***"Niebagatelna przygoda" TOM 1, ROZDZIAŁ XIX (+18!!!)***

Niebagatelna przygoda

 

Tom I8

 

Rozdział XIX – Strzał z oddali.

 

 

 „Gdzie są do cholery moje slipy w żółte grochy? Zaraz krew mnie zaleje!"

 Unfall

 

 

 

 zli tak leśnym duktem, którego koniec nikł był wśród kniei,  rozglądając się nerowo na boki w obawie przed rabusiami.  Rycerz, mag i elf – zaiste niespotykana to była kompanija, aż  stuletnie drzewa, które już wiele widziały i z niejednego pieca  chleb jadły, dziwowały się wielce, pogwizdując dziuplami. A  może to tylko wiatr gonił się z własnym cieniem wśród  zmiętych  czasem gałęzi.

Coś poruszyło się w krzakach.

– Zgiń! Przepadnij! – Miecz szlachetnego Palladyna błysnął nagą klingą i z tymże okrzykiem ruszył w pogoń za szelestem zarośli.

– Co się dzieje! – wrzasnął niespokojnie elf, napinając jednocześnie cięciwę swego łuku, z nerwów zapominając o wyjęciu strzały z kołczanu.

– Spokojnie. To tylko wiewiórka – uspokoił go czarodziej.

– Znowu? – oburzył się elf, po czym spuścił powietrze z cięciwy. – Co on ma z tymi wiewiórkami?

– Każdy Palladyn wybiera sobie bestie, które potem musi tępić do tej ostatniej, albo do emerytury.

– Ale…. wiewiórki?

– Podobno – mag ściszył tembr głosu – gdy był mały, wiewiórki łupały jego orzeszki.

– Uszła, wredna poczwara! – z tymi słowy z kniei wynurzać się poczęła postawna zbroja. – Ale ja jeszcze to ścierwo dorwę w swoje brudne łapska. Zetrę na proch, na krwawą miazgę zmielę, a potem wypatroszę i żeby więcej cierpienia zadać, wszystkie rude kudły pojedynczo wyrywać będę aż do wyłysienia! – pieklił się rycerz. – Ale nic to – powiedział z innej beczki. – Popatrzcie jeno, kogo w lesie znalazłem.

Oczom wesołej komitywy pokazała się ziemskiej wręcz urody niewiasta, wzdychając z ulgą, gdy miecz zbrojnego męża wreszcie znalazł się w pochwie.

– Witajcie w Wurstlandii, zacni wędrowcy – jedwabisty głos kobiety rozpłynął się w powietrzu. – Jestem Gargumiła.

– Co taki lachon robi sam w lesie? – mag zatarł ręce do swych brudnych myśli.

– Glandafie! Zachowuj się! – Strefował go Palladyn. – Nadobnaż niewiasto – tu nieoczekiwanie zwrócił się do niewiasty – cóżesz robisz, o szlachetna pani, samotnież zaszczycając te ciemne, leśne odstępy swym jasnym obliczem – tu nabrał powietrza – jak świeca w ciemnej dupie.

Figlarny wietrzyk skończył zabawę wśród drewnianych koron i podwiał zdradziecko damską spódniczkę. Ta jednak splotła ramiona na mymłonie, ratując w ostatniej chwili cnotę, której już dawno nie miała, ale oni o tym nie wiedzieli, bo i z kąt.

– Szukam męża…. – otwarła swe spłonięte udawanym wstydem oblicze, aż ślina pociekła stróżkami kontem ust mężów zacnych. Jedynie elf Alfąs, znudzony nieco i na wdzięki niewieście odporny z przyrodzenia, dłubał strzałą w zębach, by zazdrość nieukrywaną trochę jednak ukryć. – męża, który…. – kontynuowała niewiasta – swe męstwo – ciągnęła dalej – mi okaże i panu złemu na okolicznym zamku siedzącym, moją ulubioną miotłę – zapłakała – odbierze, bym znów mogła latać…. nago po izbie i kurze przebrzydłe pod dywan zamiatać.

– Jam ci on – huknął z przytupem rycerz. – Mąż twój, który mietłę zamkowemu pyszałkowi z gardła wydrze, dla ciebie, moja pani.

– Wątpię, żeby ten ów miotłę w gardle trzymał – na pomknął czarodziej.

– To mu ją tam wepchnę, a potem wydrę. – błyskotliwie skonfundował maga tank. – Mamy questa.

– Nie, no bez jaj – odezwał się elf, choć do teraz się nie odzywał, to teraz postanowił wtrącić swoje pół złamanego grosza. – Ostatnio musieliśmy dymać aż do Makaronii. To nie jest śmieszne.

– Spoko, dopiero się rozkręcam – obruszył się autor, ale nikt go nie słuchał.

– Ruszać dupy! – ryknął bez cienia sprzeciwu rycerz, więc zebrali wspomniane dupy w troki i je ruszyli.

Ledwo śmiałkowie zdążyli zniknąć za siedmioma górami i siedmioma lasami, z cudnej urody fałszywą dziewicą zaczęło się dziać coś dziwnego. Prukwa jej straszna i owłosiona wyskoczyła na nosie. Zęby z łoskotem upadły na trawę, wszystkie co do jednego, tylko trzy w gębie pozostały zieleniejąc. Tipsy odpadły od wykrzywionych pazurów, odklejone rzęsy uleciały z wiatrem jak czarne płatki śniegu, a szybko siwiejące włosy rozpierzchły się na czubku głowy, jakby szalony fryzjer ostrzygł ją na Kryszaka. Gładka dotąd skóra rozstąpiła się nagle, jak Czerwone Morze przed laską Mojżesza, by po chwili zalać kobietę ogromem fałd, zmarszczek i pomarańczowej skórki.

Tak to wiedźma wróciła do swego prawowitego wyglądu, w duchu śmiejąc się w głos z naiwności ludzkiej czarami omamionej. Po chwili na jej ramieniu usiadła czarna kawka, jej towarzyszka wierna, która wszędzie jej towarzyszyła, aby na podryw chodziły osobno. Ruszyła Gargumiła w te pędy, chyżo kuśtykając o lasce, aby te pędy do mikstury odmładzającej szybko uzbierać, mikstury nawarzyć i aby mężów zacnych z miotłą powróconych gościną podjąć i umęczonych trudami bezwzględnie przenocować.

Natenczas mężowie owi wspomniani do zamku warownego się zbliżali, aby miotłę z niewoli odbić i dziewicy upragnionej oddać. Jedynie Alfąs niewiasty nie pragnął, bo jak i żadna inna nie była w jego typie, ale i on się na nocleg u damy szykował, bo a nóż się któryś z kolegów pomyli i wśród swawolnych igraszek nie tam gdzie zamierzał wceluje.

A zamek ów wyglądał tak:

Bramy natomiast pilnował ogromny troll, ale na rysunku go nie ma, bo akurat na chwilę poszedł siusiu. Ale i bez tego trolla zamek był nie do zdobycia, bo jak sami widzicie warowny był niemiłosiernie.

– Niemiłosiernie warowny ten zamek – zauważył Palladyn.

– I troll wrócił na bramę – zauważył Glandaf.

– Ale jesteście spostrzegawczy – zauważył uszczypliwie Alfąs.

I tak by siedzieli i wymieniali spostrzeżenia, gdyby czas nie naglił i dziewica nie stygła. A słońce nieubłaganie zachodziło za północną ścianą lasu, kładąc się coraz dłuższym cieniem pod leśną ściółką.

– Bierz swój miecz i rozpłataj tego trolla – rzekł wreszcie mag do rycerza.

– Zwariowałeś? Ja mam inną specjalizację. Lepiej ty rzuć w niego błyskawicą, albo zaklnij w kamień – rzekł rycerz do maga.

– Pogięło cię? Ja jestem specjalistą od iluzji – rzekł mag do rycerza, po czym obaj spojrzeli na elfa.

– Na mnie nie patrzcie. Dla mnie on jest za duży, to co ja z nim będę, jak Goliat z Dawidem, co wiecie jak on źle skończył. – Nie wiedzieli, ale i tak jeszcze raz popatrzyli na elfa z politowaniem. – A w ogóle to wam się dupy zachciało – kontynuował wypatrzony. – Że też wy się chorób generycznych nie boicie, gniewu bożego i alimentów, to ja się wam dziwię – i się zdziwił, aby poprzeć swe słowa.

– Ja się nie boję, hahaha – zaśmiał się malowniczo mag – bo ja mam prezerwatywę -3 do przebić. Służy mi od lat i jeszcze mnie nigdy nie zawiodła.

– O ja cię, pokaż! – Zabłyszczał oczami Palladyn, a Alfąs, udając niezainteresowanego, też zerknął chyłkiem w magowe porcięta. – Z kąt masz? – dopytywał się zbrojny, dostając z podniecenia wypieków na przyłbicy.

– Kupiłem w promocji na stacji benzynowej – chwalił się czarodziej niemal pękając z dumy, ale na szczęście w porę wypuścił powietrze.

– Szkoda, że masz tylko jedną – rzekł rycerz do maga.

– To nic, będziemy sobie pożyczać – rzekł mag do rycerza, po czym obaj spojrzeli na elfa. – Tobie nie – rzekł mag do elfa – bo ty śpiwór już masz, maluchu.

– HAHAHAHAHA! – ryknęli nieuczciwie śmiechem dwóch na jednego jak zwykli dresiarze.

Zawstydzony elf wleciał do torby czarodzieja i owinął się szczelnie swymi motylimi skrzydełkami.

– MAM!!! – wrzasnął czarodziej, jak małpa w ukropie, do której był nawet nieco podobny, choć dziadek nawet zza grobu wypierał się tej znajomości i przyrzekał babci na swoje, przedwcześnie zakończone życie, że nic ich nie połączyło. – Pójdziemy kanałami, jak partyzanci – wyjawił drżącym z podniebienia głosem, wskazując na pokrywę włazu walającą się w trawie.

Palladyn dopadł klapy i wyrwał ją z posad swą mocarną ręką, która wyleciała w powietrze, by kilkadziesiąt metrów dalej upaść płasko i potoczyć się w pobliskie krzaczory. Taką miał siłę nasz chwat. Z odkrytego otworu spojrzała na niego ciemna czeluść, a smród płynących pod ziemią ku morzu fekaliów obezwładnił mu nozdrza tak, że nawet nie mógł kręcić nosem.

– No dobra, ja otwarłem, a kto wchodzi? – zapytał retorycznie. – Ja nie mogę, bo mi się zbroja wygniecie – rzekł rycerz do maga.

– Ja mam klajstrofobię – rzekł mag do rycerza. – Już na samą myśl mam jakieś dziwne deja vu.

Obaj spojrzeli na torbę czarodzieja.

– Na mnie nie patrzcie – odparła torba głosem elfa. – ja bym chętnie pomógł, ale po kanałach to mi wiara nie pozwala. Po lasach, proszę bardzo, ile chcecie, ale pod ziemią, to by musiał raczej jaki krasnolud…

– No masz! – trzepnął się mag torbą w głowę, zanim ta nie skończyła i zamiast tego z bólu zaskowytała. – No przecież! Tak czułem, że nam w drużynie jeszcze kogoś brakuje.

– Hobbita? – zapytał zbity z trapu wojownik.

– Tylko nie hobbita! – zgodnie zaoponowała torba. – One mają brudne, bose nogi, jak Cejrowski i w dodatku włochate. Obrzydlistwo!

Mag już nie słuchał tej całej dygresji swoich towarzyszy. Zdjął kapelusz i ułożył go wygodnie na trawie, po czym mocno zdekoncentrowany, mląc w gębie zaklęcia jak tytoń, zaczął wierzgać nad nim rękoma. Po chwili z kapelusza wyszedł drugi kapelusz, tylko czerwony, a nie zielony jak ten pierwszy, a krok w krok za nim wylazł cały krasnolud.

– I co powiecie? – trysnął dumą Glandaf.

– Dziwny jakiś…. – nie potrafił ukryć zmieszanych uczuć rycerz. – Włosy rude, broda siwa. Jakiś punk-oldboy nam się trafił. Jak cię zwą, dziwolągu?

– Wypraszam sobie!

– Dziwne imię.

– Mówią na mnie Kraft. A to siwe na brodzie to krem do golenia, palancie – odgryzł się dziwoląg, wycierając wiklinowym fartuchem białą pianę z pyska. Dopiero teraz zauważyli, trzymaną w innej niż fartuch ręce, ostrą jak brzytwa, brzytwę.

– Ty, Kraft, ty się golić chciałeś? Jaki z Ciebie krasnolud? – zaciekawiona głowa elfa wychynęła z torbiastego zacisza i łypnęła ciekawskim okiem na postać w czerwonym kapturku.

– Jeśli już, to panno Kraft – oświadczyła się panna Kraft wydymając spowite zarostem usta jak maliny.

– Baba z brodą. Hmm…. Może to i jest dla mnie jakiś kompromis – zadumał się w zamyśleniu elf, po czym już pewniej, wysuwając z torby całą swą wdzięczną osobowość, rzekł – Jam jest Alfąs le Golas.

– Glandaf zielony, mag iluzjonista trzeciej klasy – przedstawił się Glandaf witając nowego członka drużyny. – Witam w naszej drużynie.

– Hobbit Bilbao, bardzo mi miło – usłyszeli z uśmiechniętej głowy, wysuniętej z czarodziejskiego kapelusza, którego brudna i kudłata gira dyndała przewieszona przez rondo, już prawie dotykając ziemi.

Pierwszy zareagował elf, rzucając pawiem w torbę. Drugi zareagował rycerz, stając jak wryty w bezruchu. Trzeci w kolejce był czarodziej, który nie dając szans na reakcję następnej z rzędu krasnoludzicy, wyrwał jej z ręki ostrą jak brzytwa brzytwę, teleportował się do leżącego na trawie kapelusza i uciął uśmiechniętą głowę od ucha do ucha, podczas gdy jego druga ręka, dławiąc się z obrzydzenia, wpychała śmierdzącą girę wgłąb.

– Co robisz! – krzyknęli pospołu i chórem każdy z osobna, choć nieco nieszczerze, bo dopiero upewniwszy się, że niechciana głowa spadła.

– Musiałem – odparł mag wargami w bólu spierzchniętymi i z, krwią głowy splugawioną, brzytwą w dłoni – niemym i mimowolnym zbrodni narzędziem. – Arcymistrz Ockham zawsze powtarzał, że nie wolno zbyt wielu bytów z kapelusza wyciągać, więc mi głowa ta niechciana, a tym bardziej gira włochata wyboru nie pozostawiły.

Po tym mrocznym zdarzeniu, bowiem słońce zajść już zdążyło i kształty swe ciężarne za horyzontem złożyć, zapadła grobowa cisza, w której spokojnie drużyna mogła wyjaśnić pannie Kraft, jakie zadanie ją czeka. Początkowo wzbraniała się brodata dziewczyna przed spacerem po podziemnym strumyku, ale usłyszawszy, że po wykonaniu questa drużyna do Bigosji podąża, zgodziła się, by w rodzinne strony powrócić. Trzeba wam bowiem wiedzieć, że to tam krasnoludy z dziada pradziada swe kopalnie czarnym złotem opływające pielęgnują, a do Wurstlandii przybywają jeno trochę dorobić, na straży pięknych ogrodów stojąc i ich przysadzistą, choć wątpliwą ozdobą będąc.

– Właź że wreszcie do tej dziury. Tam Gargumiła czeka, żeby izbę nago zamieść – zniecierpliwiony rycerz wspomniał wybrankę swego serca na tę noc. – Masz broń?

Kraft wyciągnęła zza podwiązki wielki tłuczek do mięsa, który kształtem przypominał nieco młot, a z drugiej strony jakby patrząc topór, dzięki czemu wątła niewiasta nie musiała nosić obu.

– Jak masz na imię, cny rycerzu – zagaiła zalotnie, mrugnąwszy brodatym obliczem przeciągając strunę. – wszyscy się przedstawili, aby ty nie.

– Jestem Palladyn – odparł zniecierpliwiony przeciągającą się zwłoką.

– Świetnie. A jak masz na imię, zacny paladynie? – przeciągała strunę dalej.

– No co się głupio pytasz, jak wiesz?

– Nie wiem. – Przeciągnięta do granic struna zdawała się zaraz pęknąć, brzęcząc niemal namacalnie.

– Palladyn.

– Jak?

– Palladyn! – warknął Palladyn.

– Paladyn Palladyn?

– Palladyn, Palladyn, Palladyn!!! – wrzeszczał jak opętany Palladyn, a przeciągnięta struna pękła w nim wreszcie, jak guma w majtkach sparciała. – Ile razy mam ci powtarzać, ty rudy, kudłaty łbie! Rudy! Kudłaty! Jak wiewióra! Aaaarrrr!!!! – I błysnął blaskiem bersekerskiego szału miecz jego obnażony i nagi. I spadła by kolejna głowa, gdyby nie spadła przezornie do śmierdzącej dziury razem z resztą postaci, tłuczkiem do mięsa, misją do spełnienia i głośnym pluskiem ohydnej cieczy pod stopami, aż do pasa, bo niska to postać była. I tylko huk wystrzału daleki do ich uszu dobiegł.

– Słyszeliście? Już po niej – załkał elf Alfąs.

– A gdzież tam – odparł mag Glandaf spokojnie – To tylko strzelba w mym domu na ścianie wisząca. Jest bowiem powiedziane, że jeśli strzelba na ścianie wisi, to w końcu wypalić musi, inaczej po co by wisieć miała.