Bormił [KB024]

Krótki późnojesienny wieczór momentalnie ustępował miejsca księżycowej nocy. Mrok spowił cały las, lecz to w niczym nie przeszkadzało Bormiłowi i Wojlubowi w zabawie. Chłopcy mieli już po osiem wiosen i duch walki w nich rozkwitał.

Bormił zostawał z tyłu. Nie miał siły biec dalej, a przecież ścigali się do Pochylonej Brzezicy – a to jeszcze szmat drogi. Mimo to, wojownicza krew chłopaka nie pozwalała mu pogodzić się z przegraną. Na przekór zesztywniałym mięśniom pędził dalej, licząc na to, że rywal nagle opadnie z sił.

Stało się jednak coś innego. Zobaczył przed sobą polanę, której nie pamiętał. Zwolnił zaskoczony i to go uratowało. Wyleciał z zza drzew i kolejne kroki postawił już w grząskim błocie. Wyhamował nim zapadł się dostatecznie głęboko w bagno. Złapał się rosnącej na brzegu wierzby i próbował podciągnąć, by wyjść z grzęzawiska. Nie dało to pożądanych efektów, a sprawiło nawet, że zapadł się głębiej.

Jesień płata różne figle. Kilka dni temu okolicę grodziska nawiedził przymrozek i zdjął prawie wszystkie liście z drzew. Liście z pobliskich drzew spadły na bagno, tworząc iluzję gruntu. A w nocy jeszcze łatwiej się nabrać.

– Wojlubie! – zaczął krzyczeć uwięziony chłopiec. – Wojlubie pomocy!

Las jednak pozostał głuchy na jego wołania. Poza niewielkim pluskiem wody na środku bagna. Owy plusk zaniepokoił Bormiła. Słusznie, jak się po chwili okazało. Liście zalegające na tafli podniosły się ukazując głowę, która wynurzała się z toni, przybliżając się przy tym do chłopca.

Bormił zaczął się nerwowo kręcić, krzyczeć, próbować po raz kolejny podciągać. Niestety jedynym efektem, było coraz głębsze zapadanie się w błotnistą przybrzeżną maź. Zamarł w przerażeniu, gdy nad błotem miał już tylko głowę. Przenikało go zimno. Mimowolnie zęby zaczęły szczękać, a oddychało się z trudem. Topielec zatrzymał się w cieniu, gdzie nie docierało światło księżyca. Nie można było zobaczyć jego twarzy. Stał tak i patrzył się na ofiarę. Jego oczy (o ile je miał) znajdowały się teraz na wysokości szeroko otwartych oczu Bormiła.

Serce chłopca mało nie wyskoczyło z klatki piersiowej. Czekał na ostateczny atak maszkary. Nie mógł już nic zrobić, był stracony. Nie krzyczał. Nie miotał się. Tylko patrzył.

Wtedy topielec skoczył do niego.

– Bormił, żartowałem, obudź się – lamentował Wojlub, nad wyciągniętym z grzęzawiska ciałem. Chłopiec już nie żył. Przerażony Wojlub rzucił się biegiem w stronę grodziska, by zawołać ojców. Jednak gdy ci przybyli na miejsce, ciała już tam nie było.

Później, wraz z nastaniem wiosny, zaczęło się mówić o ludziach, którzy szli do lasu i już nie wracali. Pojawiły się pogłoski o grasującym w leśnej sadzawce topielcu…