Profil użytkownika


komentarze: 62, w dziale opowiadań: 54, opowiadania: 41

Ostatnie sto komentarzy

Zakończenie było do przewidzenia, ale i tak mnie rozbawiło ;D Poza tym napisane ładnie, bez zgrzytów ;) Pozdrawiam! :)

Verman

Też byłem zaskoczony gdy chciałem wejść w betę zobaczyć, co się dzieje, a tu dup, zniknęło ;D Najgorsze było jednak to, że poprawione, czy napisane na nowo fragmenty, generowały kolejne błędy, więc ile osób by się przez tekst nie przewaliło, to wciąż byłoby coś nie tak ;D

Mimo uważam, że warto było przeczytać to te 2-3 razy :)

Verman

I co ma z tym wspólnego Audi?

Audi momentalnie skojarzyło mi się z filmem “Ja, robot” :d W dodatku po wpisaniu w Google Audi R11 wyskakuje niemalże identyczne jak to z filmu właśnie :d Ale to tylko takie luźne skojarzenie ;)

Verman

Oczywiście nie twierdzę, że nie masz racji :)

To nie jest kwestia racji bądź “nieracji”, a kwestia gustów i guścików :d

A jeszcze jedna rzecz mi teraz przyszła na myśl – czy oni korzystając z audi R11 żyją w uniwersum “Ja, Robot”, jednocześnie będąc świadomym tego, że taki film powstał? :d W sumie pan Hope niemalże potwierdził ten fakt wprost, ale jakoś to mną wstrząsnęło ;D

Verman

Koncept mi się spodobał, choć wiadomo – pierwszej świeżości on nie jest, aczkolwiek widać że jesteś tego świadom. Czytało się również bardzo miło :) Mam jednak taką uwagę – wszystko to co napisałeś można by przekazać w znacznie krótszym szorcie, nawet bez tworzenia jakieś udawanej fabuły. Bo co nam dała postać Trumana? No i postać Michaela – on miał Holly, czy może ją zdezaktywował?

Plus strasznie irytująca ta Holly ze swoimi formułkami – przeciętny współczesny człowiek wyrzuciłby to dziadostwo do kosza po pierwszych pięciu minutach ;D Cóż, może w przyszłości sztuczna inteligencja nauczy ludzi cierpliwości.

Verman

Klimat wręcz troszkę technokratyczny, przynajmniej ja to tak odebrałem :d Ale myślę, że dzieciak z tego wyrośnie, skoro mama wydaje się być całkiem zwyczajna, zostawiając karteczki na stole ;)

Verman

Ewidentnie romantyczność tekstu jest jego największym plusem ;D Dlatego też mi się spodobało :D

Verman

A co do dalszej części, to trochę już powstało. Miło mi, jeśli faktycznie jesteś ciekaw. W skrócie kawałek dalszej historii – główna bohaterka trafia do Strażników Ziemi, którzy potrafią zapanować nad jednym z żywiołów: wodą. Jest jednym z rekrutów, którzy mają się nauczyć panowania nad tym żywiołem. Dowiaduje się też, że Strażnicy strzegą spokojnie żyjących ludzi przed kataklizmami oraz przed upadłymi Strażnikami, którzy chcą wykorzystać moc do zdobycia władzy i potęgi. Główna bohaterka rzucona w ten nieznany do tej pory świat próbuje odnaleźć własne miejsce i dokonać zmian na lepsze.

O widzisz, może warto byłoby zaprezentować nam jeszcze kiedyś dalszy fragment tekstu? Niekoniecznie rozdział drugi, po prostu jakiś fragment, może być krótki, żeby po prostu spojrzeć jak tam sytuacja wygląda i czy nie powtarzasz tych samych rzeczy, które mnie w tekście irytowały (co oczywiście nie oznacza, że innych irytować będą, to kwestia gustu :d).

Rozumiem, że panowie na z samego początku mają coś wspólnego z owymi Strażnikami? ;D a może to nawet oni? ;D

Verman

Przeczytałem wersję poprawioną i Mat wydaje się być już kosmonautą na miarę oczekiwań :d Finał sympatyczny :)

Verman

Generalnie czytało się płynnie i w miarę przyjemnie, co nie oznacza, że tekst nie ma usterek – gdzieniegdzie brakuje przecinków, zdarza się zły szyk zdania, piszesz Słońce i Księżyc z dużej litery – ma to jakieś znaczenie astronomiczne, są traktowane w opku jako jakieś postaci czy coś? Nie uciekłaś również od błędów merytorycznych – wyspa na jeziorze była mała czy duża, bo najpierw sugerujesz, że bez problemu ją opłynęli, a potem łażą po niej jakby nie wiadomo ile hektarów tam było; tak samo z postacią Steve’a, którą zobaczyli w lesie – było ciemno, on stał na końcu ścieżki, ale mimo wszystko dostrzegli, że ma chudy nos?; akcja dzieje się w Polsce (tak myślę, sugeruję się jasnozielonym “maluchem”),  a imiona są obcojęzyczne – dlaczego?

Z początku nie działo się za wiele i było to zdecydowanie przegadane. Dialogi pomiędzy postaciami, przynajmniej z punktu widzenia aktualnej akcji – w większości bezcelowe.

A jak się dziać zaczęło, to za dużo i za szybko. Przeładowałaś akcję różnymi fantastycznymi elementami – tu woda, tu ogień, tam znowu drzewa, ziemia – czekałem tylko, aż z lasu wyjdzie stado zombie ;D Moim zdaniem historia zyskałaby na ograniczeniu tych elementów, a lepszym ich opisaniu.

Mimo wszystko lektura sprawiła mi przyjemność i chciałbym się dowiedzieć, jaki masz plan na całą historię :)

Verman

Mi się podobało :d No i teraz już wiadomo, skąd się te korniki wzięły ;D Czekamy zatem na smoki ;D

Verman

Fajne to, poprawiło mi humor ;D Mariusz Kaniuk jest moim absolutnym ulubieńcem :d Tylko Passata szkoda :(

Verman

Fajnie, że “piszę zgrabnie” chociaż nie do końca rozumiem co się pod tym pojęciem kryje.

Chodziło mi o to, że styl jest generalnie niezły, ale wymaga wyszlifowania i pozbycia się błędów, które przeszkadzają w generalnym odbiorze.

 

Zdziwiłem się, że fabuła to nic niesamowitego.

Fabuła jest kwestią gustu – niektórym podobają się super zwroty akcji, innym prosta jak drut historia miłosna z elementami BDSM ;D

Ja myślę, że zamiast pisania wszystkiego od nowa, skupiłbym się na poprawianiu błędów. Odłóż tekst na dłuższy czas i potem czytaj – poprawiaj – czytaj – poprawiaj, tak długo aż nic nie będzie Ci w nim zgrzytać. Może się i zdarzyć, że w międzyczasie faktycznie przepiszesz wszystko na nowo :D

Verman

Piszesz całkiem zgrabnie, ale niestety tekst pod względem technicznym leży. Powtórzenia, interpunkcja, zaimki, w niektórych miejscach nie wiedziałem czy zdanie jest wypowiedzią bohatera, czy narracją. Jeśli miałbym się już czepiać, to kompozycja tekstu też jest trochę dziwna – najpierw dostajemy wieli blok tekstu, a potem porozrywane gwiazdkami dialogi/opisy. Nadaje to trochę dynamiki, ale źle po prostu wygląda, jakby Ci się tych miejsc po prostu nie chciało pisać.

Jeśli zaś chodzi o fabułę, no to nic niesamowitego, ale jeżeli się weźmie pod uwagę, że jest to wstęp do czegoś większego, to nie jest źle :) Najważniejsze, żebyś się nie zniechęcał :)

 

Wymiana małego pakunku w zamian za pieniądze.

W języku polskim jest nawet na to rzeczownik – sprzedaż ;D

 

 

Verman

Przeczytałem tylko ze względu na s-f, które jednak się tutaj nie doszukałem :( Mimo wszystko – widać, że będą jeszcze z Ciebie pisarze, tylko czytaj dużo i szlifuj swój styl :) Ewidentnie zakończenie napisane na odczepkę – nie musisz wszystkiego pisać na raz, odłóż tekst na jakiś czas i dopisz coś, gdy już będziesz mieć więcej sił. Jeśli zaś chodzi o fabułę, to nie przypadła mi ona do gustu. Pozdrawiam :)

Verman

Mi również się spodobało :) Zgrabnie przedstawiony temat automatyzacji i tego, jak powoli wkracza ona w ludzką codzienność :) Pozdrawiam!

Verman

Mi się bardzo spodobało :) Świat jaki wykreowałaś w tym krótkim opku bardzo mi odpowiada – przedstawiłaś go na tyle, że z łatwością w wyobraźni można sobie domalować całą pozafabularną otoczkę :) I zabawne zakończenie oczywiście na plus :) Pozdrawiam!

Verman

Dołujący drabbelek, ładnie napisany, nic więcej chcieć nie można ;) Pozdro!

Verman

Przeczytałem, przemyślałem, nie załapałem ;D

Fajnie napisane (zwłaszcza na początku), plastyczne, działające na wyobraźnię, nie można więcej chcieć ;D pozdrawiam!

Verman

Napisane jest całkiem ładnie, ale nie bez zgrzytów. Zaś co do fabuły, to mam wrażenie, że prolog z tego jest raczej słaby -mi to bardziej pasuje po prostu na rozdział pierwszy. Albo mi się wydaje, albo nie wydarzyło się kompletnie nic. Rzucasz nazwami tak gęsto, że nawet nie próbowałem ich zapamiętywać, i na dobre mi to wyszło bo one do niczego się tutaj nie przydają. Nazewnictwo powinnaś raczej wprowadzać stopniowo, popierać to doświadczeniami postaci, emocjami itd. Bohaterów też ledwo rozróżniałem, ale można o nich powiedzieć, że nie są zbyt rozsądni jak na tak duże doświadczenie w wędrówkach– w chwilę zapomnieli o grożącym niebezpieczeństwie i zaczynają sobie opowiadać anegdotki, wiedząc, że ich głos może zwabić niebezpieczeństwo; urządzają sobie ognisko w grocie w ogóle nie wiedząc, gdzie ma ona drugie wyjście (w takim razie skąd wiedzieli, że to grota, a nie po prostu tunel, tylko trochę szerszy?), zamierzają zostać w grocie na 2 dni, szacując swoją przewagę nad wrogiem na 5 godzin itp. itd.

Chciałbym sie znaleźć w takim miejscu tej opowieści, kiedy oni np. nie byli już sami, kiedy coś się zdarzyło. Piszesz na tyle dobrze, że na pewno by mnie to zainteresowało, widać że masz smykałkę do tworzenia świata i klimatu, ale to wszystko bez wciągającej fabuły traci sens ;) Pozdrawiam!

Verman

Myślę, że jako początek historii to w sam raz – zaciekawiło mnie, chciałbym się dowiedzieć o co chodzi z psem, ale pod pewnym warunkiem: musi być to napisane lepiej i bardziej szczegółowo. Jeżeli to tylko fragment (pewnie książki) to chciałbym chociaż jakieś śladowe opisy jak wyglądały postaci, miejsca, bardziej rozpisana sfera emocjonalna bohaterów itd. Innymi słowy wszystko, co pozwoliłoby zbudować klimat. Pomysł jakiś masz, teraz po prostu trzeba go ładnie ubrać w słowa :) I jak najbardziej jest to osiągalne. Pozdrawiam!

Verman

Mi również się podobało, co prawda teledysku nie widziałem, ale chyba nie jest to konieczne, żeby tekst sobie odebrać po swojemu ;D Pozdrawiam!

Verman

Mi się podobało. Wszystko jest takie symboliczne, rozedrgane i niedopowiedziane, więc każdy to sobie zinterpretuje jak mu się będzie podobać i w tym tkwi siła tego tekstu ;) Pozdrawiam!

Verman

Spodobała mi się ta koncepcja bardzo. Ciekawie wykreowane postaci, ładnie napisane, momentami zabawne, ale też przynajmniej raz rzuciła mi się w oczy literówka. Jedyne co, to zabrakło mi trochę jakiegoś rozwinięcia losu tych wszystkich postaci, które wykreowałeś. Przez większą część opowiadania po prostu były odliczane (co nie zmienia faktu, że wszyscy byli bardzo ciekawi), ale owa wyliczanka straciła sens przez to, że była sama dla siebie i nic później z tego nie wynikło (oprócz Hani oczywiście).

 

Pod malowniczą posiadłość, wzniesioną w staromodnym, dwudziestowiecznym stylu, podjechała taksówka. – zależy gdzie, ale wiek XX stoi raczej pod znakiem modernizmu, a go chyba trudno nazwać staromodnym :d

 

Gródź się otworzyła. – wydaje mi się, że gródź jest czymś charakterystycznym dla statków, ale nie dla domów.

 

Pokoiki z tak dużej wysokości wyglądały jak mrowie kapsuł z tych śmiesznych, japońskich, kompaktowych hoteli. – Japońskim wynalazkiem są hotele kapsułowe, a nie kompaktowe.

 

A pan chce zaatakować statek w odległości połowy drogi do Marsa? Będzie pan potrzebował umysłów ich wszystkich. – Dlaczego korektorka nie wspomniała o tym na początku? Przecież cały czas proponowała pojedyncze przypadki. Co, jeśli pułkownik zgodziłby się wybrać jednak kogoś innego, niż Korektorka miała w planie, np. Gosię?

 

Nie wiem czy do końca kapuję o co chodzi z tą Korektorką: Wojsko umieściło u niej osoby z nadnaturalnymi umiejętnościami. Tylko dlaczego akurat u niej? I dlaczego nikt tego nie kontrolował?

 

Generalnie na pewno opowiadanie zostanie u mnie w pamięci. No i tytuł – bardzo fajny! Pozdro! :)

Verman

No bez szału, że tak się wyrażę ;D

Widzę kilka powodów dlaczego mi się nie podoba: wampiry to nie mój temat zdecydowanie; napisane niezbyt – te wszystkie błędy bardzo przeszkadzają w czytaniu, nawet mi, człowiekowi który błędów zazwyczaj nie dostrzega w ogóle; postaci z kartonu – jeślibym miał kibicować którejkolwiek z nich, to byłaby to kobieta uwiązana na łańcuchu; nieścisłości w fabule – np. rozumiem, że do domu rodziców żadna droga nie prowadziła, skoro musiały leźć przez las (nie wiadomo w jakim one były wtedy wieku, ale serio, dopiero pożarł domu musiał sprawić żeby one go opuściły, pierwszy raz w życiu – jak wnioskuję z ich rozeznania w terenie?), dotarły do innego domu jakiegoś strasznego kolesia i tam zostały, chociaż miasto było tuż tuż – wszak słychać było syrenę alarmową przed burzą (no chyba, że ustawioną w środku lasu, czemu nie); logika tłumu ludzi z miasteczka jest porażająca szczerze mówiąc – no ale powiedzmy, że mógł to być efekt stada ;D Itd.

Nie jestem na nie, ale na pewno też nie jestem na tak :d Myślę, że pisarze jeszcze z Ciebie będą, tylko trzeba co nie co udoskonalić i poprawić ;)

Verman

Dziękuję wszystkim za głosy, a wspaniałemu rywalowi za emocjonującą walkę, jednocześnie gratulując zaszczytnego, drugiego miejsca :)

 

Odnosząc się zaś do komentarzy na temat mojego drabbelka:

 

Bailout: “Pierwszy tekst ujął mnie już chylącymi się budyniami (wiekopomna pomyłka, która okazała się doskonałym posunięciem :P), świetny był tekst o osobowości białogłowy.”

 

Thargone sam dołożył się do zwycięstwa Nadziei jeśli chodzi o budynie ;D Przyznam, że chyba bardziej mi się to spodobało, niż zakończenie mojego drabbelka ;D

 

Zalth “Odniosłem wrażenie, że w pierwszym tekście “lekarskośći” utworu użyto raczej jako tła dla doskonałej riposty bohatera, niż clue całego utworu.”

 

Finkla “W pierwszym lekarz wydaje się być elementem scenografii, a nie kluczowym. Gdyby tę kwestię wypowiedział krawiec biorący miarę na sukienkę, nic by się nie zmieniło.”

 

Przyznaje się bez bicia – macie rację. Po prostu nie miałem innego pomysłu, aż czas powoli mi się kończył, więc postanowił nagiąć drabbelka pod temat i ten konkretny pomysł. Strategia nieco słaba, acz skuteczna ;D

 

regulatorzy “Wydaje mi się, że teczka raczej nie jest atrybutem medyka, dlatego pozwalam sobie zaproponować pewną modyfikację”

 

Masz rację, jakoś w mojej głowie miałem obraz konkretnej teczki (a raczej torby, co sobie teraz uświadomiłem), ale nie przyszło mi na myśl, że teczki bywają różne ;)

 

Thargone ma rację – lepszego debiutu tutaj wymarzyć sobie nie mogłem ;) Na razie wstrzymam się jednak z założeniem tematu, myślę, że jednak nie warto ;D

Verman

Nie mogąc zmrużyć oka przed ostatnie trzy dni, obserwowałem rozprawę jaka toczyła się nad głową moją i szanownego doktora A.S. Thargonsteina, zacnego człowieka i jeszcze zacniejszego rywala.

Mimo, iż wciąż uważam, że z szanownego jegomościa doktor jest żaden, zaimponował mi on jako człowiek honoru obyty z literaturą medyczną. Myślę, że w przyszłości moglibyśmy wymienić się kilkoma ciekawymi pozycjami.

Jednocześnie ubolewam nad losem swoim i swojej małżonki, która uznała, iż drabble mojego autorstwa są jakości miernej, by nie powiedzieć podłej, i związek nasz zdaje się usychać.

Pragnę także zauważyć niewielką różnicę w głosach, która zadecydowała o moim zwycięstwie. Ja demokratą nie jestem, ale zdaje się, że doktor Thargonstein już tak, sam więc padł ofiarą oddania władzy w ręce ludu. Ponawiam zatem moje zaproszenie do Petersburga, by dostrzec uroki kraju rządzonego mocną ręką cara – w ramach leczenia weltschmerzu.

 

Z podziękowaniami za wspaniały pojedynek i nawet wspanialsze emocje

profesor P.P. Wermanowicz

Verman

Cóż za emocje! Zdaje się, że na naszych oczach dzieje się historia. Na arenie unosi się zapach potu i książek, a zebrana gawiedź zagrzewa wojowników do boju.

Jednocześnie przypominamy, że organizator nie ponosi odpowiedzialności za zużycie przycisku F5 od zbyt częstego odświeżania tematu. Pozdrawiamy.

Verman

O proszę, i kalarepa jest! ;D Bardzo sympatyczne, aż bym coś zjadł ;D

Verman

Jeszcze pyły aktualnej wojny nie mają zamiaru opaść, a już kolejna jatka się szykuje. Trudne czasy nadeszły, acz ekscytujące.

Verman

Tekst mnie jakoś tak zdołował – w pierwszej części w moim odczuciu wątki polityczne dominowały ponad wszystkim i były przejaskrawione. Aczkolwiek to, że się karze mandatem za psa latającego swobodnie, to niezależne chyba od władzy ;D Jeszcze kaganiec powinien być! I sam osobiście wiem, że nawet w środku nocy taki pies potrafi nieźle wystraszyć. Więc w tej scenie byłem po stronie panów z Miejskiej Samoobrony ;D

Potem się zaczyna się wątek fantastyczny i ta całkiem niezła obyczajówka się tak jakoś rozpływa ;D W sumie to nie wiem, czy wolę już bardziej obyczajówki czy fantastykę ;D Mimo wszystko zgrabnie to wszystko się zamknęło w całość, choć moim zdaniem można to było bardziej skondensować ;D

Verman

Także P.P. Wermanowiczowi niezbyt uśmiechało się stawać w szranki z nowym przeciwnikiem, jego aktualny spór dopiero co rozgorzał. Chętnie zaś zasiadłby na widowni jako obserwator i skromnej osoby krytyk. Mruknął tylko do siebie pod nosem:

– Tym razem niech obejdzie się bez złamań i króliczych bobków. Wszak portal ma charakter intelektualny!

Verman

Napisane jest zgrabnie, czytało się całkiem przyjemnie, ale jednak nie dobrnąłem do końca. Długie to, nie wiem jakie było przed rozszerzeniem, ale pewnie lepsze. Pierwsze 4 podrozdziały mnie nie przekonały, dlatego przerwałem.

Ogólnie idzie się wczuć w klimat, który chcesz zbudować przez takie wyciągnięte z całości detale, co bardzo tutaj zadziałało. Tylko ta atmosfera, że niczego w sumie do końca nie wiadomo, jakoś mnie tu wyjątkowo irytowała. Wolałbym na początku wiedzieć, o co chodzi z tym Bractwem, o co chodzi z Państwem, i ich relacją pomiędzy, może warto byłoby wspomnieć chociaż dwa słowa nim zaczniesz te nazwy wciskać w dialogi bohaterów, albo chociaż wyjaśniać je na bieżąco.

 

Verman

Nie wiem co dodać, generalnie zgadzam się z poprzednimi komentarzami.

Pomimo powyższych uwag i konkretnego wskazania błędów tekst nadal nie jest poprawiony, a szkoda. Ja w temacie post-apo rozeznany nie jestem w ogóle, jakoś nigdy mnie bardziej nie przyciągnął, a ten prolog utwierdza mnie w przekonaniu, że nie jest to tematyka dla mnie.

Język idealny też nie jest, ale widać że idziesz w dobrym kierunku, trzeba tylko to i owo podreperować ;) Tylko te dialogi jakieś takie do niczego, nie wiem czy walenie wulgaryzmami z ust bohaterów cokolwiek pomoże jeśli wypowiedź sama w sobie jest drętwa.

Verman

Gratuluję pierwszego miejsca w konkursie, kawał dobrej roboty! ;D

Czytało mi się bardzo miło i ciekawie – ogólnie nawet scena lądowania i późniejszego desantu mi się podobały, chociaż zwykle nie przepadam za takowymi :d Na pewno mocną stroną są dialogi – zwłaszcza w pierwszej części w wykonaniu Novitzky’ego i Mattiasa – zabawne, dosadne i w punkt ;D

“drobnego pyłu” – wydaje mi się, że jeśli coś jest pyłem, to z definicji jest tez drobne (oczywiście w odniesieniu do odpowiedniej skali, ale nie spodziewam się akurat w tym zdaniu pyłu międzygwiezdnego ;D)

Mam wrażenie, że rzuciły mi się też w oczy błędy w interpunkcji, ale nie będę szukać, poza tym się nie znam ;D

Ogólnie jak najbardziej na plus!

Verman

Przeczytałem, bardzo mi się spodobało, ale mam dużo wątpliwości, bo chyba nie zrozumiałem do końca opka. Nadal nie wiem, dlaczego doszło do pęknięcia. Dlaczego inni mieszkańcy nie postanowili sprawdzić szczeliny, tak samo jak główny bohater (tym bardziej, że pochłonęła ona człowieka)? Bo on jako jedyny był na tyle wyjątkowy by zakwestionować przepowiednię, że był to początek końca? Ale skoro stracili duchowego przewodnika, to może morale powinny im trochę podupaść ;D (to tylko takie wywody ;D).

I jeszcze coś, ale to już zwykłe czepialstwo dla czepialstwa: czytnik linii papilarnych od pewnego czasu wydaje mi się jakimś archaicznym wynalazkiem: jest lewitujący wózek, jest materiał, który sam się zasklepia i implikuje środki przeciwbólowe, oraz oczywiście jest czytnik linii papilarnych (koniecznie świecący na zielono, no bo jak inaczej) i mrugająca jarzeniówka – klasyka :D Ale nadająca klimatu, także jak najbardziej na plus :D

Verman

Bardzo mi się spodobało, a na końcu rozbawiło :d Najbardziej urzekł mnie brak duchowości całego procesu, co już wcześniej wskazał Blacktom. Pozdrawiam!

Verman

Sympatyczne opowiadanie, miło się czytało ;) Dziwne tylko dla mnie jest, że jedno z osób w małżeństwie wynalazców dopiero po jakimś już czasie współżycia wpadło na zrobienie sobie androida-sługi (gdybym ja potrafił konstruować takie roboty, byłaby to pierwsza rzecz, którą bym zrobił ;D ) . Plus nie do końca zajarzyłem, czy małżonka jakoś zaingerowała w robota męża, czy jest tam jakieś inne przesłanie jeszcze (dowiedziałem się dopiero z Twojego późniejszego komentarza, z tekstu to nie wynika, a na początku została postawiona przecząca temu, “żelazna” zasada ;D). Ogólnie bardzo fajnie :)

Verman

Ok, ugadane ;D

Verman

A bieda dokuczy i rozumu nauczy, więc już się nie boję ;D

Sekundanci rozumiem zwerbują się sami? :)

Verman

Powiem szczerze, że najpierw musiałem sprawdzić w ogóle co to są drabble :D

Zgadzam się, Zalth, stracić dziewictwo w 100 słów, brzmi jak marzenie :D

Przywilej wyboru broni oddaję thargone’owi, jako inicjatorowi tego pojedynku ;)

Verman

Oczywiście przyjmuję, proszę tylko dać mi trochę czasu na zorientowanie się, o co tutaj chodzi ;D

Mam nieodparte wrażenie, że w 2 dni po rejestracji tutaj stracę godność, no ale mówi się trudno ;)

Verman

Fajny tekst, bardzo podobają mi się wszystkie światy, które przedstawiłaś. Pewnie i tak do końca nie zrozumiałem, ale czytanie tego było satysfakcjonujące samo w sobie :) Jedyne co mi się jeszcze rzuciło w oczy, to słowo “zajumać” – wiem, że to wypowiedź bohatera, ma prawo być osobliwa i pewnie tak ma być, ale trzy razy to czytałem, czy aby na pewno mój mózg nie podstawia mi czegoś innego niż jest faktycznie napisane ;D

Verman

Szanowny Panie Zalthcie von Dogenugryzen,

nie mogę ukryć rozgoryczenia, wynikającego z Pańskiej absencji w mym domu, rozumiem jednak przypadek, gdyż i ja z takowym spotkałem się niejednokrotnie, a nawet dotknął mnie on osobiście. Gdyby nie moja najszanowniejsza małżonka, którą jak czytam, zna Pan z licznych publikacji na temat doskonalenia technik wyliżywczych, najpewniej dokonywałbym swego żywota gdzieś na krańcach świata pod ciemną gwiazdą zachodniego imperatywu. Ostatecznie jednak mój żywot potoczył się dość szczęśliwie i mogłem osiąść na carskich włościach.

 

Niemniej jednak dołuje mnie niepomiernie fakt, iż niedawno dotarły do mnie informacje o Twoich domniemanych powiązaniach z doktorem Th., nazwiska którego w pełni nie odważę się tutaj wymienić ponownie, z uwagi na poważne niebezpieczeństwo przejmowania korespondencji przez obcą agenturę. Zdaje się jednak na Twą błyskotliwość, najdroższy przyjacielu, gdyż jak doskonale wiemy, oboje zostaliśmy pokrzywdzeni przez owego doktora. Nie wiadomo mi jakie informacje zostały Ci przez doktora przekazane, czuję się zatem w obowiązku nieco rozwiać Twoje wątpliwości odnośnie mej najskromniejszej osoby. Zgłosiłem się do doktora ze względu na problemy moje i mojej szanownej małżonki, na polu czysto prokreacyjnym. Pomimo mego ogólnego obycia z nauki medycznymi i podejrzeniami u małżonki przypadku waginy dentaty, sam nie potrafiłem poradzić sobie z problemem, poprosiłem więc doktora o fachową diagnozę, która ostatecznie okazała się mylna i przysporzyła mi, oraz mojemu pożyciu, wiele nieprzyjemności.

 

Na szczęście są jeszcze na tej jałowej ziemi łaskawi ludzie, jak np. szanowny doktor Teodor Marjanna Dowszystky (wybacz mi przyjacielu jeślim pomylił któreś z imion, wszak wciąż prześladują mnie skutki leczenia przez okrytego złą chwałą doktora Th.), który niedawno przesłał mi zbiór pewnych medykamentów w liczbie trzech, dających nadzieję, że pomimo iż nie zdołałem się uchronić przed nikczemnymi zamiarami doktora Th., to jest nadzieja na wyrwanie się grabarzowi spod łopaty, a być może nawet w końcu wypróbowanie doświadczań mej małżonki, które zdobyła podczas jej licznych ekskursji poznawczych po Europie.

 

W tym też liście chciałbym najgoręcej podziękować doktorowi T.M. Dowszystkiemu za zainteresowanie mym przypadkiem, a Ciebie najdroższy przyjacielu, prosić o męski uścisk wdzięczności oraz najserdeczniejsze pozdrowienia od mojej skromnej osoby dla wielce szanownego doktora, gdy tylko będziesz miał okazję spotkać się z nim osobiście. Zaproś go również do Petersburga, aczkolwiek nie jestem pełen nadziei, czy i tym razem któryś z Was będzie w stanie przebrnąć przez czysto biurokratyczne nieprzyjemności.

 

Pozdrawiam

P.P. Wermanowisz

 

Ps. Mam nadzieję, że i do Ciebie dotarł spis medykamentów od doktora T.M. Dowszystkiego. W razie jeśli nie, jestem pewien że będziesz wiedział, gdzie go odnaleźć. Z szacunku dla Ciebie, i w trosce o Twoje zdrowie, pragnę się podzielić pewną wskazówką odnośnie jednego panaceum od doktora, liczę jednak na zachowanie dyskrecji. Otóż Dupergon, zażywany regularnie przez 14 dni, niezwykle przysłużył mi się podczas mych wieczornych uciech z małżonką. Rzeczywiście pomógł mi w szeroko rozumianym Wydalaniu, muszę Cię jednak przestrzec, iż mój stolec po zażyciu leków, pozostawia ślady na skórze małżonki.

 

 

 

 

Verman

Ogólnie mam bardzo pozytywne wrażenia :) Napisane jest ładnie, bez większych zgrzytów, aczkolwiek irytowało mnie rzucanie informacjami na lewo i prawo, które zapominałem w następnych 3 sekundach bo po prostu nie miałem powodu by je zapamiętać. Ale to co nie poszło Ci w przypadku rzucania nazwami geograficznymi, rodowymi itp. wyszło w przypadku Jerozolimy – tu wzmianka, tam wzmianka, tu wplecione w rozmowę, tam jakiś opisik przy okazji – i to tworzy całość, pewne wyobrażenie o tym czymś, nie tylko pokazane z perspektywy encyklopedycznej, ale też bohaterów (jak oni na to coś reagują). Akcja nie porwała, ale rozumiem, że jest to fragment, więc wszystko wybaczone :) Pozdrawiam! :)

Verman

Cześć, ja też jestem tutaj nowy :) wcześniej bywałem tutaj niejednokrotnie, ale dopiero dzisiaj poczułem potrzebę rejestracji :)

Pozdrawiam wszystkich!

 

Verman

Jestem pod wrażeniem tutejszych komentatorów, aż miło ;D

 

Szanowny Panie Zalthcie von Dogenugryzen,

byłbym niezwykle zaszczycony mogąc gościć Pana w mym petersburskim apartamencie. Nie ukrywam, iż niezwykle zainteresował mnie Pański przypadek, ze względu na me wcześniejsze doświadczenia. Zbyt wiele trumien widziałem tych, którzy onegdaj doznali przemian, by nie wiedzieć, jakże czarna polewka się dla Pana szykuje. Pragnę więc pomóc, w zamian za drobną pomoc finansową. Zaś moja najdroższa małżonka, Irmina, zapewnia o pomocy w zwilżaniu genitaliów.

Jednocześnie proszę, by nie zadręczał się Pan błędem popełnionym w australijskich lasach, wszak jak mawiał Włodzimierz Lenin, ten nie popełnia błędów kto nic nie robi.

Proszę o potwierdzenie przybycia, z wyrazami najgłębszego szacunku

 

profesor P.P. Wermanowicz

 

PS. Proszę również trzymać się z dala od szanownego doktora Thargonsteina, znanego w pewnych kręgach pijaka i okrutnika. Po jego nieskutecznych radach, doktor stracił w mych oczach jakiekolwiek znamiona wiarygodności, zaś moja małżonka każdego dnia musi wyczesywać mi sierść, by nie zalęgły się w niej wszy.

Verman

Po przeczytaniu tego nie wiem prawie nic. Rozumiem, że pamiętnik, i to w tajnym laboratorium, więc raczej Steven Zapacki nie mógł się zbytnio rozpisywać, ale przecież nic nie stało na przeszkodzie, żebyś Ty, Autorze, umieścił kilka jego wpisów do pamiętnika w jednej części, bo jak rozumiem – tekst w końcu musiał jakoś przetrwać i zostać udostępniony.

Plus, minęło już trochę czasu, więc nie sądzę, że kiedykolwiek ujrzymy tutaj kolejną część, choc bardzo chciałbym się mylić ;D

Verman

Nie wiem dlaczego, ale w mojej głowie republikanin Jean Marie ma głos Janusza Korwina Mikke ;D Oczywiście nie jest to uwaga do Ciebie, moje skojarzenia, moja sprawa, ale chciałem się nimi podzielić.

Napisane jest to bardzo zgrabnie, ale muszę zgodzić się z przedmówcami, że brakuje tutaj czegoś takiego specyficznego, takiego żebym powiedział sobie w duchu: “No kurde, to jest pomysł!”. Ale opowiadanie samo w sobie bardzo poprawne. :)

Verman

Ogólnie mi się podoba, zaciekawiło mnie to jakoś od początku, ale przyczepić też się jest do czego. Najpierw piszesz, że postrzał “rdzawym” pociskiem oznacza jedno – śmierć, po czym od razu dowiadujemy się o tym, że wcale nie, bo jeśli wyleczy się ranę, to przeżyje. I na dokładkę, w kolejnym zdaniu, bohaterka planuje już swoje dalsze, normalne życie – pod warunkiem zdobycia właściwych danych. Więc o śmiertelnej ranie już zapomniała? Z początku było też dużo przekleństw, nie mówię, że to źle, po prostu ja nie przepadam. Bywały też akapity, w których są 3 nowe informacje, o klasie metalowych, o jakichś korporacjach i jeszcze o czymś, a co za tym idzie, dobrze by było ten tekst rozbudować, żeby nie musieć rzucać tak suchymi faktami po sobie. Ogólnie na plus ;-)

Verman

Gdybym wiedział, że to jest o Titanicu, to przeczytałbym dużo wcześniej ;-D Sam kiedyś maniakalnie męczyłem ten temat i zdarzyło mi się popełnić kilka akapitów na ten temat, z tym większym zainteresowaniem podszedłem do Twojego tekstu.

I szczerze mówiąc, gdybym nie zaspojlerował się komentarzami, to musiałbym czytać go dwa razy. Bo o czym on właściwie jest, można wywnioskować na podstawie dwóch rzeczy – po nazwisku kapitana i po nazwie statku. Wtedy musiałbym wrócić do początku i przeczytać jeszcze raz, by wyłapać wszystko tak jak miło to zostać wyłapane. Może nie grzeszę błyskotliwością, ale tak właśnie musiałbym zrobić ;-D

Zaś sam pomysł mi się podoba, tekst sam w sobie napisany przyzwoicie i jakoś poczułem ten sam klimat, który towarzyszył mi zarówno podczas oglądania filmu z 97., jak i podczas wertowania ciekawostek w internecie – czyli na plus.  Tylko krótkie to trochę, rozwinięcie wątków by chyba dobrze mu zrobiło ;)

 

Verman

Nowa Fantastyka