Bardzo wykwintne opowiadanie, o super fajnym kolesiu (GRAFOMANIA 2012)

John obudził się w samym środku nocy, wziął do ręki pistolet, który leżał na jego łóżku i odkręcił się. Za jego plecami leżał telefon, który dzwonił. Ciągle dzwonił, tak bardzo, że obudził Jonhna, ale on i tak bez tego by się obudził, bo był przecież najlepszym dedektywem i zabójcą potworów w mieście. Dedektyw odebrał telefon, naciskając zieloną słuchawkę, zapalił papierosa, który leżał na stole, który był obok łóżka, na którym leżał pistolet.

– Czego znwou chcesz, ode mnie? – zapytał John rozmówcę, chociaż nie wiedział, kto dzowni i czy czegoś chce.

– Chcę Twojej duszy! – zawołał przeraźliwy głos, całkowicie nieznany dedektywowi. To mógł być ktoś nieznajomy, albo jakiś wampir. John ostatnio nacisnął na odcisk szajce wampirów, więc to mogły być one.

John rozłączył się, zgasił papierosa na kołdrze, zdarł kołdrę, umył włosy, założył koszulę, umył zęby, wypłukał zęby i zjadł śniadanie. Potem pomyślał co zrobić z tym głosem. W międzyczasie znowu zadzwonił telefon, a dedektyw go odebrał.

– Hej, ponoć masz problem z jakimiś głosami?

To była Kate, jego wieloletnia wspólniczka tak w łóżku, jak i w interesach.

– Tak, chyba z tymi w głowie.

Żart był śmieszny, więc się roześmiał. John lubił żartować. Ale też bez przesady.

– Dobra, John, nie pierdol. Mów co się dzieje, bo wiem, że dybią na Twoje życie i za wszystkim stoi Madrka. Co jest więc grane?

Dedektyw powiedział jej wszystko– że tajemniczy głos oznajmił mu zamach i że za wszystkim stoi Madrka. Madrka, wbrew temu, co sugeruje imię, był mężczyzną.

– John, za 5 minut spotykamy się pod ,,Różową laguną".

W przeciągu pięciu minut spotkali się pod różową laguną. Kate dała mu znać, na migi i przez tajny akumulator w czpicie, który ma w mózgu, że tam jest właśnie Madrka i knuje. Policzyli do trzech, a kiedy Kate krzyknęła pięć wbiegli do środka. W środku tańczyli ludzie, a wśród nich ubrani w zbroje ludzie Madrki. Ci ostatni zaczęli strzelać z pistoletów do Kate i Johna. John odskoczył, przeturlał się, podbiegł kawałek, obszedł przeciwników od lewej strony i zastrzelił dwudziestu. Kate zrobiła to samo, tyle że na odwrót. W przeciągu kilku sekund wrogowie leżeli martwi, z rozłupanymi czaszkami, krwią wyciekającą z uszu i męczeni drgawkami pośmiertnymi. Umierali.

Do sali weszła Madrka i zabiła Kate wzrokiem.

– NIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE !!! – krzyknął John, prując na wroga z całych sił z pistoletem.

Kiedy dedektyw był już blisko, strzelił do Madrki, bo zawsze miał w zwyczaju strzelać do wrogów z bliska. Madrka, bez rąk i z jedną nogą, łapiąc się zakrwawionymi palcami posadzki, zaczęła mówić bezdźwięcznie:

– Wybacz mi…

– Nigdy – rzekł przez łzy John i zabił strzelił.

Madrka padła na posadzkę. Zabił ją, a ona umarła. Potem poszedł mścić Kate.

KONIEC