- Opowiadanie: Fomalhaut Silentium - Epitafium Pierwszej Gwieździe Wschodu

Epitafium Pierwszej Gwieździe Wschodu

Autorze! To opowiadanie ma status archiwalnego tekstu ze starej strony. Aby przywrócić go do głównego spisu, wystarczy dokonać edycji. Do tego czasu możliwość komentowania będzie wyłączona.

Oceny

Epitafium Pierwszej Gwieździe Wschodu

Epitafium Pierwszej Gwieździe Wschodu

Kim Dzong Ilu, Kim Dzong Ilu!

Byłeś jeden spośród tylu;

Byłeś słońce krwawych blasków

Albo rekin pośród wirów.

W Twoich oczach wszystkie maje

Przemijały w strasznym szale.

Patrzeć, jak myśl czasem staje

Się – to była piękna rzecz…

Ból Twój i mym bólem bywał

Gdyś się na swym krajem schylał

Co jest darty głodem, nędzą

Co go w mroki wilki pędzą.

Zostawiłeś wielką dumę –

Wolę zawsze wbrew wszystkiemu

Tę uniwersalną chlubę

Wlałeś w głowy całkiem puste.

Czy Cię wiodą dziś żurawie,

Czy kacyki w trumnę kładą,

Czyś Ty martwy gdzie na trawie,

Czy Cię szare tłumy sławią –

Panie Dżucze, o, Płomieniu!

Strachu Wschodu, dobry cieniu –

Bądź pozdrowion! Gdy umierasz…

Co zostawiasz?

Cóż rozdzielasz?

Sen przez byt Twój wykształcony

Udzielony – nieziszczony.

19.12.11

Generała żegnałem,

Tow. A….r V…x

Koniec

Komentarze

W wierszu tym przed niemal dwoma laty starałem się oddać wpływ, jaki na przeciętnego nastolatka żyjącego we względnym dobrobycie demokratyczno – socjalistycznej wolnej Polski mogła wywrzeć postać genialnego wodza pewnego biednego azjatackiego kraju.