Nowa Fantastyka

Na SB często takie ćwiczenia się pojawiają. Ja jestem za.

Dziwne, że bez reakcji do tej pory.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

Hmm, jedna z zapomnianych zabaw, kiedy jeszcze fora internetowe były popularne. W sumie to czemu nie?

http://altronapoleone.home.blog

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

No, jest jakiś odzew :) Poczekajmy jeszcze na więcej zawodników, może ktoś będzie miał propozycje co do zmiany zasad itp. Ruszymy jakoś po weekendzie ;)

Jedziemy z tym koksem!

Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/

Co do zasad: po co to “Hej! Dodaję coś od siebie:”?

http://altronapoleone.home.blog

To był tylko przykład aby odznaczać zwykłą wypowiedź od tekstu, który będzie brał udział w zabawie. W przypadku gdyby ktoś prócz dopisanego zdania chciał napisać też coś innego :) Ale jeśli jest to zbędne to usunę.

A, rozumiem. Tekst pisanego opowiadania boldem, wszelkie uwagi (“na marginesie”) zwykłym. Mój mózg ma tendencje do dosłownego traktowania poleceń, więc oczywiście znów pomyślał, że trzeba wprowadzać swoją wypowiedź :D

Usunęłabym tylko ten numerek przed wyboldowanym zdaniem, bo można pomyśleć, że trzeba numerować zdania... (Mój mózg to zrobił, ofkors, aczkolwiek miał podejrzenia, że jednak się myli).

http://altronapoleone.home.blog

A ja właśnie nowe bym pogrubiała, a stare zostawiała chude – będzie łatwiej czytać.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

To ja też się na to piszę i zgadzam się z Tarniną, że pogrubiać najlepiej nowe zdanie.

Mądrze prawicie więc zaraz zrobię aktualizacje w zasadach :) No i, skoro mamy już pierwszą grupkę chętnych, nie ma co przeciągąć. Dziś wieczorem wstawię pierwsze zdanie i zaczynamy!

Pytanko techniczne bo pierwszy raz zakładałem wątek w HP. Jak chcę edytować to nie wyświetla mi się możliwość zmiany treści, tylko sam tytuł i kategoria. Mam coś z komputerem czy jak to działa? :o

Chyba nie można edytować posta węgielnego. Jego treść wyciska się w Internecie na wieki.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

To ja proponuję trzy zapisy:

Stary tekst – zwykłą czcionką.

Nowe zdanie – pogrubione.

Ewentualne komentarze – kursywą.

Btw kto zaczyna nowe opowiadanie, jak pierwsze się skończy? Warto by jakąś mikro zasadę ustalić.

A co do zmiany posta węgielnego – podeślij pożądane zmiany Berylowi, on może wszystko :D

http://altronapoleone.home.blog

Wchodzę. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Drakaino, Twoja propozycja przyjęta :) Podeślę w takim razie prośbę gdzie trzeba. A co do rozpoczynania nowego opka proponuję przykładowo osoba z 99, czyli przedostatnim zdaniem lub drugim, lub może kto pierwszy ten lepszy... jak myślicie? :o

też myślałam o 99 osobie, ale zrezygnowałam z konkretnych propozycji :D

http://altronapoleone.home.blog

Dobra, to jak mamy podobne myśli to tak zrobimy! :) Wieczorem aktualizuje zasady i wstawiam pierwsze zdanie! :D

Dołączam się do gry. Współczuję osobie, która będzie pisać po mnie :P

Jeszcze gdy chodziłem do podstawówki, to był tam taki Paweł, i ja jechałem na rowerze, i go spotkałem, i potem jeszcze pojechałem do biedronki na lody, i po drodze do domu wtedy jeszcze, już do domu pojechałem.

Warto by było po każdym opowiadaniu umieszczać jego tekst tu w całości, żeby mieć lepszy widok na to, co wyszło :)

I po skończonym tekście zagłosować na najbardziej pasujący tytuł. Jak wyjdzie dobre, to wrzucimy do poczekalni XD

Sonato, tak będę robił :) MaSkrol, świetny pomysł! :D

Ostateczne Zasady:

1. Rozpoczynam zabawę wstawiając w komentarzu pierwsze zdanie. Kiedy zakończymy pisanie pierwszego tekstu, każdy kolejny rozpoczyna osoba, która napisała w poprzednim dziewięćdziesiąte dziewiąte zdanie (przedostatnie).

2. Każdy użytkownik portalu może dopisać dziennie tylko jedno zdanie – może to być dłuższy opis, a może być to jedynie pojedyncze słowo, wtrącenie, dialog na zasadzie: – dziękuję. Byle zakończone kropką.

3. Kopiujemy z poprzedniego komentarza to, co zostało już napisane i oznaczamy kursywą. Przed wklejoną treścią dajemy numer naszego zdania (ważne, gdyż jest konkretny limit na jeden tekst). Zdanie, które dopisujemy, pogrubiamy. Wszelkie ewentualne inne uwagi poza tekstem biorącym udział w zabawie piszemy normalnie. Przykład:

Staszek palił fajkę. Nagle ktoś zapukał do drzwi. Wstał i wolnym krokiem udał się w stronę przedpokoju (zdanie dopisane).

4. Limit na jeden tekst to sto zdań, czyli osoba pisząca setne zamyka opowiadanko.

5. Jeśli w zbliżonym czasie dwie osoby wstawią dalszy ciąg, bierzemy pod uwagę oczywiście wcześniejszy (wyższy) komentarz, a drugą osobę prosi się o usunięcie swojego.

6. Po zakończeniu tekstu, czyli napisaniu przez kogoś setnego zdania, przeklejam całość i wklejam jako podsumowanie. Dopiero po tym komentarzu osoba, która napisała 99 zdanie w poprzednim, rozpoczyna kolejne.

P.S. Zwracam się z uprzejmą prośbą do czcigodnego Beryla o przeniesienie tych zasad na samą górę :)

To ja poproszę o przygotowanie dokładnego tekstu pierwszego postu i przesłanie mi go w wiadomości prywatnej (żebym np. nie wyciął czegoś, co miało zostać).

Administrator portalu Nowej Fantastyki. Masz jakieś pytania, uwagi, a może coś nie działa tak, jak powinno? Napisz do mnie! :)

Przesłane :)

I ja z chęcią się przyłączę:)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Dobra, nie przedłużając więcej, zaczynam (zainspirowany obrazkiem Asylum) pierwszy tekst!

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz.

W takim razie lecimy.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

Hah, już mi się podoba! :D El Lobo, skąd wiedziałeś, że w mojej wizji w kociołku jest krew :D PRZYPOMINAJKA: każdy ma jedno zdanie dziennie (od północy do północy) :)

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

Chichrajka nie była pewna, czy lepiej będzie cisnąć w intruza złotym zębem, czy też posłużyć się od razu całym odrąbanym czerepem.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

Chichrajka nie była pewna, czy lepiej będzie cisnąć w intruza złotym zębem, czy też posłużyć się od razu całym odrąbanym czerepem. W ramach kompromisu za pocisk posłużył stary onuc, nie wiedzieć czemu leżący obok przygotowanych składników.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

Chichrajka nie była pewna, czy lepiej będzie cisnąć w intruza złotym zębem, czy też posłużyć się od razu całym odrąbanym czerepem. W ramach kompromisu za pocisk posłużył stary onuc, nie wiedzieć czemu leżący obok przygotowanych składników.

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

10.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc, nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

11.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc, nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

12.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

Wróżka nie zdążyła zareagować, ponieważ w tej samej chwili poczuła powiew lodowatego wichru, a konary otaczających ją drzew zatrzeszczały złowrogo.

http://altronapoleone.home.blog

13.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

Wróżka nie zdążyła zareagować, ponieważ w tej samej chwili poczuła powiew lodowatego wichru, a konary otaczających ją drzew zatrzeszczały złowrogo. Nieproszony gość wylądował zgrabnie tuż przy ognisku, a z Chichrajkowej potrawki wynurzyła się pomarszczona, zdeformowana główka.

14.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

Wróżka nie zdążyła zareagować, ponieważ w tej samej chwili poczuła powiew lodowatego wichru, a konary otaczających ją drzew zatrzeszczały złowrogo. Nieproszony gość wylądował zgrabnie tuż przy ognisku, a z Chichrajkowej potrawki wynurzyła się pomarszczona, zdeformowana główka

– W końcu przygotowałaś mi coś dobrego do jedzenia, Chichrajko – powiedzieli jednocześnie Pan Zimowego Wichru o pokrytych szronem brwiach i wynaturzony człowieczek z potrawki.

Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/

15.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

– W końcu przygotowałaś mi coś dobrego do jedzenia, Chichrajko – powiedzieli jednocześnie Pan Zimowego Wichru o pokrytych szronem brwiach i wynaturzony człowieczek z potrawki.

– Zamknij się! – szepnęła półgębkiem wróżka, wciskając główkę z powrotem do bulgoczącej cieczy i zasłaniając sobą kociołek.

16.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

– W końcu przygotowałaś mi coś dobrego do jedzenia, Chichrajko – powiedzieli jednocześnie Pan Zimowego Wichru o pokrytych szronem brwiach i wynaturzony człowieczek z potrawki.

– Zamknij się! – szepnęła półgębkiem wróżka, wciskając główkę z powrotem do bulgoczącej cieczy i zasłaniając sobą kociołek.

– Nie, nie, zaczekaj! – Pan Zimowego Wichru wyciągnął lupę i zbliżył ją do twarzy poczwary. – Chętnie porozmawiam z... jak masz właściwie na imię?

17.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

– W końcu przygotowałaś mi coś dobrego do jedzenia, Chichrajko – powiedzieli jednocześnie Pan Zimowego Wichru o pokrytych szronem brwiach i wynaturzony człowieczek z potrawki.

– Zamknij się! – szepnęła półgębkiem wróżka, wciskając główkę z powrotem do bulgoczącej cieczy i zasłaniając sobą kociołek.

– Nie, nie, zaczekaj! – Pan Zimowego Wichru wyciągnął lupę i zbliżył ją do twarzy poczwary. – Chętnie porozmawiam z... jak masz właściwie na imię?

– Nie mam imienia. Wołają na mnie Brzydka i krzywią się. Wiem, nie spełniam warunków, zresztą nigdy ich nie spełniałam. I ty, bacznie mi się przyglądasz. Co widzisz?

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

18.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

– W końcu przygotowałaś mi coś dobrego do jedzenia, Chichrajko – powiedzieli jednocześnie Pan Zimowego Wichru o pokrytych szronem brwiach i wynaturzony człowieczek z potrawki.

– Zamknij się! – szepnęła półgębkiem wróżka, wciskając główkę z powrotem do bulgoczącej cieczy i zasłaniając sobą kociołek.

– Nie, nie, zaczekaj! – Pan Zimowego Wichru wyciągnął lupę i zbliżył ją do twarzy poczwary. – Chętnie porozmawiam z... jak masz właściwie na imię?

– Nie mam imienia. Wołają na mnie Brzydka i krzywią się. Wiem, nie spełniam warunków, zresztą nigdy ich nie spełniałam. I ty, bacznie mi się przyglądasz. Co widzisz?

– Kawałek smacznego mięsiwa. – Pan Zimowego Wichru nabrał paluchem z kociołka gęstej zawartości, oblizał i splunął na ziemię z niesmakiem. – Oj przesoliłaś kochaniutka.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

19.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

– W końcu przygotowałaś mi coś dobrego do jedzenia, Chichrajko – powiedzieli jednocześnie Pan Zimowego Wichru o pokrytych szronem brwiach i wynaturzony człowieczek z potrawki.

– Zamknij się! – szepnęła półgębkiem wróżka, wciskając główkę z powrotem do bulgoczącej cieczy i zasłaniając sobą kociołek.

– Nie, nie, zaczekaj! – Pan Zimowego Wichru wyciągnął lupę i zbliżył ją do twarzy poczwary. – Chętnie porozmawiam z... jak masz właściwie na imię?

– Nie mam imienia. Wołają na mnie Brzydka i krzywią się. Wiem, nie spełniam warunków, zresztą nigdy ich nie spełniałam. I ty, bacznie mi się przyglądasz. Co widzisz?

– Kawałek smacznego mięsiwa. – Pan Zimowego Wichru nabrał paluchem z kociołka gęstej zawartości, oblizał i splunął na ziemię z niesmakiem. – Oj, przesoliłaś, kochaniutka.

http://altronapoleone.home.blog

20.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

– W końcu przygotowałaś mi coś dobrego do jedzenia, Chichrajko – powiedzieli jednocześnie Pan Zimowego Wichru o pokrytych szronem brwiach i wynaturzony człowieczek z potrawki.

– Zamknij się! – szepnęła półgębkiem wróżka, wciskając główkę z powrotem do bulgoczącej cieczy i zasłaniając sobą kociołek.

– Nie, nie, zaczekaj! – Pan Zimowego Wichru wyciągnął lupę i zbliżył ją do twarzy poczwary. – Chętnie porozmawiam z... jak masz właściwie na imię?

– Nie mam imienia. Wołają na mnie Brzydka i krzywią się. Wiem, nie spełniam warunków, zresztą nigdy ich nie spełniałam. I ty, bacznie mi się przyglądasz. Co widzisz?

– Kawałek smacznego mięsiwa. – Pan Zimowego Wichru nabrał paluchem z kociołka gęstej zawartości, oblizał i splunął na ziemię z niesmakiem. – Oj, przesoliłaś, kochaniutka.

W tej właśnie chwili wydarzyło się kilka rzeczy na raz: gorący podmuch powietrza dobywający się z kotła sprawił, że Pan Zimowego Wichru zaczął się rozpływać w powietrzu, Chichrajka omal nie wpadła do garnka, a wtłoczony tam wcześniej przemocą mały człowieczek wyskoczył, otrząsnął się i pognał pędem ku zaroślom. Wróżka rąbnęła w kocioł, którego zawartość chlusnęła prosto w naszpikowany lodowymi kolcami czerep natręta, zaś stworek, mimo koślawych kulasów, szybko zniknął w śnieżnej kurzawie.

21.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

– W końcu przygotowałaś mi coś dobrego do jedzenia, Chichrajko – powiedzieli jednocześnie Pan Zimowego Wichru o pokrytych szronem brwiach i wynaturzony człowieczek z potrawki.

– Zamknij się! – szepnęła półgębkiem wróżka, wciskając główkę z powrotem do bulgoczącej cieczy i zasłaniając sobą kociołek.

– Nie, nie, zaczekaj! – Pan Zimowego Wichru wyciągnął lupę i zbliżył ją do twarzy poczwary. – Chętnie porozmawiam z... jak masz właściwie na imię?

– Nie mam imienia. Wołają na mnie Brzydka i krzywią się. Wiem, nie spełniam warunków, zresztą nigdy ich nie spełniałam. I ty, bacznie mi się przyglądasz. Co widzisz?

– Kawałek smacznego mięsiwa. – Pan Zimowego Wichru nabrał paluchem z kociołka gęstej zawartości, oblizał i splunął na ziemię z niesmakiem. – Oj, przesoliłaś, kochaniutka.

W tej właśnie chwili wydarzyło się kilka rzeczy na raz: gorący podmuch powietrza dobywający się z kotła sprawił, że Pan Zimowego Wichru zaczął się rozpływać w powietrzu, Chichrajka omal nie wpadła do garnka, a wtłoczony tam wcześniej przemocą mały człowieczek wyskoczył, otrząsnął się i pognał pędem ku zaroślom. Wróżka rąbnęła w kocioł, którego zawartość chlusnęła prosto w naszpikowany lodowymi kolcami czerep natręta, zaś stworek, mimo koślawych kulasów, szybko zniknął w śnieżnej kurzawie.

– Stop! Zatrzymaj się! – krzyknęła, a kiedy jej słowa nie odniosły żadnego skutku, zaklęła szpetnie pod nosem i rzuciła się za nim w pogoń.

22.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

– W końcu przygotowałaś mi coś dobrego do jedzenia, Chichrajko – powiedzieli jednocześnie Pan Zimowego Wichru o pokrytych szronem brwiach i wynaturzony człowieczek z potrawki.

– Zamknij się! – szepnęła półgębkiem wróżka, wciskając główkę z powrotem do bulgoczącej cieczy i zasłaniając sobą kociołek.

– Nie, nie, zaczekaj! – Pan Zimowego Wichru wyciągnął lupę i zbliżył ją do twarzy poczwary. – Chętnie porozmawiam z... jak masz właściwie na imię?

– Nie mam imienia. Wołają na mnie Brzydka i krzywią się. Wiem, nie spełniam warunków, zresztą nigdy ich nie spełniałam. I ty, bacznie mi się przyglądasz. Co widzisz?

– Kawałek smacznego mięsiwa. – Pan Zimowego Wichru nabrał paluchem z kociołka gęstej zawartości, oblizał i splunął na ziemię z niesmakiem. – Oj, przesoliłaś, kochaniutka.

W tej właśnie chwili wydarzyło się kilka rzeczy na raz: gorący podmuch powietrza dobywający się z kotła sprawił, że Pan Zimowego Wichru zaczął się rozpływać w powietrzu, Chichrajka omal nie wpadła do garnka, a wtłoczony tam wcześniej przemocą mały człowieczek wyskoczył, otrząsnął się i pognał pędem ku zaroślom. Wróżka rąbnęła w kocioł, którego zawartość chlusnęła prosto w naszpikowany lodowymi kolcami czerep natręta, zaś stworek, mimo koślawych kulasów, szybko zniknął w śnieżnej kurzawie.

– Stop! Zatrzymaj się! – krzyknęła, a kiedy jej słowa nie odniosły żadnego skutku, zaklęła szpetnie pod nosem i rzuciła się za nim w pogoń.

Zapadając się w śniegu po kolana, Chichrajka dotarła za stworkiem na brzeg zamarzniętego potoku, wijącego się wśród płaczących wierzb.

Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/

23.

W zawieszonym nad ogniskiem blaszanym kociołku bulgotała czerwona ciecz. Chichrajce nie było do śmiechu. Wiedziała, że brakuje jednego z ważniejszych składników, ale czas naglił i musiała improwizować, dodając tańszy odpowiednik. Wzięła jedną z odrąbanych głów, ułożonych w zgrabny stosik, i obcęgami wyrwała ze szczęki złoty ząb.

Nagle gdzieś z góry rozległ się odgłos, który sprawił, że serce wróżki zamarło.

– Na karlą brodę, za dużo soli!

– Chyba nie spodziewałaś się, że trafisz? – drwił głos, wyraźnie rozbawiony.

Rzucony z rozmachem w intruza onuc nie doleciał bowiem do celu, lecz porwany niespodziewanym podmuchem wiatru, wylądował w kociołku.

– Ała – zabulgotał kociołek.

– W końcu przygotowałaś mi coś dobrego do jedzenia, Chichrajko – powiedzieli jednocześnie Pan Zimowego Wichru o pokrytych szronem brwiach i wynaturzony człowieczek z potrawki.

– Zamknij się! – szepnęła półgębkiem wróżka, wciskając główkę z powrotem do bulgoczącej cieczy i zasłaniając sobą kociołek.

– Nie, nie, zaczekaj! – Pan Zimowego Wichru wyciągnął lupę i zbliżył ją do twarzy poczwary. – Chętnie porozmawiam z... jak masz właściwie na imię?

– Nie mam imienia. Wołają na mnie Brzydka i krzywią się. Wiem, nie spełniam warunków, zresztą nigdy ich nie spełniałam. I ty bacznie mi się przyglądasz. Co widzisz?

– Kawałek smacznego mięsiwa. – Pan Zimowego Wichru nabrał paluchem z kociołka gęstej zawartości, oblizał i splunął na ziemię z niesmakiem. – Oj, przesoliłaś, kochaniutka.

W tej właśnie chwili wydarzyło się kilka rzeczy na raz: gorący podmuch powietrza dobywający się z kotła sprawił, że Pan Zimowego Wichru zaczął się rozpływać w powietrzu, Chichrajka omal nie wpadła do garnka, a wtłoczony tam wcześniej przemocą mały człowieczek wyskoczył, otrząsnął się i pognał pędem ku zaroślom. Wróżka rąbnęła w kocioł, którego zawartość chlusnęła prosto w naszpikowany lodowymi kolcami czerep natręta, zaś stworek, mimo koślawych kulasów, szybko zniknął w śnieżnej kurzawie.

– Stop! Zatrzymaj się! – krzyknęła, a kiedy jej słowa nie odniosły żadnego skutku, zaklęła szpetnie pod nosem i rzuciła się za nim w pogoń.

Zapadając się w śniegu po kolana, Chichrajka dotarła za stworkiem na brzeg zamarzniętego potoku, wijącego się wśród płaczących wierzb.

– Dlaczego za mną gonisz? Ścigasz mnie?

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

24.