O Królewnie i Złym Smoku [GRAFOMANIA 2012]

I

 

Królewna była piękna. No, może nie tak klasycznie piękna, jak królewny z filmów rysunkowych, ale w sumie też niczego sobie. Miała długie i puszyste ciemnoblond włosy oraz niewinną, permanentnie uśmiechniętą twarzyczkę. Nosiła kolorowe sukienki z falbankami i kochała przeglądać się w lusterku.

Mieszkała w pięknym pałacu wraz ze swymi królewskimi rodzicami, którzy mądrze i roztropnie rządzili krajem. Co prawda pojęcie rządów mądrych i roztropnych jest pojęciem względnym i wywoływanie wojen na prawo i lewo może mieścić się w jego polu znaczeniowym, aczkolwiek tylko wtedy, gdy się te wojny wygrywa. Tak też się działo przez długie lata aż wreszcie fortuna odwróciła się od walecznych władców i sami zostali podbici.

Wroga armia splądrowała kraj a pałac zrównała z ziemią. Zginęli niemal wszyscy jego mieszkańcy, jednak Królewna cudem ocalała. W ostatniej chwili Stara Niańka wyprowadziła ją z pałacu tajnym podziemnym przejściem. Po krótkiej tułaczce dotarły do Wysokiej Wieży, wznoszącej się dumnie nad zielonym, pagórkowatym terenem. Niańka ukryła tam dziewczynkę a sama poszła rozejrzeć się po okolicy i poszukać czegoś do jedzenia.

Nigdy już nie wróciła.

 

Królewna niepewnie uchyliła drzwi i wyszła z wieży, rozglądając się czujnie. Niańki nie było już drugi dzień, dziewczynce dokuczał głód i samotność, wyruszyła więc przed siebie, póki miała jeszcze siłę iść.

Okolica wyglądała nieszczególnie ciekawie. Aż po horyzont ciągnęły się niskie wzniesienia porośnięte trawą. Nagle coś przykuło uwagę Królewny. W jednym pagórku ktoś zainstalował drzwi a raczej ogromne, drewniana wierzeje dziwne o tyle, że do złudzenia przypominały większą wersję wejścia do wiejskiego wychodka, nie wyłączając wyciętego w drewnie serduszka.

Mimo to ucieszyła się – skoro są drzwi, to pewnie ktoś tam mieszka! Podbiegła uradowana i z całej siły zastukała w kiblowate wrota.

– Kto tam?! – zabrzmiał z wnętrza chrapliwy głos.

– Ja – odparła stremowana i odchrząknęła. – Królewna!

– Jaka znowu Królewna?!

– Noo… – zająknęła się. – Po prostu Królewna. Mieszkam tu.

– Nie – warknął jej rozmówca. – Tu to akurat mieszkam ja, jeśli nie zauważyłaś!

– Nie tu! – wytłumaczyła. – Tam. W Wieży.

– Wieża również należy do mnie! – oznajmił ów ktoś burkliwie.

– Tak? – zmartwiła się dziewczyna. – Ojej… Nie wiedziałam. A… kim ty właściwie jesteś?

– Złym Smokiem – rzekł spokojnie.

Dziewczynka pisnęła przerażona i odruchowo odskoczyła od drzwi zastanawiając się, czy zdąży uciec, zanim bestia wyskoczy ze swej kryjówki i ją pożre.

– Przepraszam, panie Zły Smoku – powiedziała piskliwie. – Nie chciałam zająć pańskiej Wieży. Już sobie idę.

Zamierzała niezwłocznie rzucić się do ucieczki, powstrzymało ją jednak warknięcie dobiegające ze smoczej jamy. Z trudem rozpoznała słowa.

– Możesz zostać, jeśli chcesz – zachrypiał Smok.

– Ale… – zawahała się. – Ale przecież… Nie mogę! Przecież ty mnie zjesz!

Smok zastanowił się przez chwilę.

– Wprawdzie bardzo lubię zjadać dziewice – oznajmił w końcu, – ale dla ciebie mogę zrobić wyjątek. Czasy są ciężkie a samotność czasem dokucza… Przyda mi się towarzystwo.

Królewna wietrzyła w tym jakiś podstęp, jednak w tej chwili co innego zaprzątnęło jej myśli i ciekawość zwyciężyła nad strachem.

– Co to takiego te… dziewce? – zapytała niepewnie.

Smok chrząknął z zażenowaniem.

– Ile ty masz lat?

– Czternaście.

– I nie wiesz, co to są… ?! Ech – westchnął. – No dobra. Chyba musimy poważnie porozmawiać. Jesteś już dużą dziewczynką i nadszedł czas, żeby ci pewne rzeczy wyjaśnić…

 

Tak więc od Złego Smoka Królewna dowiedziała się wszystkiego, co kobieta wiedzieć powinna.

Została.

Zamieszkała w Wysokiej Wieży, która wcale nie była taka wysoka, pod opieką Złego Smoka, który nie był wcale taki zły.

Dziewictwo jednakowoż straciła wcześnie, bo jak to mówią – lepiej na zimne dmuchać a strzeżonego Pan Bóg strzeże.

 

 

 

II

 

– Zły smoku! Zły Smooookuuuu! Znowu śpisz, leniu śmierdzący?!

Królewna stała przed kiblowatymi drzwiami do smoczej jamy dzierżąc w dłoni wielki młot i darła się na całe gardło.

– Nie, skądże – odwarknął, tłumiąc ziewnięcie świadczące o tym, że zaiste – znowu spał.

– Akurat! – prychnęła. – Nie wierzę! Przyszłam powiedzieć, że powbijałam już ostrzegawcze tablice.

Faktycznie, teren wokół jaskini jak okiem sięgnąć najeżony był umocowanymi na kołkach planszami: ÓWAGA! ZŁY SMOK!, NIE FHODZIĆ!, FSTEMP ZWBRONIONY!

Minęły już trzy lata, odkąd Królewna zamieszkała w Wysokiej Wieży. Przez ten czas całkiem nieźle dogadywała się ze Smokiem i nauczyła się od niego wielu pożytecznych rzeczy. Ortografii pośród tych rzeczy nie było.

– Świetnie, że powbijałaś. Doskonale. To teraz zmykaj do Wieży.

– Nie idę do Wieży! – oznajmiła stanowczo i tupnęła nogą. – Mam zaraz randkę! Z Księciem z Bajki!

– Z Księciem z Bajki?! – wykrzyknął zszokowany Smok. – Przecież to bubek i debil!

– Nie mów tak! – oburzyła się. – Książę jest najpiękniejszy na świecie! Ma doskonały gust, jest wybitnie inteligentny i jeździ taką wypasioną furą! Zresztą… co ja ci będę tłumaczyć! Nie znasz się i już!

– Wybitnie… inteligentny! – jękną z rozpaczą Smok.

– A tak! – nadęła się. – Żebyś wiedział! On… A zresztą, co ja ci będę tłumaczyć! Ty nic nie rozumiesz!

Smok chciał powiedzieć, że skoro nic nie rozumie, to chyba tym bardziej należałoby mu wytłumaczyć, ale Królewna już poszła sobie obrażona. Zresztą logiczne argumenty i tak zwykle do niej nie docierały.

Smok westchnął, otworzył kiblowate drzwi, omiótł spojrzeniem ostrzegawcze tablice i wytrzeszczył oczy, co było w tej sytuacji nawet uzasadnione.

– Analfabetka! – mruknął z dezaprobatą.

 

Królewna czekała już ponad pół godziny, a Książę nie nadchodził. Wyobraźnia podsuwała jej coraz straszliwsze scenariusze. Może napadli go bandyci! Niee… Książę z Bajki na pewno spuściłby im łomot, jest przecież taki dzielny! A jeśli porwała go strzyga?! Skądże! Książę jest wszak za sprytny, by dać się porwać! To może znaczyć, że znalazł… że znalazł sobie…

Sama myśl o tym, że Książę z Bajki mógł znaleźć sobie inną dziewczynę sprawiła, że Królewna usiadła przy drodze wprost na ziemi i zaniosła się histerycznym szlochem.

– Królewno? – usłyszała nagle. – Gorzej ci?

Poderwała się jak oparzona by stanąć oko w oko z obiektem swych płomiennych uczuć.

– Ksią… Książę z Bajki! – wyjąkała głupkowato. – Jakże się cieszę, że cię widzę!

– Ja też się cieszę, że mnie widzisz.

– Och! Wspaniale wyglądasz! – pisnęła zachwycona.

– Nie zaprzeczę.

Co wspaniałego widziała Królewna w Księciu z Bajki pozostanie zapewne tajemnicą dla każdego, kto ma oczy na właściwym miejscu. Młodzieniec zbudowany był co prawda całkiem przyzwoicie, miał nawet przystojną twarz i faliste kasztanowe włosy, jednak kuriozalny strój przyćmiewał wszystkie jego naturalne walory i przyprawiał postronnych obserwatorów o cały wachlarz złożonych reakcji – od bólu zęba po myśli samobójcze.

Królewna jednak zlustrowała go od góry do dołu maślanym wzrokiem i jakimś cudem nie zemdlała na widok liliowego beretu z antenką i pawim piórem. Nie przeraził jej też błękitny kaftan w różowe kwiatki, ani jadowicie zielona koszula. Dobre wrażenie zrobiły też na niej krótkie, żółte, bufiaste spodnie w pomarańczowe paski, spektakularnie kontrastujące z fioletowymi rajtuzami, oraz czerwone ciżmy z kokardkami. Obrazu tej tęczowej apokalipsy dopełniał puder na bladych policzkach i… tak, Książę z Bajki z całą pewnością miał ustach błyszczyk! W dłoni, nie wiedzieć czemu, taszczył złote berło.

– O, jakie ładne! – zachwyciła się Królewna, gdy tylko je dostrzegła i wyciągnęła rękę, chcąc dokładniej obejrzeć.

– Nie ruszaj! – naburmuszył się Książę. – Bo zepsujesz!

– Och… – zabrała pospiesznie dłoń. – Dobrze. To wspaniale, że masz takie… eee… poczucie własności!

Książę nie odpowiedział, ale jego mina sugerowała, że on również uważa to za wspaniałe, podobne, jak wszystko inne, co dotyczyło jego osoby.

– To… co będziemy robić? – zapytała.

Książę ożywił się nieco a z jego upudrowanej twarzy zniknęła na chwilę mina jednocześnie cierpiętnicza i pełna wyższości.

– Chodź! – powiedział, ruszając dziarskim krokiem. – Mam tu niedaleko zaparkowaną furę. Pojedziemy w takie jedno modne miejsce i ostro zabalujemy!

– Och tak! Och tak! – zgodziła się entuzjastycznie Królewna.

Zgodziłaby się w tej chwili prawdopodobnie nawet na wizytę w jaskini trolli albo w toalecie publicznej.

Chwilę później ich oczom ukazała się osławiona fura Księcia z Bajki. Rzeczywiście, stanowiła widok… imponujący. Była to wielka, różowa karoca, zaprzężona w cztery konie mieniące się pastelowymi odcieniami. W jaki sposób został osiągnięty ten efekt trudno było zgadnąć. Niewykluczone jednak, że ktoś te zwierzęta po prostu pomalował. Prawdopodobnie nie Książę we własnej osobie. Chociaż… kto wie. Każdemu z koni na ogonie zawiązano kokardę. Woźnica idealnie pasował do powozu. Cały ubrany był na różowo, spod rękawów kubraka wyzierały białe falbanki. I też miał kokardę. Na końcu długiego warkocza.

Królewna wspięła się po schodkach, wyłożonych różowym dywanem i już zamierzała rozsiąść się na pastelowo fioletowej kanapie, gdy usłyszała suchy głos Księcia.

– Wytrzyj obuwie!

Dopiero teraz zauważyła niewielką, białą i puchatą wycieraczkę. Zastanowiła się, na co komu biała i puchata wycieraczka, ale posłusznie wytarła buty. Znów zrobiła krok ku wnętrzu, jednak Książę ponownie ją zatrzymał.

– Wytrzyj jeszcze raz!

Wytarła porządnie i wreszcie mogła wejść do środka. Teraz przyszła kolej na Księcia. Szorował butami o wycieraczkę, jakby zamierzał zetrzeć sobie podeszwy i wyglądało na to, że zostaną tak już do końca świata – on na wycieraczce a ona na kanapie z fascynacją obserwująca rytuał. Wreszcie jednak skończył i usiadł naprzeciw niej.

– Wycieranie obuwia jest bardzo ważne! – oznajmił z powagą.

– Tak, oczywiście kochanie, masz absolutną rację – zaszczebiotała.

– Mieczysławie! – zakrzyknął Książę do woźnicy z kokardą. – Ruszajmy!

Karoca potoczyła się przez miasto a Książę wyjął lusterko w błękitnej oprawie i zajął się szczotkowaniem włosów.

– To… o czym będziemy rozmawiać? – zagadnęła nieśmiało Królewna.

– O mnie! – odparł bez wahania, jednak nie kontynuował tematu i znów zapadł cisza.

– Ach tak – odezwała się w końcu Królewna. – Tak, wspaniale, o tobie! To… powiedz mi coś o sobie.

Rzucił jej urażone spojrzenie znad lusterka.

– To ty mi powiedz coś o mnie!

Nie zrozumiała aluzji i zakłopotała się nieco.

– To wiesz co, może… może porozmawiajmy o nas! – zaproponowała. – Co ty na to?

Ponownie zerknął na nią znad lusterka a z jego spojrzenia dokładnie dało się wyczytać, co on na to. Jednak rozpromieniona Królewna nie przejęła się i trajkotała w najlepsze.

– Będziemy na zawsze razem! – emocjonowała się. – Bo przecież się kochamy! Zły Smok na pewno w końcu udzieli nam swojego błogosławieństwa i weźmiemy ślub! Ojejku, ojejku! Co to będzie za ślub! Tort weselny z brukselki z bitą śmietaną i góralska muzyka! Zamieszkamy w twoim pałacu oczywiście i będziemy mieli dużo dzieci. Dużo ślicznych, słodkich, puchatych dzieci! Będziemy je karmić, przewijać… Ja je nauczę ortografii! A w niedzielę będziemy chodzić na lody!

– Mieczysławie! – przerwał jej Książę z nutą paniki w głosie. – Zatrzymaj się!

– Co się dzieje, dziubasku? – spytała Królewna. – Dlaczego stajemy?

– Wysiądź szybko – nakazał Książę.

– Ale…

– Proszę… eee… kochanie – w ramach uśmiechu wykrzywił się jakby go coś rozbolało. – Chciałbym na ciebie spojrzeć na tle tych… eee… malowniczych widoków!

Nie bardzo wiedziała, co malowniczego jest w stoisku z rybami i budce szewca, ale spełniła prośbę. Ledwie znalazła się poza karocą usłyszała, jak Książę z Bajki wrzeszczy w panice:

– Mieczysławie! Gaz do dechy!

Powóz odjechał a ona została sama pośród smrodu ryb ze stoiska…

 

– Powinienem powiedzieć: „A nie mówiłem!”.

– Jeezdeeeźź okruuutnyyyy!

– No co?! Przecież nie powiedziałem!

Królewna siedziała oparta o kiblowate drzwi i szlochając rozdzierająco tuliła do łona wielki dzban wina. Smok ze swojej jamy usiłował ją trochę pocieszyć, ale szło mu raczej nieudolnie.

– Książę z Bajki to palant – powiedział. – Znajdziesz sobie lepszego!

– Nieee maaa lepszszeoooo! – zawyła bełkotliwie w odpowiedzi. – Jessem w rozpaszszy! Moe żysie strasioo sens!

Beknęła soczyście.

– Jeśli narzygasz mi pod drzwiami to przysięgam, zacznę zionąć ogniem!

 

 

III

 

I wreszcie nadszedł ten dzień. Dzień, który miał zmienić wszystko.

Królewna dzięki wzruszająco nieporadnemu wsparciu Złego Smoka doszła już do siebie po rozstaniu z Księciem z Bajki. Jej życie wracało powoli do normy i wtedy właśnie pojawił się ktoś, kto zamierzał ponownie przewrócić je do góry nogami.

Stary mężczyzna z długą brodą ubrany w obszerną szatę i spiczasty kapelusz kroczył ścieżką pomiędzy wzgórzami, podpierając się długą laską. Dotarł pod kiblowate wierzeje i zastukał głośno.

– Czegoo? – zachrypiał Zły Smok.

-Jestem przedstawicielem Najwyższej Rady Czarodziejów. Czy mam przyjemność z Królewną? – zapytał starzec, jakby chrapliwy głos Smoka nie mówił sam za siebie.

– Nie wiem z kim miewasz przyjemność a z kim nie, człowieku i zapewniam cię, że nie chcę wiedzieć – warknął Smok rozbawiony. – Tak czy inaczej, Królewny teraz nie ma, poszła na targ.

– Ale mieszka tu? – zapytał przybysz niepewnie.

– Nie. Mieszka w Wieży. Tu mieszkam ja.

– „Ja”, to znaczy kto?

– Zły Smok.

W starca nagle wstąpiło coś niezidentyfikowanego, co jednak z pewnością objawiało się nieskoordynowanymi ruchami i ogólną nadpobudliwością, połączoną z darciem mordy.

– Bestio! – zawył, wymachując laską na wszystkie strony tak, że istniała realna groźba, że walnie się w łeb. – Potworze!

– No, słucham?

– Jaszczurza ohydo! Gadzie oślizgły! Unurzana w łajnie łuskowata kreaturo z najgłębszych otchłani piekielnych!

– Ej, chyba trochę przesadzasz!

– Giiiiń!

– Jeszcze czego!

Miotając się nadal, jakby go mrówki gryzły, czarodziej zaczął wywrzaskiwać skomplikowane zaklęcia. Z jego laski strzelały różnokolorowe promienie, trafiając wszędzie, tylko nie do celu, którym były rzecz jasna kiblowate drzwi do smoczej jamy. Złego Smoka zaczęło powoli irytować zachowanie przybysza i zaczął się poważnie zastanawiać, czy aby go nie zeżreć, tak dla świętego spokoju, jednak właśnie wtedy nadeszła Królewna.

– Co tu się dzieje, do jasnej cholery?! – wrzasnęła tak przenikliwie, że udało jej się przekrzyczeć nawet czarodzieja. – Kto to jest?!

– Jakiś oszołom do ciebie – odparł Smok zadowolony, że starzec wreszcie się przymknął.

– O, Królewna! – zorientował się czarodziej. – Nareszcie cię znalazłem! Jestem przedstawicielem Najwyższej Rady Czarodziejów i mam dla ciebie bardzo ważną wiadomość!

– Wiadomość? Dla mnie? – zdziwiła się, nie mogąc sobie wyobrazić, czego może chcieć od niej banda zramolałych staruchów z kijami.

– Tak! Tak! – potwierdził podekscytowany czarodziej. – Właśnie tak! Jak tylko dowidzieliśmy się, że twojego ciała nie znaleziono w zamku wtedy, trzy lata temu, po masakrze, od razu wiedzieliśmy, że żyjesz!

– Pogratulować zdolności dedukcyjnych – mruknął Smok, który ze swojej jamy słyszał wszystko doskonale.

Czarodziej nie zareagował i ciągnął dalej.

– Królewno, przez te wszystkie lata szukaliśmy cię, bo tylko ty możesz nas uratować! Grozi nam wszystkim zagłada! Ludzie, którzy wtedy podbili królestwo twoich rodziców byli na usługach Czarnego Władcy i teraz on chce zawładnąć królestwem a potem całym światem! Nadchodzi Mrok! Zbliża się Ciemność! Kres już blisko!

– Noo… okeeej – rzekła ostrożnie Królewna. – Ale co ja mam z tym wspólnego?

– W twoich żyłach płynie krew prawowitych królów! Musisz wrócić i odzyskać tron!

– Ale ja nie…

– Nie dasz rady? – czarodziej uśmiechnął się dobrotliwie. – Nie obawiaj się, moja droga. Prócz królewskiej krwi posiadasz w sobie ukryte moce! Masz ogromne zdolności czarodziejskie dziedziczone przez kobiety z twojej rodziny od pokoleń! Pomożemy ci je wydobyć i okiełznać. Będziesz pobierać nauki pod okiem najlepszych magów!

– To jest…

– Jakaś pomyłka co? To chciałaś powiedzieć? – starzec znów się rozpromienił. – Moja droga, Wielka Wyrocznia nigdy się nie myli! To, co ma się wydarzyć dawno już przepowiedziano! Zostałaś wybrana!

– Przecież…

– Co? Boisz się, że nie podołasz temu samotnie? – zagdakał czarodziej, dumny z własnej domyślności. – Znajdzie się wielu, którzy zechcą ci pomóc! Skompletujemy wierną drużynę do wykonania tej misji! Znajdziesz w niej prawdziwych przyjaciół, skłonnych poświęcić życie dla ciebie i dla sprawy!

– Ja tylko…

– Tak, tak, wiem, nie spodziewałaś się, że odegrasz aż tak doniosłą rolę w losach świata. Rozumiem, że jesteś wzruszona. To przepustka do niewyobrażalnej chwały, ale i ciężkie brzemię. Rozumiem radość i obawy, które tobą targają. Jesteś Wybrańcem i musisz podążyć za swoim przeznaczeniem! Nie zważaj na to, że ta bestia cię więzi – czarodziej wskazał laską smoczy pagórek.

– Wypraszam sobie – dobiegło zza drzwi.

– Nie zważaj już na niego i nie obawiaj się go! – kontynuował czarodziej. Teraz jesteś pod moją opieką. Obronię cię, jeśli będzie chciał cię zatrzymać! Ruszajmy zatem po przygodę! Ruszajmy po chwałę! Ruszajmy po zwycięstwo!

Królewna zaczekała chwilę i dopiero, gdy upewniła się, że staruch skończył swoją tyradę odezwała się.

– Nie chcę, odrażający bucu.

– Tak myś… Że cooo?!

Ale Królewna odchodziła już spokojnym krokiem w stronę swojej Wieży.

Czarodziej jeszcze przez chwilę sterczał oniemiały przed smoczą jamą, chyba zapomniawszy na chwilę o ukrywającej się tam bestii. W końcu zwiesił głowę, oparł się ciężko na lasce i chcąc nie chcąc ruszył w drogę powrotną.

– Skąd ja wezmę następnego Wybrańca?! – jęknął żałośnie pod nosem.

Smok zachichotał złośliwie, wciąż ukryty w jamie. Starzec, jakby od niechcenia, cisnął jeszcze przez ramię ostatnim zaklęciem w kiblowate drzwi. O dziwo trafił, nic spektakularnego jednak się nie stało. Osmalił je tylko trochę.

 

Królewna nie zmieniła zdania ani wtedy, ani nigdy później i choć nadarzały jej się liczne okazje opuszczenia Wysokiej Wieży, została ze Złym Smokiem.

 

I żyli długo i szczęśliwie.