Piórka za wrzesień - WYNIKI

Konie października, to ogłaszam Piórka za wrzesień… Ponieważ nic nie usprawiedliwia aż takiego poślizgu, nie usprawiedliwiam się, tylko od razu przechodzę do rzeczy.

jacek001 Sztuka fugi

Kosmiczny kontekst – od razu na plus (tak najczęściej łatwiej o rozmach, egzotykę, oryginalność; albo może to ja po prostu lubię różne solarisy i spotkania z Ramą… ;-). Ładnie naszkicowani bohaterowie, przyjemne „gadżety przyszłości” w tle. Tylko jak na XXVI/XXVII wiek są oni za bardzo dzisiejsi… (IMO to raczej tekst w XXI-XXII wieku, a nie za pół tysiąca lat jeszcze – gdyby tak daleko iść w przyszłość, trzeba by pomyśleć np. nad oddaniem w narracji zmian języka, jakie niechybnie musiałyby nastąpić przez ten czas). Podobnie po początkowej katastrofie – można by też mocniej zarysować główną linię fabularną („do czego dążą bohaterowie”). A i cięcia też nie byłyby od rzeczy (to się bardziej rozlewa w formę parapowieściową, gdzie więcej miejsca na swobodne dygresje itp.).

vyzart Upragniona wojna

Fajny setting urban fantasy (pomysł na Wydział Zwalczania Przestępczości Okultystycznej do rozwinięcia ;-) ), podobnie jak motyw „inżynierii magicznej”. I tylko ten minusik, że w czasie lektury ma się wrażenie, jakby „gdzieś już to się czytało”. Znaczy, pokombinowałbym, żeby to tło, ten świat – jeszcze urozmaicić. Choć akurat taki niuansik: „Magia rodziny Schwarzenbaumów była w teorii bardzo prosta. Zamieniała miejscami przyczynę i skutek. Siłą wymuszała zaistnienie efektu, zmuszając Świat, by zalepił powstały paradoks, wygenerował powód dla istniejącej już w jego osnowie konsekwencji. Problem polegał na tym, że Świat kierował się sobie tylko znaną logiką i czasem zapełniał dziurę w sposób równie nieprzewidywalny co niebezpieczny” – bardzo OK.

S. Leiss Święty mocny

Stylizacja językowa konsekwentna, choć czasem pojawia się za dużo pytań retorycznych, które stawia bohater-narrator. Fajna tematyka, sporo budujących klimat opisów – byłoby jeszcze lepiej, gdyby dodać w nich więcej „materialnej codzienności” wielorybników z XIX wieku. Co nie przekonuje (mnie), to zastosowany „element nadnaturalny” (można by pomyśleć, jak wykorzystać go lepiej, „zmetaforyzować tekst bardziej”, zawiesić na tej niezwykłości mocniejszą puentę; choć problem z tym oczywiście taki, że przeskoczyć w tym kontekście “Moby Dicka”, jedną z najlepszych powieści świata ever , jest, powiedzmy, co najmniej trudno ;-). Z kolei forma „quasi-spowiedzi” – celna (to znaczy pasuje do treści).

Marianna Podwójnie ślepa próba

Napisane i skonstruowane poprawnie (choć może jednak nieco za długie i przydałaby się mała kondensacja scen/wątków), nieźle zarysowani bohaterowie. Ale też teraz – zachęcałbym, żeby powalczyć z realiami/fabułą mniej zakorzenioną w skarbnicach popkultury (np. – zamiast scenerii „amerykańskiego miasteczka” czemu nie przenieść akcji w scenografię mniej oswojoną przez prozę gatunkową, do Europy albo do Polski?; od razu byłby plus do wiarygodności/realizmu). Zwłaszcza na początku czuje się ten cień cudzych scenerii wiszący nad tekstem. Ale może to moje subiektywne uprzedzenia – amerykańskie miasteczka pasują mi głownie w wydaniu Amerykanów ;-)

BogusławEryk Jej uśmiech

Narracja trochę przesadzona, egzaltowana (w warstwie językowej), co ma skutek i ten, że tu i tam „nie trzyma tempa”, a sceny się rozjeżdżają. Sama story (głownie na początku) też nie do końca w moich klimatach (trochę „opowieść studencko-awanturnicza”, to znaczy o imprezowaniu i laniu się po pyskach). Ale wątek zbrodni Daytime („właśnie tędy przechadzała się Anna dwudziestego siódmego lutego, około pierwszej po południu, gdy znikąd pojawił się niezidentyfikowany mężczyzna przebrany za Freda Krugera – upiora z filmu Koszmar z Ulicy Wiązów. Zaszedł Annę od tyłu i na oczach kilkudziesięciu przechodniów wyciął jej szeroki uśmiech na gardle”) – mocny i wciągający. Właśnie na takich nieoczywistościach, „tajemnicach” (do wyjaśnienia w tekście), dobrze budować napięcie.

Wyróżnionym gratuluję i proszę o kontakt na michalcetnarowski@fantastyka.pl.