Totalna dekonstrukcja kobiecych ról społecznych w grach fantastycznych

Ciekawe. Zapewne dyskusja w gronie fantastycznym, dość jak mam wrażenie konserwatywny, podobnie zresztą jak środowisko gier, też będzie ciekawa :) 

Natomiast mam nieco inny pogląd na nazwijmy to źródło. 

Zacznijmy od zarysu ról społecznych, które przez dziesiątki wieków „programowały” ludzkie zachowanie.

Przychylam się do niepopularnego w kręgach feministycznych zdania, że role zostały zaprogramowane znacznie wcześniej, w nazwijmy to pierwotnym stadzie ludzkim. Czyli setki tysięcy lat temu. Ergo mają one w znacznej części podłoże instynktowne, oczywiście w ten czy inny  sposób następnie ubrane w różne formy kulturowe. Stąd na przykład wynika min. fakt niewielkiego znaczenia w historii społeczeństw matrialchalnych. Zatem istniejąca predyspozycja do pewny ról jest bardziej zakorzeniona niż tylko kulturowo. Nie chcę być już z początku źle zrozumiany, jak to już bywało ;), nie chodzi mi o to, że emancypacja kobiety nie ma sensu, lecz o to, że być może istnieją większe przeszkody niż się przyjmuje. 

Role społeczne a kulturowe to dwie różne rzeczy, a ty nimi żonglujesz :P Role społeczne mogą wynikać tak z natury, jak z kultury, więc nie zaprzeczyłam nigdzie temu, co napisałeś.

Jest wiele odłamów feminizmu, które zgadzają się z naturalistycznym i biologicznym stanowiskiem ;)

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Żągluje? A gdzie niby? :/;) 

Tak czy siak, cieszę się, że się nie nie zgadzasz :) 

Jest wiele odłamów feminizmu, które zgadzają się z naturalistycznym i biologicznym stanowiskiem ;)

Ten feminizm jest być bardziej rozległy niz myślałem, skoro samych odłamów uznająch biologiczny naturalizm jest wiele :p

Wyodrębniłeś pierwsze zdanie, jakbym napisała o rolach kulturowych, a ja napisałam o rolach społecznych. Poza tym, role wymyślone na takiej czy innej podstawie mają na nas wpływ pokoleniowy. Mnóstwo rzeczy ma na nas wpływ pokoleniowy. Np. u Polaków można zaobserwować niektóre objawy, związane z układem nerwowym, podobne do FAS (nie dysponuję badaniami, Gretkowska o tym pisała), i patrząc na naszych przodków oraz historię nie ma się czemu dziwić.

Btw. “matriarchat” to sztuczne i niezbyt użyteczne pojęcie, nie obejmujące nawet połowy konstruktów władzy czy społecznych. 

Feminizmów jest od groma, niejednokrotnie antagonistycznych, sprzecznych czy skłóconych. Jedne są wartościowe, inne mniej, są i totalne bzdury. Prąd myślowy jak każdy inny. Wyobrażenie o tym, że istnieje wyłącznie odłam postmodernistyczny (negujący zastaną rzeczywistość) lub liberalny jest błędne.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Feminizmów jest rzeczywiście od groma. Wiem :) Szczególnie, gdy z którymś się nie zgodzić, pojawia się kolejny... Żart :) Po prostu nie raz już myślałem  o tym argumencie, i (nie w Twoim przypadku) bywa nadużywany dla zamknięcia zazwyczaj niewygodnej dyskusji.

Poza tym, role wymyślone na takiej czy innej podstawie mają na nas wpływ pokoleniowy. Mnóstwo rzeczy ma na nas wpływ pokoleniowy.

Oczywiście. Ale tak heurystycznie – to, że własnie takie a nie inne role są wymyślane, nie bierze się znikąd.  Wracam tu do behawioralnej strony Człowieka. Jest to po prostu odpowiedź na naturalne potrzeby wynikłe z “instynktu”. Mam spore obawy, że inżynieria społeczna w myśl takich a nie innych bardzo szczytnych celów, może nie przynieść nic dobrego dla nikogo. Nie chcę tu wpadać w jakiś mizoginiczny ton, nie o to mi chodzi. 

Np. u Polaków można zaobserwować niektóre objawy, związane z układem nerwowym, podobne do FAS (nie dysponuję badaniami, Gretkowska o tym pisała)

Cieszę się, że bazując na samych przemyśleniach, mogę już snuć w tym wątku własne teorie. :)

Czy to nie zastanawiające, że kiedyś chłopcy najpierw grali namiętnie w piłkę i oglądali “Czterech pancernych”, a teraz walczą, zabijają, ścigają się w grach komputerowych znacznie częściej niż dziewczynki w tym samym wieku? 

Drogi Lisie, nie chcę prowadzić zaczepnych dyskusji genderowych pod artykułem o grach (którego nie przeczytałeś). Nie namówisz mnie. Zwłaszcza kiedy widzę tekst “Jest to po prostu odpowiedź na naturalne potrzeby wynikłe z “instynktu”. A potem argumentowanie tego graniem w piłkę :D Nope.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Droga Naz, czy zaznaczając swoją niechęć do dyskusji nazwaną przez Ciebie “genederowych”, chodziło Ci o naszą dyskusję pod artykułem  :/ zatytułowanym:

Totalna dekonstrukcja kobiecych ról społecznych w grach fantastycznych

?

 Widocznie mylnie odebrałem bliski mi przecież dość przekaz (choćby z Last of Us ;)  ).

Przepraszam, nie namawiam. :)

Nie da się dyskutować z kimś, kto przeczytał tytuł tekstu i pierwsze zdanie, Lisie :(

(ale fajnie, że nabijasz komcie;)

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Tssss, ale mnie denerwujesz. :) 

Nie da się dyskutować z kimś, kto nie podejmuje dyskusji :) 

Nawiasem mówiąc, jako właściciel PS4, chyba skończę Last of Us,jeszcze raz :D 

Nie da się nie dać się, gdy się nie da ;) O, dyskusja o grach będzie lepsza.

Jako właścicielka PS4 właśnie trzeci raz przechodzę Wiedźmina. Nie wiem czy istnieje dla mnie lepsza gra, chociaż The Last of Us mam wysoko w rankingu. Żałuję, że w tekście nie ma nic o Rise of the Tomb Raider, świetna pozycja, ale przeszłam ją dawno po tym referacie. Może dopiszę, jak będzie chwila.

A grałeś w dodatek do The Last of Us? :P

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Jako, że temat wydaje się być bardzo “shit-stormo-genny”, to przeczytałem artykuł, by potem się nie zgodzić z jakąś  tezą, co niestety mi się nie udało. Duży plus u autorki za napisanie go w sposób, który ukrywa przekonania twórcy. Takie przynajmniej odniosłem wrażenie :).

Jedyne co, to brakuje mi odniesienia do starszych gier.  Gry nie były tworzone od 2010 roku :(. I chyba warto wspomnieć o postaciach takich jak Samus Aran.

I tak swoją drogą – Ciri znam tylko z książek i muszę powiedzieć, że to była moja najmniej lubiana postać. Ogólnie uważam, że Sapkowski słabo tworzył postacie kobiece (z wyjątkami, jak np. Milva, czy Triss), może w Wiedźmaku 3 lepiej są przedstawione (nie wiem, nie grałem) niż w książce.  

Yyyyy, nie... warto? 

Męczę teraz Dishonored, choć męczę to może złe słowo. Po prostu nie przepadam za tym całym skradaniem się :) Wiesz, Naz, wolę wyskoczyć i nap... alać do wszystkiego, co się rusza xd dlatego trochę mi brakuje na PS serii Halo czy Gears of War. Choć, hmmm, raczej nie możnaby ich ująć w Twoim artykule :)

Krótki, ale miły. Romansujące dziewczynki i zombie ;) Fajna lokacja.

A przecież w Dishonored można robić rozróbę, gra ma standardowe tryby ducha, litościwej duszy i harpagana. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby wszędzie wchodzić z kopem w drzwi i serią z broni na dzień dobry :P Ja akurat bardzo lubię się skradać. W tym względzie podobał mi się też Tom Clancy’s Splinter Cell: Blacklist. A z nawalanek to Borderlands 2 i Lost Planet 2 od razu mi przychodzą na myśl ;D

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

przecież w Dishonored można robić rozróbę...

Tak, rzeczywiście, mieczem, kuszą i pistoletem... 

To Ci nawalanka...  ;D

Spliter Cell w ogóle nie brałem pod uwagę, mało nie umarłwszy z nudów w trakcie Deus Ex.

Skradanki? Nie, dziękuje ;)

Mówisz Borderlands... Hmmm, ta komiksowa oprawa mnie trochę odstraszała. Dla wielbiciela hiperrealizmu COD, zanim się ten nieco pogrążył,  nie wyglądała zbyt zachęcająco. Ale spróbuję zatem :)

Witam!

Fajnie, że ktoś poruszył temat bohaterek w grach. Mało jest tutaj suchych informacji o autorach tych gier, a jedynie spory i kłótnie ;)

Według mnie prawda jest taka, iż brakuje dzisiaj autorów, którzy chcieliby promować swoje bohaterki w grach komputerowych (grach wideo) – znanych twórców dzieł prozy literackiej czy typowej pod względem gatunku. Skazani jesteśmy na Larę Croft, przy okazji kto jest twórcą/autorem tej wspaniałej bohaterki?

Koniec życia, ale nie miłość

Dzięki, że wpadłeś, Marinerze. Myślę, że w ostatnich latach ta tendencja, o której mówisz, na szczęście już słabnie. A Lara wzięła się od Core Design, co ciekawe wiki podaje, że była inspirowana postacią wokalistki Neneh Cherry i komiksową Tank Girl.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Jak bardzo czasy i gry się zmieniają widać też na przykładzie świetnej sieciowej karcianki Duelyst. Właśnie sobie uświadomiłem, że wśród najważniejszych postaci, czyli generałów – jest siedmiu mężczyzn i aż jedenaście kobiet.

"Nie wiem skąd tak wielu psychologów wie, co należy, a czego nie należy robić. Takie zalecenia wynikają z konkretnych systemów wartości, nie z wiedzy. Nauka nie udziela odpowiedzi na pytania, co należy, a czego nie należy robić" - dr Tomasz Witkowski

Bailout, twoja wypowiedź przywiodła mi natychmiast na myśl talie Gwinta. A tam jest niemal wszystko – czarodziejki, wiedźminka, wiedźmini, elfy obu płci, potwory, królowie... Ale chyba brak krasnoludzkich kobiet ;D I kobiet szpiegów.

Kwestia krasnoludek podobała mi się w Dragon Age, btw.

Arkkev, twoja wypowiedź mi gdzieś umknęła, wybacz. Co do starszych gier, prawdopodobnie ograniczył mnie wiek. Ale TLJ jest z lat dziewięćdziesiątych! I dałam link do artykułu Tobojki, który pisał o starszych grach.

W Dzikim Gonie Ciri, Yen i Triss są fantastycznie skrojone. Polecam.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Dość powierzchowne i raczej infantylne podejście do tematu. Analiza zbliżona do referatu jednej z bohaterek filmu "Sexmisja", kiedy to czynowniczka przedstawia "narzędzia tortur" używane ponoć przez mężczyzn w "ciemnych wiekach". Życzę więcej refleksji. Pozdrawiam.

Niestety już sam tytuł i wprowadzenie mocno zniechęciły mnie do przeczytania artykułu. Słowo “totalna” nie zapowiada rzetelnej analizy ani profesjonalnego podejścia do tematu.

Wprowadzenie – zbyt ogólne, bez żadnego zakorzenienia, mnóstwo ogólnych stwierdzeń, nie podpartych żadnymi konkretami. I skąd nagle niewolnictwo? Najpierw rzucasz hasłami na temat kobiet i mężczyzn a potem nagle przenosisz się na grunt amerykański.

Używasz też terminów tożsamość indywidualna i relacyjna, i choć można się domyślić, o co chodzi, to przy definicjach naukowych warto by jasno określić, czym są.

Dalej, na jakiej podstawie wyróżniasz akurat cztery typy bohaterek gier? Na podstawie własnych doświadczeń/ badań, czy przytaczasz czyjąś klasyfikację?

Później przechodzisz do samych gier, mimo że wprowadznie odnosisz do sytuacji w Stanach Zjednoczonych, nawiązujesz w dużej mierze do gier europejskich.

It's ok not to.

Maszt, dzięki za opinię. Byłabym wdzięczna za poparcie teorii o infantylności.

dogsdumpling, dzięki za lekturę i zastrzeżenia, które zawsze są w cenie.

Nie wiem, czemu słowo totalna przeczy rzetelności i profesjonalizmowi. Jestem ciekawa argumentacji tej tezy.

Wprowadzenie jest mocno zakorzenione w badaniach drugiej fali feminizmu, zwłaszcza w książce Betty Friedan “Mistyka kobiecości” – bądź co bądź podwalinach feminizmu, chociaż książkę można z wielu powodów skrytykować. Jednak wieloletnie badania Friedan są dość rzetelne. Zaznaczyłam to źródło w przypisie.

Tekst nie jest naukowy, a publicystyczny, a pojęcia tożsamości indywidualnej i relacyjnej wydawało mi się, że opisałam wystarczająco na potrzeby takiego tekstu. Mogłam się pomylić.

Wyróżnienie bohaterek na podstawie tradycyjnie przyjętych typów, zgodne również z moimi obserwacjami. Pojawiają się w na wielu płaszczyznach, nie tylko gier wideo, i pisali o nich także inni.

Odniesienie się do sytuacji w USA jest ciekawostką i usankcjonowaniem wcześniejszych treści w konkretnym miejscu i czasie. Przyczyna prosta – Friedan badała Amerykanki.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Zbrakło mi w zestawieniu Jade Empire. Nie dość, że grałam żeńską bohaterką, to jeszcze skończyłam grę jako żona księżniczki, czy jakoś tak ;)

Naz, postaram się w weekend albo jakoś w przyszłym tygodniu sklecić jakiś sensowny komentarz z większą ilością konkretów ;-).

It's ok not to.

"Zacznijmy od zarysu ról społecznych, które przez dziesiątki wieków „programowały” ludzkie zachowanie." Potrafisz udowodnić świadome (czyli z założenia celowe /programowane – wg. użytego określenia/, nie wynikające z biologii, historii gatunku) tworzenie ról społecznych w jakiejkolwiek epoce?

Bella, dzięki za trop! :)

Maszt :O Większość naszych ról to role kulturowe i społeczne, tworzone świadomie i stale aktualizowane. Osobliwe pytanie i bardzo obszerny temat.

“Każdy człowiek jest wytworem kultury społeczności, do której należy, każdy też jest współtwórcą kultury. Człowiek jest ikoną kultury społeczności, do której należy, z którą się utożsamia, do której aspiruje. Być człowiekiem to znaczy być osobowością społeczną ukształtowaną przez wzory kultury właściwe konkretnej kulturze” za W. Świątkiewicz

(oczywiście, można by za Lemem mówić o iluzoryczności kultury, będącej jedynie narzędziem eksperymentalnym genu pragnącego przetrwać)

Chociażby wspomniana Friedan udowadniała stworzenie roli “amerykańskiej pani domu” jako celowe przekłamanie koncepcji freudowskich, wykorzystane przez speców od marketingu w celach wytworzenia doskonałej bazy konsumenckiej.

Btw., dogsdumpling, krótki risercz zrobiłam z ciekawości. Znalazłam kilka tytułów:

Szpital psychiatryczny jako instytucja totalna

Totalna komunikacja jako podejście wspomagające rozwój zdolności językowych uczniów głuchych

Przeciw totalnej tyranii zła

Plus użyte sformułowanie “totalna dekonstrukcja”:

A. Walicki, Z. Mitosek, Zeszyty Naukowe PWST, B. Zalewski...

Musisz mi wyjaśnić, o co z tym chodzi! :P

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

I to jest dowód? Pare cytatów (nie zawsze trafnych)? Raczej wątpię. Lepiej by było gdybyś przedstawiła własne przemyślenia. Edit. Sentencja "amerykańska pani domu" – to są te dowody "dziesiątków wieków"?

Maszt, żebym ja miała na to czas. Byłabym szczęśliwą osobą. Niestety większość przemyśleń na tego typu tematy muszę kierować do rozprawy doktorskiej. Tymczasem mamy dość obszerny tekst (pełen moich obserwacji czy przemyśleń) oraz moje wypowiedzi, a z twojej strony jedynie teorię o infantylności, pragmatyczne życzenia i pytania. Chętnie poznam twoje konstrukty myślowe, wtedy mogę czymkolwiek – bardziej “trafnym” – się odwdzięczyć.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Fajnie;) Ale rodzi się pytanie: kto, ja, czy Ty opublikował artykuł? Kto więc ma bronić tez w nim zawartych? Ja tylko zadaję krytyczne pytania co do treści. Jeśli opracuję koncepcję podobną do Twojej, wówczas wezmę w obronę swoje przemyślenia.

Na razie nie widzę, przed czym mam ich bronić (przed subiektywnym odbiorem czy pytaniem, na które odpowiedź daje obszerna literatura fachowa, a i ja podałam swoją?), dlatego też prosiłam o większy zarys myśli ;) Artykuł nie jest także prawdą objawioną ani teorią naukową, którą należałoby okopać, nie czuję się więc zobligowana do tłumaczenia od podstaw teorii na temat konstruktów kulturowych czy społecznych, w tym płciowych.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

A więc, koń jaki jest, każdy widzi.

Napiszę dzisiaj pobieżnie, bo temat gorący, a w jak będę miał więcej czasu, to napiszę coś zwarcie-sensownego, a nie takie potworkowate bzdurki, jak to, co znajduje się poniżej.

Od razu zaznaczę, że jestem zajadłym lewakiem, żeby się jakoś uplasować na kontinuum (i ukazać mą tożsamość indywidualną, którą w wolności uczyniłem – ha, ha), bo temat jest upolityczniony do granic możliwości – nie przez Ciebie, ale w kulturze. Seks to zjawisko, którym zainteresowały się instytucje totalne – to mnie bardzo martwi i myślę sobie, jest osią całego zagadnienia; w tekście brakuje dobrej analizy kontekstu – jest kontrast, między dziewiętnastym wiekiem a dzisiaj; nie ma między dzisiaj a wczoraj. W pewnym sensie, te postacie są przedstawione w ramach poprawności ideologicznej (to rozwinę później, teraz zaznaczę tylko, że od kobiet dzisiaj wymaga się wolności – stąd te postaci to nic niezwykłego). Brakuje mi tutaj, konkretniej mówiąc, czegoś, co Focault nazywał epistemą, która stworzyła kategorie, którymi się posługujesz – bo poniekąd to byłby totalna dekonstrukcja.

 Dlatego to nie jest totalna dekonstrukcja, a właściwie, podobnie jak w przypadku “amerykańskich pań domu”, ta dekonstrukcja w płaszczyku “postępu” jest potężną konstrukcją – oto kobiety będą kształtowały swoją tożsamość indywidualną, jak mężczyźni – uważam, że taki sposób myślenia, to droga donikąd.  Innymi słowy drugi raz wpędzasz kobiety w tożsamość relacyjną. Nie zwróciłaś uwagi, że to Geralt decyduje o losie Ciri: – Możesz być wolna, jeśli mężczyzna ci na to pozwoli. Możesz się sama ratować z opałów, pozwalam.

Bohaterowie mówią nam nie tylko, czego pożądać, ale i jak pożądać a wszystko to w ramach pewnej poprawności, właściwej konstruktowi kulturowemu czy ideologicznemu. Stąd emancypacja ze wzorca, może polegać albo na introjekcji [skoro pojawiał się Freud, nie powstrzymam się] nowego wzorca (co ukazujesz w artykule) zewnętrznego, albo na... no właśnie. To spróbuję ukazać, kiedy będę miał chwilę.

Pozdrawiam i cieszę się, że zaczęłaś taki fajny temat, ja uwielbiam dyskutować ze wszystkimi, co kochają mądrość. (nie wiem, czy lubisz termin filozofka, więc użyłem bezpiecznego). 

Marlow, dziękuję za wypowiedź, pokazujesz bardzo ciekawe problemy, do których na pewno odniosę się po weekendzie. Teraz niestety czas mi nie pozwala – staram się sklecić przystępne wystąpienie na konferencję o Lemie. Owoce – nie pierwszy raz – pewnie trafią po konferencji do naszej publicystyki.

Termin filozofka lubię jak najbardziej, generalnie już przyzwyczaiłam się do wszelkich odmian żeńskich ;)

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Normalnie pisanie komentarza do tekstu sprzed pół roku by u mnie nie przeszło. Zdaje się jednak, że taka rozpiętość czasowa nie jest na tym portalu niczym niewłaściwym, a i temat się raczej tak szybko nie dezaktualizuje. Przełamałem więc irracjonalny dyskomfort i wklepałem kilka zdań. Z góry zaznaczam, że wyszła całkiem daleko idąca dygresja, nie bezpośrednia krytyka – nie bierz więc tego zbytnio do siebie, droga autorko. To raczej takie swobodne snucie.

Ogólnie ciekawe rozmyślania, które w moim odczuciu psuje w pewien sposób niechlujny wstęp. Muszę przychylić się do zdań, które już się pojawiły – w krótkim fragmencie wprowadzającym można dostrzec tezy proszące się o krytykę. Czy ich pojawienie się wynika z rzeczywistych błędów na poziomie merytorycznym, czy jest efektem pewnego rodzaju zaniedbania – wszak skaczesz po łebkach i posługujesz się hasłami, które dopiero po dopełnieniu przez swoiste „ale” nabierają wartości – nie jestem w stanie ocenić. Nie będę w to wnikać, na potrzeby tego komentarza przyjmę wersję maksymalnie prostolinijną.

Zacznijmy od zarysu ról społecznych, które przez dziesiątki wieków „programowały” ludzkie zachowanie. Tradycyjnie aktywność mężczyzn była pożądana w publicznej strefie życia społecznego, a kobiet w strefie prywatne[…]

Przedstawianie dynamiki mechanizmów społecznych w tak wybrakowany sposób jest w moich oczach wysoce nieuczciwe. Czytelnik dostaje obraz nitki, wzdłuż której przepływają opisywane siły. A przecież ta istnieje wyłącznie jako część gęstej plątaniny relacji dwukierunkowych. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że tylko wybiórczość, masz jednak tego pecha, że dotykasz tematu szczególnego. Pal licho rzetelność – retoryka ekspozycji wybranych prawd jest ściśle związana z problemami „równościowymi”, jakie trapią świat zachodni.

Oczywiście, nie twierdzę, że pojedyncze relacje społeczeństwo – jednostka nie istnieją. Tyle że:

1) relacje te nie są jednostronne – społeczeństwo ulega nieustannym zmianom i jest tak samo kształtowane przez jednostki, jak jednostki są kształtowane przez społeczeństwo. Termin „programować” sugeruje jakiegoś rodzaju odgórne działania, wyjątkowe z całej przestrzeni oddziaływań. Jak dla mnie jest to stwierdzenie wymagające przynajmniej niezłego rozwinięcia, w formie jednozdaniowego stwierdzenia nie potrafię po prostu tego kupić

2) relacje te nie są sztuczne i dowolne, tzn. u ich podstaw leżą pewne niezbywalne charakterystyki. Kultury i społeczeństwa to struktury memetyczne wykształcone w  procesach ewolucyjnych, podlegające więc specyficznemu doborowi. Jednym z najmocniejszych kryteriów tego doboru jest dopasowanie cech systemu do cech podmiotów, które w systemie będą funkcjonować. Jasne, otrzymywane wyniki nie są idealne, ale warto się zastanowić jaką rolę w konstrukcji pełnią poszczególne ściany, zanim zacznie się krzyczeć, że trzeba je zburzyć. Ty być może i jeszcze nie krzyczysz, ale samo stwierdzenie „ta i ta ściana mi się nie podoba” wcale nie jest pozbawione konsekwencji, jak to może się na pierwszy rzut oka wydawać.

Lewicowi aktywiści lubią, zupełnie niewłaściwie, postrzegać społeczeństwo jako ustrój konstruowany z premedytacją, zcentralizowany i zamknięty. Z tak przyjętej wizji wynika domniemane istnienie „góry”, czerpiącej korzyści z układu, który sama stworzyła. Przykładowo, feministki walczą z układem patriarchalnym, ci od „black lives matter” – z supremacją białych. Nie można stwierdzić, że nadużycia w ogóle nie mają miejsca, bądź że nie znajdują odbicia w relacjach kulturowych i społecznych, ale nawet jeśli, nie sprawia to że mądre staje się strzelanie w ich kierunku na ślepo – piekło wybrukowane jest dobrymi intencjami. Zmienianie wykształconych charakterystyk na siłę, bez próby identyfikacji tego skąd naprawdę się biorą, dokąd sięgają i z czym oddziałują, może prowadzić do gwałtownych tąpnięć, z których skutkami musimy sobie potem radzić.

Mimo że współcześnie w kulturze zachodniej większość kobiet może już dowolnie wykształcić tożsamość indywidualną, narracja medialna często bazuje na starych wzorcach i skłania je do postrzegania siebie przede wszystkim jako przedmiotu seksualnego. Owa narracja dotyczy także mężczyzn i kształtuje ich stosunek do pań jako obiektów, które mają być na nich wabikiem. Kobieta nadal bywa ukazywana jako słaba charakterologicznie, mniej inteligentna i skupiona na cielesności[…]

Trendy antyintelektualne nie są dzisiaj jakoś specjalnie wycelowane w kobiety, powierzchowność to hasło całej domeny konsumpcyjnej, antywartość uniwersalna. O ile generalnie zgadzam się z treścią tego, co zacytowałem, o tyle chcę zwrócić uwagę, że jedyne, co ma ostatecznie znaczenie, to wyciągnięcie odpowiednich wniosków. Jasne, oddolne zmiany społeczne (a także część odgórnych) to mechanizm naturalny i nie ma nic złego w chęci kształtowania charakterystyki naszego własnego społeczeństwa i kultury, gdzie realizowane mają być cele takie jak równość (ale równość dostępu i relacji, różnicowanie jest przecież niezbędne) dobrobyt, wolność (kolejne problematyczne pojęcie, ale nie będę rozwijać) itd. itd. Tyle, że nieustannie trzeba brać poprawkę na nasze własne tendencje, inaczej walka z tabu sama staje się tematem tabu i otrzymujemy nowotwór złośliwy, deformujący to, czego chcemy bronić. Nie jest to już wyłącznie teoria, bo epidemia poprawności politycznej zbiera żniwa, za przykład wezmę chociażby nieopisywane krzywdy tysięcy młodych Brytyjek, gwałconych przez muzułmańskie gangi, ugrupowania bezkarne z powodu swojej przynależności kulturowej.

Ktoś mógłby powiedzieć – co to wszystko ma wspólnego z refleksją na temat narzucania kobietom postaw nieindywidualnych? Cóż, przeraża mnie fakt, jak pozornie niewinne i pozytywne tendencje przeobraziły się w szaleństwo, jakiego obecnie doświadczamy.

A skoro jesteśmy przy stwierdzeniach, co do których mam zastrzeżenia, to z rozpędu napiszę jeszcze o tym, z innej beczki

 oczywiście, można by za Lemem mówić o iluzoryczności kultury, będącej jedynie narzędziem eksperymentalnym genu pragnącego przetrwać

W całej retoryce „podmiotowego genu” ukryta jest pułapka filozoficzna, dlatego ja za wszelką cenę unikam podobnych perspektyw. Merytorycznie niewłaściwa, być może pożyteczna na gruncie edukacyjnym (vide książki Dawkinsa) zdaje się jednak tworzyć wypaczony wizerunek ewolucji i innych systemów abstrakcyjnych.  Koncepcja intencjonalności jest niesamowicie sugestywna, niby wiadomo, że stwierdzenia w rodzaju „korzyści, które czerpie dany gen”, albo „strategia, jaką obiera gatunek” to tylko skrót, że gen niczego nie pragnie i nie tworzy żadnych narzędzi, ale mózg ma to do siebie, że i tak w jakiś sposób kreślona w powyższy sposób wizja w niego przesiąka. Wolę się trzymać perspektywy, iż wewnątrz przestrzeni bezosobowej i bezwładnej, jaką kreują procesy naturalne, określenie „iluzoryczność” jest bezwartościowe – w końcu wszystko, co analizowane abstrakcyjne, jest iluzoryczne, kultura nie bardziej niż gen.

Ehh, muszę kiedyś napisać coś dłuższego i bardziej składnego na powyższe tematy. W każdym razie pozdrawiam (o ile ktoś w ogóle to przeczyta :D)

Lewicowi aktywiści lubią, zupełnie niewłaściwie, postrzegać społeczeństwo jako ustrój konstruowany z premedytacją, zcentralizowany i zamknięty. Z tak przyjętej wizji wynika domniemane istnienie „góry”, czerpiącej korzyści z układu, który sama stworzyła.

Co jest przesadą, ale nie ma też co przesadzać w drugą stronę i uznawać, że normy społeczne nigdy nie są narzucane odgórnie. Możliwe, że “amerykańska pani domi” jest tworem sztucznie wykreowanym w celu napędzania konstrukcji... Ale z pewnością jest nim “nowoczesna wyzwolona kobieta” (żeby nie było – “nowoczesny mężczyzna” też w znacznej mierze). Obecnie to głównie przemysł rozrywkowy kreuje te normy, a dla tego przemysłu lepszą konsumentką (konsumentem) jest osoba “nieobciążona” rodziną czy religią, bezideowa hedonistka.

Im więcej wiemy o świecie, tym strach staje się mniejszy, a sztywne struktury społeczne się rozprężają.

Są zastępowane innymi, nierzadko podobnie sztywnymi strukturami. Kiedyś były rzeczy których damie/dżentelmenowi nie wypada robić/mówić, dziś mamy polityczną poprawność oraz szczucie empatią i strach cokolwiek powiedzieć, żeby kogoś nie urazić, striggerować, czy coś tam. Kiedyś kobieta nie zachowująca czystości przedmałżeńskiej zostałaby potępiona, dziś kobieta głosząca czystość do ślubu zostanie uznana za dziwaczkę. Kiedyś otwarty ateista zostałby spalony na stosie/wykluczony ze społeczności, dziś w wielu kręgach przyznanie się do wiary wiąże się z uznaniem za głupka, a osoba nosząca symbole religijne może np. zostać niewpuszczona do urzędu. Kiedyś utrzymywanie silnych więzi rodzinnych było oczywistością, dziś w niektórych krajach osoba, która nie chce się wyprowadzić od rodziców jest napiętnowana jako nieudacznik. Itd. itp. W kwestiach moralności nie ma “postępu” – jest zmiana. A słowa “postęp” ludzie używają, kiedy zmiana podążą w pożądanym przez nich kierunku. Ale uznawanie, że istnieje jakiś jedynie słuszny kierunek, ku któremu ludzkość podąża (i co najwyżej może się na skutek niesprzyjających okoliczności “cofnąć” – ale oś jest jasno wytyczona), to myślenie życzeniowe. Zwłaszcza uznawanie, że współczesna liberalno-humanistyczno-empatyczno-hedonistyczna mentalność wytycza ten kierunek – z punktu widzenia ludzkiej historii istnieje ona tak króciutko, że ciężko stwierdzić, czy nie okaże się ona efemerydą. Mieszkaniec Związku Radzieckiego czy Trzeciej Rzeszy też mógł sobie uważać, że ukoronowaniem rozwoju społecznego jest nazizm czy komunizm. Średniowieczny filozof, zapytany o demokrację, pewnie by powiedział coś w stylu “No tak, było coś takiego, rządy motłochu, chaos i patologia, ale ludzkość zmądrzała i mamy ten etap za sobą”.

Pomyślcie o tym, jaką radość może czerpać graczka z możliwości wcielenia się już nie tylko w epickich bohaterów, ale i bohaterki, eksplorując światy stojące przed nimi otworem. I że całej masie graczy, niezależnie od płci, sprawia to frajdę.

A ja na przykład, nie mam się z kim utożsamiać, bo dla mnie ważna nie jest moja płeć, tylko religia i ogólnie światopogląd. I łatwiej byłoby mi się utożsamiać z glutowatymi aseksualnymi potworami z planety KUPA wyznającymi katolstwo, niż z białymi mężczyznami olewającymi religię. Ale z tym ciężko. W takim Dragon Age można deklarować wiarę w Stwórcę i to już duży krok, ale jednocześnie gra przymusza do bycia tolerancyjnym. Mogę odrzucić zaloty kompana, ale nie powiedzieć “Uważam związki jednopłciowe za niemoralne”. Można być złodziejem, mordercą, kłamcą ale homofobem – o nie. A i tak Dragon Age jest jedną nielicznych gier, gdzie można wykreować postać religijną (niby w wielu RPG fantasy można wykreować kapłana, ale przeważnie sprowadza się do bycia magiem z nieco innym zestawem czarów. A w SF czy światach bardziej zbliżonych do realnego, to już niemal na pewno dostaniemy albo całkowity sekularyzm, albo wprost antyreligijną propagandę).

Przeczytałem z zaciekawieniem. Jedna uwaga: zarys ról społecznych we wstępie imo bardzo spłaszczony, dobrany pod temat prezentacji zmian w pojawianiu się postaci kobiecych w grach komputerowych – ale potrafię zrozumieć, to jest osobna, długa rozmowa, a punkt wyjścia jakiś musi być, bo rzeczywiście i same gry komputerowe początkowo były zdominowane przez chłopców i mężczyzn (zarówno jako graczy jak i protagonistów). Co samo w sobie jest ciekawe, biorąc pod uwagę jak wiele genialnych kobiet brało udział w rozwoju komputeryzacji :-) Ale to taka dygresja na boku.

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)