HEKTAR DU VES I POTWÓR Z JASKINI

Rycerz Hektar du Ves przyjechał do Miasta. Siedział na dzielnym swym rumaku, którego nazwał Grom, bo uważał, że to dobra nazwa, a na ramieniu posadził swego wiernego myszowoła, którego nie nazwał wcale.

Nie był byle wędrownym rycerzem. Pochodził ze szlachetnej rodziny. Od małego ćwiczył się w walce i chłonął wiedzę jak gąbkę – w swojej klasie był prymasem. Odkąd zaś opuścił domowe lemiesze, podróżował in blanco, pod zmienionym nazwiskiem, ze względu na swojego przodka. Przodek ten znany był tu i ówdzie z powodu wielkich czynów bohaterskich, co to ich dokonał. Ponieważ Hektar miał wielkie respiracje, coby dokonać czegoś wielkiego, i lubił wysoko stawiać sobie porzeczkę, zmienił nazwisko. Wędrując szedł przed siebie, w poszukiwaniu wyzwań. Teraz przyjechał do Miasta, aby otrzymać wspaniałą misję i okryć się wielką chałwą.

Skierował się do karczmy bo wiedział, że misję otrzyma właśnie tam i nigdzie indziej, bo w karczmach zawsze było najwięcej podejrzanego elementu.

Karczma „Kufel”, znajdująca się w centrum Miasta, zaiste była pełna gości. Przy barze siedział złodziej, przy stoliku w rogu szpieg, przy stoliku na środku czarodziej (Hektar wiedział, że to czarodziej, bo miał magiczną różyczkę), a zaraz obok siedziała (też przy stoliku) wróżka. Rycerz nie był pewien, do którego z nich podejść, aby dostać misję, więc najpierw podszedł do baru i zapytał barmana o menu, bo zgłodniał w podróży i teraz czuł sanie w dołku.

– Świńska polewka – rzucił barman. Rycerz spojrzał. Zupa miała gęstą koegzystencję i przypominała pomyje.

Hektar, który miał awers do takiego pożywienia, bo kiedyś po zepsutej polewce męczyły go retorsje, wyciągnął miecz i ściął barmanowi głowę, bo barman go zirygował. Nagle podeszła do niego kobieta podejrzanego autorytetu.

– Witaj cny Rycerzu – powiedziała, puszczając do niego oko i zamiatając podłogę długą, wyciętą jak przecinka w lesie spódnicą. – Kimże jesteś???

– Imię me Hektar du Ves – oznajmił z godnością Hektar du Ves. – Jak ten grecki bohater.

– Aha – powiedziała niewiasta. – Ten, o którym pisał ten głuchy poeta, Homar? – rzekła, coby popisać się wykształceniem.

– Ten sam. Mój przodek – uzupełnił Hektar, który dumny był ze swojego drzewca geologicznego, a dopiero potem przypomniał sobie, że miał przecież podróżować anonimowo niczym alkoholik.

– Zamilcz, niewiasto! – rozkazał gromko i złapał ją za ramię i wyciągnął z karczmy, zanim zdradzi wszystkim jego prawdziwe szlacheckie pochodzenie i wysoki statut społeczny.

– Nic nie powiem! – zapewniła kobieta i zarumieniła się jak połeć świeżej wołowiny. Rycerz podobał jej się wyraźnie, więc się przed nim korygowała. – Choć ze mną, dam ci coś jeść, abyś mógł się wskrzepić przed podróżą.

Hektar, zintegrowany, poszedł za nią, do jej domu, do którego go zaprosiła, choć wyczuwał, że chodzi o jakiś straszny szpindel. Dom był bardzo ładny. Usiedli w salonie, w którego rogu stała sawantka z drogimi bibelotami, a w oknach były wielkie, kolorowe wiraże. Zaczął podejrzewać, że ona nie jest żadną ladaco, a przebraną księżniczką, która miała dać mu specjalnie dla niego przeznaczoną misję, która go uczyni wielkim jak i jego przodownika.

Zjedli kolibry nadziewane całymi japkami, a na deser podano wety i pyszny sufler. Gdy już pili wino, kobieta rzekła:

– Jam jest księżniczka Pacyfika, córka władcy tego państwa. Do karczmy przyszłam w przebraniu jawnogrzesznicy szukając wielkiego rycerza, który dokona wielkiego czynu i ocali nasze Miasto przed straszliwym otworem z jaskini. Trzeba go zgładzić, zanim wszystkich pożre, a jego strażnik zatruje mały strumyk, który płynie do Miasta i jest jego jedynym źródłem wody. Potwór ma cztery rzędy zębów, dwa ogony z kolcami oraz łuski, których nie sposób przebić. Wszyscy śmiałkowie wysłani do niego zginęli w mękach. Czy zechcesz pomóc nam, nieszczęśliwym, cny Rycerzu?

Rycerz podszedł sceptycznie do tego pomysłu i miał uzasadnione subiekcje.

– Wyszło skrzydło z worka! Księżniczko, ty chcesz, abym poległ! – rzekł gniewnie. – I to w mękach! Daj mi chwilę czasu, bym się zastanowił.

– Nie, nie, chcę, abyś nas ocalił! Jeśli zabijesz bestię, dostaniesz mnóstwo złota, rzadkie artefakty, oraz moją wdzięczność i rękę – rzekła Pacyfika i wstała od stołu, przy którym wcześniej usiadła, aby zjeść te kolibry, i rozchyliła spódnicę, aby pokazać swe obiecujące kształty. Teraz Hektar nie mógł już odmówić swej ukochanej. Wiedział, że jak już zgładzi potwora, będą stanowić bardzo zgodne małżeńskie sadło. Wziął kielich do swej ręki i wzniósł tost.

– Skoro gnębi was potwór, nie puszczę mu tego błaznem! – powiedział z wielkim potasem, wsiadł na swego dzielnego rumaka i pojechał.

Gdy tylko wyjechał poza bramę miasta, wyjechał w wielkie, przeogromne, olbrzymie pole traw. Rosły tu też stokrotki, grzyby i inne chwaty. Hektar kichnął, bo od dziecka miał alegorię na pyłki traw, a akurat trwał miesiąc maj.

– Psia mać – oznajmił, wycierając nos w rękaw. To był ten sam rękaw, na którym siedział mu myszowół, więc dalej jechał z podziobaną twarzą, bo zapomniał założyć mu kaptur. Ale jechał i nie ustawał, bo był Rycerzem i bohaterem, któremu nie straszne żadne potwory, przeszkody, ani tym podobne niebezpieczeństwa, a w Mieście czekała na niego ukochana Pacyfika.

Rycerz wiedział, gdzie jechać, bowiem po drodze znalazł drogowskaz, na którym pisało „Do leża potwora”. Minął wielki akwen wodny, przepłynął rzekę wpław i wjechał w leśne postępy, a wtedy wreszcie znalazł leże potwora (a była to jaskinia). Koń rycerza zadrżał głośno, bo pilnował jej wielki, trzygłowy piec, Ceber. Hektar poczuł dla niego wielki despekt. Cofnął się do tyłu i uniósł do góry miecz, aby zaatakować bestię. Zaatakował raz i czekał na kontrakt. Zwierzę kłapnęło zębami i rzuciło się na bohatera, zadając mu obrażenia od trucizny, bo jego kły były zatrute. Hektar upadł na kolano ale wstał, bo przecież był bohaterem i nie mógł poddać się byle strażnikowi potwora. Zamachnął się mieczem, ale pokraka odskoczyła i rzuciła się na Hektara ponownie, niemal wytracając mu miecz z ręki. Rycerz chwycił miecz obuszkami palców i wbił go strażnikowi w brzuch. Posoka polała się na całego bohatera.

Hektar zrzucił z siebie truchło potwora, uciął mu obie głowy na wszelki wypadek, obmył się w wodach szmerającego strumyka, który płynął niedaleko, tylko jakieś trzy kilometry od jaskini, a potem płynął do Miasta, jak mówiła Pacyfika, i wypił napój wzmacniający bo czuł, że jego siła życiowa spadła do połowy. A wciąż jeszcze czekała go przecież walka z bossem. Niestety za pokonanie strażnika nie dostał żadnej nagrody, ale niezrażony ruszył do jaskini, gotów na spotkanie z niepojętnym przeciwnikiem.

Gdy tylko wszedł do wnętrza, znalazł się w środku. Szedł długie godziny przez czarne korytarze, aż z nienacka i zza niewidoka wyskoczyła nać bestia! Zamachnął się mieczem, bez skutku jednak, bo miecz nie trafił w nic. Bestia była już zanim, zatem obrócił się na pięcie i ciął jeszcze raz. Trwało to kilka razy, aż wreszcie Hektar zrozumiał, że padł ofiarą aluzji, a atakujący go potwór był ledwie emitacją oryginału, który czaił się gdzieś głębiej, na samym końcu jaskini.

Wreszcie go znalazł, wielką łuskowatą bestię z dwoma ogonami i czterema rzędami zębów. Pacyfika nie powiedziała mu tylko, że potwór zieje ogniem, a Rycerz uznał to za bardzo istny szczegół. Jaszczur wyszczerzył zęby i ruszył. Dysponował magią, ale Hektar teraz już nie dawał się nabrać na aluzje. Dzielnie walczył mieczem. Na szczęście miał też zwój z magiczną tarczą ochronną, więc rzucił czar, zakradł się do bestii od tyłu i uciął jej jeden ogon. Bestia zaatakowała, ale czar jeszcze trzymał, więc Hektar chwycił odcięty ogon bestii i ją nim dźgnął prosto w oko. Tym samym zwyciężył, bo potwór umarł od własnej trucizny, co to ją miał w ogonie.

Gdy bestia zdechła, wypadły z niej nagrody: Srebrna Zbroja Mroku, dająca +4 do pancerza i 20% do kręgu światła Hektara, pierścień z wielkim rabinem chroniący przed lodem oraz mnóstwo złota, za które Hektar zamierzał kupić swej ukochanej jakiś prezent, ponieważ ocalił Miasto i to wszystko była jej zasługa, bo to ona przecież mu dała tę wielką misję, aby wreszcie mógł dorównać swemu przodkowi.

Kiedy Hektar powrócił do Miasta, aby powrócić do Pacyfiki zobaczył, że ona już nie żyje. Akurat trwał pogrzeb. Pokrywał ją śmiertelny ałun, a po pogrzebie odbyła się konstelacja. Wszyscy składali mu indolencje z powodu zgonu ukochanej, a Rycerz dowiedział się, że zanim zgładził bestię, ta zdążyła przybyć do Miasta i pożreć akurat jego ukochaną! Zapłakał gorzko, rozumiejąc, że taki jest los wielkiego bohatera, a jego wielki przodek, od którego wziął imię, też stracił ukochaną i nigdy przez to nie miał dzieci, bo był jej wierny aż do swojej śmierci.

Ponieważ bohaterowie nie płaczą, Hektar postanowił opuścić Miasto i wyruszyć na dalszą podróż poszukując misji, które może wypełnić i potworów, które można zgładzić zanim zabiją czyjeś ukochane, jak jego ukochaną, i obiecał sobie, że on też nigdy nie będzie miał dzieci, jak jego przodek.

Wyruszył w stronę gdzie zachodziło słonice i nigdy więcej nie powrócił do Miasta, w którym stracił ukochaną Pacyfikę.