na TAK.

Co tutaj mamy? Całkiem ciekawie zarysowany świat. Zgodzę się z niektórymi komentatorami, że coś za gładko opisują, jak to z magii przeszli do technologii, ale to opowiadanie, a nie encyklopedia ;)

Tło więc jest ciekawe. Bohaterowie też – może nie wybijają się mocno ponad standard, ale na pewno nie można im odmówić pewnego wdzięku.

Największy plus to jednak ładne odwrócenie bajki o księżniczce i księciu. Przez to końcówka, nawet jeśli nie jest zaskakująca, smakuje wyjątkowo dobrze :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Cóż z tego, że późno, skoro tak pozytywnie :-) Z takimi komentarzami to zawsze możesz się spóźniać ;-)

Muszę przyznać, że obawiałem się nieco, że przyjedzie NoWhereMan i wytknie infantylną wojskowość, nierealistyczne starcia, grubymi nićmi szyty świat… A tu lekka niespodzianka :-)

Wielkie dzięki!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Jak już ktoś powiedział – poziom zdecydowanie papierowy. Wszystko jest bardzo dobre+ – bohaterowie, świat, tajemnica, twist, słowotryski (no, może gdzieś mi tam mignął nadmiarowy przecinek).

Świetna lektura przed snem.

Z czepialstwa – ubogo:

– “sobstwiennostii mu latały” – ponieważ oryginał rosyjskiego słowa to “sobstwiennost”, to dałlbym jedno “i”;

– “Nie bezpodstawnie” – tutaj nawet poguglałem, i wychodzi mi, że to ten przypadek – https://sjp.pwn.pl/zasady/;629517 ;

– “członkowie wyprawy potroili wysiłki” – coś taki dokładny? czemu potroili a nie spięciornili? “wzmogli” albo “zdwoili” moim zdaniem;

– “rykoszetowały na pogiętych blachach wiekowych pancerzy” – nowoczesne pociski, a rykoszetują z kilku metrów na jakichś antycznych zbrojach? ejże.

I podsumowanie – był taki jeden pan, który zachwycił swoim opowiadaniem, bo w nim był i świat, i bohater, i tajemnica. Potem świat rozbudował, bohatera pogłębił, twistów nie psuł. Mam nadzieję, że pójdziesz tą samą drogą, bo aż się prosi o kolejne opko z Wiśniowieckim czy Śpiącą Królewną. Czekam!

PS. Aha, a wspomniane opko zaczynało się tak: “Później mówiono, że człowiek ten nadszedł od północy od bramy Powroźniczej” :P.

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Wielkie dzięki, drogi Staruchu!

Gdy Wiśniowiecki przejdzie już przez swą bramę Powroźniczą, a ja zostanę sławny i bogaty, z pewnością nie zapomnę o Tobie :-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Fajna przygodówka. Dobrze się czyta i przez całą lekturę towarzyszy nam uśmiech sympatii. Może i jest trochę szablonów w kreacji drużyny (bardzo licznej) zuchów, ale to nie obniża satysfakcji czytelnika. Masz na pewno swój styl, gęsty od zaskakujących porównań, bogaty w metafory i nietypowe skojarzenia. A jednocześnie lekki, frywolny, zawadiacki, chwilami brawurowy.

Zauważyłem też, że gdy konstruujesz swoje światy idziesz na całość, na żywioł. Wrzucasz w nie wszystko, co masz pod ręką i w głowie. Piszesz co ślina na język przyniesie, budujesz swoje wizje z elementów już znanych i miksujesz je dowolnie z własnymi pomysłami. Czerpiesz garściami z popkultury i swobodnie śmigasz po bandzie. A że piszesz sprawnie i z pazurem, wychodzą z tego naprawdę dobre czytadła. Nie twierdzę, że Twoje światy nie są przemyślane, ale zazwyczaj rzucasz obficie pomysłami, ideami w zalążkach i kreślisz tylko zarys i kontury rzeczywistości bardziej złożonych, bogatszych w tle, obiecująco ciekawych i wartych pogłębienia.

Nie jest dla mnie nowym połączenie polskich klimatów i realiów z elementami fantasy, a nawet baśni. Na myśl przychodzi chociażby Tomasz Kołodziejczak i jego cykl "Ostatnia Rzeczpospolita", czy opowiadania bodajże Andrzeja Sawickiego i kilku innych autorów znanych mi z łamów NF, którzy także bawili się takimi kombinacjami. Za to u Ciebie, chyba jako pierwszego, dostrzegam lekki rys humorystyczny. Objawiający się zarówno w samym świecie przedstawionym, jak i w prowadzeniu narracji. Mówiąc krótko, widać, że lubisz pożartować i puszczać oko do czytelnika.

Akcja, po początkowym przyspieszeniu podczas spotkania ze smokiem, zwalnia niebezpiecznie i długo ciągną ją dialogi. Na szczęście w decydujących momentach znów nabiera wigoru i tempa. A jesteś naprawdę dobry w opisach, zwłaszcza dynamicznych. Czuć, że lubisz militaria i żołnierkę, także żołnierski humor. Do tego tworzysz bohaterów do polubienia od zaraz. Dialogi też piszesz lekko i masz do nich dobre ucho.

Pochwalę też pomysł, na świat i intrygę. Warte rozbudowy. Także mniejsze pomysły upchane w fabule tryskają wyobraźnią. Chociażby potwór powstały z pokoleń pochowanych wojowników.

Podobały mi się również odniesienia i aluzje literackie, baśniowe, mityczne i popkulturowe. Arturiański miecz w kamieniu, śpiąca królewna, delikatny trop prowadzący do… krwawej Elżbiety Batory (?) itd.

Ciekawy jest także Twój miszmasz magii, techniki i nauki.

Oczywiście można się sprzeczać i czepiać logiki rozwoju takiego świata, w którym rządziła magia, a który współcześnie jest tak zbliżony technologicznie, historycznie, kulturowo (i nie tylko) do naszego. Czy to miało szansę się tak potoczyć? Wątpię. Ale w tekście oferującym rozrywkę na takim poziomie i z wyraźnym przymrużeniem oka, nie będę o to kruszył kopii.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Wielkie dzięki Marasie!

Też nadrabiam zaległości przed głosowaniem, właśnie ogarniam tekst Cerelega, a to długa bestia!

I cóż mam rzec – celowałem w fajną przygodówkę i jeśli rzecz się podobała, to tylko się cieszyć. To świetnie, gdy czytelnik się nie nudzi, gdy zauważa i docenia smaczki, gdy czuje humor.

Masz również rację co do mojego światotwórstwa – niezależnie od długości tekstu nie mieszczę się z wymyśloną rzeczywistością. O ile w przypadku śpiącej królewny to jest jeszcze do przełknięcia, przy skowronkach w zasadzie położyło tekst. Ale już wiem jak to ogarnąć, zatem więcej grzechu nie popełnię!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Spinam się, aby przed zaglosowaniem zamieścić komentarze pod wszystkimi nominowanymi opowiadaniami.

Życzyłabym sobie, abyś zawsze podróżował bez limitu:)

Moim czytelniczym zdaniem (subiektywnym) – dobre. Wszystko widzę, słyszę i wącham – świat. Rozumiem. Walka fajna i chociaż czasami, jak w przypadku Harrington, ślizgam się po akapitach, tak co nieco, absolutnie (absolutnie – słówko z kiedyś kultowego serialu) mi nie przeszkadza. Podobają mi się postaci, każda – inna.

Śpiąca królewna – umiarkowanie mnie przekonała, chociaż doceniam koncept. Chyba najbardziej wkręcał mnie pomysł – po cholerę oni badają te ostańce i co się stało z magią. Utracona magia/czary bardzo mnie uwodzą, może dlatego, że skręcamy (ludzie) w tym kierunku, tak sądzę, niestety coraz częściej, że magiczne myślenie wygrywa z rozumem.

Dużo postaci, lecz charakterystyczne, które są wiodące, za kim pójść, troszkę nie wiadomo? Ja podreptałam za księciem. Dialogi potoczyste.

W zasadzie, jedno mnie zirytowało – słowo „koniec”, czyli że nie nie dowiem się, co było dalej. Z całą załogą i światem.

Gratuluję bardzo dobrego opowiadania!

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Wielkie dzięki, Asylum!

Tak, sporo tam postaci, ale doszedłem do wniosku, że mniej więcej tyle powinno w takiej wyprawie uczestniczyć, a potem nie potrafiłem dać glosu tylko trzem – czterem, resztę ograniczając do roli tła.

A co było dalej? Jeśli tylko wymyślę jakąś fajną historię, to i świat i bohaterowie wrócą. Za bardzo ich polubiłem, żeby dać im odejść!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

I moim zdaniem – słusznie, jeśli chodzi o liczbę postaci. Trudno dać głos, przedstawić więcej w „przygodówce” (tak ją sam określasz, ja mam wątpliwość, to znaczy przygoda jest, lecz to nie Indiana Jones, lecz coś więcej.

Wymyślić historię?, a może dopisać to, co mogłoby się zdarzyć dalej:D, albo historia stworzyć, niejako, historię oboczną :D.

pzd

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Kiedyś zabrałem się do czytania, przerwałem, teraz wróciłem ze względu na głosowanie.

Kawał dobrej lektury. Zastanawiam się tylko, ile mi umknęło przez cięcia.

Wielkie dzięki, Łukaszu!

Tak naprawdę niewiele umknęło. W zasadzie wyciąlem tylko jedną scenę, w której kaprala Wlazło użądliła pszczoła, a żołnierze rozkmkniali jaki efekt może mieć użądlenie owada, któremu wielopokoleniowa ekspozycja na promieniowanie magiczne z pewnością poprzestawiała geny. Istotą sceny było pokazanie doktor Hellewicz nawiązującą nic porozumienia z żołnierzami i zdobywajacą ich zaufanie, po to, bym wypytać o szczegóły dotyczące księcia. Cel sceny – czytelnik dowiaduje się więcej na temat motywów kierujących księciem i dlaczego jedyny następca tronu dowodzi oddziałem frontowych zabijaków, a nie siedzi bezpiecznie w sztabie.

Mogłem oczywiście, wzorem Cerelega, po otrzymaniu piórka doszyć uprzednio wycięte rzeczy, ale nie miały one na tyle dużego znaczenia dla fabuły, by wprowadzać zamieszanie.

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

To ja się odezwę, ponieważ konkurs na opowiadanie roku.

To nie całkiem jest “moja” historia (opowiadania o plus minus misjach wojskowych nie są zwykle moim pierwszym czytelniczym wyborem), ale w tym przypadku, jak już zaczęłam czytać, to nie mogłam przerwać. Po pierwsze, szalenie mi się podobało w tym tekście światotwórstwo i wizja, powiedzmy, historii i jej interakcji z magią– chętnie bym, w sumie, poczytała więcej w tym świecie. Po drugie, bardzo mi się podobało ubranie retellingu dość klasycznej baśniowej narracji właśnie w tę stylistykę wojskowej akcji, jak z filmu sensacyjnego. W efekcie przeczytałam jednym tchem i jestem pod wrażeniem :)

ninedin.home.blog

Thargone,

Powracam w związku z konkursem na najlepszą dzieisątkę. Opowiadanie czytałem bardzo dawno i moje pierwsze wrażenia już poznałeś. Teraz oddam jeszcze oficjalną ocenę, ta zaś będzie na podstawie tego, co zostało mi w głowie po pół roku.

Tytuł chyba nie najlepszy, bo nie kojarzyłem opowiadania po tytule, a po autorze.

Pamiętam za to lekką i przyjemną opowieść o wojakach i naukowcach polujących na smoka w alternatywnym uniwersum, gdzie Rzeczyspospolita jest mocarstwem.

Pamętam, że klimat był bardzo zbliżony do “Pomnika Cesarzowej Achai” Ziemiańskiego, przynajmniej jeżeli chodzi o styl, żołnierski klimat i humor (może za wyjątkiem kwestii kobiecych, gdzie pozostałeś nad wyraz wstrzemięźliwy).

Podsumowując, moja ocena to: 5.2/6.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Bardzo wam dziękuję.

Udało mi się stworzyć lekką opowieść, która nie dość, że sprawiła czytelnikom przyjemność, to jeszcze, nie będąc kawałkiem mądrej, ambitnej, odkrywczej literatury, spodobała się na tyle (i była wystarczająca dobra) by znaleźć się w dziesiątce najlepszych tekstów roku. To sukces.

Oczywiście nęcący jest pomysł popracowania nad innymi opowieściami z uniwersum. Może niekoniecznie dalszy ciąg, ale teksty dziejące się w przeszłości, w istotnych, zwrotnych momentach alternatywnej historii… :-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Bardzo ciekawy melanż nauki i magii. Podoba mi się też strona językowa i wykorzystywanie w tekście porównań niejako z różnych "bajek". W tekście dosyć dużo się dzieje, leją się po mordach z kościejami, ale też nie idzie w nudne efekciarstwo.

Lekko, przygodowo i z humorkiem. Także na plus.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Dzięki! Cieszę się, że podeszło!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Masz znakomicie lekkie pióro, Thargone. Bardzo przyjemnie mi się czytało. Wrażenia z lektury porównałabym do czytania Pratchetta – niby lekko, zabawnie i przyjemnie, ale jak człowiek na chwilę, zwiedziony tą lekkością, odpuści skupienie, to nagle orientuje się, że wokół rozpętał się jakiś trudny do ogarnięcia chaos. No, w dużej mierze ten chaos był z pewnością zamierzony, ale nie wiem, czy zamierzenie spotęgowany przez natłok postaci, w których początkowo ciężko mi było się rozeznać, a potem jakoś się z nimi zżyć. Bo tu tłum jakiś był, normalnie, a ja się w tłumie zwykle nie czuję za dobrze ;)

Pomysł niebanalny, świeży, intrygujący. To, obok znakomitego stylu, drugi plus. Solidny. Brawo i gratulacje :))

Takk, jakie to dobre! Świetny pomysł na alternatywę (faktycznie czuć tu Ziemiańskiego), z barwnymi postaciami (jest ich dużo, ale każda ma jakąś swoistą cechę, dzięki której nie miałam problemu z zapamiętaniem, kto jest kim) i ciekawie zbudowanym światem – ta magia zbudowana na “technologii” pola magicznego, bardzo fajny pomysł :).

Czyta się lekko i przyjemnie, nie czułam długości w ogóle. Fajny misz-masz technologii i magii, ma to ręce i nogi. Historia jest naprawdę ciekawa, no i są smoki! :D.

Do niczego się nie przyczepię, bo wszystko mi się podobało. I mimo że za alternatywą nie przepadam, tak tu masz u mnie plusa!

Pozdrawiam!

Używanie poprawnej polszczyzny jest bardzo seksowne

Zacznę, naturalnie, od wulgaryzmów. Nie będę się ich czepiał, jeśli chodzi o samą obecność w tekście, natomiast rzucił mi się w oczy taki jeden drobiazg, a mianowicie: wulgaryzmy w tekście + tag “baśń”. Niby baśń to nie bajka, tym nie mniej, pasowało mi to tak, jakby ktoś chałkę pasztetem smarował. ;)

Zacznę od marudzenia. Tych bohaterów dla mnie trochę za dużo. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, ile osób pojawia się niejako “na powitanie”, już w pierwszych akapitach. Za cholerę nie mogłem ich wszystkich spamiętać. Trochę to nagromadzenie bohaterów wyglądało jak taka akcja “kto żyw, do opowieści!”.

Druga uwaga to już nie tyle czep, ile raczej spostrzeżenie. A mianowicie: przy takiej długości tekstu wolałbym więcej “gwiazdek”. Jeśli przyjąć, że fragment przedzielony gwiazdką stanowi podrozdział, dla mnie było ich trochę zbyt mało. Przy blisko 80 000 znaków można w ciemno założyć, że tekst będzie czytany na raty (niekoniecznie tylko dwie, bo nigdy nie wiadomo, ile w danym momencie uda się wyszarpać czasu), przydałyby się jakieś “przystanki”, na których można się zatrzymać. I do których można później wrócić. Tu było ich trochę mało, co nie ułatwiało lektury tekstu.

Tak, jak trochę pomarudziłem, tak muszę przyznać, że sama historia całkiem przyjemna. Nawet pomimo długości. Długość nie przeszkadza, bo i napisane masz to lekko. Z elementami humoru. Czasem bardziej wyszukanego, czasem mniej (ale też charakterystyka tekstu niejako sugeruje bardziej “bezpośredni” humor), natomiast nigdy poniżej granicy dobrego smaku, a tutaj było o to łatwo (trudno, żeby choćby wojskowi popisywali się wyrafinowanymi żartami czy odzywkami).

To, co najbardziej pracuje na pozytywny odbiór tekstu, to oczywiście szalenie sympatyczny pomysł, by “pożenić” świat baśni z historią i motywami wojskowymi. Bawisz się baśniowymi motywami, lepiąc je i kształtując pod kątem swojego pomysłu na opowieść. Dzięki temu te wszystkie historie, które już znamy, bohaterowie tak dobrze przecież kojarzeni, pokazują się nam jakby w świeżej odsłonie, może w trochę nowych szatach.

W gruncie rzeczy, jest w tej opowieści wiele elementów typowych. Smok, królewna, walki, wybuchy, tajemnice. Z tych, jakże znanych składników, powstaje jednak opowieść o nieco nowym, świeżym smaku. I jeśli coś sprawia, że ta historia robi wrażenie, to chyba właśnie to. Że z wielu bardzo pospolitych składników potrafiłeś upichcić całkiem nietuzinkowe danie.

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Przeczytałem. Zabawne. Pomysłowe. Czyta się dynamicznie. Tak jest napisane. Dla lubiących bajkowe alternatywne warianty historii

O ile się nie machnąłem, jest to jedno z jeno czterech opowiadań w historii – od czasu kiedy Loża przyznaje piórka – które zostało oTAKowane jednomyślnie. Wiedziony ciekawością, co za arcydzieło tu znajdę, zajrzałem. Z natury jestem raczej czepialski, za co z góry przepraszam…

Czemu przed wieloma myślnikami w dialogach są spacje?

westchnął kapral Wlazło, ten ze załamanym zębem.

Ząbku, będzie dobrze! Nie ma się co załamywać. (Literówka po tylu łapankach? Szok, niedowierzanie…)

– Ostatniec z założenia powinien być trudnowykrywalny.

Później obiekt jest określany jako „ostaniec”, więc zdaje się, że znowu literówka.

– To niemożliwe! – Jeden z doktorantów zaprotestował przeciwko tak bezczelnemu pogwałceniu praw fizyki. – Jest za duży!

Widzi ogromnego potwora, który podąża w jego stronę, i myśli o prawach fizyki. Typowy naukowiec. Cudne :D

Na tym etapie w moim umyśle zaczynają się pojawiać skojarzenia z filmem Anihilacja, gdzie również wyprawa naukowa wybiera się do tajemniczego, magicznego obszaru. I tak się składa, że w centrum tego obszaru też jest wieża (no, latarnia morska, żeby być dokładniejszym). Film miał premierę kilka miesięcy przed publikacją tego opka, jestem ciekaw, czy go widziałeś.

Ochroną ekspedycji zajmuje się natomiast Jan Wiśniowiecki

Mówi o sobie samym w trzeciej osobie? Niby jest to zwyczaj monarszy, ale ten konkretny monarcha robi tak chyba tylko ten jeden raz. Dziwne.

Mówię wam, pierwsza w historii wojna światowa wisi na włosku…

W czasach przed I wojną światową raczej nie używano słów „wojna światowa”. Rozumiem, że tutaj mamy do czynienia z historią alternatywną, ale jednak – są to ludzie, którzy wojny światowej nie znają, więc nie powinni tak mówić.

Gdyby badacze nie byli tak zaaferowani widokiem, dostrzegliby, że cienie uciekają tu obiektom i dryfują w przestrzeń, ku wolności.

Znaczy… co? Przecież tu nie ma okien. Jak to, dryfują w przestrzeń?

Plątanina kabli sieciowych i przewodów zasilania zupełnie przypadkowo ułożyła się w koślawy pentagram

Rozumiem, że w słowie „przypadkowo” kryje się jakiś żarcik, bo plątanina kabli między wierzchołkami pięciokąta raczej musiała się ułożyć w pentagram…

Wtedy zaczęły się kłopoty.

Do tego miejsca byłem pewien, że to po prostu uwspółcześniona wersja historii o Śpiącej Królewnie… ale teraz robi się ciekawiej.

Lewicka próbowała podnieść morale, rzucając w stronę potworów skomplikowane obelgi.

XDDDD

Posadzka pod dysruptorem eksplodowała

Z kolei od tego miejsca akcja pędzi już z prędkością naddźwiękową. Tak szybko, że zaczynam się gubić.

– No to cię, kurwa, mam.

Kurde, ja wiem, że w domyśle Wlazło dźgnął potwora tym mieczem i magia znikła… ale to jedno dodatkowe zdanie nie zaszkodziłoby chyba? „Po czym dźgnął potwora z całej siły”. Coś takiego.

– Jak mini Czarna Dziura?

Czemu dużą literą?

No dobra, tyle czepialstwa, czas na wrażenia ogólne.

Czytałem to opowiadanie w niewłaściwy sposób. Najpierw powinienem przeczytać całość, a potem iść drugi raz od początku i wytykać – a tak odrywałem się co chwila od fabuły, która mię trzymała, wcale nie chcąc, żebym się oderwał. Innymi słowy: wciągające jak cholera.

Poza tym epizodem w okolicach punktu kulminacyjnego, gdzie trochę się pogubiłem, czytało się płynnie i szybko. Bardzo ciekawy świat i pomysł na nową wersję historii o Śpiącej Królewnie, połączonej z Excaliburem i czym tam jeszcze… Nadto świetny humor. Może trochę za dużo postaci: czasami ciężko połapać się w tych wszystkich Lewickich, Zapałach, Buchwaldach, Rogułach, Cholewach… etc. etc.

Po lekturze mam jeszcze silniejsze skojarzenia z Anihilacją. Stwory-hybrydy? Potężna istota ukryta pod wieżą? Daleko twojej historii do plagiatu, ale wyczuwam silną inspirację. Będę w szoku, jeśli nie znasz tego filmu.

Pisałeś też, że w opowiadaniu nie ma „żadnych trzecich den, ukrytych znaczeń i możliwości interpretacji”, ale jednak zakończenie pozostawia spore pole do interpretacji. Czemu księciu tak spodobała się królewna, a kapralowi miecz? Co będzie z zaklęciem trzymającym Bestię w ryzach? Czy po obudzeniu się Bestii nastąpi biblijna apokalipsa? Dlaczego doktor Hellewicz tak chętnie wyjaśnia księciu wszystko to, co było trzymane w tajemnicy przed całym światem przez stulecia? Tyle pytań, tyle pytań…

Pozdrawiam cieplutko.

Precz z sygnaturkami.

Witam!

Bardzo się cieszę, że po tylu latach ktoś jeszcze tu zagląda. Zwłaszcza, że sam na portalu właściwie przestałem bywać. I tym bardziej raduje mnie, że lektura była przyjemna!

Literówka po tylu łapankach? Szok…

Też się dziwię :-) Myślałem, że pozbyłem się wszystkich załamamych zębów, ostatńców, Czarnych Dziur i tym podobnych. Ale to chyba niemożliwe :-)

Ze spacjami przed myślnikami podobnie – nie bardzo wiem w jaki sposób raz się pojawiały, a raz nie. Pisząc teksty na Fantastykę nie korzystałem z innego edytora, niż edytor strony, po prostu wklepywałem tekst bezpośrednio na stronę Fantastyki. Przy pomocy telefonu zresztą – rozmiar ekranu i czcionki tym bardziej utrudniał dostrzeżenie nadliczbowych spacji.

Anihilację oglądałem długo po publikacji. Właściwie dopiero Ty zwróciłeś mi uwagę na ewidentne podobieństwa :-) W głowie raczej siedziała mi słynna Zona Strugackich, ale ogólnie pomysł wziął się od Pratchetta. W Świecie Dysku istniały miejsca, które w czasie wojen magów zostały trafione tak potężnymi zaklęciami, że nawet po latach promieniowały magią wzbudzoną i działy się tam rzeczy dziwne, nawet jak na Dyskowe standarty :-)

Ochroną ekspedycji zajmuje się natomiast Jan Wiśniowiecki

On chciał podkreślić, że występuje tu w roli oficera odpowiedzialnego za bezpieczeństwo a nie royalsa i tak należy go traktować.

Znaczy… co? Przecież tu nie ma okien…

No tak, zdarza mi się przesadzać z poetyzacją :-)

Mówię wam, pierwsza w historii wojna światowa…

Rzeczywiście, za bardzo uprościłem pojęcie i zastosowałem skrót myślowy. Chodziło mu (nie pamiętam kto to powiedział ;-)) o groźbę wybuchu pierwszego konfliktu zbrojnego, w który zaangażowane byłyby prawie wszystkie liczące się siły na geopolitycznej mapie. Istotnie "wojna światowa" raczej odnosi się do konkretnych wydarzeń naszej historii i użycie tego terminu w tamtejszych realiach to w najlepszym razie anachronizm.

A postaci rzeczywiście jest za dużo. Albo po prostu źle rozłożyłem akcenty – uparłem się, żeby każdy miał swoje pięć minut i jakąś rolę do odegrania. To też trochę łączy się z:

Tyle pytań, tyle pytań…

Bo oczywiście miała być kontynuacja (kontynuacje) i należyte rozwinięcie przeróżnych wątków. Tyle, że Niesolidność to moje drugie imię (choć raczej trzecie, drugie to Lenistwo) i na zamiarach się skończyło.

Ja również pozdrawiam!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: