Trzynasty Inspektor [KB 027]

To na konkurs jest. Liczę jednak na bezsporną dyskwalifikację, jako że moje opowiadanie nie jest o jajku. Ops, pardon, o Jajku. Jest za to o moich własnych frustracjach moją własną pracą.

Miłego czytania.

A! I się usiłowałam inspirować twórczością PKD.

Trzynasty Inspektor

#

Na początku było miło. "Proszę, oto kawa dla pana" a potem "Komputer i biurko zaraz się znajdą, proszę się nie martwić".

Na drugi dzień byli z nim na "ty". "Podpisz tu." "Przejrzyj to." "I to. "I jeszcze te piętnaście teczek." "Co? Jaki komputer?"

Ze zdziwieniem zauważył, że wszystkie mają takie same oczy.

W czasach, kiedy praca była luksusem a z zasiłku dało się co najwyżej opłacić jakąś dziuplę z łączem i kupić dwa piwa dziennie, nie mógł jednak grymasić. Na pewno za dzień czy dwa wszystko się jakoś ułoży.

Po tygodniu o komputerze ani o biurku nadal nikt nie wspomniał. Dawali mu za to mnóstwo zadań nie wymagających stałego stanowiska pracy, więc widocznie nie stanowiło to problemu. Nosił na przykład dokumentację na ksero – a stamtąd prosto do niszczarki. Wdrapał się na piąte piętro – schodami, bo winda akurat była zajęta przez wielką yukkę – by zdobyć podpis Najważniejszego Dyrektora. Niestety, okazało się, że bez podpisów Kierownika, Naczelnika i vice Dyrektora, Najwyższy niczego nie podpisze. A wszystkie podpisy musiały być odręczne, opieczętowane na czerwono i z tą samą datą. Nie zdążył i na drugi dzień musiał zaczynać wszystko od początku.

– Nie wiedziałeś tego? – spytał Dwunasty Inspektor, patrząc na niego szklanym wzrokiem. On miał już swoje stałe stanowisko pracy i komputer. – Wszyscy to wiedzą.

Jak niepyszny powlókł się do Kierownika. Zastał go dyskutującego z Pierwszym Inspektorem o najnowszych fasonach butów na koturnie. A może to była Kierowniczka? Nie dało się powiedzieć. Nie dało się również rozróżnić, które z nich było Kierownikiem, a które Inspektorem, bo ich twarze, włosy, postura, były identyczne.

– Dlaczego mam podpisywać jeszcze raz? – zdziwiło się to, które widocznie było Kierownikiem. – Nie mogłeś tego wczoraj dopilnować?

Starał się. Naprawdę się starał. Biegał dokąd go posłano i zbierał baty za zawracanie głowy. Jeśli się spóźniał, mieli pretensje, ale jeśli przygotował dokumenty na czas, odkładali je do przepastnych szuflad w swoich wielkich biurkach, jakby były to rzeczy najmniej istotne. Po miesiącu miał dosyć.

– I czego oczekujesz? – zapytało jedno z nich, ale nie wiedział które, bo były identyczne. – Nie byłeś jeszcze w magazynie? Zgłoś się, żeby ci dali sprzęt i weź się wreszcie do pracy!

A więc to była jego wina?

Wreszcie zaczął produkować dokumenty, tak jak reszta. Całe ich stosy. Wszystko musiało być na papierze, w wielu kopiach. Powielone, zniszczone, wydrukowane jeszcze raz i poprawione, podpisane znów i znów, po kilkanaście razy. Nie nadążał, więc zatrudniono Czternastego Inspektora. Dziewczyna była młoda i pełna chęci, wciąż o coś dopytywała, "A po co to?", "A dlaczego tak?" Wszyscy wtedy patrzyli na niego swoimi oczami o kształcie wielkich jaj i oczekiwali, że on jej wyjaśni. Ale nie potrafił. Wtedy kiwali głowami z politowaniem.

Jakoś tak w połowie drugiego miesiąca przestało mu zależeć.

Spojrzało tego ranka w lustro i zobaczyło, że ma jajowate oczy, jak wszyscy. A potem przestało myśleć…

#