Żebraczy Rycerz (GOT)

Na tle innych rycerzy Jory Cassel wyglądał jak żebrak. Jego siny pancerz pozbawiony był ozdób, a szarą pelerynę od szmaty do podłogi odróżniało tylko to, że zwisała mu z ramion. Nic dziwnego, że niedawno pasowany ser Hugh z Doliny oświadczył mu opryskliwie, że nie odpowie na żadne z jego pytań, chyba że Królewskiemu Namiestnikowi we własnej osobie. Co mówi się na takie gorzkie słowa? "Dziś nie".

Nie tego dnia, ani też następnego, albowiem ser Hugh był tylko jedną z wielu osób, które Jory miał dyskretnie wypytać o sprawki poprzedniego namiestnika. Co więcej, lord Eddard Stark, namiestnik obecny, zajęty był przygotowaniami do królewskiego turnieju rycerskiego, urządzanego na swoją cześć, a raczej ku swemu utrapieniu. Któż miałby obronić honor Winterfell, jak nie kapitan straży przybocznej, wierny Jory Cassel? Dwaj jego podwładni dali się wysadzić z siodeł szlachetnie urodzonym "serom" i przepadli z kretesem. Jory dotąd sprawiał się w szrankach należycie i właśnie powoli opuszczał pole, za kolejne zwycięstwo odprowadzany oklaskami.

Gadano później, że następny pojedynek był najokrutniejszym momentem dnia. Zaczęło się niewinnie, ot, patrząc na zawodników rzekłby kto: oto stare się ściera z nowym. Z jednej strony, młody rycerz w lśniącej, nowiuteńkiej zbroi. Naprzeciw stanął olbrzymi wyga potyczek, jeżdżąca góra czarnych wytartych blach. Pokłonili się przed trybuną królewską, rozjechali na przeciwległe końce szranków, poprawili tarcze, nastawili turniejowe kopie. Nagle ruszyli i nagle skończyli. Olbrzymi rycerz był tak ciężki, że spadając obalił swojego rumaka, rozległy się śmiechy i gwizdy. Młody rycerz uniósł przyłbicę w geście zwycięstwa – krył się pod nią ser Hugh z Doliny.

Przegrany zerwał w złości hełm, chwycił oburącz wielki miecz i jednym cięciem uciął łeb swojemu wierzchowcowi, po czym ruszył na osłupiałego zwycięzcę i obalił go. Ucichły gwizdy i wiwaty, widzowie zamarli w zgrozie i przerażeniu. – Niechaj go! – wołał lord Eddard, lecz jego słowa głuszył zgiełk tłumu. I kto wie, czy skończyłoby się tylko na śmierci konia, gdyby nie Jory. Nie tracąc zimnej krwi, podbiegł i własnym mieczem zasłonił ser Hugh'a, parując ciosy olbrzyma zanim nadeszła pomoc. – Dość tego szaleństwa! Rozkazuje wam! Jakem król! – zagrzmiał donośny głos Króla. Dwadzieścia mieczy pędem wsparło ten rozkaz.

W następnej rundzie losy wybrały Jory'emu za przeciwnika właśnie ser Hugh'a z Doliny. Jednakże ser Hugh wyszedł na pole bez zbroi i przemówił głośno tymi słowami: – Ocaliłeś mi dziś życie. Ten dzień twoim jest zwycięstwem, ser.

– Żaden tam ze mnie ser. – odparł Jory, już nie tak głośno – Twaróg prędzej. Spotkaliśmy się niedawno, zapomniałeś, ser?

– Ach tak… – zawstydził się ser Hugh, i już zupełnie cicho dodał – Chcesz więc panie, poznać zgubę Jona Arryna? Spotkajmy się jutro o zmierzchu w Wielkim Sepcie Baleora.

* * *

Główna świątynia King's Landing roiła się od wiernych, zebranych tu licznie na pomniejsze nabożeństwo, prawdopodobnie ku czci Matki-Dziewicy. Jory cierpliwie wypatrywał ser Hugh'a z Doliny. Ten jednak, przebrany w pielgrzymią szatę z kapturem, sam odnalazł Jory'ego.

– Wino Siedmiu. Wypijmy – powiedział, podając mu kielich i sam wznosząc w górę podobny.

Jory rozejrzał się; wszyscy wierni dookoła wyjmowali naczynia i rozlewali poświęcony trunek. Najwyraźniej była to część obrzędu. Niebawem ceremonia dobiegła końca i sept nieco opustoszał.

– Teraz mogę już wszystko powiedzieć. Giermkowałem staremu Arrynowi przez cztery lata, w końcu popłaciło. Jak to mówią w Zapchlonym Tyłku, król sra, a namiestnik podciera mu tyłek – a ja podcierałem tyłek namiestnikowi. Lord Arryn zaczął chadzać z lordem Stannisem do burdeli, jak się o tym Lady Arryn dowiedziała, postanowiła się zemścić. Obiecała mi tytuł rycerski… Truciznę zwinąłem z szafki któregoś z maestrów, wszystko co tam mają to trucizny przy dostatecznie dużej dawce…

– Czemu mi to więc mówisz?

– Do twojego wina dodałem potrójną. Czujesz już?

– Popełniłeś błąd, ser Hugh. Oddaję cześć tylko starym bóstwom.

– O, psiakość!

– Prawdę mówiąc, dałem swój kielich sąsiadowi, potem ktoś mi wręczył nowy, pełny.

W tym momencie przy naprzeciwległej ścianie świątyni nastąpiło małe zamieszanie.

– Chyba mnie nie wydasz?

– Wszyscy ludzie muszą umrzeć…

– Nie masz żadnych dowodów!

– Spokojnie, po prostu wyjaśnisz mi parę rzeczy. Nie chcemy chyba, aby zginął ktoś jeszcze… Ale lepiej chodźmy już stąd.

Istotnie, czas był ku temu najwyższy. Wymknąwszy się chyżo ze świątyni, skręcili w Ulicę Stalową i dalej, w kierunku Targu Rybnego.

– W twojej opowieści nie ma nikogo kto mógłby ją potwierdzić. Lord Stannis wyniósł się na Smoczą Wyspę, a Lady Arryn do waszej Doliny. Co gorsza, Lady twierdzi, że to Lannisterowie zamordowali starego namiestnika.

– A ty i twój lord namiestnik w to wierzycie… Szkoda, że jesteście tacy łatwowierni. Lannisterowie są potężni, lepiej z nimi nie zadzierać.

Nagle z bocznej uliczki wypadł jeździec, odziany w drogie szaty.

– Jory Cassel, ser Hugh! Siedem niebios was zsyła, ratujcie! Lannister królobójca i lord Stark, bedą się bić na ostre! Tam, za rogiem! – spiął konia i popędził dalej. – Straże! Do mnie! straż…

– Ser, mam wrażenie, że nie jesteśmy już na turnieju.